Wat vinden jullie nou van Brandon...

Het krijgen van een

eigen woning, wil niet zeggen dat hij daar ZELFSTANDIG woont, T&T

Koentje en tt

Nee klopt Koentje, dus zit hij in zijn nieuwe woning ook aan een tuigje! Zo niet dan is er toch iets mis in de instelling.
Immers in zijn nieuwe huis is hij niet ineens genezen!

Tess: Ik begin de draad ook kwijt te raken. Ik heb een " ik word voor de gek gehouden" gevoel. Welke kant dat uitgaat weet ik niet. Ik ben ook de draad wkijt. Nou ja, 1 zekerheid heeft BRandon wel. Die raakt de draad niet kwijt want daar zit hij aan vast!

Het is de trend

alle intensieve zorg behoevende clienten zoveel mogelijk zelfstandig te laten wonen.
's Heerenloo is daar al een aantal jaar mee bezig bij al hun instellingen. De eerst afgesloten terreinen worden nu volgebouwd met gewone woningen. En natuurlijk duurt het niet lang of deze nieuwe bewoners gaan klagen over de overlast van de clienten. Mijn zus heeft het volume van een gemiddelde straaljager, net als haar mede bewoners.
Dit zal ook voor Brandon gelden waarschijnlijk. En waar leidt dat dan toe: idd beperking.
Er heerst nogal een NIMBY syndroom rond mensen met zware beperkingen. Maar onder tussen wel verontwaardigd reageren als de gevolgen daarvan naar buiten komen.

De medewerkers rondom de clienten doen hun vreselijke best maar zijn ook met handen en voeten gebonden aan budgetten, omgeving en hun eigen beperkingen.

Nog steeds?

Ja, het is de trend om clienten zoveel mogelijk zelfstandig te laten wonen...
Ik weet er alles van, ze wonen in mijn achtertuin, volwassen mensen die huilen als baby's, luiers dragen, en die heel vrolijk worden als je ze gedag zegt, maar verder valt er geen zinnig woord mee te wisselen. DAT zijn naar mijn mening zwaar verstandelijk gehandicapten! DAT zag ik absoluut niet in Brandon, dat is een heeeel ander "geval". (sorry voor dat rot woord)
Maar net als Nikus heb ik ook hier steeds sterker het gevoel dat we straal voor de gek worden gehouden, Brandon staat niet alleen zoveel is duidelijk, en iemand vastbinden is een uiterste middel, het is echt onmacht, wat gebeurd er in onze maatschappij dat het nodig is? Ergens in zijn leven is het heel erg fout gegaan, en dat is niet alleen te wijten aan zijn "handicap".
Tess

Jessica

In de tijd van Jolanda Venema, was er een hele nieuwe invalshoek om met dit 'soort' bewoners om te gaan. Dat zal dan vast die Gijs van Gemert zijn geweest, die dit bedacht heeft.
Er waren toen heel veel bewoners die 'uitbehandeld' waren. Met de cce's en die nieuwe invalshoek (onder andere: een op een, of zelfs twee op een begeleiding, een multidisciplinaire aanpak, veel tijd vrijmaken om te overleggen en te vergaderen, waarbij oprecht wordt geprobeerd om 'in de huid van de bewoner' te kruipen)
Heel veel bewoners werden hiermee geholpen. Er waren veel minder middelen en maatregelen nodig, en de middelen en maatregelen die gebruikt worden, worden niet vanzelfsprekend, maar met overleg en ethische beschouwingen ingezet. Dat heeft een grote verbetering gegeven. Deze verbetering wil overigens niet zeggen dat het met deze bewoners nu opeens geweldig gaat. 'Ze leefden nog lang en gelukkig', dat bestaat niet in de echte wereld. Ik kan me nog een documentaire over Jolanda Venema herinneren, waarbij ze in haar nieuwe situatie was. Het ging veel beter, maar er waren nog dagen waarop ze haar kamer niet af kon komen. Ze ging naar een dagbesteding, maar er waren veel dagen waarop dat niet lukte. Ze kon er ook niet langer dan een beperkte tijd heen. Het bleef voor haar een worsteling om de dagen door te komen. Er waren een hoop omstandigheden ten goede veranderd. Er waren meer mensen die haar begeleiden. Als ze gesepareerd (afgezonderd) op haar kamer was, kon ze tv kijken en zich zo enigszins vermaken. Maar het was zeker niet zo dat haar problemen verdwenen waren.
Bij die duizend mensen van vroeger, was er veel eer te behalen voor de 'Gijs van Gemert's. Ik geloof, maar ik weet niet zeker, dat er veel meer mensen waren die zinvolle behandelmethodes bedacht hebben.
Ik denk (maar ik weet het niet zeker, aangezien ik Brandon zijn situatie ook alleen maar vanuit de krant ken) dat Brandon en die 39 andere bewoners, mensen zijn, waarbij de methode van de cce's niet tot het gewenste resultaat leidt. Het kan helpen als frisse mensen naar hem gaan kijken. Ik hoop dat dat helpt. Maar soms lukt het gewoon niet. Of lukt het gewoon nu nog niet. Bewoners ontwikkelen zich. Soms komen er in een andere levensfase ineens weer heel andere mogelijkheden in het zicht. Het is een van de bedoelingen van de cce's om te voorkomen dat men blijft proberen. Dat men niet vanuit een tunnelvisie blijft hangen in het bestaande.
Maar, die veranderingen, verbeteringen, komen heel langzaam. Dat duurt allemaal jaren of maanden.
Soms gaat het heel langzaam, stapje voor stapje, steeds slechter. Soms gaat het heel langzaam, stapje voor stapje, steeds beter. Die veranderingen zijn soms zo klein, dat je het niet eens opmerkt als je er bij betrokken bent.

