Ik ben zo bang
Beste allen,
Ik hoop hier advies te vinden in het omgaan met mijn zoon van 15. Mijn zoon is altijd een sociaal sterk vrolijke slimme jongen geweest totdat zijn vader en ik gingen scheiden. Hij is verandert naar een jongen die geen zin meer heeft in school. Hij is al blijven zitten en moet volgend jaar naar het mbo 2. Mijn zoon wil niet meer naar school en alles is een strijd. Alles wat ik vraag doet hij het omgekeerde van. Komt zijn kamer niet meer uit wilt niet meer mee eten aan tafel en wat mij vooral zorgen baart is dat hij alle huisregels aan zijn laars lapt. Gaat naar buiten wanneer hij wilt en komt thuis wanneer hij wilt. Zelfs doordeweeks is het weleens 22.30 in de avond en in weekend wel midden in de nacht. Ik maak mij als moeder heel veel zorgen. Hij geeft alleen een grote mond aan mij met veel gescheld en kan heel intimiderend agressief zijn. Maakt thuis heel veel kapot. Ik ben op zoek gegaan naar hulp. Ik heb mijn kind zelf aangemeld bij leerplicht en daar volgt volgende week het eerste gesprek. Ik heb met mijn zoon conflicten gehad een heleboel. Ik heb in zijn tas heel vaak messen, drugs gevonden. (Hierover heb ik een gesprek gevraagd met de politie omdat ik mij zorgen maakte over de hoeveelheid (handel)Zo kwam hij weer eens heel laat van buiten 00.30 waardoor ik hem de volgende had huisarrest had gegeven en hij was het er niet mee eens hij heeft zijn raam zo hard dichtgeslagen dat alles in stukken naar bedienden kwam. De knal was zo hard dat de buren politie hebben gebeld. Waardoor veilig thuis is ingeschakeld en wij nu bij een sociaal wijkteam lopen. Ik was eerst opgelucht want ik wil(de) zo graag hulp. En nu kwam het er eindelijk van. Vorige week heb ik een eerste gesprek thuis met het sociaal wijkteam gehad (jeugdcoach en gedragswetenschapper) waar ik naar mijn idee niet de juiste kans heb gehad om een normaal goed gesprek te voeren/ mijn zoon die tegenover mij zat vertelden dingen die in mijn ogen niet waar zijn (zoals als ik al 5 minuten later thuiskom begint mijn moeder al tegen mij te schreeuwen) dit is echt niet waar ik heb nooit moeilijk gedaan over 5 a 10 minuten zelfs niet over een half uur. Ik voel mij niet begrepen door het sociaal wijkteam en ben bang dat ze een verkeerd beeld van mij hebben. Ik kreeg gisteren een telefoon van de jeugdcoach en die deelde met mij dat het wijkteam vrij contact mag opnemen met het school van mijn kind de politie en andere instanties zonder mijn toestemming hiervoor te vragen, mijn vraag is dan kan dat zomaar?) ik heb thuis andere kinderen en ben nu eigenlijk bang dat er van alles gaat gebeuren zonder dat ik daar invloed op zal hebben. Ik heb geen problemen met mijn andere kinderen maar ik ben bang dat ze door alles uit huis geplaatst zullen worden evenals mijn 15 jarige zoon onder mom van dat het niet veilig is omdat mijn zoon agressief kan zijn of omdat zij mij niet capabel vinden als moeder. Ik slaap niet meer ik eet niet meer ik leef niet meer ik ben gewoon heel bang (angstig) ingesteld. Ik hoop dat iemand mij eerlijk advies kan geven:
groetjes een moeder die zich zorgen maakt
Wat stresskipje zegt, daar sluit ik me bij aan: “Want dat is precies waar het puberbrein behoefte aan heeft. Waardering, ergens bijhoren, ergens goed in zijn, complimenten krijgen”. Eigenlijk heeft ieder brein hier vaak wel behoefte aan.
Het gaat niet om een morele veroordeling en een preek. Als dat zou helpen was het simpel. Het gaat om iets onder ogen zien wat je heel pijnlijk vindt om te zien, maar wat wel nodig is om tot hulp te komen.
Stresskipje geeft een goed inzicht in stappen die je kunt zetten:
- de jongen heeft inzicht in dat het zo niet verder kan. Dat is bij TO nog niet zo, ik vermoed zelfs dat zij zelf dat inzicht nog niet heeft, omdat ze nog bezig is met zijn verdere schoolopleiding; maar daar ligt het probleem niet.
