Is omgang tussen vader en kinderen noodzakelijk?

Wat wel?

Vraag me af: wat kun je je kinderen wél bieden?
En dan daarvan uitgaan en met je ex én je kinderen proberen afspraken te maken.

De andere kant...

Een klein meisje was ik toen mijn ouders gingen scheiden.

Mijn vader kon destijds ook niet voor ons zorgen. Niks regeling van om de week of om het weekend of überhaupt enige regelmaat.

Heel af en toe een weekendje naar hem toe en heel soms met hem op vakantie en dat was het dan wel. En daar keek ik dan enorm naar uit. De rest van de tijd draaide mijn moeder op voor de verzorging en het geld. En dat terwijl ze zelf zo ongeveer compleet ingestort was door de scheiding en al het gedoe daar omheen.

Mijn vader had door een hele nare jeugd veel problemen met zichzelf en woonde ook 1,5 uur rijden bij ons vandaan. En dat was hoe het was.

Natuurlijk heeft mij dat gevormd, maar niet alleen negatief.

Vanwege het feit dat wij niet constant van huis hoefden te wisselen, was er altijd wel rust. Wij konden ieder weekend met onze vrienden spelen. Natuurlijk miste ik mijn vader soms wel, maar doordat mijn vader (en ook mijn moeder) heel duidelijk waren over het waarom, kon ik dat al heel jong accepteren. Op latere leeftijd heeft mijn vader wat meer verteld over hoe hij in elkaar zat, wat de oorzaak was en waarom hij zaken lastig vond. Waarbij hij overigens geen slachtoffergedrag vertoonde, maar gewoon uitlegde hoe het bij hem werkte, zonder vingers te wijzen naar hoe dat ontstaan is.

Het belangrijkste voor mij was dat ik altijd gevoeld en gehoord heb dat het niet aan mij of ons als kinderen heeft gelegen. Als volwassen vrouw heb ik nu een redelijk goede band met mijn vader, maar nog steeds is contact voor hem lastig. Als het er is, dan is het fijn maar het zelf tot stand brengen blijft voor hem een worsteling.

Wat ik wel lastig vind om te lezen is dat moeder er zelf ook niet op lijkt te wachten om de kinderen heel veel te hebben. En toch kan ik daar begrip voor hebben.
Het is niet niks om alleen voor je kinderen te zorgen en 24/7 voor ze klaar te staan, dus ik begrijp ook dat het voor haar fijn is als zij af en toe ook tijd voor zichzelf heeft. Bijtanken en scherp blijven voor je kinderen. Ook zij moet nu een scheiding verwerken, dus dan is dat allemaal best pittig. Wees je daarvan bewust.

Voor de vader in dit verhaal, ik begrijp je worsteling. De vraag is, ben jij ook in staat je in je ex te verplaatsen? Als jullie dat beiden doen en het belang van de kinderen voorop zetten, dan kom je al een heel eind.

Het hebben van kinderen is nu eenmaal het hebben van verantwoordelijkheid, van beide ouders.

Jouw ex is niet verantwoordelijk voor het feit dat jij je afzet, dat is allerlei oorzaken buiten jezelf zoeken waar je kinderen de dupe van zijn. Ook zijn de positieve reactie niet de oorzaak van dat je naar ze toe wil.

Jij bent degene die toelaat dat je een speelbal bent van de omstandigheden. De vraag is, wat ga jij daar aan doen?
Je kunt namelijk alleen jezelf veranderen en hoe jij naar de wereld kijkt.

Er is geen goed of slecht, het denken maakt het zo.

En nee, je bent geen eikel, je bent zoekende.

Ik wens je veel wijsheid toe...

Andere kant

Dit draadje blijft een beetje knagen. Ik snap je verhaal op zich wel, maar je klinkt als iemand die ik ken. Tegen hem zou ook gezegd zijn dat hij vanwege een aandoening niet voor kinderen kon zorgen. Degene die dat tegen hem gezegd heeft, heeft hem geen dienst bewezen. Tot die tijd heeft hij van alles bereikt. Nu heeft hij een beetje de neiging zich daarachter te verstoppen. Probeer je wel om niet tegen je kinderen te zeggen dat je ze niet wilde, om je ex niet zwart te maken en om besluiten niet tegen te werken?

