Omgang na scheiding met thuiswonende jongvolwassenen
Mijn man en ik gaan scheiden. We hebben twee thuiswonende kinderen. Eentje is al volwassen en studeert. Ik verwacht dat hij komend studiejaar op kamers gaat. De ander is 17 en doet dit schooljaar eindexamen. Daarna gaat hij op kamers.
Een van ons blijft in ons huidige huis wonen, de ander moet nog een plekje zoeken. We kunnen goed met elkaar overweg en we willen nog regelmatig dingen gaan doen met z'n vieren. Bv regelmatig samen eten, verjaardagen, kerst.
Ik vraag me af wat gebruikelijk is met kinderen op deze leeftijd. Gaan de kinderen nog heen en weer tussen de huizen? Of regel je het op een andere manier. Wat past bij deze fase en hoe zorgen we ervoor dat ze met beide ouders een band houden?
Nick90 schreef op 04-08-2023 om 11:16:
[..]
Maar dan moet je kind dus wel kostgeld betalen? Ik heb nooit kostgeld hoeven betalen dus geen idee van de hoogte van bedragen maar is 1000 euro per kind,zoals in TO haar geval, kostgeld per maand dan niet heel veel?
Je leest niet goed, die 1000 euro is wat de OVERHEID berekend dat een studerende jongvolwassene voor budget nodig heeft. Daar zijn de stufi bedragen op gebaseerd. Er staat niet dat dit volledig door de ouders gedragen moet worden.
Er zijn diverse inkomsten bronnen: stufi, aanvullende stufi, lenen, bijdrage van de ouders (verplicht tot 21, meestal gewenst daarna en vaak ook met liefde betaald) in klinkende munt of in natura, zorgtoeslag, huurtoeslag bij zelfstandige woonomstandigheden, werken.
Waar alimentatie tot hun 18 aan de zorgende ouder betaald wordt of op een kindrekening, wordt het na hun 18e of aan het kind zelf over gemaakt of na toestemming van het kind kan de oude regeling doorlopen.
Als mijn zoon er voor kiest om bij mij te blijven wonen zullen we idd een bedrag afspreken dat hij gaat bijdragen aan de woonkosten die er zijn. Voor de helderheid van het financiële plaatje betaald zijn vader de overeengekomen alimentatie (dat meer is dan de door duo gemaakte berekening) naar hem, ik betaal het deel dat ik volgens ons convenant zou moeten bijdragen (waarschijnlijk ook hoger dan de duo berekening) ook naar zoon, en uit het totaal dat hij daarvan heeft betaald zoon: mij, zijn vader, een hospita of een huurbaas, net waar hij verkiest te wonen. Bij zijn vader en mij een stukje wonen, energie, eten, verbruik van goederen die vervangen moeten worden die we nu ook betalen bv handdoeken, beddengoed etc. Kosten die er nu ook zijn maar meer verborgen en die heel vaak over het hoofd worden gezien als er naar kindkosten gekeken wordt.
Niet om kind kaal te plukken, maar om de financiële stromen helder te hebben en de kosten eerlijk te verdelen. Leven kost gewoon veel geld, en we hebben geen oneindige geldbron ergens.
Het is niet de bedoeling dat de zorgende ouder omdat de andere ouder in gebreke blijft moet gaan knagen aan de pensioenpot en buffer voor onzekere tijden die je met een eigen bedrijf hebt zoals bij TO nu het geval is. Daarmee loopt TO het risico om straks helemaal niet meer bij te kunnen dragen en een leven na de scheiding op te kunnen bouwen.
Ysenda, komt het bedrag dat jullie samen bijdragen ongeveer overeen met wat voor ons berekend is? Als je dat wilt delen hoor.
Heet nibud is geen overheid. Het is een eigen stichting. Het nibud komt wel vaker met bedragen waarvan ik denk: hoe dan. Ik heb bijvoorbeeld 3 kinderen. Volgens het Nibud zou ik dus 3000 euro per maand aan studerende kinderen moeten uitgeven. Hoe dan? En moet ik het zelf dan doen met de kruimels die van de tafel vallen? ik heb nog nooit zoveel verdient. Er klopt dus iets fundamenteels niet in de redenering en zeker niet als je dan de helft van de ex gaat vragen, terwijl dat in feite zit in de woning waarin je zelf woont, gas en water waarvan je zelf ook profiteert etc.