Cce

Het CCE heeft meer kennis en ervaring in huis dan je, je kunt voorstellen, Brandon en Jolanda Venema zijn nu bekend geworden, dat betekent niet dat zij de enigen zijn, en dat behalve deze Gijs van Gemert er geen andere deskundigen zijn!
Bij mijn vorige werkgever zijn we door het CCE begeleid om het leven van 1 van de clienten daar te verbeteren. We zijn met deze jongen ontzettend geholpen. Gedurende de trainingen die wij kregen zijn er veel verhalen langsgekomen, van situaties die onze trainer meegemaakt heeft. Ook verhalen als die van Brandon, ook succesverhalen, maar dan verhalen die de pers niet hebben gehaald. Ik hoor in de media en ook hier allerlei kreten, zoals, ligt het niet aan de medicijnen, is dit wel uitgezocht, hebben ze dat wel gedaan. Wanneer het CCE ergens bij betrokken is word overal aan gedacht, en alles uitgezocht. Mijn ervaring met het CCE is ook dat ze een client nooit "opgeven" maar altijd zoeken, naar mogelijkheden voor verbetering van de kwaliteit van leven, hoe klein die verbeteringen soms ook zijn! Wanneer het CCE ergens bij betrokken is wordt er 100 procent inzet gevraagd van de begeleiding, maar ze motiveren en stimuleren de begeleiding ook!
Verder sluit ik mij bij de postings van "beetje ervaring met de doelgroep" aan, zoals zij het vertelt is het precies! Met drie man bovenop een kind van 8 springen (en hem nauwelijks houden) dat is pas mensonterend, wat denk je dat dat met het kind (en de begeleiding) doet? Het is vaak kiezen tussen twee kwaden, om ieders veiligheid te garanderen.
Werken met dit soort clienten is hard werken, vraagt de volledige inzet van de begeleiding, terwijl de resultaten vaker ontmoedigend zijn.
Ik heb het 8 jaar volgehouden en toen was ik op! de situatie die "beetje ervaring met de doelgroep" beschrijft over de staat van allertheid waarin je op een gegeven moment in gaat verkeren is niet gezond te noemen! Mijn reflexen waren op een moment omgekeerd, wanneer er iets gebeurde, er werd ergens geschreeuwd oid, begon ik er al naartoe te lopen, terwijl de mensen om mij heen juist wegliepen.
Het erge voor de clienten is dat er nog meer begeleiders gaan en komen als op andere groepen, terwijl zij juist die continuiteit nodig hebben.
Het ziekteverzuim is ook veel hoger, dit heeft te maken met de psychische druk, maar ook met het lichamelijk letsel dan begeleiding soms oploopt.

Mensonterend

Ik ben het ermee eens dat het mensonterend is om vastgebonden te zitten in een afgebroken ruimte, en ik vind ook dat (voor zover dat nog niet gebeurt) er alles aan moet worden gedaan om stukje bij beetje wat verbetering in deze situatie te brengen.
Maar wat ik pas echt mensonterend vind om iemand in deze situatie zo op TV te brengen!

