Is omgang tussen vader en kinderen noodzakelijk?

Sorry hoor

Nou sorry hoor maar wat is iedereen toch vreselijk begripvol zeg.
Ik vind het wel heel makkelijk om te zeggen ik wil niet, en ik was sowieso niet degene die aan kinderen wilde beginnen, en ik ga nu lekker anderhalf uur verderop wonen, en ik heb een therapeut die zegt dat ik het niet kan, en mocht de rechter daar niet van overtuigd zijn, dan vlucht ik lekker naar het buitenland.
Ja hallo. Dat het nu even niet gáát en het niet lúkt kan ik best begrip voor opbrengen, maar het ook niet wíllen proberen? Geen belofte om keihard aan jezelf te werken om later wel af en toe een dag met je kinderen te zijn? Gelijk ook maar anderhalf uur verder gaan wonen zodat af en toe een uurtje je kinderen zien ook lastig wordt?
Ik heb jaren in de psychiatrie gewerkt, op een gesloten afdeling. Mensen die tot écht niks toe in staat waren en in een psychose zichzelf en de muren ondersmeerden met hun eigen ontlasting. Ja zelfs die mensen waren in staat om elke dag een minuut of 15 hun familie te zien. Dus ja ik snap dat zórgen niet gaat, maar contact onderhouden kan en mag je als vader niet ontlopen. Jij hebt ze ook gewild, aangezien ze er zijn.
Ik denk dat willie goede vragen stelt. Dat je je kinderen nu niet eens wil zien lijkt ook erg veel te maken te hebben met de vechtscheiding, en dat je bang bent dat je je woede jegens moeder op hen afreageert. Een vechtscheiding kan alleen een vechtscheiding zijn als beide partijen zich schuldig maken aan moddergooien en lelijk doen.
Dus, neem je verantwoordelijkheden en maak goede plannen. Je kan aangeven 'nu even niet' en tijdelijk tijd voor jezelf nemen om te herstellen, maar je kan niet opeens onstlag nemen van het vaderschap en ook geen vóónemens hebben om wel contact te houden in énige vorm. Je gaat mij niet vertellen dat er een stoornis bestaat dat dat volledig onmogelijk maakt voor de rest van je leven.

Desnoods

kan je aan je kinderen uitleggen wat je hebt zodat ze er rekening mee kunnen houden. Dat je ze voor het e.e.a. waarschuwt. Zeker bij een 16-jarige lijkt me dat best kunnen. Maar ze hebben recht op contact in enige vorm, dan maar eerst alleen bellen of misschien over whatsapp. Ziek zwak gek of gestoord maakt niet uit, je bent de vader en zij willen je zien en spreken. Heb begrip voor wat je niet kunt, maar er is echt wel IETS (heel kleins) wat je wél kunt.

Ja maar ja...

Provocatietje hier, provocatietje daar... Daar hou ik niet zo van in fora. Ik dacht dat u een ernstig probleem aan de orde wou stellen.
Het lijkt me inderdaad beter dat hier een slotje op gaat.

Een slotje graag

Yvan, We irriteren elkaar een beetje. Ik wil nog even wat kwijt en daarna reageer ik niet meer op je. Ik heb spijt van mijn provocaties en begrijp dat je je er aan ergert, waar ik mij aan erger is jouw verhaal met open eind in roman stijl, dat jij verwijst naar een romannetje en dat tussen de openhartige verhalen van anderen, als je twijfelt aan een verhaal ben je niet verplicht te reageren hoor, je komt een beetje dominerend over. Excuses en nu is het klaar voor mij.

Ik heb echt waardering en dankbaar voor de reacties die gewoon ingegaan zijn op mijn vraag, door de provocatie heen geprikt hebben, nuttige en constructieve reacties hebben gegeven.

Nou

Jij zegt dat je niet in stáát bent tot ook maar énige contact. Dát is pas lekker makkelijk gezegd. Ik kan me er ook nog wel in vinden dat je zegt 'het gaat niet maar ik WIL wel' maar dat zie ik ook nergens. Je wilt het ook gewoon niet en daar zit toch een ieniemini stukje je ex terugpakken in een vehtscheiding in.
Als iemand beweert psychisch er zo slecht aan toe te zijn dat hij niet eenz zijn kind kan béllen dan geloof ik dat gewoon niet. En natuurlijk denk ik dan aan de patienten op mijn werk, overigens lang niet allemaal onder de medicijnen (slaat bij de een aan en bij de ander niet), die zo psychisch ziek waren dat er geen normaal gesprek mee te voeren was of bij wie alle prikkels zo hard aankwamen dat slapen op een normale kamer te veel was en ze in een isoleercel moesten. Als ik bedenk dat zelfs die mensen hun familie op bezoek konden ontvangen of een telefoonjte konden plegen dan kan echt iedereen dat. Zo veel is dat echt niet gevraagd. Je bent nou eenmaal vader.

zin

"Op de manier hoe het nu gaat heb ik liever dat alles afgekapt wordt."

