Omgang na scheiding met thuiswonende jongvolwassenen
Mijn man en ik gaan scheiden. We hebben twee thuiswonende kinderen. Eentje is al volwassen en studeert. Ik verwacht dat hij komend studiejaar op kamers gaat. De ander is 17 en doet dit schooljaar eindexamen. Daarna gaat hij op kamers.
Een van ons blijft in ons huidige huis wonen, de ander moet nog een plekje zoeken. We kunnen goed met elkaar overweg en we willen nog regelmatig dingen gaan doen met z'n vieren. Bv regelmatig samen eten, verjaardagen, kerst.
Ik vraag me af wat gebruikelijk is met kinderen op deze leeftijd. Gaan de kinderen nog heen en weer tussen de huizen? Of regel je het op een andere manier. Wat past bij deze fase en hoe zorgen we ervoor dat ze met beide ouders een band houden?
Temet schreef op 04-08-2023 om 13:20:
Ik neem aan dat er voor Foetsie een berekening op grond van de zgn. Tremanormen is gemaakt. Een van de uitgangspunten daarbij is dat je meer aan kinderen uitgeeft naarmate je meer verdient, want zo gaat het in de praktijk. Aangezien Foetsie en haar ex kennelijk vrij goed verdienen, lijkt het mij heel goed mogelijk dat die 1000 per maand per kind aan kosten wel degelijk conform de norm is.
Volgens mij baseert ze zich op het Nibud. Maar die hebben al vaker berekeningen waarvan ik denk: hoe dan? Als ik me daarop had gebaseerd was ik van honger en ellende al gestorven.
Tsjor
Volgens mij worden de algemene woonlasten ook meegenomen in dat soort berekeningen. En dan kan het hard gaan als je een hoger salaris hebt. Om over de vakanties nog maar te zwijgen.
Ysenda schreef op 04-08-2023 om 13:22:
[..]
Tjor, die 1000 komt van DUO, ze referen naar Nibud maar dat wordt ook voor 20% door de overheid gefinancierd voor hun voorlichtingstaak.
DUO is toch echt overheid.
Ook jij maakt de denkfout dat je dat bedrag als ouder zou moeten ophoesten. Het is wat ze verwachten dat een studerende 18+ er aan kosten heeft, een budget, daar staat een combinatie van inkomsten tegenover, deels de ouders op grond van wettelijke verantwoordelijkheid tot 21 maar zeker ook andere bronnen.
En onderzoek heeft eerder een percentage tov inkomsten uitgewezen dan een x bedrag dat ern kind kost.
1 kind 17% van het gezinsinkomen, 2 kinderen 25% en 3 kinderen 33% even uit mijn hoofd.
Is het inkomen groter zal het absoluut bestede bedrag dus navenant hoger zijn.
Als je bij DUO kijkt kun je landelijke gemiddelden invullen, die van Nibud komen. Dan verdient een kind (gemiddeld dus) met een bijbaan 508, zorgtoeslag 154 en bijdrage ouders (allebei dus) 150.
Uitgaven, landelijk gemiddelde voor thuiswonend kind 663. Waarbij ik zelf zo een aantal posten zou verminderen of schrappen (telefoon kan voor 7 euro, bijvoorbeeld). Boodschappen en uitgaan snap ik niet zo. In andere berekeningen voor het minimum gaan ze uit van een basis en dan komt er voor elke extra eter 10 euro per week bij. Hier 190 euro per maand.
Maar nog belangrijker: heel veel kinderen en mensen doen het echt met minder en die leven nog steeds. En er zijn ouders die niet elk koekje tellen. Kinderen zijn keuzes van de ouders. Zij zijn niet verantwoordelijk voor het budget van de ouders.
Tsjor
Foetsie schreef op 04-08-2023 om 13:34:
Tsja, Tsjor, kinderen van die leeftijd merken dingen. Krijgen mailtjes als automatische incassos niet zijn betaald bijvoorbeeld, doordat er snachts ineens een bedrag van de rekening is verdwenen. Dat stort ik snel bij, maar dan is het al te laat. Bovendien hebben ze vrienden en vriendinnen met gescheiden ouders en weten ze heel rap hoe het werkt en om welke bedragen het ongeveer gaat.
