Waarom geen openheid?

Ik ook

ik zelf ben ook voor openheid maar dan betreffende echt alles. Bij ons in de familie wordt alles doodgezwegen en zo sta je altijd alleen in je gevoelens en moet je iedere keer weer zelf het wiel uitvinden. Toen mijn zoon de diagnose "voedselangst" kreeg betreffende zijn eetafwijking belde ik dan ook direct mijn moeder maar helaas dat had evenals bij andere mensen niet echt het gewenste resultaat. Het leek voor hun meer de uitnodiging het ongelijk van de arts aan te tonen...zucht.

Deels eens

Ik ben het gedeeltelijk met je eens, Becel. Maar ik vind toch dat niet iedereen het hoeft te weten (ik heb een zoon van 6,5 met ADHD, geen comorbiditeit). Mensen die 'm gewoon op bezoek krijgen of kinderen waarbij hij gaat spelen, die mogen hem van mij gewoon nemen zoals hij is. Sommige gedragingen horen gewoon bij hem, ADHD of niet. Maar zodra iemand een "zwaardere" relatie met hem krijgt, bijvoorbeeld de leiding van de BSO of zijn juf, dan vind ik het wel van belang dat ze het weten. Natuurlijk is de naaste familie ook op de hoogte, voor enkele van hen kwam de diagnose als een opluchting. "Zie je wel, ik wist dat er iets aan de hand was! Nu weten we eindelijk wat het is".
Maar ik merk ook dat veel mensen niets kunnen met het verhaal "ja maar hij heeft ADHD". Omdat ze geen idee hebben wat ADHD inhoudt, ze hebben vaak vooral het idee dat dat wilde en lastige kinderen zijn en dat is mijn zoontje meestal zeker niet. Of ze denken dat het een modeverschijnsel is en dat wij niet kunnen opvoeden. Dus mocht het nodig zijn, dan zeg ik dat hij een prikkelverwerkingsstoornis heeft. Dus dat ze hem niet te druk moeten maken en hem af en toe bij de les moeten halen omdat hij niet te veel prikkels tegelijk kan verwerken.
Als ik gelijk overal vertel dat mijn zoontje ADHD heeft, zou dat dan niet juist meer afwijzing in de hand werken? "O jee, daar heb je die ADHD-er weer". En zou het ouders van kinderen waar hij speelt niet juist kunnen bevestigen in hun ADHD-beeld? Als hij een keer druk/onhandelbaar is, denken ze dat het door de ADHD komt. Als een ander kind een keer druk/onhandelbaar is, is ie gewoon een keer druk. Ik stel het als vraag omdat ik het dus niet weet, want ik heb het niet aan iedereen verteld. Wel bijvoorbeeld aan een buurvrouw die ook een kind met een diagnose heeft trouwens, prettig om er eens met iemand over te kunnen praten die ervaring heeft.

Ik maak er geen geheim van

maar loop er ook niet mee te koop....soms komt het toevallig ter sprake en dan vertel ik het. En op vakantie vorig jaar, toen zoon nog Ritalin had, ja dan ontkom je er haast niet aan, aangezien ik hem natuurlijk op gezette tijden even riep voor zijn pilletje.....maar een geheim is het niet nee....

Privacy!

Mijn zoon waardeert het absoluut niet als ik met anderen over hem praat. En dan vindt hij het al helemaal vervelend als ik over zijn diagnose praat. Het gaat voor hem vooral over de 'bijkomende diagnose'. Die adhd, daar zit hij niet zo mee.
Natuurlijk is het niet iets om je voor te schamen, maar het is voor hem toch een gevoelig punt en ik respecteer dat natuurlijk.
Pippin

Hier....

bulkt zoon het meestal zelf al in de rondte, dus die privacy heeft hij zelf al verbroken

Niet meer

Ik ben open geweest over de adhd van zoon, vooral naar leerkrachten en sport en goede vriendjes van zoon. Maar ik merk wel dat naarmate meer ouders van klasgenootjes het weten (via bv ouders van een vriendje, die er over verteld hebben) er eerder naar zoon gewezen wordt. Hij krijgt toch een soort stigma. Dus ben ik zeer terughoudend geworden aan wie ik het vertel. Mensen zeggen begrip te hebben, maar dat is niet zo. Het is ook moeilijk te begrijpen voor een buitenstaander wat adhd precies inhoudt en er bestaan zoveel (voor)oordelen over, dat men er wel een mening over heeft. Adhd is immers alle dagen heel druk, vlgs anderen. En daar heeft zoon nou net weinig last van, die heeft meer last van gebrek aan concentratie en van impulsiviteit.