Ik denk dat deze zin heel veel zegt. Hiermee zeg je dus dat je wel kan maar gewoon liever wat anders hebt.

@ #66

U irriteert mij niet hoor: ik maak een onderscheid tussen mensen en het gedrag dat ze stellen.

Ik neem akte van uw ergernis inzake mijn "romannetje". Ik ben zo vrij erop te wijzen dat mijn verwijzig naar een "romannetje"/"sleutelroman" enkel betrekking had op mijn eigen tekst (#53) en dat die verwijzing geen enkele andere bijdrage in deze draad betrof. Ik dacht dat dat duidelijk was, quod non.

Dat "mijn verhaal" een open einde heeft kan ik ook niet helpen: dat "romannetje" is enkel een beperkte uitsnede uit een aantal gesprekken die ik daarover met x, y en z gehad heb, naast één gesprek met die man, ik zal hem "a" noemen.
Al die gesprekken, in totaal meer dan 10 uur, doorgaans luchtig, bijwijlen bijzonder moeizaam, werden opgenomen, oveigens met medeweten en instemmng van alle betrokkenen.
Zoals iedereen wel weet, hebben "every day life stories" doorgaans een open einde, maar als u daar op staat, wil ik er wel een meer passend einde aan breien. Had u een voorkeur m.b.t. de richting die het moet utgaan? Moet het een happy end worden of had u het liever wat morsiger, met een suïcide en zo?

U hoeft niet te antwoorden: ik ben hier ook wel klaar mee.

Offtopic/ontopic

Offtopic: ik zal het bij mezelf houden maar ik snap geen bal van de verhalen hierboven. Erg warrig.

Ontopic: ja, ik vind dat een kind recht heeft op ouders als deze goed voor het kind zijn uiteraard.
Ik vind dat ze recht op contact hebben, hoe minimaal ook, maar wel met een ritme. Niet wanneer het uitkomt.

Ik heb in de praktijk mee mogen maken hoe beschadigd kinderen werden door het steeds wegblijven en uiteindelijk voorgoed wegblijven van hun vader/verwekker.

Ik denk als iemand een leven buiten ziekenhuis muren kan leiden en kinderen kan verwekken, deze ook de kinderen moet kunnen zien en daar een weg in moet vinden, desnoods begeleid.
Dat ben je ze verplicht omdat je ze hebt gekregen.
Als je kinderen hebt centreert de wereld zich niet meer om jou maar om hen. En wat je dan ook mag hebben of ervaren: dan vind je een weg om dat wel te kunnen doen.
Verstoten is nooit een optie.

Vader

ik heb echt respect voor de manier waarop je op de reacties ingaat.

Ik denk dat ik begrijp hoe jij erin staat. Ik snap dat je jaren op je tenen hebt gelopen, en dat de rek er nu heel erg uit is. Eigenlijk sta je op de basale overlevingsstand. Ik hoop dat de therapeut je o.a. hierbij kan helpen.

Het zou echt heel fijn zijn, voor alle partijen en uiteindelijk ook voor jouzelf denk ik, als het mogelijk is voor je om te regelen dat jouw ouders jou gaan bijstaan, en dus hun tijd in jouw deel van de omgang stoppen. Nogmaals, als dat mogelijk is.

Ik begrijp ook dat jij denkt dat het beter is voor je kinderen om helemaal niets te horen van hun vader, dan te maken te hebben met een vader die er regelmatig niet voor hen kan zijn. Ik denk zelf dat dit een vergissing is. Bespreek dit eens met je therapeut. Ik denk ook dat jouw uitputting van nu, je gevoelens heel sterk medebepalen.

Ik denk ook dat je dit, wat je hier post, best met een kind van zestien moet kunnen bespreken. Misschien kun je hierover ook met je therapeut praten, misschien zou je oudste zelfs eens mee kunnen met jou? Ik ben (als stiefmoeder) ook enkele malen meegeweest naar de therapeut van mijn (stief)dochter. Zo'n persoon kan wellicht ook dingen verklaren.