Correctie

Ik schreef:
Het is een van de bedoelingen van de cce\'s om te voorkomen dat men blijft proberen. Dat men niet vanuit een tunnelvisie blijft hangen in het bestaande.

Ik bedoelde:
Het is een van de bedoelingen van de cce\'s om te voorkomen dat men NIET MEER blijft proberen. Dat men niet vanuit een tunnelvisie blijft hangen in het bestaande.

Behalve cce

Behalve het CCE zijn er natuurlijk ook andere deskundigen die veel bereikt hebben.
De prinsenstichting zweert bijvoorbeeld bij gentle teaching en hebben de grondlegger van deze methodiek al meermalen naar nederland gehaald. Met sommige clienten heeft hij fantastische resultaten behaald, 1 ervan bracht zijn leven door in een separeerruimte of vastgebonden op een bed, al jaren, veel langer als Brandon. Nu gaat hij regelmatig naar buiten, gaat zelf naar de separeerruimte als hij het gevoel heeft dat het nodig is (ipv met 4 volwassen kerels gebracht te worden). Hij heeft nog wel 1 op 1 begeleiding.
Het bijzondere is dat de prinsenstichting toestemming had om het hele proces te filmen, en dit naar buiten te brengen. Bij mijn opleiding heb ik de video gezien.

Bakeren

Al lezend moet ik toch ook almaar denken aan huilbaby´s die ingebakerd worden..., hebben jullie dat nou ook??

Mien* veiligheid

Ik denk dat vastzitten voor sommige clienten een soort van "veiligheid" en rust bied, in die zin is het ook wel enigzins te vergelijken met inbakeren denk ik.
Ik heb een client gehad, die in zijn woonsituatie (waar ik dus niet werkte) om de zweedse band kwam vragen wanneer hij "druk in zijn hoofd" was. Na een uurtje in alle rust op zijn kamer, op zijn bed, in de band belde hij, en was hij weer rustig. Bij ons had hij deze niet, en "druk in zijn hoofd" leidde meestal tot excessen, in de vorm van grote agressiviteit, vernielingen, fixeren met 4 man (was 1.80)etc.

Moeilijke kwestie

Ik heb zelf op sherenloo gewerkt in Ermelo, (en werk nu via pgb ) ik ben weg gegaan omdat ik het niet eesn was met dingen die gebeuren binnen de instelling, en zou echt nooit weer terug willen... ik heb teveel gezien ...

way de klokkenluider zegt klopt helaas.. op moelijke groepen zetten ze rustig vakantiekrachten of invallers..

Toen ik stage liep hadden we en jongen die zo heftig was dat mijn twee begeleidsters allebei ziek thuis zaten en ik draaide de groep, geholpen door twee sterke mannen die hem in toon moesten houden als het mis ging

zo zijn er veel voorbeelden helaas..

ik vond het erg heftig brandon te zien aan het tuigje, en ik weet nog steeds niet goed wat ik er van moet vinden.. als hij echt zo uit zijn vel kan springen dat hij een hele woning stuk maakt.. dan moet je natuurlijk wat.. wat me dan wel altijd binnevalt is : hoe heeft het zo ver kunnen komen?

ik ben er van overtuigd dat het erg uitmaakt hoe je met de bewoner omgaat, als je ze telkens inknot en steeds meer mee gaat in het voorkomen van uitbarstingen enzv lijkt het me dat het steds erger wordt.. en ik heb dat ook wel gezien binnen de instelling.

Ik ben zelf op een avond bedreigd met de dood door een bewoner (stond met een zware relaxd stoel boven zijn hoofd, ik maak je dood ik maak je hardstikke dood) mijn collega's durfden niet te komen omdat ze te bang waren.. ik ben er goed uitgekomen... maar ik weet ook wat voor inpact het heeft als je dat gebeurd.. (het was meteen mijn laatste dienst op die groep)
dus van die kant bekeken snap ik dat je ook naar de veiligheid moet kijken...

wat betreft de eigen woning van Brandon:
het wordt een soort drie kamer woning met gangen er om heen geen ramen aan de buitenkant, hij krijgt een binnenplaatsje en zal ook daar in zijn hesje aan de muur komen...

Onder de indruk

Bij het lezen van dit draadje ben ik vooral onder de indruk van de mensen die schrijven wat voor impact het op hen als persoon heeft om met de constante dreiging van geweld je werk te moeten doen.
Ik werk in de GGZ en ik weet dat er bij ons kennis en ervaring wordt gehaald uit de gehandicapten zorg als het gaat om humane oplossingen in plaats van fixeren. Nu wordt er gezegd dat er kennis en methoden vanuit de GGZ gehaald moeten worden, maar ik denk dat de VG verder is hierin.

