Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Pennestreek

Pennestreek

07-12-2016 om 14:18

Scheiden, hoe doe je dat eigenlijk?

Ik merk dat ik er enorm mee worstel. Ik wil die hele scheiding niet, maar ik kan niet in mijn eentje getrouwd blijven. Dus ik zal wat moeten doen. Hoe deden anderen dat?

De post over de midlifecrisis van moederziel in haar draadje heeft me wel aan het denken gezet. Ik weet gewoon zeker (en man ziet dat nu eindelijk ook een beetje in) dat hij zelf nog heel veel te verwerken heeft uit zijn jeugd, en dan vooral de relatie met zijn moeder. Ik weet intussen dat wij allebei iemand gezocht (en gevonden) hebben in elkaar die de rol van moeder overnam. Ik heb altijd geprobeerd me naar hem te voegen, of in ieder geval naar wat ik dacht dat hij van mij wilde, zoals ik me ook altijd naar mijn moeder gevoegd heb. Als ik maar deed wat zij wilde hield ze van me. Hij was vanaf zijn 4e alleen met zijn moeder, zij leunde emotioneel maar ook voor het regelwerk (hij was de man in huis) heel erg op hem. Ik deed en doe dat ook.

Okee, tot zover de psychologie. Ik denk dus dat we allebei los moeten komen van onze moeder en uit de rol moeten stappen die we allebei in onze relatie hebben gepakt dan wel van elkaar toebedeeld hebben gekregen. Ik denk dat het mogelijk moet zijn om dat voor elkaar te krijgen, met therapie. En dan samen weer verder te kunnen. Maar wat doe je als je partner dat weigert? Als die vlucht voor de werkelijkheid en de oplossing zoekt in uit elkaar gaan? Hoe krijg ik hem zover dat hij eerst, binnen ons huwelijk, ook aan zichzelf gaat werken? Zoals ik heb gedaan.

En daarnaast: grote kans natuurlijk dat er toch een ander is of er snel zal zijn (in de coulissen?). Hoe ga ik daar dan mee om? En in hoeverre laat ik daar mede door bepalen hoe ik me opstel? Moet ik dat überhaupt mee laten wegen? Mag dat een rol spelen bij hoe we de scheiding regelen? Nee, natuurlijk niet. Aan de andere kant voelt het toch heel anders als je uit elkaar gaat omdat een van de twee meer/iets anders wil/de liefde op is, dan als er heel ordinair 'een ander is'. Of ben ik de enige die daar een verschil in vindt zitten?

En hoe kom ik er nu achter wat ik wil? Ik ben zo gewend in zijn belang en dat van de kinderen te denken, ben zo ontwend te voelen wat ik wil, en te doen wat ik wil, dat ik geen idee heb hoe ik dit aan wil pakken. Erg eigenlijk. Maar hoe pak ik dit nu aan? Is aan de knoppen zitten het beste? Of moet ik hem juist alles laten regelen, de plannen laten maken, en er dan over nadenken of ik me daarin kan vinden? Het is zo mijn eerste natuur geworden om aan zijn welbevinden en daarna dat van de kinderen te denken dat ik heel erg bang ben om mezelf tekort te doen. Hoe zorg ik ervoor dat ik krijg wat ik wil en me toekomt, zonder strijd te voeren? En hoe zorg ik ervoor dat ik niet doorschiet en mijn eigen belang boven dat van de kinderen stel?

Hoe realistisch is het van hem een 50/50 verdeling van de kinderen te verwachten, als hij de stekker eruit trekt en weg wil? Ik wil de kinderen hun vader zeker niet ontnemen, en hem zijn kinderen niet, maar scheiden is zijn besluit, niet het mijne. Is het reëel van hem dan van mij te verwachten dat ik de helft van de tijd de kinderen niet heb?

Ik kom er niet zo erg uit. Dag mag duidelijk zijn, gezien de lange post weer. Sorry, ik gooi al mijn vragen en frustraties er hier uit, dat helpt niet bij het lekker kort en krachtig zijn.


Concept echtscheidingsconvenant

http://www.belastingtips.nl/modellen/overeenkomsten/modelovereenkomsten_prive/voorbeeld_echtscheidingsconvenant_met_ouderschapsplan/

Je kunt beginnen met je te verdiepen in het echtscheidingsconvenant. Vul het bijvoorbeeld eerst alleen in zoals je het zelf volledig zou wensen.
Maar je kunt ook realistisch kijken wat, gezien je ervaringen met man en ook kinderen, realistisch is en haalbaar voor iedereen.

