Eenzaam, hoe doorbreek ik dat ?

probeer

gewoon zelf naar de sportschool te gaan. Neem een abonnement en bijv. een eerste afspraak waarbij je e.e.a. uitgelegd wordt en GA! Het is zo belangrijk, sporten. het kan je echt een goed gevoel geven. Samen met iemand is gezelliger maar kan betekenen dat je je afhankelijker opstelt en niet gaat als zij ook niet gaat...

Probeer verder de dingen te doen die jou ontspannen. Het kan handig zijn om, als het je lukt eerst eens onafhankelijk te worden van anderen voor je geluksgevoel. het kan heel lastig zijn en misschien niet voor iedereen geschikt, maar als het je lukt maak je een grote stap. Dan daarna of tegelijkertijd ontmoet je misschien mensen die ook actief bezig zijn. Contacten worden dan makkkelijker gelegd dan dat je gericht bent op het contact leggen zelf.

Succes!

hier

Hier hetzelfde, bijna dezelfde leeftijd en dezelfde problemen. Eenzaam ben ik niet in die zin dat ik mezelf goed kan vermaken en de rust ook vaak prettig vindt.
Wat me wel is tegengevallen is dat ik alle contacten die ik had ben kwijtgeraakt zodra ik was gescheiden.
Er belde nooit eens iemand op hoe het ging, visite was sporadisch en op mijn verzoek (4 keer in ruim 2 jaar), maar niets van het al op initiatief van anderen.
Ook ik heb sinds kort leuke collega's, maar verder dan dat komt het niet. Nieuwe contacten geprobeerd te maken, maar het blijft mijn initiatief en ik hoor nooit iets terug.
Zelfs op mijn verjaardag geen appje niks.
Mijn familie is op zich groot, maar ik heb maar 1 zus met wie al jaren geen contact is, op haar verzoek overigens.
Dat is nu ruim 2 jaar zo en ik geef het zo langzamerhand een beetje op. Niet om je de moed in de schoenen te laten zakken, maar het is zoals het is.
Wat ik als ik jou was zou doen is eerst alle focus op jezelf richten om te helen. Zorgen dat je met jezelf gelukkig kunt zijn, op wat voor manier dat ook is. De eerste jaren, met name het eerste jaar, is een beetje overleven. Een achtbaan van emoties in het vinden van je weg naar een eigen bestaan.
Neem daar de tijd voor en laat je niet kwetsen door de afwezigheid van anderen.

toevoeging

En zoals het nu naar, eenzaam en alleen kan voelen om in je eentje thuis op de bank te zitten, ga je op een avond merken dat je denkt, he, heerlijk gezellig met mezelf op de bank, goed boek, muziekje, genieten. Komt vanzelf, maar kan best lang duren, je hebt heel wat te verwerken eerst. Sterkte.

Dingen doen

Je zegt het zelf al, je wilt wel erg snel. Heel begrijpelijk hoor, maar het helingsproces laat zich niet dwingen.
Ik heb in die periode vaker afgesproken met vrouwelijke vrienden en collega's waarvan ik wist dat ze ook alleen waren. Ik heb regelmatig mensen uitgenodigd door te zeggen: Ik maak morgenavond een grote lasagna, eet je mee? Of: ik ga dit weekend dat-en-dat doen, heb je zin om mee te gaan? Naar het strand, naar een museum of een biomarktje. Zelfs hele citytrips. Soms kreeg ik aanhang, soms ging ik alleen. Ja, soms was ik eenzaam, maar ik vond het vooral een warme en leerzame periode. Weer leren alleen te zijn en zelf voor je vermaak te zorgen. Je komt er echt sterker uit. Maar geef het een jaar of twee de tijd.

Tijd....

Ik heb je vorige draadje ook meegelezen. Er is nogal wat gebeurt. Dat heeft tijd nodig om te wennen en te helen. Je schrijft dat je je weer goed wil voelen maar dat bereik je alleen maar als je nu door dat nare gevoel van rouw (afscheid van je oude vertrouwde leven) gaat. Als je dat negeert zal het je blijven achtervolgen. Alles is nieuw en onwennig. Je valt in een gat. Durf dat enge gevoel aan te gaan. Er komt een dag dat je je ineens bedenkt hoe sterk je bent en dat je het leven echt weer leuker gaat vinden. Het gemis van je kinderen zal altijd een krater in je ziel blijven. Doe wat met je boosheid. Dat maakt je ziek/lam. Ik ben ongewild ook veel kwijt geraakt maar kan nu na 3 jaar zeggen dat ik mijn leven weer goed op de rit heb. Ik ben tevreden met wat ik heb. Voel me soms nog wel alleen maar zeker niet eenzaam. Dat is een heel proces geweest van vallen en opstaan. Ik kan me gelukkig prijzen dat ik heel veel mensen om me heen had die geholpen hebben. Uiteindelijk ben je wel op jezelf aangewezen en verantwoordelijk voor je eigen handelen. Heel veel kracht en sterkte Anke!

al langer gescheiden, alleen maar niet eenzaam

Ik ben al langere tijd gescheiden, had tijdens mijn huwelijk al geen sociaal leven en heb alles van de grond af moeten opbouwen.
Daarbij heb ik veel geleerd. Om te beginnen: neem de tijd. Scheiden is één van de heftigste dingen die je leven flink onderuit kunnen schoffelen!!!

