Hoe nu verder?

Als het kan, vermijd dat gekat en met moddergooien. Het is begrijpelijk, maar zinloos en het maakt het alleen maar moeilijker aan beide kanten.
'iets met een geromantiseerd ideaalbeeld loslaten denk ik....' Dat denk ik ook en ik denk dat dat ook het belangrijkste is.
De stap die je nu gezet hebt is ook min of meer eenzijdig gezet, dat wil zeggen je hebt haar niet meegenomen in het proces blijkbaar. En ik vraag me af of jullie afspraken gemaakt hebben over de zorg voor je zoon ondertussen. Of laat je dat maar aan haar over? Ik bedoel: het kan ook zijn dat je in deze tussenfase aan 'birdnesting' doet, dat wil zeggen dat jij af en toe in je vakantiehuisje verblijft en zij idem, dus dat jullie dan de zorg in het ouderlijk huis afwisselen.  Voor deze voorlopige periode dus.
Maar nog belangrijker: probeer elkaar mee te nemen in de stappen die je zet. Als je het eens bent over het proces gaat alles zoveel makkelijker. Dat zie je nu wel aan haar reactie op jouw mededeling dat je vanaf nu het huis verlaat.
Als het kan, ga dan later nog eens rustig bij elkaar zitten. Wat is het voor/nadeel om in één huis te blijven, hoe ziet zij dat, hoe zie jij dat, wat is het voordeel/nadeel van je tijdelijke onderkomen etc. etc. Bespreek het nog eens rustig als dat kan.

To bij heel veel mensen komt dit voor bij een scheiding. Je gaat ook niet zomaar uit elkaar. Het werkt niet meer tussen jullie. En daar horen grote emoties bij. Dat is een normaal proces. En bedenk dat boosheid en verdriet ook helpen in het proces van loslaten. Je bent met elkaar vergroeid en dat moet weer loskomen om een individu te worden. Zoiets kost tijd. Hou contact dus nu zakelijk en neutraal. En leer om geen persoonlijke zaken meer te delen. Dus hoe jij je voelt of hoe het met haar gaat. Dat voelt onnatuurlijk in het begin. Zo deden jullie het immers altijd. Uiteindelijk zal bij de meeste mensen de emoties weer zakken. 

Wat zijn op dit moment de zaken waar jij juridische hulp bij nodig hebt? Je kunt prima zelf een concept ouderschapsplan opstellen. Vraag daarna of daarbij een ander om hulp die bij voorkeur al ervaring heeft hiermee. En leg dit aan haar voor. Vraag hoe zij dit ziet qua verdeling. 

En natuurlijk ga jij de komende periode op zoek naar een eigen huis. Ik neem aan dat je niet meer meebetaald aan haar huis? Wellicht kunnen jullie praten over een onkostenvergoeding voor die schuur. Verder hoeft er vermoedelijk niet zoveel geregeld te worden. Gezamenlijke rekening opheffen. Beiden de helft van het spaargeld.

Zo gaat het leven. Toch blijf ik even bij mijn belangrijkste adviespunt: let op de stappen in het proces, probeer die zoveel mogelijk gemeenschappelijk te maken. Dat kan ook doordat je je bewust bent van je stappen en van de stappen die zij zet. Daar kun je dan alsnog, zonder woorden, mee instemmen. Maar het is ook belangrijk op te letten als er stappen gezet worden waar je niet mee in kunt stemmen. Scheiding is een emotioneel zwaar proces, maar zoals Izza zegt, uiteindelijk komt het toch neer op een paar zakelijke afspraken, waar iedereen mee verder kan leven.

Hebben jullie nooit een gezamenlijke spaarrekening gehad? Of had je twee eigen rekeningen? Jullie persoonlijke rekeningen waren en zijn privé. Bij een gezamenlijke rekening is dat natuurlijk anders. 

Of je recht hebt op de helft van de overwaarde is natuurlijk maar de vraag. Dat huis was en is niet van jou. En nergens zijn afspraken gemaakt. De vraag is dan of ze juridisch gezien wat verplicht is. Moreel is misschien een ander verhaal. 