Met pubers die dat niet gewend zijn lijkt me een co ouderschap niet echt haalbaar. Dan zou je mogelijk kunnen kiezen voor birdnesting. Alleen zou ik het kinderhuis wel samen delen maar je eigen plek daarbuiten beslist niet. Trek desnoods zonodig tijdelijk in bij familie of vrienden.

Mocht er toch een keuze komen van een vaste verblijfplaats bij een ouder, dat word jij dan toch want dat is inmiddels, misschien al langer, de realiteit dat jij het leeuwendeel van de zorg op je neemt.
Dan kun je per kind afspreken hoe het contact met vader verder onderhouden wordt.
De jongeren hebben mogelijk nog zin in een weekend of vakantie. Een ouder kind mogelijk een vaste avond in de week eten bij vader, liefst zelfs zonder broers of zussen. Of een kind dat een sport heeft kan daarvoor aangewezen zijn op vader die dan alles daaromheen regelt en kind haalt en brengt met maaltijden tussen school en sport in.
Denk een beetje creatief, toets zo'n vraag aan kind en vader, en vul het op een gegeven moment in. Het is dan een discussiestuk waar je verder aan schaaft tot het zoveel mogelijk naar ieders wensen klopt.
Als werkdocument zeg maar. Want situaties veranderen en dan moet het mogelijk zijn om er vanaf te wijken, met name door de kinderen zelf.

Paddington

Paddington

07-12-2016 om 14:37

Lieve Pennestreek

Je hebt gelijk om het hier naar buiten te gooien. Genoeg mensen met ervaring zou ik zeggen.

Ten eerste de kinderen voor hun is het van belang dat zij niet het gevoel hebben te moeten kiezen. Daarnaast, dat is echt heel moeilijk, zou het voor hun fijn zijn als jij het vanuit hun kunt bekijken. Zij hebben er niet voor gekozen, net zo min als jij. Wat zou jij het liefste willen? Ik heb er daarom bewust voor gekozen om in te zetten op een 50/50. Ik wilde mijn dochter het niet aandoen dat zij haar vader nog maar 2 van de 14 dagen zou zien. Op deze manier heeft ze de kans om haar beide ouders echt te leren kennen. Twee dagen schone schijn ophouden is namelijk veel makkelijker dan 7 dagen.
Mijn ex bleef ook in dezelfde stad wonen, waardoor het geen probleem was.

Verder zul je toch echt naar jezelf moeten kijken. Mij werd aangeraden 3 scenario's op te stellen. Wat is voor mij het beste, wat denk ik dat rechtvaardig is en waar zou ik nog mee kunnen leven. Misschien kan iemand in de buurt je daarmee helpen. Daarin neem je mee:
- het huis
- de boedel
- de auto?
- je fiets
- andere waardevolle spullen
- dingen met emotionele waarde
- kostenverdeling voor de kinderen
- huisdieren

Ga gewoon alles stap voor stap af. Wil jij in de woning blijven wonen? En als je dat wil, kan dat dan ook? Zit er overwaarde op de woning? Of zitten jullie meer in de onderwaarde? Onderwaarde betekend dat degene die het huis verlaat aan de andere partij moet betalen. Anders is het andersom. Dus als er overwaarde is en je kunt het net aan betalen, moet er iets worden bedacht voor de overwaarde.

Ik hoop je een beetje op weg geholpen te hebben.

pennestreek

" Ik wil de kinderen hun vader zeker niet ontnemen, en hem zijn kinderen niet, maar scheiden is zijn besluit, niet het mijne. Is het reëel van hem dan van mij te verwachten dat ik de helft van de tijd de kinderen niet heb?"

Ja dat is zeker reeel van hem. Hoe lullig dat misschien ook klinkt. Als hij wil scheiden, wil hij scheiden van jou en niet van zijn kinderen. Zijn rol als echtgenoot is echt een andere dan zijn rol als vader. Ook al blaast hij in jouw optiek het gezin op, dat betekent niet dat hij niet evenveel recht op de kinderen heeft als jij.
Ik persoonlijk zou wel een vorm van co-ouderschap proberen, ook met pubers. Dat birdnesting is misschien leuk als jullie veel geld hebben en drie fatsoenlijke huizen kunnen onderhouden, maar anders blijft er weinig voor jou zelf over. Ik denk dat het juist na scheiding belangrijk is als je een eigen huis hebt waar ook de kinderen kunnen komen.
Maak wel de overgang van ene naar andere huis voor de kinderen zo gemakkelijk mogelijk. Ga bij elkaar in de buurt wonen, schaf bepaalde dingen dubbel aan en bovenal geef kinderen het gevoel dat het ook ok is als ze bij hun vader zijn.
Sterkte met dit alles want het is geen sinecure, maar het kan wel eens een goede stap naar een leven waar je zelf veel meer grip op hebt dan nu.