En ook al is ons budget per ouder natuurlijk een stuk lager dan samen, ons inkomen is nog steeds ruim voldoende om gewoon onze verplichtingen na te komen. We kunnen dan allebei wat minder sparen.
Als een van de twee besluit niks meer bij te dragen, dan merken kinderen van die leeftijd dat. En ze merken het ook als hun vader ineens een heel groot bedrag uittrekt voor iets onzinnigs duurs, dat ze niet nodig hebben, dat speciaal voor hen is en dat alleen daar mag blijven (waar ze niet wonen). En ze weten ook dondersgoed, dat ze mij wel dingen durven vragen en hun vader niet.
Ik kan dan moeilijk doen alsof ze knetter zijn en het helemaal verkeerd hebben. Dat is voor mij telkens een worsteling, ik houd me op de vlakte over hun vader en stimuleer het contact, maar ik ga ze geen onzin vertellen. Daar pas ik voor.
Maar na een scheiding is er toch geen sprake meer van ons meer? Of een gezinsinkomen?
Heb je je kinderen uitgelegd dat het de bedoeling is dat ze nu op deze leeftijd zelf afspraken over bijdrage aan hun levensonderhoud met hun vader moeten maken en dat het leven niet gratis is? Je praat over ze alsof ze op basisschoolleeftijd zijn.
tsjor schreef op 04-08-2023 om 18:02:
[..]
Als je bij DUO kijkt kun je landelijke gemiddelden invullen, die van Nibud komen. Dan verdient een kind (gemiddeld dus) met een bijbaan 508, zorgtoeslag 154 en bijdrage ouders (allebei dus) 150.
Uitgaven, landelijk gemiddelde voor thuiswonend kind 663. Waarbij ik zelf zo een aantal posten zou verminderen of schrappen (telefoon kan voor 7 euro, bijvoorbeeld). Boodschappen en uitgaan snap ik niet zo. In andere berekeningen voor het minimum gaan ze uit van een basis en dan komt er voor elke extra eter 10 euro per week bij. Hier 190 euro per maand.
Maar nog belangrijker: heel veel kinderen en mensen doen het echt met minder en die leven nog steeds. En er zijn ouders die niet elk koekje tellen. Kinderen zijn keuzes van de ouders. Zij zijn niet verantwoordelijk voor het budget van de ouders.
Tsjor
Maar je moet ze dan wel de waarde van geld leren. Als ze wekelijks 250 euro per kind kosten volgens Nibud normen vraag ik me serieus af hoe mensen die geen 1000 euro per kind binnen halen het dan doen.
De advocaat heeft het berekend op basis van wat juridisch gebruikelijk is en mijn ex man kwam op hetzelfde bedrag ongeveer. Dus het bedrag staat niet ter discussie, maar hij betaalt het gewoon niet omdat hij wil dat ze (deels) bij hem wonen. Het niet betalen is een drukmiddel.
En ze willen heel graag een band met hun vader, daarom is het ook zo lastig voor ze om het gesprek aan te gaan. Tot een half jaar geleden waren we een volstrekt normaal gezin met een liefdevolle vader (al ging het tussen mij en hem minder en waren de huidige trekjes achteraf al wel te zien, we hadden dat niet zo door). Maar ze willen er niet wonen, wel een keer een nacht als het zo uitkomt, maar niet structureel.
Foetsie schreef op 04-08-2023 om 19:15:
De advocaat heeft het berekend op basis van wat juridisch gebruikelijk is en mijn ex man kwam op hetzelfde bedrag ongeveer. Dus het bedrag staat niet ter discussie, maar hij betaalt het gewoon niet omdat hij wil dat ze (deels) bij hem wonen. Het niet betalen is een drukmiddel.
En ze willen heel graag een band met hun vader, daarom is het ook zo lastig voor ze om het gesprek aan te gaan. Tot een half jaar geleden waren we een volstrekt normaal gezin met een liefdevolle vader (al ging het tussen mij en hem minder en waren de huidige trekjes achteraf al wel te zien, we hadden dat niet zo door). Maar ze willen er niet wonen, wel een keer een nacht als het zo uitkomt, maar niet structureel.
Wat houdt ze dan tegen om een band na de scheiding met hun vader op te bouwen/herstellen aangezien ze een half jaar geleden nog een goede band en verstandhouding hadden en vader daar nu nog voor open staat? En begrijpen ze dat ze zelf die alimentatie moeten vragen? En dat hun wil is om in hetzelfde huis te blijven wat eigenlijk te duur is voor jou alleen? Ex staat dus wel open om bij te dragen aan zijn kinderen maar niet om bij te dragen aan jouw inkomen?
