Hoe nu verder?
Hallo allemaal,
Ook ik kan mij sinds kort toevoegen aan de bevolkingsgroep van 'gescheiden ouder'.
Na 17 jaar relatie waarin we best wel wat hebben meegemaakt; zwaar misselijke zwangerschap > zoontje met AML in 3e levensjaar > tijd van herstel (gelukkigste periode) > partner met BurnOut > het vervolgens door haar oppakken van een 4 jarige HBO avondstudie en nu de afronding daarvan, heeft ze een maandje geleden duidelijkj gemaakt dat ze wil scheiden.
De reden van de scheiding is dat ze begin 2024 op een studiereis iemand is tegengekomen, ze een jaar via mail/app contact hebben gehouden en begin dit jaar hem weer op 'studiereis' heeft opgezocht waarna de vonk oversloeg. Let wel, mijn 'ex' is 47 en hij 69.......
Ik ben erachter gekomen omdat ik e.e.a. aanvoelde na haar terugkeer en heb uiteindelijk gewoon op de vrouw af gevraagd wat er gebeurt is..... Tja, haar antwoord was dat het 'fantastisch' was. Daar sta je dan...
Ze wil met hem verder, onze relatie liep al slecht door alle gebeurtenissen van de afgelopen 10 jaar, en het afgelopen jaar ging het eigenlijk steeds meer bergafwaards en ik kon er niets tegen doen.
Afgelopen winter heb ook ik een beetje de moed opgegeven, kwam er niet meer doorheen, en dat heeft zeker bijgedragen aan de huidige situatie, stom van mij maar ik had echt het idee dat we na haar afstuderen eindelijk tijd voor elkaar zouden kunnen hebben, onze zoon is inmiddels een stoere, knappe puber dus dat zou wel goedkomen, dacht ik.
Maar ja, gisteren heb ik de moed volledig opgegeven en ben nu op zoek naar een klein appartementje in onze buurt wat ik kan kopen.... Huis staat op haar naam en geen contract, mooi de sjaak dus maar heb nog wel mijn eergevoel.
En dan.... Hoe nu verder met 55 jaar, een gebroken hart en al mijn minpunten?
Iemand enig idee?
tsjor schreef op 01-05-2025 om 10:50:
Niemand is op zijn best tijdens een echtscheidingsprocedure. Probeer te vermijden dat je op grond van dat gedrag conclusies trekt over heel iemands leven en persoonlijkheid.
Hoop ook van harte dat dit ooit beter wordt en we een keer een kop koffie kunnen drinken om dingen over de kids te bespreken en niet alles per kille mail of dat afstandelijke gedoe.
@Annoniemn,
Heel herkenbaar zoals je het schrijft en hoe dat met haar verder loopt daar ga/wil ik mij eigenlijk niet meer in verdiepen. Ik hang sterk aan het principe van 'karma' en mijn psych vertelde mij dat ik op dit moment eigenlijk al bewust/onbewust bezig ben met een andere fase in het verwerken van mijn 'levensbagage'.
Psych vertelde mij dat partners elkaar kiezen omdat ze een emotionele, gemeenschappelijke, deler hebben. Dat geeft de herkenning en dus aantrekking..... Echter, zodra je je eigen 'baggage' gaat verwerken dan maakt dit dat je je anders gaat manifesteren en ook anders op dit soort zaken gaat reageren...
Uiteindelijk kan dit dus evolueren naar een levensinstelling waarbij dit soort zaken je geen pijn meer kunnen doen omdat je het kan 'handelen'.
Let wel, dit is geen 'teflon pantser' maar meer een gelijdelijk proces waarin je met je eigen angsten (dat zijn dus de pijnpunten) om leert gaan. Ben je niet meer bang voor iets dan hoef je ook niet meer (in je emotie/gedachtenpatroon) die 'ge-pre-conditioneerde' pijn te ervaren.
In ieder geval sterkte.
@ Tsjor,
Dank je wel voor de link naar het artikel. Met interesse gelezen en ik ga dit eens voorleggen aan mijn oude vriendin.
