Eenzaam, hoe doorbreek ik dat ?

Triva

De een is al blijven zitten vorig jaar en de ander was voorwaardelijk over. Tja. En het is echt vooral een kwestie van niet gemotiveerd zijn, onze situatie zal niet helpen, maar dit beeld zien we bij beiden al jaren. En we hebben er dus ook al jaren aan geduwd en getrokken. Maar dit is allemaal natuurlijk vreselijk o.t. dus gauw weer terug naar Anke.

Anke

De eerste reden is heel praktisch. Geld. Logisch.

De tweede reden... Aiii! Ik begrijp waar ze vandaan komen, maar wat doe je jezelf en je kinderen toch tekort door dit soort gedachten! En wat stel je je afhankelijk op van een man en de omgeving! Heb jij echt een vent nodig als animatieteam voor je gezin? Ja, het zou fijn zijn geweest als die er is, maar die is er nu niet, en ja, het is moeilijk, lastig en vervelend, maar je kunt het heel goed zelf. Wedden?

En al zouden de mensen jou zielig en mislukt vinden... Hun probleem. Jij kent het verhaal, zij niet (zelf heb ik altijd bewonderende reacties gekregen, vond ik ook weer overdreven. Ja, de situatie was vervelend en ja, ik maak er toch het beste van, ik denk liever in mogelijkheden en heb meer aan mensen die even de tentstokken helpen vasthouden tijdens het tent opzetten dan aan mensen die bewonderend staan toe te kijken en tegen elkaar zeggen hoe goed dat alleenstaande moedertje het wel niet doet en dat ze zelfs een barbecue kan aansteken ).

Ik begrijp je wel, hoor maar het is zo zonde voor jou en je gezin om jezelf min of meer achter de geraniums te parkeren vanwege die gedachten en wat anderen zouden denken. Want onbedoeld maak je je daarmee afhankelijk van a) een man en b) de omgeving.

Ik hoop dat het zonnetje positief werkt voor je gedachten

Vakantie

Anke, ik snap helemaal hoe je je voelt. Misschien is het voor mij iets makkelijker omdat ik dat hele proces van ontvlechten nog niet heb gehad, maar ik heb er toch ook vreselijk tegenaan gehikt. Zie mijn draadje 'Wat doe ik in de zomervakantie'(onder andere nick gestart, maar ik val altijd door de mand als ik dat doe - blondt...). Het idee dat je in je uppie tussen allemaal gezellige gelukkige gezinnen zit, vre-se-lijk! Maar ik heb mezelf voorgehouden dat 3 weken thuis in de zomervakantie helemaal triest aan gaat voelen. Dat weet ik gewoon zeker. Dus toen toch maar rond gaan kijken en dus gekozen voor zo'n reis voor eenoudergezinnen. Ben ik in ieder geval niet de enige. En omdat het de eerste keer is ga ik ook niet ver weg (België) en we gaan ook maar 1 week. Maar ik ga wel! Correctie: we gaan wel! En we gaan er ook nog van genieten!

Ik zou als het financieel enigszins kan toch kijken of zoiets niet haalbaar is. Al was het alleen maar om je ex te laten zien dat jouw leven zonder hem niet stilstaat, dat je het prima redt zonder hem (al vind ik dat zelf niet de juiste reden om op vakantie te gaan hoor, maar misschien helpt die houding je). Zet hem op! Laat die niet-helpende gedachten (die ook nog eens echt niet kloppen - at weet je zelf ook best wel) niet je leven beheersen, maar ga er tegenin. Buig ze om naar helpende, positieve gedachten.

En ja, vakantie met alleen jou zal anders zijn dan de kinderen (en jij) gewend waren. Maar is dat meteen minder leuk? Ik weet niet hoe jullie laatste gezamenlijke vakantie is verlopen, maar misschien is het wel een verbetering? In ieder geval is het voor de kinderen ook fijn om even weg te zijn, alleen maar te hoeven spelen en genieten. Zij hebben ook een nare tijd achter de rug. Kom op, je kan het!