Nick90 schreef op 04-08-2023 om 18:58:
[..]
Maar je moet ze dan wel de waarde van geld leren. Als ze wekelijks 250 euro per kind kosten volgens Nibud normen vraag ik me serieus af hoe mensen die geen 1000 euro per kind binnen halen het dan doen.
Omdat dit het bedrag is dat bij het inkomen van to en haar ex past.
Die 1000 euro is een bedrag voor een jongvolwassene 18+, die hebben meerdere bronnen van inkomsten: stufi, zorgtoeslag, bijdrage ouders, werken.
En in sommige gevallen is de ouderbijdrage uit alimentatie heel hoog. Ook rijke mensen scheiden en moeten daarna alimentatie betalen.
AnnaPollewop schreef op 04-08-2023 om 16:58:
[..]
Leuk om alles buiten de kinderen om te regelen, maar willen die zelf ook wel een schuld opbouwen omdat hun vader niet betaalt? Komt dat de verhouding wel ten goede? En willen de kinderen eigenlijk wel een goede verhouding met pa, of willen die gewoon geen last hebben van alle gedoe en hun leven kunnen leven?
Ik zou denken, maar wie ben ik, dat volwassen kinderen zelf ook enige zeggenschap mogen hebben over welke band ze met wie op willen bouwen en wat ze dat mag kosten. En dat moeten ze individueel kunnen beslissen.
TS heeft alleen niet zo veel keuze want ze kan haar ex niet dwingen. De kinderen zouden dat misschien wel kunnen maar die willen dat begrijpelijkerwijs niet.
TS kan dus bij de kinderen aangeven wat zij kan bijdrage:
kost en onderhoud, eventuele financiële bijdrage
Financiele gat wat overblijft moet vervolgens gevuld worden:
- door de kinderen zelf door te werken
- door het geld te lenen van Duo
- door ex
Als ex weigert dan zijn alleen optie 1 en 2 mogelijk.
En verder ook helemaal geen dramatische optie, veel jongeren lenen om hun studie te bekostigen. Veel ouders kunnen echt niet alle kosten op zich nemen.
Als vader later misschien weer wat redelijker in het leven staat en er wel een bijdrage is dan kan je de lening altijd weer stop zetten. Maar of die bijdrage er komt is allerminst zeker dus dan richt je de situatie nu zo in dat die bijdrage niet nodig is.
En lenen voor de studie is echt niet erg om te doen.
Foetsie schreef op 04-08-2023 om 19:15:
De advocaat heeft het berekend op basis van wat juridisch gebruikelijk is en mijn ex man kwam op hetzelfde bedrag ongeveer. Dus het bedrag staat niet ter discussie, maar hij betaalt het gewoon niet omdat hij wil dat ze (deels) bij hem wonen. Het niet betalen is een drukmiddel.
En ze willen heel graag een band met hun vader, daarom is het ook zo lastig voor ze om het gesprek aan te gaan. Tot een half jaar geleden waren we een volstrekt normaal gezin met een liefdevolle vader (al ging het tussen mij en hem minder en waren de huidige trekjes achteraf al wel te zien, we hadden dat niet zo door). Maar ze willen er niet wonen, wel een keer een nacht als het zo uitkomt, maar niet structureel.
Ik vaag me echt af hoe jullie ooit in deze situatie verzeild zijn geraakt.
Het bedrag is dus geen probleem, want het is berekend door een jurist en ex. Ik vind het astronomiche onrealistische bedragen, maar jij bent er dus akkoord mee gegaan dat je zo'n 250 euro per kind in gaat leggen, en ex moet dan ook 250 euro per kind in gaan leggen.
Nu wil ex dat niet, want hij wil dat de kinderen ook bij hem komen wonen. Is die wens uitsluitend ingegeven door het financiële aspect (dan hoef ik minder te betalen) of uit een behoefte aan contact? Zijn er dan geen afspraken te maken door de kinderen met ex, dat ze regelmatig bij hem komen eten bijvoorbeeld. Of moet dat dan met slapen zijn, voor dat ex dan geld daarvoor kan declareren? Echt ik snap niet hoe jullie in dit soort problemen verzeild zijn geraakt.
