Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

My 2 cents

Ik zal de hele goegemeente wel over me heen krijgen als ik zeg dat ik het gedeeltelijk eens ben met Lanza. Niet met de manier waarop ze het formuleert en ook niet met wat jullie beschrijven als zelfgenoegzaamheid.

Maar ergens vind ik wel dat ze een fenomeen benoemt dat op grote schaal problematisch is, zonder dat ik vind dat je over individuele situaties een echt oordeel kunt geven. Dus het feit dat veel mensen hun huwelijk opbreken terwijl er (jonge) kinderen bij betrokken zijn, vind ik zorgelijk. Zonder dat ik een oordeel heb hoe het bij de scheiding van die en die zit.

De cijfers liegen er niet om.
En ja, er zullen situaties zijn waarbij het ook voor de kinderen beter is dat hun ouders uit elkaar gaan. Extreme situaties.
Maar nee, ik geloof niet dat er ineens zo veel meer extreme situaties zijn dan vroeger. Mensen hebben meer mogelijkheden om uit elkaar te gaan. De schande is er wel af en de financiële mogelijkheden zijn groter. Mensen kunnen meer en anders kiezen dan vroeger en doen dat ook.

Dus ergens is er wel iets veranderd in de manier waarop ‘we als maatschappij’ kijken naar relaties en de waarde van bij elkaar blijven. En dat heeft tot gevolg dat er steeds meer kinderen zijn die opgroeien zonder ouders die bij elkaar wonen. Er zullen individuele situaties zijn waarin dat een zegen is voor alle partijen, maar over het geheel genomen weet ik dat zo net nog niet.

En ja, net als Lanza en haar man kijken wij er hier ook met verbazing naar als het weer in onze omgeving gebeurt. Maar ook met een steen op de maag en wat ik ‘griezelige verbazing’ noemt: als het bij al die anderen gebeurt, kunnen wij ook nooit zeker zijn van onze zaak, hoe zeer we ook allebei vinden dat we een heel stevige basis hebben en nog steeds graag bij elkaar zijn. Dat vinden we allebei een griezelige gedachte.

Griezelige verbazing....

.....en nooit zeker zijn van je eigen zaak vormen toch een andere insteek dan je verheven voelen en beweren dat bepaalde mensen niet nadenken voordat ze een relatie aangaan en dan weer "zomaar" gaan scheiden.

precies

Natuurlijk zou het fijn zijn als iedereen in vrede met elkaar zou leven en fijn samen de kindertjes zou opvoeden. Helaas is dat niet zo.
Ik merk bij veel zelfgenoegzame stelletjes een hoop 'ramptoerisme'. Lekker gruwelen over hoe het er bij anderen aan toe gaat en dan fijn achter de sperziebonen bespreken dat dat iets is voor een ander (minder) soort mensen, het soort dat geen enkele impulsbeheersing heeft.
Even off topic: vrouwen die het voortdurend hebben over 'mijn man en ik', alsof ze geen losse individuen zijn, vind ik ook altijd een beetje eng. Net als vrouwen die na hun huwelijk de telefoon opnemen met een dubbele achternaam (die van hubbie en hun meisjesnaam). Je bent iemands vrouw geworden, knap hoor.
En weer on topic: als je werkelijk wilt dat mensen die het moeilijk hebben bij elkaar blijven, vang dan bijvoorbeeld hun kinderen eens op en laat het stel een weekendje weg gaan. Dan draag je misschien je heel kleine steentje bij aan minder echtscheidingen. Aan betweterij hebben we niks.

Nou

We hebben ook wel eens iemand op het forum gehad die vond dat haar man zo'n dikke buik kreeg, terwijl zij nog mooi strak was en goed in de markt lag. Die ging zich afvragen of er niet iemand leukers te vinden was en werd op het forum natuurlijk helemaal afgeserveerd, maar er kunnen dus echt wel mensen zijn die om dat soort redenen scheiden. Maar het zullen uitzonderingen zijn, niet voor niets herinner ik me die draad nog.