Ook open

en dochter zelf verteld het wanneer ze een term als ADHD hoort vallen, dan zegt ze: "Dat heb ik ook, en ik heb nog 2 dingen, die weet ik niet meer en mijn neef, die heeft het ook, die heeft ook pilletjes, wel andere dan die ik heb." ))

Geheim gehouden

Onze dochter is gediagnosticeerd met ADHD toen ze 6 was. Via een vervelende akkefietje met school (aanmelding bij plenair overleg met jeugdzorg etc. zonder onze toestemming) zijn wij bij een kinderarts terecht gekomen waar we de hele rataplan doorlopen hebben. De diagnose lag er, de behandeling lag er en op school en omgeving hebben we niks gemeld.
Oké, we hebben een dochter met gebruiksaanwijzing, maar doe aub wel je best om die gebruiksaanwijzing te ontdekken, want die staat niet op papier. Als je vragen hebt, kom je naar ons toe en wij (de ouders) kunnen antwoord geven en tips.
Dat was ons credo.
We wilden inderdaad niet dat ze in een hokje gestopt werd.
Maar wat we nog belangrijker vonden, we wilden dat onze dochter zelf wist wat er met haar was. Dat ze de specifieke punten kon benoemen en kon uitleggen aan anderen dat dat door de ADHD kwam.
Pas toen ze dat wist, zijn wij naar anderen er ook open over geweest.
Bij een aantal mensen vielen er puzzelstukjes op zijn plaats, maar die hadden haar inmiddels al écht leren kennen en niet uit het boek ADHD voor beginners.
Grtz.
Ardnax

Te hoge gevoelswaarde en te weinig inhoud

Ik denk dat je open kunt zijn over de problemen van je kind zonder een diagnose te noemen. Misschien leidt dat tot begrip voor het gedrag van mijn zoon. Daarnaast kan hij zich bewust worden dat zijn gedrag buiten de grenzen van de norm van de omstanders valt.

Een woord als ADHD of Autisme zegt mij niets en ik ga er vanuit dat meer mensen er niet veel mee kunnen. Zo'n diagnose is een vaag woord waar een heleboel gedragingen onder vallen die iedereen in meer of mindere mate bij zichzelf of anderen kan herkennen. Een diagnose is voor mij een woord met een te hoge gevoelswaarde en te weinig inhoud.

Autisme? ADHD? Nou, en???? Waar gaat het bij mijn kind dan om??? Waar gaat het bij jouw kind dan om??? Het schiet tekort om iets uit te leggen, excuseren of verklaren.

Daarnaast weet ik niet bij voorbaat hoe iemand denkt over het bestaan van stoornissen in het algemeen. Mensen kunnen een diagnose opvatten als iets tussen een ernstig probleem tot een slap excuus voor de falende opvoeding van de ouders.

De ene persoon noemt het glas half vol, de ander noemt het half leeg.

Ik gok er liever niet op dat ik of mijn kind begrip zal ontmoeten.

Een ander risico met het m.i. te snel roepen van een diagnose is het het stigma, het beoordelen van een kind op zijn reputatie als patiënt. Op een of andere manier schijnt het heel moeilijk te zijn om nog normaal te doen tegen een kind die de reputatie heeft abnormaal te zijn.

Ik ben voorzichtig dus.