Ondertussen moet jij de overwaarde van het huis nog aan hem uitbetalen en dat wil jij dan weer niet, als pressiemddel.
Volgens mij is dat toch doordat je kinderen gaat benaderen als een kostenpost.
Als je graag wil dat de kinderen bij jou wonen, dan betaal je huisvesting, gas, water, electriciteit en voedsel voor ze. Met gesloten beurs. Hetzelfde als wat je ook moet gaan betalen als ze niet meer bij jou wonen. Is het iets meer? Jawel, als ze eenmaal uit huis zijn dan zal blijken dat bepaalde rekeningen minder hoog zijn en dat is dan fijn, dan houd je dat over.
Daarnaast hebben kinderen een eigen leven met eigen kosten. Bijvoorbeeld studiegeld, boeken, kleding, uitgaan. Allemaal voor zover ze dat zelf willen. Dat is eigenlijk het enige budgetplaatje waarover je met de kinderen moet gaan praten. DUO berekent wat jij als ouder moet bijdragen. Dus dat noteer je als ouderbijdrage. en dan de vraag hoe ze zelf denken de rest te gaan bekostigen. Waarbij je tips en adviezen geeft die ze wel of niet in de wind kunnen slaan. Wel zorgkosten betalen maar geen zorgtoeslag aanvragen, dat kan, maar dan heb je wel een gat over in je begroting. Moeder vindt dat ader alimentatie moet betalen? Dat kan, maar zo werkt het niet. Je kunt kind adviseren om het via de rechter (of een persoonlijk gesprek) af te dwingen, maar het is aan het kind om dat wel of niet te doen.
Het komt op mij over alsof deze twee kinderen twee ouders hebben die allebei toch wel een ruim inkomen hebben. Daarom des te verbazingwekkender dat het nu vooral gaat over geld. Ik dacht even: wellicht willen beide ouders, juist als ze genoeg geld hebben, hun kinderen financieel gezien ontlasten en verwennen en komt daar dan de wens uit voort om honderden euro's uit te geven aan kinderen, en liefst nog meer. Maar die vrijheid hebben ze nu toch allebei, beide ouders kunnen ervoor kiezen hun kinderen te verwennen. En dat levert dan toch strijd op. Ik snap het niet goed.
Ik heb de overwaarde aan mijn ex betaald, we hebben een alimentatie berekening gemaakt totdat de kinderen 18 jaar waren. Nooit meer een woord over gewisseld. Daarna heb ik dagelijkse kost verzorgd en heeft ex zijn bijdrage gedaan zoals hij dat wilde: als ze iets vroegen kwam het er. Meisje vroeg, jongens niet. Andere kosten hebben kinderen betaald door studielening, werk, zorgtoeslag, veel fietsen toen het OV eraf was etc. Ze kunnen nu in elk geval allemaal goed met geld omgaan. Ik heb het nu wat ruimer en help ze waar mogelijk en gewenst, op mijn initiatief.
Tsjor
tsjor schreef op 06-08-2023 om 13:18:
[..]
Ik vaag me echt af hoe jullie ooit in deze situatie verzeild zijn geraakt.
Het bedrag is dus geen probleem, want het is berekend door een jurist en ex. Ik vind het astronomiche onrealistische bedragen, maar jij bent er dus akkoord mee gegaan dat je zo'n 250 euro per kind in gaat leggen, en ex moet dan ook 250 euro per kind in gaan leggen.
Nu wil ex dat niet, want hij wil dat de kinderen ook bij hem komen wonen. Is die wens uitsluitend ingegeven door het financiële aspect (dan hoef ik minder te betalen) of uit een behoefte aan contact? Zijn er dan geen afspraken te maken door de kinderen met ex, dat ze regelmatig bij hem komen eten bijvoorbeeld. Of moet dat dan met slapen zijn, voor dat ex dan geld daarvoor kan declareren? Echt ik snap niet hoe jullie in dit soort problemen verzeild zijn geraakt.
Ondertussen moet jij de overwaarde van het huis nog aan hem uitbetalen en dat wil jij dan weer niet, als pressiemddel.
Volgens mij is dat toch doordat je kinderen gaat benaderen als een kostenpost.