- alle organisaties die je maar kunt bedenken erbij halen: politie, gemeente, jeugdzorg etc. Dat gaat nu ook gebeuren. Dat zijn je maatjes, die gaan je helpen om de situatie op te lossen. Maar dan moet je zelf wel de problematiek helder kunnen weergeven en niet allerlei zijpaden bewandelen die er mogelijk iets mee te maken hebben, maar niet leiden naar een oplossing. Kan zijn dat echtscheiding een van de oorzaken is, maar wat wil je dan, weer gaan trouwen, zoon bij vader? Echtscheiding als oorzaak van problemen is echt een inkoppertje in een leeg doel. Het vergroot eventueel schuldgevoel bij ouders (heb je op dit moment niets aan) en het levert geen oplossing op. Dus: als morgen dat gesprek is, probeer dan vanavond op papier te zetten wat het probleem is. Concentreer je op de tas met drugs en messen.
- een vrijwillige uithuisplaatsing kan, dat is een goede mogelijkheid. Kan ook zonder dat er een OTS is, dus zonder een voogd. Ook een plaatsing in een gesloten inrichting kun je als ouder aanvragen bij de rechter zonder dat er een OTS of een voogd is. Echter, ik vind TO niet sterk in de schoenen staan. Dus de kans is groot dat de zoon haar zodanig kan beïnvloeden (door medelijden of door geweld) dat zij doet wat hij wil. Dan is een OTS beter, omdat dan de voogd de maatregelen moet nemen.
Ik zou me dus niet druk maken over school. Een gewapende drugshandelaar wil je toch niet op een MBO plaatsen? Of op een leer-werktraject in de horeca (ook een echte mogelijkheid)?
Het begint nu dus bij TO met inzicht, wat is het echte probleem; en dan hopelijk ook bij de zoon het inzicht dat het zo niet verder kan.
Dan helder formuleren naar de hulpverlenende instanties wat het probleem is.
En dan zelf bedenken wat je wil, praatsessies, gezinstherapie, vrijwillige uithuisplaatsing, al dan niet gesloten, of toch met een OTS.
Daarna kun je naar de psycholoog gaan, maar als je niets aan de situatie verandert kan de psycholoog alleen maar met je meezuchten dat het toch wel heel erg moeilijk is.
Het verhaal van stresskipje biedt hoop. Er is een uitweg. Maar dan moet je als ouder verantwoordelijkheid nemen voor het onderkennen van het probleem en het zoeken naar een goede oplossing.
wat betekend TO?
Topic opener. Jij dus 
Moeder3q schreef op 01-05-2025 om 18:15:
wat betekend TO?
Topic oprichter, in dit geval jij.
klopt het dat verschillende instanties zonder mijn toestemming gegevens met elkaar mogen delen? In dit geval wijkteam met school politie leerplicht etc? Mogen ze beslissingen nemen zonder overleg met ouders ?
Moeder3q schreef op 01-05-2025 om 18:15:
wat betekend TO?
Topic Opener. Dat ben jij
Moeder3q schreef op 01-05-2025 om 20:52:
klopt het dat verschillende instanties zonder mijn toestemming gegevens met elkaar mogen delen? In dit geval wijkteam met school politie leerplicht etc? Mogen ze beslissingen nemen zonder overleg met ouders ?
Normaliter moet je daar toestemming voor geven. Maar waarschijnlijk heeft de politie een zorgmelding gedaan en mag het daarom wel.
Mijn tip: werk gewoon mee, en ga niet te boek staan als de moeilijke, achterdochtige moeder. Dat gaat tegen je werken.
Prima toch, dat ze rond gaan vragen? Je hebt toch niks te verbergen? Er is toch een probleem? Je hebt toch zelf melding gemaakt bij leerplicht? Als het wijkteam dat hoort ,en school hoort (die weten ook vast meer van zijn gedrag, en het dealen. Dat is vrijwel altijd een groepsgebeuren, dus er zullen er meer zijn op school, en dat is echt wel bekend), dan sterkt dat je alleen maar.
Moeder3q schreef op 01-05-2025 om 20:52:
klopt het dat verschillende instanties zonder mijn toestemming gegevens met elkaar mogen delen? In dit geval wijkteam met school politie leerplicht etc? Mogen ze beslissingen nemen zonder overleg met ouders ?
Vziw mag iedereen wel info delen met Veilig Thuis, maar het wijkteam mag volgens mij geen info delen met anderen zonder jouw toestemming, ook mag zonder jouw instemming geen info worden opgehaald bij school of artsen oid.
Het tijdelijk (!) weghalen van je zoon uit deze omgeving zou wel eens zijn redding kunnen betekenen, net zoals bij zoon van Stresskipje.
Misschien dat je zoon het diep in zijn hart ook wel wil. Als je al in zo’n circuit zit van wapens en drugs, is je leven vast niet heel relaxed. En vaak kan je er ook niet makkelijk zelf uit stappen.