Weet je, ik denk dat een vader (hoe dan ook) echt beter is dan geen vader.

Nogmaals, ik zie jou echt niet als iemand die de lijn trekt. Ik denk dat veel mensen geen idee hebben van wat psychische problematiek met je kan doen. Het ontzettend vervelende is dat je ex de kinderen als wapen gebruikt.

Toch wel Mirreke

Je bent echt de enige niet net begrip, waarom denken mensen dat toch altijd?

Hij moet een oplossing vinden en dit zeker niet met een 16-jarige overleggen of bespreken, weet je hoe belastend dat is voor een puber in kwetsbare jaren?

We snappen het allemaal, maar de kinderen zijn er nu eenmaal. Niet 1...maar 3. Best veel als je eigenlijk niet wilt.

Ik was nog niet klaar

In aanvulling op de laatste zin: het is gewoon fijner als er een ex zou zijn die juist begrip heeft voor de psychische situatie waarin jij verkeert.

Maar dat is nu niet zo, daardoor ook die vechtscheiding die je zelf ook noemt, en dan lijkt er zoveel minder mogelijk...
Ik wens je in ieder geval sterkte, en ik hoop dat je er toch toe in staat bent om je kinderen op de een of andere manier in je leven een plek te geven.
Wat ik me afvraag, en misschien heb je dat al wel gedaan, maar misschien ook niet: stel dat je je kinderen nou echt helemaal afstoot. Hoe denk je dan dat je dit later gaat verwerken? Want ik denk echt dat je dat terug gaat krijgen, dat je er niet mee in het reine gaat komen...

Dat bedoel ik ook met mijn opmerking dat het voor alle partijen, inclusief jouzelf, beter is als je wel een manier vindt om betrokken te blijven bij je kinderen.

Wat volgens mij altijd het beste is, is open kaart spelen. Naar je kinderen: leg uit wie je bent, hoe je functioneert, waarom het nu niet werkt... of waarom het nu anders werkt dan zij gewend zijn.

Ik snap (echt) dat je op bent, dat je jaren hebt moeten functioneren op een manier die eigenlijk misschien niet bij je past, en waardoor je nu op je tandvlees loopt.
Dit gebeurt nou eenmaal. Ik ken (ook op dit forum) mensen die ook een periode niet voor hun kind(eren) konden zorgen, OOK alleenstaande ouders, en waarvoor dan tijdelijk een pleeggezin werd gezocht. Je bent echt niet de enige. Wat nu belangrijk is, is dat je geen ondoordachte dingen gaat doen, dat je geen onherroepelijke beslissingen neemt. Leg de vraag bij je therapeut, misschien weet hij/zij je door te verwijzen zodat er wel goede begeleiding komt voor jou en je kinderen. Dat moet bestaan, lijkt mij.

Priem

ik reageer na weer een paar berichten. Voel je niet aangesproken, ik praat alleen voor en over mezelf.

mirreke

"In aanvulling op de laatste zin: het is gewoon fijner als er een ex zou zijn die juist begrip heeft voor de psychische situatie waarin jij verkeert.
Maar dat is nu niet zo, daardoor ook die vechtscheiding die je zelf ook noemt, en dan lijkt er zoveel minder mogelijk..."

"Daardoor ook die vechtscheiding"? Dus de vechtscheiding komt doordat ex geen begrip heeft voor hem?
Ik denk niet dat een vechtscheiding alleen door één partij wordt veroorzaakt. Het is een wisselwerking. Het is wel makkelijk om te stellen dat het door de ander komt toch?

Nee, hij reageert daar natuurlijk weer op

en dan krijg je een vechtscheiding. Het is een wisselwerking, zo bedoel ik het ook.

Maar ik ken ook iemand

die wel begrip heeft, ondanks de scheiding, voor de emotioneel labiele situatie v/d andere ouder. En die ook de mogelijkheden heeft om de kinderen zelf het hoofdonderkomen te bieden. Kids (ook al pubers) kunnen naar de andere ouder als die ertoe in staat is.
Dan is er al zoveel gewonnen. En zo bedoelde ik het eigenlijk.

daar zou ik ook begrip voor hebben

Maar in de beginpost van TS krijg ik niet de boodschap: "ik kan nu even niet maar wil het wel als het weer lukt" maar eerder "ik wil niet en ik wou ze al niet voordat ze er waren en hoe noodzakelijk is het eigenlijk dat ze me spreken" door iemand die zelfs bereid is naar het buitenland te gaan om maar niet zijn kinderen te zien of spreken. Ja dat komt dan anders over. Het is hoe je het brengt. Ik krijg dan sterk de indruk dat er ook een stukje vanuit de vechtscheiding-modus wordt gereageerd. En ik geloof er gewoon niet in dat je niet eens in staat bent om een telefoontje te plegen.