Als je graag wil dat de kinderen bij jou wonen, dan betaal je huisvesting, gas, water, electriciteit en voedsel voor ze. Met gesloten beurs. Hetzelfde als wat je ook moet gaan betalen als ze niet meer bij jou wonen. Is het iets meer? Jawel, als ze eenmaal uit huis zijn dan zal blijken dat bepaalde rekeningen minder hoog zijn en dat is dan fijn, dan houd je dat over.
Daarnaast hebben kinderen een eigen leven met eigen kosten. Bijvoorbeeld studiegeld, boeken, kleding, uitgaan. Allemaal voor zover ze dat zelf willen. Dat is eigenlijk het enige budgetplaatje waarover je met de kinderen moet gaan praten. DUO berekent wat jij als ouder moet bijdragen. Dus dat noteer je als ouderbijdrage. en dan de vraag hoe ze zelf denken de rest te gaan bekostigen. Waarbij je tips en adviezen geeft die ze wel of niet in de wind kunnen slaan. Wel zorgkosten betalen maar geen zorgtoeslag aanvragen, dat kan, maar dan heb je wel een gat over in je begroting. Moeder vindt dat ader alimentatie moet betalen? Dat kan, maar zo werkt het niet. Je kunt kind adviseren om het via de rechter (of een persoonlijk gesprek) af te dwingen, maar het is aan het kind om dat wel of niet te doen.
Het komt op mij over alsof deze twee kinderen twee ouders hebben die allebei toch wel een ruim inkomen hebben. Daarom des te verbazingwekkender dat het nu vooral gaat over geld. Ik dacht even: wellicht willen beide ouders, juist als ze genoeg geld hebben, hun kinderen financieel gezien ontlasten en verwennen en komt daar dan de wens uit voort om honderden euro's uit te geven aan kinderen, en liefst nog meer. Maar die vrijheid hebben ze nu toch allebei, beide ouders kunnen ervoor kiezen hun kinderen te verwennen. En dat levert dan toch strijd op. Ik snap het niet goed.
Ik heb de overwaarde aan mijn ex betaald, we hebben een alimentatie berekening gemaakt totdat de kinderen 18 jaar waren. Nooit meer een woord over gewisseld. Daarna heb ik dagelijkse kost verzorgd en heeft ex zijn bijdrage gedaan zoals hij dat wilde: als ze iets vroegen kwam het er. Meisje vroeg, jongens niet. Andere kosten hebben kinderen betaald door studielening, werk, zorgtoeslag, veel fietsen toen het OV eraf was etc. Ze kunnen nu in elk geval allemaal goed met geld omgaan. Ik heb het nu wat ruimer en help ze waar mogelijk en gewenst, op mijn initiatief.
Tsjor
Het is niet zo dat ik geen geld voor het huis wil betalen als pressiemiddel. We hebben geen overeenstemming over de uitkoopsom. Hij heeft meerdere taxaties laten doen, maar wil meer dan getaxeerd. Verder wil hij geen pensioen delen en nog wat meer dingen die toch echt gewoon de wet zijn. Zo zijn we hier dus in beland.
Het geld aan de kinderen betaalt hij niet, ik denk eerlijk gezegd omdat hij dat ook ziet als onderdeel van de onderhandeling met mij. Zo van: als ik niet meer geld krijg voor het huis, dan betaal ik ook niet voor de kinderen. En ondertussen wil hij wel dat ze bij hem deels gaan wonen, ik denk deels omdat hij ze mist en deels omdat hij dan minder hoeft te betalen. Ze gaan er wel ongeveer een keer per week eten, maar hij wil meer en met slapen inderdaad. Dat probeert hij dan voor elkaar te krijgen door dure dingen te kopen die ze alleen bij hem mogen gebruiken, maar die niet nodig zijn. Zo heb ik er niks aan en worden mijn kosten niet lager en hoopt hij toch de kinderen meer bij hem te krijgen. Ik denk dat hij zo denkt. Hij zit vol in de strijd met mij, daarom heb ik een advocaat en geen mediator.
Jij schrijft: Ik heb de overwaarde aan mijn ex betaald, we hebben een alimentatie berekening gemaakt totdat de kinderen 18 jaar waren. Nooit meer een woord over gewisseld.