Joio en stopverf

Ja Joio, daar ben ik het helemaal mee eens, precies wat ik bedoelde in mijn eigen posting.
Stopverf, ik denk dat je gelijk hebt mbt de "normale" gezinnen. Ik geloof dat wij dat zijn (in elk geval komen we zo óver, haha), en ik ervaar dat we overal met gouden handschoentjes worden aangepakt en zeer serieus worden genomen. Niets wat ik zeg over mijn zoontje wordt in twijfel getrokken, naar de opvoeding wordt/is verder zelfs niet eens gekeken, toen ik zei dat we alles al uit de kast hadden gehaald. Ik heb me al eens afgevraagd of iedereen wel diezelfde behandeling krijgt voor zijn kind.

Over kleine ietsjes....

Stopverf: "Daarnaast vind ik dat er veel te veel met diagnoses wordt gegooid. Er hoeft maar een klein "ietsje" met je kind te zijn of je kan al met een diagnose op pad."
Juist om dit soort vooroordelen durf ik niet altijd open te zijn. 2 kinderen met ASS, en als je dat zegt krijg je de reactie "ach, overal is wel wat..." Nou sorry hoor! dan ontplof ik bijna. Mensen die zoiets zeggen hebben echt geen idee waar ze over praten. En voor ieder klein ietsje een diagnose? ik weet niet waar je de wijsheid vandaan haalt maar dat is echt grote onzin. Ik denk dat je echte diagnoses en de praatjes van buuf en kleuterjuf door elkaar haalt. Want ja, tegenwoordig word bij ieder druk kind ADHD! geroepen, maar dat is nog geen diagnose... voordat die echt gesteld is ben je wel wat verder. En dan helpt het niet hoe jou gezinnetje eruit ziet hoor. Wij zijn echt een heel normaal standaard gezin (we hebben nog net geen golden retriever) en hebben toch de hele molen door gemoeten om een diagnose voor de kinderen te krijgen. En geloof me, dat doe je niet omdat het zo leuk is. Dat is natuurlijk ook terecht, een diagnose als autisme mag niet zomaar zonder gedegen onderzoek gegeven worden. Maar ook hier is er in de eerste onderzoeken serieus op gelet of de kinderen niet mishandelt of verwaarloosd werden, dat word best voorzichtig aangepakt maar toen ik erachter kwam dat dat ook een optie was vond ik het vreselijk. Ja ze moeten het wel uitsluiten, want ook mishandelde kinderen kunnen dit soort gedrag gaan vertonen.
Ik loop er niet graag mee te koop. Maar we zijn in de tussentijd al lang geen normaal standaard gezin meer, en dat valt de omgeving ook op. De kinderen gaan naar een andere school, spelen anders, reageren anders, ons hele gezin draait eigenlijk anders... iedereen die hier binnenloopt ziet de picto's hangen, iedereen die een afspraak met me wil maken (ja alles moet hier op afspraak) loopt tegen de strakke dagindeling van mijn kinderen aan... dus ik leg het wel uit... maar ik ben een stuk kritischer in hoeveel ik tegen wie vertel. Vaak is het zo'n verspilde energie om iemand helemaal uit te leggen wat autisme is, en dan ook nog de verdediging in te moeten dat jou kind dat echt heeft, dat er geen foutje is gemaakt, dat het niet wel snel geroepen is, dat het geen milde twijfel gevalletjes zijn, en dat het je hele leven beinvloed, of je dat nu wilt of niet.
Mijn kinderen hebben autisme. Ik had liever iets anders verteld, want het zijn ook hele leuke bijzondere kinderen. Maar het autisme overheerst ons gezin, ik kan het niet verstoppen.
groetjes Tess

Iedereen denkt het te weten...