Eens even van de andere kant bekijken. Wat zou dan het advies zijn?
Het loopt al een tijd niet lekker tussen mij en mijn ex, maar we zijn een tijd bij elkaar gebleven, omdat hij opzag tegen de eenzaamheid en ik financieel afhankelijk van hem was. Dit leidde echter tot ruzies en daar werden de kinderen in betrokken. Drie maanden geleden is mijn ex weggegaan. Hij woont nu op anderhalf uur rijden. Hij houdt sindsdien het contact af. We zijn bezig met de scheiding, maar komen niet uit de omgangsregeling. Ik heb voorgesteld om ieder 50% voor de kinderen te zorgen Mijn ex stelt dat hij psychisch niet in staat is om voor de kinderen te zorgen. Dit zou zijn psychiater gezegd hebben, maar hij heeft dit niet op papier. Hij zegt dat hij in slechte periodes aan de kinderen zal laten merken dat hij ze niet wilde, dat hij mij zwart zal maken en besluiten tegen zal werken. Hij zegt desnoods naar het buitenland te gaan. Volgens hem heeft hij aangegeven geen omgang te willen, maar hij heeft wel een band met hen en zij met hem. Onze oudste van 16 heeft aangegeven bij mijn ex te willen wonen. Weliswaar ben ik er tot nu toe financieel niet op achteruit gegaan, maar het is me te zwaar om volledig voor de kinderen te zorgen. Gelukkig helpen mijn ouders en schoonouders me veel. Wat is een goede regeling?

Ik geloof dat mijn advies in deze omstandigheden ook zou zijn om de omgang te beperken tot de vakanties en/of de weekenden. 50% is in deze omstandigheden niet haalbaar - tenzij de vader weer dichterbij komt wonen. Als de oudste dat wil, zou bij de vader gaan wonen wel mogelijk zijn. Voor de anderen is het mogelijk om de vader in de weekenden en/of de vakanties te bezoeken, als zij dat zelf willen, natuurlijk. Ze moeten er maar net zin in hebben om lang te reizen en misschien hebben ze ook andere dingen die ze in het weekend moeten of willen doen. Het advies aan de moeder zou zijn om te kijken of de ouders of schoonouders misschien af en toe de zorg over zouden kunnen nemen, zodat ze even bij kon tanken.

Het advies wordt dus niet anders. Maar probeer goed te blijven overleggen en te kijken of je je ex wat kunt ontlasten.

Het beeld Erica

Als buitenstaander heb je er geen beeld bij zie ik. Je kunt je niet voorstellen dat het voor deze vader echt zo werkt als hij in alle oprechtheid meldt. Je blijft er verwachtingen op projecteren die vader zegt niet aan te kunnen gaan.
Je beoordeelt in een ander geval dat een vader hierin niet goed geadviseerd is want hij heeft daarvoor al zoveel bereikt.
Ja, in de beeldvorming, maar je weet niet wat het hem heeft gekost en dat hij er niet meer tegenop kan.
Je kunt mensen zo emotioneel klem krijgen dat er juist situaties ontstaan van kindermishandeling. Vanuit de paniek en de emotionele klem waarin mensen komen te zitten. Dat kun je wel willen negeren, maar dat is een realistisch risico.

Deze vader heeft zijn best gedaan, maar dagelijks ervaren hoe het hem niet lukt en in de emotionele problemen brengt, vooral naar zijn kinderen toe, maar ook naar zijn vrouw. En hoe het gezin daarin klem komt te zitten. Daar wil je vanaf.

"Ik geloof dat mijn advies in deze omstandigheden ook zou zijn om de omgang te beperken tot de vakanties en/of de weekenden. 50% is in deze omstandigheden niet haalbaar - tenzij de vader weer dichterbij komt wonen. Als de oudste dat wil, zou bij de vader gaan wonen wel mogelijk zijn. Voor de anderen is het mogelijk om de vader in de weekenden en/of de vakanties te bezoeken, als zij dat zelf willen, natuurlijk."

Wat je hier voorstelt is dat vader zich toch weer in de roller coaster van de aanspraken van zijn exvrouw en BJZ stort, en de verwachtingen van zijn kinderen, waar hij juist klaar mee is en niet kan waarmaken. En vaste afspraken voor verzorging maakt waar hij niet consequent toe in staat is.