Het is daarbij trouwens niet de issue dat het mij onrustig maakt en dat ik er daarom niet aan wil denken.. Het is voor mij meer het gevoel dat ik deels wil weten wie zij nou zelf is en dat dit mij kan helpen in de verwerking van de afgelopen 17 jaar (toevallig zei onze bijna 90 jaar oude buurvrouw gisteren dat het haar altijd opviel dat we nooit innig over straat liepen, tje, dat wilde ze nooit. Ik wel maar ik heb eigenlijk ook altijd de pure romantiek gemist..... yeah I know, I'm a sucker.....).
Qua regelen denk ik dat ik gewoon bij het 'bare minimum' blijf. Meer omdat ik geen zin heb in emotioneel laag moddergooien en vooral omdat het voor mij sinds kort duidelijk is dat ik 'genoeg' ben.
Dat 'bare minimum' zal best als gevolg hebben dat ik e.e.a. zal missen maar vanmorgen kreeg ik een appje van iemand die toevallig een gesprek tussen mij en mijn zoon had opgevangen.... Het brak haar hart en ze bood vrijwillig haar (zeer waardevolle) support aan. Dat is mij meer waard dan een paar extra Euro's en een berg aan strijd/pijn etc...
Iets van jezelf 'vrij' maken en aan de andere kant sluit het aan bij wat ik hierboven aan Annoniemn schreef.
Maar nogmaals bedankt Tsjor! Echt top dat je op dit forum zit...
@Elpisto,
Iets van 'de waard vertrouwt zijn gasten'? Als ik naar mijn situatie en die van jou kijk dan lijkt het wel of onze ex-partners hun angsten en pijn op deze wijze op ons willen afwentelen.
Ergens begin ik dat nu te begrijpen want het is natuurlijk super om jezelf 'schoon' te praten en deze 'idee fixe' vervolgens uit te dragen, in de hoop dat iets blijft hangen bij de ander of bij omstanders.... Dat maakt wellicht iets uit maar wezenlijk verandert er qua persoonlijkheid/gedrag dus helemaal niks.... De volgende relatie gaat dus waarschijnlijk op hetzelfde 'level' door.
Ik heb voor mijzelf besloten dat ik geen zin heb om dit leven/mijn levensinstelling op dezelfde voet door te laten gaan. Ben er onlangs pas achter gekomen wat er in mijn eigen kinderjaren heeft afgespeeld en waarom dat zo'n invloed op mijn levenshouding heeft gehad. Nu alles duidelijk is kan ik beweren dat ik altijd alles op drijfzand heb lopen bouwen maar nu pas echt weet waar mijn fundering echt moet liggen (!).
Dus ik heb voor mijzelf (en dus ook voor mijn zoon) besloten dat ik dat stuk ga 'ontginnen/cultiveren' zodat ik mijn leven op een meer voldoenende/positieve wijze kan leiden. Geen idee wat dat gaat brengen maar het voelt als sinterklaasavond!
@AnnaPollewop,
Ik begrijp je volkomen en kan je verzekeren dat 'neerbuigend' niet mijn intentie is en kan, inmiddels uit eigen ervaring, het met je eens zijn dat 'aan de touwtjes trekken' geen fijn gevoel geeft.
Wel vraag ik mij af waarom je zo de nadruk legt op haar vrijheid? Ze heeft zelf de keuze genomen om een relatie met iemand anders aan te gaan, de keuze genomen om te scheiden etc. Ik heb dit maar te accepteren toch?
De keuze van mij om het huis uit te gaan (om de 'angel' eruit te trekken) is mijn keuze maar het creeert meteen ook heel veel vrijheid.... ook voor haar.
Dus wat doe ik in jouw ogen dan fout? Ik wil geen discussie over het 'analyseren van wie doet wat' of psycho want de voor mij enige belangrijke factor is mijn zoon..... en dan wil ik wel e.e.a. begrijpen zodat ik normaal op de situatie kan reageren.
