Wat is er met ons meisje?
Het gaat even niet zo lekker met onze dochter van bijna 15.
Vorige week maandag is ze voor het eerst ziek thuis gebleven met in eerste instantie klachten als buikpijn en misselijk. Ze gaf aan het afwisselend warm en koud te hebben dus wij dachten dat ze een virusje zou hebben.
Toen ik later die dag thuiskwam van werk lag ze onder een dekentje op de bank. Ik vond haar ‘tam’, maar goed, als je niet lekker bent dan kan dat. Ze zei dat ze niet goed kon aangeven wat er aan de hand was en hoe ze zich voelde.
Dinsdag is ze ook thuis gebleven, woensdag wilde ze zelf naar school voor een paar belangrijke lessen. Deze lessen heeft ze gevolgd en is daarna weer naar huis gekomen. We hebben haar de rest van de week thuis gelaten om haar wat rust te geven. Vandaag is ze terug naar school gegaan, maar nu ook onderweg naar huis.
Inmiddels lijkt duidelijk dat ze niet ziek is in de zin van een virus o.i.d, maar is het naar ons idee meer iets mentaal. Ze geeft aan dat ze niet goed weet wat er aan de hand is, en ook niet goed te kunnen zeggen wát ze precies voelt. De sparkle lijkt even een beetje weg bij haar. Ze is stiller dan normaal en wat meer in zichzelf gekeerd. Normaal wil ze altijd afspreken met vrienden en vriendinnen, wil ze overal bij zijn en aan meedoen, maar gister zei ze dat ze geen zin heeft om af te spreken met mensen.
Ze is afgelopen week wel mee geweest boodschappen doen. Er zijn 2 keer vriendinnen geweest en haar beste vriend is haar komen opzoeken. Afgelopen zaterdag had ze een feestje van hem, maar gister heeft ze heel de dag in bed gelegen. Nu was ze ook gister ongesteld geworden, dus dat speelde in elk geval gister een rol in haar bui en gedrag, maar omdat wij onze dochter niet kennen zoals we haar vorige week gezien hebben, baart het me wel zorgen. Zorgen maken zit wel in mijn aard, maar ik voel me dus niet fijn bij de situatie.
Ik heb net even overleg gehad met de huisarts en die zegt dat we het nog even moeten aankijken.
Wie herkent dit van zijn/haar puber en wat heb je gedaan om hem/haar weer terug te krijgen naar ‘normaal’?
Het eerste waar ik aan denk is een soort herfst- of winterdip. Maar dat is vooral omdat zoon hier dat ook erg heeft. Ook dezelfde klachten: nergens zin in hebben, buikpijn etc.
Maar virusje kan ook nog steeds hoor. Er heerst van alles momenteel. Hier ook al alles gehad van buikgriep tot verkoudheid etc. Kan je ook echt lamlendig van zijn.
Wel in de gaten houden en als het te lang aanhoudt zeker huisarts weer raadplegen.
Sterkte voor je dochter!
Is er al bloed geprikt? Wellicht heeft ze een tekort aan vitamine D bijvoorbeeld?
Ik herinner me een ander topic over je dochter van een tijdje terug waarbij ze iets heftigs heeft meegemaakt. Ik zou niet uitsluiten dat dat ermee te maken heeft.
Veel sterkte en zorg goed voor haar en jezelf.
Kan er misschien online iets zijn gebeurd wat haar dwars zit en waar ze niet over wil of durft te praten ?
@ Tango, dat van een winterdipje is mij ook al door mijn hoofd geschoten, maar dit heeft ze nooit eerder gehad. Ze is altijd zo vrolijk en enthousiast.
Virusje, ja het kan, ik hoop het, alleen ik zie geen ziekteverschijnselen zeg maar. Niet verkouden, geen keelpijn, geen diarree etc...
@ Poezie, nee dat hebben we nog niet gedaan omdat ze een enorm trauma heeft hiervoor en de dokter vond dat nu aan de hand van de klachten ook niet direct nodig.
@ MamaE, dat klopt, dat ging inderdaad over haar. Hier heeft ze echter hulp voor en daar heeft ze geen last meer van.
