Is omgang tussen vader en kinderen noodzakelijk?

wat is nu de regeling?

Wat is nu de opgelegde omgangsregeling en hoe vaak zie je je kinderen werkelijk?
Psychisch niet in orde zijn is natuurlijk geen excuus om je kinderen helemaal niet te zien, het kan wel een reden zijn voor een aangepaste omgangsregeling.

Een paar dingen

Als er een vastgestelde omgangsregeling is waar je niet aan voldoet heb je een kans op gedoe. Blijkbaar neemt je exvrouw hier geen genoegen mee dat je niet voldoet aan de afspraken. Als je die psychiatrische observatie op papier hebt, had je dat al kunnen aangeven bij de vaststelling van de omgangsregeling en mogelijk alsnog als er een zaak van komt.
Bedenk goed wat wel realistisch is, al is het sporadisch, want kinderen willen graag hun vader in hun leven. Kun je niet mee met een kind als het naar muziekles of sport of zoiets gaat? En een ander kind een middag bij je thuis laten spelen. Of, vooral tieners, regelmatig op afspraak samen (uit) eten?
Dat is het gedeelte kind. Maar het kan ook zijn dat je exvrouw ook eens een weekend vrij wil, want continue zorg voor een kind is echt voor iedereen zwaar, je wil echt weleens vrij.
Heb je geen familie of zo waar ze een weekend in de maand zouden kunnen zijn. Of al is het maar een avond, nacht en dag? Opa en oma, tantes of ooms, willen vaak ook wel betrokken zijn. En mogelijk kun je ze ook financieel wat compenseren. Of een moment erbij zijn.

Hmmm

Je bent dus eigenlijk gewoon een eikel, maar ja die flapdrol is wel hun vader. Ze kunnen je niet dwingen om voor je kinderen te zorgen, dus daar heb je dan mazzel mee. Voor de kinderen lijkt het me het best als je ruim je alimentatie blijft betalen en af en toe eens met ze afspreekt, zodat ze niet zo keihard doorkrijgen dat je ze eigenlijk niet wilt. Sneu hoor.

AnneJ

Aanvulling op mijn reactie:

Ik heb de uitspraak van de psychiater niet op papier.

Mijn probleem is dat ik geen kinderen wilde en nooit veel met ze gedaan heb, voordat we aan ze begonnen heb ik aangegeven geen omgang enz. te willen mochten we uit elkaar gaan. Dit blijkt nu ineens niet meer bekend en mogelijk te zijn maar ik vraag me af hoe anderen dat wel kunnen.

Korte dingen doen met de kinderen is lastig want ik woon nu op meer dan 1,5 uur rijden van ze vandaan.

Mijn ouders en ex schoonouders doen sowieso veel voor mijn ex en de kinderen, daar naast werkt mijn ex niet en voorlopig is ze er financieel niet op achteruit gegaan.

Wees eerlijk

Eikel of niet, ik heb inmiddels genoeg ouders gezien die het oprecht niet konden en het toch moesten doen, zorgen voor kinderen. Dat wil je ook niet.
Je bent in een iets gunstiger positie. Je kinderen worden toch wel door anderen opgevoed.
Je kunt het beste eerlijk je onvermogen aangeven. Je gunt je kinderen het allerbeste maar je kunt niet voor ze zorgen en je wilt ze geen pijn doen als het niet goed met je gaat.
Maar het zou handig zijn als je iets kunt bedenken dat ze toch iets aan vanzelfsprekend contact hebben. Zoiets als een groot cadeau op hun verjaardag, samen uit te zoeken, en je neemt ze even mee uit eten? Op een datum rond hun verjaardag die jou en het betreffende kind goed uitkomt.

AnneJ

Een soort van jouw vanzelfsprekende contacten heb ik voorgesteld maar dan gaat mijn ex uit haar dak omdat ik er te makkelijk vanaf kom en een pretpappa ben. Ze heeft toen ook gedreigd niet thuis te zijn als ik ze terug zou brengen zodat ik dan eens kon voelen hoe het is om ze dagelijks te hebben.

