Kostgeld/onderhoud 21-jarige die volledig bij mij woont – hoe doen jullie dat?

AnnaPollewop schreef op 29-08-2025 om 12:19:

Onze ene zoon thuis (21+) betaalde kostgeld toen hij een baan had, nu even niet en als hij weer een baan heeft (hopelijk binnenkort) dan gaat hij weer betalen, 750 pm. Dat is het bedrag dat zijn studerende siblings kregen/krijgen om huisvesting en bijbehorende kosten aan inboedelverzekering, belastingen, eten etc van te betalen. En dat hoeft hij nu allemaal dus niet te betalen.
Verder betaalt hij alles zelf, kleding, toiletspullen, telefoon etc. Dat is al vanaf 18.
De andere zoon thuis (inmiddels ook 21+) betaalt nog niks aan kostgeld, maar verdient ook nog niet veel. Geleidelijk gaat zijn bijdrage meer worden, eerst maar eens vanaf januari de ziektekostenverzekering en daarna eens kijken of we wat kostgeld gaan vragen. Hangt ook af van zijn inkomen en of hij nog een opleiding wil gaan doen. Telefoon, kleding, toiletspullen etc betaalt hij wel zelf.
Ik heb ze vanaf 18 allemaal zelf hun telefoonabbo laten afsluiten en betalen uit hun toelage, iedereen heeft andere wensen en mijn redenering was dat ze dan zelf wel bepalen of ze die 20 eu in het budget daaraan op willen maken, liever wat besparen of juist meer er voor over hebben. Zo ook kleding, kleedgeld kregen ze al eerder en dan maken ze zelf maar uit hoe ze erbij lopen. Niet mijn probleem.
Hier geen vader om geld aan te vragen, want die woont ook in dit huis en dus is het onze gezamenlijke pot.
Ik zou denken TO, gezien de oorspronkelijke vraag, dat je voor jezelf uitmaakt of je wel of geen kostgeld wil vragen, en dat je zoon zelf moet uitmaken of hij daarvoor bij zijn vader aanklopt of niet. Jij kan niet bepalen of zijn vader kostgeld moet betalen voor hem. Het lijkt me zonde van je energie om daar wat van te vinden.

Begrijp ik nou goed dat je € 750 kostgeld rekent?

MMcGonagall schreef op 29-08-2025 om 12:30:

[..]

Begrijp ik nou goed dat je € 750 kostgeld rekent?

Ja, dat leek ons redelijk gezien zijn inkomen (2100), en hij vond dat zelf ook redelijk. Hij zag zelf ook wel dat de ruimte die hij thuis heeft (twee kamers en daarnaast natuurlijk woonkamer, keuken en badkamer gedeeld met ons), gecombineerd met alle eten, drinken, de was die gedaan wordt en de stroom die hij verbruikt, oh, en internet en gebruik van de auto's tegen vergoeding van de benzine, dat hij dat niet zo gauw elders gaat vinden voor dat bedrag. Zeker niet met zulke prettige huisgenoten . (En de meeste huisbazen zeggen ook niet: oh, je bent werkeloos? Laat de huur dan maar zitten deze maand). 

We hebben een beetje in het midden gelaten of we van dat geld ook voor hem sparen of dat we het allemaal opmaken, dat hangt ook af van ons verdere financiele plaatje. Hij vond het ook niet erg om wat bij te dragen, we zijn een gezin tenslotte.
Een beetje kamer kost al gauw 500 Eu pm, dan heb je minder ruimte dan hij nu heeft, en daar komen dan nog heel wat kosten bij op. Je hoeft, denk ik, geen medelijden met hem te hebben...

MMcGonagall schreef op 29-08-2025 om 12:30:

[..]

Begrijp ik nou goed dat je € 750 kostgeld rekent?

Ik vind het bedrag niet zo gek: grote mensen inkomen, dan ook grote mensen kosten. Maar ik vind de berekening van AnnaPollewop wel gek. De uitwonende kinderen kregen een bijdrage van €750 als bijdrage voor de algemene kosten (huisvesting, eten, verzekering, etc.) maar zoon moet dit juist betalen. Dat is een verschil van €1500. Of is dit het verschil tussen studerend ('wij betalen de algemene kosten door thuis wonen of bijdrage') en werkend? Want het bedrag van kostgeld baseren op iets dat de andere juist krijgen leest een beetje raar...