Reactie..

Ga zeker googelen hoor en ik probeer nog een leuke last-minute niet al te ver weg te kunnen boeken.

Ik ga sowieso, al is het maar 5 dagen of een weekje. De kids willen dat ook heel graag, dus ik ga het zeker proberen.

Dank, deze boost had ik echt ff nodig..... Mijn to-do-list is nog best heel lang en ik wil nog zoveel, en heb nog zoveel leuke plannetjes..

Niet verkeerd, want ook dat houdt me op de been en zijn weer dingen om me op te verheugen.

liefs anke

Doe dol

Kom op Anke, dit koude pinksterweekend is er voor gemaakt om samen met je kids internet af te struinen op zoek naar jullie vakantiebestemming. Hoeft helemaal niet lang en niet ver. Ik snap heel goed hoor dat je er tegenop ziet maar echt je zult zien, jullie kunnen het! Vorig jaar ben ik bijna drie weken weggebleven. Ik was er zo aan toe om weg te zijn uit die hele vervelende omgeving. Uitstellen van vertrek kon gelukkig en we hebben het heerlijk gehad. Dit jaar gaan we op verzoek van de kinderen maar een weekje. Mijn ex overlegt niet en deelt ze gewoon mee wanneer en waar ze naar toe gaan. Ze willen heel graag ook nog chillen met vrienden, niets doen en naar plaatselijke activiteiten. Voor mij wel even slikken maar ik snap ook wel dat ze niet de hele zomervakantie de hort op willen.

aha goed zo Anke

Zie nu dat je net voor voor me gepost hebt dat je sws gaat. Echt, het komt goed. Ik heb het richtingsgevoel van een doperwt en ondanks de tomtom vind ik het best vervelend als er onderweg onverwachts wegen zijn afgesloten. Uiteraard gebeurde dat vorig jaar prompt in grootse vorm en was het tijdens de rit ook nog eens heel slecht weer. Alles gewoon op zijn pootjes terecht gekomen natuurlijk.

tip

Probeer, indien mogelijk, ook eens op stap te gaan als de kinderen bij hun vader zijn. Een paar daagjes. Stedentrip, hutje op de heide, strandhuisje, iets dat bij je past maar waar je wegens man en kinderen nooit aan toe bent gekomen en uit je hoofd hebt gezet. Veel vrouwen vinden dat doodeng. Maar het is een geweldige manier om vriendjes met jezelf te worden en te leren goed voor jezelf te zorgen en dat je meer kunt dan je misschien hebt gedacht!

o, ja Hortensia

daar heb je helemaal gelijk in.

Heerlijk wandelen op de duitse Rheinsteig, paar dagen Londen. Ik probeer idd elk jaar ook een paar dagen alleen weg te gaan.

De eerste keer is zo'n boost voor je eigen waarde.

Reactie..

En dat laatste wilde ik ook nog posten, want dat ga ik doen !!!

Ben altijd zo gek geweest op kastelen en musea (gruwen ex-man en kids van !).

Ga lekker eens uitvogelen waar leuke kastelen/musea zitten en gaan.....

Thankx voor alle positieve inspiratie, want die krijg ik er echt van.

Vakantiebestemming ga ik ook uitvogelen

Wordt vervolgd.....

groetjes Anke

muesea weet ik wel

Groninger museum,
museum van de 20e eeuw (Hoorn),
Gevangenen Poort, Mauritshuis, Esher in het Paleis, Museum mesdag, Panorama Mesdag, Museum beelden aan zee, Museon, Gemeentemuseum (allemaal in Den Haag)
Prinsenhof (Delft)
Kunsthal, Booijmans, Kubuswoning (Rotterdam)
Nijntjemuseum, Catharijneconvent, (Utrecht)
Frans Halsmuseum, Teylersmuseum (Haarlem)
Naturalis, museum Volkenkunde (Leiden)