Ik had niet alles opgeschreven en moet wat verduidelijken, ik heb voor mijn ex ingestemd met de kinderen maar wel een band gehad. Een paar jaar geleden liep onze relatie niet meer maar ik heb de stap toen niet kunnen zetten omdat ik bang was voor de eenzaamheid en omdat mijn ex financieel afhankelijk was van mij. De ruzies en de inzet van de kinderen hebben ons geen goed gedaan en daardoor zitten we nu in een vechtscheiding waarbij we de kinderen naar de ander duwen i.p.v. andersom wat ik verschillende keren heb gehoord.

Duidelijk zijn

Wat er ook van komt lijkt het mij verstandig om, in samenspraak met je advocaat, duidelijk te zijn naar alle partijen. Het spijt je dat het niet het droomhuwelijk en het gedeelde ouderschap is geworden dat jullie beiden, je exvrouw en jijzelf, voor ogen hadden, maar je bent ongeschikt om je kinderen op te voeden en je hebt alleen toegegeven om je vrouw tegemoet te komen, maar ook in de praktijk ongeschikt gebleken. Daarvoor ben je psychisch niet stabiel genoeg en je wilt ze geen pijn doen.
Je kunt zo goed mogelijk financieel blijven bijdragen tenzij deze vechtscheiding ook je mogelijkheid om nog te blijven werken aantast.
Je bent bereid, voor je kinderen, een beperkt contact te onderhouden, mits dat in goede orde kan verlopen anders kun je daar ook niet aan beginnen.
En alle partijen, daarbij hoort niet alleen je exvrouw en je advocaat, maar ook haar ouders en jou ouders en uiteindelijk ook je kinderen.
O ja, en JZ natuurlijk.

Via je advocaat

Misschien is het handig om dit via je advocaat te communiceren, naar alle partijen, of per brief of email. En dan zou ik voorlopig alle contact uit de weg gaan tot de echtscheiding uitgesproken is. Je wil geen hoop wekken of valse illusies. En je wil je ook niet laten bedreigen of chanteren.
Zonodig laat je alle contact, bijvoorbeeld met JZ, via je advocaat lopen.

geen kinderen gewild

Het feit dat jij 'nooit kinderen wilde' doet er totaal niet toe, dat hoef je niet te vermelden en ik zou het ook als ik jou was uit je gedachten bannen. Het lijkt alsof je daar voor jezelf rechten aan ontleent om niet goed voor je kinderen te hoeven zorgen, en dat slaat totaal nergens op. Je hebt ze op de wereld gezet, en daarmee hebben ze recht op jouw liefde en aandacht. Punt uit. Wordt volwassen en zorg dat je er uit komt met je vrouw.

aanvulling

In aanvulling op AnneJ's stuk zou ik iets meer benadrukken dat je dus in het belang van de kinderen minder contact met ze wil, zodat jij er niet onderdoor gaat en dan slecht voor ze zorgt/slecht richting hen gedraagt wat schadelijk voor de kinderen zal zijn. En inderdaad benadrukken dat je ze graag zoveel mogelijk financieel steunt, dat is wat je wel kunt.

En ik weet niet hoe het werkt, maar het kan goed zijn als uitgesproken wordt, dat je je realiseert dat het voor je ex zwaar is/kan zijn, veel voor de kinderen te zorgen. En ook dat je je realiseert dat het voor de kinderen ook naar kan zijn jou minder te zien. Maar dat deze oplossing uiteindelijk wel het beste is voor de kinderen en, naar je denkt, ook voor ex. Als je er doorheen raakt door te veel zorg voor de kinderen, schaadt dat niet alleen de kinderen maar ook (financieel) je ex.

