Kind geeft feest bij ex
Binnenkort geeft een van mijn kinderen een feest bij ex. Ik snap dat wel, groot huis, grote tuin, zwembad, pizza oven. Als ik mijn ex op een verjaardag ofzo tegenkom, zeggen we beleefd "halo" en "wat een lekker weer", maar verder gaat ons contact niet.
We zijn 30 jaar bij elkaar geweest. Ik heb de scheiding ingezet omdat hij al jaren geen intimiteit wilde, geen knuffel, geen goed gesprek. Hij had meteen een ander waar hij mee getrouwd is. Fijn voor hem natuurlijk. Voor mij heeft het minder uitgepakt, ik ben chronisch ziek waardoor ik veel alleen thuis zit.
Gezien hoe we na 30 jaar uit elkaar zijn gegaan, met elkaar omgingen en nu omgaan, zit ik er niet op te wachten om als gast in zíjn leven en "territorium" te komen. Ik vind het onredelijk van kind om dat van mij te verwachten. Het is sowieso de vraag of ik er qua gezondheid bij kan zijn. Maar als dat zo is, heb ik er geen zin in. Hoe kom ik hier elegant onderuit...
IMI-x2 schreef op 01-06-2025 om 11:40:
Toen ik net gescheiden was, heb ik een soortgelijke situatie meegemaakt. Ik ben even gegaan, een uurtje. Ik heb mijn beste gezicht opgezet en ik heb alleen staan praten met de jarige en met een vriendin die daar ook was. Daarna snel weer naar huis.
Zou zoiets voor jou ook te doen zijn, Elledoris?
Precies dit! Ik ben op die manier ook op de bruiloft van mijn ex en zijn 2e vrouw geweest. Dochter was toen 10. Kind in de ochtend een mooie jurkje aangetrokken en met een glimlach afgeleverd bij ex en zijn vrouw (haar derde huwelijk, maar wel een witte bruidsjurk - prima). Kind heel veel plezier gewenst. 's Avonds op het feest aangetreden, een half uurtje met kind gedanst, even met wat neutrale mensen gekletst en dochter weer meegenomen.
Kind was helemaal blij. Voor mij kleine moeite om een uurtje toneel te spelen. Inmiddels is ex alweer met zijn derde vrouw getrouwd. Maar gelukkig was dochter toen zo oud dat ze het zelf kon regelen.
Dymo schreef op 01-06-2025 om 17:32:
[..]
Precies dit! Ik ben op die manier ook op de bruiloft van mijn ex en zijn 2e vrouw geweest. Dochter was toen 10. Kind in de ochtend een mooie jurkje aangetrokken en met een glimlach afgeleverd bij ex en zijn vrouw (haar derde huwelijk, maar wel een witte bruidsjurk - prima). Kind heel veel plezier gewenst. 's Avonds op het feest aangetreden, een half uurtje met kind gedanst, even met wat neutrale mensen gekletst en dochter weer meegenomen.
Kind was helemaal blij. Voor mij kleine moeite om een uurtje toneel te spelen. Inmiddels is ex alweer met zijn derde vrouw getrouwd. Maar gelukkig was dochter toen zo oud dat ze het zelf kon regelen.
Dat is toch uit de tijd, alleen wit voor een 1ste huwelijk?
Anoniemvoornu schreef op 01-06-2025 om 17:38:
[..]
Dat is toch uit de tijd, alleen wit voor een 1ste huwelijk?
Ach, iedereen moet het zelf weten. Maar ik vind het altijd een beetje raar als iemand in vol ornaat, met witte poefjurk en sluier, voor de derde keer trouw belooft. Zeker nadat de eerst twee huwelijken door haar overspel stukliepen. Het is geen toneelstukje. Maar goed, ik kan ook niet kijken naar programma's als Married at first sight. Als je het huwelijk totaal niet serieus neemt, waarom trouw je dan? Een eerste keer kan ik nog snappen, jong, bleu en verliefd. Maar een derde of vierde keer en dan nog weer als sprookjesprinses, dat zou ik zelf niet doen. Maar nogmaals, iedereen mag het zelf weten.
Izza schreef op 01-06-2025 om 16:16:
Uiteindelijk gaat het niet om wat jij wilt. Jouw kind wil jou er graag bij hebben. Het is haar feest en daarbij hoort ze niet te hoeven kiezen. Dan draait het namelijk om jou. Als mijn ouders mij voor zo'n keuze zouden zetten zou ik echt geen zin meer hebben in een goedmakertje op een ander moment. Dit feest is het moment van kind. Daar kom je niet elegant onderuit. Met een slechte gezondheid is een uurtje komen ook een optie. Wegblijven zal zorgen voor boosheid en verwijdering tussen jou en kind(eren).
