Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Bah

Ik weet nog dat ik verlaten werd door ex terwijl ik een klein baby'tje had. Ik had dolgraag er alles aan gedaan maar ex "wilde iemand die niet ziek was". Let wel: ik had die chronische ziekte al jaren en uitgebreid met hem daarover gesproken voordat we een kindje kregen. "ik kan dat kind desnoods alleen opvoeden, dan kan jij gewoon ziek zijn" was toen het antwoord

Neemt niet weg dat er dus altijd mensen zijn die hun oordeel klaar hebben "nou ik zou nooit gaan scheiden met kleine kinderen". Ze hadden geen idee hoeveel pijn ze me daar mee deden: ik had zo graag alles er aan gedaan om wel een gezin te zijn. En toen een aantal van die mensen binnen een paar jaar zelf gingen scheiden, kwamen ze ook niet op het idee voor hun snelle makkelijke oordeel hun excuus aan te bieden.

Kortom: het is zo makkelijk zo'n oordeel te hebben. Onthoud je liever daarvan. Het is oppervlakkig, siert je niet, en je kan mensen er onwijs pijn mee doen.

Geen oordeel

ik heb helemaal geen oordeel klaar, ik begrijp het gewoon in deze mij bekende gevallen niet. Dat mag toch?

Natuurlijk gaan de meeste stellen niet om een dwarszittende scheet uit elkaar. En als de een ermee wil stoppen, kan de ander de relatie onmogelijk vasthouden. Weet ik alles van. Maar in de gevallen waar ik het over heb, laat ik dat er nog eens nadrukkelijk bij zeggen, vind ik dat de man (ja, sorry, het zijn steeds de mannen in mijn omgeving) het wel erg makkelijk opgeeft en/of de vinger wijst naar de vrouw. En daar vind ik wel wat van ja. En daarmee zeg ik dus he-le-maal niets over jullie, of over de stellen die er echt voor gevochten hebben, of de situaties die door omstandigheden als verslaving of ziekte (die ken ik ook allebei van dichtbij) onhoudbaar werden.

Ik weet uit eigen ervaring dat écht contact, échte communicatie moeilijk is, maar niet onmogelijk. En ik weet ook uit ervaring dat je dat best kunt leren. Ik snap ook wel dat dat niet in alle gevallen de oplossing is. Maar het gewoon niet proberen, dát snap ik niet. Als je kinderen hebt ben je het (vind ik dus) aan je kinderen verplicht om je uiterste best te doen om het huwelijk in stand te houden. Niet zoals de stellen die Dymo schetst, die heb ik dan weer niet in mijn omgeving. Is ook vreselijk voor alle partijen.

Dupe

Ik vind het soms ook lastig te begrijpen. Een huis vol agressie is ook niet goed. Mensen kunnen veranderen door stress, slaapgebrek, bindingsangst, balans tussen werk/ouder/partner en jezelf scheef komt te staan of weet ik het wat. Dat ziet een buitenstaander misschien eerder als degene op de roze wolk en het ideaalbeeld voor ogen. Misschien is het dat wel waar het gaat wringen. Dat het ideaalbeeld voor de een niet past bij de ander en dat men vergeet met elkaar te praten over hoe je de dingen wil, wat je van elkaar verwacht ipv naïef aan te nemen dat je er hetzelfde in staat. Het is niet aan mij om er over te oordelen of een scheiding terecht is. Ik vind het alleen vooral heel triest voor de betrokken kinderen als ze onderdeel zijn bij een vechtscheiding of waarbij de ene ouder het contact met de andere ouder blokkeert uit rancune of jaloerse gevoelens. Dat vind ik voor de kinderen die er tussen zitten triest en schadelijk. En ik vind het erg dat ouders dat soms lijken te vergeten.

Pennestreek

Ik denk dat het voor het verloop van een echtscheidingsproces juist van het grootste belang is dat de omgeving zo min mogelijk oordeelt. In de eerste plaats weet je hoe dan ook niet genoeg van het huwelijk af om precies te kunnen weten waar het mis is gegaan en is de vraag wie voor welk percentage “schuld” heeft niet te beantwoorden, in de tweede plaats omdat stevige stellingnames vanuit de omgeving de kans op een vechtscheiding vergroten. En dat lijkt me nu zeker niet in het belang van de kinderen.

Als iemand in mijn directe omgeving zijn of haar kinderen aan de kant zet, zou ik daar wel wat van zeggen. Maar dat staat los van het vraagstuk waar dit topic over gaat.

