Kind geeft feest bij ex

Ik snap dat het heel lastig voor je is, maar je klaagt hier vaak over het gebrek aan contact met je kinderen. Het is dus fijn dat je uitgenodigd bent! Is het niet mogelijk om daar toch heen te gaan, al is het maar voor een uurtje. Het gaat om je kind, niet om je ex.

Inderdaad. Ik snap je gevoel maar het is het feest van je kind, niet van je ex. Kind bepaalt dus waar het is en dat je uitgenodigd bent. Gezien je graag meer contact zou willen zou ik gewoon gaan. Hoeft niet lang, maar wel goede wil tonen en laten zien dat je kinderen belangrijk voor je zijn.

Ziek melden en een andere keer met kind gaan lunchen of iets leuks gaan doen. Geen drama van maken. 

Onredelijk van kind om dit van jou te verwachten? Je kind nodigt je uit op zijn  verjaardag hij vraagt geen auto als cadeau he? , snap je dat dat heel egoistisch overkomt?
Wat heeft het feit dat je ex snel een nieuwe relatie had met dit hele verhaal te maken? 

Ik zou je ook aanraden om te gaan, als je gezondheid het toelaat. Het is niet het territorium van jouw ex, het is het feest van jouw kind. Hoewel ik uit jouw posts enigzins snap waar jouw gekwetstheid vandaan komt, denk ik dat het tijd wordt om dit los te laten. Je hebt er namelijk vooral jezelf mee.

De ouders van een goede vriendin van mij zijn gescheiden toen zij 3 jaar oud was. Zelfs 40 jaar later gaf haar moeder nog steeds haar ex-man de schuld voor vanalles, bijvoorbeeld dat zijzelf nooit haar rijbewijs had gehaald. 

Je bent terecht van jouw ex gescheiden, zorg ervoor dat je dan nu ook echt los van hem komt, door hem niet meer de schuld te geven van jouw situatie. Uiteraard zal je beperkingen ervaren door jouw chronische ziekte, maar jij bent de enige die iets van de rest van jouw leven kan maken. En je hebt zelf in de hand hoe de band met jouw kinderen ontwikkelt vanaf hier. Dus sta erboven, en ga met opgeheven hoofd naar dat feest (als het lukt). Je komt als moeder van....niet als ex van...

Het draait allemaal om jou.  Heb jij jezelf wel eens in de spiegel bekeken en gevraagd wat je allemaal teweeg hebt gebracht. Wees blij dat je kind jou nog wil uitnodigen. Je bent verplicht om te gaan. Jij was ook een grote meid om je gezin te vernietigen. Snap dat je zuur bent omdat het voor jou verkeerd is uitgepakt. Je kind groeit al op met "littekens"van de scheiding dus hup weg met je egoïsme en gaan.

Je lijkt erg vast te zitten in je gedachtengang, als je je andere topic van 4 jaar! geleden terugleest.. jullie zijn al zeker 5 jaar uit elkaar! Tijd om je ego opzij te zetten en er voor je kinderen te zijn op de momenten dat je gezondheid het toelaat

Het zou het beste zijn als Elledoris zich kan ontdoen van haar pijnlijke verleden. Maar hebben de reageerder hierboven in haar schoenen gestaan? Dertig jaar samenzijn, een relatie die doodbloedt zonder knuffel of gesprek, voor jezelf moeten opkomen en ziek zijn en alleen achterblijven — is geen pijn die je zomaar “loslaat”. Het is rauw, gelaagd en zit diep verweven in hoe je jezelf en je geschiedenis ziet.
Ook al heeft zij zelf deze keuze moeten maken, wat heel dapper is, blijft zij zitten met het gevoel afgedankt te zijn en niet gezien of gekoesterd. Ze is nu alleen, terwijl haar ex een voorspoedig leven leidt. Ik hoop dat je hulp helpt om deze emotionele wonden te helen. 
Wees eerlijk tegen je dochter en zegt dat het voor jou nu teveel gevraagd om daar ontspannen rond te lopen, maar dat je blij voor haar bent en graag iets fijns samen met haar gaat doen. 