Zo'n museumkaart heb je er echt zo uit. )

Je hebt helemaal gelijk

Natuurlijk horen zwakke(re) momenten er ook zeker bij. Ik had gisteren zo'n zieligdag. En vandaag voelt nog niet heel veel beter. Maar het is zaak om daar niet in te bliljven hangen, en dus proberen we met z'n allen je op te peppen als je aangeeft dat je niet ziet zitten om op vakantie te gaan. Goed dat je gaat, hoe dan ook.

Ik verwacht ook echt nog wel wat dalen of dalletjes tegen te komen, sterker nog, het verbaast me eigenlijk dat het nu zo goed lijkt te gaan, en ben een beetje bang voor een terugval. Daarom ben ik gestart met een traject met een NLP-coach, om die positieve veranderingen van de lastste tijd vast te kunnen houden, te bestendigen.

Je doet het hartstikke goed als ik zo lees wat je allemaal doet en plant. Ik moet dat echte scheidingstraject nog door, wie weet hoe ik er dan voor sta...

Anke

"Tuurlijk mag/moet je sterk zijn en goh, ik lees hier stoere verhalen van de auto pakken en met kids op de achterbank naar Zuid Frankrijk rijden etc.. Zal ongetwijfeld een kick geven en daar mag je ook heel trots op zijn dat je zulke dingen dan toch maar even doet..

Maar mogen we alsjeblieft ook een beetje zwak zijn ? (is iets anders dan afhankelijk trouwens).

(...)

Ik bedoel meer; je kunt van alles willen, maar laten we elkaar ook steunen !!! Zwak, angstig zijn, ook dat hoort er immers allemaal bij. Jemig, ik leid een leven en wordt nu geconfronteerd met zaken waarvan ik het bestaan amper wist. Heel leerzaam, maar ook heftig.."

Ik hoop dat je die steun ook echt voelt, en dat je je niet afgewezen voelt op je zwakke momenten. Want die mogen er inderdaad wel degelijk zijn en er komen nu dingen op je af, van alles tegelijk, en dan ook nog werk, de kinderen uit de wind houden...

Het is een rottijd. Ongeacht of jij degene was die wilde scheiden of dat hij het was. De meeste mensen willen dit niet en toch moeten ze.

Ik heb al geschreven hoe ik zelf van alles ging doen en hoe stoer iedereen dat vond, terwijl ik het (voor mezelf dan) normaal vond. Maar ik kan ook schrijven over de wanhoop, de nahuwelijkse lijken die jarenlang uit de kast bleven rollen, de ontieglijke eenzaamheid omdat iedereen op een rij stond te jubelen omdat ik het toch maar even allemaal deed, maar geïrriteerd wegrende (met verwijten over slachtofferrollen en zo) als ik weer een rotdag had en die kar weer eens alleen moest trekken met een ex als een molensteen om mijn nek.

En ook bij een goed nahuwelijk met een prima ex is het gewoon af en toe, ik zeg het maar zoals het is, zwaar klote.

Ik hoop niet dat ik je dat gevoel heb gegeven, dat is absoluut niet de bedoeling. Want die zwakheid, die angst, het verdriet, alles wat op je afkomt, dat verdient meer steun dan als je als single vrouw stoer de caravan aanhaakt en naar Verweggistan gaat (krom Nederlands, sorry, krijg hem even niet beter).

Denken in mogelijkheden ipv moeilijkheden, zorg voor jezelf anders kun je niet voor een ander zorgen, ja, mijn levensmotto, maar een arm om je heen of iemand die je wat uit handen neemt zodat je even lucht krijg zou daarbij erg prettig zijn.

goh, ik val in herhaling

maar idd Hortensia heeft gelijk.