Donna

Helemaal eens. Een oordelende omgeving kan echt funest zijn

Pennestreek

Jij schrijft
"bij zulke heel jonge kinderen. Zo'n plotselinge en heftige omslag... En dan denken dat scheiden de beste of gemakkelijkste oplossing is. Dat snap ik ook niet. Alsof je ex-partner na een scheiding wel ineens alles doet zoals jij het ook wil, of dat je na een scheiding het wel met elkaar eens zal worden of wel ineens prettig met elkaar kan communiceren. Het enige duidelijke voordeel is dat je ook tijd alleen hebt na een scheiding, leek en lijkt me ook wel heerlijk hoor, even niet hoeven zorgen."
Vind je dit geen algemeen oordeel?

En daarnaast, in jouw huwelijk was gebrek aan communicatie een probleem en oorzaak van relatieproblemen. Dat is echt niet overal het geval. Mensen kunnen wel degelijk goed communiceren en elkaar duidelijk maken waar de pijn en spanning zit, zonder dat het gaat leiden tot een oplossing. Ik vind het echt heel fijn voor jou dat jouw relatie het heeft gered, maar het is de vraag of je je eigen situatie als maat der dingen moet nemen.

Hier

"Waarom hebben jullie niet gekozen voor co-ouderschap?"

Omdat mijn ex-man dat niet trok. Hij liep met 1 doordeweekse overnachting al vast, dus dat hebben we toen maar weer terug gedraaid.

Voorstellingsvermogen

Gut, hoe banaal, we hebben last van de tropenjaren en de buurman heeft zo fijn groen gras. Of je hebt een partner die snel gestrest en overprikkeld raakt en dat is nog wel te behappen zonder kind, maar de stress loopt op met een kind, en je vindt dagelijkse woede-uitbarstingen ook niet zo’n veilig klimaat. Waarom krijg je dan toch een kind? (Ja, dat is de volgende vraag). Soms weet je vooraf niet hoe iets uitpakt, al dan niet door naïviteit. De moeder op het schoolplein vertel je natuurlijk iets over uit elkaar gegroeid of veel ruzie want je ex moet ook nog op dat schoolplein staan, en voor je kind is het ook niet fijn als gaat rondzingen dat de papa van Marietje een vrouwenmishandelaar is. Of nog allerlei andere gevoelige redenen die je niet met vage kennissen (of zelfs intimi) bespreekt. Mijn ouders weten nog van niets hoor, 18 jaar na dato. Ze vinden ex nu al niet aardig, daar hoeven geen spannende details bij.

Lanza

"Laatst las ik dat 1 op de 3 stellen uit elkaar gaan, nog voor het eerste kind 3 jaar oud is."

Weet je, noem me sceptisch, maar ik geloof het niet. Dat percentage is gewoon te hoog. Heb je het wel goed gelezen? Is het niet eerder dat van alle stellen met kinderen die uit elkaar gaan 1 op de 3 dat doen voordat het eerste kind 3 is? (nog teveel)

Klopt sowieso niet

Ongeveer een derde van de huwelijken eindigt in een echtscheiding. Dan zouden alle echtscheidingen dus plaatsvinden voor het eerste kind 3 jaar oud is. Dat klopt niet.

Lees #34

Daar staan de cijfers van het CBS. Betrouwbaarder dan een blogje.

Het klopt wel degelijk

40% is het percentage in totaal. 32% gaat scheiden als het oudste kind nog geen 3 is.

whatever

Ik lees met stijgende 'verbazing' dit draadje. Voor TS een tip: ga n's praten met moeders in een blijf van m'n lijfhuis, met de kinderen die een 'kinderen uit de knel'cursus volgen...Of blijf het vanaf eenzame hoogte niet begrijpen. Gezellig samen met je man.

Met je man je verbazen...

Goh, ik heb me ook zo verbaasd ooit, samen met mijn man, over onze scheidende koppels in de vriendenkring. Man zei nog 'Alle mannen gaan pas weg zodra ze een ander wijf hebben' hij keurde dat zo enorm af altijd.
Dezelfde man stapte een jaar of 3 later zelf op, omdat hij ineens een ander had. Relatie therapie hebben we niet gedaan, had mijn man geen zin in. Hij pakte zijn spullen in, ging 2 weken bij een vriend wonen (hij had namelijk niemand anders zei hij en na die 2 weken trok hij bij haar in).
Mij in opperste verbijstering achterlatend. Geen co-ouderschap, want hij had geen slaapkamers over (zijn nieuwe vriendin had al twee kinderen) en ook ontzettend lapzwanzerig in het contact met ons eigen kroost, dus na 4 maanden is dat contact verbroken.
Die man die ik dacht dat hij was, is tot op de dag van vandaag verdwenen.

