Eenzaam, hoe doorbreek ik dat ?

overleven

Ik wilde het ook zelf. Ik heb nooit een seconde spijt gehad dat ik die knoop heb doorgehakt. Dat geeft denk ik toch wel een voordeel ten opzichte van mensen die niet wilden scheiden maar een partner hadden die de stekker eruit trokken. Jullie moeten het nog veel zwaarder hebben gehad!

Maar ook mensen die zelf de stekker eruit hebben getrokken hebben het zwaar.

Denk aan allerlei bijkomende ellende. Schulden omdat je huis onder water stond. Een kapot vertrouwen. De ontdekking dat je idee over je relatie een illusie bleek. De schade van psychische of fysieke mishandeling. Kinderen die van slag zijn door de scheiding. In mijn eigen geval: ook na de scheiding aangesproken worden door school of clubje omdat je ex zich weer eens niet wist te gedragen of zich niet aan de regels hield, plus het moeten leven in een te kleine flat met kinderen met een autistisch spectrum stoornis. En zo hebben we bijna allemaal te maken met bijkomende ellende die we in ons eentje moeten zien op te lossen.

En dan de alleenzorg. Ook met co-ouderschap sta je er vaak alleen voor op de dagen dat je de kinderen hebt, en kun je niet even delegeren tijdens het alledaagse leven (“als jij de aardappels op zet, overhoor ik oudste, en als jij deze keer naar de orthodontist kan, regel ik de volgende keer verlof”). Die (deels of gehele) alleenzorg is gewoon topzwaar. Al helemaal als er geen vangnet is.

Ik heb het vooral als "overleven" ervaren. Telkens weer brandjes blussen, vliegende keep zijn, à la minute opvang regelen als er weer onverwacht een schooldag uitviel (in mijn geval: schuiven met werk want er was geen opvang), een mudvolle agenda beheren, en vooral iedereen tevreden houden. Je baas, juf op school, je oude moeder die niet snapt dat je tijdens een werkopdracht in haar buurt niet even langs kan komen omdat je kind om 4 uur naar een afspraak moet.

De “Papaweekends” waren voor mij geen eenzaamheid, maar een “eindelijk aan mezelf toekomen” (hoewel er ook veel tijd ging zitten in achterstallig werk en huishouden en ik gewoon continu het gevoel had dat er niks uit mijn handen kwam, al werkte ik nog zo hard). Toen die weekends wegvielen werd het nog zwaarder.

Scheiden staat hoog in de top 10 van stressoorzaken, net als verhuizen, en die twee gaan hand in hand. Ook al wilde je het zelf. Daar is wel begrip voor. Maar ook de jaren daarna, als je een heel nieuw leven moet gaan opbouwen met kinderen die ook een klap hebben gekregen (ook al was blijven schadelijker geweest dan weggaan, ze krijgen er een klap van). Brood op de plank, kin omhoog, keep calm and carry on. Dat is bijna niet te doen.

Ik vind dat daar toch wat meer rekening mee gehouden mag worden. Van een werkgever kan ik me nog voorstellen dat die verwacht dat mijn werk klaar is, maar een onderwijzer die wéét dat de kinderen op maandagochtend rechtstreeks van papa op school komen, en toch MIJ elke keer opnieuw verweet dat de kinderen maandag weer te koud gekleed waren of veel te kleine of vieze kleding aan hadden, had ik toch wijzer ingeschat. En ooit ben ik voor de balie van een ziekenhuis in janken uitgebarsten toen hun agenda en de mijne maar niet synchroon kwamen en de tuthola achter die balie me verweet dat ik “wel prioriteiten moest stellen”. Ik stond daar te zweten met twee zwaar overprikkelde, muitende kinderen na een voor hen heftig spreekuur en kon dat er net niet meer bij hebben.

Maar tegelijkertijd mogen we supertrots op onszelf zijn! We doen het toch maar mooi, al die ballen in de lucht houden, ook al lopen we regelmatig op ons tandvlees en cijferen we ons zelf te vaak te veel weg! Dat wordt gezien als vanzelfsprekend (“je laat je kinderen toch niet vallen en er moet toch brood op de plank”), maar eigenlijk doen we een marathon op topniveau!

