Ik ben zo bang

rionyriony schreef op 01-05-2025 om 09:42:

@Kikki39 - als je vrouw je verlaat dan zullen heel veel mannen zich onzeker voelen. De liefde van de ander valt plotseling weg en haast ieder die zich afgewezen voelt zal daar met een soort pijn op reageren. Zelfs al ben je heel populair bij de vrouwen of was de relatie niet denderend goed.

Die ander gaf toch de voorkeur aan een ander of vindt het leven zonder jou fijner. Dat geeft je een knauw. Je bent in de war en probeert je nieuwe ik te vinden. Wat klopt nog in je leven en wat heeft nieuwe inzichten nodig. De rust is even weg, je hoofd loopt om en nu heeft hij even minder plaats voor anderen in zijn hoofd. Op anderen kan je immers niet rekenen? Dus zal hij sneller reageren met: nu bepaal ik! En ik wil dat jij even ophoudt met zeuren en je kamer opruimt!

Zoiets zou mij logisch overkomen in die situatie. Je zal minder geneigd zijn tot overleg vanwege stress jegens de buitenwereld.

Lijkt mij hoor.

Je eigen onzekerheid afreageren op je kinderen (die met dank aan de ouders ook in een nare situatie zitten) vind ik volledig fout. De omgeving zou diegene daarop moeten aanspreken. 

In de reacties wordt eigenlijk niet ingegaan op dit stukje: 'Ik heb in zijn tas heel vaak messen, drugs gevonden. (Hierover heb ik een gesprek gevraagd met de politie omdat ik mij zorgen maakte over de hoeveelheid (handel)'
Ik zou me daar ook ernstige zorgen over maken. Voor mij zou dat echt een grens zijn. Rode vlag, stop, einde aan mededogen en sympathie. Niet het volgende krantenbericht over een steekpartij, waarbij de moeder verklaart dat de dader zo'n lieve jongen is.  Geen excuses meer, echtscheiding van je ouders is geen reden om met drugs en messen rond te lopen, kom nou. Ik zou echt heel streng zijn, nergens bang voor zijn, echt ruzie maken en duidelijke grenzen stellen, spullen onmiddellijk naar de politie brengen, overal benoemen: zoon wordt een gevaarlijke drugshandelaar en ik wil dat het stopt. School, jeugdzorgteam, iedereen die daarbij kan helpen. Geen geouwehoer over scheiding, ook niet over je eigen angsten, daar is nu geen tijd voor. Je moet gaan handelen en een duidelijke grens trekken. Dan maar een kapot raam, er zijn echt ergere dingen. En hij kan het ook nog vergoeden.
Heb je zicht op zijn financiën, komt er geld binnen, wat doet hij daarmee?
Heb je zicht op zijn 'vrienden' en ontmoetingsplaatsen? Loop je zelf wel eens naar zo'n ontmoetingsplaats toe als hij niet thuis komt en jij denkt dat je weet waar hij is. Haal je hem daar wel eens op? Echt, dit vraagt om actie.

Tsjor

Zeker kan zoiets spelen, maar ik zou mijn eigen kind dan echt niet als slachtoffer van.... benaderen, maar als (potentiële) dader. Hij heeft zelf nog wel het vermogen om onderscheid te maken tussen dingen die wel en niet deugen. Hij neemt zelf nog altijd beslissingen en de daden zijn hem aan te rekenen. Ik zou hem echt op die manier aanspreken en niet als zielig, want echtscheiding, want onzeker, want uitgebuit door criminelen, want moeilijk moeilijk. De drugs in messen in de tas, dat is nu zijn probleem, en als hij meent dat te kunnen omzeilen met agressief gedrag zou hij aan mij de verkeerde hebben, want ik zou dat echt niet tolereren. Voeten op de grond, schouders recht, hoofd omhoog en gaan staan: je bent een criminele drugshandelaar en ik accepteer dat niet.

Ik denk dat je je hulp vanuit verschillende noden van het kind en familie moet inzetten, dus niet alleen door middel van morele veroordeling. Anders zou het leven erg eenvoudig zijn; je hoeft hem alleen het wetboek van strafrecht door te laten lezen,  maar kennelijk is dit toch niet een 100% werkende benadering.

Zo'n kind is vaak al ver van de ouders verwijderd geraakt dus zal niet snel iets van ze aannemen wat op een preek lijkt.

Allereerst wil ik zeggen dat je goed bezig bent! Leerplicht inschakelen, politie voor drugs en wapenbezit. Je zoekt hulp, en hij komt er niet mee weg. Heel goed.
Wij hebben ongeveer hetzelfde meegemaakt, en het werd inderdaad een onveilige thuissituatie voor de andere kinderen. Om die reden hebben we zoon vrijwillig uit huis laten plaatsen. Met zijn instemming. Gelukkig zag mijn zoon zelf ook dat het zo niet meer ging,en wilde ook verandering. Maar wist niet hoe.
Kun je er op een rustig moment een oprecht gesprek over voeren met je zoon? Of is hij onbereikbaar? Bij ons Gelukkig het eerste, en na een jaar was hij weer helemaal bijgedraaid, is hij werkend gaan leren (paste beter bij hem en mag vanaf 16), sporten, brommers sleutelen. Inmiddels zn leven helemaal op de rit.
Dus houdt moed! Sommige pubers vliegen tijdelijk uit de bocht en draaien weer bij.