Dat laatste

Dat laatste klinkt wel heel negatief maar ik bedoel dat het gewoon niet te voorspellen is. Je weet niet wat er allemaal gaat gebeuren. Vandaag is alles goed en hebben we het fijn samen. Maar dat geldt voor vele stellen natuurlijk en een deel daarvan zal uiteindelijk uit elkaar gaan. Als buitenstaander is het lastig te oordelen hierover.

Dit soort draadjes raken mij altijd enorm

"Waarom hebben jullie niet gekozen voor co-ouderschap?"
Omdat mijn man het niet kon/wilde en snel verder weg ging wonen. Iemand dwingen via de rechtbank tot co-ouderschap ging mij veel te ver.

"Scheiden is niet erg. Ruzie maken is erg."
Wij hadden voor onze scheiding nooit ruzie, we waren van plan om ooit samen een bedrijf op te zetten omdat we altijd zo op één lijn zaten. Na de scheiding kwamen de ruzies. Niet goed maar alles over je heen laten gaan is ook niet goed. Mijn leven en dat van de kinderen stond totaal op zijn kop en hij koos voor zichzelf. Als deurmat word je ook geen leukere ouder. Ruzie vermijden vond ik heel moeilijk. Het heeft mij jaren gekost om te realiseren dat het niet uitmaakt hoe ik reageer dus neem het nu allemaal veel meer gelaten.

Ik vraag me wel eens af in hoeverre ex er uiteindelijk mee opgeschoten is, jongere collega is verdwenen en hij is nu met een vrouw met vier kinderen en ziet zijn eigen kinderen dus heel weinig, woont nog verder weg en heeft groot deel van zijn hobby opgegeven naar mijn idee onder invloed van zijn huidige partner. Wel meer geld en groter huis (beide voor hem van belang) en, ook weer naar mijn idee, houdt hij van haar, dat dan wel.

Ik zie veel gekwetste mensen

Een huwelijk omvat de keus om samen verder te gaan. Misschien kun je stellen dat ik iedereen die boos en gekwetst reageert níet de mensen zijn met het verkeerde beeld van een volwassen leven met kinderen, maar hun man of vrouw wel. Maar dan kun je toch de helft van het stel de vraag stellen "wat dácht je nou?". Of: "wat is er mis met jou?" Zeker als het stel nog naar kort bij elkaar is.

Binnen de eerste huwelijksjaren uit elkaar gegroeid zijn, vind ik dubieus. Hoe komt die grote omslag dan? Plotseling geweld vind ik niet een dubieuze reden om te scheiden uiteraard. Ik snap dat fenomeen niet, hoe kan iemand zich zo anders voordoen voor het huwelijk en als de buit binnen is de ware aard tonen? Dan moet zo iemand éigenlijk een gigantische zelfbeheersing hebben. Maar een heel erg berekenende dus.

Het beeld dat mensen snel scheiden met kinderen tot 3 jaar hoeft niet te kloppen natuurlijk. Mensen wonen al 10 jaar samen, willen dan kinderen, wel zo praktisch om te trouwen en dan breekt de hel los. Vrolijk "tropenjaren" genoemd. Ik ben de laatste om te zeggen dat dat onzin is en dat dit gemakkelijk is. Ik snap ook dat scheiden dan een goede oplossing of uitweg lijkt. Maar juist dán denk ik dat het misschien wel voorkomen had kunnen worden als mensen zichzelf en elkaar meer de kans zouden geven. Dat ook willen. Een relatie in standhouden is gewoon niet altijd "leuk". Maar een leven met kind alleen ook niet. Hoeveel gescheiden jonge ouders zouden later vinden dat de scheiding niet heeft opgeleverd wat ze ervan verwachtten?

Zou het kunnen helpen als consultatiebureaus een luisterend oor in de praktijk zouden hebben, waar je standaard ook een afspraak hebt? Om zo sneller problemen bespreekbaar te kunnen maken?

Consultatiebureaus

Wat denk je zelf Kaaskopje? Wat doet een consultatiebureaumedewerker met een ouder met een relatieprobleem?

Hmm

#70 Maar dan kun je toch de helft van het stel de vraag stellen "wat dácht je nou?". Of: "wat is er mis met jou?" Zeker als het stel nog naar kort bij elkaar is.