Herkenning.....

Echt een feest van herkenning dit, zo goed !

In een van de topics werd vragen van hulp genoemd. Vergeten te melden, maar ik loop dus sinds een aantal maanden bij het GGZ. Heb hier werkelijk een fantastische therapeute getroffen waar ik bij kan praten, huilen en schreeuwen (bij wijze van...)

Onze scheiding was uiteindelijk een gezamenlijke beslissing, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Dit is niet wat ik had gewild toen ik 20 jaar geleden trouwde met de liefde van mijn leven. Samen 3 kinderen gekregen en de hoop dat ik met deze man oud en grijs zou worden in ons heerlijke huis..
Vooral voor de kinderen vind ik het heel erg zuur dat papa en mama niet meer samen zijn.

Hoe dan ook: je moet door... ik zit nu 4 hoog op een flatje en vind het tot mijn eigen verbazing leuk wonen. Dit is MIJN plekje en ik voel me thuis. Ook de kinderen vinden het wonderwel een gezellige plek.

Ook ik lig onder een deken van zware vermoeidheid, alles is me te veel en nergens de energie voor. Op streng advies van mijn therapeute ook afgesproken dat ik zou gaan sporten. Iets wat ik zelf al heel lang wilde, maar wat er eigenlijk nooit zo van kwam.

Daten ? Gruwel... moet er niet aan denken. Ik ben nog maar kort alleen en nog helemaal niet met een relatie bezig. Maar ik kan me soms het gevoel van een soort van paniek wel voorstellen bij het idee altijd alleen te blijven. Maar ik ben daar nu duidelijk nog niet aan toe. Dat zou beslist met mijn kwetsbaarheid van dit moment een hoop foute mannen aantrekken.

Alles met elkaar: aan jezelf blijven werken, zoek hulp, adem in en adem uit en ga vooral door ! We komen weer boven water, echt !!!

Dat vond ik ook zo fijn!

"Hoe dan ook: je moet door... ik zit nu 4 hoog op een flatje en vind het tot mijn eigen verbazing leuk wonen. Dit is MIJN plekje en ik voel me thuis."

Ja, dat herken ik ook! En dat vond ik heerlijk! Het klinkt egoïstisch en het feit dat ik uit een slecht huwelijk kwam zal daar ook wel in meespelen, maar het was MIJN plekje waar IK besliste of ik de muren wel of niet pimpelpaars verfde! In MIJN huis werd niet geschreeuwd, in MIJN huis behandelde men elkaar met respect.

Ook al zaten we elkaar erg op de lip, het was MIJN veilige plek waar IK verantwoordelijk voor was zonder telkens opnieuw in discussie te moeten.

Het zou bijna de tekst op zo'n beschilderd plankje kunnen zijn

auto

Anke, dat van die auto...

Ook ik weet wat een burnout is, helaas. De druppel waardoor het kaartenhuis instortte was...

...een lege accu...

Pimpelpaarse muren

Wat ontzettend fijn om jullie hier zo te treffen want wat een heerlijkheid om vergelijkbare gedachten te lezen! Zoals het feit dat het mijn huis en in mijn geval ik de muren groen zou kunnen verven. En dan vooral kan want in het echt dus nog niet gedaan Maar wel schilderijen met spreuken opgehangen die ex nooit aan de muur zou willen hebben!

En ja, het voelt als een marathon waar op dit moment sommige mensen niet echt meer begrip voor kunnen opbrengen... Vriendinnen die zeggen: nou, je hebt toch mooi voor elkaar, ik zou het heerlijk vinden om een keer alleen op de bank te kunnen zitten. Nou, ruilen? Want ja, het gemis van een maatje is groot, waar je even kunt schuilen, die wat van de enorme hoeveelheid stress en werk van je schouders kan nemen... Maar ik besef me tegelijk dat het niet eerlijk is om deze verwachtingen bij een nieuwe prins neer te leggen En inderdaad, het lijkt op mijn voorhoofd geschreven: maak misbruik van me want ik trap overal wel in.

