Wij weten het niet meer. Zoon 9 jaar, ontspoort

Gezinvan4 schreef op 12-07-2021 om 15:56:

[..]

(...) Daarom denk ik ook echt dat er iets is... Iets... Maar wat.

Is er buiten jullie gezin iemand die hij heel erg vertrouwd en waarmee hij zijn 'binnenwereld' durft te bespreken? Misschien dat die persoon eens met hem kan praten hoe het met hem gaat en jou zo aanknopingspunten kan geven? 

Ik denk dat je allereerst je man eens "op het matje moet roepen". Hoe moet dat kind zijn gedrag veranderen als zijn eigen vader het al vertikt? En wat nou, hij eruit of ik eruit. Ik mag toch hopen dat je gezegd hebt, dat manlief er dan uit gaat of niet? Met zijn houding ga je dit nooit winnen hoor. 

Geef hem eens een schrift of dagboek en vraag hem of hij op wil schrijven wat hij voelt, denkt, vindt. Vraag hem dit te doen als hij alleen is. Op zijn kamer bijvoorbeeld. Leg hem uit dat je dan later samen met hem eens zou willen kijken of jullie daar over kunnen praten.

Probeer eens rustig met hem ergens te gaan zitten. Bij een waterkant, op een strand, wat hij maar leuk vindt en stel vragen over hoe hij het ziet als hij later groot is. Of hij al kan begrijpen wat er allemaal kan gebeuren als hij de verkeerde dingen blijft doen.

Heeft hij uitleg gehad over een leugentje om bestwil en echte leugens. Wellicht nog eens herhalen?

Weet hij dat jullie van hem houden? Dat hij met alles altijd bij jou terecht kan?

Is er bij jullie humor tijdens het opvoeden waarmee je hem soms kan sturen? Of is alles strak afgekaderd? 

Wordt hij gepest, geïntimideerd, lastig gevallen? Is zijn vader altijd hard en gemeen tegen hem?

Ik wens je veel succes, want het is heel moeilijk. Maar probeer ook in het hoofd te houden dat er hoogstwaarschijnlijk echt wel iets achter zijn gedrag zit. En als jullie in de gelegenheid zijn, is hulp ook particulier in te schakelen, misschien ben je dan sneller aan de beurt.

'De waarheid boven tafel krijgen'

Dat klinkt als een onmogelijke opdracht. Ik had ook pittige jongens. Niet zo als jij, met politie en (blijkbaar) erg ongelukkig zijn. Maar wel druk, soms vechtpartijtjes. En ook wel eens liegen. 

Na één mislukte poging om een waarheid boven tafel te krijgen, ben ik daar mee gestopt. Kansloze actie! Hoe wil je dat afdwingen, en waarom? Echt, niet aanbeginnen is mijn advies!

Wat ik na die ene poging (altijd) heb gedaan: mijn kinderen geloofd. Ook als ik wist dat ze niet (helemaal) de waarheid spraken. En dat ook uitgesproken: ik vind wat je nu zegt moeilijk te geloven, maar ik geloof je toch. Ik vind het belangrijk dat we elkaar in dit gezin geloven en vertrouwen. Als jij er voor kiest toch een keer iets te vertellen wat niet klopt, tja, dan moet je dat doen. Je loopt dan wel het risico dat je mijn vertrouwen in jou schaadt. Maar ik wil jou, mijn kind, kunnen vertrouwen, dus daar kies ik voor. Jij kunt mij ook vertrouwen. Punt. Einde gesprek. Door met waar ik mee bezig was.

Ook bij klikken deed ik dat: als kind 1 kwam zeggen dat kind 2 wél stiekem snoepjes had gepakt, was mijn antwoord: ik ga ervan uit dat kind 1 dat niet heeft gedaan. Als hij dat wél heeft gedaan, mag hij zelf dealen met het (hopelijk) slechte gevoel dat hij daarbij heeft. Ik geloof en vertrouw kind 1 (en voor kind 2 geldt natuurlijk het zelfde), daar kies ik voor.

Bij ons heeft dat goed uitgepakt. Net als dat we nooit straf gaven, naar boven stuurden of telefoons afpakten. Allemaal niet aan de orde. Volgens mij levert dat alleen maar liegende kinderen op. Om zo straf te ontlopen.
Wél bespraken we: wát ging er nou fout hierbij? Wat had jij anders kunnen doen om te voorkomen dat dit gebeurde? Wat had de ander kunnen doen? Of ik? En hoe was het dan afgelopen?

Ik heb veel gehad aan het boek 'Luisteren naar kinderen' van Thomas Gordon.
In het begin vond ik vooral de gespreksverslagjes zeer ongeloofwaardig. Tot ik het zelf toe ging passen. Echt, sommige dingen gingen zo veel makkelijker!

Een belangrijke les uit dat boek was voor mij ook: je hoeft een gesprek met je kind niet af te maken. Het is vaak voldoende als je ergens even over praat, een idee oppert, een andere denkrichting geeft. Je hoeft het niet helemaal dóór te praten. Met het (beetje) wat je zei, kan je kind zelf nadenken en er mee aan de slag gaan. Vaak blijkt dat beetje wat je mee geeft voldoende. En veel fijner dan hele keukentafelgesprekken en preken.

Sterkte en succes!

Gezinvan4 schreef op 12-07-2021 om 17:15:

[..]

[..]

Nee geen confrontatie, maar meer evalueren wat er gisteren nou mis ging, wat hij niet leuk vond wat papa zei, en andersom. Meer dat dus... Ik vraag nu ook weer wat hij leuk vind om te doen, dan zegt hij... Niks... Hij vind niks leuk.

Ik heb ook gezegd dat ik graag weer een vrolijke jongen wil zien, dan zegt hij dat hij 't ook wilt.