Tot slot het is een lange tekst maar wil die toch met je delen. De bitterheid en het zure in je lichaam (wat ieder mens herkent die pijn is aangedaan) komt omdat je niet goed meer in je hart bent. Ik heb ooit van een wijs iemand een hele oude spirituele oefening gekregen, die bij mij heel bijzonder heeft uitgewerkt. Wel moed voor nodig, maar die heb jij!

he ancient Essenes tell us in their texts 2500 years ago very precise language that every human lives in this earth in three worlds at the same time
 We live in the world of thought the world of feeling in the world of emotion and their texts actually say to us when these three become one when the thought and the feeling and the emotion are merged are married together into a single potent force then when you say to the mountain move the mountain will move now I used to believe that this was a metaphor and now I have seen in the monasteries of Tibet and I've seen with the holy and the sacred people in Bolivia and Peru in the native traditions of the desert Southwest and the medicine ‘less hospitals in Beijing China this is not a metaphor if there's a literal fact when thought feeling and emotion become one we literally can change the stuff our world is made that we can rearrange the atoms of matter through the belief waves that emanate from our heart so the question is whenwe are experiencing judgment in ego what is that saying to us really well the first thing it's telling us is that we are not in our heart because the heart has no judgment and the heart has no ego
when we are experiencing those those qualities it is coming from our mind. 

 it's coming from our inner child it's coming from our fear from our families our perceptions our conditioning it's not coming from our heart when something  hurts us in life when something crosses our path that causes us pain our first reaction is to move away from it to say  I don't want that and that is when the judgment comes in if we can embrace the experiences when someone or an
experience hurts us in life not that we
 like the experience or we want to have
 it again
 but the ancients say that we should
bless the experience and this sounds
 very strange to bless the things that
hurt you but here's what happens when we
begin to bless the things that cause us
the pain the blessing is simply the
acknowledgment when you say I bless the
person who who has just been dishonest
with me I bless the person who is
violated my trust betrayed my confidence
 and you say that again and again and you
say it out loud what begins to happen is
the verbal expression brings the
physical energy up from the heart into
 the body and soon your body becomes warm
and you have tears in your eyes and you
 say I bless this person I bless this
 person and it is the blessing that
relieves the charge of the judgment for
just a moment and that's all we need
because for just a moment when the
 charge is relieved we can replace the
hurt with something else and the
ancients say that that something else is
what we call beauty beauty is a powerful
force in our world and that already
exists everywhere the ancient Essenes
 and the Native Americans alike they say
 that beauty is already everywhere in
everything our job is to find that
 beauty to seek it out so rather than
 judging the experiences when they come
to us if we can look at each experience
 as a blessing and when we find ourselves
hurt say again yes I feel hurt so
 acknowledge it first secondly what is
this hurt saying to me what voice am i
 hearing what does it tell me about my
 life and bless the hurt now that is
 giving us information about ourselves as
 we begin that experience it is much
 easier than for our thoughts feelings
emotions to become one so that we can
 move that mountain when it comes across
 our path

Anoniemvoornu schreef op 31-05-2025 om 20:32:

Onredelijk van kind om dit van jou te verwachten? Je kind nodigt je uit op zijn verjaardag hij vraagt geen auto als cadeau he? , snap je dat dat heel egoistisch overkomt?
Wat heeft het feit dat je ex snel een nieuwe relatie had met dit hele verhaal te maken?

Is niet egoistisch, je hoeft niet over je eigen grenzen te gaan voor de comfort van een ander, ook niet voor je kind, als dit jou energie en waardigheid kost. Stel alleen die grens met liefde. 

Labyrinth schreef op 01-06-2025 om 09:40:

Het zou het beste zijn als Elledoris zich kan ontdoen van haar pijnlijke verleden. Maar hebben de reageerder hierboven in haar schoenen gestaan? Dertig jaar samenzijn, een relatie die doodbloedt zonder knuffel of gesprek, voor jezelf moeten opkomen en ziek zijn en alleen achterblijven — is geen pijn die je zomaar “loslaat”. Het is rauw, gelaagd en zit diep verweven in hoe je jezelf en je geschiedenis ziet.
Ook al heeft zij zelf deze keuze moeten maken, wat heel dapper is, blijft zij zitten met het gevoel afgedankt te zijn en niet gezien of gekoesterd. Ze is nu alleen, terwijl haar ex een voorspoedig leven leidt. Ik hoop dat je hulp helpt om deze emotionele wonden te helen.
Wees eerlijk tegen je dochter en zegt dat het voor jou nu teveel gevraagd om daar ontspannen rond te lopen, maar dat je blij voor haar bent en graag iets fijns samen met haar gaat doen.

