Ik heb mijn zoon nog nooit gezien..

Als je haat en kwaadheid naar de moeder niet kan loslaten stop dan met het onzin riedeltje dat jij een kans zou moeten krijgen om te laten zien dat jij een goede vader kan zijn.

Een goede vader heeft zijn kwade emoties onder controle en word niet verteerd door haat naar moeder maar jij wil je kind meesleuren in die haat.

 

Mark83 schreef op 22-11-2025 om 09:16:

[..]

En dat lukt me dus niet, de haat naar haar loslaten. Ik neem het haar voor altijd kwalijk dat ik door haar het belangrijkste moment uit mijn leven hebt gemist; de geboorte van mijn kind. En dat ze hem haar achternaam heeft gegeven. Ik kan dat niet verkroppen.

Ik weet ook dat zij me nóóit zal vergeven voor de leugens die ik naar de Raad vd Kinderbescherming hebt gemaild over haar , haar familie en vrienden. De raad en rechter geloofden er achteraf gelukkig niets van. Maar mijn ex wilde dat mijn "excuses net zo luid waren als de valse beschuldigingen." Maar mijn ego, trots en boosheid zitten me in de weg. Ook al accepteer ik alle hulpverlening, mijn ex zal er alles aan doen om me weg te houden bij mijn zoon. Ook al beweert zij van niet. De hulpverlening benoemt zij alleen omdat ze weet dat ik hulpverlening inderdaad wantrouw. Ik weet ergens wel dat mijn ex alle credits verdient en dat zij een goede moeder is. Maar de haat zit echt diep.

Heb jij door dat jij enorm jouw eigen emoties projecteert op de moeder?

Jij vult zelf in dat al die negatieve emoties die jij voelt over haar dat zij die ook voelt over jou. 

En dat haar acties naar jouw toe net zo schadelijk zijn voor jou als jouw acties naar haar. 

Maar zij is jou niet, zij beleeft de wereld anders dan jij, zij is veel meer stabiel en gericht op veiligheid,stabiliteit kind, jij niet. 

Zij heeft geen diagnose en gaat heel anders met emoties om. 

Zij heeft niet hetzelfde probleem met emotieregulatie als jij dus ook haar acties zullen niet gevoed zijn door haat en kwaadheid zoals jij die voelt.

Jij kunt dus helemaal niets invullen voor haar. Jij maakt in jouw hoofd een vreselijk mens van haar, maar dat zit in jouw hoofd en heeft niets met de werkelijkheid te maken. 

Mark83 schreef op 22-11-2025 om 09:16:

[..]

En dat lukt me dus niet, de haat naar haar loslaten. Ik neem het haar voor altijd kwalijk dat ik door haar het belangrijkste moment uit mijn leven hebt gemist; de geboorte van mijn kind. En dat ze hem haar achternaam heeft gegeven. Ik kan dat niet verkroppen.

Ik weet ook dat zij me nóóit zal vergeven voor de leugens die ik naar de Raad vd Kinderbescherming hebt gemaild over haar , haar familie en vrienden. De raad en rechter geloofden er achteraf gelukkig niets van. Maar mijn ex wilde dat mijn "excuses net zo luid waren als de valse beschuldigingen." Maar mijn ego, trots en boosheid zitten me in de weg. Ook al accepteer ik alle hulpverlening, mijn ex zal er alles aan doen om me weg te houden bij mijn zoon. Ook al beweert zij van niet. De hulpverlening benoemt zij alleen omdat ze weet dat ik hulpverlening inderdaad wantrouw. Ik weet ergens wel dat mijn ex alle credits verdient en dat zij een goede moeder is. Maar de haat zit echt diep.

Het is 1 grote ellende. Mijn vader staat volledig achter haar en heeft nu de band met mijn zoon die ik graag had willen hebben. Wij hebben momenteel ook geen contact. Mijn moeder voelt zich schuldig naar mij toe wanneer ze mijn ex en zoon bezoekt. En mijn zus staat een beetje in het midden omdat ze de band tussen de neefjes en nichtjes belangrijker vind dan de vete tussen mij en mijn ex.