Dat de levensstandaard gelijk moet blijven is ook een drogreden. Dat kan niet als je van één huishouden twee huishoudens maakt. Dat kan elke simpele ziel toch wel bedenken? Het is een redenering om alimentatie te kunnen berekenen, maar na die berekening is het niet zo dat beide ex-partner het totale gezinsinkomen hebben. De pijn, het verlies, is alleen gelijk verdeeld. Maar er is verlies. Je zult dus de tering naar de nering moeten zetten, ook de kinderen. Dan maar met de fiets naar het station.
Ik vind het erg dat het rekenplaatje zo gedetailleerd met de kinderen is besproken: kijk dit kosten jullie, dit betaal ik en nu betaalt vader niets. En dan zijn de kinderen boos op vader en die boosheid loopt via geld: ze willen vader niet vragen om geld, omdat ze dan meer bij hem zouden moeten zijn. Met andere woorden: de kinderen lopen de bijdrage van vader mis, omdat de relatie met vader over geld gaat en zij hem niet meer willen zien.
Ik zou zelf nooit met de kinderen praten als over een kostenpost en kijk eens wat ik voor jullie betaald heb. Kom nou. Het is jouw keuze geweest om kinderen te krijgen. Mijn oudste zoon kwam een keer met de mededeling dat een kind 200.000 euro kost. Het zou wat zijn als een aanstaande ouder vooraf de vraag voorgelegd krijgt: heb je 200.000 euro of weet je zeker dat je die gaat verdienen? En 400.000 bij 2 kinderen, 600.000 bij 3 kinderen. Mijn god, ik ben zo ongeveer miljonair! Het geld is alleen op twee benen mijn huis uit gelopen.
Het is overigens in dit verhaal ook niet waar dat vader niets betaalt, maar tot ergernis van foetsie zijn dat spullen die bij hem blijven.
De oplossing van Temet (tegen elkaar wegstrepen wat Foetsie nog aan hem moet betalen tegenover wat hij nog zou moeten betalen) lijkt mij zinnig, waarbij ik wel aanteken dat ik de bedragen van Nibud onrealistisch vind en alleen maar kan als je elke douche en elk kopje thee om gaat zetten in geld, inclusief alle vastrechten etc. en exclusief wat je hebt gekregen aan overheidsbijdragen in welke vorm dan ook (energie-toeslag, hypotheekaftrek, studiebeurs, OV-kaart, kinderbijslag etc.). die houd je mooi in de eigen portemonnee.
Er zit een ander verhaal onder en dat is dat Foetsie de scheiding niet heeft gewild. Maar die scheiding is er wel gekomen. Daarna wordt het smerig, helaas, over geld, helaas. De kosten van een rechtszaak zijn vaak nog hoger dan wat iemand daarmee zou hebben kunnen verdienen. Ga maar na, het gaat hooguit over 2 of 3 jaar per kind.
Foetsie, je hoeft het niet van je eigen spaargeld te doen, echt niet. Er zijn zoveel andere mogelijkheden, die uitgaan van meer verantwoordelijkheid per kind, meer accepteren van de situatie, minder stress, minder rechtszaken. Je maakt jezelf ongelukkig. En je kinderen ook.
Tsjor
'Niet om kind kaal te plukken, maar om de financiële stromen helder te hebben en de kosten eerlijk te verdelen. Leven kost gewoon veel geld, en we hebben geen oneindige geldbron ergens.'
Dat is jammer dan, maar niet een probleem dat de kinderen moeten oplossen.
Tsjor
Ik neem aan dat er voor Foetsie een berekening op grond van de zgn. Tremanormen is gemaakt. Een van de uitgangspunten daarbij is dat je meer aan kinderen uitgeeft naarmate je meer verdient, want zo gaat het in de praktijk. Aangezien Foetsie en haar ex kennelijk vrij goed verdienen, lijkt het mij heel goed mogelijk dat die 1000 per maand per kind aan kosten wel degelijk conform de norm is.
tsjor schreef op 04-08-2023 om 12:59:
Heet nibud is geen overheid. Het is een eigen stichting. Het nibud komt wel vaker met bedragen waarvan ik denk: hoe dan. Ik heb bijvoorbeeld 3 kinderen. Volgens het Nibud zou ik dus 3000 euro per maand aan studerende kinderen moeten uitgeven. Hoe dan? En moet ik het zelf dan doen met de kruimels die van de tafel vallen? ik heb nog nooit zoveel verdient. Er klopt dus iets fundamenteels niet in de redenering en zeker niet als je dan de helft van de ex gaat vragen, terwijl dat in feite zit in de woning waarin je zelf woont, gas en water waarvan je zelf ook profiteert etc.