Want? Alleen als je het zelf hebt meegemaakt mag je reageren? Zo werkt het forum niet.

Zoals eerder geschreven; het is bekend hoe haar huwelijk verlopen is, haar keuze tot scheiden en dat haar ex vlot verder is gegaan met zijn leven is ongetwijfeld zuur voor haar. Zij wilde graag gelukkig zijn met hem maar dat lukte niet maar wel met zijn 2e vrouw.  Ik denk dat niemand daar aan twijfelt dat dat een hard gelach is. Feit is wel dat het inmiddels ruim 5 jaar geleden is. Een flinke tijd waarin zij al dan niet met hulp het een plekje zou kunnen geven ipv erin te blijven hangen.

Het leven van de kinderen gaat ook door; er zijn diploma uitreikingen, bruiloften, verjaardagsfeestjes en telkens is zij degene die moeilijk doet. Dat is voor haar kinderen natuurlijk ook niet prettig en heeft ook als gevolg dat het contact steeds minder wordt zoals ze zelf al vaak schreef. Telkens de uitzondering zijn waarbij het kind  het weer op een ander moment met moeder moet vieren is voor kinderen echt geen pretje. Je kunt niet verwachten dat kinderen altijd maar rekening houden met jouw verbittering over het verleden. Dat verleden een keer afsluiten na zoveel jaar of in ieder geval je kinderen er niet in betrekken is ook een optie. Daarbij; ook al vind je het zelf helemaal niks ( dat mag), je kunt het ook over hebben voor je kind. Zet hun belang eens voorop en wie weet.....valt het in de praktijk mee. Want dat is ook een mogelijkheid. Zie het als een investering in de toekomst; er zullen nog wel meer gezamenlijke momenten zijn, zonde als je dat mist.

Sommige reacties zijn inderdaad (onnodig) hard. Je mag echt wel lief zijn voor jezelf, Elledoris, een scheiding verwerken kost tijd, en jouw situatie maakt dat misschien moeilijker. Aan de andere kant is het risico dat je verbitterd raakt en daarmee jezelf als slachtoffer van de situatie blijft zien. Dat doet de relatie met jouw kinderen geen goed, want die hebben hier ook niet om gevraagd. Dus geef ruimte aan jouw pijn, maar belast jouw kinderen daar niet mee. Dat is in dit soort specifieke situaties misschien een lastige balans, maar je kind kwalijk nemen dat de verjaardag in het huis van vader gevierd wordt, is niet terecht. 

Heb je hulp bij het verwerken van de scheiding, het verlies dat je ervaart in het contact met de kinderen, en jouw chronische ziekte? Ik gun je dat enorm.

kaatjecato schreef op 01-06-2025 om 09:59:

Sommige reacties zijn inderdaad (onnodig) hard. Je mag echt wel lief zijn voor jezelf, Elledoris, een scheiding verwerken kost tijd, en jouw situatie maakt dat misschien moeilijker. Aan de andere kant is het risico dat je verbitterd raakt en daarmee jezelf als slachtoffer van de situatie blijft zien. Dat doet de relatie met jouw kinderen geen goed, want die hebben hier ook niet om gevraagd. Dus geef ruimte aan jouw pijn, maar belast jouw kinderen daar niet mee. Dat is in dit soort specifieke situaties misschien een lastige balans, maar je kind kwalijk nemen dat de verjaardag in het huis van vader gevierd wordt, is niet terecht.

Heb je hulp bij het verwerken van de scheiding, het verlies dat je ervaart in het contact met de kinderen, en jouw chronische ziekte? Ik gun je dat enorm.

