Kostgeld/onderhoud 21-jarige die volledig bij mij woont – hoe doen jullie dat?
Mijn kind wordt binnenkort 21 en woont volledig bij mij. Hij werkt en spaart voor zijn toekomst. Financieel betaalt hij bijna alles zelf: kleding, uitgaan, abonnementen, enzovoort. Alleen eten, douche artikelen en deodoran etc (basiskosten) betaal ik nog voor hem. Ik laat hem geen bijdrage aan het kostgeld of de huisvesting doen.
Wat ik merk, is dat ik soms toch verwacht dat de andere ouder ook een stukje verantwoordelijkheid neemt, en het voelt als een soort teleurstelling dat dat niet gebeurt of niet erkend wordt.
Ik vraag me af: hoe doen andere ouders dit? Is er een gebruikelijk woord of begrip voor deze situatie? En hoe ervaren jullie dit gevoel van verantwoordelijkheid en verwachtingen van de andere ouder?
Ben benieuwd naar jullie ervaringen en tips!
En even aanvullend het streven is dat hij op zijn 23ste op zichzelf woont.
Dus het gaat om een bijdrage tot die tijd
AnnaPollewop schreef op 29-08-2025 om 12:19:
Onze ene zoon thuis (21+) betaalde kostgeld toen hij een baan had, nu even niet en als hij weer een baan heeft (hopelijk binnenkort) dan gaat hij weer betalen, 750 pm. Dat is het bedrag dat zijn studerende siblings kregen/krijgen om huisvesting en bijbehorende kosten aan inboedelverzekering, belastingen, eten etc van te betalen. En dat hoeft hij nu allemaal dus niet te betalen.
Verder betaalt hij alles zelf, kleding, toiletspullen, telefoon etc. Dat is al vanaf 18.
De andere zoon thuis (inmiddels ook 21+) betaalt nog niks aan kostgeld, maar verdient ook nog niet veel. Geleidelijk gaat zijn bijdrage meer worden, eerst maar eens vanaf januari de ziektekostenverzekering en daarna eens kijken of we wat kostgeld gaan vragen. Hangt ook af van zijn inkomen en of hij nog een opleiding wil gaan doen. Telefoon, kleding, toiletspullen etc betaalt hij wel zelf.
Ik heb ze vanaf 18 allemaal zelf hun telefoonabbo laten afsluiten en betalen uit hun toelage, iedereen heeft andere wensen en mijn redenering was dat ze dan zelf wel bepalen of ze die 20 eu in het budget daaraan op willen maken, liever wat besparen of juist meer er voor over hebben. Zo ook kleding, kleedgeld kregen ze al eerder en dan maken ze zelf maar uit hoe ze erbij lopen. Niet mijn probleem.
Hier geen vader om geld aan te vragen, want die woont ook in dit huis en dus is het onze gezamenlijke pot.
Ik zou denken TO, gezien de oorspronkelijke vraag, dat je voor jezelf uitmaakt of je wel of geen kostgeld wil vragen, en dat je zoon zelf moet uitmaken of hij daarvoor bij zijn vader aanklopt of niet. Jij kan niet bepalen of zijn vader kostgeld moet betalen voor hem. Het lijkt me zonde van je energie om daar wat van te vinden.
Begrijp ik nou goed dat je € 750 kostgeld rekent?
MMcGonagall schreef op 29-08-2025 om 12:30:
[..]
Begrijp ik nou goed dat je € 750 kostgeld rekent?
Ja, dat leek ons redelijk gezien zijn inkomen (2100), en hij vond dat zelf ook redelijk. Hij zag zelf ook wel dat de ruimte die hij thuis heeft (twee kamers en daarnaast natuurlijk woonkamer, keuken en badkamer gedeeld met ons), gecombineerd met alle eten, drinken, de was die gedaan wordt en de stroom die hij verbruikt, oh, en internet en gebruik van de auto's tegen vergoeding van de benzine, dat hij dat niet zo gauw elders gaat vinden voor dat bedrag. Zeker niet met zulke prettige huisgenoten 
. (En de meeste huisbazen zeggen ook niet: oh, je bent werkeloos? Laat de huur dan maar zitten deze maand).