@ Blauwevis, ook dit is iets wat uiteraard al meermaals door mijn hoofd geschoten. Ze zegt van niet en daar geloof ik haar wel in.
PMS klachten die opspelen? Mijn dochter heeft hier last van, ik herken wel wat je schrijft. Je hebt tegenwoordig hele handige apps die aangeven welke klachten bij de cyclus horen. En beetje misselijk, opgeblazen gevoel, lichte hoofdpijn, wat somberheid hoort hier allemaal bij net voordat je ongesteld wordt.
Ja zou ook kunnen, maar dit heeft ze nooit eerder gehad en ze is al bijna 3 jaar ongesteld - slikt ook de pil.
Heb me ook al afgevraagd of het daar aan zou kunnen liggen, maar het heeft haar opeens zo neergehaald zeg maar.
Ziekte van Pfeiffer kan ook nog
Ook al aan gedacht, maar ze heeft weinig tot geen symptomen ervan...
Edjekroketje schreef op 01-12-2025 om 14:04:
Ook al aan gedacht, maar ze heeft weinig tot geen symptomen ervan...
wellicht handig om bloed te laten prikken. Niet iedereen heeft dezelfde symptomen. Kunnen ze ook gelijk even vitamines checken en bv ijzertekort.
Sterkte met je dochter.
Wíl ze zelf een oplossing?
Misschien heeft ze iets onder de leden en wil ze zelf ook op zoek naar een diagnose en een oplossing.
Maar soms zit je als puber even niet lekker in je vel en wil je even rust aan je kop en je mentale groeistuip uitzitten, en niet allerlei bloedprikkerij en vitamines en soesah.
Ginevra schreef op 01-12-2025 om 14:48:
Wíl ze zelf een oplossing?
Misschien heeft ze iets onder de leden en wil ze zelf ook op zoek naar een diagnose en een oplossing.
Maar soms zit je als puber even niet lekker in je vel en wil je even rust aan je kop en je mentale groeistuip uitzitten, en niet allerlei bloedprikkerij en vitamines en soesah.
Op zich mee eens maar het is ook niet handig als dochter wellicht denkt dat het een mentale groeistuip is waar ze vanzelf wel uit komt en er wellicht iets heel anders aan de hand is.
Ik denk dat ze inderdaad niet lekker in haar velletje zit op het moment. We geven haar rust en ruimte, maar ik vind het lastig dat ze niet kan duiden wat er is, maar we wel zien dat ze niet is zoals normaal - verre van. Kind van een bekende van ons, zelfde leeftijd, is depressief en nu dochter niet oke is, zit dat dus ook in mijn achterhoofd als een soort angst.
En in hoeverre zou ze overbelast kunnen zijn? School gaat heel goed en makkelijk, zonder moeite eigenlijk. Maar die rottige telefoon en alles wat daarop en mee gebeurd - ik vraag me af of dat ervoor kan zorgen dat ze zich voelt zoals ze zich voelt.
Wat zegt ze zelf als je er naar vraagt? Of komt er dan weinig uit, of "weet niet"?
Als het iets mentaals is kan je daar natuurlijk ook naar vragen. Een van mijn dochters kreeg rond die leeftijd last van paniekaanvallen. Dat kon ze ook niet goed benoemen, behalve dat ze bang was. Zoiets komt ook vaker voor na een traumatische gebeurtenis, en kan dan soms ook juist wat later en in rustiger vaarwater opeens ontstaan.
Ik zou dus rustig met haar gaan zitten en met haar praten over wat ze voelt en waar ze last van heeft, misschien wordt zo wat duidelijker wat er is...
Wat vervelend voor je dochter!
Ze geeft zelf inderdaad aan dat ze het niet weet. We hebben een erg hechte band en ze weet dat ze met alles bij ons terecht kan. We weten ontzettend veel, dat zegt ze zelf ook. Eerder dit jaar is ze aangerand en dat heeft ze ons toen ook verteld. Ik ga er dus een beetje vanuit dat ze het wel zou vertellen als er iets is.
En misschien ís er ook gewoon niets, schiet ik teveel in de paniekmodus, maar juist omdat we haar niet kennen zoals ze nu is baart het me zorgen.