Je bent dus ook boos op je eigen familie omdat zei wel het welzijn van je kind op 1 zetten. Je gunt je kind eigenlijk geen familie als jij geen onderdeel daarvan uit maakt . Dit is wel heel egoistisch ' het niveau ' ik niet dan niemand niet.. 

Maar Mark... WIL je de haat naar je ex loslaten? Want dat kun je leren. Anderen niet willen vergeven voor wat er gebeurd is, is iets wat jouzelf het meest in de weg zit en blijft zitten. Vergeven doe je voor jezelf. Voor de rust in jezelf en om verder te kunnen komen.
Maak eerst eens die keus....WIL jij wel dingen veranderen? Wil jij zelf veranderen?

Pippeltje schreef op 22-11-2025 om 11:36:

Maar Mark... WIL je de haat naar je ex loslaten? Want dat kun je leren. Anderen niet willen vergeven voor wat er gebeurd is, is iets wat jouzelf het meest in de weg zit en blijft zitten. Vergeven doe je voor jezelf. Voor de rust in jezelf en om verder te kunnen komen.
Maak eerst eens die keus....WIL jij wel dingen veranderen? Wil jij zelf veranderen?

Ja dat zou ook mijn vraag zijn. Maar ik weet ook dat er mensen bestaan die deze vraag niet (kunnen) snappen. Waarbij het op de een of andere manier niet aan hun verstand te peuteren is dat ze een keuze hebben voor bepaald gedrag of niet. Of Mark zo iemand is heb ik nog niet helder, maar ik houd er rekening mee. Maar ik vraag ook, net als Pippeltje: Mark snap je dat je een keuze kan hebben in haten of niet haten? En dat juist kiezen voor niet haten je de dingen kan brengen waar je naar verlangt?

Lexus schreef op 22-11-2025 om 11:08:

[..]

TO Ja snap ik en is heel mooi dat je compassie wilt opbrengen. Ik heb echter gemerkt, en zie deskundigen dat ook zeggen, dat bij bepaalde persoonlijkheidsstoornissen (in het cluster b veld) de compassie van de een de macht van de ander wordt. En dat er te weinig grenzen worden gesteld maar integendeel blijvend moeite wordt gestoken in personen die totaal niet accountable willen zijn voor hun eigen gedrag. En ik denk dat je daar die personen ook niet mee helpt. Voor een heel klein deel zie ik het hier ook weer gebeuren: men buigt zich binnenstebuiten om TO maar in te laten zien dat het toch niet redelijk is zoals hij zich opstelt, maar TO volhardt in zijn haat jegens ex terwijl hij haar opstelling zelf veroorzaakt heeft. Je kunt je dan afvragen of compassie en energie er in steken zin heeft.

Als hulpverlener kan dat prima samen gaan ( verantwoordelijkheid en compassie/ begrip),  als naaste is dat veel moeilijker.  Het een sluit het ander ook niet uit.  Ik zei eerder al dat de persoon ten alle tijden verantwoordelijk is voor het eigen gedrag.  Maar ik denk wel dat het helpend kan zijn om het gedrag af te wijzen en niet de persoon.  Niemand ( muv Nick) zegt hier dat to constructief bezig is.  Alleen ik denk dat het in dit geval meer een kwestie is van niet kunnen ten opzichte van niet willen. 

Lexus schreef op 22-11-2025 om 12:17:

[..]

Maar ik sluit dat ook nergens uit. Ik zeg het ook letterlijk in mijn bericht voor jou van 1200. Overigens heb ik hulpverleners zo de plank mis zien slaan in dit soort kwesties dat ik dat niet bij voorbaat een pre vind, sorry.

Tja dat kan.  Daar kan ik dan weer niks mee.  

Bolmieke schreef op 22-11-2025 om 07:22:

[..]