Begin alvast met het opstellen van een concept ouderschap. Dan kan zij dat (uiteindelijk) doornemen en aanpassen. Daarvoor is geen mediator of rechter nodig aangezien jullie niet getrouwd zijn. Zonder geld zou ik zeggen (ook tegen haar). 

Even iets anders. Heb je jullie zoon wel erkend?
Want dan begrijp ik nog beter waarom ze vaag is als je het over afspraken zorgverdeling hebt. Die afspraken wil ze waarschijnlijk maar beperkt, of niet? Als jij niet erkend hebt wordt dat wel lastig.

Verdrietig verhaal, heel erg veel sterkte!

Meeuw70 schreef op 30-04-2025 om 23:29:

@Izza,

We spaarden voor diverse potjes die dan op haar rekening werden gezet. Zo wilde ze het vanaf dag 1 en vragen gaven vrijwel direct gezeur. Let wel, we praten hier vanaf het moment dat we in dit huis samen gingen wonen....

Voor haar administratie wilde ze voor elk 'potje' een aparte overboeking, dan kon ze dat beter verwerken. Maar zodra ik om uitleg vroeg dan was ze altijd meteen gepikeerd.

Ik heb een potje 'dakonderhoud' inmiddels wel terug gekregen omdat dat volledig door mij betaald werd.

Toeval is dat ik haar vandaag vroeg om alles van mei terug te storten en ze mij vervolgens vroeg om de en/of pas.... Ik heb haar vervolgens gevraagd om een download van de uitgaven/bankrekening van de afgelopen 2 jaar.

Vervolgens gaf ze als antwoord: "dat komt met de advocaat, die neemt alles mee in de berekening straks".

En dan denk ik: Hé! waar is die 'mediator' ineens gebleven??? En vervolgens, ze zou op 5 mei toch een intake hebben?.....

Nou Izza, 'moreel' is blijkbaar een breed begrip.

De "eerlijkheid", zelfs tijdens de relatie waarin blijkbaar regie/controle/macht ook bij haar heeft meegespeeld, begint bij mij enige barsten te vertonen en onder de streep (incl. vreemdgaan) beginnen nu meer 'minnen' dan 'plussen' te komen.

Zo eeuwig zonde dat mijn zoon daar in het allerslechtste geval zomaar de dupe van kan worden...

Maar ja, het is nog niet zover en ik kan ook in een verkeerde denkmodus zitten.

Echter, ik krijg het gevoel dat ze mij gewoon ongelovelijk veel pijn wil aandoen.... Wat vreemd is gezien de historie en haar motivatie maar waarbij ik ook zo langzaam aan het gevoel krijg dat ze mijn recente/huidige stappen ergens niet kan verteren..... Of dat ze ergens bang voor is....

Psych van vandaag gaf als uitleg dat ze waarschijnlijk met veel verdriet/pijn zit en nu alle negativiteit van mij uitvergroot (als soort van coping mechanisme) en welicht ook van mening is dat ook ik dezelfde hoeveelheid verdriet en/of pijn moet ervaren..... En wat dan voor haar ook duidelijk zichtbaar zal moeten zijn.

Conclusie van mijzelf en de Psych: Waarschijnlijk zullen haar bewegingen steeds heviger worden zodra ik steeds verder afstand van haar neem....

Hoe bizar! Een week geleden zou ik mijn leven nog voor haar hebben gegeven en nu is er bij mij juist een soort van 'o-zo-jammer-maar-snel-wegwezen-en-zoek-de-rust-aktie' gaande....

Als iemand mij kan vertellen wat daar nu in het hoofd en/of de geest zich aan het afspelen is dan hoor ik graag de uitleg!

Losstaand van het hele financiele en ouderschaps plaatje natuurlijk.