Moeder3q schreef op 01-05-2025 om 13:10:

hij is helaaas nog geen zestien maar dat zal zeker wel iets voor hem zijn. Hij werkt graag met zijn handen. Mag ik vragen (als je het te persoonlijk vind hoef je geen antwoord te geven) waar jou kind een jaar is geplaatst? Heeft hij nog een bepaald hulp gekregen? Wijkteam komt morgen bij mij thuis jeugdcoach en gedragswetenschapper zijn er dingen waar ik op moet letten? Heb je tips ?

Werkend leren mag ook al na vier jaar middelbare school. Je hoeft niet beslist 16 te zijn.

Dan heeft hij geluk. Normaal gesproken start je zonder 1, 2 of 3havo-overgangsbewijs op de entreeopleiding van het mbo (niveau 1). 
Heeft hij een bepaalde opleiding waar hij een beetje warm voor loopt?

Moeder3q schreef op 01-05-2025 om 13:21:

hij heeft zijn middelbare school diploma niet. Hij zit in derde klas havo en moet doorstromen naar niveau MBO 2 volgend schooljaar

Maar voor de tweede keer toch? Dus hij heeft zijn vier jaar middelbaar onderwijs erop zitten na afloop van het huidige schooljaar, en is vanaf komend schooljaar niet meer leerplichtig, maar kwalificatieplichtig. Oftewel er kan ook gekozen worden voor werken/leren.

Al lijkt het me logischer dat hij doorstroomt naar een VMBO klas en eerst een VMBO diploma haalt. Waarom vind zijn school dat geen logische route? Of willen ze gezien alle problemen die hij wellicht ook op school veroorzaakt liever van hem af?

Roos57 schreef op 01-05-2025 om 09:45:

Laat hem bij zijn vader gaan wonen.

Misschien lees ik er oven heen maar waar is de vader ?

Moeder3q schreef op 01-05-2025 om 13:10:

hij is helaaas nog geen zestien maar dat zal zeker wel iets voor hem zijn. Hij werkt graag met zijn handen. Mag ik vragen (als je het te persoonlijk vind hoef je geen antwoord te geven) waar jou kind een jaar is geplaatst? Heeft hij nog een bepaald hulp gekregen? Wijkteam komt morgen bij mij thuis jeugdcoach en gedragswetenschapper zijn er dingen waar ik op moet letten? Heb je tips ?

Onze zoon was ook nog geen 16, maar er is eerst een paar weken gewerkt aan rust,  bonding en stabiliteit op zn nieuwe woonplek, en daarna zijn ze gaan kijken:wat past bij jou, wat vindt je leuk... tegen die tijd was hij bijna 16, en dat accepteren de meeste mbo's wel. Hij heeft op een woongroep gezeten. Er zijn verschillende organisaties door het hele land. Daar worden ze begeleid door een mentor en gedragswetenschapper.  Bij hem bestond de begeleiding voornamelijk uit hem kort houden, op zn verantwoordelijkheden en de regels wijzen, hem stimuleren om naar school/werk te gaan, en praten praten praten. Psycho educatie, wat helpt jou als je je boos voelt worden, wat kun je doen als je ergens geen zin in hebt,  wat wil je met je leven, hoe vindt je zelf dat het nu gaat, ....Hij heeft daar ook nog een hoop uitgehaald, maar was wel uit het slechte milieu wat een negatieve invloed op hem had, en er zaten meerdere mensen bovenop. Er bovenop zitten, wat jij al doet, werkt wel maar hou je alleen niet vol. Het is niet te doen, zeker niet als je meerdere kinderen hebt.

Die begeleiding kan ook thuis, maar dat zagen wij niet zitten. De stress was al zo hoog, en wordt alleen maar hoger als er meerdere mensen mee gaan bemoeien. Dat konden we thuis echt niet hebben. Ik wilde mn  andere kinderen beschermen. En zoon wilde het zelf ook. Vooral om uit de omgeving te zijn. Hij durfde ws geen nee te zeggen als zn "vrienden" hem vroegen naar buiten te komen, mee te gaan...., of een ritje voor ze te doen.  Hij zat vrij ver van huis, dus dan kon hij gewoon niet gaan, en ervan loskomen. Andere daginvulling zoeken en leren dat je ook waardering krijgt ,erbij hoort en het gezellig kunt hebben op je werk en opleiding met gelijkgestemden. Want dat is precies waar het puberbrein behoefte aan heeft. Waardering, ergens bijhoren, ergens goed in zijn, complimenten krijgen.

Moeder3q schreef op 01-05-2025 om 08:13:

dank je wel Moossy voor je bemoedigende woorden. Het kon ook zo niet langer doorgaan. Ik hou heel veel van mijn kind en moet er alles aan gedaan hebben om hem te (redden) maar ik heb van binnen geen rust de hele tijd heb ik een wat als ..dat aan mij knaagt. Ik ga langzaam dood van binnen lijkt het wel. Ik dacht dat ik na een lange slechte huwelijk nu eindelijk na de scheiding weer kon gaan leven weer kon gaan genieten met mijn kinderen maar helaas lijkt er geen einde te komen aan mijn ellendige leven

Als ik deed lees, komt het op mij over alsof je depressief bent. Wellicht een goed plan om ook voor je eigen gemoedstoestand hulp te zoeken. Sterkte!