Verder: leer jezelf opnieuw kennen. Het klinkt als ik het opschrijf heel hard en bitter, maar ik bedoel het juist positief: je bent zeker nu op jezelf aangewezen om er wat van te maken. Daarmee bedoel ik dat je zelf je leven een nieuwe vorm moet geven en dat begint bij jezelf af te vragen: wat zou ik nu eigenlijk willen gaan doen? Denk aan een hobby waar je nooit aan toe bent gekomen om wat voor reden ook.

Vanuit dat nieuwe leven kun je nieuwe mensen leren kennen. Stel je voor, je bedenkt dat je een nieuwe sport of hobby gaat doen. Via social media (fora, facebook) kun je mensen zoeken die zich daar ook mee bezig houden. Daar zitten mogelijk mensen bij waarmee je een vriendschapsklik krijgt!

Het is de eerste tijd best moeilijk, wees geduldig met jezelf en forceer niets. Ga ook liever nog niet daten, want ook al voel je je misschien kwetsbaar, je bent dat waarschijnlijk nog wel en sommige mannen hebben daar een neus voor (been there, done that, kan er nu gelukkig smakelijk om lachen en heb mooie sterke verhalen voor verjaardagsfeestjes maar op het moment zelf was het minder leuk).

Leer eerst jezelf goed kennen. Niet meer als vrouw-van, en tijdens je "kindvrije" dagen ook niet als "moeder-van", maar als Anke.

Spannend, misschien ook wel eng, maar ook best wel leuk. Geef het tijd, ga eerst zelf ontdekken wat bij jou en jouw nieuwe leven past als tijdbesteding, en ga dan binnen die hobby of die sport op zoek naar gezellige mensen. Ook hier geldt: forceer niets. Het komt vanzelf!

En in mijn vriendengroep, allemaal opgebouwd ná mijn scheiding, zitten veel single vrouwen (met en zonder kinderen), maar ook vrouwen die nog heel gelukkig getrouwd zijn

Welke regio?

Er zijn hier vast ook dames zonder partner (of misschien ook wel met) die het gezellig zouden vinden om eens met je af te spreken.
Een vriendin (wel wat jonger en zonder kinderen) heeft veel leuke dingen gedaan via de site www.nieuwemensenlerenkennen.nl. Door het hele land worden van daaruit leuke dingen georganiseerd, en het zijn allemaal mensen die geen partner hebben om die leuke dingen mee te doen.
Sporten is inderdaad ook altijd een goed uitgangspunt, bij een teamsport bij een vereniging heb je natuurlijk al snel contact. Bij een sportschool is dat wat lastiger denk ik. Maar misschien kom je daar een buur(t)vrouw tegen waarmee je dan in gesprek komt.

Maar verder lijkt me heel belangrijk wat de dames hierboven ook al zeggen, dat je vooral de tijd moet nemen en niet te snel moet willen gaan.

Hoe is de relatie met je ex trouwens, nu jullie zo'n tijd min of meer gedwongen samen moesten leven? En hoe voelt het voor jou nu hij echt weg is? Is het een opluchting, of toch niet? En hoe houden de kinderen zich?

Reactie..

Hoi allemaal,

Wat een heerlijke en fijne reacties, hier kan ik nou echt iets mee ! Thankx !! Dat voelt echt als een hart onder de riem....

Lees heel veel herkenbaars hier... In elk geval heb ik al een stap gezet door te gaan sporten bij een clubje in het wijkcentrum (voor mij 5 minuten lopen) en dat was echt heel leuk. Heb een verschrikkelijke conditie, maar het deed me goed en ik trof al meteen 3 gescheiden dames...

Ik wil er nog iets van beweging bij doen, maar ik kijk heel rustig rond. Ga niks forceren, maar ik ben er al over uit dat ik dat leuk vindt om te doen en ook echt graag wil doen. Dus de motivatie is er om iets te ondernemen.

Jullie slaan de spijker op de kop: ik moet helen en dat kost tijd. Het is nog te vers om te kunnen genieten van het alleen zijn en het goed voelen over mezelf. Ik voel me vooral nog erg verloren, loop ook een beetje als een soort van gekooid diertje door m'n flat. Het is net of ik de rust in mezelf maar niet kan vinden. Ik moet overduidelijk m'n draai nog vinden.