Stopverf; "Ik ken in mijn directe omgeving kinderen (goed) met bijvoorbeeld een diagnose klassiek autisme, waar ik vrijwel niets bijzonders aan meemaak en ik ken kinderen bij mijn zoon op school die toch beslist bijzonder in hun doen en laten zijn, maar die geen diagnose met zich meedragen."
Tja, dat kan wel zo zijn, maar jij bent geen psychiater, dus het feit dat jij niks opmerkelijks ziet aan deze kinderen wil voor mij niet zo heel veel zeggen. En over die kinderen die wel merkwaardig gedrag vertonen maar waar blijkbaar niks mee is... daar spreek je jezelf al tegen in de stelling dat er gemakkelijk diagnoses gesteld worden, niet ieder druk kind heeft adhd, het is niet aan jou of aan mij om te bepalen welk kind gewoon druk is en welk kind adhd heeft, daar zijn psychiaters voor. En die kunnen hun baan kwijtraken als ze een verkeerde diagnose stellen! (en nergens een andere baan meer vinden), dus er wordt helemaal niet zo kwistig met diagnoses gestrooid als menigeen beweerd.
Het is wel zo dat er meer kinderen zijn met een diagnose dan 10 of 20 jaar geleden, simpelweg omdat de psychiatrie niet stil heeft gestaan. Vooral over autisme, en autisme spectrum stoornissen is veel meer bekend geworden. Dat wil zeggen dat een kind dat vroeger geen diagnose kreeg omdat hij niet aan alle criteria voor klassiek autisme voldoet, vandaag de dag wel eens een diagnose asperger of pdd-nos kan krijgen. Daarmee heb ik niet gezegd dat er gemakelijker een diagnose wordt gesteld, maar dat er meer herkend en benoemd wordt, simpel omdat we nu meer weten. Dat kind uit mijn voorbeeld had 20 jaar geleden natuurlijk ook al pdd-nos, maar toen was het gewoon een vervelend kind, nu is er voor hem ook hulp, en niet alleen voor de "zware gevallen".
Jij zult misschien niks zien aan mijn zoontje. Dat hoeft ook niet, toch is hij klassiek autistisch en past helemaal in het profiel. Wij kunnen nu al rekening houden met zijn beperkingen, en hem leren daar rekening mee te houden of hem leren hoe er mee om te gaan. Want beperkingen heeft hij zeker! Het beste voorbeeld is dat hij vaak niet luistert, je zou het van een "normaal" kind op den duur echt niet meer pikken. Maar het is niet zo dat hij niet luistert omdat hij dat niet wil, of omdat hij vervelend wil doen, hij hoort het geluid maar zijn koppie krijgt het op dat moment niet verwerkt... dus heeft hij even meer tijd (en geduld) nodig. Als zijn juf op school dat weet kan ze er iets mee, als ze niks weet gaat ze boos worden omdat hij maar geen antwoord geeft, en hij snapt dat niet en gaat daarom lachen... en dan wordt mijn bijzondere manneke een "vervelend" kind.
Even terug naar het topic; eigenlijk ben ik heel erg VOOR openheid! Maar veel mensen weten niet hoe ze om moeten gaan met psychische aandoeningen. (onder het motto: wat ik niet zie dat is er niet) En dus krijg je vaak weinig begrip, dat is heel frustrerend.
Tess

Ruzie onderwerp

Stopverf:

"Ik vind dat mijn voorbeeld dat ook illustreren. Als gewoon buitenstaander zie ik niets bijzonders aan een klassiek autist die regelmatig bij mij over de vloer komt, maar ik zie wel allerlei gebruiksaanwijzingen bij vriendjes van mijn zoon die in acht genomen moeten worden, anders loopt het helemaal niet goed. Terwijl die vriendjes geen diagnoses hebben."

Ik kan me niet voorstellen dat ouders van zorgenkinderen dit deze situaties niet herkennen.

Hier zit wat mij betreft een moeilijk punt: ouders hebben een hekel aan de "vooroordelen" (m.i. een andere mening) en willen hun kind geen etiket geven. Maar waarom nemen ze dat A-woord dan de hele tijd in de mond?

Dat generaliseren doe je als ouder zelf als je het hebt over de stoornis van je kind in plaats van over je kind. Op zo'n moment zit je invulling te geven aan iets vaags als een diagnose terwijl je gesprekspartner daar heel andere ideeën over kan hebben.