Maar wat dan als jouw ex man veel meer dan de overwaarde had gewild en als hij weigerde om de alimentatie te betalen? Dat hij bv had gezegd dat hij alleen voor de kinderen alimentatie wilde betalen als je hem veel meer dan de uitkoopwaarde zou betalen? Was je daar dan mee akkoord gegaan om de lieve vrede? Of was je dan naar de rechter gegaan? Daar worstel ik mee, het is niet zo dat het geld mij op de rug groeit. Ik heb een goed inkomen, maar moet het wel telkens weer waarmaken en veel uren draaien.
Het lastige is dat ik me niet wil laten uitknijpen, want dat is wat hij doet. Met nog veel meer dingen dan ik niet beschrijf, die echt niet gangbaar zijn of redelijk. De kosten van de kinderen zijn daar 1 aspect van. Door dat uit onze onderhandeling te halen en het de kinderen zelf te laten regelen met hem, is hij denk ik eerder geneigd om dit te doen. Maar dan moeten ze wel weten wat ze ongeveer voor kosten maken, dus dat heb ik met ze berekend. Niet alleen voor nu, maar ook voor als ze bv op kamers zouden willen. Dat inzicht hebben ze dus wel. Punt is alleen dat ze het niet goed durven bespreken, omdat hij raar doet.
Voor de rest heb ik inmiddels wel in de gaten dat we er niet uitkomen zonder dat ik hem veel meer ga betalen dan logisch is. Hij gaat gewoon niet akkoord, als ik een stap zijn richting op zet komt er weer iets anders onlogisch bij. Ik zou niet weten hoe we hier uitkomen zonder naar de rechter te gaan.
Wij hadden een mediator en in dat proces was helder hoe dingen berekend zouden worden. Bij conflicten zei de mediator: 'ik weet niet waar jullie mee bezig zijn, maar dit kost je veel geld' (namelijk het geld voor de mediator). Dan kregen we huiswerk mee: ieder moet het plaatje maken zoals hij/zij denkt dat het klopt. Bij voortduring van de conflicten hadden we het inderdaad moeten voorleggen voor de rechter.
Je zegt: '... en worden mijn kosten niet lager ... ' Of iets later: 'Het lastige is dat ik me niet wil laten uitknijpen, want dat is wat hij doet.' Ik denk dat daar het probleem zit en ook wat het allemaal warrig maakt: het gaat om jouw kosten, die jij toch denkt te kunnen dekken uit wat hij moet gaan betalen voor de kinderen. En dan heb je het gevoel dat hij jou uitknijpt. Maar is dat wel zo? Jullie hebben nu een conflict over geld. Maar denk heel even een paar jaar verder: kinderen zijn ouder dan 21 en dan vervalt al het gedoe rond de echtscheiding en de kinderen. Ook waar ze slapen heb je dan niets meer over te zeggen, Hij ook niet. Als ze dan nog thuis wonen, ga je ze dan op straat zetten? Officieel ben je dan als ouder niet meer verantwoordelijk voor hun levensonderhoud. Wat ga je doen? Moeten ze dan gaan betalen voor een douche of een maaltijd? Je zit dan nog steeds in de woning en je hebt nog steeds die kosten. Als je dat niet redt, dan zou je nu al een andere oplossing moeten zoeken. Zonder dat hij dan nog voor jou moet betalen. Tenzij je partneralimentatie hebt afgesproken. Dat duurt dan nu nog 5 jaar.
Bij het berekenen van kinderalimentatie is het niet zo dat het wensenlijstje bepalend is. Het is een combinatie van behoefte en draagkracht. Of anders kunnen ze kijken naar de ouderbijdrage die DUO berekent. De kinderen hoeven dat niet met hem te bespreken, ze kunnen zelf een advocaat inschakelen en naar de rechter stappen.
Hem veel meer gaan betalen is geen goede oplossing, dat levert alleen maar kwaad bloed op en later alsnog een keer een forse rekening in wat voor vorm dan ook. Ik neem aan dat je advocaat een richting aangeeft. Als het redelijk is, volgens vastgestelde berekeningswijzen, dan zou ik daarmee naar de rechter gaan. Het kan ook zijn dat je advocaat tegen jou zegt dat je veel meer eruit zou kunnen halen; terwijl zijn advocaat tegen hem zegt dat hij veel minder zou moeten betalen; en dat het conflict zo in stand blijft.