Tot slot, misschien handiger als e.e.a. eenmaal geregeld is, aan je kinderen vaak te laten weten dat je echt om ze geeft (ik weet niet of "houden van" bij je past), door regelmatig berichtjes via whatsapp of zo te sturen om belangstellend naar ze te vragen en aan te geven dat ze wel kunnen bellen. Dus zij het op afstand, wel beschikbaar te zijn voor hen.

Nog een vraag: wat is de reden dat je zover weg bent gaan wonen?

En: hoe was het qua alleen zorgen voor de kinderen toen jullie nog getrouwd waren? Deed je dat wel eens, hoe vaak, hoe lang, en hoe ging dat dan?

Triest

""Een soort van jouw vanzelfsprekende contacten heb ik voorgesteld maar dan gaat mijn ex uit haar dak omdat ik er te makkelijk vanaf kom en een pretpappa ben. Ze heeft toen ook gedreigd niet thuis te zijn als ik ze terug zou brengen zodat ik dan eens kon voelen hoe het is om ze dagelijks te hebben.""

Poeh...die raakt me. Het komt er dus op neer dat moeder ook blij is om regelmatig van de kinderen verlost te zijn, Dat ze nergens echt van harte welkom zijn. En zeker niet fulltime. Arme kinderen...

vreemd

Dus je ex werkt niet maar wil ook niet meer dan 50% van de tijd voor de kinderen zorgen, ondanks hulp van ouders en schoonouders? Wat wil ze dan? Onbezorgd een nieuw leven beginnen? Dat zal toch echt niet gaan.
Misschien kun je jouw ouders inschakelen. Vinden zij dat jij het aan zou moeten kunnen? Willen ze jou ook helpen als je in de buurt woont? Feit dat oudste bij jou wil wonen geeft toch wel aan dat je iets te bieden hebt. Of wil hij/zij vooral vrijheid? Ik zou serieus naar deze wens kijken. Voor een 16-jarige is niet zo veel zorg meer nodig. Wel aandacht natuurlijk, maar waarom zou je dat niet kunnen opbrengen samen met je ouders? Voor een 16- jarige zorgen lijkt mij eenvoudiger en rustiger dan 50% van de tijd voor drie kinderen.
Succes.

Antwoorden

@AnneJ: Bedankt voor je tips, deels doe ik ze al maar ik heb er echt wat aan.

De overige reacties brengen mij weer aan het twijfelen om toch contact/omgang te hebben maar dit gaat echt niet, dit zal niet goed zijn voor de kinderen want dan blijven ze maar hoop houden. Voor mijzelf zal het ook niet goed zijn want ik blijf de druk continue voelen.

Dan ben ik maar een eikel en ga aangeven dat het gewoon niet kan en zien hoe het afloopt, als het helemaal niet anders kan ga ik wel kijken of ik naar het buitenland kan vertrekken.

16 jaar

Je bent 16 jaar de vader van je kinderen geweest. Een andere vader kennen ze niet.

Dus wees niet die eikel. Wat moeten je kinderen hier van denken. Moeder wil ze liever niet de hele tijd en vader wil ze helemaal niet meer zien.

Ik vind dit echt schandalig. Jij bent de volwassene in dit verhaal. Als je je kinderen al 16 jaar hebt opgevoed kan er nu ook wel wat vanaf.

Ehmmmm

ik zit te denken: je schrijft dat jouw ouders ook veel voor je (aankomend) ex doen.

Maar zouden zij niet veel voor JOU kunnen gaan doen? Heb jij een goede band met je ouders? Of kun je die weer opbouwen?

Overigens: ik vind je geen eikel en ook niet iemand die zijn snor wil drukken. Ik kan me jouw situatie prima voorstellen, omdat ik zelf een partner heb als jij. Alleen gaat het niet slecht met hem en gaat het goed met onze relatie. Maar mijn partner is geen standaardvader. Hij kan het gewoon niet. Hij is een fantastisch leuk mens, maar het vaderschap zit gewoon niet echt in hem, of liever, echt niet!