Heel herkenbaar dit zit/zat in hetzelfde schuitje, sinds de mededeling van haar kant is ze direct verder gegaan met haar nieuwe vriend en is normaal praten met haar haast niet meer mogelijk. Zelfs nu alles rond is alleen nog comm via de mail zakelijk en kil en heel eenzijdig (als t in haar belang is mag bellen ineens wel) zelfs over de kinderen alles via mail. Ook als ik haar tegenkom stoïcijns wegkijken en vooral geen gesprek aan gaan.   Tijdens scheiding ook heel wisselend ene moment dacht ik nou nu hebben we t gehad en kunnen we weer enigszins normaal doen en dan ontplofte de boel weer. Heb een keer gehad dat ik erg emotioneel werd bij mediator en toen leek het even dat de emoties bij haar ook binnen kwamen toen leek het alsof ze tegen zichzelf zei niet aan toegeven dit mag je niet doen was heel raar haar ogen stond ook heel vreemd.

 Vraag me zelf ook vaak af waarom ze zo doet en vooral de algehele waarom vraag maar mijn psych gaf bij mij aan dat ik hier ws nooit antwoord op krijg en dat ik me echt niet meer met haar bezig moet houden. Makkelijker gezegd dan gedaan helaas. 

Toch vreemd, een en/of rekening heb je, maar kun je dan niet via internet kijken wat er op die rekening gebeurt?
Merkwaardige afspraken over de potjes. 'Kan het ook zijn dat ze haar 'bezit' niet kwijt wil raken (angst?) of alles voor haar zelf wil hebben?' Op zoiets lijkt het wel, vooral het gegeven dat het haar huis was lijkt de aanleiding te zijn voor de wijze waarop jullie de financiën hebben geregeld (alles naar haar) en ook wel de wijze waarop ze nu reageert.
Het is een en/of-rekening. Dus alle informatie moet naar jou toe bij de scheiding. Volgens mij maakt het niet uit of jullie getrouwd waren of niet.
Ik heb het gevoel dat je alles het liefst zoveel mogelijk van je af wil houden, omdat het je onrustig maakt. Maar het is nu niet de tijd om het kalm aan te doen, helaas.
Haar verspreking "advocaat' in plaats van mediator kan belangrijk zijn. Als zij een advocaat heeft ingeschakeld dan vrees is dat je dat ook met doen. Je kunt het juridisch loket vragen om advies. Je krijgt dan de constructie dat er twee partijen tegenover elkaar staan, waarbij elke partij opkomt voor het eigen belang en niet voor het gemeenschappelijke belang (wat zou zijn: een goede basis voor de rest van je leven).
Verder zou ik me even hierin verdiepen. Ik kwam het toevallig op het spoor: https://www.bespaaropwonen.nl/wat-zijn-je-rechten-na-5-jaar-samenwonen/. Er kan blijkbaar veel veranderen als mensen 5 jaar samenwonen, ook al zijn ze niet getrouwd, hebben ze geen samenlevingscontract etc. Je hebt dan een advocaat nodig die die regels kent en kan hanteren voor jouw situatie. Lees deze website even door, zoek meer informatie op, of een advocaat die je daarmee kan helpen.
Ik ben geen voorstander van twee advocaten. Maar ik vrees dat je moet loslaten dat zij het allemaal wel zal regelen. Om te voorkomen dat je vrijwel dagelijks over elk onderdeel een strijd gaat voeren kan het zijn dat je het nu anders moet aanpakken en een advocaat in de arm moet nemen. 
Je kunt ook actief zelf een advocaat/mediator zoeken en haar dat voorstel doen: ik wil op deze manier de echtscheiding regelen.
Probeer het echt eerst eens te worden over hoe je het gaat regelen, het proces, voordat je verzandt in ruzies over potjes voor het dakonderhoud. Tijdens het proces komen die potjes wel aan de orde, maar nu ben je al ruzie aan het maken over details.
Dit zou mijn advies zijn: zoek een advocaat/mediator, leg contact, vraag informatie op, en als het je aanspreekt leg haar dan die naam voor; zoek daarnaast ook naar een goede advocaat. Vraag eventueel advies van die oude vriendin van je. En lees die website door over wat er verandert als je vrij jaar samenwoont zonder officiële regelingen.