Helena

Helena

07-12-2016 om 17:11

Jij vlucht voor de werkelijkheid

Deze alinea intrigeert me (Ik denk dus dat we allebei los moeten komen van onze moeder en uit de rol moeten stappen die we allebei in onze relatie hebben gepakt dan wel van elkaar toebedeeld hebben gekregen. Ik denk dat het mogelijk moet zijn om dat voor elkaar te krijgen, met therapie. En dan samen weer verder te kunnen. Maar wat doe je als je partner dat weigert? Als die vlucht voor de werkelijkheid en de oplossing zoekt in uit elkaar gaan? Hoe krijg ik hem zover dat hij eerst, binnen ons huwelijk, ook aan zichzelf gaat werken? Zoals ik heb gedaan.)

Jij vlucht voor de werkelijkheid, niet hij. Je man wil een nieuwe werkelijkheid en heeft dat meermalen tegen je gezegd. Jij wil alles bij het oude laten en hebt aan jezelf gewerkt vanuit de gedachte dat je man je wel weer leuk ging vinden als jij maar aan zijn voorwaarden voldeed. Dat blijkt na bijna anderhalf jaar nog steeds niet het geval, maar toch denk jij dat je met dit nieuwe psychologosche inzicht over jullie moeders alles weer zoals vanouds wordt.

Jaina

Jaina

07-12-2016 om 17:43

Scheiden

Het praktische deel is uiteindelijk nog het moeilijkste niet als jullie allebei wat willen meewerken.

Je zult zakelijk naar de financiën moeten kijken en daarover een beslissing nemen - ik zou aanraden om een derde persoon mee te laten kijken die gespecialiseerd is hierin. Dat kan een advocaat zijn of een mediator maar in elk geval iemand die veel verstand heeft van de financiële kant van de echtscheiding. Ik zou nergens mee akkoord gaan voordat je onafhankelijk van je man en die derde persoon er nog iemand naar hebt laten kijken die niks te maken heeft met je man en jij. Zorg dat die afspraken goed geregeld zijn.

De kinderen zijn al wat ouder dus zij zullen zelf ook betrokken moeten worden bij een beslissing over co-ouderschap. Wat willen ze zelf het liefst? Er zit natuurlijk ook nog van alles tussen 2-12 and 50/50. Je kan ook uitgaan van co-ouderschap en in de praktijk kiezen voor een verdeling van 60-40 of 70-30. Maar een en ander is zeer afhankelijk van de kinderen, van jullie werkuren en hoe dicht jullie bij elkaar wonen. Misschien willen de kinderen liever een meer flexibele regeling waarbij ze zelf deels kunnen bepalen.

De emotionele kant is natuurlijk heel wat anders. Daar ben je niet zo maar uit. Daar kan lang over heen gaan.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

07-12-2016 om 17:49

En die verdeling van de kinderen

Vergis je daar niet in. En alleenstaande moeder zijn met een 12-2 verdeling is loodzwaar. Als je nog enigzins en eigen leven erop na wil houden is 50-50 denk ik beter te hanteren.

En je vraag zal vast retorisch zijn, maar nee je kunt een ander niet dwingen om aan zichzelf te werken. Helaas.

Taruh

Taruh

07-12-2016 om 17:56

Ginny

refrase: Alleenstaande moeder met een 12-2 verdeling KAN heel zwaar zijn.

Niet iedereen vindt dat. Ik bv niet.