Twee dingen:
Het lijkt in jullie scheiding dus vooral te gaan om hoe beide ouders zo min mogelijk 'last' hebben van het ouderschap. Beide fifty-fifty is dan wel redelijk. Maar jij kan het niet. Kun jij hiervoor je ouders inschakelen? Zouden zij jou kunnen helpen en ondersteunen? Zou het mogelijk zijn dat zij jouw kinderen voor jou zouden kunnen opvangen?

Ik vermoed dat jij wel het beste met je kinderen voorhebt. Ondanks dat je psychisch/emotioneel niet in staat bent om ze voortdurend om je heen te hebben. Dus dan zou ik inzetten, niet op wonen bij de moeder (die ze volgens mij niet wil om jou te treffen) maar op het zo goed mogelijk invullen onder jouw verantwoordelijk voor de periode dat ze bij jou zouden moeten zijn.

Tweede ding: je oudste is 16. Kun je hierover met dit kind praten? Je hoeft niet te gaan vertellen dat jij eigenlijk je kinderen niet wilde, maar je kunt wel bespreken dat jij psychisch niet in staat bent om ze om je heen te hebben. Dat zou ik doen. Daarmee maak je ene kind oook duidelijk dat het niet om hem/haar persoonlijk gaat. Want kinderen trekken dingen zich persoonlijk aan. En dit ligt bij jou! Jij bent degene die het niet kan.

Wat een lastige situatie...

AnneJ

heeft trouwens ook een goed advies: wees duidelijk...

Waar ik alleen mee zit is de kant v/d moeder. Als zij ze ook niet wil... zouden ze dan bij je ouders kunnen wonen, of deels, zodat die je ex kunnen ontlasten???

Vraagje, om hoeveel kindren gaat het? Om twee vermoed ik? Oudste 16, dus nog twee jaar te gaan, en de jongste?

Wie weet kun je beter met je kinderen omgaan als ze ouder zijn? Dat is hier het geval... dat kan wellicht een soort troost zijn, je kinderen niet kunnen opvoeden betekent niet dat de band voor altijd weg verloren is...

Bovenaan

Is de nick vader van 3, dus ik vrees dat het om drie kinderen gaat.

verdeling

Normaal zou ong. 50-50 verdeling mooi zijn.

Ik begrijp dat de vader fulltime werkt en de moeder niet. En vader betaalt alles?

Dat lijkt mij reden om niet 50-50 verdeling na te streven, maar zeker niet als vader het psychisch niet aan kan en die verdeling dus ten koste van de kinderen gaat (uiteindelijk).

De vraag is of de ouders van de vader wellicht bij kunnen springen als vader (veel) minder voor de kinderen zorgt. Zodat de moeder (zijn ex) in elk geval af en toe kind-vrij is.

Wel reden om de financiële vergoeding (iets) aan te passen. Vermoed ergens dat zij dat dan niet wil. Erg.

En heel erg voor de kinderen als vader EN moeder ze niet willen.

Dus: ik zou ook, zodra de leeftijd van de kinderen er geschikt voor is, conform bovenstaand advies de kinderen uitleggen dat je niet voor ze WIL zorgen, maar dat je niet voor ze KUNT zorgen.

Maar alles wat je ze af en toe wel kunt bieden (hoe weinig ook), zou ik echt doen. Het is denk ik killing voor kinderen als je merkt dat je vader je niet WIL zien en ook werkelijk geen contact opneemt of nooit beschikbaar voor je is. Dus doe je best, evt. met hulp van je familie. Vertrek dus niet naar het buitenland om hieronder uit te komen. Leg het gewoon uit en wees duidelijk.

De kinderen

Zijn natuurlijk ook gewoon op school. Dat levert al de nodige kind-vrije uren op.