Dat is al een andere insteek dan "de waarheid boven tafel krijgen". Desondanks zou ik alsnog niet het gesprek aan gaan. Het voegt naar mijn idee nu niks positiefs toe. Of hebben dit soort gesprekken in het verleden wel gewerkt?

Verder zou ik hem laten weten dat het ook ok is als hij dat lieve vrolijke jongetje niet is. Dat hij zich best boos, verdrietig o.i.d. mag voelen. Dat dat ook ok is en dat je dan ook nog net zoveel van hem houdt als wanneer hij het lieve jongetje is. En leer hem dan hoe hij met die negatieve gevoelens/emoties om moet gaan. 

"Hij eruit of ik eruit", serieus?! Het gaat over jullie zoontje van 9 hè. Niet één of andere ontspoorde drugsgebruiker of zo. Daar zou ik flink over vallen, als mijn man zoiets zou zeggen. Totaal niet constructief.

Wat mij opvalt is dat jullie zoontje aangeeft het niet fijn te vinden bij jullie en graag weer vrolijk wil zijn. Jullie zijn aan zet. Blijkbaar is er al heel veel mis gegaan. Laat die 'waarheid' maar even zitten en geef die jongen vertrouwen en positiviteit. Geef hem succeservaringen en hoor en zie hem voor wie hij is.
Goed dat jullie hulp hebben ingeschakeld.

Je man klinkt niet als een makkelijke vader. Heeft je zoon moeite met zijn autoritaire houding? De uitspraak van je man is verre van oké. Als het niet werkt op zijn manier dan is weglopen of dreigen natuurlijk niet de oplossing. Hij zal samen met jou anders moeten omgaan met jullie zoon. Anderen hebben hier al veel goede tips en inzichten gegeven.

Dan stimuleer je hem met dingen op te schrijven door middel van vragen. Waarom ben je boos. Wanneer voel je verdriet. Wanneer had je willen huilen, maar lukt het niet. Wanneer wilde je lachen. Waarom heb je gelachen. Wat voel je als je de stoere jongen uit hangt, wat voel je dan. Zie je hoe andere kinderen daarop reageren. Hoe dan. Hoe reageert de juf/meester. Wat vind je daarvan. Welk cijfer geef je jezelf. Wat wil je later worden. Etc. Stop er moeite in en schrijf de vragen in dat schrift. Kan hij antwoorden wanneer hij wil.

Je reageert niet op de belachelijke en aan kindermishandeling grenzende opmerking van je man he. Hij eruit of ik eruit. Hoe denk je dat dit bij een 9-jarig ventje binnenkomt? Enig idee, dat hij zich door dit soort uitspraken wel zo gedraagt? Maakt je man meer van dit soort opmerkingen? De wisselwerking tussen je man en zoon kan rustig de oorzaak van zijn verzet zijn hoor. Je niet geliefd voelen door je ouder(s) is funest voor een kind. Kan hij alle kanten van opgaan. Je man heeft zich in te houden. Je houdt van je kind en steunt het altijd, ongeacht, zolang het geen moord begaat. Als het kind geen onvoorwaardelijke liefde voelt, kan het zich heel onveilig voelen en zich gaan misdragen. Ik zeg niet dat het zo is, ik geef het mee. Maar ik vind de opmerking wel kwalijk. En jij bent daar maar heel gelaten over.

Als je hem heel graag wil helpen, moet je blijven proberen. Helaas. Ga naar de huisarts, vraag gesprekjes aan daar, misschien de POH, misschien weet hij iets qua snellere hulp. Stuur je man naar de huisarts voor hulp. Maak een uitje 1 op 1 met dat ventje.

Dikke knuffel voor jullie, lijkt me helemaal niet makkelijk! Veel tips zijn al gegeven en daar wil ik graag bij aansluiten. In het verleden heb ik ook een leerling in de groep gehad die wel past bij het profiel van jullie zoon op de scores na. Ik noem het: Een grote mond met een heel klein hartje. Geef hem succeservaringen, benoem al het positieve wat je ziet, hoe klein ook. En niet alleen benoemen, maar non-verbaal werkt vaak ook heel goed en scheelt energie. Je zegt dat hij gek is met dieren... 

Een gesprek aan de keukentafel is best confronterend voor een kind van 9, ga met hem naar de kinderboerderij of dierentuin en kijk mee in zijn wereld. Daar ontstaan mooie gesprekken. Aandacht geven en echt de tijd voor hem nemen door bijvoorbeeld spelletjes te spelen. 

Geen ervaring met dit soort gedrag. Wel een dochter in die leeftijd die heel gevoelig is en het daar echt heel moeilijk mee kan hebben. Inclusief gedrag wat invloed heeft op de rest van het huishouden. Praten erover lost weinig op. Ze voelt zich snel aangevallen, slachtoffer enzovoorts. Buitenshuis voorbeeldig gedrag. Wel kan ik me voorstellen dat wanneer ze een jongen geweest zou zijn, het gedrag ook een heel andere dynamiek zou kunnen hebben.
Wat hier helpt om in contact te blijven, want dat is echt een dingetje, is een op een uitjes. Een middag alleen met haar. En dan ook met andere dochter en zij eventjes naar opa en oma.
Dus mijn tip, probeer in contact te blijven. Ga een op een weg. Ik zou denken aan een museum ofzo, geofort, Nemo, Archeon, kano varen, en daarna ergens zitten en lekker wat eten.  
Vader neemt hier (gelukkig) geen deel aan het huishouden, dat was op 4 jarige leeftijd al drama en een van de redenen van scheiding.

TO  heb je hem weleens gewoon gevraagd waarom hij soms zo boos is? Waarom hij niet gelukkig is? Hij vertoond dit gedrag niet omdat hij het leuk vindt.