Die vraag wordt heus wel gesteld. In ons geval was het mis omdat mijn partner straalverliefd was, op een ander maar dat zei hij niet, ik was "van hem afgegroeid".
Bij een scheiding is vaak één partner al lang bezig met het bedenken en wennen, lang voordat de melding komt, deze staat dan met 10-0 voor en valt er niets meer te redden.

# 70 Zou het kunnen helpen als consultatiebureaus een luisterend oor in de praktijk zouden hebben, waar je standaard ook een afspraak hebt? Om zo sneller problemen bespreekbaar te kunnen maken?
Nee, al is het maar omdat je dan je kind bij je hebt, en ieder zijn vak.

Het zou beter zijn als de begeleiding van het hele scheidingsproces anders zou kunnen worden, zonder winstbejag en zonder alles afzonderlijk te moeten regelen. Hoe beter je alles regelt, hoe sneller, en hoe beter je geïnformeerd word door erkende en onpartijdige deskundigen, hoe kleiner de kans is op een vechtscheiding.

Lanza

Wat Ik nu niet begrijp is dat je in het draadje doorgaan na ontrouw verbaast bent dat wij doorgaan met ons huwelijk en vervolgens een draadje openend waarom " iedereen" zomaar gaat scheiden. Volgens mij begrijp je het niet echt.
Het is nooit zomaar, en 95% heeft een ander of is al jaren uitgecheckt. En vaak zonder medeweten van de partner.
Je weet gelukkig niet alles, ben maar dankbaar met zn fijne man die jou zo goed begrijpt. Dat is enorm veel waard.

En toch

zie ik ook hier best wel reacties die het beeld bevestigen dat een relatie te snel kan worden opgegeven.

Juist in de verhalen van degenen die vertellen dat je er twee voor nodig hebt om een relatie in stand te houden. Zij vertellen ook vaak dat hun partner (in hun beleving en vaak ook die van de buitenwereld) van het ene op het andere moment aangeeft klaar te zijn met de relatie en de hen (en vaak ook de kinderen) in verwarring achterlaat. En het is waar, als 1 van de 2 de stekker er uit trekt, kan de ander de scheiding niet tegenhouden. Tegelijk is dat dan wel een situatie waarin er niet gewerkt kon worden om de relatie uit het slop te trekken en misschien te redden.
En in zo’n situatie zal er bij de vertrekkende partner een wereld van nare dingen/onvrede achter zitten. Maar als je dat bij jezelf houdt, geef je de relatie en de ander geen kans. En dus ook niet de kans om een scheiding te voorkomen.

En hoewel ik probeer over veel situaties geen oordeel te hebben, vind ik dat best lastig te begrijpen in dergelijke situaties.
Want inderdaad, zoals hier vaak gezegd, eigenlijk iedereen begint een huwelijk (neem hierbij ook de niet gehuwden die al heel lang bij elkaar zijn) met de intentie dat het ‘voor de rest van het leven is’ en wat maakt dan dat het op een gegeven moment door een van de twee niet de moeite waard gezien wordt om tijdig over problemen te praten en te kijken of die oplosbaar zijn?

AnneJ

Ik had al ingecalculeerd dat jij het een slecht idee zou vinden. Zou je het wel veilig vinden als zo'n luisterend oor geen rapportages mag opstellen en niets mag registreren? Gewoon luisteren.

Aagje

"Juist in de verhalen van degenen die vertellen dat je er twee voor nodig hebt om een relatie in stand te houden. Zij vertellen ook vaak dat hun partner (in hun beleving en vaak ook die van de buitenwereld) van het ene op het andere moment aangeeft klaar te zijn met de relatie en de hen (en vaak ook de kinderen) in verwarring achterlaat."

Dat verhaal hoor je hier van een kant. Dat realiseer je je hopelijk wel he? Ik denk dat de ex van een vriendin van mij ook een dergelijk verhaal zou ophalen. In zijn optiek liep het allemaal goed, pogingen van mijn vriendin om gesprek te voeren over wat er niet ging vond hij moeilijk doen en gezeur en hopla daar was alweer de volgende dag waarin gezinstrein verder denderde. Er was wrijving en wat ruzies, steeds wat vaker. maar ja iedereen heeft weleens ruzie en alles ging toch goed. Enzovoorts en toen stopte mijn vriendin er mee en ja was ze verliefd op iemand anders.