Dat de levensstandaard gelijk moet blijven is ook een drogreden. Dat kan niet als je van één huishouden twee huishoudens maakt. Dat kan elke simpele ziel toch wel bedenken? Het is een redenering om alimentatie te kunnen berekenen, maar na die berekening is het niet zo dat beide ex-partner het totale gezinsinkomen hebben. De pijn, het verlies, is alleen gelijk verdeeld. Maar er is verlies. Je zult dus de tering naar de nering moeten zetten, ook de kinderen. Dan maar met de fiets naar het station.
Ik vind het erg dat het rekenplaatje zo gedetailleerd met de kinderen is besproken: kijk dit kosten jullie, dit betaal ik en nu betaalt vader niets. En dan zijn de kinderen boos op vader en die boosheid loopt via geld: ze willen vader niet vragen om geld, omdat ze dan meer bij hem zouden moeten zijn. Met andere woorden: de kinderen lopen de bijdrage van vader mis, omdat de relatie met vader over geld gaat en zij hem niet meer willen zien.
Ik zou zelf nooit met de kinderen praten als over een kostenpost en kijk eens wat ik voor jullie betaald heb. Kom nou. Het is jouw keuze geweest om kinderen te krijgen. Mijn oudste zoon kwam een keer met de mededeling dat een kind 200.000 euro kost. Het zou wat zijn als een aanstaande ouder vooraf de vraag voorgelegd krijgt: heb je 200.000 euro of weet je zeker dat je die gaat verdienen? En 400.000 bij 2 kinderen, 600.000 bij 3 kinderen. Mijn god, ik ben zo ongeveer miljonair! Het geld is alleen op twee benen mijn huis uit gelopen.
Het is overigens in dit verhaal ook niet waar dat vader niets betaalt, maar tot ergernis van foetsie zijn dat spullen die bij hem blijven.
De oplossing van Temet (tegen elkaar wegstrepen wat Foetsie nog aan hem moet betalen tegenover wat hij nog zou moeten betalen) lijkt mij zinnig, waarbij ik wel aanteken dat ik de bedragen van Nibud onrealistisch vind en alleen maar kan als je elke douche en elk kopje thee om gaat zetten in geld, inclusief alle vastrechten etc. en exclusief wat je hebt gekregen aan overheidsbijdragen in welke vorm dan ook (energie-toeslag, hypotheekaftrek, studiebeurs, OV-kaart, kinderbijslag etc.). die houd je mooi in de eigen portemonnee.
Er zit een ander verhaal onder en dat is dat Foetsie de scheiding niet heeft gewild. Maar die scheiding is er wel gekomen. Daarna wordt het smerig, helaas, over geld, helaas. De kosten van een rechtszaak zijn vaak nog hoger dan wat iemand daarmee zou hebben kunnen verdienen. Ga maar na, het gaat hooguit over 2 of 3 jaar per kind.
Foetsie, je hoeft het niet van je eigen spaargeld te doen, echt niet. Er zijn zoveel andere mogelijkheden, die uitgaan van meer verantwoordelijkheid per kind, meer accepteren van de situatie, minder stress, minder rechtszaken. Je maakt jezelf ongelukkig. En je kinderen ook.
Tsjor
Tjor, die 1000 komt van DUO, ze referen naar Nibud maar dat wordt ook voor 20% door de overheid gefinancierd voor hun voorlichtingstaak.
DUO is toch echt overheid.
Ook jij maakt de denkfout dat je dat bedrag als ouder zou moeten ophoesten. Het is wat ze verwachten dat een studerende 18+ er aan kosten heeft, een budget, daar staat een combinatie van inkomsten tegenover, deels de ouders op grond van wettelijke verantwoordelijkheid tot 21 maar zeker ook andere bronnen.
En onderzoek heeft eerder een percentage tov inkomsten uitgewezen dan een x bedrag dat ern kind kost.
1 kind 17% van het gezinsinkomen, 2 kinderen 25% en 3 kinderen 33% even uit mijn hoofd.
Is het inkomen groter zal het absoluut bestede bedrag dus navenant hoger zijn.
Foetsie schreef op 04-08-2023 om 12:57:
Ysenda, komt het bedrag dat jullie samen bijdragen ongeveer overeen met wat voor ons berekend is? Als je dat wilt delen hoor.