Karenm doet haar stinkende best, wil het beste voor haar kinderen en boekt vooruitgang dus dat kun je niet vergelijken

Ik heb dan even het stukje gemist waarin zij zelfreflectie toont, iets aan haar alcoholverslaving doet en stopt met iedereen en zijn moeder de schuld te geven van haar situatie. Mijn vermoeden is eerder dat zij meer relatabel is voor een aantal mensen hier. Voor de kinderen lijkt het me evenmin een veilige situatie.

Maar goed, dat staat los van deze TO, die wel schuldbewust is maar zich niet over zijn gevoelens heen kan zetten. Wat ook onhandig is. Misschien zou het hem helpen om eens te kijken naar waarom hij dat zo moeilijk vindt. 

Is het echt erg om mensen te vergeven? Je krijgt het verleden ook niet omgekeerd door vast te blijven houden aan wrok. Het verpest het heden en de toekomst ook nog. En uiteindelijk schiet je er niks mee op. Je laat niet een ander winnen als je je eigen woede loslaat.  

AnnaPollewop schreef op 22-11-2025 om 14:15:

[..]

Ik heb dan even het stukje gemist waarin zij zelfreflectie toont, iets aan haar alcoholverslaving doet en stopt met iedereen en zijn moeder de schuld te geven van haar situatie. Mijn vermoeden is eerder dat zij meer relatabel is voor een aantal mensen hier. Voor de kinderen lijkt het me evenmin een veilige situatie.

Maar goed, dat staat los van deze TO, die wel schuldbewust is maar zich niet over zijn gevoelens heen kan zetten. Wat ook onhandig is. Misschien zou het hem helpen om eens te kijken naar waarom hij dat zo moeilijk vindt.

Is het echt erg om mensen te vergeven? Je krijgt het verleden ook niet omgekeerd door vast te blijven houden aan wrok. Het verpest het heden en de toekomst ook nog. En uiteindelijk schiet je er niks mee op. Je laat niet een ander winnen als je je eigen woede loslaat.

Wat schiet je ermee op de 2 te vergelijken? Karin heeft geen ex die een stabiele factor is deze to wel ' dit kind groeit op in een liefdevolle omgeving' geeft to zelf ook aan'  familie van to is verder ook gewoon betrokken' vader is hier de enige onstabiele factor imo. En zal dit zelf moeten veranderen

Ik krijg steeds meer het gevoel dat contact tussen to en zijn kind niet in het belang van dat kind is. Ik lees echt nergens wat to voor meerwaarde is in het leven van zijn zoon. Die jongen heeft een moeder, familie (waaronder die van to), vriendjes en school. Mensen die van hem houden en hem zien als kind. Die niets hoeven te bewijzen. 

To jij bent boos dat jouw zoon niet jouw achternaam heeft. Werkelijk? Waarom zou moeder een naam aan haar kind geven van iemand die dat kind niet eens wilde, die ruzie maakt, haar haat en boosaardig is? Dan zou dat kind nu de naam van een wildvreemde hebben. Waarvan maar de vraag is of hij jou ooit als vader gaat zien. 

Want stel dat jij die omgang afgedwongen krijgt. Dat zegt niets over het vormen van een band. Wie zegt dat het tussen jullie wel klikt? Als jij zo met zijn moeder blijft omgaan zou ik als moeder nergens toestemming voor geven. Kind kan jou met 18 leren kennen als hij dat wil. Of eerder als kind daar om vraagt. 

Mark83 schreef op 22-11-2025 om 09:16:

[..]

En dat lukt me dus niet, de haat naar haar loslaten. Ik neem het haar voor altijd kwalijk dat ik door haar het belangrijkste moment uit mijn leven hebt gemist; de geboorte van mijn kind. En dat ze hem haar achternaam heeft gegeven. Ik kan dat niet verkroppen.