Die trotse, stoere man die mijn zoon is die zal ik altijd bijstaan, 24/7/365. Want ik zie zo dat wij als ouders de eer hebben gekregen om hem zo goed als mogelijk groot te brengen en hem op het leven voor te bereiden. En dat doe ik vanaf het moment van geboorte, 24/7 tijdens zijn Leukemie, de goede jaren, nu zijn pubertijd, de scheiding en hopelijk nog totdat ik mijn laatste adem uitblaas...
En wat is daar nou verkeerd aan?
De rest is voor mij noodzakelijk maar als mijn zoon er niet was geweest dan was ik gewoon opgestaan en was ik weg gelopen... C'est la vie.
Nogmaals, ik begrijp je volgens mij wel in essentie maar hopelijk begrijp je mij ook.
Meeuw70 schreef op 30-04-2025 om 23:40:
Oh, Egel, ik vergeet je helemaal!!
Met heel mijn hart erkend en heb ook gezag...
Maar waar doel je zo ongeveer op, Egel?
Voor wat het waard is:
Mijn zoon wil niet naar St. Maarten heeft hij al te kennen gegeven en wil het liefste in zijn geboortedorp/regio blijven vanwege sport, hobby, vrienden, strand etc.
En ik wil niet dat hij uberhaupt in een ander land gaat wonen...... Daar geef ik dus geen toestemming voor.
Onder Nederlands recht moeten beide ouders met gezag toestemming geven voor een verhuizing. En daarbij kijkt de rechter uiteindelijk naar waar een kind nu woont en geworteld is (dus school, sociale omgeving, ouders etc). Geen rechter zal snel toestemming geven om zomaar een kind naar een ander land of deel van het land te laten gaan. Ook werk of huisvesting van 1 ouder geeft geen doorslag als er een andere ouder is met gezag en die wil en kan verzorgen.
Voor iedere keer dat iemand van jullie de grens over wil moet trouwens een toestemmingsformulier met kopie van het paspoort aanwezig zijn (dus een nieuw formulier per reis). Even op vakantie is dus geen optie tot kind 18 is.
Izza schreef op 01-05-2025 om 15:53:
[..]
Onder Nederlands recht moeten beide ouders met gezag toestemming geven voor een verhuizing. En daarbij kijkt de rechter uiteindelijk naar waar een kind nu woont en geworteld is (dus school, sociale omgeving, ouders etc). Geen rechter zal snel toestemming geven om zomaar een kind naar een ander land of deel van het land te laten gaan. Ook werk of huisvesting van 1 ouder geeft geen doorslag als er een andere ouder is met gezag en die wil en kan verzorgen.
Voor iedere keer dat iemand van jullie de grens over wil moet trouwens een toestemmingsformulier met kopie van het paspoort aanwezig zijn (dus een nieuw formulier per reis). Even op vakantie is dus geen optie tot kind 18 is.
Wel een puntje want mijn ex is onlangs verhuisd naar andere stad en de kinderen zijn (conform afspraak) daar ingeschreven maar ik heb daar niets voor hoeven te tekenen.
Tja, daar zit dus een hele wereld van zowel mogelijk als onmogelijk achter.
Ik denk dat ik deze chaos maar gewoon even laat voortduren totdat de tijd bepaalde situaties aan de oppervlakte laat komen....
Daarmee bedoel ik dat ik gewoon de situatie observeer en zodra ik iets opmerkelijks bemerk ik e.e.a. aan hulp/info/kennis/advies ga vergaren. Dan ben ik hoop ik op tijd voor als het nodig is en dat geeft meer rust in het hoofd.
Afstand houden tot haar is nu het beste wat ik kan doen en ik moet zelf de juiste balans tussen vrees, intuitie en (ex-terne) invloeden weten te vinden.
Zullen jullie ook wel mee zitten/of hebben meegemaakt en het is lastig allemaal..... maar ja, daarom ook de rode draad in dit topic; 'hoe nu verder?'
AnnaPollewop schreef op 01-05-2025 om 09:56:
Ik zou denk ik aan willen raden om te stoppen met psychologiseren. Je ex is net zo'n wezen als jij en ik en wij allemaal, op sommige punten redelijk en op andere punten niet. Je alsmaar afvragen waarom iemand doet wat ze doet heeft tegelijk iets neerbuigends (zij doet raar, ik benader het rationeel, ik krijg grip op de situatie waar zij dat kwijt is) en iets wanhopigs en het gaat je helemaal niet verder helpen.
