Nieuwe partner (bonus)kinderen en (bonus)familie. En kerst...
Hallo!
Ik heb de volgende situatie en ben benieuwd hoe dit bij andere mensen gaat.
Ik heb na een hele "bijzondere" vechtscheiding inmiddels ruim 2 jaar een fijne relatie met een man met 2 kinderen in de leeftijd van 11 en 14. Ik heb zelf 2 pubermeiden van 15 en 17. Ze hebben door mijn ex niet zulke goede ervaringen opgedaan met ouders en nieuwe partners, maar ondanks dat ze het wel lastig vonden dat ik ook een nieuwe relatie kreeg, accepteren ze hem goed en het gaat ook eigenlijk best goed tussen de kinderen wanneer ze elkaar eens zien.
We wonen op een uurtje rijden afstand van elkaar, dus ons leven samen speelt zich voornamelijk af in onze kindloze tijd. We hebben kennis gemaakt met elkaars familie, hebben kerst met elkaars familie gevierd (zonder kinderen) en dat is allemaal heel leuk en gezellig.
Nu komt de volgende kerst er natuurlijk weer aan en mijn vriend wil nu graag dat zijn kinderen ook de kerst bij mijn familie mee kunnen vieren. Hij vindt dat zij bij hem horen en dus ook mee moeten kunnen naar alle feestelijkheden bij mijn familie. Maar dat zien die kinderen van mij dan eigenlijk niet zo zitten. Ze zijn heel hecht met hun neefjes en nichtjes, zien mijn familie echt als "hun nest" en vinden dan die "extra aanhang" eigenlijk niet zo nodig en zeker niet met kerst, daar zien ze altijd erg naar uit.
Dus kort samengevat: als we met zn zessen zijn dan loopt het goed, maar de introductie van de kinderen van mijn vriend in "hun familie" daar hebben ze moeite mee. Iets wat ik eigenlijk ook wel een beetje kan begrijpen, ze hebben niet voor de scheiding en alles wat er bij komt kijken gekozen. Zelf hebben zij totaal geen behoefte om deel uit te maken van de familie van mijn vriend en dat kan ik ook goed begrijpen. Hier hebben we best discussie over, want mijn vriend heeft er erg veel behoefte aan, zegt dat zijn kinderen heel graag kennis willen maken met mijn familie en wil graag dat ze welkom zijn. Wat mij betreft zijn ze dat ook absoluut, maar ik kan eerlijk gezegd mijn kinderen ook wel begrijpen. Dus ik zit er gevoelsmatig middenin en vind het erg lastig hoe ik hier mee om moet gaan. Hoe gaat dat bij andere samengestelde families?
Kan me voorstellen dat het bij jongeren kinderen makkelijker is, maar met pubers?
Ik heb even nagevraagd bij vriendin, die heeft al jaren een samengesteld gezin (met nu 6 jongvolwassenen). Die relatie begon toen de kinderen in de puberteit zaten. In het begin gingen ze apart. Vanaf het moment dat ze samenwoonden begonnen ze een nieuwe traditie. Beide families werden op dezelfde dag uitgenodigd bij hun thuis. Zo had iedereen hun eigen familie en eventueel een plek om terug te trekken. Ook makkelijker met cadeaus. Elke opa en oma kochten wat voor hun eigen kleinkinderen.
En ook omdat kinderen andere dag naar expartner gingen.
Maar wat willen dan de kinderen van jouw partner. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat ie zitten te wachten op het leren kennen van een volledige nieuwe schoonfamilie. Zij hebben toch ook gewoon hun eigen familiebubbel met hun eigen opa's en oma's en neefjes en nichtjes etc? Ze zullen best meegaan om het je partners wens is, maar of er zelf behoefte aan hebben vraag ik me af. Misschien moeten jullie gewoon eens een grote familie vergadering houden met alle pubers erbij. En eens vragen hoe zij graag kerst zouden willen zien.
Uiteindelijk zou je als ouder altijd naar het belang van je eigen kinderen moeten kijken. Zeker bij een scheiding gaan die echt wel voor. Jouw kinderen hebben het nodige meegemaakt. Jij bent hun veilige haven. En hoe leuk en gezellig die andere kinderen of jouw vriend ook zijn. Zij zijn verder niets van jouw kinderen. Zaken afdwingen of forceren is een recept voor problemen (zeker bij pubers). Het kan zorgen voor problemen tussen jou en je eigen kinderen. En voor problemen bij de kinderen zelf. Dit is ook niet de manier om als betrokken en zorgzame ouder met je kind om te gaan (niet serieus nemen en inbreuk op hun veiligheid). In dit soort gevallen hou je het tempo aan van de langzaamste.