Ik weet ook dat zij me nóóit zal vergeven voor de leugens die ik naar de Raad vd Kinderbescherming hebt gemaild over haar , haar familie en vrienden. De raad en rechter geloofden er achteraf gelukkig niets van. Maar mijn ex wilde dat mijn "excuses net zo luid waren als de valse beschuldigingen." Maar mijn ego, trots en boosheid zitten me in de weg. Ook al accepteer ik alle hulpverlening, mijn ex zal er alles aan doen om me weg te houden bij mijn zoon. Ook al beweert zij van niet. De hulpverlening benoemt zij alleen omdat ze weet dat ik hulpverlening inderdaad wantrouw. Ik weet ergens wel dat mijn ex alle credits verdient en dat zij een goede moeder is. Maar de haat zit echt diep.

Het is 1 grote ellende. Mijn vader staat volledig achter haar en heeft nu de band met mijn zoon die ik graag had willen hebben. Wij hebben momenteel ook geen contact. Mijn moeder voelt zich schuldig naar mij toe wanneer ze mijn ex en zoon bezoekt. En mijn zus staat een beetje in het midden omdat ze de band tussen de neefjes en nichtjes belangrijker vind dan de vete tussen mij en mijn ex.

Er is veel verdriet in je leven en in je relaties. In plaats van dat te voelen, ben je heel erg verhard. Dat lijkt misschien te helpen tegen je kwetsbaar voelen maar in werkelijkheid duwt het je alleen maar verder de eenzaamheid en de hel van je eigen donkere gevoelens in.

Ergens voel je dat je kind een goed leven heeft en dat het dat verdient: je weet dat je ex een goede moeder is en je bent ergens blij dat je leugens over haar hun uitwerking hebben gemist. Begin daar. Als níets lukt van wat jij wil, eerlijk vindt, behoefte aan hebt, wat wil je dan voor je kind? Je kind heeft een goede moeder die hem een goed leven geeft. Van jouw familie krijgt hij liefde en aandacht. Je kind heeft een liefdevolle, warme kring van mensen om hem heen. Geef je ouders en zus ruimhartig toestemming voor hun contact met je zoon en bedank ze voor de liefde waarmee ze hem omringen! Want dat wíl je voor je kind, ook als je er zelf niet voor hem kan zijn. Ook als je niet kan vóelen dat je dat voor hem wil, kan je besluiten en weten dat je dat voor hem wil, omdat je nou eenmaal liefde wil voor je kind. 

Je bent je ervan bewust dat gevoelens en overtuigingen je in de weg zitten. Je denkt in termen van ‘altijd’ en ‘nooit’. Je denkt te weten waarom je ex dingen doet, schrijft haar kwaadaardige bedoelingen toe. Het is heel moeilijk om zo vast te zitten in je negatieve emoties en gedachten. Dingen worden er niet beter van. Dat zie jij zelf in deze post ook. Kun je, al is het maar kort, stoppen met vechten en voelen dat het ontzettend mis is gelopen met je vaderschap en dat je een weg zult moeten vinden om je gevoelens en gedachten daarover te hanteren, om iets te kunnen opbouwen in plaats van te blijven slopen en uithalen? 

Dat je hulpverlening wantrouwt, begrijp ik eigenlijk best. Ze begrijpen vaak niet wat ze van iemand verwachten en dat frustreert enorm als je zo vol zit met emoties. Daarom raadde ik je ook die organisatie aan van René Haring, die zelf heeft vastgezeten omdat hij zo kwaad en agressief was, omdat die wel zal begrijpen hoe moeilijk het is wat je moet doen. Heb je al eens gekeken naar Agressie en daarna, Mark? Wat vind je daarvan? 

Mark83 schreef op 22-11-2025 om 18:55:

Als ik hulpverlening nodig heb, waarom mijn ex dan niet? Misschien moet zij hulp accepteren om de draagkracht te krijgen om het begeleide omgang toe te staan. Het staat in de beschikking, geadviseerd door de Raad. Dus zo "onveilig" zal ik niet zijn. Ik zou mijn leven geven voor mijn zoon.

Het gaat erom welke vader wil jij zijn.

 Eentje die vol zit met kwaadheid,haat,wrok en stress of eentje die zonder al die negatieve ballast door het leven wil en op die manier eenzelfde vrije band met zoon kan proberen op te bouwen net als je vader,moeder en zus.