We hebben een beetje in het midden gelaten of we van dat geld ook voor hem sparen of dat we het allemaal opmaken, dat hangt ook af van ons verdere financiele plaatje. Hij vond het ook niet erg om wat bij te dragen, we zijn een gezin tenslotte.
Een beetje kamer kost al gauw 500 Eu pm, dan heb je minder ruimte dan hij nu heeft, en daar komen dan nog heel wat kosten bij op. Je hoeft, denk ik, geen medelijden met hem te hebben...
Maar iemand die een kamer verhuurt wel daar zelf ook geld aan verdienen, om zelf van te kunnen leven. Ik neem aan dat dat voor jullie niet het geval is. Ik zou denken dat kostgeld, zolang je zelf financieel rond kunt komen, alleen is om de extra kosten die je door hem hebt dekken. Dus extra eten enzo, en niet de kosten die hij anders zelf zou maken.
MMcGonagall schreef op 29-08-2025 om 12:30:
[..]
Begrijp ik nou goed dat je € 750 kostgeld rekent?
Ik vind het bedrag niet zo gek: grote mensen inkomen, dan ook grote mensen kosten. Maar ik vind de berekening van AnnaPollewop wel gek. De uitwonende kinderen kregen een bijdrage van €750 als bijdrage voor de algemene kosten (huisvesting, eten, verzekering, etc.) maar zoon moet dit juist betalen. Dat is een verschil van €1500. Of is dit het verschil tussen studerend ('wij betalen de algemene kosten door thuis wonen of bijdrage') en werkend? Want het bedrag van kostgeld baseren op iets dat de andere juist krijgen leest een beetje raar...
Je kunt natuurlijk niet in iemands portemonnee kijken maar een kind huur laten betalen vind ik wel heel ver gaan, hooguit als jezelf je huursubsidie verliest of erg krap bij kas zit.
Mijn volwassen kinderen kostten mij ongeveer 300 euro per maand en als ze langer thuis waren blijven wonen hadden ze dat ook in stappen moeten gaan betalen maar ze waren toen wel al 25+.
Ik vind het in deze levensfase heel belangrijk dat ze veel kunnen sparen en we hadden dus wel afgesproken dat er flink gespaard zou worden.
Gsleutel schreef op 29-08-2025 om 14:26:
[..]
Ik vind het bedrag niet zo gek: grote mensen inkomen, dan ook grote mensen kosten. Maar ik vind de berekening van AnnaPollewop wel gek. De uitwonende kinderen kregen een bijdrage van €750 als bijdrage voor de algemene kosten (huisvesting, eten, verzekering, etc.) maar zoon moet dit juist betalen. Dat is een verschil van €1500. Of is dit het verschil tussen studerend ('wij betalen de algemene kosten door thuis wonen of bijdrage') en werkend? Want het bedrag van kostgeld baseren op iets dat de andere juist krijgen leest een beetje raar...
Ik vind het ook een bijzondere redenering.
Mijn man kon niet zo goed leren, het lag hem niet en hij kon het ook gewoon niet, hij ging dus al vroeg werken (BBL-opleiding en daarna dus direct werken).
Hij moest dus al jong kostgeld betalen terwijl we daar toch een heel goed salaris binnenkwam bij zijn ouders.
Zijn slimmere broer studeerde wél, en kreeg alles betaald (studie, toelage, kamerhuur etc) en kwam in het weekend thuis met de was en zooi en vertrok dan ook altijd weer met een goedgevulde boodschappentas.
Dat heeft altijd scheef gevoeld. Man voelde het altijd alsof hij de studie van zijn broer betaalde. Of je het daar nu mee eens bent of niet: het was zíjn gevoel en ik begreep het ook wel. Het verschil tussen wat de 1 financieel allemaal kreeg en de ander niet maar juist moest betalen, was wel heel groot zo.