Ik word er eigenlijk een beetje kregelig van de verdediging het idee dat de psychiater het altijd gelijk heeft omdat hij ervoor geleerd heeft. Hoe naïef kun je zijn, Kom op, het is een mens, geen robot!

Die psychiater kan zich als mens gemakkelijker identificeren en omgaan met zijn-soort-mensen: hoger opgeleid, dubbel inkomen, mooie koopwoning, bewuste levensstijl.

Daarom denk ik dat ouders van zorgenkinderen die niet binnen deze groep vallen, meer moeite moeten doen de psychiater te overtuigen dat het echt niet aan hen ligt, maar in het kind zit.

Andersom werkt het ook: ouders die zich kunnen identificeren met de psychiater, nemen hem serieuzer en gaan hem napraten. Het zal mij niets verbazen als statistisch blijkt dat hoger opgeleide ouders vaker kinderen met een stoornis hebben. Al zal in de verklaringen voor dit verschijnsel de na-praat factor als niet-significant bewezen kunnen worden

Je kunt wat dat betreft alles bewijzen. Je kunt helaas niet alles met iedereen bespreken.

Praten over stoornissen is een gespreksonderwerp dat niet zelden uitdraait op ruzie. Ook een reden om het er maar niet over te hebben.

Joio

Inderdaad Joio, een ruzieonderwerp. Maar dan wel alleen als je mensen tegenkomt zoals jij.
Wat een rare gedachtengang heb jij hierover zeg! Over gereraliseren gesproken!

En toch

De diagnose autisme vertelt wel iets, zie de DSM-kenmerken. Net zoals de diagnose astma ook iets vertelt. Het is handig dat andere mensen (school, clubjes, familie) de diagnose weten, omdat ze er dan rekening mee kunnen houden en eventueel verder kunnen vragen. En dat is nooit verkeerd.
Dat mensen dan direct oordelen (bijv. dat het een misdiagnose zou zijn) valt niet te voorkomen. Zo zijn mensen nu eenmaal.

Stopverf

Nee ik ken dat filmpje niet, maar weet wel wat je bedoelt. Ik denk ook zeker dat dat waar is en in die zin heeft Joio ook wel gelijk. Maar weet je wat mij stoort aan de posting van Joio? Dat ze het neerzet alsof dat voor iedereen zo geldt. En dat stoort mij enorm.
Ik geloof zeer zeker dat er mensen zijn zoals zij ze omschrijft, maar dat wil toch niet zeggen dat het overgrote deel zo is?
En juist als je het doodzwijgt komt er nooit begrip voor. Ik vind persoonlijk dat je je ook niet moet blindstaren op een diagnose. Maar juist mét die diagnose kun je bepaald gedrag wel uitleggen. Niet de diagnose vertelt wat een kind heeft. Ook niet bepaald gedrag vertelt wat een kind heeft. Maar wel de combinatie van beiden.
En ook al kijk je dan anders naar bepaalde dingen en gedragingen van een kind, ook dan zie je vaak toch hetzelfde. Juist omdat je het ene met het andere combineert.
Ieder mens is anders, met diagose of zonder diagnose. Er is er geen een gelijk. En daarom kun je ook niet alleen met een diagnose gaan zwaaien. Maar dat wil niet zeggen dat je het daarom maar helemaal niet moet gaan benoemen! Juist als er meer openheid komt komt er ook meer begrip. Zelfs begrip dat de ene zwaar klasieke autist voor de buitenwereld minder symptomen vertoont dan dat andere kindje dat een milde vorm van bijv. pddnos heeft. Daar geloof ik stellig in!