Ik denk trouwens dat in bovenstaande reactie moet staan 'niet niet gevonden de kinderen wilt zorgen'.

jammer de bammer

Dat je 'alleen maar aan kinderen bent begonnen omdat je ex het wilde' is natuurlijk lulkoek. Je bent een volwassen vent. Als je geen kinderen wilde had je ze niet op de wereld moeten zetten. En dan heb je er ook nog drie.
Tja, en dan kun je er nu wel geen zin in hebben of het allemaal maar moeilijk en lastig vinden, maar dat is dan heel jammer voor je. Die kinderen hebben hier ook niet om gevraagd.
Dus: zoek hulp voor jezelf (ouderschap bestaat uit een hele hoop vaardigheden die je ook kunt trainen, dus op zeker moment niet geschikt betekent niet voorgoed niet geschikt), creëer een goed netwerk (je ouders, familie, vrienden enz.) om alle zorg en opvang te regelen en zet je er over heen. Dan doe je het maar omdat het moet (want ja, het moet) en niet omdat je het zo graag wilt.

Fijn dat je baan je hobby is. Er zijn ook zat mensen waar dat niet voor geldt. Toch moeten die ook voor inkomen zorgen en dus doen ze dan maar werk waar ze niet alleen maar blij van worden. Zo is het leven.

Overigens: als je 16 jarige liever bij jou wil wonen, doe je vast iets goed. Daar kun je dan toch op zijn minst voldoening uit halen...

Zorg voor de kinderen

Naast vader zijn moeder maar ook beide grootouderparen en bovendien bureau jeugdzorg betrokken bij de zorg. Dat zijn genoeg partijen om al genoeg te steggelen te hebben. Daar zou ik vader niet ook nog eens bij willen betrekken.
Als het stof gezakt is kan vader altijd nog, aanvankelijk op incidentele basis, bekijken hoe hij wel bij de zorg voor zijn kinderen betrokken kan zijn. Vader willen betrekken bij regelingen tussen de moeder, grooutouderparen en bureau jeugdzorg lijkt me niet handig en ook valse verwachtingen scheppen. Dan gaat moeder toch halen en trekken om haar verwachtingen waar te maken en bureau jeugdzorg om de betrokkenheid van vader weer te vergroten.
Ik denk dat je hier beter duidelijk in kunt zijn. Dit is de bijdrage van vader.
Anders blijft het gesteggel eindeloos en daar is niemand bij gebaat. De kinderen al helemaal niet.

Onaardige reacties zitten ertussen

die ik niet zo goed snap eerlijk gezegd.

Als diegenen de beginposting lezen, staat er toch echt duidelijk dat deze vader een psychiatrische aandoening heeft, aan iets lijdt waardoor hij de verantwoordelijkheid voor zijn kinderen niet kan dragen. Er staat niet dat hij ze haat, maar eerder zelfs dat hij ze wil beschermen tegen slechtere periodes waarin hij weet dat hij niet goed voor zijn dierbaren/naasten is.

Dit lijkt me niet een fijne staat van zijn...
Het is niet iets waar iemand voor kiest lijkt me.

Nou

Er staat toch gewoon dat hij geen contact met ze wil? Mee naar een voetbalwedstrijd of even ergens eten of iets leuks doen zit er niet eens in. Arme kids. En moeder is ze ook liever een deel van de week kwijt. Wat een drama.

Ja en

Dat geeft je dan het recht om vader af te serveren en te eisen dat hij alsnog verplichtingen aangaat die hij niet kan waarmaken.
Heel treurig voor de kinderen, maar ze een vader geven die geen vader kan zijn is ook echt niet fijn.
Je kunt de schade beperken, als ouder, door uit te leggen dat het niet aan de kinderen ligt, kinderen trekken zich vaak zaken te persoonlijk aan, maar aan het onvermogen van vader. Soms is dat zo in het leven. Je kunt wel proberen met alle geweld aan ideaalplaatjes te blijven voldoen maar dat kan nog veel meer schade opleveren.

Ja hallo zeg

Dit is wel een beetje van het niveau van: moet je gewoon wat harder best doen, iedereen kan lopen, dus jammer voor jou dat jij geen benen hebt.