Dat begrijp ik niet. Dan neem je deze vader niet serieus.

Hoe zo 'blijft'

Hoe zo 'blijf ik er verwachtingen op projecteren'? Tot nu toe sta ik in mijn (overigens beperkte) reacties redelijk aan de kant van deze vader. Ik kan me best voorstellen dat het zo werkt als hij meldt. Maar ik heb alleen zijn woord dat hij zich zo voelt als hij doet. Daarom bleef dit draadje knagen. Ik kan me voorstellen dat het voor zijn ex frustrerend is dat hij zich hierop beroept. Daarom wilde ik de andere kant bekijken. Ik weet niet hoe zijn ex hiertegenover staat, dus ik heb de gegevens heel bewust neutraal geformuleerd. Dat leidt niet tot een merkbaar ander advies: (uiterst) beperkte omgang met de kinderen, omdat meer alleen al gelet op de afstand niet realistisch is. Het is niet mijn bedoeling te zeggen dat de kinderen alle weekenden en alle vakanties bij hun vader zouden moeten zijn. Maar als er omgang is, dan kan dat alleen in de vakanties en de weekenden. Dat kan ook incidenteel zijn. Ik ben geneigd deze vader te geloven, juist omdat hij klinkt als de mij (zeer goed) bekende. In dat geval ging het, om misverstanden te voorkomen, overigens niet over de vraag of hij kon zorgen voor al bestaande kinderen, maar om de vraag of hij ze moest krijgen. Ik heb die man geen kinderen opgedrongen en ben ook niet in de positie om dat te doen. Wat dat betreft was de formulering onzorgvuldig: er is hem gezegd dat hij door een aandoening niet voor kinderen kon zorgen en ik denk dat hij beter af was toen hij niet wist dat hij die aandoening had (maar niet speciaal in verband met het al dan niet krijgen van kinderen).

Overleg

Het blijven overleggen lijkt me juist in de situatie van deze moeder niet aan de orde. Dat versterkt haar aanspraken en versterkt zijn emotionele klem.
Overleg is niet altijd de panacee. In dit geval lijkt mij duidelijkheid, en afstand, geen overleg, effectiever.
Maar inderdaad, het kan ook zin hebben om je te verplaatsen in hoe het voor deze moeder moet zijn.

Vanuit het gezichtspunt van zo'n moeder

Allereerst wil ik je een compliment geven voor je zelfinzicht. Dat ontbrak helaas bij mijn ex, die zichzelf uiteindelijk diep in de nesten werkte. Niemand weet waar hij nu is en dit heeft er flink ingehakt bij je kinderen.

Onderschat de druk op een alleenzorgende moeder niet, hoewel het wel weer tegen jouw ex pleit dat zij niet werkt; ik deed dat wel en de alleenzorg plus het kostwinner zijn is me lelijk opgebroken en heeft me mijn gezondheid gekost.

Wat ik jou wil adviseren is opvang voor de kinderen regelen voor als het "jouw" dagen zijn en je hebt een slechte tijd. Ik begrijp al dat oma's en opa's graag willen bijspringen. Mooi!

Helemaal afstand nemen vind ik minder verstandig. Tijdens goede dagen zul je toch je verantwoording moeten nemen, vind ik. Dan maar als pretpappa. Altijd beter dan helemaal uit beeld verdwijnen. Zorg i.i.g. wel ervoor dat de druk niet zwaarder op je ex komt te liggen want ik vermoed (en dat is geen verwijt) dat die al e.e.a. heeft meegemaakt en ondanks het niet werken toch ook tijd nodig heeft om zichzelf terug te vinden na jullie relatie.

"Ik heb ze nooit willen hebben" vind ik een lam excuus. Dan had je er destijds maar wat aan moeten doen, sterilisatie of een condoom. Je lief een plezier doen terwijl je zelf liever geen kind hebt, en dat tot 3x toe, vind ik niet zo verstandig (understatement).

Verder zou ik toch echt iets van de psych op papier willen hebben als ik jou was. Dan sta je denk ik toch sterker bij het opstellen van een ouderschapsplan.