Waarom?

Bij een scheiding is vaak één partner al lang bezig met het bedenken en wennen, lang voordat de melding komt, deze staat dan met 10-0 voor en valt er niets meer te redden.===

Ik snap die gedachte, maar is dit echt waar? Als man dit leest, zal het voor hem geen verrassing zijn als ik zeg dat ik met enige regelmaat het bijltje erbij neer wilde gooien en... nog steeds weleens. In mijn hoofd maalt het vele malen meer en langer dan bij hem. En toch zijn we al 34 jaar verder. Hoe bereid is degene die er al langer mee rondloopt de teller weer op 1 te zetten? Of staat de teller na een gesprek op 9 en is het snel gedaan met het begrip en geduld? Ik snap heel goed dat dat terugzetten van de teller per keer minder ver teruggezet kan worden, de rek gaat uit die veer. Dus hoe vaker en hoe langer er ruis op de lijn is, hoe meer wordt die onderlijn hoger. Maar als je zo'n 4 jaar bij elkaar bent, of nog maar 3 jaar kinderen hebt, kan de teller dan niet meer verder terug dan 10? (als het niet om vreemdgaan, of geweld gaat)

en

Nogmaals, het is al eerder gezegd. Ik ken naast mijzelf heel wat meer mensen die de ins and outs van hun misgelopen relatie niet aan derden vertellen. Omdat het pijnlijk is, omdat het prive is, omdat het over de vader/moeder van je kinderen gaat/omdat je niks opschiet met familie/vrienden die ook een hekel aan je ex krijgen. Dus dan zeg je van nikszeggende redenen "we waren uit elkaar gegroeid" of "we zagen het echt niet meer zitten".
En inderdaad dat gebeurt nu meer dan vroeger. Maar wie weet heb je nog ergens in je omgeving een oom of tante die kan verhalen hoe gelukkig getrouwde stellen 50 jaar geleden waren.

gelukkig 50 jaar geleden

Nou, ik kan je vertellen dat mijn opa en oma echt niet gelukkig waren met elkaar. Maar scheiden mocht niet van de dominee, dus bleven ze getrouwd. Van mijn opa is bekend dat hij regelmatig met lippenstift op zijn boord midden in de nacht thuis kwam. Mijn oma had 6 kinderen te verzorgen en geen baan, want werken was voor hoeren en zeker niet voor getrouwde vrouwen (aldus diezelfde dominee). Oma was een pittige dame, die in deze tijd zeker geen oogje meer had toegeknepen voor de lieve vrede. Ze kon helaas niet anders. Opa en oma zijn beiden van ouderdom gestorven, oma eerst. Ze waren toen bijna 65 jaar getrouwd. Als iemand het nostalgisch heeft over hoe fijn het was dat vroegâh iedereen gewoon getrouwd bleef, denk ik aan mijn arme oma.
(Overigens was opa wel een erg leuke vent, je kon enorm met hem lachen. Maar binnen het huwelijk waren ze wel een beetje uitgelachen.)

Soms lijkt het snel, voor de buitenwereld

Niet alles gelezen hoor.

Ik en mijn vrouw zijn gescheiden omdat zij al jaren een zaadje had geplant, dat ze niet geheel gelukkig was. En dat zaadje werd een sprietje en i.p.v. dat sprietje uit de grond te trekken toen het nog klein was, werd toegestaan dat het een stevig boompje werd waar uiteindelijk geen houthakker meer wat aan kon doen.

Vlak na de geboorte van onze 2e kwam ze al met de eerste mededeling te willen scheiden, donderslag bij heldere hemel, we waren toen nog geen 2 jaar getrouwd. Die keutel trok ze snel in, we gingen in therapie, maar 5 jaar later kwam ze weer met de mededeling, 8 maanden na de geboorte van nummer 3. Nummer 3 was een bewuste keuze, het leek voor mij dat we er weer helemaal waren, de geboorte straalde een en al liefde uit, van de zwangerschap genoten we beiden.

Ze kwam wederom terug op haar besluit, weer therapie, maar na sessie 4, 2-3 maanden later, kwam de boodschap weer. Inmiddels werkte ik hard om alle punten van kritiek weg te werken.