Tsjor

Meeuw70 schreef op 30-04-2025 om 23:29:

@Izza,

We spaarden voor diverse potjes die dan op haar rekening werden gezet. Zo wilde ze het vanaf dag 1 en vragen gaven vrijwel direct gezeur. Let wel, we praten hier vanaf het moment dat we in dit huis samen gingen wonen....

Voor haar administratie wilde ze voor elk 'potje' een aparte overboeking, dan kon ze dat beter verwerken. Maar zodra ik om uitleg vroeg dan was ze altijd meteen gepikeerd.

Ik heb een potje 'dakonderhoud' inmiddels wel terug gekregen omdat dat volledig door mij betaald werd.

Toeval is dat ik haar vandaag vroeg om alles van mei terug te storten en ze mij vervolgens vroeg om de en/of pas.... Ik heb haar vervolgens gevraagd om een download van de uitgaven/bankrekening van de afgelopen 2 jaar.

Vervolgens gaf ze als antwoord: "dat komt met de advocaat, die neemt alles mee in de berekening straks".

En dan denk ik: Hé! waar is die 'mediator' ineens gebleven??? En vervolgens, ze zou op 5 mei toch een intake hebben?.....

Nou Izza, 'moreel' is blijkbaar een breed begrip.

De "eerlijkheid", zelfs tijdens de relatie waarin blijkbaar regie/controle/macht ook bij haar heeft meegespeeld, begint bij mij enige barsten te vertonen en onder de streep (incl. vreemdgaan) beginnen nu meer 'minnen' dan 'plussen' te komen.

Zo eeuwig zonde dat mijn zoon daar in het allerslechtste geval zomaar de dupe van kan worden...

Maar ja, het is nog niet zover en ik kan ook in een verkeerde denkmodus zitten.

Echter, ik krijg het gevoel dat ze mij gewoon ongelovelijk veel pijn wil aandoen.... Wat vreemd is gezien de historie en haar motivatie maar waarbij ik ook zo langzaam aan het gevoel krijg dat ze mijn recente/huidige stappen ergens niet kan verteren..... Of dat ze ergens bang voor is....

Psych van vandaag gaf als uitleg dat ze waarschijnlijk met veel verdriet/pijn zit en nu alle negativiteit van mij uitvergroot (als soort van coping mechanisme) en welicht ook van mening is dat ook ik dezelfde hoeveelheid verdriet en/of pijn moet ervaren..... En wat dan voor haar ook duidelijk zichtbaar zal moeten zijn.

Conclusie van mijzelf en de Psych: Waarschijnlijk zullen haar bewegingen steeds heviger worden zodra ik steeds verder afstand van haar neem....

Hoe bizar! Een week geleden zou ik mijn leven nog voor haar hebben gegeven en nu is er bij mij juist een soort van 'o-zo-jammer-maar-snel-wegwezen-en-zoek-de-rust-aktie' gaande....

Als iemand mij kan vertellen wat daar nu in het hoofd en/of de geest zich aan het afspelen is dan hoor ik graag de uitleg!

Losstaand van het hele financiele en ouderschaps plaatje natuurlijk.

Dat is natuurlijk altijd lastig.

Hier was het een vorm van reflectie. Ook ik heb me verbaasd over alle onzin waar ze mee aan kwam zetten in die scheiding. Bankafschriften willen zien van een oude rekening die we al jaren niet gebruiken anders dan voor mijn lease-auto, eentje waar we gewoon allebei ook in kunnen. Dat soort zaken. Een beetje de indruk wekken dat ik nog wel ergens wat geld had staan buiten haar zicht om. Ik heb mijn hoofd daar ook wel eens over gebroken. Liefde voor elkaar kan verdwijnen. Uiteraard. Je kunt uit elkaar groeien. Noem het allemaal maar op. Maar ik heb nooit begrepen waarom het 1 het ander moest inhouden. We waren het er allebei wel over eens dat we 13 jaar lang hele fijne partners aan elkaar hebben gehad. Hoe dat dan zo kon veranderen en ze ineens overal argwaan over had, terwijl ze zelf overal bij kon. Daar kon ik echt niet bij.