Het is voor de kinderen niet goed jou mee te maken tijdens je slechte dagen, dat zie je goed in. Vertel je kinderen ook wat je mankeert, ik begrijp als het goed is dat ze al wat ouder zijn. Ze zullen echt wel merken dat er iets met je is, wees er (tijdens goede dagen, niet tijdens slechte) open over. Dat is altijd beter dan je kinderen keihard laten vallen, spoorloos te verdwijnen en ze met heel veel vragen achterlaten.

Ik wens jou en je ex veel wijsheid toe om hier uit te komen!

Ze werkt niet?

Dat je ex niet werkt vind ik nogal een verschil maken. Allenstaande werkende ouders moeten flink aan de bak, maar als je niet werkt vind ik dat het echt anders ligt. De kinderen zijn naar school overdag, de oudste is al 16 jaar. Die kan zeker een steentje bijdragen aan het huishouden.

Vertel je kinderen

Sommige dingen zijn ook erfelijk. Openheid waar jijzelf tegenaan loopt kan inzicht geven aan de kinderen in zaken waar zij zelf mee zitten.
Ik hoop dat je dankzij je therapie steeds beter leert om daarmee om te gaan. In dat opzicht kun je uiteindelijk ook nog een voorbeeld zijn voor je kinderen.
Als er een goede reden is denk ik dat tijdelijk geen contact, met het uitzicht op beperkt contact en wie weet wat de toekomst brengt, een minder groot probleem is dan van vader te vragen nu mee te doen in de tombola van de echtscheiding.

Vader

#4 ""Psychisch gaat het nu redelijk goed met mij maar ik weet van mijzelf dat er periodes zijn/komen dat het weer slecht gaat...""

#28""En bedenk...
dat ik op dit moment in een slechte periode zit en het door die bril geschreven heb. En ja daardoor blijft de naald hangen in "ik wilde ze niet....."" ""Over een paar maanden gaat het waarschijnlijk weer beter maar is het dan goed om intensief contact te hebben en een paar maanden""

Oprecht met alle begrip voor wat je niet kan en respect omdat je dat hier zo bespreekbaar maakt. Ik ben alleen wel bang dat als je bij je ex, de rechter en advocaat ook zulke tegengestelde signalen afgeeft, dit niet in je voordeel werkt en dit voor je kinderen verwarrend is en bij je ex irritatie oproept.

Het is niet veroordelend bedoeld, maar het is erg onduidelijk. Verder weet ik te weinig om er een oordeel over te vellen.

onwaarschijnlijk

Bedenk ook dat het lastig te snappen is dat je blijkbaar wèl een goede baan kunt houden maar niet kunt zorgen voor al wat oudere kinderen.

V@@S

"Bedenk ook dat het lastig te snappen is dat je blijkbaar wèl een goede baan kunt houden maar niet kunt zorgen voor al wat oudere kinderen."

Toch is dat heel goed mogelijk (andersom overigens ook).

Je kunt wel normaal doen tegen collega's en afspraken die je met hun maakt houden, maar datzelfde kun je niet doen voor je kinderen?

Ik geloof er niets van.

Werk

Werk is over het algemeen voorspelbaar en overzichtelijk en je kunt je er zonodig even aan onttrekken, het zijn volwassenen, tenzij je in de zorg werkt uiteraard. En na de afgesproken tijd ga je weer naar huis.
Het zorgen voor kinderen is volcontinu, je kunt je er niet aan onttrekken en het is onvoorspelbaar en ze reageren nou eenmaal minder volgens protocol dan je collega's hoewel daar ook weleens iets wat minder gemakkelijk kan gaan.
Hier ook de ervaring dat ex jaren prima in zijn werk gezeten heeft en toch in grote problemen kwam met de zorg voor onze kinderen.

Erfelijk

Zoon doet het geweldig op zijn studie en zijn stage. Op hoog niveau. Maar twijfelt of hij wel de zorg voor een kind aan zou kunnen. En bedenkt daar nu al de voorwaarden bij en of dat haalbaar zou zijn.