Als je partner jouw daarin niet kan accepteren moet je je afvragen of hij de juiste partner is.
EmmaT schreef op 29-10-2023 om 18:17:
[..]
Twee jaar is helemaal niet zo lang hoor. Ik wens je een fijne kerst met een stel pubers die er geen zin in hebben. Ik heb ouders na een paar jaar met puberkinderen horen zeggen 'Nou ben ík aan de beurt'. Zolang je (thuiswonende) kinderen hebt ben je helemaal niet aan de beurt, hoe verzin je het. Het duurt gemiddeld een aantal jaar voordat een samengesteld gezin in alle gelederen is gesetteld. Dat gaat in kleine stapjes en het vraagt veel inlevingsvermogen, niet alleen in de kinderen. Dat jij daar geen zin in zou hebben en de relatie zou afbreken is jouw keuze natuurlijk.
Gemiddeld 7 jaar. Dus na 2 jaar ben je nog maar net begonnen. Ik zou het tijd geven TO, veel meer tijd.
"Hier hebben we best discussie over, want mijn vriend heeft er erg veel behoefte aan, zegt dat zijn kinderen heel graag kennis willen maken met mijn familie en wil graag dat ze welkom zijn."
Hier geloof ik niks van, eerlijk gezegd. Kinderen van 11 en 14 die kennis willen maken met de familie van de partner van hun vader? Lijkt me zeer sterk. Ik denk dat jouw partner dat erg graag wil, niet zozeer zijn kinderen.
Ik ben overigens "team jouw kinderen". Je zegt dat het best goed gaat tussen hen en (de kinderen van) jouw partner - dat lijkt me al iets om heel blij mee te zijn. Dat jouw kinderen hun kerst met hun familie even voor zichzelf willen houden, lijkt me enorm begrijpelijk; zo te horen hebben jouw kinderen zich al vaak geschikt. Kerst willen ze nog even zoals ze dat kennen en dat is zonder de nieuwe "stief"broers/zussen. Ik zou hun belang dus absoluut voor laten gaan.
Ik denk dat je bij pubers van 17 (bijna volwassen) het idee van een traditioneel gezin ook los moet laten. Die hebben al een eigen leven en komen steeds meer los te staan van hun ouders (hoewel ze zeker hulp en begeleiding nodig hebben). Maar het zijn geen kinderen meer.
Ze zien de jongere kinderen van jouw partner wellicht niet als (stief)zusjes. Of echt als familie. Maar als kinderen van jouw partner. Dat is (zeker gevoelsmatig) echt een heel verschil. Daar kunnen ze prima mee overweg maar hun echte band en loyaliteit ligt natuurlijk bij jou en hun eigen familie. Dat is jouw partner niet. Die man kennen ze nog redelijk kort en daar groeien ze niet mee op. Daarnaast is er het besef dat hij ook weer uit hun leven kan verdwijnen.
Jouw partner heeft jongere kinderen en misschien de wens en het idee om weer een echt gezin te worden. Maar samengesteld is heel wat anders dan een kerngezin. Die kinderen hebben elkaar niet uitgekozen en zien de verhoudingen wellicht anders.
Ik probeer even op iedereen te reageren:
@Nick90: hij vindt dat lastig, want we zijn “al 2 jaar samen” en hij heeft er behoefte aan dat hij mét zijn kinderen welkom is in mijn familie. Dat kan ik best begrijpen, maar de praktijk is toch dat er allerlei ingewikkelde gevoelens bij iedereen meespelen...
@Lotte78: ah dankjewel voor het navragen, zoiets kan ik me ook nog voorstellen inderdaad (buiten dat ik niet wil samenwonen), maar dan zouden ik en partner het “centrale punt” zijn. Ik kan me goed voorstellen dat wanneer we samen een feest zouden geven bijvoorbeeld en iedereen van beide kanten uitnodigen, dat mijn kinderen dat gewoon logisch zouden vinden.