Maar uiteindelijk was daar wel een patroon in te ontdekken: Ze deed zelf van alles en reflecteerde dat vervolgens op mij. Die gehele 1e affaire constant aan mij vragen of ik niet een ander had, of ik haar nog wel aantrekkelijk vond etc. Constant aan mij vragen, gedurende de afgelopen 3/4 maand, of ik nog contact had met andere vrouwen of richting die kant op praten, omdat ze zelf nog contact had met die vorige eikel. Dat soort shit. Het is gewoon reflecteren: Zij ging over lijken op de een of andere manier en is dan blijkbaar een soort van bang dat ik dat ook doe. 

Het blijft iets onbegrijpelijks. Zelfs nu nog. Ze doet wat ze wil. Moet ze ook vooral doen, we wonen nog onder 1 dak en dat is het. Niet lang meer gelukkig, maar bon. En dan toch de andere kant op constant controle proberen uit te oefenen. Waar ik wel niet ben geweest, als ik laat uit de kantine kom. Of als ik app: Joh eet lekker een patatje met de kids int zwembad, ik kook wel voor mezelf dan si het: Oh, maar als je nog "ergens" langs moet na je werk, mag je dat wel gewoon zeggen hoor. 

Het is allemaal hun eigen acties en daden reflecteren op de ander. Immers weet ze dat ze zelf voor geen centimeter te vertrouwen is en hoe goed zou het uit komen als blijkt dat ik dat ook niet ben? Dan kan ze toch mooi weer spelen richting de buitenwereld.

Ik zou denk ik aan willen raden om te stoppen met psychologiseren. Je ex is net zo'n wezen als jij en ik en wij allemaal, op sommige punten redelijk en op andere punten niet. Je alsmaar afvragen waarom iemand doet wat ze doet heeft tegelijk iets neerbuigends (zij doet raar, ik benader het rationeel, ik krijg grip op de situatie waar zij dat kwijt is) en iets wanhopigs en het gaat je helemaal niet verder helpen. 
Zij doet wat ze doet, en denkt wat ze denkt, en jij hebt daar geen invloed op en zo hoort het ook (of zou je het een fijn idee vinden dat zij aan jouw touwtjes trekt?). Ze is een vrij mens en je hebt haar serieus te nemen. Piekeren over hoe je grip op haar krijgt is zinloos.
Je zult het moeten doen met wat er feitelijk gebeurt en je daarop richten. Je kunt haar niet aansturen. Je kunt wel zelf stappen zetten en natuurlijk mag je uitgebreid nadenken over jezelf, je motieven en het waarom van je acties of het gebrek daaraan. Maar stop met naar haar kijken alsof ze een lastig kind is of een bijzonder insect of een haperende machine. Het helpt je niet verder.

Elpisto schreef op 01-05-2025 om 09:48:

[..]

We waren het er allebei wel over eens dat we 13 jaar lang hele fijne partners aan elkaar hebben gehad. 

Hier ook in het begin was het laten we het netjes doen we hebben het super gehad samen en op een of andere manier kan ze dat nu echt niet meer zeggen dat we 15 jaar goede tijd hebben gehad zelfs bij mediator. Alles uit die tijd lijkt wel uitgewist te moeten worden. En ook hier het argwaan over (financiele) zaken terwijl ik haar oprecht nooit ook maar enige vorm van bedonderd heb en altijd eerlijk ben geweest, zij daarintegen...

Niemand is op zijn best tijdens een echtscheidingsprocedure. Probeer te vermijden dat je op grond van dat gedrag conclusies trekt over heel iemands leven en persoonlijkheid.