Tsjor
Nee dat uitknijpen heeft niet per se te maken met het geld voor de kinderen, dat is eigenlijk de druppel. Je verwacht eigenlijk niet dat een vader zich zo opstelt, ik vind het bijzonder irritant. Maar heb ook besloten om dat stukje voor nu even los te laten. Ik sta liever positief in het leven. En wat jij zegt, ik betaal het voor hen zeker met liefde.
Ik kan alles zelf wel betalen, alleen als ik ook nog alle kosten draag voor de kinderen, dan teer ik wel in op mijn spaargeld. Er is verder ook geen sprake van alimentatie of zo. Dat is niet nodig en ik wil het ook niet.
Mijn advocaat heb ik uitgezocht op redelijkheid, toen ik nog hele andere verwachtingen had van de scheiding. Is beslist geen pitbull. We bespreken bij alles wat de rechtbank hier van zou zeggen en volgens hem is ons voorstel op alle fronten heel reeel. Ik heb ook nog andere adviseurs op onderdelen en die zeggen hetzelfde. Daar moet ik toch op afgaan, ik ben natuurlijk geen deskundige.
Het klinkt eerlijk gezegd alsof het tijd wordt om naar de rechtbank te gaan. Als hij inderdaad steeds weer nieuwe obstakels opwerpt dan kan je tot sint-juttemis wachten op een redelijke oplossing zolang er geen rechter aan te pas komt. Vervelend, want het kost een hoop geld en ergernis, maar anders zit je over 7 jaar nog steeds zo te hannesen.
'Je verwacht eigenlijk niet dat een vader zich zo opstelt, ik vind het bijzonder irritant.'
Wat verwacht je niet? Mijn ex heeft zich netjes gedragen, maar vanaf 18 jaar stopte de kinderalimentatie en ging hij over op 'als de kinderen ergens om vragen'. Dochter wel, zoons niet. Ik vind het eerlijk gezegd juist vreemd dat jullie je bij kinderen van deze leeftijd nog zo druk maken over geld en waar ze slapen.
'Ik kan alles zelf wel betalen, alleen als ik ook nog alle kosten draag voor de kinderen, dan teer ik wel in op mijn spaargeld.' Ja, als ik vooraf had bedacht dat ik voor 3 kinderen 1000 euro per maand per kind had moeten kunnen ophoesten, dan had ik me beter kunnen opknopen aan de bovenste boom. Alleen al dat je de mogelijkheid overweegt om dat voor 2 kinderen te gaan betalen vind ik bijzonder. Nogmaals: zo werkt het niet. Betalen jouw ouders nu nog alles voor jou? De gedacht dat jij, of eventueel je ex en jij, alle kosten van de kinderen volgens de cijfertjes van het Nibud moet gaan betalen is een disfunctionele gedachte: hij klopt niet en hij verlamt je. Uiteindelijk wordt het toch een kwestie van de tering naar de nering zetten. Er zijn al veel andere geldbronnen genoemd en je kinderen zijn oud genoeg om daar zelf over na te denken. En slim genoeg als ze kunnen studeren. Mijn advies: betaal niets voor ze, geven ze eten, drinken en onderdak, en hooguit een bepaald bedrag aan zakgeld.
'Er is verder ook geen sprake van alimentatie of zo. Dat is niet nodig en ik wil het ook
niet.' Jawel, het is wel nodig, wat jij zit met je kosten en je nare gevoel dat hij heel veel meer verdient en niets bijdraagt. Partneralimentatie kan dit probleem oplossen op de manier waarop het hoort: door een vergelijking te trekken tussen jouw en zijn inkomsten en uitgaven (inclusief het feit dat jij dan een groter huis hebt voor de kinderen en meer kosten hebt voor de kinderen etc.). Dan gaat het precies over waar het nu eigenlijk ook over gaat, maar nu wordt het over de rug van de kinderen gespeeld. Dat is het vervelende van eigen geknutsel rond echtscheiding. Als je had gevolgd wat vastgelegd was in procedures en tremanormen, dan had je ook een plaatje gehad over partneralimentatie. Het is geen slim of nobel gebaar om af te zien van partneralimentatie, want jouw behoefte aan geld komt dan op een andere manier toch weer terug, namelijk via de kinderen.Partneralimentatie is ook maar beperkt, maximaal 5 jaar. Dus je moet nog nadenken over hoe jet het daarna redt. Maar je hebt iets meer tijd.
Tsjor