En met kinderen ouder dan 12 kun je er prima een eigen leven op na houden die kunnen prima een avondje alleen thuis zijn als jij aan het sporten bent.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

07-12-2016 om 18:57

Praktische insteek

Het belangrijkste waar je het over eens moet worden is: zorgverdeling, woonruimte en financiële verdeling. Over het eerste hebben je kinderen wellicht ook ideeën maar ivm mogelijke loyaliteitsconflicten vind ik het beter als ouders eerst zelf een scenario verzinnen. Wij hebben al jaren een ongeveer 50/50 verdeling met ieder twee/drie vaste doordeweekse dagen en om het weekend. Onze bijna 18-jarige is nu zelfs van plan om die te blijven volgen als ze studeert Voor het overige kun je gebruik maken van het standaard convenant dat je op internet kunt vinden. Als ik me goed herinner heeft je man een eigen bedrijf en hebben jullie huwelijkse voorwaarden. Als je niet jaarlijks hebt afgerekend kan dat bedrijf ook in de gezamenlijke boedel vallen.
Zoek dit goed uit. En houd vooral rekening met jouw belangen en dat van de kinderen. Je man is niet je beste vriend! Mocht er een nieuwe mevrouw in de coulissen staan (hij kan ook nu al op zoek zijn, mannen zijn daar wel eens voortvarend in), dan is het niet ondenkbaar dat zij ook aan de touwtjes trekt. Je man zal het zeker voor zichzelf goed proberen te regelen, en pas in tweede instantie voor jou.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

07-12-2016 om 19:00

En over de zorgverdeling

Sommige alleenstaande moeders zullen het fluitend doen, een 12/2 verdeling, maar als je meer dan 1 puber hebt en daar pittige types tussen zitten is het regelmatig een aardige klus. Ik zou het niet makkelijk redden als ik niet regelmatig tijd alleen had (en dat is wel een understatement).

Maan

Maan

07-12-2016 om 19:58

O dear

Ik heb eigenlijk de halve dag lopen kauwen op dit stukje:
"
Ik denk dat het mogelijk moet zijn om dat voor elkaar te krijgen, met therapie. En dan samen weer verder te kunnen. Maar wat doe je als je partner dat weigert? Als die vlucht voor de werkelijkheid en de oplossing zoekt in uit elkaar gaan? Hoe krijg ik hem zover dat hij eerst, binnen ons huwelijk, ook aan zichzelf gaat werken? Zoals ik heb gedaan.
"

Volgens mij heb je eerst -voordat je praktische zaken kunt gaan beetpakken een soort paradigma shift te doorleven. Op mij komt het over alsof je niet wilt of kunt inzien dat liefde niet zich op zo'n manier laat regelen. Dat je maar niet wilt en/of kunt accepteren dat je man het anders ervaart, voelt en anders verder wil dan jij. Het puzzelt (geen Nederlands, ik weet t) me echt hoe het komt dat jii zo verscheurd wordt, in het tegenstrijdige beeld terecht ben gekomen dat je aangekondigde scheiding binnen bepaalde tijd als één groot misverstand zal blijken en jullie happily ever after zullen zijn samen. Hoe kan dit? Welke strijdige signalen krijg je dat je nog zo vol hoop en vertrouwen bent en het goed kan komen en tegelijkertijd met de scheiding bezig bent? Wat gebeurt er tussen jullie? Vergeef mij dat ik het vraag maar komt dit wellicht omdat jullie nog intiem zijn met elkaar? En dat dat wellicht zelfs heel fijn gaat nu? Want ik kan me voorstellen dat dat dit kan veroorzaken.

Pennestreek

Pennestreek

08-12-2016 om 10:48

Okee, die paradigma shift heb ik gehad nu

Hij kwam gisteren weer thuis en wilde weer gewoon doen alsof alles koek en ei is. Een dikke knuffel, hoe is het met je, gaat het nog, wat kan ik voor je doen? Het voelde eindelijk helemaal verkeerd, ik voelde me er zo ellendig onder.
Ik zat vanochtend wel op het diepste punt, hoop ik. Ik voelde me geestelijk en lichamelijk verpletterd absoluut niet in staat om fatsoenlijk na te denken. Ik heb geen idee meer hoe ik op kantoor gekomen ben. Heb hier even mijn hart kunnen luchten bij wat lieve collega's. En nu voel ik ineens: ik ben er klaar mee, ik wil hem kwijt. Maar dat lukt niet op korte termijn. En hij is niet van plan te vertrekken. Hij verwacht dat ik gedurende het proces de helft van de week elders ga zitten zodat hij tijd alleen heeft met de kinderen. En ik ben dat niet van plan. Ik wil prima meewerken aan een verdeling voor als we gescheiden zijn, maar nu niet.