Daar doe ik geen uitspraak over want onze berekening hebben we zelf gedaan niet volgens tremanormen maar met het uitgangspunt dat 1 kind gemiddeld 17% van het gezinsinkomen gebruikt. En dat bedrag naar rato van ons inkomen verdeeld. We zijn beiden meer gaan verdienen, er zijn bij ex kinderen bij gekomen. Behalve de jaarlijkse indexatie nooit gewijzigd.
Geen eigen bedrijven of andere vermogens hier dus makkelijk te berekenen.
tsjor schreef op 04-08-2023 om 13:18:
'Niet om kind kaal te plukken, maar om de financiële stromen helder te hebben en de kosten eerlijk te verdelen. Leven kost gewoon veel geld, en we hebben geen oneindige geldbron ergens.'
Dat is jammer dan, maar niet een probleem dat de kinderen moeten oplossen.
Tsjor
Je haalt het wel weer behoorlijk uit de context.
Want kind lost niks op, kind krijgt eerst geld en betaald dan een bijdrage voor kost en inwoning. Net als het zou zijn bij op kamers of een hospita.
Tsja, Tsjor, kinderen van die leeftijd merken dingen. Krijgen mailtjes als automatische incassos niet zijn betaald bijvoorbeeld, doordat er snachts ineens een bedrag van de rekening is verdwenen. Dat stort ik snel bij, maar dan is het al te laat. Bovendien hebben ze vrienden en vriendinnen met gescheiden ouders en weten ze heel rap hoe het werkt en om welke bedragen het ongeveer gaat.
En ook al is ons budget per ouder natuurlijk een stuk lager dan samen, ons inkomen is nog steeds ruim voldoende om gewoon onze verplichtingen na te komen. We kunnen dan allebei wat minder sparen.
Als een van de twee besluit niks meer bij te dragen, dan merken kinderen van die leeftijd dat. En ze merken het ook als hun vader ineens een heel groot bedrag uittrekt voor iets onzinnigs duurs, dat ze niet nodig hebben, dat speciaal voor hen is en dat alleen daar mag blijven (waar ze niet wonen). En ze weten ook dondersgoed, dat ze mij wel dingen durven vragen en hun vader niet.
Ik kan dan moeilijk doen alsof ze knetter zijn en het helemaal verkeerd hebben. Dat is voor mij telkens een worsteling, ik houd me op de vlakte over hun vader en stimuleer het contact, maar ik ga ze geen onzin vertellen. Daar pas ik voor.
Ysenda schreef op 04-08-2023 om 13:26:
[..]
Daar doe ik geen uitspraak over want onze berekening hebben we zelf gedaan niet volgens tremanormen maar met het uitgangspunt dat 1 kind gemiddeld 17% van het gezinsinkomen gebruikt. En dat bedrag naar rato van ons inkomen verdeeld. We zijn beiden meer gaan verdienen, er zijn bij ex kinderen bij gekomen. Behalve de jaarlijkse indexatie nooit gewijzigd.
Geen eigen bedrijven of andere vermogens hier dus makkelijk te berekenen.
Oké snap ik. Bij ons zou het dan 25 procent van het gezinsinkomen zijn en zouden we hoger uitkomen dan de 2000 totaal van nu. Dus het is een meer dan redelijk bedrag dat we nu hebben voorgesteld.
Hier betaalde ex een klein bedrag aan alimentatie (125 per kind) terwijl hij heel veel verdiende (maar zwart) ik heb het maar zo gelaten omdat ik het wel kon betalen, maar mijn kinderen hebben dus wel voor hun studie geleend, dus ze hebben hun eigen college geld betaald, en hun ov. Alles wat buiten de gratis ov viel betaalden ze zelf. Dus eigenlijk betaalde ik toen voor de kinderen hun huisvesting, eten en drinken. Ze kregen zorgtoeslag en hielden daar inderdaad wel wat van over. En de rest betaalden ze zelf, ze hebben me nooit om geld gevraagd. Kleding, uitjes, extra ov kosten, sport, dat betaalden ze uit eigen zak. Dus de ene heeft de sportschool op een gegeven moment opgezegd en is thuis gaan sporten, gewoon zelfstandig en met een vriend gaan hardlopen, dat kost niets. En ipv ov kan je de fiets nemen, scheelt ook weer.