Het is gewoon soms klote.
En in het begin veel vaker dan nu, wat helpt zijn juist die 'stoere' dingen. Ik vond het niet meer dan normaal om naar midden Frankrijk te rijden. Voor mijn werk ging ik toen regelmatig een dag je heen en weer naar Lille, dan is iets onder Parijs echt niet veel verder.

Ook na 10 jaar nog doet het pijn als je je kind na een badmintonwedstrijd huppelend weg ziet gaan met haar vader voor de rest van het weekend. Zelfs als de halve badmintonclub zich niet eens realiseert dat je gescheiden bent en dat die leuke man domweg je ex is en niet je partner.

Dat je bij een ziek kind en zelf ook niet fit je niet even iemand hebt die het overneemt zonder dat je het hoeft te vragen.

Elke keer dat gesprek met je vijfjarige waarom papa hier niet woont.

Maar er staan zo veel mooie momenten tegenover: dit weekend is ze bij papa, ik heb gister te veel wijn op bij een vriendin op de bank bij het songfestival, vanavond dus maar rustig aan doen bij de Toppers. Kun je zulke dingen doen als je samen zou zijn, nou waarschijnlijk niet elk jaar en zonder overleg al helemaal niet.

precies

Die rotmomenten. Ik heb het heel moeilijk gehad om het idee dat ik misschien wel nooit zal weten wat het is om wederkerige liefde te mogen ervaren. Seks om de intimiteit en niet om de seks. Om mezelf te mogen zijn ipv leven in een mijnenveld. Maar ik ben niet bepaald een ster op date-gebied en nu wil ik het ook niet meer.

Dat ik die liefde binnen een relatie zoals het er nu uit ziet niet zal ervaren (ik ben verder heel voorzichtig met termen als "nooit meer) is niet meer zo'n heftige emotie voor me, maar het schrijnt nog wel op de achtergrond.

Ik ben al meer dan 10 jaar single, en ik vind het verder wel prima heb ook gemerkt dat ik eigenlijk flink wat kluizenaarsbloed heb, maar een dierbare vriendin heeft afgelopen week een ernstig ongeluk gekregen en binnen een kringetje van gezamenlijke vrienden (die allemaal op afstand van elkaar wonen) kan ik mijn ei wel kwijt via een toetsenbordje, maar op zo'n moment mis ik echt een real life schouder om letterlijk op uit te kunnen huilen en mijn bezorgdheid uit te kunnen spreken. Iemand die dan voor mij een pot thee zet, zoiets.

En ik ben dan wel een zogenaamde stoere stapper (niet in het uitgaansleven maar meer met uitstapjes), maar als je dan thuis komt met een hoofd vol net beleefde avonturen en je verhaal alleen maar op Facebook kwijt kunt omdat er op dat moment niemand bij je is, is het wel even van auw.

Altijd alles alleen moeten doen, nooit iets kunnen delegeren ("als jij koffie zet laat ik de hond uit, oké?"), een liefhebbend gebaar. Iemand die er ook voor jou is. Zelf eens een keertje afhankelijk mogen zijn, vertroeteld worden, in plaats van dat jij die rol van verzorger, vertroetelaar en sterk mens moet spelen naar anderen (kinderen met autisme, kwakkelende ouders).

Zo. Dat was mijn jankversie.

Aan de andere kant: gelukkig dat er tegenwoordig via social media wel veel kan, dat was 15 jaar geleden ook niet mogelijk (ik zie liever halfvolle glazen )
En mijn kluizenaarsbloed maakt het ook wat makkelijker

En hoe is het nu?

Ik had vorige week een dip(je), vooral vanwege egocentrisch gedrag van man. Maar daar ben ik weer overheen . En nu ben ik benieuwd of jij jouw dip weer te boven bent gekomen?