Hortensia, goed om te lezen dat je het zo goed met jezelf hebt dat je er ook werkelijk geeen behoefte meer aan hebt! Ik hoop ook op dat punt te komen.... Ben er druk mee doende om alle shit uit mijn verleden te verwerken en te accepteren en een manier te vinden om mijn leven goed in te vullen. Omdat goed voor jezelf zorgen daar een heel belangrijk punt in is, ga ik nu heerlijk een warm bad maken met gisteren gekochte luxe badolie. Want dat is dan weer een voordeel van de week dat ik de kinderen niet heb, heerlijk lang in bed liggen met koffie en op dit tijdstip nog uitgebreid gaan badderen zonder haast )

put moed uit jullie verhalen

Wat fijn om dit allemaal te lezen. Ik ben nu anderhalf jaar "onderweg". Ik merk echt dat het met ups en downs gaat nu. De eerste maanden ging alles op een soort automatische piloot en heb ik in een soort roes doorgebracht. Er gebeurden naast die vreselijke scheiding ook nog allerlei andere dingen in mijn leven. Alles kwam tegelijk. Ik heb het allemaal doorstaan en nu lijkt het soms wel of ik in een gat val. Dan kan ik echt even intens heel verdrietig zijn. Ik snap soms echt niet dat het is zoals het is. Snap ik gewoon niet hoe dit allemaal gebeurd is. Ik wilde deze scheiding niet. Mijn ex bracht de boodschap op zo'n bizarre koele manier. In de weken daarna herkende ik de man waarmee ik dacht oud te worden steeds minder. Heel moeilijk. Ik heb ook wel last van mijn boosheid. Het liefst zou ik willen dat hij helemaal uit mijn leven verdween Dat ik niet meer met hem geconfronteerd wordt. Dat kan niet, we hebben kinderen. Ik heb er moeite mee om hem te zien. Ik merk dat ik dan enorm boos word. Het liefst zou ik m een enorme klap verkopen. (erg he )

Ik ben een moederkloek, vind het heerlijk om mijn pubers om me heen te hebben. De weekenden alleen vind ik echt niet fijn, ik mis ze. Dan kan ook dat gevoel me ineens overvallen dat ik zomaar voor altijd alleen zal blijven. pffff. Moet helemaal niet denken aan een andere man. Mijn beste vriendinnen hebben een gezin. Ik ken eigenlijk weinig gescheiden of alleenstaande vrouwen. In het begin was iedereen bezorgt en was ik elk weekend zonder kinderen ergens. Ik ben een beetje zoekende naar mijn nieuwe evenwicht. Verhaal van Hortensia geeft moed. Al jullie verhalen geven herkenning en moed. Thnx !

Juul

Het is helemaal niet erg dat je hem wilt slaan! Is toch heel natuurlijk als je zo boos bent? Het is ook niet niks om zo ineens het nieuws te krijgen en er maar mee moet dealen. Ik wens hem soms wel ergere dingen toe als ik heel boos ben...en weet natuurlijk dat ik dat nooit echt zou doen

Kortom, de boosheid mag er zijn hoor!

Garages en slaan

Ja, ook ik heb moeten huilen bij de garage. Je weet nooit wat je kan verwachten, het komt altijd ongelegen en valt altijd tegen. En als je dan inderdaad moe en labiel bent... Ik ben zo vaak met de kinderen op en neer gelopen aan het einde van de dag auto brengen of halen. En een keer weer naar huis gelopen omdat ik het niet kon betalen. Ik heb het gevoel dat die mannen daar het al benauwd krijgen als ik bel.
Ja, slaan wil ik ook en hard. Mijn ex heeft het inmiddels prima voor elkaar en etaleert dat aan alle kanten, dat is zijn zaak maar hier laat hij steken vallen en werkt tegen. De verwerking gaat bij mij langzaam, eerst 100 jaar intens verdrietig en nog houden van en nu al weer lange tijd zó boos. Eigenlijk zou die boosheid omgezet moeten worden in energie en vechtlust.