Euhmmm.....

misschien kan ik beter niet meer reageren maar uit fatsoen toch nog wel en ook omdat er een nieuwe vraag ontstaan is.

Ik gooi maar gewoon de knuppel in het hoenderhok, ik heb nu geen behoefte aan contact en kan me er niet toe zetten. Dit betekent niet nooit maar is hoe het nu is. Ik voel me labiel maar ga daar niet aan toegeven want dan is het einde zoek. Begeleiding door mijn ouders of indien mijn ex daartoe in staat zou zijn weiger ik, alleen die bevestiging van labiliteit zorgt er al voor dat ik volledig onderuit ga. Het beste zou zijn tanden op elkaar en gewoon contact hebben met de kinderen maar door mijn labiliteit heb ik een kort lontje (zie #52 en #54) en daar wil ik de kinderen tegen beschermen.

Dat mijn ex er ook doorheen zit weet en begrijp ik en ik ben de laatste die van haar verwacht of verlang dat ze doorgaat, op haar dreigementen dat ze wegloopt of de kinderen bij een pleeggezin onderbreng enz. ga ik niet meer in. Als zij daarvoor mijn officiele toestemming nodig heeft kan ze die krijgen. Ik neem geen contact met haar op en negeer haar berichten enz. De hele scheiding heb ik stilgelegd in afwachting totdat het rustiger is. Dit zijn ook de adviezen van mijn therapeut en het buitenland verhaal komt niet helemaal uit mijn fantasie, zij heeft aangegeven om serieus na te denken over zo'n vacature voor een paar maanden.

Dan nu mijn vraag aan vooral Jackie: Wat kan ik nog meer doen om uit de strijd van de vechtscheiding te stappen?

ten eerste

Ten eerste benoem je dat je geen behoefte hebt aan contact. Sorry maar zo werkt ouderschap niet. Het gaat niet om jouw behoefte maar om hun behoeftes om wat van je te horen. Ik zeg niet dat je gelijk een dag met ze moet optrekken maar dat er zelfs geen telefoontje of berichtje van af kan vind ik eerlijk gezegd niet geloofwaardig. Want als je op dit forum kan schrijven kan je ook je kind een berichtje sturen met dat je aan ze denkt. Vergeet niet dat ook zij het nu heel moeilijk hebben.

Ten tweede snap ik niet waarom je laatste vraag aan mij is gericht. Ik beweer niet dat jullie er expres een vechtsheiding van hebben gemaakt. Ik vind alleen dat het nooit volledig bij één ligt. De situatie heeft jou blijkbaar ook gefrustreerd en daardoor reageer ook jij vanuit je frustratie, wat ook gewoon menselijk is. Een uitspraak zoals "ja maar JIJ wou zo nodig kinderen" komt puur vanuit die frustratie.

Ik weet het niet hoor

Ik heb zelf een situatie bij de hand gehad dat de stiefmoeder van mijn stiefdochter geen zin had in haar dochter en het niet aan kon. dochter kwam patsboem van het ene op het andere moment een half jaar bij ons wonen. Ze was toen 12.

Ik denk dat er, zeker nu, gezien alle meldcodes bij hulpvragen van mnsen die kinderen hebben, wel degelijk gekeken wordt of ouders psychisch in staat zijn voor hun kinderen te zorgen, en niet alleen naar de behoeften van een kind. Een kind heeft altijd behoefte aan zijn ouders, maar dat interesseert jeugdzorg geen bal, die haalt ze lustig weg omdat men vindt dat ouders niet geschikt zijn. Dit is een ouder die zelf aangeeft dat hij het niet gaat redden en dat vast wel kan staven. Anders ga je hier niet zo'n draadje beginnen.