Zij doet wat ze doet, en denkt wat ze denkt, en jij hebt daar geen invloed op en zo hoort het ook (of zou je het een fijn idee vinden dat zij aan jouw touwtjes trekt?). Ze is een vrij mens en je hebt haar serieus te nemen. Piekeren over hoe je grip op haar krijgt is zinloos.
Je zult het moeten doen met wat er feitelijk gebeurt en je daarop richten. Je kunt haar niet aansturen. Je kunt wel zelf stappen zetten en natuurlijk mag je uitgebreid nadenken over jezelf, je motieven en het waarom van je acties of het gebrek daaraan. Maar stop met naar haar kijken alsof ze een lastig kind is of een bijzonder insect of een haperende machine. Het helpt je niet verder.
Nou, ik vind toch écht wel dat hij (TO) serieuze issues aandraagt om verder uit te zoeken en ook écht niet pluis zijn vanuit haar! En deze zaken gaan niet enkel TO aan, maar indirect ook hun zoon, dus heel begrijpelijk dat hij niet zomaar stopt met nadenken/uitzoeken en/of uitvragen. Bijzondere gedachtengang houd je erop na….
RoodVruchtje schreef op 01-05-2025 om 17:09:
[..]
Nou, ik vind toch écht wel dat hij (TO) serieuze issues aandraagt om verder uit te zoeken en ook écht niet pluis zijn vanuit haar! En deze zaken gaan niet enkel TO aan, maar indirect ook hun zoon, dus heel begrijpelijk dat hij niet zomaar stopt met nadenken/uitzoeken en/of uitvragen. Bijzondere gedachtengang houd je erop na….
Dat weet je niet. Je hoort alles van zijn kant. En het doet er ook niet toe of zij de kolder in haar kop heeft en naar Sint Maarten wil verhuizen . TO moet zakelijk worden en niet zo met haar psyche bezig zijn, zoals iemand al adviseerde. Hij moet nu even de blik vooruit richten. Ze gaan uit elkaar, wat moet geregeld, wat is er mogelijk, wat regelen we voor het kind.
En wat ik uit zijn berichten destilleer, is hij helemaal niet zakelijk, zie bijvoorbeeld hoe slecht hij zijn financiën heeft geregeld. Daar heeft hij hulp bij nodig, geen hulp van een psycholoog die zijn jeugd en hun afgelopen relatie onder de loep neemt. Dat komt later wel.
gelukkig staat hij open voor advies en komt hij er wel.
Annaniem2023 schreef op 01-05-2025 om 17:15:
[..]
Dat weet je niet. Je hoort alles van zijn kant. En het doet er ook niet toe of zij de kolder in haar kop heeft en naar Sint Maarten wil verhuizen . TO moet zakelijk worden en niet zo met haar psyche bezig zijn, zoals iemand al adviseerde. Hij moet nu even de blik vooruit richten. Ze gaan uit elkaar, wat moet geregeld, wat is er mogelijk, wat regelen we voor het kind.
En wat ik uit zijn berichten destilleer, is hij helemaal niet zakelijk, zie bijvoorbeeld hoe slecht hij zijn financiën heeft geregeld. Daar heeft hij hulp bij nodig, geen hulp van een psycholoog die zijn jeugd en hun afgelopen relatie onder de loep neemt. Dat komt later wel.
gelukkig staat hij open voor advies en komt hij er wel.
Tja, dat heb je op een forum, meteen maar opdoeken dan? Hem te adviseren te stoppen, mbt zaken uitpluizen en/of te analyseren, is ook een deel vh proces en dat kan prima naast elkaar bestaan. Tevens heel begrijpelijk ook.
Tegelijk doen is complex. Liever eerst het ene (zakelijk) en dan het andere (wat is er nu eigenlijk gebeurd in de relatie etc.).
RoodVruchtje schreef op 01-05-2025 om 17:20:
[..]