Je kunt natuurlijk niet in iemands portemonnee kijken maar een kind huur laten betalen vind ik wel heel ver gaan, hooguit als jezelf je huursubsidie verliest of erg krap bij kas zit.
Mijn volwassen kinderen kostten mij ongeveer 300 euro per maand en als ze langer thuis waren blijven wonen hadden ze dat ook in stappen moeten gaan betalen maar ze waren toen wel al 25+.
Ik vind het in deze levensfase heel belangrijk dat ze veel kunnen sparen en we hadden dus wel afgesproken dat er flink gespaard zou worden.

Gsleutel schreef op 29-08-2025 om 14:26:

[..]

Ik vind het bedrag niet zo gek: grote mensen inkomen, dan ook grote mensen kosten. Maar ik vind de berekening van AnnaPollewop wel gek. De uitwonende kinderen kregen een bijdrage van €750 als bijdrage voor de algemene kosten (huisvesting, eten, verzekering, etc.) maar zoon moet dit juist betalen. Dat is een verschil van €1500. Of is dit het verschil tussen studerend ('wij betalen de algemene kosten door thuis wonen of bijdrage') en werkend? Want het bedrag van kostgeld baseren op iets dat de andere juist krijgen leest een beetje raar...

Ik vind het ook een bijzondere redenering.

Mijn man kon niet zo goed leren, het lag hem niet en hij kon het ook gewoon niet, hij ging dus al vroeg werken (BBL-opleiding en daarna dus direct werken). 
Hij moest dus al jong kostgeld betalen terwijl we daar toch een heel goed salaris binnenkwam bij zijn ouders.

 Zijn slimmere broer studeerde wél, en kreeg alles betaald (studie, toelage, kamerhuur etc) en kwam in het weekend thuis met de was en zooi en vertrok dan ook altijd weer met een goedgevulde boodschappentas.

Dat heeft altijd scheef gevoeld. Man voelde het altijd alsof hij de studie van zijn broer betaalde. Of je het daar nu mee eens bent of niet: het was zíjn gevoel en ik begreep het ook wel. Het verschil tussen wat de 1 financieel allemaal kreeg en de ander niet maar juist moest betalen, was wel heel groot zo.

Ik had dat zelf nooit zo gedaan, ik had de vroeg-werkende juist zijn salaris volledig laten houden.

Verschil is denk ik dat ik kostgeld niet zie als een manier om mijn eigen kosten te drukken (of als huur, zoals hierboven wordt gezegd) maar dat ik zou willen voorkomen dat mijn kind gaat wennen aan altijd maar veel geld ter beschikkig hebben (dus wel volledig salaris maar amper kosten). Je gaat er toch naar leven en ik denk dat het daarna een stuk moeilijker is om ineens met (veel) minder te moeten doen. 

Zeker nu tegenwoordig jongvolwassenen veel langer thuis wonen. Veel wordt voor ze gedaan, voor ze geregeld. Er is altijd geld beschikbaar (op die spaarrekening voor dat eigen huis). Ook als je hebt afgesproken dat ze veel sparen, kennen ze het gevoel dat geld echt op kan zijn dan alsnog niet. Er wordt tegenwoordig voor van alles en nog wat een lening afgesloten. Een eigen auto, mooi huis/appartement, meteen met nieuwe inrichting, nieuwste gadgets, regelmatig uit eten. Ik denk dat langere tijd (jaren) veel inkomen zonder noemenswaardige kosten hieraan bijdraagt.

Mijn kinderen zouden dus een realistisch deel van hun salaris moeten bijdragen (ze mogen hun eerste salaris heus verbrassen, natuurlijk) en dat zou ik apart zetten omdat ik niet op mijn kind zou willen verdienen.

TumTum schreef op 29-08-2025 om 15:32:

[..]

Ik vind het ook een bijzondere redenering.

Mijn man kon niet zo goed leren, het lag hem niet en hij kon het ook gewoon niet, hij ging dus al vroeg werken (BBL-opleiding en daarna dus direct werken).
Hij moest dus al jong kostgeld betalen terwijl we daar toch een heel goed salaris binnenkwam bij zijn ouders.

Zijn slimmere broer studeerde wél, en kreeg alles betaald (studie, toelage, kamerhuur etc) en kwam in het weekend thuis met de was en zooi en vertrok dan ook altijd weer met een goedgevulde boodschappentas.