meeleven

Ik ben getrouwd (niet geheel gelukkig, maar enfin) dus heb geen 'recht' om mee te praten. Maar ik leef wel mee en wens jullie allemaal kracht en moed. Ooit schreef ik het volgende gedicht, wat ik bij dezen heel graag opdraag aan alle stoere sterke dames hier:

Zonder man
klinkt met
aantrekkelijk
maar met
zonder
ook

Jippox

Die is inderdaad goed. Ik wou dat ik dat ook eens zo kon gaan voelen, maar helaas gaat dat maar heel lengzaam bij mij. Komt ook door de mixed signals die ik van man krijg als we samen zijn. Dat helpt me niet om los te komen. Ik mis hem gewoon vreselijk. Nog steeds.

aansluiting

ik heb het ook 2 jaar gedaan met Cirkel op vakantie met een dreumes/peuter.

Het eerste jaar was geweldig leuk, leuke groep ouders ook. (Dochter van Vesper was ook mee toen)

2e jaar heel andere groep ouders: dames die vooral zaten te klagen over hun ex, dat stadium was ik voorbij en hoewel mijn kind zich prima vermaakt heeft vond ik het minder.

Ook met vrienden op vakantie geweest, was ook leuk

verder pak ik vaak een groepsreis, idd omdat er aanspraak is, maar ook omdat ik een geweldig leuk kind heb, maar na 3 weken ben ik daar ook wel even klaar mee.

En daarom gaan we dit jaar gezellig met zijn 2 op interrail.

Misschien over een jaar of zo weer een groepsreis.

Ups en downs....

Het blijft een spiraal van goede en helaas ook slechte dagen...

Ik voelde me vandaag zo (kinderachtig) jaloers toen een mannelijke collega vol enthousiasme vertelde dat hij en zijn vrouw eind mei een weekend naar een schattig hotelletje gaan waar ze lekker in de watten worden gelegd.
Is een hele lieve man die ik van harte zo'n leuk weekend gun, maar het stak me ergens dat hij wel met partner zo'n romantisch verwen-weekendje in het vooruitzicht heeft en ik nu alleen ben...
Gatver, hoe kinderachtig om daar jaloers op te zijn... ik baal van mezelf.. kon het gelukkig wel opbrengen om leuk te reageren, maar inwendig.....grrrrrrrr..

En verder (ff slikken) viert ex-schoonma haar verjaardag groots en uitgebreid MET ex en MET kids, maar ZONDER mij. Heel begrijpelijk en heel terecht, maar het doet best zeer dat ik er dit jaar voor het eerst niet bij ben. Het raakt me erg omdat dit nou echt zo'n gebeurtenis is waarbij je heel sterk voelt dat je niet meer bij je (ex)schoonfamilie
"hoort".... Al roepen ze nog zo hard dat ze contact met me willen houden.... Ik had ook niet echt een uitnodiging verwacht, het is meer dat ik van deze beide berichten van streek ben.

Ik heb net een hele grote bak ijs gehaald, kruip lekker in m'n huispak en ik nestel me op de bank voor de tv. En dit keer niet bij een romantische film, doe maar een horror ofzo...

Oh, het komt weer goed met me hoor, maar vanavond even niet meer...

knuf Anke

{{{{Anke}}}}}}

Oh meis, ik voel zo met je mee! Ik zie tegenwoordig ook belachelijk veel gelukkige gezellige stellen hand in hand lopen... Niet alleen jong, maar ook van mijn leeftijd of ouder. Waarom zij wel en ik niet??? En het helpt natuurlijk niet mee dat ik tot een half jaar geleden nog heel zeker wist dat ik met deze man oud zou worden.
Ik zie ook enorm op tegen dat soort dagen. Over een paar weken ben ik zelf jarig, vind ik ook zoiets. En de vakantie, en Sint en Kerst...

