Opvoeding peuter 2,5
hi allemaal, ik ben hier nieuw.
Ik zou graag advies willen van andere ouders omtrent de opvoeding van mijn kleine meid.
Ik ben voor het eerst moeder en heb 1 kind. Mijn dochtertje is nu 2,5 en de dagen duren te lang. Daarmee doel ik op hoe moeizaam het verloopt. Mijn dochter kan niet omgaan met regels en nu denken jullie vast tsja…. Ze is 2,5. Klopt, maar het is echt dramatisch. Als we stoppen met badtijd dan is het schreeuwen en gillen. Tandenpoetsen ook, naar bed gaan ook. Stoppen met een spelletje ook. Van de Speeltuin weglopen ook. Letterlijk ALLES. Eten aan tafel doet ze niet wil ze niet. Ze luistert niet. Van alles geprobeerd rustig praten uiteraard en af en toe schiet ik weleens uit mijn slof en roep ik
KLAAAR NU!!
help. Hoe kan ik meer rust in de opvoeding krijgen en dat ze ook wat meer luistert
Marie111 schreef op 10-09-2025 om 22:53:
Je bent altijd alleen thuis met haar? Dan duren de dagen inderdaad lang....
Ik was blij dat ik destijds werkte, kon ik dan bijkomen, vooral met 2 peuters...
Maar dat is natuurlijk geen antwoord op je vraag. Weet in elk geval dat het echt ooit beter wordt.
Wat helpt zijn vaste routines. Klinkt saai, maar is heel duidelijk en herkenbaar voor een peuter.
Op kdv's en peuterspeelzalen werken ze vaak met plaatjes/pictogrammen om de dag planning duidelijk te maken.
Dat kun je thuis ook doen.
I.p.v. een middagdutje kun je ook een rustig moment inbouwen in de middag. Gezellig samen boekje lezen op de bank. Of haar op de bank leggen en dat ze dan even een filmpje mag kijken ofzo.
Hier hielp het destijds wel om na de lunch met de auto weg te gaan. Binnen 5 min slapen.
En zorg voor jezelf. Bijvoorbeeld door haar eens naar opa en oma te brengen? Of naar de peuterspeelzaal?
Ik ben niet altijd alleen thuis met haar. Wel vaker dan mijn man. Maar als jij er is, dan is hij veel bezig met haar gelukkig. Ze gaat ook naar de opvang. Daar merken ze ook wat ik hier aangeef, maar veel minder. Daar is natuurlijk een routine en alle kindjes gaan daarin mee. Ik vind jouw tip met de auto wel een goede! Ga ik eens doen. Opa en oma verwennen te veel en heb het idee dat het daardoor ook wat lastiger is geworden voor mij om consequent te blijven in mijn regels.
absor schreef op 10-09-2025 om 23:09:
Nooit onverwacht stoppen. Altijd voorbereiden. En daarna even nep keuzes voorleggen. Voorbeeld ze zit in bad. ‘ oh bad tijd is straks voorbij. Nu je haartjes wassen en dan spelen met het bootje en dan eruit‘
Ze speelt met het bootje
‘ nu is het tijd, maar wil je nog 1 rondje met het bootje of nog 2’
Nou nog 2. Heel enthousiast direct na het 2e rondje. ‘. Zoo. Jij boft jii mag vandaag wel heeeel lang in bad’. En hup er uit tillen
En zo chanterend de hele dag door en alles op enthousiaste toon brengen alsof ze de jackpot wint met de keuzes die ze maakt
Je kan cursussen volgen bij het consultatiebureau over 2 jarige pubers
‘How to talk to kids’ is een leuk boek
Verder het ‘net even slimmer spelen dan je peuter spel’ omarmen als iets leuks, voor je het weet zijn ze groot (echt écht waar) en ja de dagen moeten vol met voorspelbaarheid (alles wat elke dag hetzelfde is daar verliest ze interesse voor strijd in) en das voor jezelf soms oersaai. Is ook echt zo.
Super bedankt voor jouw tips! Hier kan ik wat mee. Meteen genoteerd ✅
bedankt allemaal voor jullie advies! Voel me weer een stuk beter dan toen ik de topic opende. Wist het ff niet meer. Fijn ook om te lezen dat het het niet heel gek is hoe m’n dochter doet en t ooo gewoon een beetje bij de leeftijd hoort
Bloesempje schreef op 10-09-2025 om 22:15:
[..]
Die vermoeidheid is echt een dingetje. Sinds kort wil ze absoluut geen dutjes meer doen. Resultaat: rond 15:00 begint het al. Ze begrijpt dan zelf soms niet eens meer wat ze wil. Als we dan de auto in moeten, is ze binnen 3 min weg. En dan is het naar bed gaan nog meer drama. Maar wat je zegt.. er is al wat vooruitgang. Maar op dagen als vandaag, vergeet ik dat even omdat het zo moeizaam verloopt.