Uit onderzoek blijkt dat fixeren in neurologische processen juist leidt tot meer onrust in plaats van minder; het omgekeerde van het bakeren verhaal. Ik kan mij daar wel wat bij voorstellen. Als ik jeuk heb en ik kan niet krabben wordt de jeuk steeds erger en ben ik er de hele dag mee bezig.

Tess

Ik ben het met je eens! En ik ben het ook zeer eens met even anoniem. Het is maar net hoe je met mensen omgaat. Als ik lees dat er 4 mensen op een jongetje van 8 springen dat vraag ik mij af hoe dat kan!

Klein verhaaltje uit de tijd van onze jongste.

Jongste logeerde om de week een weekend in een instelling Zijn groep was in een paviljoen waarin ook een andere groep was gehuisvest. Oudste was destijds 3 en liep met zijn speelgoedje op de gang. Prima, dat was wel veilig, dacht ik! Opeens een enorm gegil van onze oudste. Ik duwde jongste in de handen van een medewerker en sjeesde de gang op. Daar stond een volwassen bewoner met mijn zoon in een wurggreep. De man was zeer agressief en het personeel stond eromheen te springen. Uiteindelijk heeft mijn man oudste met grof geweld losgekregen. Hoe kan dit?? Waarom moet een ouder van een ander kind ingrijpen en kan het personeel dat niet. Oudste heeft er lang last van gehad. Later werd het geval door de directie afgedaan met de verzachtende woorden. Pietje wilde knuffelen! Ja doei

Jongste ging daarna ook weg daar. Dat had overigens andere redenen.

Nikus

ik denk omdat personeel als eerste voor eigen veiligheid gaat. Denk maar aan EHBO. Als eerste stelregel is dat je voor je eigen veiligheid moet zorgen voordat je een ander kan helpen. Je gaat niet met gevaar voor eigen leven een onbekend leven helpen over het algemeen (soms gebeurt dit wel uit reflex).
Dit geldt natuurlijk niet voor ouders en kinderen. Dan denk je als ouder niet aan je eigen veiligheid maar denk je alleen aan je kind, Je man is het alleen gelukt met grof geweld. Voor hetzelfde geldt reageerde die man ook met grof geweld.

Ach fras

Hou toch op!

Wat een slechte documentaire zeg

ik heb hem eens bekeken op uitzending gemist. Die presentator die constant goedkoop puntjes aan het scoren was. Idioot gewoon.

Het kind wilde helemaal niet op televisie komen, maar moeder en EO gewoon doordrukken. Lekker sensatie. Ik had ook geen hoge pet op van moeder trouwens. Als je de situatie zo schrijnend vind trek je toch niet pas na drie jaar aan de bel en dan in samenwerking met een sensationeel tv-programma. Volgens mij heb ik ook ergens gelezen dat moeder een deel van het probleem is.

Ik vond dit publieke omroep onwaardig, het was eerder iets wat ik van de Telegraaf of de SBS zou verwachten.

Maar goed, sommige mensen zijn gewoon zo ziek en zo agressief dat er bijna geen andere mogelijkheden zijn. Je moet natuurlijk iemand nooit opgeven, maar ik geloof ook niet dat dit in het geval van Brandon gebeurd.
Wat ik begrepen en gelezen heb, is dat er heel veel gedaan wordt om een humaner bestaan voor hem op te creëren, maar dat er momenteel geen andere mogelijkheden zijn en dat de directeur van die instelling iedere expert verwelkomt.

Ik weet niet genoeg van Brandon zelf, maar wel van mijn nicht (die volgens mij een van de 40 gevallen is waar ze over praten) Mijn nicht heeft een zware geestelijke handicap en heeft ongeveer het verstandelijke vermogen van een kind van anderhalf, een onhandelbaar kind van anderhalf. Ook zij wordt met enige regelmaat vastgebonden, omdat ze onvoorspelbaar is, zeer agressief en gevaar vormt voor zichzelf en haar omgeving.
Mijn nicht wordt juist rustig van het afbakenen van haar omgeving, anders komen er teveel prikkels binnen en gaat het mis.
Je moet niet jezelf als referentiekader nemen in je oordeel. Natuurlijk vind je het dan vreselijk en natuurlijk vind je het schrijnend.