Dus ja, het voelt altijd naar, die verbazing en die oordelen van anderen, ga er maar van uit dat het echt geen makkelijk besluit is bij het grootste deel van de mensen, of niet eens een besluit, het overkomt je.
Soms schrijf ik wel eens ergens iets wat vervelend is als alleenstaande ouder en dan krijg ik een sneer terug 'dan had je maar niet moeten scheiden', (alsof het mijn plan was om te scheiden ?!?!)

En de redenen van scheidingen in mijn omgeving?
5x door vreemdgaan van de man
1x doordat de vrouw en man uit elkaar gegroeid waren
1x extreme gokverslaving van man (bankroet) (met meerdere lijmpogingen achter de rug)
1x mishandeling en drankmisbruik door man
1x vreemdgaan door vrouw

Inderdaad redenen

Hier dagelijks drama door een onbehandelde angst- en paniekstoornis, bij autisme, van vader. Door mijn onbegrip werd dat er niet beter op zeg ik er maar bij.
Twee ouders van wie de karakters extreem gingen botsen na de geboorte van hun kinderen.
Een vader die niet bijdroeg aan het gezin in het buitenland en er nog een vrouw bijnam.
Een moeder die tijdens een schoolreunie verliefd werd op een vroeger vriendje en daar helemaal hoteldebotel van werd.
Twee licht verstandelijk beperkte ouders waarvan vader met de kinderen moeder dagelijks gingen vernederen en haar er uit pestten.
Vader krijgt heimwee en gaat terug naar het land van herkomst.
Schiet me zomaar te binnen. Ken er nog wel meer.

Tja, we zijn niet allemaal perfect.

Ja onbegrijpelijk

Ik betrap mezelf ook steevast op verontwaardiging als mensen met jonge kinderen uit elkaar gaan. En dan realiseer ik me ineens dat ik ook zo’n onverlaat was die ging scheiden met kinderen van 3 en 0. Niet dat ik daar iets over te zeggen had trouwens. Ik vond ook dat we er veel harder aan hadden moeten werken. Maar achteraf realiseerde ik me pas hoe destructief onze relatie was geweest en dat ik strikt genomen juist eerder had moeten vertrekken.

Als je die kinderen eenmaal hebt, is de vraag of je eraan had moeten beginnen fictief. Daar komt geen zinvol antwoord meer op. Ja en nee zijn in het licht van die snelle scheiding beide raar. En intussen zijn ze er en hou je gewoon zielsveel van ze waardoor ja toch het enige juiste antwoord is. Ik zie achteraf wel dat ik veel signalen over het hoofd heb gezien in de relatie. Maar ja, daar schiet je zo weinig mee op. Achteraf is een koe in de kont kijken.

Maar ik wil wel uit eigen ervaring bevestigen dat mensen die gaan scheiden met jonge kinderen niet heel helder bezig zijn (geweest).

Groet,
Jo Hanna

Je verdient een lintje Lanza

“Ik zou daar in de eerste plaats al geen relatie mee beginnen, maar staan mee samenwonen of kinderen krijgen. Zijn veel mensen dan zo blind als ze een relatie instappen?”

Yak 🤮

Heb je wel iets gelezen van wat hier gedeeld wordt?

Of kom je alleen maar rellen?

Wat een hoop

heftige verhalen. Vraag me nu toch af of echt 40% van de mensen door zoiets gruwelijks heengaat en hoe dat dan komt. Wat is de oorzaak van die chronische ontevredenheid bij mensen, waardoor ze hun geluk ergens anders gaan zoeken? Waarom zetten ze hun eigen geluk boven dat van hun kinderen? Met welke mentaliteit beginnen mensen tegenwoordig aan een relatie en aan kinderen en sluit dit wel aan bij de realiteit?

Ik zie zoveel mensen ten onder gaan. Komend weekend gaan mijn man en ik er samen op uit, een weekend weg zonder de kinderen. We gaan er maar extra van genieten en ik zal nog eens uitspreken hoe ik hem waardeer, want vanzelfsprekend is het niet, dat realiseren we ons maar al te goed.

Grappig hoor

In mijn omgeving zijn de stellen die het hardste roepen dat ze zo gelukkig zijn, het goed voor elkaar hebben, en zich verbazen waar Lanza en haar man zich over verbazen, de stellen die op een dag compleet onverwachts uit elkaar gaan. Bleek het gras bij de buurman/buurvrouw ineens toch ineens wat groener.