Van dat kwetsbaar zijn heb ik ook al gemerkt (wat Hortensia zei); ik bleek ineens vlinders te voelen voor een getrouwde collega die heel lief en begripvol mij a.h.w. opving en naar mijn verhalen luisterde. Ik schrok er vreselijk van. Is niks onvertogens gebeurd, maar het feit dat ik ineens vlinders voelde voor iemand die gewoon lief en aardig voor me was. Ik begrijp nu heel goed dat je in een soort van labiele periode rare affaires kunt aangaan die je enkel nog meer verdriet bezorgen. Heb ook wat afstand van die man genomen, want het laatste waar ik zin in heb is in een soort van uitzichtloze affaire belanden die toch op niets uitdraait.. Enge gewaarwording omdat ik normaliter een heel nuchter persoon ben.

N.a.v. jouw vragen Pennestreek..
De relatie met m'n ex is vrij goed. We spreken elkaar vooral over de kinderen. Het is goed en vriendschappelijk, maar vooral wat oppervlakkig. Gek genoeg vind ik dat momenteel wel goed, ik voel niet echt de behoefte om m'n diepste zieleroerselen met hem te delen.
Ik mis mijn ex niet echt, het is meer dat je de gezelligheid mist van een maatje, gezelschap om je heen. Maar dat maatje kan mijn ex echt niet meer zijn. Daarvoor is er te veel gebeurd.

In zekere zin vind ik het wel een opluchting dus dat hij weg is. Heb nog steeds verdriet om de scheiding, maar ik voel aan alles dat ik echt niet meer van hem hield. De koek was op en van samen doorgaan waren we dan alleen maar doodongelukkig geworden. Maar uiteraard gaat dit gepaard met een hoop gemis. Het voelt toch erg als falen dat ik mijn huwelijk niet heb kunnen laten slagen.

De grootste zorg zijn m'n kinderen, drie pubers die ook niet altijd het achterste van hun tong laten zien. Heb gelukkig goed contact met ze en ik benadruk altijd dat ze altijd bij me terecht kunnen en dat ik zielsveel van ze houd. De tijd zal leren wat het effect van de scheiding op hun is geweest. Kan ik op dit moment moeilijk inschatten. Het doet ze uiteraard verdriet, maar ze lijken er ogenschijnlijk goed mee om te gaan.

M'n oudste dochter wilde perse onze trouwfoto op haar slaapkamer hebben staan. Zoiets verrast me dan. Toch belangrijk voor haar, het plaatje van twee ouders die toen heel gelukkig samen waren. Ik gun haar dat ook (ook al voel ik een steek als die foto steeds zie). Maar dat zeg ik haar niet, als zij dat fijn vindt blijft die foto lekker staan.

Wordt vervolgd, thanks voor de input van jullie kant !

foto

Ik heb gemerkt dat foto's van beide ouders samen heel belangrijk zijn voor kinderen.

Mijn dochter weet niet beter dan dat wij gescheiden zijn maar wil toch heel graag foto's van mijn ex en mij samen ook recent. Dus maken wij elk jaar met haar verjaardag een foto van ons drie. En omdat wij regelmatig samen in een sporthal bivakeren zijn er ook mensen die dan bewust van dat tafereel een foto maken, waar mijn dochter dan weer heel erg blij mee is.

Ik heb dat ook gezien bij mijn ex vriend, zijn ouders zijn gescheiden toen hij 11 was en ook hij grijpt elke mogelijkheid aan om foto's van zijn ouders samen te maken. Helemaal nu hij zelf vader is geworden.

Het gaat dus niet om dat plaatje van toen, maar om beide ouders samen.

In de buurt

Ik ben sinds dit jaar zelf gaan sporten, niet vanwege de contacten maar in verband met mijn gezondheid (revalideren). Daar wil ik mee zeggen dat ik toch echt een motivatie had (en heb) maar toch vond ik de sportschool nogal intimiderend om in m'n eentje op af te stappen. En het is niet eens een sportschool met hippe, jonge strakke-lijven-personeel, maar toch. Uiteindelijk heb ik een sportmaatje in de buurt gevonden via beweegmaatje.nl en nu is dat contact uitgegroeid tot een clubje van 5 man/vrouw dat regelmatig een paar keer in de week gaat sporten. Je laat weten via whats-app wanneer je gaat en een ander laat weten of die aanhaakt. Er is niet meteen een verplichting: erg prettig. Soms blijven we nog even na kletsen (al dan niet met koffie of thee). Via beweegmaatje kan je ook iemand vinden om mee te fietsen, te wandelen (hardlopen), buiten een sportschool om, of meer van dat soort dingen.