Ik lees wel een mogelijke opening voor later. Dat lijkt mij vooralsnog hoopgevend.

ik snap dat hij niet kan ZORGEN voor, en dat bedoel ik ook niet

Ik bedoel hun behoefte aan contáct. Maar dat weigert TS dus ook. Pas na vele berichten later geeft hij aan dat hij toch wellicht heel misschien ergens ooit eens een keer iets kan doen. Wat op mij overkomt als sociaal wenselijk gedrag. Nou persoonlijk vind ik dit geen hoopvolle situatie voor die kinderen. Maar dat is mijn mening. Ik hoop niet dat zijn dochter dit ooit een keer leest want ik kan me voorstellen dat het samenwonen van haar dan niet eens meer hoeft.

Jacky

Ik vind je, voor iemand die werkzaam is in psychiatrie, wel erg weinig begrip tonen.
Ik kom juist, eveneens werkzaam in psychiatrie, veel ouders tegen met GEEN contact met kinderen. Van veel mannen hoorde ik pas na jaren dat ze ook kinderen hebben. Sommigen van hen klagen alleen geregeld dat de kinderen geen contact zoeken. Geen woord over hun eigen rol, laat staan verantwoordelijkheid hierin.
Maar ik snap het wel, gezien hun problematieken. Doorgaans normaal begaafd maar emotioneel een kleuter.

Jij hebt het over contact met familie vanuit opname afdelingen. Contact met familie is iets totaal anders dan contact met kinderen. Aan kinderen moet je geven. Jezelf weg cijferen zo nodig. Buiten jezelf stappen.
Niet iedereen is daar altijd toe in staat.

Deze situatie is enorm complex, vooral omdat moeder ook niet wil. En misschien ook wel niet kan. En misschien ook wel niet in staat is adequate hulp in te schakelen.
Een drama, dat is het.
Zeggen dat ts zich niet moet aan stellen en zich erover heen moet zetten helpt niet.

voor de duidelijkheid

Nee ik vind zeker niet dat TS zich er gewoon overheen moet zetten. Ik heb echt begrip voor zijn situatie en dat het niet kán. Het niet _willen_ is waar ik geen berip voor heb. Ook niet een berichtje of telefoontje. En ook niet zéggen dat je eigenlijk wél zou willen. Nee TS brengt het echt alsof het gewoon klaar is en zo gaat blijven. Nou dat vind ik gewoon niet realistisch. Hij begint ook met "is contact wel zo noodzakelijk?", zo van "moet het echt?". Ook al kan je voorlopig helemaal niks, zo'n vraag vind ik niet horen bij het ouderschap. Als het was geweest "hoe erg is het als ik mijn kinderen niet spreek tot ik me beter voel" had ik anders gereageerd. Als ik dan ook lees dat hij ook een beetje wilde provoceren vind ik dat helemaal raar. Hij zit in zo'n benarde situatie en heeft het moeilijk maar gaat vervolgens op een forum exprea provoceren? Het kan zijn dat ik wat fel was of hard. En misschien kijk ik er te simpel naar en heb je gelijk hoor, want inderdaad de patienten op mijn werk waren allemaal 21 jaar en jonger, dus geen ouders en denk ik daarom vooral (te veel) vanuit het kind.
Maar nogmaals dat iets niet lukt snap ik echt, maar er zijn écht wel dingetjes die wel moeten lukken. Zoals een berichtje sturen.

Ik denk

dat als TS nu het contact helemáál verbreekt, hij een groot risico loopt om ook te eindigen als de patienten op jouw werk. Want die drempel wordt er niet lager op.

duidelijk

Ik vind anders het verhaal van ts duidelijk.
Een béétje contact lukt in de gegeven situatie niet. Een beetje contact is sowieso lastig met kinderen, werkt zelden. Juist bij kinderen is het geven en kan het niet zo goed aangepast aan je eigen grenzen.
Maar een aangepast contact, afgestemd op beperkt kunnen, moet je ook gegund worden door omgeving. Er is nl, juist omdat het kinderen zijn, iemand nodig die de rest opvangt. Iemand die de kinderen zn kan begeleiden, opvangen, steunen, sturen, in dat minimale contact.
Die iemand heeft hij niet. Zijn ex verzet zich tegen minimaal contact.Sterker nog: de kinderen zitten ingebed in stormachtige vechtscheiding. Emotioneel en praktisch.
De enige optie die hij heeft is daadwerkelijk gaan zorgen voor. Dat wil hij nu niet want kort lontje enz.

Jackie

#80:
Ten eerste: Dat ouderschap zo niet werkt heb ik altijd geweten (boosheid aan) en ik wilde er niet voor niets niet aan beginnen (boosheid uit).