Dus hopelijk kan je dit met je zoon bespreken, dat dit voor hem een kans is uit deze foute omgeving en nare criminele wereld te stappen en uiteindelijk een veel relaxter en fijner leven te hebben,wat je hem gunt.
Mooi voorbeeld van Stresskipje dat een jaar uit huis bij haar zoon goed uitgepakt heeft. Er is dus hoop! Nu maar hopen dat je zoon ervoor open staat, dan wordt zo’n oplossing vast ook makkelijker om te organiseren.
Roos57 schreef op 01-05-2025 om 14:21:
[..]
Misschien lees ik er oven heen maar waar is de vader ?
Die is buiten de vrijgezel aan het spelen. Die wilt geen verantwoordelijkheid nemen naar zijn kinderen toe. Omdat de kinderen bij mij wonen. Hij is nog boos omdat ik de scheiding heb gekozen
Moeder3q schreef op 01-05-2025 om 20:52:
klopt het dat verschillende instanties zonder mijn toestemming gegevens met elkaar mogen delen? In dit geval wijkteam met school politie leerplicht etc? Mogen ze beslissingen nemen zonder overleg met ouders ?
Vragen staat vrij. Maar het staat niet iedereen vrij om antwoord te geven. Informatie over gezondheid bijvoorbeeld mag een arts niet delen zonder toestemming van de patiënt. Dat wil zeggen zonder toestemming van de ouders (tot 16 jaar) of van het kind (vanaf 16 jaar). De school mag het leerlingdossier niet zonder toestemming delen, tenzij er sprake is van een noodsituatie (kindermishandeling).
Er is wel een systeem ooit bedacht (ik weet niet of het ingevoerd is) waarbij organisaties vinkjes kunnen zetten als er een probleem is met een kind. Als meerdere organisaties dat doen dan krijgen ze een seintje en kunnen ze contact opnemen met elkaar.
Wat stresskipje ook aangeeft: werk mee. Dat wil zeggen: je mag in het begin best wel kritische vragen stellen, zoals: hoe komt het dat jullie erbij zitten, wat is je rol in dit gezelschap, welke informatie heb je over mijn kind, welk probleem zie je, wat kan ik van je verwachten. Het vervelende is dat jij daar in je eentje zit tegenover mensen die allemaal betaald worden om daar te zitten. Maar probeer het zo te organiseren dat zij voor jou gaan werken om de problemen met je kind op te lossen. Dus maak een lijstje met vragen en ga rustig al die instanties af: waarom zitten ze daar,w at weten ze al en wat kun je van ze verwachten.
Het tweede is de vraag: wat is het probleem. Pas als je het daarover eens bent kun je verder. Bijvoorbeeld: als jij alleen maar het schoolprobleem wil aanpakken dan zul je daarover in overleg moeten gaan, want dan hebben de andere organisaties daar niet zoveel mee te maken. Maar die andere organisaties zullen het probleem anders inschatten, anders zaten ze er niet bij. Begin dus heel duidelijk met: eerst eens worden over wat het probleem is.
Ik heb al iets gezegd over alles op de scheiding zetten en de vader in een kwaad daglicht zetten (die is nu de vrijgezel aan het uithangen). Door de scheiding als oorzaak aan te wijzen schuif je alle verantwoordelijkheid van je af, tenzij je eerlijk bent over die scheiding: jij wilde de scheiding, jij wilde ook de kinderen, die verantwoordelijkheid heb je op je genomen. Jij bent de volwassene in dit geval, dus neem dan ook nu die verantwoordelijkheid op je. Ga niet zitten klagen over dat het voor jou zo moeilijk is en dat jij hulp nodig hebt. Ja, het is moeilijk, maar als er iemand is die iets moet doen dan ben jij het. Anders krijg je dat je gesprekspartners een andere analyse maken: vechtscheiding, vader buiten beeld, moeder kan het niet aan..... dan zijn er twee ouders die niet in staat zijn het kind op te voeden en zal de overheid moeten ingrijpen.
Succes met het gesprek. Denk eraan: jij bent de teamleider, dit wordt je team, kijk wat je met hen kunt doen om de problemen met je zoon op te lossen.
Beslissingen nemen mogen ze niet, maar ze kunnen via de rechter ervoor zorgend at de beslissingen genomen kunnen worden door een gezinsvoogd. Dan krijg je een OTS, onder toezicht stelling. Dan neemt de overheid de beslissingen over, nou ja, ze adviseren dan de ouder, maar als je dat advies niet opvolgt kunnen zij dat beslissen in plaats van de ouder.