Binnenkort wil man een week de thuisouder zijn. Zie ik ook tegenop. Voel ik me toch een beetje verjaagd uit mijn eigen huis. En redden de kinderen het wel, als hij zulke lange dagen maakt. Natuurlijk, maar toch, het is niet,wat ik voor ze wilde. En wat dat betreft is man ook erg veranderd. Vroeger vond hij dat er zoveel mogelijk 1 ouder thuis moest zijn, nu vindt hij dat ze helemaal voor zichzelf (plus hond en huis) moeten kunnen zorgen. Ze moeten daardoor echt grote stappen maken...

Ik vind het trouwens heel dapper van je dat je alleen op de bank zit nu. Ik vlucht juist in gezelschap merk ik. Kan ook bellen of appen zijn. En ik heb de kinderen natuurlijk gewoon thuis. Echt alleen ben ik al een tijdje niet meer geweest.

Kleine stapjes vooruit, en soms eentje achteruit. Maar we gaan uiteindelijk zo ook vooruit! We kunnen dit!

Anke

Als je dit nu positief wilt oppakken, dan stuur je je ex-schoonmoeder een verjaardagskaartje. Daar hoeft geen lang verhaal op, maar gewoon een felicitatie. Zo hou jij het tenminste positief. Sterkte.

Niki 73

Heb ik ook gedaan hoor, ze heeft een mooie kaart van me gehad.

Ik gun haar van harte een supermooie dag, zal ook heus wel lukken met haar kids en aanhang om haar heen.

Maar het is gewoon ff moeilijk, al gaat het vandaag al weer een stuk beter dan gisteren. Kan ook door het ijs komen

Even laten weten dat ik aan je denk

Hoe is de vakantie verlopen Anke? Had je ook zelf nog vrij? Zijn de kinderen nog bij hun vader geweest? Ik ben heel benieuwd naar je ervaringen! En ik hoop natuurlijk dat je steeds meer je draai begint te vinden.

Reactie..

Lieve Pennestreek,

Lief dat je aan me denkt en naar me informeert, doet me goed..

Met mij gaat het momenteel even niet zo heel lekker, zit ff in een dip door allerlei omstandigheden.

Toch van mezelf geschrokken, ben blijkbaar labieler dan ik zelf door had.

Het ging even best weer aardig. Er was een lieve mannelijke getrouwde collega die een luisterend oor bood en voor ik het wist was ik helemaal verliefd. Ik heb dat eerlijk aan hem bekend en het bleek wederzijds. Meneer was wel heel resoluut dat hij van zijn vrouw hield en dus met deze gevoelens niks ging doen. Prima, siert hem des te meer. We hebben keurig afstand van elkaar genomen en nu heb ik dus ondanks al mijn verdriet om de scheiding ook nog eens liefdesverdriet om een compleet kansloze verliefdheid. Hoe dom kan een mens zijn, maar het overkwam me en geeft wel heel erg aan hoe kwetsbaar ik nog ben. Voelt enorm verdrietig.

Met de kids gaat het aardig, we zijn de vakantie best leuk doorgekomen met een paar leuke uitjes en wat verjaardagen. Dat gaf wel enigszins afleiding, maar het voelt momenteel allemaal erg leeg.

Ik vind het naderen van de zomer fijn, maar ook erg confronterend. De een na de ander heeft leuke vakantieplannen en ze lijken allemaal happy met hun gezin op vakantie te gaan. Ik ga dit jaar niet.. Pftttt, toch moeilijk.. En alleen met de kinderen even weg ? Wil ik deels wel, maar vind ik toch lastig en ook een beetje eng.

Kortom, ik ben momenteel niet helemaal happy (terugvalletje) en ik probeer weer een beetje mezelf terug te vinden.
Zo'n verliefdheid op een getrouwde man past zo niet bij mij, maar het is me toch maar overkomen en ik schrik van mezelf.
Een echt foute man zou me dus zo in kunnen palmen met alle gevolgen vandien.... brrrrrr.....

Ik moet mezelf nog steeds terugvinden en weer op het juiste spoor te pakken zien te krijgen... Ik klim weer voorzichtig terug...

