Eenzaam, hoe doorbreek ik dat ?
Hallo allemaal,
Sinds een dikke 5 weken is alles rond, officieel gescheiden, ex-man in eigen huis en het co-ouderschap is ingegaan (kids zijn week bij ex-man en dan weer week bij mij).
Ik wist dit ook al toen we nog getrouwd waren, maar door het drukke leven heb ik dat nooit zo heel erg gevonden. M'n sociale leven is klein. De familie is al heel klein. Wel goed contact met moeder (hoogbejaard) en zus (zelf getrouwd, gezin, druk leven) en nog een broer die in het buitenland woont.
Weinig vrienden en de vrienden die ik heb hebben ook allemaal zelf een gezin, een baan en allerlei drukke bezigheden.
Wat me nu zo tegenvalt dat ik me zo eenzaam en alleen voel. Ik snap heel goed dat het allemaal nog enorm vers is en dat ik ook niet te veel moet willen in zo'n korte tijd. Ik mis mijn kinderen enorm in de week dat ze bij hun vader zijn, dus dat is tot op heden voor mij een hele zware week.
Ik wil zo graag weer wat lekkerder in m'n vel zitten (heeft uiteraard tijd nodig), weer happy zijn met mezelf en m'n leventje (heeft ongetwijfeld ook tijd nodig), maar ik zou ook zo graag m'n netwerk wat groter willen maken.
Ik hoef geen 60 vrienden, maar gewoon een paar leuke mensen waar ik eens iets leuks mee kan ondernemen in de zin van; een keer koffie drinken, samen de stad in, samen sporten o.i.d.
Maar poeh, waar moet je het zoeken ? Ik ben 50 en iedereen om mij heen in deze leeftijdscategorie lijkt zo "gesetteld" in de zin van dat ieder z'n eigen drukke leven leidt met eigen vrienden en kennissen en dat men het "wel goed" vindt zo.
Net alsof er weinig behoefte bestaat aan nieuwe contacten opdoen. Vind ik deels ook logisch want toen ik zelf getrouwd was, een baan had, de kinderen thuis had etc....vond ik het ook allemaal vol genoeg.
Ik werk ook, heb leuke contacten met collega's, maar heel diep gaat dat ook niet.
Tja, ik weet het even niet zo goed..... Heeft er nog iemand tips ????
Kleine stapjes
Dat is heel herkenbaar. Ik vorder ook langzaam maar wel heel gestaag. Heb daarbij veel aan mijn NLP-coach! Zij maakt me er iedere keer weer van bewust dat ik al heel ver gekomen ben, veel dingen anders aanpak, maar ook dat heel veel dingen inmiddels al echt anders aanvoelen, dat ik dus echt van binnen veranderd ben en dat het niet alleen maar gedrag is dat ik laat zien. Dat is heel fijn.
Ik zie ook erg vooruit naar de vakantie. Net als jij niet lang en niet ver weg, maar wel helemaal zelf en alleen met de kinderen. Heerlijk! Ik ben er erg aan toe merk ik, na het afgelopen jaar met veel emoties en flink meer werken op een hectische plek. Echt wel anders dan mijn vorige baan! En hoewel ik heel erg op mijn plek ben, vooral wat betreft collega's, merk ik dat ik echt heel erg moe ben nu. Tijd om bij te tanken dus.
Met onze relatie gaat het op dit moment langzaam de andere (goede?) kant op. De letterlijke afstand (doordat man doordeweeks verblijft in de stad waar hij werkt) doet ons beiden goed, en man heeft vorige week aangegeven dat wat hem betreft de scheiding (althans voorlopig) van de baan is en dat hij graag wil kijken of we van hieruit weer langzaam kunnen opbouwen. Dat was natuurlijk heel fijn om te horen, maar ik ben wat afwachtend. Het valt voor mij nog te bezien of dat kan, weer opbouwen. Vooral omdat hij nog niet lijkt te snappen dat er als we samen verder willen, er voor mij nog wel een berg twijfels, vertrouwenskwesties, pijn en verdriet weg te werken valt. Ik kreeg de indruk dat hij denkt dat we gewoon een streep onder het verleden kunnen zetten en opnieuw beginnen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Maar goed, we zullen zien.
Ben blij dat ik eerst nog met de kinderen weg ga, en hoop dat hij ook nog met ze weg gaat zodat ik ook even echt tijd alleen heb. Daar heb ik enorme behoefte aan, merk ik nu.
Fijne vakantie!
Vakantie......
Hoi allen,
Goed te lezen Pennestreek dat jij er ook weer een beetje bovenop krabbelt..
En wat een hoop verrassende ontwikkelingen (reactie van je man), ben benieuwd hoe zich dat verder ontwikkelt..
Met mij gaat het momenteel niet zo lekker, ik heb samen met de kinderen nu 3 weken vakantie. Daarna gaan ze 3 weken naar mijn ex.