In het geval van mijn nicht gaat het in samenwerking met de inspectie en met haar ouders en wordt er constant geëvalueerd en bekeken hoe ze haar bestaan humaner kunnen maken. Haar ouders vinden het ook vreselijk en hebben ook slapeloze nachten ervan, maar ze zien ook wel dat de vorige situatie (dus zonder vastbinden) ook niet kon doorgaan.

Moeilijk

Ik kan nog wel heel wat verhalen oplepelen van kinderen en volwassenen die totaal door het lint gaan... al dan niet met stoornis. De vraag is of we die ook allemaal aan de muur vastbinden en of de maatschappij daar op den duur echt veiliger van wordt ?
Dochter was 7, toen ze er getuige van was dat haar vriendje de keel werd dichtgeknepen op de wc, op school, in het speciaal onderwijs... dan denk je toch dat je kind veilig zit.
Ik denk niet dat Brandon gemakkelijk is, ik geloof meteen dat hij gevaarlijk kan zijn, en gaandeweg het verhaal geloof ik ook steeds meer dat de instelling echt wel andere opties probeert, en dat het verhaal lekker is aangedikt. Wat ik ook zeer storend vond was dat Brandon zelf idd niet op tv wilde, en dat dit verzoek dus genegeerd is, en dat moeders huilend voor de camera zit, terwijl ik me afvraag "waar was je? als moeder, de afgelopen 3 jaar?" En waarom is er nu een tv programma bij nodig, en is er niet met de instelling te praten, zo onwelwillend kwamen die mij niet over, of ga desnoods bij andere instellingen praten.
Het is gewoon een moeilijk verhaal, een moeilijke situatie waar je zelf nooit in hoopt te komen, maar er is geprobeerd om dit toch vrij eenzijdig in de media neer te zetten, das op zich al triest natuurlijk.
Tess

Nikuz

waarmee. Jij vraagt waarom een vader eerder en sneller ingrijpt dan personeel. Ik geef mijn mening erover. Personeel zal ingrijpen zolang het niet gevaarlijk is voor hun zelf. Een vader zal ingrijpen ook als het gevaarlijk is voor hem zelf.

Snap dan neit dat ik zo'n rare reactie van jou krijg (hou op). Je kunt er niet mee eens zijn of wat dan ook maar deze reactie vind ik erg raar.

Fraz

Ik vind jou reactie heel raar, bij EHBO leer je namelijk om goed op veiligheid te letten mits een klein kind in het gevaar is, dan doe je ALLES om dat kind te redden, zelfs weer een brandend huis in rennen.

Dat is wat ik geleerd heb bij EHBO en brandpreventie van mensen die zelf bij een ambulance of de brandweer werkte.

Ik vind de reactie van Nikus dan ook niet zo raar!

Tja

lees toch echt dat eigen veiligheid voor gaat. Als je zelf niet overleefd heeft het slachtoffer er ook niks aan. Soms moet je wel snel handelen maar eigen veiligheid gaat voor.

zie ook http://blog.asphalia.nl/vijf-onmisbare-ehbo-regels/

Nou kan het ook best zijn dat de situatie niet zo levensbedreigend voor het kind was als het bij de ouders over kwam (zou bij mijn eigen kind het ook levensbedreigend inschatten begrijp mij niet verkeerd) of dat het personeel weet dat een andere aanpak een beter werking heeft bijv. grof geweld kan er voor zorgen dat het juist erger wordt (iemand draait verder door) terwijl iemand kalmeren er juist voor kan zorgen dat iemand tot reden vatbaar wordt.

Maar goed blijkbaar weten jullie alles en alles beter. Prima als jullie dat op een normale manier communiceren en uitleggen als ik blijkbaar verkeerd zit maar om met oneliners te gaan lopen smijten en nog erg bot ook dat vind ik geen communiceren en dat werkt bij mij nogal averecht.

Tuurlijk

Lees je dat veiligheid voor gaat, dat leer je ook zo bij alle EHBO lessen, maar op elke regel is een uitzondering en kleine kinderen in gevaar is zo'n uitzondering.

Waarbij het natuurlijk niet handig is om in de sloot te springen als je zelf niet kan zwemmen, maar een kind bevrijden die knel zit, of vast gehouden door een ander is inderdaad een kwestie van los halen, jammer voor de ander of voor het apparaat waar het kind in vast zit.