Werk en rust

Werk en de daarbij behorende sociale en emotionele afstemming kan al zoveel energie vragen dat iemand daarnaast veel tijd nodig om alleen weer te landen. Dat kan niet als je thuis weer volcontinue inzet voor kinderen hebt. De combinatie is voor veel mensen echt wel een opgaaf, maar voor sommigen onhaalbaar.

De routine die kleinere kinderen nodig hebben en vanzelfsprekend van jou accepteren kan soms nog wel haalbaar zijn, maar het eigen initiatief en de onvoorspelbaarheid en het emotionele appel dat pubers op je doen is toch heel wat anders.

het gaat niet om kleuters

Bij oudere kinderen kun je je zonder problemen ook even onttrekken.

Ja Vaas

Als je een partner hebt die dat dan opvangt. Of genoeg vaardigheden aangeleerd om jezelf daarin te hanteren. Zo eenvoudig gaat dat niet. Pubers kunnen je emotioneel enorm raken en uit balans krijgen, veel minder dan kleinere kinderen dat kunnen.

Veel meer

'veel minder dan kleinere kinderen dat kunnen.' Ik denk dat AnneJ bedoelt: veel meer. Want pubers kunnen je behoorlijk laten twijfelen aan de grond van je bestaan.

Wee duidelijk, dat is helder. Maar ik zou niet zeggen: wees definitief (nu niet, nooit niet).
Je vrouw is ook een mooi portret, drie kinderen gekregen, terwijl ze wist dat jij dat eigenlijk niet wilde; niet willen werken (want de kinderen) en dan nu met allerlei eisen komen.
Het meest zorgelijke vind ik inderdaad dat zij aangeeft de zorg voor de kinderen ook niet te willen. Dat is allemaal zeer beschadigend voor kinderen. Kinderen voelen dat. Vader wilz e niet, moeder wil ze niet en beiden schreeuwen dat ze de zorg niet aankunnen.

Je geeft aan dat de problemen een aantal jaren geleden begonnen. Het kan zijnd at de emotionele belasting die ouderschap met zich meebrengt voor jou te zwaar is. Je geeft ook aan dat er slechte en goede periodes zijn.

Mijn advies zou zijn, dat je in je hoofd plant, dat je het moet leren om met die emotionele belasting om te gaan, dat het nooit ideaal zal worden, maar heb er vertrouwen in dat je het binnen jouw mogelijkheden wel goed genoeg zult doen voor de kinderen.

Ik zou daarom kiezen voor een periode van opbouw. Neem twee jaar de tijd. Richt je niet meer op je vrouw, maar kijk wat je zelf kunt organiseren. Bespreek het met je ouders, want zij zouden het kunnen opvangen als het een periode slecht gaat. Gun jezelf de tijd om erin te groeien en je eigen vorm te vinden. Nogmaals: niet als ideale vader, maar met e beste mogelijkheden die je hebt.
Naast je werk krijg je er dan een tweede taak bij, dat is zo, maar houd voor ogen dat het slechts een korte periode is, dan zijn de kinderen oud en wijs genoeg om zichzelf grotendeels te redden.
Je zult je ex dan ook duidelijk moeten maken, dat jouw financiële bijdrage aanzienlijk minder zal worden als jullie de zorg 50/50 zouden gaan verdelen. Ze zal dan echt moeten gaan werken. daar mag jij dan rigoreus in zijn.

Hoe is de relatie met je oudste dochter? Ze is 16, kan dus al een boel zelf doen, heeft een eigen dagbesteding, kan helpen met koken en schoonmaken etc.. Zou je haar om je heen verdragen? Of is ze een dwarse puber die denkt dat ze bij vader alles kan maken?

Zitten de andere kinderen nog op de basisschool of al op de middelbare school? Dat maakt veel verschil voor de dagelijkse zorg.

Maak een plan, waarbij je enerzijds ruimte schept voor jezelf om slechte periodes te hebben en jezelf te ontwikkelen als vader; en anderzijds duidelijkheid schept naar je aanstaande ex over de toekomst. Zij krijgt dat twee jaar (bijvoorbeeld) de tijd om een baan te zoeken en zichzelf financieel te bedruipen.