Dat heeft altijd scheef gevoeld. Man voelde het altijd alsof hij de studie van zijn broer betaalde. Of je het daar nu mee eens bent of niet: het was zíjn gevoel en ik begreep het ook wel. Het verschil tussen wat de 1 financieel allemaal kreeg en de ander niet maar juist moest betalen, was wel heel groot zo.

Ik had dat zelf nooit zo gedaan, ik had de vroeg-werkende juist zijn salaris volledig laten houden.

Ik kan me goed voorstellen dat dit oneerlijk voelt. Een beetje zoals vroeger bij ons thuis: diegene die zijn zakgeld binnen een dag op had kreeg vervolgens de extraatjes van ouders want 'geen geld' en diegene die alles opspaarde moest extraatjes zelf bepalen want 'genoeg in de spaarpot'. De laatste werd dus dubbel benadeeld.

Zoals ik hierboven heb uitgelegd zou ik er alsnog niet voor kiezen om een kind met volledig salaris alles maar zelf te laten houden, maar als het erg uit elkaar gaat lopen zou ik het wel enigszins in balans willen brengen. Mijn schoonouders hebben een kind dat zichzelf altijd (financieel) in de nesten werkt en zij springen regelmatig bij. Hun andere kind heeft meer stabiliteit op dat vlak en die hulp dus niet nodig. Om het in balans te houden krijgt hij op andere momenten een (vergelijkbare) bijdrage voor 'nuttige' dingen.

In jouw voorbeeld van vroeg werken/lang studeren weet ik niet hoe ik het zou doen. Zou denk ik ook afhankelijk zijn van de houding van de desbetreffende kinderen, het perspectief qua inkomen, etc.

Gsleutel schreef op 29-08-2025 om 14:26:

[..]

Ik vind het bedrag niet zo gek: grote mensen inkomen, dan ook grote mensen kosten. Maar ik vind de berekening van AnnaPollewop wel gek. De uitwonende kinderen kregen een bijdrage van €750 als bijdrage voor de algemene kosten (huisvesting, eten, verzekering, etc.) maar zoon moet dit juist betalen. Dat is een verschil van €1500. Of is dit het verschil tussen studerend ('wij betalen de algemene kosten door thuis wonen of bijdrage') en werkend? Want het bedrag van kostgeld baseren op iets dat de andere juist krijgen leest een beetje raar...

Ik denk niet dat je het zo moet zien. Het tegen elkaar afzetten als "hij betaalt 750 EU en zij krijgen het¨ is een valse tegenstelling. Het is gewoon een bedrag, en toevallig hetzelfde. (Hij betaal het ook pas een paar maanden he, en nu alweer maanden niet omdat hij werkloos is).

Wij geven echt niet het signaal af dat we de kinderen die studeren hoger hebben zitten dan degenen die werken, iedereen is ons even lief. Met de MBO diploma's zijn we minstens zo blij en trots. Iedereen doet zijn of haar best in dit leven. En als iemand iets nodig heeft proberen we daarin te voorzien.

Die toelage krijgen (kregen) onze studerenden niet omdat ze studeren, maar omdat ze niet thuis wonen. Hun geld gaat dus gelijk op aan huisvesting en studiekosten. Dan heb je nog geen eten, vervoermiddel (wel handig als je slecht ter been bent) of verzekering, geen sport, geen ziektekosten (zorgtoeslag dekt niet het eigen risico of eigen bijdrages). Dat betalen ze allemaal zelf.

Hij hoeft helemaal niks te betalen aan huisvesting, eten, was, GWL, internet, auto, huisdieren, you name it. Hij betaalt niet eens zijn eigen inboedelverzekering, dat valt onder ons. En hij hoeft niks te doen aan koken, wassen of schoonmaken. 

Al zijn tijd kan naar werk of vrije tijd en hij wordt volledig verzorgd. Dat er twee uit huis zijn betekent ook dat wij (en hij dus ook) meer ruimte hebben thuis. Hij heeft zoals ik al schreef twee kamers nu.

Dat geldt allemaal niet voor de twee uitwonenden, die houden afgezien van het geld voor de huur verder volledig hun eigen broek op qua geld en huishoudelijke taken. Kortom, ik heb naar hen geen omkijken, en voor thuiswonende zoon regel ik alles. Nou, daar mag best wat tegenover staan, in een hotel is hij een stuk duurder uit. En die regelen ook niet alles voor hem. Ze laten hem vast ook niet in hun auto rijden en ze verschonen ook niet de kattenbak voor hem.