Als je geeft om je kind zorg je dat je erbij bent. Ongeacht een ex, de locatie of problemen uit het verleden. Daar kan een kind namelijk niets aan doen!
Ja daar valt veel voor de zeggen als het kind nog niet volwassen is. Een ex van mij kon dat ook niet opbrengen voor zijn kinderen en dat was idd niet leuk (hoewel daar ook een hoop projectie van de volwassenen w.o. ik en andere moeder) bij zat. Wij wilden als moeders wel de hele bups bij elkaar hebben en zouden ook zelf direct opspringen als kind het vroeg. Maar nu de kinderen ver in de twintig en dertig zijn, zitten ze daar helemaal niet om te springen, zo ze dat ooit gedaan hebben. Ze doen zelfs liever dingen apart. Nou prima toch. Volgens mij zijn de kinderen van ED ook volwassen trouwens.
MRI schreef op 01-06-2025 om 18:02:
[..]
Ja daar valt veel voor de zeggen als het kind nog niet volwassen is. Een ex van mij kon dat ook niet opbrengen voor zijn kinderen en dat was idd niet leuk (hoewel daar ook een hoop projectie van de volwassenen w.o. ik en andere moeder) bij zat. Wij wilden als moeders wel de hele bups bij elkaar hebben en zouden ook zelf direct opspringen als kind het vroeg. Maar nu de kinderen ver in de twintig en dertig zijn, zitten ze daar helemaal niet om te springen, zo ze dat ooit gedaan hebben. Ze doen zelfs liever dingen apart. Nou prima toch. Volgens mij zijn de kinderen van ED ook volwassen trouwens.
En daar zit het grote verschil. De kinderen zitten er niet om te springen. Dan is er verder ook geen probleem. Het kind van to wel. Maar talloze kinderen willen geen 2 verjaardagen geven als ze volwassen zijn omdat papa anders niet wil komen. En wat te denken van een examenfeest, jubileum, bruiloft etc. Talloze momenten die je niet in 2x wilt vieren. Goed ouderschap is je kind op de eerste plek zetten..
Dymo schreef op 01-06-2025 om 17:51:
[..]
Ach, iedereen moet het zelf weten. Maar ik vind het altijd een beetje raar als iemand in vol ornaat, met witte poefjurk en sluier, voor de derde keer trouw belooft. Zeker nadat de eerst twee huwelijken door haar overspel stukliepen. Het is geen toneelstukje. Maar goed, ik kan ook niet kijken naar programma's als Married at first sight. Als je het huwelijk totaal niet serieus neemt, waarom trouw je dan? Een eerste keer kan ik nog snappen, jong, bleu en verliefd. Maar een derde of vierde keer en dan nog weer als sprookjesprinses, dat zou ik zelf niet doen. Maar nogmaals, iedereen mag het zelf weten.
‘Iedereen mag het zelf weten’, maar het oordeel spat er vanaf! Derde huwelijk, overspel en zich dan nog een prinses voelen, toe maar. Gelukkig ben jij een beter mens.
Izza schreef op 01-06-2025 om 18:57:
[..]
En daar zit het grote verschil. De kinderen zitten er niet om te springen. Dan is er verder ook geen probleem. Het kind van to wel. Maar talloze kinderen willen geen 2 verjaardagen geven als ze volwassen zijn omdat papa anders niet wil komen. En wat te denken van een examenfeest, jubileum, bruiloft etc. Talloze momenten die je niet in 2x wilt vieren. Goed ouderschap is je kind op de eerste plek zetten..
tja daar ben ik het zeker mee eens tot een jaar of 25 van de kinderen. Maar ik vind niet dat als de kinderen bv over de dertig zijn, dat je dan over je grenzen moet gaan om 'een goede ouder te zijn'. De kinderen waar ik het over had, hebben geen gezamenlijke verjaardag meegemaakt sinds hun 12e. Ik vond dat toen -en nog steeds- heel min van vader, zet je er over heen, joh. Ik weet niet hoe zij dat zelf ervaarden indertijd. Maar ze zijn er nu iig aan gewend en geven er de voorkeur aan.
MRI schreef op 01-06-2025 om 19:19:
[..]
tja daar ben ik het zeker mee eens tot een jaar of 25 van de kinderen. Maar ik vind niet dat als de kinderen bv over de dertig zijn, dat je dan over je grenzen moet gaan om 'een goede ouder te zijn'. De kinderen waar ik het over had, hebben geen gezamenlijke verjaardag meegemaakt sinds hun 12e. Ik vond dat toen -en nog steeds- heel min van vader, zet je er over heen, joh. Ik weet niet hoe zij dat zelf ervaarden indertijd. Maar ze zijn er nu iig aan gewend en geven er de voorkeur aan.