Een andere manier om tussen de mensen te komen is vrijwilligerswerk te doen, kijken welke buurtinitiatieven in je omgeving zijn, al dan niet via een wijkcentrum (zo zijn er kookclubs, wandelclubs, museumclubs, tuinclubs, creatieve groepen etc). [En je kan er natuurlijk ook zelf een beginnen, als je daar energie voor hebt.] Het voordeel bij het aansluiten bij een bestaand groepje is dat Je niet meteen een vol commitment aan hoeft te gaan. Maakt eerst kennis en je bouwt het langzaam op, eventueel. Neem eens een kijkje in het wijkcentrum: wat spreekt jou aan en spreken de mensen je ook aan?

En kijk eens in het plaatselijke sufferdje: daar staat vaak ook de agenda van de buurt, stad of dorp in. Daar staan ook lezingen of cursussen in.

Het voordeel ervan is dat je mensen in je buurt leert kennen rondom een interesse, wat bij een kop koffie heel prettig wegklept en een natuurlijke manier van onderhoudend contact teweegbrengt, ook als je elkaar in de supermarkt eens tegenkomt. Sommige van die contacten groeien uit tot vriendschappen, andere tot (goede) kennissen.

Anke

" Ik voel me vooral nog erg verloren, loop ook een beetje als een soort van gekooid diertje door m'n flat. Het is net of ik de rust in mezelf maar niet kan vinden. Ik moet overduidelijk m'n draai nog vinden."

Herkenbaar, ik kon in het begin nog geen 5 minuten op de bank zitten. Ik bleef maar rondlopen, opstaan, zitten, iets pakken, iets opruimen, schoonmaken, weer even zitten; ik werd stapelgek soms van mezelf.

Maar wat wil je, je hebt je thuis achter je gelaten en wordt (half)zonder kinderen in een vreemd huis geacht je draai te gaan vinden.

Na een maand of 3 kwam er wat gewenning. Ik ben ook meteen begonnen met vaste gewoontes aan te brengen: waar liggen mijn medicijnen, waar mijn lenzen, bedritueel, vaste schoonmaakdagen enz. Dit om houvast te krijgen. Na een maand of 4 kwam er gewenning als in: ik weet waar alles ligt, het gaat meer vanzelf.
Na een jaar ongeveer had ik het gevoel dat als ik uit werk kwam, ik naar dit huis moest gaan.
Nog steeds voelde het niet als "thuis", maar het was wel inmiddels mijn huis geworden. Nu merk ik pas de afgelopen maanden dat het mijn thuis is. Dat als ik ergens anders moet slapen, ik blij ben weer naar mijn huisje te gaan.
Normaal gezien verwerk je een verhuizing vaak als gezin, met elkaar, samen, je helpt elkaar waar nodig en door de afleiding van een gezin wen je sneller aan het geheel.
Nu is het een andere situatie, je moet het grotendeels alleen doen, mist misschien net die volwassene die op je gemompel dat het rotweer is zegt: ja zeg dat!
Er is niemand die dan even iets terugzegt, niemand die je even vraagt hoe je dag was, hoe het met je gevoel gaat, of je het allemaal hebt gered vandaag, of je een kopje koffie wilt.

Dat kost echt, echt tijd!
Ik had in het begin "verliefde" gevoelens voor elke man. Dat was niet echt zo, maar ik dacht wel bij elke man: hoe zou die zijn als echtgenoot.
Ik merkte dat dat niet eens was om die persoon, maar dat ik nieuwsgierig was naar de relaties van anderen, dat ik zo heel graag wilde weten hoe het werkt. Ik ben niet in die verzinsels van mezelf getrapt hoor, ik dacht er alleen over na, vroeg me af waar het vandaan kwam en dan was het eigenlijk zo klaar.
Het was denk ik meer het leren denken aan iets anders dan je echtgenoot als optie. Leren beseffen dat je wat dat betreft weer vrij bent. Dat, zelfs wanneer je er niets mee doet, het je vrij staat om weer gevoel te hebben.
De transformatie van bezet naar vrij hield dat voor mij in. Want eerst voelde ik me schuldig bij elke man die ik iets leuks vond hebben. (dat hebben er zoveel dus het zei ook nog helemaal niks). Maar voor mij stond dat echt voor het feit dat ik ging voelen dat ik vrij was.
Aan een relatie moest ik helemaal niet denken, ik wilde eerst mezelf weer compleet hebben.
Die relatie heb ik nog steeds niet, maar na ruim twee jaar ben ik, zonder steun van buitenaf alweer een redelijk heel mens.
Littekens blijf je altijd wel houden, ook je kwetsbaarheden zullen misschien nooit volledig weggaan. Maar het is het waard om het te laten komen zoals het komt en te beseffen dat je weer een eigen persoon wordt.

zo herkenbaar !