Mijn kinderen hadden ook zo’n fase dat ze ‘‘s avonds pas extreem laat gingen slapen als ze overdag geslapen hadden. Over een periode van 24 uur sliepen ze mét middagslaapje net zoveel, of zelfs iets minder, dan zonder. Echt nodig leek dat middagslaapje dus niet meer, maar het zat wel in hun ritme. Ik ben toen, na een tijd aanmodderen, rond de tijd dat ze eerder sliepen juist iets actiefs met ze gaan doen, zodat ze wakker bleven. Juist niet een stukje gaan rijden met de auto, dus. Mijn kinderen waren toen nog wat jonger dan die van jou. Ze hadden gewoon weinig slaap nodig.
Misschien dat voor jouw dochter wel slapen veel beter past. Dan vooral een stukje gaan rijden. Bij mijn kinderen paste een andere aanpak veel beter.
Onze peuter heeft ook niet echt behoefte meer aan slapen wel aan rust. Als we zeggen je gaat slapen dan is het drama als we zeggen je gaat even rusten in bed dan gaat ze gewoon liggen kletsen. Toch doet dat half uur in bed haar wonderen alsof ze even alles van de ochtend kan verwerken. Heel soms valt ze dan toch in slaap, maar meestal niet.
Wat bij ons heel goed werkte was inderdaad voorbereiden en pseudokeuzes.
Wil je eerst je pyjama aan of eerst tandenpoetsen?
Wil je worteltjes of broccoli?
Wil je je laarsjes aan of je schoenen als we boodschappen gaan doen?
Zo vergrootten we de autonomie, maar binnen bepaalde grenzen. Er zijn nu eenmaal dingen die moeten gebeuren, maar het is fijn als je als kind ook zelf een beetje kunt bepalen wanneer en hoe.
En als ze gingen gillen (want dat deden ze heus wel eens) dan werkte negeren toch echt het beste. Geen emotie tonen: dit zijn dingen die nu eenmaal moeten gebeuren, daar verandert niets aan. Zeker als het gillen een patroon werd.
Bij echt verdriet/angst/pijn reageerden we natuurlijk wel meteen!
Met ons kind net zo. Hij is nu 4 en het gaat ietsje beter. Mijn ervaring: opvoedtips hielpen niks. Het enige wat helpt is proberen rustig te blijven, en accepteren dat het leven momenteel even klote is. Gewoon doorademen en uiteindelijk breken er betere tijden aan.
linn19 schreef op 10-09-2025 om 20:51:
Ik denk dat je dit het best breder kan aanpakken met opvoedondersteuning bij jou in je gemeente. Je schrijft dat dochter niet kan omgaan met regels maar dit ligt niet aan dochter. In een gezin speelt meer, de gezinssituatie, gezinssamenstelling hoe en door wie worden regels aangegeven en hoe consequent ben jij of anderen in jou gezin hiermee. Zo kun met hulp je een beter beeld krijgen wat jouw dochter op dit moment in haar leven nodig heeft en hoe jij haar dat kan geven.
Hier in mijn gemeente heet dat het Centrum voor Jeugd en Gezin ( CJG) is laagdrempelig, kan je hier zo naar binnen lopen. Misschien heet het bij jou anders. Kun je navragen bij huisarts.
Serieus? Dit is gewoon normaal peutergedrag hoor.
Miepjecody schreef op 11-09-2025 om 12:10:
[..]
Serieus? Dit is gewoon normaal peutergedrag hoor.
Maar ook als je moeite hebt om op een goede manier om te gaan met normaal kleutergedrag mag je hulp inschakelen.
Kaaaaaaaatje schreef op 11-09-2025 om 12:59:
[..]
Maar ook als je moeite hebt om op een goede manier om te gaan met normaal kleutergedrag mag je hulp inschakelen.
Naar de gemeente stappen hiervoor zou ik niet zo snel aanraden. Soms is het nou eenmaal moeilijk. Pseudokeuzes en andere manipulatie hielpen bij mijn kind echt niet.
Miepjecody schreef op 11-09-2025 om 12:10:
[..]
Serieus? Dit is gewoon normaal peutergedrag hoor.
Bloesempje schreef op 10-09-2025 om 23:23:
[..]