Laat los dat je een ideale vader moet zijn. Je bent helder over wat je wel en niet kunt, die helderheid kun je ook in je eigen omgeving uitzetten, zonder dat je het negatief naar de kinderen toe brengt: het is niet zo dat jij hen niet wil, maar dat je jezelf te beperkt vindt om voor hen te zorgen. Met die beperking zou jij en zouden zij, wellicht samen met je ouders, moeten kunnen leren omgaan. Het zou mooi zijn als je ex dat waardeerde, maar ze is in de slachtoffer/heldenrol geschoten en daar kun je niet tegenop. Vergeet haar bijdrage op dit punt.

Tsjor

Redelijk, slecht, werken en raken.

Wilgenroosje: Slecht = redelijk en redelijk = slecht. Het gaat redelijk omdat ik mijn woede uitbarstingen kan beheersen en slecht dat ik mijn rot gedachten niet kwijt kan raken. Ik hoop dat je mij begrijpt.

V@@s: Jij maakt van mijn werk een goede baan maar dat heb ik nergens geschreven en het valt best mee, mijn werk is leuk heb ik wel geschreven. Het is inderdaad duidelijk en volwassenen lopen niet te drammen zoals kinderen en vooral pubers. Veel managers zijn narcist en die zijn niet zomaar manager geworden. Zij hebben een goede baan maar ik wil niet weten hoe de relatie met een narcist is en zij zijn niet per definitie een goede vader.

En wat AnneJ schrijft, oudere kinderen zijn echt niet makkelijker. Als ik bij de oudste eens (wat) onredelijk was gaf hij een grote mond terug waarop er soms wat knapt bij mij, toen hij jonger was reageerde hij beduusd en konden wij een uur later weer samen verder. Hij wil denk ik bij mij wonen omdat het tussen hem en moeder ook niet echt goed gaat.

De begripvolle en heftige reacties raken mij, eigenlijk was ik hier terecht gekomen om een beetje te provoceren omdat ik IRL tegen alleen maar onbegrip en dwang aanloop en had deze reacties niet verwacht. De begripvolle reacties doen en helpen mij overigens veel meer dan het onbegrip. Hoe de scheiding en ouderschapsplan verder gaan moet ik maar zien, ik moet eerst een andere advocaat nemen want ik heb bij nader inzien het vermoeden dat de huidige mijn wensen betreffende een beperkte omgang niet helemaal los kan koppelen van haar gevoelens dat een vader meer moet doen voor zijn kinderen. Ik zal duidelijker proberen te zijn en als ze het toch hoog op willen spelen zien we wel weer.

Ik kan en wil niet overal op reageren maar wil alleen antwoorden op de vraag of mijn ex wel helemaal geschikt is, ik denk het niet. Voordat wij gingen scheiden gaf ze aan dat ik mijn kinderen nooit meer zou zien en dat ze mij helemaal zou uitkleden, nu blijkt dat zij zal moeten gaan werken (mijn baan is niet goed genoeg om dit erg lang vol te kunnen houden) gooit ze wat anders in de strijd. Ondertussen heeft ze mij zodanig afgebroken (en dit heb ik laten gebeuren) dat mijn klachten heftiger zijn geworden en ik niet meer in staat ben volledig te functioneren.

Het laat zijn sporen na...

"We weten en wisten ook wel dat er van alles niet OK was met papa. We weten en wisten ook wel, dat mama haar beslissing genomen heeft (om elk contact met de vader onmogelijk te maken) met het beste voor ogen. We weten ook wel dat ze daaronder erg geleden heeft. Maar wij dus ook: wij behoren tot die minderheid van kinderen die geen papa hebben. Ik kan het eigenlijk nauwelijks een papa noemen: het is gewoon een man die ons blijkbaar verwekt heeft en daar hield het op. Maar die leegte is er sowieso. Ik heb hem altijd gemist, tot op de dag van vandaag, en zoiets wens ik niemand toe...".

x, vrouw, 20 en haar zus y, vrouw, 24.

"Mijn ex was psychotisch. Meestal ging het wel, maar af en toe was hij in oorlog met de wereld en met het complot dat hem bedreigde. Dan stopte hij met de therapie, met het innemen van zijn medicijnen enzovoort. Er zijn talloze situaties geweest waarin ik wel de politie moest bellen, als hij weer eens met een mes stond te zwaaien in de keuken, schreeuwend dat het "hen" niet zou lukken hem monddood te maken... Uiteindelijk is hij er -gelukkig- mee akkoord gegaan om geen contact meer te hebben met de kinderen. Wat moest ik anders? Ik weet ook wel dat de meisjes daar erg onder geleden hebben, maar wat kon ik anders doen?".

z, vrouw, 51, moeder van x en y.