@duizendpoot: partner geeft aan dat zijn kinderen hebben aangegeven dat graag te willen. Daar hebben ze het niet over tegen mij, maar ik zie ze ook niet heel vaak. Ze zijn wel vanaf het begin heel open naar mij en nieuwe partner(s) van hun moeder, daar zijn ze echt anders in dan mijn kinderen.
Maar ik kan ook niet goed inschatten of het echt vanuit henzelf komt, ik kan het me heel eerlijk gezegd niet zo goed voorstellen, wat @persephone ook zegt.
@Izza, ja precies, zo zie ik het ook exact. Maar hij vind dat dus lastig te accepteren en wil het eigenlijk wat forceren. Nee dit wordt geen echt samengesteld gezin, het zijn idd de “kinderen van de vriend van mijn moeder” en ik ben heel blij al met hoe het nu al gaat.
Maar jullie reacties sterken me wel in mijn eigen gevoel, ik wil niks forceren.
Joey1974 schreef op 30-10-2023 om 12:35:
Ik probeer even op iedereen te reageren:
@Nick90: hij vindt dat lastig, want we zijn “al 2 jaar samen” en hij heeft er behoefte aan dat hij mét zijn kinderen welkom is in mijn familie. Dat kan ik best begrijpen, maar de praktijk is toch dat er allerlei ingewikkelde gevoelens bij iedereen meespelen...
@Lotte78: ah dankjewel voor het navragen, zoiets kan ik me ook nog voorstellen inderdaad (buiten dat ik niet wil samenwonen), maar dan zouden ik en partner het “centrale punt” zijn. Ik kan me goed voorstellen dat wanneer we samen een feest zouden geven bijvoorbeeld en iedereen van beide kanten uitnodigen, dat mijn kinderen dat gewoon logisch zouden vinden.
@duizendpoot: partner geeft aan dat zijn kinderen hebben aangegeven dat graag te willen. Daar hebben ze het niet over tegen mij, maar ik zie ze ook niet heel vaak. Ze zijn wel vanaf het begin heel open naar mij en nieuwe partner(s) van hun moeder, daar zijn ze echt anders in dan mijn kinderen.
Maar ik kan ook niet goed inschatten of het echt vanuit henzelf komt, ik kan het me heel eerlijk gezegd niet zo goed voorstellen, wat @persephone ook zegt.
@Izza, ja precies, zo zie ik het ook exact. Maar hij vind dat dus lastig te accepteren en wil het eigenlijk wat forceren. Nee dit wordt geen echt samengesteld gezin, het zijn idd de “kinderen van de vriend van mijn moeder” en ik ben heel blij al met hoe het nu al gaat.
Maar jullie reacties sterken me wel in mijn eigen gevoel, ik wil niks forceren.
Ja ik zou van zo’n afwijzing ook niet heel blij worden.
Waarom zie je dat als een afwijzing?
Mijn kinderen kijken ook altijd uit naar familiebijeenkomsten omdat de bups neven en nichten heel hecht is. Wat ik daar zie - ze zijn al een paar jaar ouder - is dat zij open en hartelijk zijn naar nieuwe aanwinsten. Die vinden ook makkelijk aansluiting. Die nieuwe aanwinsten zijn dan wel hun eigen liefjes en geen aangewaaide bonustelgen. Maar toch.
Je dochter is al 17, misschien heeft ze over een paar jaar ook al zo stevig verkering dat ze die mee wil nemen naar familiebijeenkomsten. Hoe zou ze willen dat die ontvangen werd? Ik zou denk ik ook niets forceren, maar die spiegel zou ik wel even voorhouden.
Ik begrijp beide kanten wel. Het lijkt me nogal pijnlijk dat de kinderen van een ander bepalen dat jij ergens niet welkom bent. Neven en nichten nemen vaak ook hun aanhang mee naar dergelijke gelegenheden. Waarom zouden die dan wel welkom zijn en als de aanhang van een ouder kinderen heeft, mogen die kinderen niet mee?
Ik snap ook wel dat jouw kinderen ook behoefte hebben aan momenten met alleen hun eigen familie, zeker gezien de situatie bij jouw ex. Maar stel dat de ouders van jouw vriend iets zouden organiseren en zij zijn niet welkom, hoe zouden ze dat dan vinden?
Ik vind de oplossing van iets bij jullie thuis vieren en dan beide families uitnodigen ook wel een optie.
Joey1974 schreef op 30-10-2023 om 13:29:
Waarom zie je dat als een afwijzing?