Blijkbaar is het "bezig blijven" (werk) toch ook een soort van houvast voor me geweest, die is nu weggevallen en ik heb het er moeilijk mee.
De kids zijn tieners en ze gaan lekker hun eigen gang, precies zoals het hoort... Zwemmen met vrienden etc... Gun ik ze van harte.. Ook voor ons viertjes staan nog wel wat leuke dingetjes in de planning, we gaan dus zeker nog wat gezelligs doen.
Maarre....wat vind ik het confronterend. De eerste vakantie als alleenstaande moeder, geen back-up van een partner en ik voel me ineens zo vreselijk alleen. Het merendeel van m'n vrienden is nu zelf ook op vakantie. Wat ook niet hielp was het feit dat op vakantiedag 1 mijn fiets werd gestolen. Notabene overdag voor de flat waar ik woon.
Je zou denken, 'Ach, het is maar een fiets' maar ook dat was weer confronterend. Zelf de schrik verwerken, er werk van maken, aangifte doen etc.. Ik moet nog achter een andere fiets aan, maar ik kan het simpelweg even niet opbrengen. Tegenvaller ook, omdat het dus weer geld gaat kosten. Geld wat ik voor iets leuks in de vakantie wilde besteden.
Al met al heb ik geen jubelend juichend gevoel van "hoera, heeerlijk vakantie"... Ik vind het zwaar, ik huil wat af en voel me (ondanks mijn lieve kinderen) toch heel erg eenzaam.
Het is nou eenmaal de eerste vakantie op deze manier, ook dat moet ik verwerken.... Ik zou hem niet meer terug willen, maar dit zijn wel de momenten dat ik mijn ex-man vreselijk mis. Juist in de vakanties deden we veel samen en waren we ook elkaars vangnet als de een even iets leuks wilde doen, ontfermde de ander zich over de kinderen.
Heavy......
Ik ga door en probeer er iets van te maken, maar makkelijk.....nee, dat is het allesbehalve....
liefs Anke
Ach Anke
Dit is zo herkenbaar! Als werk er even niet meer is val je een beetje in een gat. Het houdt je in een rythme. Tieners zijn inderdaad bezig een eigen leven op te bouwen en houden meestal geen rekening met jouw gevoelens. Het is gezond dat ze een beetje egoistisch zijn.
Tja. Het is nu mooi weer. ER zijn leuke dingen te bedenken die weinig of geen geld kosten en die ervoor zorgen dat je toch een goed gevoel heb. Picknicken met je kinderen, ook al is het op 2 kilometer afstand van je huis, of even alleen zitten in het park met een boek. Je haar anders stijlen. Koekjes bakken met je kinderen.
Uiteindelijk zal de pijn slijten en zal ht steeds beter gaan.
Kun je niet van iemand een paar tentjes lenen en even ergens kamperen voor een weekje? Ik schat dat je voor minder dan 100 euro's met geleend materiaal ergens goedkoop kan kamperen (paalkamperen is gratis en leuk). Als je in de buurt van Haarlem woont kun je mijn spullen lenen (2 tenten, 3 slaapzakken, etc) tot en met 1 augustus. Daarna heb ik ze zelf nodig.
IK weet hoe je je voel, ik heb na mijn scheiding ook van die momenten gehad dat ik werkelijk me in een balletje op wou rollen en verdwijnen onder de grond. Het gaat voorbij maar het heeft tijd nodig.
Sterkte
Sini
Back up
Hallo Anke,
Zo herkenbaar wat je schrijft. Vooral de woorden "de back up "is weg. Ik ben inmiddels al een stuk verder in het proces (ruim 3,5 jaar) Toch blijf ik hier zned ook nog tegenaan lopen. Ik heb ook een puberzoon die helaas al die tijd niet naar zijn vader gaat. Ik draag de zorg dus al 3,5 alleen 24/7. Op zich gaat dat prima maar soms zoals nu in de vakantie word ik daar soms kriegel van. Het gaat met mij inmiddels een stuk beter maar heb af en toe ook nog mijn klaag en emo dagen hoor. Een soort burn out gevoel wat dan op je valt maar ook boosheid. Ik laat dat gewoon even toe en raap mezelf dan (al sneller) weer bij elkaar. Ik wens je een fijne vakantie toe en veel kracht. Je komt er wel hoor Anke!
Zelfs na 10 jaar
heb je nog van die momenten. Je bent uit je normale ritme.
Ik kan er echt van genieten dat dochter met haar vader op vakantie is 3 weken. Maar dat eerste weekend dat ze weg is.
Laat mij maar even gewoon met rust. Laat mij maar even in mijn bed liggen met 2 zakken chips, een fles cola en foute tv. Dan hijs ik me op maandag naar mijn werk waar ik dus idd extra werk want dan houd je ritme.