Jonge kinderen makkelijker?

Ik schrik van wat je hier schrijft: "... oudere kinderen zijn echt niet makkelijker. Als ik bij de oudste eens (wat) onredelijk was gaf hij een grote mond terug waarop er soms wat knapt bij mij, toen hij jonger was reageerde hij beduusd en konden wij een uur later weer samen verder."

Dit is heel schadelijk voor kinderen: dat je eerst onredelijk bent en dat dan er iets knapt bij jou, waardoor je dus meer dan onredelijk wordt. Tegenwoordig gaat de oudste dus wel tegen je in, ziet dat er iets gebeurt dat niet normaal is. Desondanks lijkt bij jou wonen me niet echt een handige oplossing, dat wordt een grote strijd. Gelukkig zie je zelf in dat je niet goed voor kinderen kunt zorgen.

Yvan

Ik begrijp jouw reactie niet en heb het gevoel dat je mij een boodschap wil geven maar ik twijfel tussen 2 tegenstrijdige:

1: Jij bent Y en beschrijft jouw schrijnende gemis van een vader. Je wilt mij waarschuwen mijn kinderen niet zomaar in de steek te laten en daarvoor keihard met mijzelf aan de slag te gaan.

2: Jij bent Z en ik ben de man zoals je beschrijft. Je wilt mij waarschuwen het mijn ex niet al te moeilijk te maken.

Zelf zie ik mij als de vader en man die jij beschrijft en daarom wil ik mijn kinderen uit eigen beweging beschermen en het mijn ex niet moeilijk maken. Heel erg ver weggestopt huilt er iets om het verdriet dat mijn kinderen misschien hebben en ik heb oprecht geknokt mezelf te veranderen maar het lukt me niet voldoende en daarom wil ik ze beschermen tegen mezelf.

Zou je mij je reactie toe willen lichten?

Geen sleutelromannetje...

Ik wou maar even schetsen hoe een moeder en haar twee dochters, na jaren, terugkijken op een situatie die mogelijk enige gelijkenis heeft met die, die u hier aankaart.

Het is geen sleutelromannetje, waarin u geacht wordt op zoek te gaan naar wie u of ik nu zouden kunnen zijn. Het is enkel een korte uitsnede uit een reeks gesprekken die ik daar destijds over had met hen. De reden waarom doet er verder niet toe.

De vader in het verhaal liet me weten dat hij geen belangstelling had in een gesprek... In een telefonisch gesprek, waarin hij erg geïnteresseerd bleek in hoe het "de meisjes" ging. Toen ik hem uitlegde dat ik beloofd had daar geen informatie over vrij te geven, werd het even stil.

Dan begon hij te vertellen, over hoe hij, al kort na die overeenkomst met z, af en toe ging rondhangen om, vanuit de verte, de kinderen de school te zien verlaten, totdat zowat iedereen uit zijn omgeving hem dat met klem afgeraden had.

Hij had al die jaren de kinderen zo goed en zo kwaad als het ging opgevolgd. Bijzonder moeilijk was dat niet: de overeenkomst met z was een informele. Hij was nooit formeel uit de ouderlijke macht ontzet geweest. Hij bleek tal van details te kennen over de schoolloopbaan van de kinderen, hun activiteiten in de jeugdbeweging enz.

"Ken je die afschuwelijke foto's van die Vietnamese kinderen, die half-verbrand wegvluchten (zie: https://www.worldpressphoto.org/people/nick-ut)?" vroeg hij. "Je kent hen niet echt, maar het houdt je wel bezig en je voelt je er wel erg betrokken bij. Het was zoiets.".
"Maar uw ex was geen napalm gooiende, imperialistische demon..."
"Nee natuurlijk niet, zo bedoelde ik het niet...".