Ik ben inmiddels drie jaar gescheiden, en al voor de tweede keer... het is echt een rouwproces, vreselijk. Ook ik voel me soms alleen en eenzaam. Mijn telefoon blijft angstvallig stil, en vaak zoek ik dan zelf de contacten maar op.

Ik heb helaas geen co-ouderschap. Ik zorg alleen voor drie kinderen. De oudste twee, van 18 en 20 zijn van de eerste ex, dochter van 10 van de tweede. Dat is pittig want er is weinig tijd voor mezelf, of om mezelf te kunnen ontplooien in werk of nieuwe vriendschappen. De kinderen zijn nu 24/7 bij mij. En het went, hoe gek het ook klinkt. De oudste twee gaan hun eigen gang, daar hoef ik in principe niet meer voor thuis te blijven. Ze passen soms op hun zusje als ik een avondje weg wil. Ook gaat ze af en toe logeren bij oma, dan heb ik even wat meer tijd.

Ik begrijp je eenzaamheid, en probeer vooral om gelukkig met mezelf te zijn. Ik kan me goed vermaken thuis, in en om het huis, doe af en toe iets met een vriendin, maar echte diepgang vind ik niet, met niemand. Soms om gek van te worden. Het is zo... mijn tijd komt wel weer, als de jongste wat ouder is. Nu zit ze nog op de basisschool en wil dan graag thuis zijn als ze uit school komt. Die vastigheid heb ik mijn jongens ook geboden, en dat vonden ze erg prettig. Mijn werk is in de ochtenden dus beter kan niet.

Ik zie het maar zo, dat als zij gelukkig zijn, dan word ik dat ook. En met zo nu en dan een avondje weg, ben ik al helemaal happy.

Wel wil ik ook op zoek naar een sportclubje in de buurt. Niet op een sportschool, ben daar ooit lid van geweest, is niet mijn ding. Maar idd een clubje in een verenigingsgebouw in de buurt lijkt me wel wat. Al is het maar om contacten op te doen.

Maar scheiden ... trek daar gerust een jaar voor uit voordat je echt goed in je vel zit. Ik ben drie jaar verder, en nog leer ik mezelf ontdekken, op zoveel gebieden !

Hou moed, de zomer komt eraan, dat is voor mij al super !

Reactie...

Nee, het is zeker niet niks.

Inmiddels zijn we een klein tijdje verder en woon ik "al" twee-en-een-halve maand alleen. Enerzijds al en anderzijds pas.

Er is in wezen tov mijn eerste posting nog niet veel veranderd, behalve dat ik nu eindelijk een beetje aan mezelf toekom. Het idee van nieuwe vriendschappen heb ik eerst laten varen. Eerst verwerken en aan mezelf werken. Al het andere komt later nog wel eens aan bod.

De weken alleen tank ik nu toch een beetje bij. In je uppie een week met 3 pubers is knap pittig kan ik je vertellen. Even alleen zijn en je eigen dingetjes doen is ook best eens lekker. Gewoon languit op de bank eten, vroeg naar bed en alle stomme series kijken die ik zelf leuk vindt.

Ik krabbel een klein beetje uit m'n dalletje omhoog. Het gaat goed komen, maar het kost wel even tijd...

Ik wens iedereen heel veel sterkte toe !!

knuf Anke

Anke

Heel goed dat je eerst eens aan jezelf denkt. Zo te lezen zijn je kinderen net wat jonger dan de mijne en 3 pubers zijn zeker pittig.
Die contacten komen dan wel wanneer je weer wat meer je plek hebt gevonden in je nieuwe leven.
Sterkte and keep your head up!

Hoe was je week?

Dag Anke, omdat ik net wat op je achterloop, maar heel erg herken wat je schrijft, denk ik regelmatig aan je. Hoe is het nu met je? Ben je deze week goed doorgekomen? En hoe ga je het in de vakantie doen?

Hier zijn we het er nu over eens dat we vaart willen zetten achter het proces van het scheiden. Ik ben bijna aan het eind van mijn Latijn, fysiek en mentaal/emotioneel, dus ik wil heel graag vooruit kijken en weer wat op gaan bouwen. Ik zie heel erg op tegen de komende periode maar het moet toch gebeuren, dan maar beter een beetje snel. Ik heb bedacht dat ik liever ergens anders opnieuw begin dan dat ik in ons huis blijven wonen. Tot mijn eigen verrassing eigenlijk, want in het begin dacht ik echt dat ik hier wilde blijven. Maar echt mijn eigen plekje zoeken en inrichten lijkt me nu fijner. Financieel kan dat gelukkig, dat de ander dan hier blijft wonen.