Correctie

"Niet de diagnose vertelt wat een kind heeft. Ook niet bepaald gedrag vertelt wat een kind heeft. Maar wel de combinatie van beiden. "
Bovenstaande is wat raar neergezet. Er moet eigenlijk staan: Niet de diagnose vertelt hoe een kind is. En ook niet bepaald gedrag vertelt hoe een kind is. Maar wel de combinatie van beiden. Dus door niet alleen de diagnose te benoemen maar juist beiden.
Dus áls je mensen uitlegt dat je kind bijv. pdd nos heeft, ook gelijk vertellen waarin dat zich voornamelijk openbaart. Dat hij in bepaalde situaties zus en zo reageert omdát hij pddnos heeft.
Zelf doe ik het juist vaak andersom. Als we dingen tegenkomen benoem ik dat en leg ik uit dat hij/zij daar moeite mee heeft en anders reageert bijv. Ik vertel daarna pas wat hij/zij heeft en leg uit dat het daar mee te maken heeft. En volgens mij is dat heel anders dan te roepen: ja maar mijn kind heeft adhd/pddnos (of wat dan ook) dusss.

Bah, rot sfeertje ontstaat hier weer.

Ja, ik heb meer vertrouwen in de psychiatrie dan in mijn buurvrouw die het allemaal ook wel lijkt te weten... noem dat maar naief...
Ik vind hier verder weer een lekker ruzie achtig sfeertje ontstaan, en ik heb geen zin om me daarin te laten meeslepen, straks wordt er weer beweerd dat autisme eigenlijk helemaal niet bestaat, en dat het verzonnen is om ouders die niet kunnen opvoeden een excuus te geven.
Iemand die beweerd dat het wel veel bij hoogopgeleide ouders voor zal komen zit er trouwens helemaal goed naast, al eens rondgekeken op een cluster 4 school??? daar is echt niet het grootste deel van de ouders hoog opgeleid, toch hebben de meeste kinderen hier een diagnose, vreemd he?
Het draaid hier weer totaal de andere kant op dan wat de vraagsteller wilde... meer openheid lijkt toch niet zo handig.
Tess

Reactie

Kaatje, natuurlijk beschrijft de DSM iets. Maar heel vaag. Het gaat over de interpretatie daarvan en het oprekken van de criteria door de jaren heen zoals Tess beschreef.

Psychiaters zijn niet gebaat bij minder werk. Zoals elke (beroeps)groep of organisatie zijn de toekomstvisies gericht op meer kwaliteit, groei en een groter belang en meer voorlichting.

Belangengroepen hebben groepsbelangen en die zitten niet te wachten op muiterij binnen de groep. De linies moeten gesloten blijven. Dat is wat m.i. gebeurd.

Ik vind het aanhalen van het filmpje door Stopverf terecht. Je kan toch niet blijven beweren dat rechters soms tenenkrommende uitspaken doen, juffen soms didactische fouten maken maar het oordeel van psychiater onfeilbaar is? Ik twijfel niet aan de intenties en kunde, ik ga ervan uit dat iedereen goed zijn werk probeert te doen. Ik zet vraagtekens bij de effecten.

Een andere vergelijking, nu eens met jury-sport. Hierbij is ook niet heel concreet beschreven hoe een oefening uitgevoerd moet worden om de hoogste score te krijgen. Internationele topamazone Anky van Grunsven had een verkeerde cd ingeleverd voor haar kür op muziek. Met een stalen smoel laat ze wat oefeningen zien en eindigt als tweede. Terecht? Nee, het leek nergens naar.

Hoe kan dat? Jury's beoordelen op reputaties wordt er dan geroepen. Internationale top-jury wordt je niet zomaar. Dit gaat ook niet om onkunde. Ik denk niet dat dit de intentie van de juryleden is, maar wel het effect van het feit dat er geen geen precieze omschrijving is van de dressuuroefeningen en alle denkbare variabelen in de uitvoering daarvan en de waardering daarvoor.

Kortom, de jury-leden zagen niet wat ze moesten zien, maar ze zagen wat ze verwacht hadden te gaan zien. Logisch, groepen streven (on)bewust naar eenheid van opvatting in hun waarneming.

Becel ik vind je reactie erg boos en verontwaardigd maar -sorry dat ik het zeg- erg typisch voor moeders-van-kindjes-met-X.

Ik kom wekelijks op een sportclub voor aangepast sporten.
Ik zit wel eens bij de tafel met moeders van de psychiatrische patientjes (ouders van lichamelijk en verstandelijk beperkten zitten aan een andere tafel) maar die gesprekken zijn elke week hetzelfde.