De ex van mijn vriend had erg veel moeite met mij. Dat heeft geduurd van de scheiding tot maar liefst 15 jaar daarna. Toen de kinderen op zichzelf gingen wonen hebben ze jaren hun verjaardagen gescheiden gevierd. Na de komst van een kleinkind, heeft vriends dochter die ‘gewoonte’ doorbroken. Verjaardagen van de kleine en alle verjaardagen daarna (ook van haar brussen) worden gewoon een keer gevierd. Ik vind dat echt stoer van haar, want haar moeder heeft zich nooit echt neutraal opgesteld naar haar ex en in overtreffende trap jegens mij. Nu kunnen we op een verjaardag een praatje maken en ik negeer kleine speldenprikjes die ze af en toe geeft.
MRI schreef op 01-06-2025 om 19:19:
[..]
tja daar ben ik het zeker mee eens tot een jaar of 25 van de kinderen. Maar ik vind niet dat als de kinderen bv over de dertig zijn, dat je dan over je grenzen moet gaan om 'een goede ouder te zijn'. De kinderen waar ik het over had, hebben geen gezamenlijke verjaardag meegemaakt sinds hun 12e. Ik vond dat toen -en nog steeds- heel min van vader, zet je er over heen, joh. Ik weet niet hoe zij dat zelf ervaarden indertijd. Maar ze zijn er nu iig aan gewend en geven er de voorkeur aan.
Maar waarom zou daar een eind - leeftijd aan moeten zitten? Kinderen die ouder zijn kunnen er ook nog steeds de voorkeur aangeven het samen met beiden ouders te vieren; waarom zou dat niet kunnen of mogen? Ik snap wat je bedoeld met over een grens gaan als ouder zijnde voor je kind. Maar of je na tig jaar nog steeds over een " grens" gaat is dan ook discutabel. To heeft het nog steeds moeilijk dat is naar voor haar. Maar ze is ( als ik het goed teruglees) zo'n 9 jaar geleden gescheiden. Dat is best een lange tijd. En ook al is nog niet alle pijn weg; zo gek of onredelijk is de verwachting van haar volwassen kind ook niet.
Mooi, al die reacties. Soms vliegt de situatie me aan inderdaad, zoals nu, nadat ik weer 3 vrije dagen waarin ik leuke dingen en sociaal contact had gepland, ziek op de bank heb gelegen. Het leven is niet zo maakbaar als sommigen beweren. Maar fijn dat anderen me weer even een duwtje rechtdoor geven. Dat ik m'n rug kan rechten, een uurtje kan gaan en vooral voor ogen houden dat ik naar feest van kind ga en niet "naar 't huis van ex".
Wat betreft kinderen op de eerste plaats zetten, dat heb ik altijd gedaan. Alleen daar heb ik nooit een topic over geopend. Dit forum gebruik ik vooral voor de momenten dat ik 't even moeilijk heb. En niet om mezelf op de borst te kloppen hoe goed ik ben. Bij mij is er helaas ingeslopen dat "kind op de eerste plaats" een beetje hetzelfde is geworden als "moeder cijfert zich wel weg". Dat is een valkuil. Toen de kinderen klein waren zei mijn vriendin "eerst moeten de ouders het naar hun zin hebben, dan pas de kinderen". Ik vond dat toen onbegrijpelijk, je kind komt toch éérst! Nu snap ik haar. Ze bedoelde "zorg dat je als ouder lekker in je vel zit, en dat je dus ook dingen doet die goed voor jou zijn. Als je lekker in je vel zit, kan je ook een leuke ouder zijn" Ik heb er vooral voor gezorgd dat de rest van 't gezin z'n ding kon doen, dat werkt dus niet. Door schade en schande wordt men wijs, zoiets.
Toch kom je (al jaren) ontzettend verbitterd over, TO. Volgens mij heb je zaken nooit een plek kunnen geven. En dit projecteer je vervolgens weer op je kinderen en je ex. Ik denk dat het van belang is om hiermee aan de slag te gaan. Voor je kinderen, maar ook zeker voor je eigen mentale welzijn.
Ik kopieer even een stukje van Gekke Henkie uit het draadje Verder na ontrouw:
"Dan kun je natuurlijk beginnen over achter je laten, een nieuwe relatie, etc. Ik zie het anders: trauma en rouw zijn simpelweg dingen die we met ons meenemen. Of het nu overlijden, bedrog, in de steek gelaten, een ongeval, slecht nieuws of wat dan ook is. Het is er en wordt geregeld geactiveerd. Helaas… En tegelijk is het ook door dit soort dingen dat we kunnen ervaren wat liefde is, wat veiligheid is, wat vrijheid is. Hoofd omhoog maar weer"
Dat vind ik het mooi omschrijven.
Gingergirl schreef op 01-06-2025 om 20:04:
[..]