Wederom 2 weken later trok ze haar besluit in, zag ineens in dat ons geluksgevoel vooral haar eigen geluksgevoel was, niet happy met zichzelf.

We gingen op zomervakantie, dagjes uit, maar na de zomer, 1 september 2 jaar geleden, kwam wederom het besluit te willen scheiden. Achteraf bleek ook nog eens dat ze 2 weken eerder een jongen, 5 jaar jonger dan haar, had ontmoet die de juiste woordjes zei, waar ze de aantrekkingskracht die ze naar mij niet meer had wel bij had. Hij was niet de reden, wel de stok achter de deur, de afleiding.
2 maanden lang ellende, haar nieuwe huurhuisje was al toegewezen en wederom kwam ze terug op haar beslissing (tellen we mee?).

De andere jongen bleek iets minder 'gewoon een vriend waar ze goed mee kon praten' en langzaam kwam ik achter de volledige waarheid toen we doorstart 4 al hadden gemaakt. Wederom in therapie, dit keer bij een zelfbewustzijn-coach. Niet zozeer de relatie, maar de individuen werden 'behandeld'. En dat werkte op zich heel goed, hij prikte aardig door haar heen, liet haar zien dat geluk in jezelf zit, ze gaf haar huurhuisje op, we knapten slaapkamer en woonkamer op en keken weer naar de toekomst, dacht ik.

Ik kreeg dat jaar te horen dat ik 'nu alles was dat ze wilde', maar 'waarom voel ik het niet meer?'. Daar worstelde ze enorm mee, haar gevoel.

De 'ontrouw' was een dingetje, onzekerheid, argwaan, vertrouwen, en het zat allemaal in de weg, net als de intimiteit die niet meer vanzelf was. Het benauwde haar, ik voelde me onbegrepen, moest er voor mijn gevoel te snel 'gewoon maar' overheen stappen. Zie het beruchte andere draadje.

Na de zomer vorig jaar klapte de boel dus alsnog, nu definitief.

Zonde, ja, doodzonde. Vanuit mijn context onbegrijpelijk. Elke beslissing te gaan, en dan weer te blijven, ze volgenden elkaar in rap tempo op. Gaf ze haar gevoel wel genoeg tijd te herontwikkelen? Ik vond van niet.

Maar nu omkijkend, nu we apart van elkaar wonen, er nog een redelijk goede band is overgebleven, de scherpe randjes er vanaf zijn en de focus niet meer op onze relatie ligt, denk ik dat het beter is, omdat er gewoon niet tegen te vechten viel, hoe graag ik het ook wilde. En leven in onzekerheid, je niet meer genoeg voelen, is verre van fijn.

Dus waarom scheiden mensen: omdat ze te laat ingrijpen, te laat gaan werken aan hun relatie, hun gevoel wellicht teveel de overhand geven, wellicht een gevoel verwachten te hebben na jaren samen, niet zien dat het hebben van jonge kinderen, een zware belasting is van je affectionele relatie. En hun geluk projecteren op de ander, terwijl ze niet gelukkig zijn met zichzelf.

Als je langer samen bent, je niet altijd meer kunt doen wat je voor het krijgen van kinderen samen deed. Als je niet meer de energie hebt om het gevoel dat je ooit voor de ander had te kunnen opwekken, of de wil om dat te doen, dan houdt het op. Ik denk dat teveel bezig zijn met dat wat je zou moeten voelen niet goed is, en in het geval van mijn exvrouw denk ik dat ze heel erg vatbaar was voor de uiterlijk perfecte leventjes van anderen. Wat dat betreft denk ik dat ze het lastig gaat krijgen om iemand te vinden die op lange termijn aan dat 'perfecte' plaatje kan voldoen, zeker nu ze net als ik alleenstaande ouder is.