Kernwoorden: risperdal/ritalin etc, PGB, TOG, hoogbegaafd, zwaar, moeilijk, dat kan hij niet en dat kunnen zij niet en vooral "daar moeten ze echt rekening mee houden".

Die onderlinge sessies -gesprekken kan ik het niet noemen- heb ik nou wel gehoord. Ik heb niets aan hun favoriete gespreksstof toe te voegen want dat is niet wat men horen wil.

Ik zie meer overeenkomsten tussen die moeders onderling dan tussen hun kinderen onderling. Dan heb ik het niet over de ijskast-moeder. Ik heb het over elkaar na-praten in het jargon. Ik zie dit als een way-of-life, een opvoedingsstijl.

Ik heb me ook wel eens afgevraagd waarom ik liever zit aan de tafel met de ouders van de LB en VB kindjes. Wat heeft die groep ouders met elkaar gemeen dat ik mis bij die andere groep ouders van A-kinderen. Ik ben er nog niet uit hoe ik dat het beste kan omschrijven. Het heeft iets met de acceptatie en het volslagen onbelangrijk vinden van de handicap van het kind. Die ouders hebben het er nooit over wat hun kind "heeft".

Stopverf, op de levenspaden die ik kies ontmoet ik inderdaad met regelmaat weerstand. De weg van de minste weerstand is blijkbaar niet mijn levensmotto.

Ikea

Zo slecht als mijn zoon tegen drukte kan, zo gek was hij op het IKEAspeelland, mij een totaal raadsel.
Ik vertelde de meiden die dat begeleiden dan dat mijn zoon slechthorend is. Dat als ze hem wat moeten vertellen ze naar hem toe moeten gaan en contact met hem moeten maken en dan pas tegen hem praten. Werkt perfect! Precies de aanpak die mijn zoon nodig heeft, als ik vertel dat hij autistisch is weet ik niet welk vooroordeel zij in hun hoofd hebben.
Want er zijn helaas zo veel vooroordelen, zelfs onder deskundigen.
Ik pas mijn uitleg aan bij de situatie. Als hij iets moet leren vertel ik dat hij een vertraagde prikkelverwerking heeft en extra geduldige instructie nodig heeft. De echte deskundige zal vaak vragen na mijn verhaal of hij autistisch is. Bij de vraag beaam ik het.
De directe zorgomgeving weet natuurlijk wat er is, familie mag het weten als ze er naar vragen. Maar dat doen ze niet, maar dat is een ander verhaal
Groetjes van Jun

Aha oké, ik snap het

Autisme is een uitvinding van psychiaters om gelijkgestemde hoogopgeleiden zoet te houden.
Autisme houdt de ouders zodanig bezig dat ze over niets anders meer kunnen praten.
Aan kinderen met autisme zie je niets bijzonders, aan kinderen zonder diagnose daarentegen wel.
Autisme, PGB, TOG, etc. is de weg van de minste weerstand.
En hierom kun je als ouder van een kind met autisme maar beter zwijgen. Noem je kinderpsychiater liever gewoon dokter, noem de therapie liever een cursus.

Ha kaatje!

Perfect to the point weer van je! Ik was bezig met een zelfde soort reactie maar ik kreeg het niet uit mijn vingers. Mijn deleteknop is er al helemaal van vervaagd
pffffft

Kaatje, je schetst een karikatuur

Terwijl ik een poging doe veel van mijn woorden te wegen en meediscussiërend voor mezelf -en wellicht anderen- te zoeken naar een antwoord waarom en in welke situaties je een diagnose noemt of juist heel bewust niet.

Wat wil je?

Joio je gaat te ver!