Hoe zou jij het opnemen als jouw kinderen niet welkom waren bij familie van je vriend? Zou je daar na 2+jaar nog steeds genoegen mee nemen? En als zijn kinderen zelf aangegeven hebben dat ze dat heel leuk zouden vinden maar ze krijgen te horen dat ze van jouw kinderen niet mogen komen, hoe denk je zelf dat ze dat opvatten?
Ik hoop dat je vriend vodoende EQ heeft om dit niet te zien als "we mogen niet mee", en wel als "het is nu nog te vroeg om mee te gaan".
Ik heb bijna 3 jaar een relatie met mijn vriend, zelf ben na 2 jaar voor het eerst alleen meegegaan naar de "schoonfamilie", mijn kinderen zijn nog niet meegegaan. Ze hebben geen dringende behoefte daaraan en zouden dat eerder als een verplichting tegenover mij of mijn vriend voelen.
De dochter van mijn vriend heeft ook nog geen kennis gemaakt met mijn familie (wel met mijn kinderen), hoewel ze daar heel hartelijk welkom zou zijn.
Je schrijft zelf dat je de kinderen van je vriend niet zo vaak ziet, dat alleen al zegt mij dat de stap naar kerst vieren met heel jouw familie misschien nu nog een brug te ver is. Rustig aan, zou ik zeggen. Er komen nog veel kerstfeesten.
kenfan schreef op 30-10-2023 om 13:33:
Je dochter is al 17, misschien heeft ze over een paar jaar ook al zo stevig verkering dat ze die mee wil nemen naar familiebijeenkomsten. Hoe zou ze willen dat die ontvangen werd? Ik zou denk ik ook niets forceren, maar die spiegel zou ik wel even voorhouden.
Natuurlijk zouden ze graag willen dat die hartelijk ontvangen werden. Daar heb ik natuurlijk ook over nagedacht. Ik denk dat dat iets anders is omdat de aanhang ten eerste via een neefje of nichtje (of henzelf) binnenkomt, en minder als "bedreigend" wordt gezien? Ik kan het niet goed uitleggen. Er zal toch iets van een angst achter zitten. Dat zeggen ze ook wel, dat ze het gevoel hebben er verantwoordelijk voor te zijn dat die kinderen het leuk hebben met de neefjes en nichtjes en dat ze dat ingewikkeld vinden.
MamaE schreef op 30-10-2023 om 13:39:
Ik snap ook wel dat jouw kinderen ook behoefte hebben aan momenten met alleen hun eigen familie, zeker gezien de situatie bij jouw ex. Maar stel dat de ouders van jouw vriend iets zouden organiseren en zij zijn niet welkom, hoe zouden ze dat dan vinden?
Daar vinden ze helemaal niks van, ze hebben aangegeven geen behoefte te hebben om die familie te leren kennen. Dan heb ik een feestje met mijn vriend, prima! Dus dat verschil in behoefte is gewoon heel groot. En heel lastig. En ik zit er tussenin...
Ik vind het sowieso niet aan jouw vriend om zijn kinderen ongevraagd mee te nemen naar een familielid van jou. Dat hji zelf een keer mee is geweest heb je neem ik aan ook niet zonder overleg met jouw familie gedaan? In het geval van kinderen is dat nog noodzakelijker, want 1 volwassene vermaakt en gedraagt zich doorgaans wel. Als er ineens 3 buitenstaanders bij gaan zijn verandert de hele dynamiek, niet alleen voor jouw kinderen, maar ook voor de andere kinderen en de rest van het gezelschap. En dan nog het feit dat je ineens 3 personen extra meeneemt - vorig jaar was je met 2, nu wil hij dat je met 6 gaat: dat kun je toch niet zomaar doen?
En je vriend is vorig jaar meegeweest, maar de familie heeft niet geopperd dat hij de volgende keer z'n kinderen ook wel mee mocht nemen? (Ik neem tenminste aan dat jij altijd ergens heen gaat en nooit de gastvrouw bent.)
Zijn er ook nog geen verjaardagen geweest bij jou waar een deel van de betrokkenen elkaar al eens heeft kunnen ontmoeten?
Sinds er dergelijke aanhang is bij ons in de familie is de dynamiek echt wel veranderd. Ineens van die kinderen erbij die afgezonderd blijven zitten en het kind van degene met de nieuwe partner bemoeide zich ineens nauwelijks meer met de groep neefjes en nichtjes.