En hoe is het in het algemeen met je? Heb je al stappen kunnen zetten om de eenzaamheid te doorbreken? Ik merk zelf heel sterk dat ik zelf initiatief moet nemen voor uitstapjes/afspraken met anderen. Ik probeer daar niet in te 'lezen' dat mensen mij niet leuk of interessant genoeg vinden, maar dat ze het gewoon druk hebben. Dat vind ik wel lastig hoor, met mijn - inmiddels gelukkig niet meer zo - lage zelfbeeld trek ik het me al snel persoonlijk aan als mensen niet uit zichzelf contact met me opnemen of als mails of whatsapps onbeantwoord blijven... Ik blijf stug volhouden. Ik vermoed namelijk dat als ik over een paar maanden echt op mezelf word teruggeworpen, namelijk in de weken dat de kinderen bij man verblijven, ik al die contacten hard nodig ga hebben. Dus probeer ik nu veel tijd en energie te stoppen in het (weer) opbouwen van die contacten.

Reactie..

Hoi Pennestreek,

Ik ben ook weer aan het opkrabbelen uit mijn dipje, vooral vanwege mijn liefdesverdriet... bleehhh....

Ik herken enorm veel in wat je zegt.. In het begin vond ik het alleen-zijn ergens ook nog rustgevend. Bijkomen van alle spanningen van het afgelopen jaar, een deken van vermoeidheid die over me heen viel. Als de kinderen dan bij ex-man waren kon ik rustig op een zaterdagavond om 9 uur al op bed liggen om vrijwel direct in slaap te vallen, zo moe..

Iedereen heeft het druk en juist als je alleen bent moet je vnl. ZELF de stappen zetten om contacten te onderhouden. De gezinnen en de stellen zullen dat minder zo voelen omdat zij toch elkaar hebben op de (ik noem maar iets) de vrije zaterdagavond.

Mijn oude vrienden zijn gelukkig nog steeds mijn vrienden, maar ik merk dat ik me toch vooral focus op mijn alleenstaande vrienden/kennissen. Juist omdat zij het zo herkennen.. Zo heb ik met een alleenstaande vriendin al 2x samen gegeten en ga ik dus met een andere alleenstaande vriendin sporten (ben dus net lid geworden van de sportschool waar zij ook al sportte).

Afleiding doet goed en er op uit gaan en dingen ondernemen zijn ook prettig. Ik heb dat de afgelopen tijd veel gedaan en ik merk dat ik er echt van opfleur. Thuis op de bank blijven hangen maakt me sip (heb dan simpelweg te veel tijd om te gaan malen en piekeren). Juist na een gezellig uitje kun je er even weer beter tegen.

Dus heel goed van jou Pennestreek dat je de moeite neemt om je contacten te onderhouden, je zult je straks echt hard nodig hebben en vooral als je alleen bent kun je soms snakken naar een luisterend oor van bijv. een goeie vriendin !!

Houd je taai, je gaat kopje onder, maar je komt weer boven !!!!

liefs Anke

Nog even...

Als ik bovenstaande reactie terug lees klinkt het allemaal heel optimistisch, maar het is en blijft natuurlijk gewoon moeilijk..

Ik mis mijn kinderen zo erg dat het soms gewoon fysiek pijn doet, er vloeit hier regelmatig een traan hoor...

Ook zo dubbel; ben nog helemaal niet aan een relatie toe, maar tegelijkertijd is de gedachte altijd alleen te blijven zo beklemmend...
Ik leid dit leven nu zo en het is zoals het is, maar ik hoop niet altijd zo te leven. Klinkt raar, maar voor nu neem ik er genoegen mee en maak er het beste van. Het is niet mijn droombestaan om een alleenstaande moeder te zijn met alle stress die dat met zich meebrengt.
Zo hoorde ik gisteren van mijn dochter (15) dat ze waarschijnlijk blijft zitten. Is niet het einde van de wereld, maar ik werd er even heel verdrietig van. Zo van "heeft de scheiding dit veroorzaakt ?"