Toen ik aan z vroeg of ze wist, dat haar ex altijd wel de kinderen was blijven volgen, bleek ze daar inderdaad weet van te hebben. Aanvankelijk vond ze dat enigszins onrustwekkend, maar ook wel begrijpelijk. Eigenlijk had ze er niet veel bezwaar tegen, voor zover er maar voldoende "afstand" bleef. Maar de kinderen mochten zulks nooit weten.

Toen ik opwierp: " de kinderen zijn inmiddels volwassen en ze doen het goed in het leven. Hebben ze er geen recht op ook dat deel van het verhaal te kennen?", zou ze daarover nadenken.
Over het resultaat van dat denkwerk heb ik nooit meer iets vernomen.

Sleutelromannetje

Ik zie de huidige gebeurtenissen en ervaringsverhalen absoluut niet als romannetje. Ik twijfel niet aan jouw verhaal maar je schrijfstijl zou wel zo in een romannetje passen.

Verder had ik een hele lap tekst getypt maar vanwege herkenbaarheid en omdat ik het toch te heftig vind hou ik het kort.

Bedankt voor de reacties, adviezen en begrip. Mijn excuses dat ik lang niet overal op ingegaan ben, dit heb ik grotendeels niet gedaan omdat ze mij zinloos leken op mijn vraag, ze over mijn ex, kinderen of ouders gingen waarvoor ik niet met zekerheid kan antwoorden of te herkenbaar kunnen zijn.

Van mij mag er een slotje op dit topic maar weet niet of dat hier gedaan wordt en hoe ik dat moet doen/aanvragen.

mijn excuses

mijn excuses als mijn schrijfstijl u zou op de zenuwen gewerkt hebben. Dat was niet de bedoeling.

omgang ja, dat is noodzakelijk

omgang is noodzakelijk, maar betekend niet automatisch dat je voltijds moet zorgen. 50/50 is een ideaal plaatje maar tussen dat en 100/0 of 0/100 zitten vele gradaties.

Contact kan ook zijn op die momenten die belangrijk zijn: diploma, examen, verjaardag je belangstelling tonen. Laten weten dat je ondanks je eigen omstandighede toch aan ze denkt. En op die momenten dat het met jou goed gaat wat meer contact. Ergens wat drinken, samen naar een film.

Het enige wat mij betreft echt niet kan is als ouder de deur achter je dichttrekken en verdwijnen, je hebt ze ondanks alles zelf vrijwillig op de wereld gezet. Als je ze echt niet gewild had, had je geen sex moeten hebben.

Werkljkheidsgehalte?

Eerlijk gezegd: ik heb, bij nader inzien, nogal mijn twijfels over het werkelijkheidsgehalte van dit verhaal...

Niet alleen is er de opvallende wijziging van nickname ("Vader" van 3 in #1, ""Vader&quo... vanaf #4 en verder), maar er is ook die opmerkelijke uitspraak in #4: "Dan ben ik maar een eikel en ga aangeven dat het gewoon niet kan en zien hoe het afloopt, als het helemaal niet anders kan ga ik wel kijken of ik naar het buitenland kan vertrekken.".
Daaruit moet ik dus begrijpen, dat een man het contact met zijn kinderen niet aan zou kunnen, maar er tegelijkertijd geen moeite mee zou hebben om zijn baan en zijn leven in NL te laten voor wat het is en ergens in den vreemde opnieuw te beginnen? Met alle onzekerheid die daarbij hoort? En dan ook nog eens in het belang van de kinderen?
Ik weet dat "mijn logica" mogelijk niet die van iedereen is, zoals ik aanvaard dat ik er met enige regelmaat "flink naast zit", maar dit ... begrijp ik niet zo goed...

hij gaf al aan

dat hij iei had willen provoceren.

Vader, kan het ook zijn dat eea meer met de vechtscheiding te maken heeft dan echt met de kinderen?
Ik kan me zo voorstellen dat grote 'gehechtheid' aan de kinderen inzet kan zijn in vervelende interacties tussen mensen. Bij jullie zou het tegenovergestelde kunnen spelen. Je wilt de kinderen niet omdat je ex wilt dat je ze hebt? (en andersom)

Hoe dan ook zou ik toch proberen bij ze in de buurt te gaan wonen. Dat maakt welke opties dan ook uiteindelijk toch simpeler, ook voor jezelf.