Hij vond het redelijk. Ik ook. Dus ik zie het probleem verder niet zo.

Oudste heeft nu een baan en een goed salaris dus die krijgt niks meer. Oh, en ze heeft een studieschuld waar je U tegen zegt. Heeft zoon geen last van.

Het is lastig om kinderen allemaal gelijk te behandelen. Want wat is gelijk? Is het de schuld van oudste dat ze meer ziektekosten maakt? Is het de schuld van jongste dat hij goed kan leren en daarom nu uit huis woont? Hij bouwt nu wel een studieschuld op, net zoals zijn zus die heeft. Dat begint toch ook niet lekker aan zijn werkende leven straks. 

Is het een fijn voordeeltje om uit huis te wonen, of heeft het ook nadelen qua inspanning, tijd en geld? Hoe weeg je dat allemaal in vredesnaam? Gelijjke monniken gelijke kappen ja, maar dan moeten de monniken wel gelijk zijn anders past dezelfde kap niet iedereen. Benedictus zei dat al (staan leuke dingen in, de leer van benedictus, alleen was hij erg hardhandig tegen kinderen naar mijn smaak).

Ik weet dat studeren gezien wordt als tralala-tijd en werken als zwaar en vermoeiend. Maar ik vond de studie destijds zwaar en stressvol en toen ik eenmaal een baan had was het heerlijk om om vijf uur klaar te zijn en dan de hele avond en het hele weekend voor mezelf te hebben. Geen druk van voorbereiden, huiswerk, tentamens, achterlopen met je werkstuk. Wat een gedoe allemaal. EN dan ook nog een studieschuld, als je pech hebt.

En huishouden moet iedereen, uitwonend student of werkende of bankhanger. Behalve mijn zoon dus .

Nou, wij doen het zo. Ieder ander mag het anders doen. Ben wel benieuwd hoe jullie omgaan met verschillen in gezondheid (mentaal en fysiek) en toekomstperspectief. Geef je iedereen precies evenveel geld en steun en aandacht?

Ik zit hier momenteel ook mee, met een kind van 22 dat (weer) thuis woont. Leuk: sparen voor het kopen van een huis, maar dat duurt nog heel lang lijkt me. 
Laatst ging een gesprek daarover even helemaal verkeerd. Ik weet het alleemaal niet precies, dus ik lees met interesse mee.

AnnaPollewop schreef op 29-08-2025 om 17:42:

[..]

Ik denk niet dat je het zo moet zien. Het tegen elkaar afzetten als "hij betaalt 750 EU en zij krijgen het¨ is een valse tegenstelling. Het is gewoon een bedrag, en toevallig hetzelfde. (Hij betaal het ook pas een paar maanden he, en nu alweer maanden niet omdat hij werkloos is).

Wij geven echt niet het signaal af dat we de kinderen die studeren hoger hebben zitten dan degenen die werken, iedereen is ons even lief. Met de MBO diploma's zijn we minstens zo blij en trots. Iedereen doet zijn of haar best in dit leven. En als iemand iets nodig heeft proberen we daarin te voorzien.

Die toelage krijgen (kregen) onze studerenden niet omdat ze studeren, maar omdat ze niet thuis wonen. Hun geld gaat dus gelijk op aan huisvesting en studiekosten. Dan heb je nog geen eten, vervoermiddel (wel handig als je slecht ter been bent) of verzekering, geen sport, geen ziektekosten (zorgtoeslag dekt niet het eigen risico of eigen bijdrages). Dat betalen ze allemaal zelf.

Hij hoeft helemaal niks te betalen aan huisvesting, eten, was, GWL, internet, auto, huisdieren, you name it. Hij betaalt niet eens zijn eigen inboedelverzekering, dat valt onder ons. En hij hoeft niks te doen aan koken, wassen of schoonmaken.

Al zijn tijd kan naar werk of vrije tijd en hij wordt volledig verzorgd. Dat er twee uit huis zijn betekent ook dat wij (en hij dus ook) meer ruimte hebben thuis. Hij heeft zoals ik al schreef twee kamers nu.

Dat geldt allemaal niet voor de twee uitwonenden, die houden afgezien van het geld voor de huur verder volledig hun eigen broek op qua geld en huishoudelijke taken. Kortom, ik heb naar hen geen omkijken, en voor thuiswonende zoon regel ik alles. Nou, daar mag best wat tegenover staan, in een hotel is hij een stuk duurder uit. En die regelen ook niet alles voor hem. Ze laten hem vast ook niet in hun auto rijden en ze verschonen ook niet de kattenbak voor hem.