Je moet door, roeien met de riemen die je hebt... Het zal ooit makkelijker gaan, denk ik dan maar.. Aangezien ik het de rest van m'n leven met mezelf zal moeten doen moet ik er voor zorgen dat ik het leuk heb met mezelf. Dus inderdaad, investeer in contacten en doe vooral dingen die je leuk vindt en je blij maken.

Alle sterkte !

liefs Anke

Anke

Mijn puber bleef vorig jaar zitten. Combinatie van factoren maar het hele gedoe thuis speelde natuurlijk een grote rol. Ik vond het ook heel naar. Mijn ex bemoeide zich nergens mee.Dat deed hij op schoolgebied al nooit maar ik voelde nu ineens een enorme druk bij mij. Ik moest de goede dingen doen en de beste beslissingen nemen voor puber. Ik heb daar echt nachten van wakker gelegen. Uiteindelijk samen met puber een weg uitgestippeld. Nu ik erop terugkijk kan ik concluderen dat het de goede beslissingen zijn geweest en dat dit extra jaar wsl alleen maar heel goed is geweest. Hij is zo gegroeid. Ik ben enorm trots op hem.

Die fysieke pijn bij het missen herken ik zo. Ik blijf dat heel moeilijk vinden. Ik merk dat ik heel erg in het hier en nu leef. Soms bespringt die gedachte me van eenzaam oud worden. Vreselijk. Dat was nooit de bedoeling. Ik vermoed dat ik de gedachte nu heel ver verban door niet vooruit te kijken. Mijn leven is momenteel ook zo vol. Veel werk, studie, kinderen en dat veel te grote huis waar ik nog in woon. In de weekenden zonder kinderen doe ik altijd van alles. Geen tijd om ergens over na te denken.

Leuk forum

Hoi Anke,
Lees net je bericht,weet niet meer of ik het je al eens gemeld heb maar op onderstaand forum kan je ook een hele hoop vinden van wat jij zoekt. Er wordt heel veel georganiseerd en iedereen heeft i het zelfde schuitje gezeten. Het forum heeft 2 nadelen, de beheerder is een grote eikel maar dagvlinders niet iedereen en het kost €12 per jaar. Het is heel laagdrempelig en een hele makkelijke manier om nieuwe mensen te leren kennen.
Dit is hem: http://www.ouderalleen.nl

Eddeped?

Was dat niet het forum waarvan jij nog vrij recentelijk riep dat jij daar door de moderator was afgegooid?

Hortensia

Klopt, maar meer dan 3000 mensen vindendaar wel hun heil in die zin dat er zoveel georganiseerd wordt onderling en met elkaar, dat gaat buiten die beheerder om, die heeft daar niks mee te maken.
En k ben in conflict met die man gekomen betreffende verschil van mening over bepaald woordgebruik. Vind het nog steeds een eikel maar zijn vrouw daarentegen kan ik het weer wel mee vinden, kortom dat staat er allemaal los van. T's wil graag uit de eenzaamheid komen en ik denk dat daar een goede kans gemaakt wordt.

Eddeped

Oké, bedankt voor je uitleg!

Tip..

Goeie tip hoor, het eerste wat ik zo'n beetje heb gedaan is dus lid worden van Ouder Alleen.

Een ex-collega (zelf al jaren daarvoor gescheiden) had me getipt.

Prima organisatie/site, maar ik heb in wezen de pech dat in mijn regio (= noord-Nederland) de uitjes min of meer zijn doodgebloed. Heb zelf wel eens pogingen gedaan om iets te organiseren, maar daar kwam amper respons op.
Heel jammer, want ik lees inderdaad over allerlei leuke uitjes, maar die zijn voor mij dus aan de andere kant van Nederland.

Zelfs Friesland is nog best actief, maar ook daarvoor moet ik zeker meer dan een uur in de auto zitten.

Ik laat me niet kisten hoor, al is deze week voor mij slecht begonnen.