Joio: "Becel ik vind je reactie erg boos en verontwaardigd maar -sorry dat ik het zeg- erg typisch voor moeders-van-kindjes-met-X."
En wat doen ALLE moeders-van-kindjes-met-X weer allemaal verkeerd, bejalve dan dat ze de psychiater geloven? Ik vind dit zo generaliserend, eigenlijk net zo erg als de ijskastmoeders, waarom geef je ons die naam niet gewoon? het komt er toch op neer dat het weer de moeder is die het fout doet.
Je denkt het zelfs als een "way of life" te zien... een opvoedstijl... toe maar. Ik vind dit echt heel kwetsend worden, en totaal onnodig in de discussie (over openheid) die gestart is.
Als een oncoloog jou verteld dat je kanker hebt, dan zeg je ook niet boos "dat zullen we nog wel eens zien!", toch deed ik dat wel tegen de psychiater, want autisme is niet in je bloed aan te tonen, het is geen vastliggende wetenschap. Toch is ook hierover veel gestudeerd en geschreven, niet voor niks, en zeker niet zonder resultaat. Kinderen worden eerder opgespoord, sneller geholpen, en redden het daardoor straks ook beter in het leven. Mijn beide kinderen voldoen helaas op meer dan genoeg punten aan de DSM4, en worden dus tegenwoordig autistisch genoemd.
Ik hou ook niet zo van die lotgenotengroepjes, vaak hoor je alleen nog maar meer ellende, en zelden iets leuks. Maar er is een ding wat deze ouders toch bindt (hoe verschillend ze ook zijn) en dat is Begrip! begrip dat ze van de rest van de wereld vaak niet krijgen. (en van jou al helemaal niet)
Tess

Nee joio, jij schetst een karikatuur!

En Kaatje heeft dat prachtig verwoord! een staande ovatie!!!
Tess

Karikatuur of niet

Joio, dit is wel het beeld wat jij (en Stopverf) schetst. Reactie kan vervolgens alleen maar verdedigend zijn. En dan onstaat er alleen maar een 'ruzie-onderwerp'.
Het is handiger voorop te stellen dat autisme bestaat, met wel heel specifieke uitingsvormen. Vanuit dat punt kun je overwegen dat het handig kan zijn om anderen voor te lichten. Net zoals je vertelt over een allergie van een kind. Of juist niet, omdat je je kind zoveel mogelijk mee wil laten doen in de gewone maatschappij, dus dat je er thuis hard aan werkt om je kind alles te leren wat niet vanzelf komt.
Daar gaat deze discussie over, en niet over de te mogelijk te vlugge etikettering en ouders die zich behoorlijk auti gedragen.

Maar knurf

Het is natuurlijk wel een verschil of er een diagnose IS of niet. Jouw dochter heeft GEEN diagnose dus dan hoef je verder ook geen openheid te geven.
Als ik het over een van mijn kinderen heb heb ik het over een van mijn kinderen en niet over de mogelijke diagnose die ikzelf of mijn man wel of niet zou hebben. Dat doet helemaal niet te zake en vind ik wel een beetje doorslaan in openheid geven.

Overigens knurf

Overigens vind ik het wel heel erg negatief overkomen als je zegt dat ze haar dan wel zullen 'afschrijven' terwijl ze nu hun best doen om haar erbij te houden en af en toe extra leesoefeningen geven.
Mijn jongste heeft ook ADHD en dat weten ze op school ook. Maar 'afschrijven' doen ze hem echt niet hoor!

? becel

"Jouw dochter heeft GEEN diagnose dus dan hoef je verder ook geen openheid te geven." Dus als iemand wel een diagnose heeft moet je wel openheid geven? Dat bedoel je vast niet toch?
Ik geef dus meestal alleen openheid in de gevallen dat het iets toevoegt, bijvoorbeeld tegen de leerkracht, en bij "soortgenoten". Die begrijpen tenminste waar het over gaat. Bij mensen die er minder mee te maken hebben zie ik inderdaad dat het gesprek wel eens over gaat in een welles/nietes spelletje.
Buiten de problemen waar mijn zoontje tegenaan loopt door zijn concentratieprobleem en af en toe een woedeaanval, doet het er niet toe wat hij heeft. Het is gewoon een heel schattig lief mannetje (zo omschreven door zijn leerkracht).