Ik heb het gevoel dat het me maar een klein beetje meer kost, koken voor 2 ipv voor 1 persoon (oudste is het huis al uit) en ja, gas en stroom is ook hoger, maar volgens mij valt dat allemaal wel mee, en heb ik er wel voor over. Ze zijn wel lekker vaak bij mij (en bij vader niet meer, amper nog contact omdat vader het drukker had met zijn nieuwe vrouw en kinderen, ik heb het geprobeerd te stimuleren maar de kinderen zijn inmiddels afgehaakt)
Ik heb het hele geld gedoe losgelaten, zeker omdat ze al bijna 21+ waren en het me zoveel extra rust geeft.
1968 dat klinkt inderdaad zoals ik vaker zie. Je kunt een eindeloze strijd gaan voeren maar die kost ook veel geld en energie. En overal over vallen. Maar je wilt toch loskomen van die man? Nu blijf je maar afhankelijk! Ik zou er niet aan moeten denken mijn hand op te houden bij mijn ex. Zeker niet als dat niet strikt noodzakelijk is en jij kunt je prima redden met je inkomen.
Daarbij zien mensen gewoon over het hoofd dat dit geen kinderen zijn maar jongvolwassenen waarvan de overheid verwacht dat ze zichzelf kunnen redden. Dus ja dan douche je op de sportclub (ken echt geen club waar dat niet kan!) En ga je op de fiets naar het station/school/bijbaan etc. En boeken zijn prima 2e hands te krijgen van alle gangbare studies. Ik noem maar wat. Dat zijn keuzes.
Je ex maakt andere keuzes ook ten aanzien van de kinderen. Daar heb jij niet langer iets van te vinden. Het is je ex en het zijn meerderjarigen! Wat hij koopt en wat hij daarmee doet zijn niet langer jouw zaken.
Het enige advies hier: vraag ex wat hij nu wil en ga naar een advocaat. Regel die scheiding eindelijk eens! Daar hebben kinderen de meeste last van.
Zolang ex niets wil betalen zou ik de zaken zo proberen te regelen dat zijn geld niet nodig is.
Ik zou eerst uitrekenen wat precies de kinderen nou echt kosten per maand. Dan zou ik kijken hoeveel ik daarvan kan betalen zonder (veel) op mijn spaargeld in te teren.
Het bedrag dat overblijft moet dan gefinancieerd worden door iemand anders. Ex wil niet dus dan zal er een andere oplossing moeten komen. Dat is dan het bedrag wat de kinderen zelf moeten betalen door werken/studiefinanciering.
Mocht in de toekomst ex wel bijdragen dan kan er minder geleend worden van Duo.
Kyana schreef op 04-08-2023 om 16:14:
Zolang ex niets wil betalen zou ik de zaken zo proberen te regelen dat zijn geld niet nodig is.
Ik zou eerst uitrekenen wat precies de kinderen nou echt kosten per maand. Dan zou ik kijken hoeveel ik daarvan kan betalen zonder (veel) op mijn spaargeld in te teren.
Het bedrag dat overblijft moet dan gefinancieerd worden door iemand anders. Ex wil niet dus dan zal er een andere oplossing moeten komen. Dat is dan het bedrag wat de kinderen zelf moeten betalen door werken/studiefinanciering.
Mocht in de toekomst ex wel bijdragen dan kan er minder geleend worden van Duo.
Leuk om alles buiten de kinderen om te regelen, maar willen die zelf ook wel een schuld opbouwen omdat hun vader niet betaalt? Komt dat de verhouding wel ten goede? En willen de kinderen eigenlijk wel een goede verhouding met pa, of willen die gewoon geen last hebben van alle gedoe en hun leven kunnen leven?
Ik zou denken, maar wie ben ik, dat volwassen kinderen zelf ook enige zeggenschap mogen hebben over welke band ze met wie op willen bouwen en wat ze dat mag kosten. En dat moeten ze individueel kunnen beslissen.
AnnaPollewop schreef op 04-08-2023 om 16:58:
[..]
Leuk om alles buiten de kinderen om te regelen, maar willen die zelf ook wel een schuld opbouwen omdat hun vader niet betaalt? Komt dat de verhouding wel ten goede? En willen de kinderen eigenlijk wel een goede verhouding met pa, of willen die gewoon geen last hebben van alle gedoe en hun leven kunnen leven?
Ik zou denken, maar wie ben ik, dat volwassen kinderen zelf ook enige zeggenschap mogen hebben over welke band ze met wie op willen bouwen en wat ze dat mag kosten. En dat moeten ze individueel kunnen beslissen.
Het geld voor de studies was al 50/50 bij elkaar gespaard toch? Waarom dan nog een lening?