Aanvaring met de leidinggevende over een klein onnozel iets en de middag leek gevuld met verhalen van vakantieplannen wie wat ging doen en waar allemaal heen... Uiteraard allemaal met partner en kinderen, bleeehhhhh.. Ik had de nacht daarvoor al slecht geslapen, dus moe en extra labiel.
Ik vertrok als laatste van m'n werk en toen ik af ging ronden en in m'n uppie in de wc stond kwamen de waterlanders. Hele rit naar huis gehuild..
Ex belde meteen na het eten of ie langs kon komen. Vervelend incident met een van de kinderen, ging om stelen van geld en hoe het beste te straffen.
Ook een vervelend gesprek en nooit leuk om te horen dat je kind iets doet wat niet door de beugel kan. Was ik ook naar van.
Als klap op de vuurpijl nog even iets naar een vriendin gebracht en bij het terugfietsen overvallen door een enorme onweersbui en zeiknat geregend..
Kortom; een dag om niet meer over te doen...

Ik focus me maar op vandaag en hoop op leukere dingen....

groet Anke

'feest van herkenning'

Met een zucht van herkenning heb ik alle stukjes gelezen.
Wat goed dat jullie zo eerlijk zijn in jullie gevoelens en hoe jullie alles ervaren. Ik haal hier veel steun uit, temeer omdat ik helemaal aan het begin sta van dit alles.
Ik vind het spannend omdat ik niet weet hoe alles zal gaan lopen, angst voor het onbekende. Maar dat hoef ik jullie niet uit te leggen.
Bedankt voor jullie mooie, eerlijke stukjes. Wat een sterke vrouwen!

Anke, hoe is het met je?

Je ziet, ik denk nog steeds aan je . Je laatste stukje was niet zo positief, ik hoop zo dat je inmiddels een beetje de goede kant op gaat. Vakantie staat nu voor de deur, ga je nog weg? Kortom, ik ben benieuwd!

Reactie op Pennestreek

Hoi

Ik ben weer een beetje aan het opkrabbelen...

De verliefdheid op die collega heeft er toch ook flink ingehakt. Ik ben toch veel kwetsbaarder dan ik zelf had gedacht..
Ik ben er nog steeds niet helemaal overheen, maar ik dwing mezelf uiteraard om gewoon door te gaan.

We (de kids en ik) gaan een midweekje naar Zeeland toe. Enorm veel zin in. Uiteraard had ik liever een dikke vakantie in een zonnig oord geboekt, maar dat zat/zit er financieel even niet in. Had ook nog eens een tegenvaller met de auto, die was stuk en de herstelkosten waren een stuk hoger dan ik had gehoopt.. Tegenvaller dus..

Nog een volle week werken en dan lekker drie weken vakantie samen met de kids. Ik wil/ga er iets moois van maken..
Merk wel dat ik het heel prettig heb samen met de kids. Het is gezellig met z'n viertjes, er is toch een stuk spanning weggevallen. Dus van die momenten samen kan ik gelukkig heel erg genieten.

Het alleen zijn (dus zonder de kids, maar ook zonder partner) vind ik nog steeds wat lastig, zeker met de vakantieperiode voor de deur.
Doodeng om alleen naar Zeeland te rijden (maar Zuid-Frankrijk is verder..). Het gaat echt met vallen en opstaan hoor, vorige week was bijvoorbeeld mijn "trouwdag".... Ja, dat was de hele week toch heel veel huilen en op de gekste momenten overvallen worden door een golf van verdriet. Maar ik ga echt dapper door..

Ik focus me nu vooral op vakantie en ga er iets gezelligs van maken.. Daarna zien we wel weer verder... Kleine stapjes maken en niet te veel verwachtingen hebben..
Een relatie van een dikke 30 jaar samen heb je niet in een paar maanden "verwerkt".... Dat besef ik nu ook echt wel.

Hoe is het met jou Pennestreek ????