En hoe gaat het met jou ??????

liefs Anke

Wat vervelend voor je!

Val jezelf vooral niet te hard, zou ik willen zeggen. Ja, je bent kwetsbaar, logisch. Maar jullie hebben allenei je hersens erbij gehouden en afstand genoemn, hartstikke goed! Zeker van jou.
Ik begrijp uit je bericht dat je kinderen niet bij hun vader zijn geweest. Was dat ook niet zo afgeslproken? Lijkt me best zwaar dan voor je. Wel goed dat je uitstapjes hebt gemaakt, niet alleen als afleiding, maar het is ook voor het contact met je kinderen goed, lekker samen eropuit en avonturen beleven.

Als ik te nieuwsgierig ben hoef je natuurlijk geen antwoord te geven, maar waarom ga je niet lekker in de zomervakantie weg met de kinderen? Heb je iets om naar vooruit te kijken! Ik heb gisteren mijn allereerste echte vakantie als alleenstaande ouder geboekt. Ik ga voor het eerst van mijn leven kamperen (wel in een huurtent met bedden - je moet niet overdrijven zo'n eerste keer natuurlijk) en ik zie er heel erg naar vooruit. De kinderen gelukkig ook . Via Cirkel reizen, die organiseren vakanties voor eenoudergezinnen, dus daar vinden de kinderen en ik hopelijk aansluiting bij gelijkgestemden.

Verder gaat het met mij eigenlijk heel erg goed op dit moment. Ik voel me sterker dan ooit, zekerder van mezelf dan ooit tevoren. En ik merk dat het afstand nemen van man steeds makkelijker wordt. Ik weet dat er ook weer mindere momenten zullen komen, bijvoorbeeld als we echt de zaken gaan regelen, maar nu geniet ik gewoon van hoe goed ik me voel. Dat gun ik jou ook. En echt, dat komt weer, maar nu even niet. Niet aan toegeven, maar wel accepteren dat het even zo is. Het vervelende is dat je niet van tevoren weet hoe lang zo'n periode duurt, maar ik heb inmiddels ervaren dat ze steeds korter duren.
Weet in ieder geval dat er aan je gedacht wordt. Dat helpt hopelijk een beetje.

2,5 jaar

Hier was de scheiding gewenst (de beslissing van mijn ex om definitief een punt achter onze relatie te zetten waardeer ik nog steeds zeer). Na de scheiding overheerste daarom vooral een gevoel van opluchting en niet van verdriet. En toch, nu terugkijkend, zie ik dat het inderdaad bijna 2,5 heeft geduurd voordat ik weer echt helemaal lekker in mijn vel zat. En nee het was zeker geen voortdurend tranendal, maar er verandert zoveel, ook voor de kinderen, dat kost gewoon tijd. Volgens mij is het echt belangrijk dat je je zelf die tijd gunt. Het is al veel vaker gezegd, maar gaan daten als je niet lekker in je vel zit, is geen goed plan. Dan loop je inderdaad de kans om je "belazerd" te voelen. Dus neem de tijd.

Pennestreek

wat een kracht en wat een verschil met een tijd geleden.
Wouw!!!!!

You go girl echt.

Heel veel plezier op vakantie.

Anke,

Ik kan me alleen maar aansluiten bij Pennestreek.

Plan wel een vakantie, niet te ingewikkeld idd Cirkel is heerlijk als je net in deze situatie zit.

En op een gegeven moment denk je, nou nu heb ik het wel gehad met zo'n organisatie.

Dat had ik na het 2e jaar, en nu nu wil ik misschien volgend jaar wel weer met ze, dan is dochter bijna 12 en heft waarschijnlijk wel behoefte aan andere kinderen en activiteiten ipv het ponyriitje om de zandbak.

O wat voelde ik me het eerste jaar stoer, met mijn dreumes op de achterbank in mijn eentje naar midden Frankrijk. Ruim een half jaar gescheiden, ex had al een trouwdatum en daar ging ik.