Dus Lanza, de kans dat je zelf over een paar jaar in scheiding ligt is bijna 1 op 3 (gok ik even). Een andere ervaring van mij is dat de mensen die het hardste roepen dat ze dit nooit zal overkomen, juist degenen zijn die op een dag compleet verrast worden.

Ps. zelf ook gescheiden en ook op het schoolplein het 'uit-elkaar-gegroeid-zijn' als reden op gaf.

Lanza

"Heb je wel iets gelezen van wat hier gedeeld wordt?"

Ik zal het effe voor je samenvatten. Het gaat zo. Man doet zich voor als ideale man, trouwt met slachtoffer. Man blijft zich voordoen als ideale man totdat er kindertjes komen.

Man blijkt plots autist te zijn met wie niet samen te leven is.

Of:

Man spreekt schande van andere mannen die vreemdgaan. Een paar jaar later blijkt man zelf vreemd te gaan en de benen te nemen, het slachtoffer in verwarring achterlatend. (pas op: dat kan jou ook gebeuren met die man van jou!)

Vreemd genoeg zijn de vrouwen meestal het onschuldige slachtoffer en de mannen de daders. Of dat realistisch is of het resultaat van OO-lens vervorming weet niemand.

Je vergeet deze: vrouw blijkt borderline type te zijn en doet aan ouderverstoting waardoor vader kind niet meer mag zien van moeder.

MarSy

Ja, die zie je ook nog wel eens, maar op een of andere manier zijn die gescheiden vader types hier geen blijvertjes. Die plaatsen 3 postjes en dan zie je ze nooit meer...

Pfff

En ja hoor, die was ik nog vergeten, dan krijg je ook het verwijt dat het vast ook aan jou gelegen had. Gelukkig stond mijn eigen vriendenkring open voor het verhaal van beiden, en daarna konden ze hun conclusies trekken.
Na die vier maanden was mijn ex trouwens ook gestopt met onze complete vriendenkring. Een paar vrienden zijn nog een jaar langer in contact met ex gebleven, en toen ook afgehaakt. En toch inderdaad blijven er mensen (buitenstaanders) zeggen waar twee ruzie hebben hebben twee schuld. Blijkbaar is het te moeilijk om voor te stellen, dat dingen zo kunnen lopen.
Wat wel zo was hier, ik ben een huiselijk persoon (met jonge kinderen) en hij ging graag op pad. Maar ja, met jonge kinderen kan je moeilijk ieder weekend gaan stappen. Hij ging wel, en ik bleef thuis. (vaak ging ik om het weekend mee, maar niet vaker, ivm de kinderen)

Nee dat klopt

Volgens mij vooral omdat ze zich hier niet gehoord voelen, er zal vast een draadje los zitten bij vader, moeders zijn natuurlijk niet zo ;-p

Lanza

"Met welke mentaliteit beginnen mensen tegenwoordig aan een relatie en aan kinderen en sluit dit wel aan bij de realiteit?"

De meeste mensen die kinderen hebben zullen beamen dat je geen flauw idee hebt van de impact op je leven, je gevoelens en je keuzes.
Daar is geen cursus tegen opgewassen.

"Wat is de oorzaak van die chronische ontevredenheid bij mensen, waardoor ze hun geluk ergens anders gaan zoeken?"

Mensen zijn nu net zo ontevreden als vroeger. De tijd van "Toen was geluk heel gewoon" is voorbij gelukkig. We mogen meer onszelf zijn, meer divers en dat is niet altijd gemakkelijk nee. Met generaties vóór ons die altijd maar de schijn moesten ophouden gaat dat niet bij iedereen vanzelf. De impact op jonge kinderen is groot. Maar vergis je niet in gezinnen die de schijn ophouden maar ondertussen...., dat is nog veel schadelijker voor kinderen.
Ik wens je oprecht een prettige relatie toe, met je man en met je kinderen. Wees oprecht, ook naar anderen toe. Verwonder je en verbind, dat is waardevol, ook voor je kinderen.

We zijn prutsers

Goh Lanza, ik kijk er gewoon van op dat jij er nu pas achterkomt dat zoveel mensen blunderende prutsers zijn. Jij leeft vast in een overzichtelijke, prettige wereld. Als ‘slachtoffer’ besef je overigens ook wel dat je ergens de plank flink hebt misgeslagen hoor Ad. Als je wat meer afstand hebt, zijn al die aanpassing en emotionele toestanden ook niet goed meer voor te stellen. Dus ik weet best dat er aan mij ook een flinke steek los is. Maar gelukkig hoef je je tegenwoordig voor psychische problemen niet meer te schamen.

Groet,
Jo Hanna