Ieder mens steekt weer anders in elkaar. Ik kan niet omkijken naar oude foto's en herinneringen zonder daar een emotie bij te voelen. onrecht te voelen, het doodzonde en onnodig te vinden. Mijn exvrouw heeft het daar ogenschijnlijk makkelijker mee, maar ik kan niet in haar hoofd kijken uiteraard. Dan had ik de signalen jaren geleden wellicht al gezien, toen ze het wel haar vriendinnen vertelde, maar niet mij. Mijn exvrouw vond dat ze niet mocht 'klagen', gelukkig 'moest zijn' met alles dat ze had, een mooi huis, baan, kinderen, man, geen financiële zorgen etc. Ze verstopte zich naar eigen zeggen op haar eilandje.
Had ze destijds maar wat harder geklaagd, of ik wat beter geluisterd, het zal ergens in het midden liggen.

We houden nog van elkaar, we regelen het goed met de kinderen en gunnen elkaar het na-huwelijk. Dat koester ik.

Donderslag bij heldere hemel

Toch kan het ook echt wel onverwachts zijn. Mijn man heeft gekozen voor afstand nemen ipv het hebben over wat er volgens hem niet goed zat. En hij snapte niet dat die afstand geen oplossing was, maar het probleem verergerde. Als ik vroeg wat er was, of aangaf dat ik niet blij was met hoe het ging wimpelde hij dat weg. Zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat het wel weer goed zou komen, dat hij het druk had, stress had, noem maar op. Maar nooit dat hij ongelukkig was en dat hij zelfs overwoog te scheiden. Dat neemt hij zichzelf nu ook erg kwalijk. Dus ik kan oprecht zeggen dat ik het niet aan heb zien komen. Ondanks dat het tussen ons al een tijd niet lekker ging.

Natuurlijk zijn er mensen die wél roepen maar waar niet naar wordt geluisterd. Er zijn ook hele nare situaties die mensen uit elkaar drijven. Natuurlijk zijn lang niet alle scheidingen uit een soort gemakzucht. Maar toch denk ik dat er gevallen zijn waarin er eerder gekozen wordt voor scheiden, dan voor eens goed kritisch naar jezelf en je eigen aandeel in de relatie kijken, en energie steken in het redden ervan. Ik denk dat dát is waar ik vooral moeite mee heb. Zeker als daar kinderen de dupe van worden.

Ik bemerk trouwens, zoals Miss ook al schrijft, een rare tegenstelling in de opvattingen. Toen ik worstelde om mijn huwelijk te redden kreeg ik hier en in real life verschillende keren te horen dat ik het op moest geven. En zeker toen bleek dat hij een ander had. Veel mensen reageren dan dat je zo'n vent (of vrouw) er dan maar uit moet zetten. Dat vind ik dus ook de 'makkelijke' weg. Want als je na ontrouw samen verder wil, betekent dat dat je veel van jezelf en elkaar moet vragen. Zonder garanties. Zonder vertrouwen (in het begin zeker). Dat kost heel veel moeite, tijd, energie.

Ik zal nu ook wel het een en ander over me heen krijgen, maar ik heb het vermoeden dat er toch mensen zijn die erg lichtzinnig denken over een scheiding, die zich niet goed realiseren hoe zwaar zo'n proces is, en hoeveel werk het is na een scheiding alles goed te regelen voor de kinderen en voor elkaar. Maar mensen die achteraf toch spijt hebben van de scheiding, die zul je niet horen. Logisch. Die zullen toch altijd, ook naar zichzelf en naar hun kinderen, blijven volhouden dat het noodzakelijk was.

En over die zogenaamd gelukkig getrouwde stellen 50 jaar geleden, die ken ik van dichtbij. Mijn ouders. Ik heb ze wel eens gesmeekt uit elkaar te gaan, en ben zelf de maand na mijn 18e verjaardag op mezelf gaan wonen omdat ik de spanning thuis niet meer trok. Toch zijn ze nog bij elkaar, en het gaat prima. Nee, het is geen intens warm stel, maar ze vullen elkaar goed aan en zorgen samen prima voor elkaar, hun huis, de kinderen en de kleinkinderen. Wij als kinderen zijn nu heel blij dat ze nog samen zijn. We zijn nu wel een happy family, als we maar voldoende afstand kunnen houden. We lopen de deur niet plat bij mijn ouders, maar dat wordt ook niet verwacht. Ze zijn blij met de vele contactmomenten die er wel zijn. We wonen allemaal in de buurt, dus dat gaat ook gemakkelijk. Dat was toch heel anders geweest als ze gescheiden waren. Volhouden kan op de lange duur dus toch ook wat goeds opleveren.