Hoop dat het goed/steeds beter met je gaat. En dat hoop ik natuurlijk ook voor mezelf...

Reactie..

Om terug te komen op jouw vraag Pennestreek.. Hoe was mijn week ?

Het was een rotweek, maar dat had een hele andere reden dan bovenstaande (hoewel....)

Een hele lieve tante van mij is overleden, een heel leuk en lief mens die voor mij een soort van 2e moeder was. Kwam niet geheel onverwachts want ze was al langere tijd ziek. Maar toch, ik was/ben zo verdrietig om haar.

Eerst zo'n naar bericht, dan het bijwonen van een uitvaart en je eigen bejaarde moeder zo verdrietig te zien om haar zus (hartverscheurend..) en dan ook nog eens alleen thuis komen. Kids waren bij hun vader. Poeh, dat was ineens heel confronterend zeg.... Heel erg hard gehuild....

Ik krabbel weer een klein beetje op... Ik mag me gelukkig prijzen dat ik een fijn contact met mijn ex-man heb en er staan ook wel weer wat leuke dingetjes op stapel.

Dat wijkcentrum-sportclubje was me toch iets te vrijblijvend, dus ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben vandaag wezen kijken bij een sportschool in de buurt. Niet zo'n massaal onpersoonlijk iets, maar een gezellig familie-bedrijfje. Voelde heel goed en ik ga volgende week samen met een trainer een soort van proeflesje doen. Gek, maar ik heb er echt zin in.

Ondanks al het verdriet (heb ik nog steeds) is me steeds duidelijker geworden dat de scheiding goed is geweest. Ik voel me steeds meer "mezelf" worden, dwz ik loop niet meer op m'n tandvlees voor de buien van ex en alle spanningen die er op het laatst waren.

Ik ben er nog lang niet hoor... Maar ondanks de puberkuren kan ik met mijn kinderen gelukkig ook nog heel hard lachen om van alles en nog wat.
Ze hebben grote lol om mijn sportschool-avontuur, hahaha.. Nou, van mij mag het..

Pennestreek, ik heb jouw draadje van A tot Z gevolgd. Ik wens je ook heel veel sterkte toe. Dat hele gebeuren van scheiden/huis zoeken etc etc.. vond ik heel pittig. Maar ik ben nu heel blij dat ik m'n eigen plekje heb. Ik voel me hier thuis. Ik ga er uiteindelijk wel komen.
En jij trouwens ook, net als alle andere dames alhier..

Ik denk aan jullie ! We gaan gewoon uit ons dalletje klimmen...

Zeker na zo'n overlijden van m'n tante besef je toch weer dat het leven kostbaar is en je er zelf moet proberen er iets moois van te maken...

liefs Anke

Dat gaat jullie lukken

Ik heb mijn maatschappelijkwerkster destijds hartelijk uitgelachen toen ze zei dat ik er toch wel rekening mee moest houden dat ik een jaar of 3 verder zou zijn voor je weer helemaal jezelf bent.

Nu 10 jaar verder bleek ze wel akelig gelijk te hebben, natuurlijk is het niet 3 jaar zo zwart als in het begin. Maar het eerste jaar is overleven, het 2e jaar opkrabbelen en het derde weer leven, om het heel ruim neer te zetten.

Inderdaad Noet

Het kost 2 a 3 jaar, dat is ook mijn ervaring en dat draag ik ook uit naar anderen. Het heeft gewoon tijd nodig. Je blijft je ups en downs houden, maar de downs worden met de tijd steeds minder diep.

Daar word ik niet vrolijk van

Voor Noet: van zo'n bericht krijg ik het echt heel benauwd. Ik weet dat het zo is, hoor het van alle kanten, en voor mij wordt het miss nog wel langer/moeilijker omdat het zo niet mijn eigen keuze is. Ik kan van die gedachte heel erg in paniek raken...

Voor Anke: gecondoleerd! Moeilijk als je iemand verliest die je zo na staat. En dat dan alleen te moeten doen. Wat je zegt, op zo'n moment alleen thuis komen is natuurlijk vreselijk (confronterend). Sterkte!