En zo halverwege de eerste week ga ik leuke dingen doen. Naar de film, lange wandelingen maken, uit eten en terrasje hangen met vrienden (kan ook in hun achtertuin zijn). En ben ik daarna opgeladen voor mijn 3 weken vakantie. (mijn ex gaat graag aan het begin van de vakantie en ik aan het eind, dus dat regelen is nooit zo moeilijk)
En ik heb maar 11 maanden back-up gehad, denk dat ik dat daarom minder mis. Maar wel een ex die veel doet voor zijn dochter(s)en mij daarbij zeker wel steunt.
Je gevoel is niet raar, het is er gewoon. Wat ik dus doe, ik omarm het voor 2 dagen, wentel me er helemaal in, voel me heel erg zielig en aan het eind van dag 2 kan ik om mezelf lachen en pak ik mezelf weer bijelkaar. Ik doe dat ook heel bewust (thank you mindfulness training) en voor mij werkt dat. Jij zult zelf een modus moeten ontwikkelen, maar dat doe je niet in 1x.
Dank Sinilid, engel en Taruh,
Dank voor jullie lieve begrijpende reacties ! Doet me goed..
Ik heb mezelf even weer bij elkaar "geraapt"....
Dank voor de tentjes aanbod Sini, lief..... Ik mag een paar dagen naar een vriendin in Zeeland, runt daar een B & B en heeft een appartementje over.
Ik woon zelf in het hoge noorden, dus zo'n autorit vind ik meer dan spannend, ronduit eng.... Maar ik ga het gewoon doen, toch er even tussenuit met de kids !!!
Ik vind het nog steeds heel lastig en confronterend, maar ik gun de kinderen toch echt een fijne vakantie en niet het overheersende idee van "mama was alleen maar verdrietig deze vakantie"...
Dus get yourself together and come on !!
Het blijft heavy, zoals jullie ook zeiden, maar ik heb even weer de power om door te gaan en er iets van te maken....
Dusse, wordt vervolgd hoor....
groetjes Anke
En, ben je al geweest?
Mijn vakantie was top! De kinderen (en ik) willen volgend jaar weer zoiets. Ik hoop dat jij ook kunt genieten/hebt kunnen genieten.
Anke, ik ben benieuwd hoe het met je gaat
Het is alweer een tijdje geleden dat je hier hebt gereageerd, dus ik was benieuwd hoe je leven er nu uitziet, of je al weer wat meer gewend bent aan je nieuwe situatie...
Pennestreek..
Hey hallo,
Leuk dat je even naar me informeert..
Tja, wat zal ik zeggen.....het gaat beter, echt wel een stuk beter.. Nog wel met vallen en met opstaan.. Heb ronduit goeie dagen en toch ook wel slechte. Soms kan ik nog steeds intens verdriet hebben om onze scheiding en soms geniet ik heerlijk van het alleen-zijn.
Ik krabbel heel aardig op en ben mezelf echt weer aan het terugvinden/herontdekken. Druk bezig met "wat wil ik nou zelf?", "wat vind ik leuk".. etc....
Als de kinderen bij mijn ex-man zijn (waar ik trouwens een prima band mee heb !) zit ik beslist niet zielig op de bank. Heb dan leuke uitjes. Ga morgen met een vriendin lekker shoppen en komende week weer met een andere vriendin naar de sauna. Van deze uitjes geniet ik ook heel erg..
De kinderen en ik samen gaan ook goed, ik heb natuurlijk 3 pubers, dus dat geeft wel eens het nodige vuurwerk. Maar dat ligt dan gewoon meer aan hun leeftijd/stemming..
Ooit hoop ik toch wel weer eens een leuke man tegen te komen, want ik heb het eerder gezegd.... voor nu is het goed, maar om altijd alleen te blijven.....nee, van die gedachte word ik niet echt vrolijk. Ik mis toch wel zo nu en dan een lieve vriend/kameraad/praatpaal/brede schouder etc..
Iemand die eens een keertje voor mij zorgt..
Want ja, ik ben diegene die de kar moet trekken en dat is soms ronduit pittig. Maar je leest het.... met kleine stapjes gaat het telkens beter 
..
En, hoe gaat het met jou ????
groetjes Anke
Fijn!
Wat klinkt dat goed! Ik ben heel blij voor je dat je je draai gevonden hebt. En natuurlijk ben je niet alle dagen even sterk. Vroeger vast ook niet, maar idd, nu heb je niet iemand die er even voor jou is. Op een dag is die iemand er vast weer voor je.
Ik vind het fantastisch dat je nu ook kunt genieten van de dagen zonder je kinderen, en heel fijn dat je een goede band hebt met je ex. Dat scheelt een hoop energie en negatieve emoties, zie de nodige draadijes hier...
Met mij gaat het eigenlijk ook heel goed. Afgezien van dat ik na bijna een jaar echt wel door mijn energievoorraad heen ben. Man is een paar weken geleden teruggekomen op zijn besluit, dus we zijn nu weer aan het opbouwen. Benieuwd hoe het verder gaat en of het ons gaat lukken om elkaar weer te vinden.