Ik zie hier regelmatig verhalen voorbij komen over exen die echt ongeschikt zijn voor het ouderschap. Nu hebben we er 1 die voldoende zelfinzicht heeft om dat zelf ook in te zien en dan wordt ie alsnog afgefakkeld.

Het is heel triest dat de kinderen over en weer als een hete aardappel doorgeschoven worden, maar als iemand het echt niet in zich heeft gaat dat geen verschil maken. Ik vind de grootouderoptie nog niet zo gek. Zo supergeschikt komt moeder eigenlijk ook niet over.
Is dat een optie TO?

En bedenk...

dat ik op dit moment in een slechte periode zit en het door die bril geschreven heb. En ja daardoor blijft de naald hangen in "ik wilde ze niet"

Over een paar maanden gaat het waarschijnlijk weer beter maar is het dan goed om intensief contact te hebben en een paar maanden later weer niets, het door te laten lopen met mogelijke gevolgen of zijn ze beter af met de zekerheid nooit meer of soms beperkt contact te hebben?

Mijn therapeut heeft mij daar al nuttige antwoorden op gegeven. De reacties van AnneJ en mirreke ontroeren en helpen mij en daar heb ik en dus ook de kinderen meer aan als de veroordelingen. Helaas zit mijn ex en nu ook JZ in het veroordeel schuitje waar ik en de kinderen niet erg mee geholpen worden.

Ik gun de kinderen het beste en wil ze daarom tegen mijzelf beschermen. Ik heb nog steeds therapie en ze kunnen wel de scherpe kantjes weghalen maar helemaal normaal zal ik helaas nooit worden.

Zelfinzicht

Inderdaad.

En nogmaals. Als dat duidelijk is laat het contact dan via je advocaat verlopen. Allerlei uitnodigingen voor overleg zorgen alleen maar voor meer ergernis en ruis. Een advocaat kost ook geld maar dat is te prefereren boven een vechtscheiding IRL. Mochten er vragen zijn dan kan je advocaat die pareren conform je besluit. Vooral JZ. Laat je niet sommeren, tenzij je voor de rechter moet komen, zelfs dat kan je advocaat dan nog voor je doen.

sorry

Nu ik het overlees vind ik mijn reactie te bot en kort door de bocht. Ik blijf er wel bij dat 'ik heb ze nooit gewild' geen argument is, dat gaat er bij mij echt niet in. En volgens mij helpt die gedachte je ook totaal niet, alleen in negatieve richting. Je hebt gewoon drie kinderen, die NU recht hebben op liefde. En hoe je dat in wilt en kunt vullen, daar moet je voor je zelf achter komen, en zoeken naar een manier die bij jou en hun past. En dat het dan enorm stressvol is als er zoveel druk bij komt door de verziekte relatie met ex en instanties die om de hoek komen kijken begrijp ik heel goed. Veel sterkte in ieder geval.

Eerlijk

De gedachte "ik heb nooit gewild" en "we hadden afgesproken..." maar ook over hele andere onderwerpen zijn niet helpend maar het niet kwijt kunnen raken is een onderdeel van mijn problematiek waar geen pasklare oplossing voor is.

Toen ze jaren geleden op begonnen te spelen heb ik therapie/gesprekken gehad die ook zo veroordelend waren, het gevolg is dat ik me nog harder ben af gaan zetten. Gelukkig heb ik nu therapie die hier anders mee omgaan maar door de houding van mijn ex ben ik mij weer steeds harder aan het afzetten. In de ergste gevallen ben ik in staat mijn kinderen volledig te negeren, buiten de deur enz. te zetten.

De nu positieve reacties zorgen voor een drang om naar ze toe te gaan en te knuffelen enz, de negatieve om ze een bericht te sturen dat ik ze nooit meer wil zien. Dit is helemaal mijn verantwoordelijkheid.

Helaas zit ik zo in elkaar en ja ik ben een eikel maar ik doe mijn best te veranderen en wil de kinderen (in de tussentijd) beschermen. Als de druk niet al te hoog is gaat het sowieso beter.