Hij vond het redelijk. Ik ook. Dus ik zie het probleem verder niet zo.

Oudste heeft nu een baan en een goed salaris dus die krijgt niks meer. Oh, en ze heeft een studieschuld waar je U tegen zegt. Heeft zoon geen last van.

Het is lastig om kinderen allemaal gelijk te behandelen. Want wat is gelijk? Is het de schuld van oudste dat ze meer ziektekosten maakt? Is het de schuld van jongste dat hij goed kan leren en daarom nu uit huis woont? Hij bouwt nu wel een studieschuld op, net zoals zijn zus die heeft. Dat begint toch ook niet lekker aan zijn werkende leven straks.

Is het een fijn voordeeltje om uit huis te wonen, of heeft het ook nadelen qua inspanning, tijd en geld? Hoe weeg je dat allemaal in vredesnaam? Gelijjke monniken gelijke kappen ja, maar dan moeten de monniken wel gelijk zijn anders past dezelfde kap niet iedereen. Benedictus zei dat al (staan leuke dingen in, de leer van benedictus, alleen was hij erg hardhandig tegen kinderen naar mijn smaak).

Ik weet dat studeren gezien wordt als tralala-tijd en werken als zwaar en vermoeiend. Maar ik vond de studie destijds zwaar en stressvol en toen ik eenmaal een baan had was het heerlijk om om vijf uur klaar te zijn en dan de hele avond en het hele weekend voor mezelf te hebben. Geen druk van voorbereiden, huiswerk, tentamens, achterlopen met je werkstuk. Wat een gedoe allemaal. EN dan ook nog een studieschuld, als je pech hebt.

En huishouden moet iedereen, uitwonend student of werkende of bankhanger. Behalve mijn zoon dus .

Nou, wij doen het zo. Ieder ander mag het anders doen. Ben wel benieuwd hoe jullie omgaan met verschillen in gezondheid (mentaal en fysiek) en toekomstperspectief. Geef je iedereen precies evenveel geld en steun en aandacht?

Tja mijn  afgestudeerd weer thuiswonende werkende kinderen moesten wel huishoudelijke taken doen. Koken in het weekend af en toe stofzuigen een wasdraaien of de keuken opruimen. Ze betaalden kostgeld maar geen huur voor hun zoon één en dochter twee kamers. Waarom heeft jouw zoon geen huishoudelijke taken heel normaal voor een kind van 21+.
Ik vond het fijn dat ze huishoudelijke taken deden dat waren ze ook gewend uit de tijd dat ze op kamers woonden. 

Je zoon vindt zijn kostgeld en huur nu oké maar ik vraag mij af hoe hij hier overdenkt als hij 31+ is en zijn zus en broer waarschijnlijk veel meer verdienen dan hij. Mijn wo afgestudeerde kinderen verdienden bij bij hun eerste serieuze baan al veel meer dan 2100 euro netto en wat mijn zoon na 8 jaar verdient wil je echt niet weten. Hij heeft een kleine studie schuld maar dat doet echt geen pijn.

Het komt op mij over dat je zoon huur moet betalen om jullie begroting rond te krijgen. Ik begrijp de post van tum tum dan ook heel goed. Jullie zijn een gezin maar denk ook even na hoe de financiële verhoudingen tussen jullie kinderen over 5 of 10 jaar zijn.

“Hij hoeft helemaal niks te betalen aan huisvesting, eten, was, GWL, internet, auto, huisdieren, you name it. Hij betaalt niet eens zijn eigen inboedelverzekering, dat valt onder ons. En hij hoeft niks te doen aan koken, wassen of schoonmaken.”
Deze begrijp ik niet helemaal. Hij betaalt toch 750 euro per maand? Dat is echt een behoorlijk bedrag, zeker gezien zijn inkomen. Jullie zijn het er allemaal over eens, maar deze variant heb ik nog nooit voorbij horen komen in mijn omgeving. Als je zo drie kinderen thuis hebt wonen, hoef je zelf niets meer te betalen. Kun je lekker sparen.
Het komt op mij over alsof je zoon nu gewoon het levensonderhoud van een van zijn brussen bekostigt, en jullie goede sier maken met een forse studentenbijdrage van 750 euro.