Mijn voornemen is hem de zaken te laten uitzoeken. Daar ga ik het mezelf niet nog moeilijker mee maken dan het toch al is (hoewel dat wel mijn reflex is, regelen, actie). Ik kijk wel waar hij mee komt. Hij wil dit zo graag, dan mag hij ook aan de bak. Ik kreeg de tip me nieuwsgierig op te stellen. Hoe ziet hij het? Hoe denkt hij het te regelen? En dan op zijn voorstellen te reageren. En zowel hier als irl de tip om iemand mee te laten kijken, vond ik erg overbodig maar daar denk ik nu anders over.

Dus, kortom, het is tijd voor mij om mijn eigen leven vorm te gaan geven en dat ga ik doen, de scheiding mag hij daarom regelen want ik heb belangrijkere dingen te doen. En daarmee zeg ik natuurlijk niet dat ik nergens mee akkoord ga of juist alles goed vind wat hij oppert, maar ik ga vooral voelen en leren wat goed is voor mij, en wat ik wil. Want ik heb al heel veel geleerd de afgelopen maanden, maar dat nog steeds niet echt.

Pennestreek

Pennestreek

08-12-2016 om 10:57

Maan

nog even voor jou: ja, dat is precies de reden. Hij blijft net zo aan mij vasthouden als ik aan hem. Hij wil geen ruzie met mij, hij wil mij geen pijn doen, hij wil de kinderen geen pijn doen.
Ik ben gisteren vroeg naar bed gegaan, mijn eigen bed (ik sliep de laatste 15 mnd regelmatig op zolder als hij thuis was). Maar ik had me voorgenomen me niet meer zo welwillend op te stellen. Als hij apart wil slapen kan hij zelf op zolder gaan liggen. Het logeerbed is opgemaakt. Maar zoals anderen hier ook al de hele tijd zeggen: met woorden heeft hij al verschillende keren laten weten dat het over is, maar niet met zijn daden. Hij lag dus vannacht gewoon naast me. Ik kreeg vanochtend een aai en een knuffel en een goedemorgen schat. Alsof er niets aan de hand is...
Een goede vriendin, ook van hem trouwens, noemt het laf. En oneerlijk. Hij houdt (hield) mij gegijzeld. En zichzelf achteraf ook. Ik denk nog steeds dat het goed had kunnen komen, als hij destijds, en dan hebben we het over een jaar of 6 geleden, of misschien nog wel langer, aan de bel had getrokken en niet mooi weer was blijven spelen en mij had laten spartelen. Maar helaas, dat heeft hij niet gedaan. En daar ben ik vreselijk boos over. En teleurgesteld. En intens verdrietig. Maar ik kan er niets aan veranderen. Niet in mijn eentje. En hij wil niet (meer). Dus tijd om verder te gaan. Die stap moest ik nog nemen. Ik geloof dat ik dat vandaag gedaan heb. Eindelijk.

snap je

Ik snap heel goed dat het regelwerk met betrekking tot de scheiding aan hem wilt overlaten. Maar dan bestaat wel gevaar dat de situatie zoals deze nu is nog maanden en maanden doorsleept. Als jij verder wilt, is dat voor jou ook geen haalbare zaak.
Ik zou dus toch zelf initiatief nemen. Maak een afspraak bij eem mediator om te komen tot een convenant. Als het proces eenmaal in gang is gezet, dan kun je wellicht wel afspreken dat jullie om en om het huis verlaten, omdat je dan weet dat het een tijdelijke zaak is in afwachting van een definitieve afspraken. Maar zolang de scheiding niet in gang is gezet, zou ik ook niet het huis verlaten.
Sterkte ermee!
PS ik heb niet je andere draadjes gelezen, dus misschien zeg ik dingen die al elders gezegd zijn

Pennestreek

Pennestreek

08-12-2016 om 11:23

Dat zien we dan wel weer

Voor nu vraag ik me vooral af hoe dat moet, in 1 huis blijven (want ik zie hem echt niet vertrekken, en vanaf 1 januari heeft hij geen klus meer in Verweggistan, dus is dan volledig thuis, gelukkig wel met nieuwe klus) en toch afstand nemen van elkaar. En dan graag zonder elkaar doodzwijgen en ijzige stiltes. Dat zie ik nog even niet. Hij kan heel rationeel zijn, ik niet. Aan mij zie en hoor je door alles heen hoe ik me voel. En dat is momenteel dus niet best. Ik realiseerde me vanochtend waar het gezegde vandaan komt dat 'iets je opvreet'. Zo voelt het inderdaad. Er zit iets in mijn lijf, in mijn maag, darmen en longen, dat daar niet hoor. Mijn hart is op hol geslagen, mijn hoofd tolt. En ik ben zo vreselijk MOE. Ik heb al zo lang zo hard gevochten, gewerkt, gezorgd. En dan moet de scheiding nog komen...