Ik hoop ook dat het contact met man/straks ex goed blijft, maar je bent hoe dan ook je maatje kwijt. Tenminste, zo voel ik het. Je kent mijn verhaal, het was voor mij echt totaal onverwacht. Dat helpt natuurlijk niet in het (verwerkings)proces. En degene op wie ik gewend ben te steunen in moeilijke tijden is nu juist degene die de pijn veroorzaakt. Ik vind dat zo moeilijk...
Ik heb gelukkig hele lieve familie en vrienden om me heen, en die zoek ik veel op en ik bel en whatsapp veel. Hoewel ik dat ook moeilijk vind, omdat het ten koste gaat van de aandacht die ik aan de kinderen kan geven. Zeker zolang we nog niets geregeld hebben en ze dus doordeweeks gewoon bij mij zijn (man verblijft doordeweeks in de plaats waar hij werkt en is in de weekends thuis - zolang dat goed gaat en tot we een permanentere oplossing hebben gevonden). Maar ik moet eerst en vooral aan mezelf denken, zorgen dat ik weer overeind krabbel. En daar heb ik die mensen hard bij/voor nodig.
Sporten is goed voor lichaam en geest, dus goed dat je dat gaat oppakken. Wil er niet een kind mee? Durf je de stoute schoenen aan te trekken en een buurvrouw of vriendin te vragen? Samen is leuker en betekent meteen een stok achter de deur...

2-3 jaar, maar...

...het is natuurlijk geen doorlopend tranendal.

Het is wel de tijd die je meestal nodig hebt om je nieuwe leven vorm te geven (onder normale omstandigheden). Maar het betekent niet dat je tot het zover is, radeloos en handenwringend van ellende rondloopt.

dat kost het ook

Wat ik zei, ik ben ruim 2 jaar verder. Ik dacht: ik ga steeds beter! En ineens gaat het lichtje een beetje uit.
Ik zie dat als een fase waar ik weer doorheen moet.
Ben ongelofelijk moe. Moe van het overleven, moe van het verwerken, moe dat er nog zoveel moet eer ik ben waar ik wil zijn (gebied werk, relatie, mens).
Een paar vriendinnen van mij kregen na 3 jaar een burn out.
Al die tijd doorgegaan en toen was het even klaar.
Ik houd daar rekening mee. Wetende dat het weer over zal gaan.
Ik was gestopt met schrijven, maar ik ga dat weer even oppakken.
En verder sta ik mezelf af en toe even toe maximaal een dagdeel vreselijk zelfmedelijden te hebben. Omdat niemand dat verder heeft en ik dat wel nodig heb

En nee, het is niet al die tijd ellende geweest, ook niet een en al rozegeur en maneschijn trouwens. Het is zwaar, maar te doen, zolang je maar accepteert dat je er weer uitkomt en geen angst hebt voor gevoelens die (onverwacht) voorbij komen.

burnoutgevaar

Wat ik bij collega-single moeders vaak zag, vooral in de eerste jaren na de scheiding, is een fatale flinkheidsfactor waarbij teveel hooi op de vork wordt genomen. Want je wil zo graag laten zien dat je het ook zonder hem wel redt! Kiezen op elkaar en dóór, ik kan het ook zonder hem, ik kan best wel fulltime werken, kinderopvang is tegenwoordig makkelijk te regelen toch en anders is oma er wel, je kán, als je maar wíl, gewoon doorzetten. En na een jaar (want je moet niet meteen in een relatie willen) gaan we ook daten natuurlijk.

Het is voor mij alweer een tijdje geleden, maar ik merkte dat vooral gescheiden vrouwen elkaar hierin ongelooflijk kunnen opjutten.

Natuurlijk is "erin blijven hangen" ook niet gezond, maar deze (te) flinke houding heb ik door de jaren heen geregeld zien eindigen in een boel ellende als een burnout. Vooral als de werkelijkheid blijkt te bestaan uit dwarse exen, toch niet zo beschikbare oma's, een kind dat iets blijkt te hebben dat extra aandacht nodig heeft dat tijd en/of geld slurpt, problemen op het werk...

Ergens moet er een gulden middenweg zijn en die is al pittig genoeg.

Wat ik heb geleerd: stel je eisen bij. Je hoeft jezelf niet te bewijzen door tóch fulltime te blijven werken terwijl je zo moe bent, tóch een koophuis te nemen omdat je wil bewijzen hoe onafhankelijk en zelfstandig je bent en ook nog eens de supermama wil uithangen. Je loopt jezelf zo snel voorbij...

Wees lief voor jezelf. Je bent niet bij voorbaat een mislukte single moeder als je niet binnen enkele jaren weer aan de man bent, liever parttime gaat werken om in ieder geval een minimum inkomen te vergaren en eens een keertje nee zegt als school weer eens smeekt om hulpmoeders.

En het inschakelen van professionele hulp om e.e.a. te verwerken is ook geen gek idee, al geloof ik dat dat tegenwoordig niet meer zo makkelijk wordt vergoed. Helaas. Want een scheiding is niet effe hup klaar, uit, over en weer dóór.

Het komt goed. Echt! Maar wees vooral lief voor jezelf!