Dymo

En mijn opa en oma waren tot op de dag dat opa stierf, de dag dat ze 55 jaar getrouwd waren, nog stapelverliefd op elkaar. Jouw voorbeelden zijn ook niet de maat der dingen he?!

Net als Dymo

Mijn opa kon zijn handen (en meer) niet van zijn kinderen afhouden. Maar mijn oma was de 'slechte vrouw' na de scheiding.
In het tweede huwelijk van mijn opa misbruikte hij weer zijn kinderen. Maar dat huwelijk is in stand gebleven tot hij overleed. Vast tot geruststelling van Lenza.
De kinderen uit het tweede huwelijk vragen zich nog steeds af waarom hun moeder ze niet beschermde.

uit elkaar op latere leeftijd....

Ik ben uit elkaar gegaan, toen mijn kinderen ouder waren. Ik denk dat dat nog veel heftiger is, omdat ze alles bewust meemaken. Eerder uit elkaar gaan op jonge leeftijd was toen helemaal niet aan de orde.

Los van de leeftijden.... ik vind dat wanneer je echt doodongelukkig in een relatie zit, je echt geen heil meer ziet in de relatie, ongeacht of het kind jong of ouder is, je niet omwille van je kinderen bij je partner moet blijven.
Wanneer komt het uit een relatie te stoppen? Ook wanneer kinderen op zichzelf wonen en ouders gaan uit elkaar, hebben zij het daar moeilijk mee.

Iedereen wilt zijn/haar kinderen een vaste basis geven, dat geloof ik echt, maar op een bepaald moment wanneer de relatie echt gewoon uitzichtsloos is, vind ik dat je ook voor jezelf moet kunnen kiezen. Van ongelukkige ouders, wordt een kind ook niet happy. De spanningen krijgen ze wel degelijk mee.

Ik had mijn kinderen ook een vader en een moeder in 1 huis willen bieden, maar daarentegen snappen mijn kinderen heel goed dat de relatie ook niet zo door had kunnen gaan. Een vader die alleen maar weg was, op stap en ook zijn heil stelselmatig bij anderen zocht, dat had niet lang goed kunnen gaan.

Nu wij uit elkaar zijn, hebben mijn kinderen nu iets meer een vader, dan dat hij daarvoor was. Maar nogmaals, dat verschilt werkelijk per situatie.

Je gaat niet uit elkaar om niets, ik ga er van uit dat een ieder dat weloverwogen doet. Maar soms, is werkelijk de koek op/bereikt de relatie een kookpunt, waarbij de enige beslissing is om uit elkaar te gaan, hoe verdrietig voor de kinderen ook.

Lanza, verder vind ik het heel fijn dat jullie deze basis wel kunnen bieden voor jullie kinderen. Maar dan zit het gewoon goed in je relatie, want jezelf wegcijferen in een relatie wat niet goed voelt.... dan ben je ook niet eerlijk tegen jezelf.

Ieder mens is anders, zo ook iedere relatie.... je kunt niet achter de deur kijken van andere stellen hoe het er daar aan toe gaat.

Dat van mij bestond uit veelvuldig vreemdgaan, me kleineren waar anderen bij waren, me zien als de huishoudster, altijd maar bediend willen worden. Tja, en dan is daar die druppel.

Ik verdedig me niet en dat zou ook niet moeten.... tot beeindigen van een relatie kom je niet zomaar... dus wat dat betreft zouden mensen niet zo kortzichtig moeten zijn.

Vroeger

Vroeger was scheiden een schande en dat deed je niet. Daarnaast waren de vrouwen meestal volkomen financieel afhankelijk van de man & had de man vaak geen idee hoe het huishouden te doen voor de kinderen te zorgen. Dus als het niet al te erg was dan bleef je samen. Ook al had je verder niks meer met elkaar. Een vrouw was vaak al gelukkig als hij haar niet sloeg en elke week het loonzakje thuis bracht in plaats van in de kroeg opdronk.

We stellen nu gemiddeld veel hogere eisen aan een huwelijk en we zijn op praktisch gebied vaak minder afhankelijk van elkaar. Ook al zijn veel vrouwen helaas nog niet financieel zelfstandig de overheid zorgt voor een bescheiden vangnet in de vorm van een uitkering. Hierdoor kan je toch weg.