Maar waarom zou daar een eind - leeftijd aan moeten zitten? Kinderen die ouder zijn kunnen er ook nog steeds de voorkeur aangeven het samen met beiden ouders te vieren; waarom zou dat niet kunnen of mogen? Ik snap wat je bedoeld met over een grens gaan als ouder zijnde voor je kind. Maar of je na tig jaar nog steeds over een " grens" gaat is dan ook discutabel. To heeft het nog steeds moeilijk dat is naar voor haar. Maar ze is ( als ik het goed teruglees) zo'n 9 jaar geleden gescheiden. Dat is best een lange tijd. En ook al is nog niet alle pijn weg; zo gek of onredelijk is de verwachting van haar volwassen kind ook niet.
Nou omdat je, als het goed is, op een gegeven moment gewoon allebei volwassen mensen bent. Dan kan het kind het fijn vinden, maar ik vind dan het dringende 'kinderen moeten in alles op de eerste plaats staan' niet meer zo pregnant aanwezig als op het moment dat ze jong zijn. Dan moet je idd je over je eigen blokkades heenzetten vind ik ook hoor. En ja, het kan natuurlijk zijn dat ED klagend over komt omdat ze hier stoom af komt blazen over zaken die lastig voor haar zijn, maar dat dat een eenzijdig beeld is.
elledoris schreef op 01-06-2025 om 20:29:
Mooi, al die reacties. Soms vliegt de situatie me aan inderdaad, zoals nu, nadat ik weer 3 vrije dagen waarin ik leuke dingen en sociaal contact had gepland, ziek op de bank heb gelegen. Het leven is niet zo maakbaar als sommigen beweren. Maar fijn dat anderen me weer even een duwtje rechtdoor geven. Dat ik m'n rug kan rechten, een uurtje kan gaan en vooral voor ogen houden dat ik naar feest van kind ga en niet "naar 't huis van ex".
Wat betreft kinderen op de eerste plaats zetten, dat heb ik altijd gedaan. Alleen daar heb ik nooit een topic over geopend. Dit forum gebruik ik vooral voor de momenten dat ik 't even moeilijk heb. En niet om mezelf op de borst te kloppen hoe goed ik ben. Bij mij is er helaas ingeslopen dat "kind op de eerste plaats" een beetje hetzelfde is geworden als "moeder cijfert zich wel weg". Dat is een valkuil. Toen de kinderen klein waren zei mijn vriendin "eerst moeten de ouders het naar hun zin hebben, dan pas de kinderen". Ik vond dat toen onbegrijpelijk, je kind komt toch éérst! Nu snap ik haar. Ze bedoelde "zorg dat je als ouder lekker in je vel zit, en dat je dus ook dingen doet die goed voor jou zijn. Als je lekker in je vel zit, kan je ook een leuke ouder zijn" Ik heb er vooral voor gezorgd dat de rest van 't gezin z'n ding kon doen, dat werkt dus niet. Door schade en schande wordt men wijs, zoiets.
Ik heb het belang van mijn kinderen ook altijd voorop gezet. Dat is toch ook gewoon een beetje part of the job. Je moet van je kinderen geen dankbaarheid verwachten. Je hebt ze gekregen en moet er naar beste kunnen voor zorgen.
MMcGonagall schreef op 01-06-2025 om 23:57:
[..]
Ik heb het belang van mijn kinderen ook altijd voorop gezet. Dat is toch ook gewoon een beetje part of the job. Je moet van je kinderen geen dankbaarheid verwachten. Je hebt ze gekregen en moet er naar beste kunnen voor zorgen.
Dit
Gingergirl schreef op 01-06-2025 om 20:04:
[..]
Maar waarom zou daar een eind - leeftijd aan moeten zitten? Kinderen die ouder zijn kunnen er ook nog steeds de voorkeur aangeven het samen met beiden ouders te vieren; waarom zou dat niet kunnen of mogen? Ik snap wat je bedoeld met over een grens gaan als ouder zijnde voor je kind. Maar of je na tig jaar nog steeds over een " grens" gaat is dan ook discutabel. To heeft het nog steeds moeilijk dat is naar voor haar. Maar ze is ( als ik het goed teruglees) zo'n 9 jaar geleden gescheiden. Dat is best een lange tijd. En ook al is nog niet alle pijn weg; zo gek of onredelijk is de verwachting van haar volwassen kind ook niet.
Haar ex is al weer ruim 10 jaar hertrouwd en ze zit nog vol wrok, haar eigen woorden in een ander topic. En dan je kind onredelijk noemen omdat je uitgenodigd bent op hun feestje. En daarna komt het "schuldgevoel" aanpraten... 3 dagen ziek geweest, het is niet te begrijpen als je zelf niet ziek bent enz hoe klein je wereldje is /zelfde als met de kids , heel mijn leven opgegeven voor hun jeugd en dan trekken ze meer naar vader toe...