24 november 2019 door Janneke van Bockel
Mijn jongste zoon van drie jaar oud vertoont onzindelijk gedrag wanneer hij bij vader logeert eenmaal in de week. Vader en ik zijn sinds begin 2019 uit elkaar na een lange periode van alcoholisme, de jongste heeft vanaf zijn geboorte veel problematiek ervaren in zijn ontwikkeling door een traumatische bevalling, hij was een huilbaby en een aantal maanden na zijn geboorte is vader erg gaan drinken. Rond zijn tweede verjaardag kreeg de jongste gemiddeld een keer per maand een overgeef episode in de avond en was hij onder toezicht van een kinderarts wegens zijn lengte en gewichts achterstand. Waarschijnlijk kwamen de episodes mede door stress ivm de beladen spanning tussen de ouders. In 2018 is vader gestopt met drinken omdat ik zei dat ik niet meer kon samenwonen met een onvoorspelbare, opvliegerige alcoholist. Echter bleef vader een verbitterde, opvliegende, boze man.
Zoon is zindelijk maar wanneer hij bij vader overnacht plast hij minimaal 1x in zijn broek, ik weet dat vader dan erg boos kan worden en vertel hem dat dit geen zin heeft omdat dit de stress opvoert en het eventueel vaker voor kan komen.
Afgelopen weekend heeft vader aan mij verteld dat de jongste bij hem thuis tegen de muur in de badkamer geplast heeft. Vader werd uiteraard boos en vertelde me dat hij tegen de jongste zei; "Er is echt iets mis met jou met dat plassen tegen de muur en dat je telkens in je broek plast". Waarop de jongste een halfuur later weer in zijn broek plaste. Ik sprak vader erop aan dat je niet zo een uitspraak kan doen tegen een kind. Waarop hij antwoordde: "Waarom niet, hij is toch ook niet goed dat hij dat soort dingen doet?"
Ik heb geen idee wat ik met deze situatie aan moet.
Als een kind niet ‘volgens de boekjes’ ontwikkelt kan het zoeken zijn hoe daar mee om te gaan. Als gescheiden ouders is dat het bovendien een stuk lastiger om daarin samen je weg te vinden. Is het bij ‘gewone’ scheidingen al moeilijk om de spanning tussen ex-partners te parkeren, om als ouders samen door één deur te blijven gaan, dat wordt minstens dubbel zo moeilijk als bij een van de ouders ook eigen problematiek speelt. Dat vergt hogeschool-emotieregulatie en tactisch manoeuvreren. En dat is ontzettend moeilijk als je ziet dat het niet goed gaat met een kind. Je wil het beste voor je kind en dat roept oerkrachten op die soms lastig te beteugelen zijn.
Wat helpt is om je te realiseren dat óók de vader het beste voor zijn zoon wil. Ook al ziet het er voor jou zo niet uit, of hanteert hij in jouw ogen een wonderlijke manier om dat te bereiken. Zou je hem kunnen vragen waar hij zorgen over heeft bij jullie zoon? Is hij bang dat het een ‘watje’ wordt, denkt hij dat de jongste het expres doet (en met welk doel dan), of vindt hij het misschien vies en baalt hij ervan om het te moeten opruimen? Dan krijg je een ander gesprek dan wanneer jij hem vertelt wat hij niet goed doet en hoe hij het volgens jou zou moeten aanpakken. Als hij het idee heeft dat je ‘boven’ hem gaat staan, roept dat automatisch verzet op. Waarmee je als snel verder van huis raakt.
Het is niet gemakkelijk om als ex-partners het ouderschap samen voort te zetten. Soms helpt het om een derde in te schakelen (een vriend die met beide goed kan opschieten, een leerkracht of wellicht iemand uit het buurtteam of een mediator) die helpt om beide kanten van het verhaal te belichten. De kunst is telkens weer om – omwille van je kinderen –nieuwsgierig te zijn naar elkaars intenties en elkaar serieus te nemen, omdat je allebei in het diepst van je hart het beste wil voor je kinderen. Dat is wat jullie bindt en waarin je elkaar uiteindelijk hopelijk ook vindt. Sterkte waar nodig en veel moed en wijsheid gewenst.