Blij ; ))

Wat ben ik enorm blij om te lezen dat het soms gewoon rete zwaar is. Ik ben 3,5 jaar onderweg. Meer gaan werken, verhuist, en moet een puberende zoon alleen opvoeden/opvangen. Natuurlijk lukt het en gaat het beter maar merk dat ik nog steeds geen reserve/veerkracht heb. Er hoeft maar iets te gebeuren en.....(burn out gevoel) Toch krabbel ik iedere keer weer op. Voel me er soms wel alleen en onbegrepen in staan. Met de scheiding ben ik wel klaar en de meeste boosheid om handelen van ex is weg maar alles heeft een flinke impact gehad. Sterkte allemaal!

precies engel

Er hoeft maar even iets anders te gaan en je krijgt dat overheersende donkere dekengevoel. Moe, uitgeput, geen reserves en het voelt niet ontspannen, maar een wanhopig gevoel.
Ik weet hoe zware depressies voelen, daarvan heb ik mijn deel gehad een aantal keren en dat is niet hetzelfde.
Maar wel overweldigend, ontmoedigend en zo ongelofelijk moe af en toe. Dat je even het liefst het bijltje er bij neer zou gooien en tegelijk weet dat dat onmogelijk is en dát uitzicht is zwaar. Gelukkig is dat niet 24 uur per dag.

Hier ook

Al paar jaar "onderweg" met 2 jonge kinderen. Mijn ex ging vreemd bleef dat ontkennen en gaf mij de schuld en juist die leugens vond ik zo erg. Op een weekend per 2 weken na doe ik alles alleen en ben zo moe. Juist nu na al die tijd ontstaan er enorme conflicten met ex op meerdere gebieden en dat kost zoveel energie. Ik heb het huis, een tijdelijke baan en iedere dag komen we 's morgens die deur weer uit. Maar er is voortdurend wat en tussendoor alsmaar solliciteren want als ik niet op tijd nieuw werk ga vinden komen er snel nieuwe problemen met kans op gedwongen verkoop woning. Komt er ook nog een overgang doorheen en maken hormonen dat de boel soms op hol slaat. Ik merk dat ik leef als een soort zombie en ik kan slecht dingen onthouden en heb concentratieverlies en dat geeft problemen op mijn werk. Door de jaren heen haken mensen af en dat begrijp ik; ik kan niet meer zoals voorheen overal aan meedoen en heb geen vrolijke uitstraling meer. Opgeven kan niet, wil ik ook niet, ik hoop van harte dat er op den duur meer rust komt. En al zou ik best weer een nieuwe partner willen, ik ben nu niet toe aan daten moet er niet aan denken. Ik ervaar hoe moeilijk de kinderen het vinden om om te gaan met het feit dat hun vader een nieuwe partner heeft en bij een ander gezin leeft, als ik ook een nieuwe partner zou hebben zou het voor hen misschien nog moeilijker worden.

Wat herkenbaar hier!

Hallo,

Ik vond dit draadje ineens en wat een "feest" van herkenning! Ik ben nu 2,5 jaar onderweg en zit nu dus in een burn out ws... Want ja, ik ben weggegaan bij ex dus ja, nu moet ik gelukkig zijn van mijn omgeving. Dit is toch wat je wilde? Nou, euhm, nee. Ik was veel liever getrouwd gebleven met een man die niet verbaal agressief was en mij emotioneel totaal afgebroken heeft.

En o, wat is het moeilijk en pijnlijk om het leven weer op te pakken! Ben aan het (online) daten gegaan want hij heeft ook een nieuwe relatie dus dat moet ik dan ook maar voor elkaar zien te krijgen. En daardoor ben ik een soort pispaal geworden want door meerdere mannen vreselijk belazerd..

Afgelopen week in een paniekaanval geschoten en me nu gerealiseerd dat ik nu eerst terug naar de basis moet en dat ben ik. Ik ga ruimte voor mezelf maken en het eerst goed met mezelf hebben voor ik verder kan gaan denken aan een man in mijn leven. Heb dus professionele hulp ingeschakeld, ga volgende week naar een psycholoog.

Het is echt niet zo dat het alleen maar treurnis is, ik heb echt dagen dat ik me goed voel en ik kan voelen dat ik trots op mezelf ben hoe ver ik toch al gekomen ben. Heb een goed huis dat nog niet helemaal als thuis aanvoelt maar dat gaat elke dag beter. Ik heb een goede baan en een goede band met mijn kinderen. En van daar ga ik dus verder uitbouwen nu en vooral veel geduld en liefde voor mezelf hebben

En hoe fijn is het om het hier te kunnen schrijven en te kunnen lezen dat anderen ook hierdoor heen gaan. Dus blijf vooral hier schrijven want dat werkt voor ons allemaal helend.

Veel sterkte voor iedereen en elke dag is weer een stapje verder in je proces!