Eens hoor KaatjeCato, door allerlei oorzaken lijkt ED de buitenstaander in het familiesysteem. Zij is alleen en chronisch ziek, de anderen komen (ook buiten deze verjaardag) gezellig bij elkaar. Dat kan ontzettend geïsoleerd voelen, zeker als je dan ziekig op zo'n verjaardag zit. En ook al is ze zelf mede de oorzaak, het kan gewoon te pijnlijk voor iemand zijn. Je weet niet hoe iets ingegrepen heeft in iemands leven en reken maar dat als je een chronische ziekte en weinig hulpbronnen hebt, dat zaken dubbel hard aankomen.
Nou vind ik niet dat dat kind daar rekening mee moet houden door het niet bij vader te vieren maar wat is er mis met een xje met je moeder lunchen of zo? In plaats van dat ze haar covert op moet zitten houden op een feestje dat haar pijn doet, terwijl ze zich van binnen rot voelt? En dan kan iedereen zeggen: 'jij moet je niet zo voelen, jij moet flink zijn en je anders voelen' maar zo werkt het gewoon niet altijd.

Gingergirl schreef op 01-06-2025 om 09:59:

[..]

Want? Alleen als je het zelf hebt meegemaakt mag je reageren? Zo werkt het forum niet.

Zoals eerder geschreven; het is bekend hoe haar huwelijk verlopen is, haar keuze tot scheiden en dat haar ex vlot verder is gegaan met zijn leven is ongetwijfeld zuur voor haar. Zij wilde graag gelukkig zijn met hem maar dat lukte niet maar wel met zijn 2e vrouw. Ik denk dat niemand daar aan twijfelt dat dat een hard gelach is. Feit is wel dat het inmiddels ruim 5 jaar geleden is. Een flinke tijd waarin zij al dan niet met hulp het een plekje zou kunnen geven ipv erin te blijven hangen.

Het leven van de kinderen gaat ook door; er zijn diploma uitreikingen, bruiloften, verjaardagsfeestjes en telkens is zij degene die moeilijk doet. Dat is voor haar kinderen natuurlijk ook niet prettig en heeft ook als gevolg dat het contact steeds minder wordt zoals ze zelf al vaak schreef. Telkens de uitzondering zijn waarbij het kind het weer op een ander moment met moeder moet vieren is voor kinderen echt geen pretje. Je kunt niet verwachten dat kinderen altijd maar rekening houden met jouw verbittering over het verleden. Dat verleden een keer afsluiten na zoveel jaar of in ieder geval je kinderen er niet in betrekken is ook een optie. Daarbij; ook al vind je het zelf helemaal niks ( dat mag), je kunt het ook over hebben voor je kind. Zet hun belang eens voorop en wie weet.....valt het in de praktijk mee. Want dat is ook een mogelijkheid. Zie het als een investering in de toekomst; er zullen nog wel meer gezamenlijke momenten zijn, zonde als je dat mist.

Je interpreteert mij zin verkeerd, ik zelf reageer toch ook. Ik reageerde op de wat harde reacties van het heeft nu lang genoeg geduurd, je bent egoistisch als je niet gaat, een zeurder etc. Na 5 jaar moet je er toch al wel over heen zijn. Klinkt heel rationeel, maar emotioneel is het een afwijzing.  

Je lijkt erg vast te zitten in je gedachtengang, als je je andere topic van 4 jaar! geleden terugleest.. jullie zijn al zeker 5 jaar uit elkaar! Tijd om je ego opzij te zetten en er voor je kinderen te zijn op de momenten dat je gezondheid het toelaat

Anoniemvoornu schreef op 01-06-2025 om 09:30:

Je lijkt erg vast te zitten in je gedachtengang, als je je andere topic van 4 jaar! geleden terugleest.. jullie zijn al zeker 5 jaar uit elkaar! Tijd om je ego opzij te zetten en er voor je kinderen te zijn op de momenten dat je gezondheid het toelaat

Labyrinth schreef op 01-06-2025 om 09:52:

[..]

Is niet egoistisch, je hoeft niet over je eigen grenzen te gaan voor de comfort van een ander, ook niet voor je kind, als dit jou energie en waardigheid kost. Stel alleen die grens met liefde.

Ik vind het wel egoistisch om je kind onredelijk te vinden omdat hij/zij je uitnodigd voor zijn verjaardag en het bij de andere ouder is.  

Een kind dat al jaren begrip voor de situatie op moet brengen waar hij/zij ook niet om gevraagd heeft. 

Daarnaast baalt ze ontzettend dat ze geen betere band heeft met haar kinderen en vind ik een spiegel voorhouden in je eigen aandeel daarin ook niet verkeerd.