Ik ben niet altijd alleen thuis met haar. Wel vaker dan mijn man. Maar als jij er is, dan is hij veel bezig met haar gelukkig. Ze gaat ook naar de opvang. Daar merken ze ook wat ik hier aangeef, maar veel minder. Daar is natuurlijk een routine en alle kindjes gaan daarin mee. Ik vind jouw tip met de auto wel een goede! Ga ik eens doen. Opa en oma verwennen te veel en heb het idee dat het daardoor ook wat lastiger is geworden voor mij om consequent te blijven in mijn regels.
Denk dat ik er niet zover naast zat om het breder te bekijken.
Kind loopt over Bloesempje heen en dan kan Boesempje nog zo vaak de truc met de bootjes in het bad uitproberen bv maar dochter zal daar zo doorheen prikken als Bloesempje niet structureel kijkt waar de oorzaak zit dat dochter zo over haar heen loopt. Dat kan prima met opvoedondersteuning.
Wat bij ons heeft geholpen zijn Powergames! Naomi Aldort beschrijft deze in haar boek Raising our children, raising ourselves.
Kort samengevat: op de momenten dat je tijd hebt, geef je je kinderen de macht over iets. Voorwaarde is dat het kind bepaalt wanneer het afgelopen is!! Het idee is dat je kind in een veilige, rustige setting helemaal kan oefenen met autonomie en leiderschap.
Bv: je gaat uit wandelen en je kind bepaalt welke route jullie lopen (dus wijst per kruispunt de straat aan, die ga je dan ook in). Of jij legt iets op een tafeltje en kind duwt het eraf, jij legt het weer terug, kind duwt het er weer af, etc. Of je kind doet iets voor, jij doet het na, kind doet weer iets voor, dat doe je weer na, etc. Maar kan ook zijn: we gaan nu naar de speeltuin en kind bepaalt wanneer je weer weggaat (of stopt met het duwen van de schommel of wat dan ook).
Bij ons bracht het echt rust! Door kind regelmatig écht de controle te geven, werd er voldaan aan die behoefte, waardoor op andere momenten juist geen weerstand meer kwam.
Ons kind houdt sowieso van autonomie, keuze geven tussen twee shirtjes werd NIET gewaardeerd. Dus wij hebben al vroeg veel ruimte gegeven waar mogelijk, zodat we ook grenzen konden stellen zonder al te veel gedoe op de vlakken waar dat wél nodig was.
Ademes schreef op 11-09-2025 om 11:39:
Wat bij ons heel goed werkte was inderdaad voorbereiden en pseudokeuzes.
Wil je eerst je pyjama aan of eerst tandenpoetsen?
Wil je worteltjes of broccoli?
Wil je je laarsjes aan of je schoenen als we boodschappen gaan doen?
Zo vergrootten we de autonomie, maar binnen bepaalde grenzen. Er zijn nu eenmaal dingen die moeten gebeuren, maar het is fijn als je als kind ook zelf een beetje kunt bepalen wanneer en hoe.
En als ze gingen gillen (want dat deden ze heus wel eens) dan werkte negeren toch echt het beste. Geen emotie tonen: dit zijn dingen die nu eenmaal moeten gebeuren, daar verandert niets aan. Zeker als het gillen een patroon werd.
Bij echt verdriet/angst/pijn reageerden we natuurlijk wel meteen!
Bij ons werkten pseudokeuzes dus totáál niet. Kind voelde haarfijn aan dat het schijn-vrijheid is en was niet onder de indruk, ging er eerder meer door in de weerstand. Dus bij ons hielp juist: als je iets vraagt, geef dan alle ruimte die je hebt. En als er geen ruimte is, vraag dan niet maar geef een opdracht.
Mijn eigen valkuil was: te veel opdrachten tegelijk geven en tijdsdruk creëren.
Dus de acties in één keer presenteren (haren borstelen, as en schoenen aantrekken, tas pakken, buggy pakken) i.p.v. stap voor stap. Of: over 10 minuten moeten we de deur uit. Kind: stress.
Toen ik opdrachten/vragen per 1 ging uitvoeren en benoemen, en pas over de volgende begon als de eerste was voltooid, bracht dat ook veel rust.
Mijn ervaring is wel dat we vaak efficiënt willen zijn terwijl dat niet echt nodig is. Natuurlijk moet je kind soms uit het bad, of naar bed, of uit de speeltuin. Maar let op dat je ook momenten hebt waarop het kind zo lang mogelijk kan blijven en misschien pas hoeft te stoppen als het er zelf klaar mee is.
Aviendha schreef op 11-09-2025 om 13:10:
[..]
Naar de gemeente stappen hiervoor zou ik niet zo snel aanraden. Soms is het nou eenmaal moeilijk. Pseudokeuzes en andere manipulatie hielpen bij mijn kind echt niet.
Bloesempje geeft aan last van de situatie te hebben. Prima reden om hulp te zoeken.