Ik had dat zelf nooit zo gedaan, ik had de vroeg-werkende juist zijn salaris volledig laten houden.
Verschil is denk ik dat ik kostgeld niet zie als een manier om mijn eigen kosten te drukken (of als huur, zoals hierboven wordt gezegd) maar dat ik zou willen voorkomen dat mijn kind gaat wennen aan altijd maar veel geld ter beschikkig hebben (dus wel volledig salaris maar amper kosten). Je gaat er toch naar leven en ik denk dat het daarna een stuk moeilijker is om ineens met (veel) minder te moeten doen.
Zeker nu tegenwoordig jongvolwassenen veel langer thuis wonen. Veel wordt voor ze gedaan, voor ze geregeld. Er is altijd geld beschikbaar (op die spaarrekening voor dat eigen huis). Ook als je hebt afgesproken dat ze veel sparen, kennen ze het gevoel dat geld echt op kan zijn dan alsnog niet. Er wordt tegenwoordig voor van alles en nog wat een lening afgesloten. Een eigen auto, mooi huis/appartement, meteen met nieuwe inrichting, nieuwste gadgets, regelmatig uit eten. Ik denk dat langere tijd (jaren) veel inkomen zonder noemenswaardige kosten hieraan bijdraagt.
Mijn kinderen zouden dus een realistisch deel van hun salaris moeten bijdragen (ze mogen hun eerste salaris heus verbrassen, natuurlijk) en dat zou ik apart zetten omdat ik niet op mijn kind zou willen verdienen.
TumTum schreef op 29-08-2025 om 15:32:
[..]
Ik vind het ook een bijzondere redenering.
Mijn man kon niet zo goed leren, het lag hem niet en hij kon het ook gewoon niet, hij ging dus al vroeg werken (BBL-opleiding en daarna dus direct werken).
Hij moest dus al jong kostgeld betalen terwijl we daar toch een heel goed salaris binnenkwam bij zijn ouders.Zijn slimmere broer studeerde wél, en kreeg alles betaald (studie, toelage, kamerhuur etc) en kwam in het weekend thuis met de was en zooi en vertrok dan ook altijd weer met een goedgevulde boodschappentas.
Dat heeft altijd scheef gevoeld. Man voelde het altijd alsof hij de studie van zijn broer betaalde. Of je het daar nu mee eens bent of niet: het was zíjn gevoel en ik begreep het ook wel. Het verschil tussen wat de 1 financieel allemaal kreeg en de ander niet maar juist moest betalen, was wel heel groot zo.
Ik had dat zelf nooit zo gedaan, ik had de vroeg-werkende juist zijn salaris volledig laten houden.
Ik kan me goed voorstellen dat dit oneerlijk voelt. Een beetje zoals vroeger bij ons thuis: diegene die zijn zakgeld binnen een dag op had kreeg vervolgens de extraatjes van ouders want 'geen geld' en diegene die alles opspaarde moest extraatjes zelf bepalen want 'genoeg in de spaarpot'. De laatste werd dus dubbel benadeeld.
Zoals ik hierboven heb uitgelegd zou ik er alsnog niet voor kiezen om een kind met volledig salaris alles maar zelf te laten houden, maar als het erg uit elkaar gaat lopen zou ik het wel enigszins in balans willen brengen. Mijn schoonouders hebben een kind dat zichzelf altijd (financieel) in de nesten werkt en zij springen regelmatig bij. Hun andere kind heeft meer stabiliteit op dat vlak en die hulp dus niet nodig. Om het in balans te houden krijgt hij op andere momenten een (vergelijkbare) bijdrage voor 'nuttige' dingen.
In jouw voorbeeld van vroeg werken/lang studeren weet ik niet hoe ik het zou doen. Zou denk ik ook afhankelijk zijn van de houding van de desbetreffende kinderen, het perspectief qua inkomen, etc.