Tja, dat heb je op een forum, meteen maar opdoeken dan? Hem te adviseren te stoppen, mbt zaken uitpluizen en/of te analyseren, is ook een deel vh proces en dat kan prima naast elkaar bestaan. Tevens heel begrijpelijk ook.
Nee, maar niet bij iedereen meteen meegaan in het narratief ‘mijn ex is een bitch en ik doe alles goed in de relatie’.
en wederom: het is niet dat deze TO zegt dat hij alles goed doet en zij alles fout, het een algemene conclusie die ik trek uit de stroom scheidingsverhalen hier op het forum.
Annaniem2023 schreef op 01-05-2025 om 18:04:
[..]
Nee, maar niet bij iedereen meteen meegaan in het narratief ‘mijn ex is een bitch en ik doe alles goed in de relatie’.
en wederom: het is niet dat deze TO zegt dat hij alles goed doet en zij alles fout, het een algemene conclusie die ik trek uit de stroom scheidingsverhalen hier op het forum.
Juist, en daarom reageerde ik dus ook zoals ik reageerde, omdat deze TO niet onder een ‘algemene conclusie’ valt en best een helder verhaal vertelt. En, inderdaad ook zijn eigen ‘valkuilen’ erkent.
Oh jongens/meisjes,
Ik doe echt wel e.e.a. fout en heb zeker een complexe persoonlijkheid. Dat besef ik maar al te goed en heb daar zelf (tussen de oren en in het dagelijkse leven) best problemen mee.
Mijn ex heeft een keuze gemaakt en ik begrijp dat ze weg wilde uit een voor haar niet zo florisante situatie. We hebben namelijk 10 jaar lang ellende gehad en dan is de koek op een gegeven moment op.
Mijn financiele wanboel kan ik ook verklaren, het is/was makkelijk om op een ander te vertrouwen, hoefde ik het zelf niet te doen. Het nadeel is/was dat je dan ook het risiko loopt dat een ander je geen inzage geeft/kan geven op het moment dat jij dat zelf wenst.....
Dus feitelijk kan ik concluderen dat ik al een heel lange tijd in een fantasiewereld heb geleefd die voor mij enerzijds gemakszuchtig was en anderzijds precies volgens mijn straatje en denkbeelden moest verlopen.
En dan kom je dus nu tot de conclusie dat je er al die tijd een potje van hebt gemaakt.
Het is voor mij nu makkelijk om dit te schrijven, zoiets van 'lekker van mij af laten glijden' maar zo zit het keven niet in elkaar. Er niks aan doen geeft een eventueel volgende keer waarschijnlijk hetzelfde resultaat.
Dus ja, een enkelzijdige blik, en ja, ik heb zeer zeker fouten gemaakt en ja, ik wil alles van elke kant kunnen belichten (om ervan te leren en niet meer enkelzijdig alles te zien) en ja, ik heb een heel goed besef van de huidige situatie (maar nog niet van wat er allemaal gebeurt is en waardoor het zo fout is gelopen).
Het gekke is dat ik gisteren mijn ex voor de deur zag (toen ik thuis kwam) en haar gewoon gegroet heb (stap over mijzelf heen). Vervolgens kwam ik haar in de supermarkt tegen en, hoewel we een relatie hebben gehad, dat was gevoelsmatig gewoon een 'gegeven' van 'ze is gewoon een persoon'.
Dat verbaasde mij enigszins maar gisteren kwam mijn zoon nog even langs met een ijsje en we waren even heel fijn samen, hebben lekker gestoeid, en dan voel je dat die band samen gewoon ongelovelijk fijn is.... Laissez faire....
En zowel gisteren avond toen ik ging slapen en vanmorgen bij het opstaan voelde ik een gevoel van rust, tevredenheid en een soort van geluk wat ik heel lang niet heb gevoeld.
Dus ergens is dit verhaal een 'lovestory met, voorlopig, een bitter eind'....
En dan nog, 'hoe nu verder?' Want deze reis is nog lang niet klaar en nu is het zaak om er zo goed mogelijk voor -onze- zoon te zijn......