Mijn man en ik zijn op praktisch gebied niet afhankelijk van elkaar. We hebben beiden een goede baan waarmee we zelfstandig het gezin kunnen onderhouden. We zijn beiden gewend aan de zorg voor kinderen en huis. Als we uit elkaar zouden gaan dan zouden we de praktische beslissingen binnen een paar uur genomen kunnen hebben (tenzij iemand natuurlijk dwars gaat liggen om het dwars liggen) en we zouden allebei redelijk rimpelloos verder kunnen.

We zijn dus niet samen omdat het zo praktisch is en scheiden is ook helemaal geen schande meer. De eisen die we aan ons samenzijn stellen zijn dus ook iets hoger dan dat. We zijn samen omdat we van elkaar houden en we blij zijn met elkaars aanwezigheid. Als dat weg zou vallen weet ik niet hoe lang we het samen zouden volhouden. Onze enige reden om samen te zijn is omdat we samen willen zijn. We hoeven het niet te zijn om te overleven of om geaccepteerd te worden in de maatschappij. Dat maakt de drempel om te gaan scheiden inderdaad veel lager maar dat vind ik juist helemaal niet verkeerd.

Ja ja ja

Natuurlijk Alkes, weet ik dat we het hier maar van 1 kant horen. Bijna beledigend hoe je me hierin aanspreekt.

Maar maakt het het feit dat we het maar van 1 kant horen het ondenkbaar dat de scheidingsmelding 1 van de 2 partijen overvalt? Ik ontken met wat ik zeg toch niet dat er iets mis kan zijn in de relatie, zelfs niet dat de partij die overvallen wordt daar iets van zou kunnen ervaren. Alleen dat maakt nog lang niet dat de een signalen heeft dat de ander te ongelukkig is met/in de relatie om deze voort te zetten.

Jij suggereert eigenlijk dat degene die zich overvallen voelt en het verhaal doet niet eerlijk is. Want had het echt wel moeten weten. Of beter had moeten weten. Of zijn/haar kop in het zand steekt. Of zoiets.

Ik hoor in mijn omgeving ook best veel verhalen over scheiden. Ik heb niet de illusie dat ik altijd de ins en outs weet, dat pretendeer ik ook niet.
Maar het scenario dat de een zich overvallen voelt, niet in de gaten had dat de ander ongelukkig was of zou zijn, maar geen kans krijgt om zijn/haar best te doen, neemt toe helaas. En dan is het wel zo dat allebei de partners een aandeel hebben in hoe de relatie zich ontwikkelt, maar dan hebben ze niet allebei en niet samen de kans om er nog iets van te maken.

Arda

" Onze enige reden om samen te zijn is omdat we samen willen zijn.". Ben ik het niet mee eens. Je hebt ook kinderen samen. Dat zou óók een belangrijke reden moeten zijn om samen te blijven. In ieder geval zou dat een reden moeten zijn om niet direct op te geven bij tegenslag in wat voor vorm dan ook.

Kaaskopje

Wat Knurf zegt: de consultatiebureaumedewerker is je vriendin niet, noch je buurvrouw of je zus. Voor een luisterend oor kun je die beter benaderen.
Ja, tenzij de buurvrouw toch al eens met VT wilde bellen.
Wat Watervrouw zegt: je komt er met je kleintje, het is niet de bedoeling dat je je hart uitstort waar de kinderen bij zijn. Hoewel zo'n kleintje alleen je emoties meekrijgt.
En dan uiteraard. Het zijn je vrienden niet en ze kunnen zich met nogal nadelige gevolgen met jou en je gezin gaan bemoeien.

Het zijn geen (gespreks/relatie)therapeuten! Het zijn verpleegkundigen. Die weten van alles zo'n beetje wat en hebben een aantal vaardigheden, als meten en wegen, in hun portefeuille. Waaronder de meldcode.

En als ik zeg

....neemt helaas toe..... dan bedoel ik daarmee: in mijn omgeving. Dat was niet bedoeld als uitspraak die een algemeenheid suggereert mbt redenen om te scheiden.