Het is ook een boost voor jezelf als je zulke dingen toch gaat doen. Hoe langer je het uitstelt hoe groter de drempel weer wordt, alleen stel nu niet te hoge eisen aan jezelf en je gezin. Je hoeft het niet zelf te organiseren, en je hoeft geen trekking door de hoge Hymalaya te maken.

Gewoon strand hangen in een all inclusive met kindere entertainment is ook prima.

Noet

Dankjewel ! Ja, ik ga echt lekker. Ben enorm trots op mezelf. En ik hoor van mijn omgeving dat ik dat ook uitstraal. Ook de kinderen merken het verschil. Heel erg fijn.
Natuurlijk heb ik ook wel mindere momenten, maar er zit duidelijk een stijgende lijn in. Ik hoop heel erg dat ik dat vast kan houden als we de zaken echt gaan regelen (dat kan nog wel even duren, omdat man voorstelde om het proces tot in/na de vakantie uit te stellen zodat de kinderen zich maximaal kunnen focussen op school - ze dreigen allebei te blijven zitten en moeten dan allebei naar een andere school omdat een lager niveau niet op hun huidige scholen wordt aangeboden). Maar ik weet nu in ieder geval hoe sterk ik ben, en dat ik hoe dan ook wel weer terugveer ook al dient zich af en toe een dal(lletje) aan. Dat is een heel geruststellend gevoel.

Wauw Pennestreek!

Als je dit vergelijkt met wat je eerder schreef, is het alsof er een totaal nieuwe vrouw is opgestaan! Er zullen nog wel terugvallen zijn, maar de kracht spat er vanaf!

Anke

En dat is dus zo'n beruchte terugslag. En hoe kwetsbaar iemand eigenlijk is na een scheiding. Je verhaal over de verliefdheid en het verdriet is niet uniek. Alle lof trouwens voor je collega dat die er geen misbruik van heeft gemaakt!

Kun je onder woorden brengen waarom je vakantie eng vindt? Kun je concreet vertellen waar je bang voor bent? Het kan juist zo heerlijk afleiden!

Vakantie...

Dat van die vakantie heeft eigenlijk twee belangrijke redenen..

Eerste is natuurlijk ook het kostenpotje..

De scheiding was duurder dan gedacht (alleen al de mediator heeft leuk aan ons verdiend ).. Allerlei administratieve kosten uiteraard, hele papierhandel..
Daarna voornamelijk de verhuizing. We hadden ons huis weliswaar best leuk verkocht, maar toch..allebei andere woonruimte, dingen weer nieuw aan moeten schaffen.. Ook grote duurdere spullen natuurlijk..
Ik hield de auto (ivm werk), maar die moest voor de APK en grote beurt, dus ook weer een flinke hap uit het budget.
Kort gezegd; de scheiding heeft me een flink stukje armer gemaakt, dus ik moet het voorlopig financieel gewoon ff rustig aan doen.
Dure all-inclusive vakanties zitten er gewoon eventjes niet in.

Daarnaast is het gewoon een stukje angst/onzekerheid. Je hoeft inderdaad helemaal niet duur of ver weg om het leuk te hebben, een waddeneiland kan al hartstikke leuk zijn (om maar even iets te noemen).
Maar het is gewoon even de drempel van er daadwerkelijk naar toe rijden in m'n uppie met de kids, het verblijf aldaar en het je daar zien te vermaken zonder man en papa in de buurt.
Het is een belachelijke gedachte, maar ergens voel ik me dan een beetje zielig/mislukt. Ziehier de alleenstaande moeder, er is geen man in haar geinteresseerd.. Idioot om zo te denken, maar zo voel ik het momenteel.

Net alsof anderen je bekijken met een soort van "medelijden" gevoel.... bleh..... Wil niet zo denken hoor, dus daar moet ik heeeel snel vanaf zien te komen..

Ik ga nu lekker in de zon zitten op m'n balkonnetje en mijn gedachten eens goed laten gaan wat betreft vakanties..

grt Anke

Pennestreek

Je zou toch denken dat blijven zitten moet kunnen als er bepaalde omstandigheden zijn zoals de situatie van jullie dit jaar?