Wij als volwassenen kunnen gewoon beslissingen maken en de wet van 'oorzaak en gevolg' doet de rest.... Maar voor mijn mooie stoere man zit de wereld even anders ik elkaar en mijn levensroeping is dat ik er volledig voor hem ben.
Hoe nu verder dus.....
'Dus feitelijk kan ik concluderen dat ik al een heel lange tijd in een fantasiewereld heb geleefd die voor mij enerzijds gemakszuchtig was en anderzijds precies volgens mijn straatje en denkbeelden moest verlopen.'
En ik denk dat velen met mij vrezen dat je dat nu ook nog blijft doen met betrekking tot de scheiding. Ik hoop dat je je realiseert dat je fantasiewereld voorbij is, wat betekent dat je aan het werk moet en dat je je eigen denkbeelden zult moeten gaan expliciteren en inbrengen.
Hoe nu verder.
Stap 1. Je hebt gelezen dat de situatie van 5 jaar samenwonen gelijkgesteld kan worden aan een huwelijksrelatie. Je zou met een oude vriendin hierover gaan praten. Je kunt ook het juridisch loket bellen. Dat betekent dat de echtscheiding formeler moet dan wat je tot nu toe dacht. Dus nu geen ruzie over het potje voor dakonderhoud (ik heb dat geld betaald....), maar een formele afspraak over het delen van bestaande tegoeden en schulden.
Stap 2. Probeer toch er samen uit te komen. Vraag bij je vriendin na of zij een advocaat in de arm heeft genomen / wil nemen. Geef aan dat je er liever samen uit komt met een mediator en waar je denkt dat je een goede advocaat/mediator kunt vinden. Motiveer dat eventueel met het feit dat jullie al langer dan 5 jaar samenwonen en dat je dus meer moet regelen dan je vooraf dacht.
Stap 3. Zoek iemand die jullie gaat helpen met de scheiding, liefst iemand die juridisch goed onderlegd is en die ook verstand heeft van een eigen bedrijf. Als zij vasthoudt aan een eigen advocaat ben je helaas genoodzaakt dat zelf ook te doen. Anders zoek je samen een goede advocaat/mediator.
Stap 4. Wat moet je vervolgens regelen? Woning laten waarderen en de overwaarde delen door 2, goederen verdelen, waarbij degene die het huis verlaat als eerste kiest wat hij/zij meeneemt; dan zal er ook duidelijkheid moeten komen over de potjes; een ouderschapsplan; en voor jezelf een vast onderkomen.
Je bent er bijna. Het gevoel zit al goed. Nu nog je gemakzucht overstijgen.
Nog een aanvulling:
Van fouten kan je leren als die fouten je ook duidelijk gemaakt worden. Dat is communicatie....
Het besef van 'ik heb een fout gemaakt' is nooit voldoende, je moet weten WELKE fout.....
En dan kan je er pas wat aan doen.
En dan nog eentje: Ik schreef in het stukje lovestory het woord 'voorlopig'. Voor alle duidelijkheid: Ik heb niet de illusie dat dit een wiedergutmachung inhoudt. Meer dat de toekomst hopelijk wijsheid, rust en geluk brengt....
Meeuw70 schreef op 02-05-2025 om 12:07:
Nog een aanvulling:
Van fouten kan je leren als die fouten je ook duidelijk gemaakt worden. Dat is communicatie....
Het besef van 'ik heb een fout gemaakt' is nooit voldoende, je moet weten WELKE fout.....
En dan kan je er pas wat aan doen.
En dan nog eentje: Ik schreef in het stukje lovestory het woord 'voorlopig'. Voor alle duidelijkheid: Ik heb niet de illusie dat dit een wiedergutmachung inhoudt. Meer dat de toekomst hopelijk wijsheid, rust en geluk brengt....
Nog een aanvulling, het zit mij al de hele dag niet lekker dus tussen de werkzaamheden door toch nog over e.e.a. nagedacht en uiteindelijk opgezocht....
Een FOUT begrijpen/begrijpen wat je fout hebt gedaan kan pas wanneer je heldere feedback krijgt en waarin de ander ook duidelijk maakt wat je hebt gedaan (!)
Zo, die kwam even binnen.....