Ik had het al voor Willie getypt maar nog niet verstuurd. Ik typ vaker wat maar plaats het niet of pas later om de boosheid enz. er nog uit te kunnen halen.
"Het gaat niet om jouw behoefte maar om hun behoeftes om wat van je te horen." & "Want als je op dit forum kan schrijven kan je ook je kind een berichtje sturen met dat je aan ze denkt."
Nu begrijp ik een gesprek met mijn therapeut en ook de eerdere discussie over met collega's om kunnen gaan en niet met kinderen.
Mijn kinderen laten in contact vrijwel continue hun behoefte merken en wanneer het mij teveel wordt kan ik het niet stoppen want dan zijn ze teleurgesteld en dit is een te grote aanslag op mijn labiliteit, achteraf had ik beter kunnen schrijven dat ik het niet aankan.
Volwassenen en zeker op dit forum is de afhankelijkheid veel minder of er totaal niet en daarom heeft dit veel minder tot geen invloed op mijn labiliteit.

Ten tweede: Ik voelde redelijk wat druk (toch iets invloed op mijn labiliteit) van jou om de vechtscheiding vanuit mijn kant te stoppen en ik reageerde een beetje uit boosheid en ook om meer tips te krijgen.

Ik wilde ook nog op #82 reageren maar liep vast totdat ik begreep dat je vooral op mirreke #81 reageerde.

#85: Daar ben ik mij van bewust en ik hoop dat ik er nooit over zal gaan klagen zoals mijn ouders. De geschiedenis herhaald zich min of meer, zij waren beiden onbereikbaar en ik moest me als kind aanpassen aan hen. Vanaf mijn 18e heb ik het contact afgebouwd en uiteindelijk bijna 10 jaar totaal geen contact gehad, toen mijn vader jaren geleden heel slecht in het ziekenhuis lag deed mij dat zeer weinig en heb ik mij bezorgd gedragen uit sociale wenselijkheid (jouw woorden maar ik vind ze wel goed). Dat ze nu mijn ex helpen is ook maar in hun eigen belang, ik wilde het eerder niet schrijven maar zij vinden mij maar een eikel.

Herkenbaarheid

O ja sommige feiten maar niet allemaal verdraai ik maar de inhoud komt dan is hetzelfde.

Vader

Het is uiteraard niet mijn intentie om je boos te maken of druk op je uit te oefenen. Ik gaf enkel aan hoe jij op mij overkwam en ik reageer dan daarop. Vooral de opmerking "ik wou ze toch niet" raakte mij. Als je daadwerkelijk vanuit onmacht en ziekte ze niet spreekt, is het vreemd dat je dat argument er bij haalt. Dat samen met een paar andere inconsistenties in je berichten maakten dat ik wat feller werd.

Ik hoop voor je kinderen dat je de motivatie vind om ze iets te laten horen. Bijvoorbeeld een berichtje of mailtje met uitleg dat ze een tijdje weinig van je zullen horen. Je kan dat dan net zoals je berichten hier nog nalezen en verbeteren en het dan pas sturen.

ik begrijp dit stukje niet

"Daar ben ik mij van bewust en ik hoop dat ik er nooit over zal gaan klagen zoals mijn ouders."

Wat bedoel je hier precies mee? Waar over zal je niet klagen en bij wie?

Excuses

Excuses aanvaard.

Nogmaals mijn excuses voor het provoceren, helaas heb ik flink wat problemen ervaren met hulpverlening en omgeving. Zij hebben mijn labiliteit met druk (zoals jij ook deed) de kop in willen drukken en mij voor mijn gevoel uit zitten lachen om mijn vraagstelling hoe ik om moest gaan met de moeite die ik had op de aanslag die mijn kinderen op mijn gemoed hadden. Ik kreeg toen dezelfde opmerkingen van had je er maar niet aan moeten beginnen en dat was juist iets waar ik altijd aan getwijfeld had en de aanzet voor mijn woede.

Van de week werd ik (niet letterlijk) uitgemaakt voor troll en met het googlen daarnaar kwam ik erop uit dat ik een querulant ben en vervolgens op http://www.e-psychiater.nl/psychiatrie/persoonlijkheidsstoornissen/paranoide-persoonlijkheidsstoornis/ wat mij erg veel verduidelijkt heeft, ik ben geen psychiater en zal mijzelf deze diagnose niet toewijzen maar het maakte mij veel duidelijk.

Maak je geen zorgen om mijn kinderen, dat gaat goed komen.

(Nu ben ik voor èèn of twee personen wel erg herkenbaar maar dat is pech hebben)