Als je zeker weet

dat die ander daardoor juist niet meer doordraait (en kind en hulpverlener) verwondt dan is het inderdaad jammer voor die ander maar onbezonnen met flink geweld iemand die al redelijk ontoerekeningsvatbaar is aanvallen kan er juist voor zorgen dat je van de regen in de drup beland en diegene juist het kind verwond of erger. Bovendien kan het zijn dat het personeel degene beter kent en weet dat een andere benadering ervoor zorgt dat degene weer bij positieven komt. Blijkbaar was de inschatting van Nikus anders dan die van het personeel.

Maar goed hoe de situatie ook was, ik blijf erbij dat die reactie van Nikus niet getuigd van enige communicatie maar gewoon van afbekken. Je hoeft in een gesprek niet met elkaar eens zijn. Je kunt op een normale beleefde manier iemand anders overtuigen door verdere uitleg of te laten zien dat degene misschien niet helemaal de situatie doorheeft. Maar zo reageren vind ik erg onbeschoft. Ik reageer ook normaal.

Marsy

MarSy schreef:
"Lees je dat veiligheid voor gaat, dat leer je ook zo bij alle EHBO lessen, maar op elke regel is een uitzondering en kleine kinderen in gevaar is zo'n uitzondering."

Dat is individu (diegene die hulpverleent) afhankelijk. De natuur is zo gemaakt dat je alles doet voor je kind. Als je het op biologisch niveau bekijkt gaat het om investering en rendement. Daarbij is liefde een mooie tool om te zorgen dat ouders goed voor hun kinderen (dna) en er alles voor over hebben. Ik heb dat niet voor jan en alleman: kan dat niet zomaar tevoorschijn halen wanneer het nodig is en wanneer ik het wil.

"Waarbij het natuurlijk niet handig is om in de sloot te springen als je zelf niet kan zwemmen, maar een kind bevrijden die knel zit, of vast gehouden door een ander is inderdaad een kwestie van los halen, jammer voor de ander of voor het apparaat waar het kind in vast zit."

Handig ? het gaat hier om overleven dan maak je geen rationele keuzes meer.

Knuppel in het hoenderhok

Even een knuppel in het hoenderhok:
op de groep waar Brandon woont, hoeven andere bewoners (en hun familie) in ieder geval niet bang te zijn voor een situatie zoals Nikus schetst. Brandon zit vast in zijn tuigej en is daarmee geen gevaar voor de anderen. Als je met een klein kind daar op de groep op bezoek bent, zal dat een prettig gevoel zijn.

Ijsvogeltje

je hebt gelijk en dat laat meteen zien wat een moeilijke materie het is. Je doet het bijna nooit goed. Vastbinden is niet goed en niet menswaardig. Maar bijv. suf van de medicijnen is ook niet menswaardig en iemand met grof geweld in bedwang houden is ook niet oké en iemand een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving laten zijn is ook niet de juiste weg.

Fras

Jou reactie op mijn verhaal is zo bizar dat ik niet anders kon dan zo reageren. kort door de bocht. Daarvoor excuus.

Ijsvogeltje Deze man was normaliter niet zo agressief. Dus in deze raakt je knuppel geen doel Wat er in de situatie van oudste voornamelijk speelde was de incompetentie van het personeel!

Ander voorbeeld. Mijn nichtje werkt in een instelling. Heeft SPH en is doodsbenauwd. Conclusie. Ze moet gewoon ander werk zoeken en dat beseft ze zelf ook. Zelfkennis is het begin van wijsheid en voorkomt escalaties op de werkvloer!

Niks

Het is frazzzzzzzzzzzz

Ik vind het niet een bizare reactie. Als ouder grijp je eerder, sneller en fanatieker in dan als buitenstaander en schat je de situatie voor je kind sneller in als levensbedreigend over het algemeen.

Een hulpverlener in een zorginstelling is geen politieagent, brandweerman of gevangenbewaarder (en zelfs die zullen eerst gaan voor eigen veiligheid , hoewel bij een klein kind de balans eerder doorslaat in actie). Misschien is het inderdaad beter wat het ex personeelslid ook zei bij paul en witteman dat sommige patiënten misschien beter af zijn in een bewaarinstelling omdat die zijn getraind op geweld en voorkomen daarvan en een patient dan tenminste nog gelucht kan worden.

Maar goed ik ben geen deskundige maar zie wel aan beide kanten moeilijke afwegingen en complexe problemen.

Niks?

Mijn zoon zou zeggen WTF!

Je bent inderdaad geen deskundige. Dat blijkt!