Taruh

Taruh

08-12-2016 om 11:59

bed delen

1e stap is hem meedelen dat dit vanaf nu JOUW bed is en niet zijn/ons bed. En dat hij op de zolderkamer slaapt.
Die kamer is van jou, prive en voor hem niet meer toegankelijk, net zoals jij niet meer op ZIJN zolderkamer zult komen.
In 1 bed slapen is een privilege dat bij een relatie hoort, deze relatie is over, dus dat privilege is er niet meer.

Dan kun je langzaam verder gaan splitsen in je huishouden conform de beoogde zorgverdeling. Op de dagen dat de kinderen bij jou zijn zorg jij voor het eten en ben jij hun 1e aanspreekpunt. Op de andere dagen is het zijn verantwoording om een maaltijd voor hem en de kinderen te verzorgen.

Hier kun je specifieke tijden voor afspreken: de kinderen eten om tijdstip x, daarna is de keuken voor jouw of hem om de eigen maaltijd te bereiden.
om die maaltijd(en) te bereiden zullen jullie zelf de boodschappen moeten doen.

Spreek een budget af wat ieder mag / kan besteden alsof de financien al gescheiden zijn. Regel daar alvast je eigen bankrekening voor als jullie die nog niet hebben.

Daarmee leg je steeds meer de verantwoording waar hij op dat moment hoort.

daarom

moet je zo snel mogelijk de scheiding in gang zetten. En dus niet het geregel aan hem overlaten, want hij kan zich schijnbaar wel schikken in de huidige situatie maar voor jou is het fnuikend. Ik denk niet dat je hem kunt dwingen om huis te verlaten.
Je moet er echt voor waken dat je niet uit soort machteloosheid er wel in schikt dat je halve week huis uitgaat zonder dat er verder iets structureels geregeld wordt.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

08-12-2016 om 12:20

Hoe ik het heb aangepakt

Let wel: dit is al meer dan 10 jaar geleden, en ik was destijds degene die de scheiding in gang heeft gezet omdat het écht niet meer ging tussen ons. Er was geen ander in beeld (al bleek achteraf dat ex vreemdgaan niet schuwde, maar dat speelde op dat moment dus niet voor me).

Wat heb ik gedaan:

* hoe ga je wonen? Ik kon niet in de koopwoning blijven. Godzijdank stond ik al een paar jaar ingeschreven bij de woningbouwvereniging, ik heb nog bijna een jaar moeten wachten voor ik aan de beurt was. Maak hierover afspraken!
* gescheiden slapen. Jij kunt naar zolder gaan, hij ook. Maar slaap niet meer samen en zoek de intimiteit niet meer op!
* afspraken maken, schreef ik net. Ik deed zijn administratie en een deel van het huishouden in ruil voor onderdak. Achteraf denk ik: ik was goed gek want het was ook mijn huis, tot hij mij uitgekocht had! (in die tijd had je nog overwaarde). Maar het was voor mij op dat moment het beste. Omdat ex nogal opvliegend was, moest ik geregeld gaan "voor de lieve vrede".
* in die tijd had je net de eerste scheidingsmakelaars. Die zette zakelijk en zonder partij te kiezen op een rijtje waar we aan moesten denken. Ook dingen als boedelscheiding.
* wat boedelscheiding betreft: we hadden in onze eigen omgeving teveel voorbeelden van "vechten om de theelepeltjes". CD van jou, CD van mij. Nuchter gezien had ik veel minder dan de helft, uiteindelijk. Praktisch gezien was dat voor mij het beste. Ik had namelijk na de scheiding overwaarde en besteedde die liever aan nieuw witgoed, i.p.v. sjouwen met 15 jaar oude apparatuur. Een auto had ik niet nodig en de waarde van onze auto was niet bepaald veel. Wel vroeg ik een compleet servies dat ik van familie had gekregen bij ons trouwen en wat erfstukken die vooral emotionele waarde hadden. De schilderijen (met enkele duizenden euros waarde) van mijn schoonvader bleven bij ex, ik hoefde daar geen compensatie voor. Dat leverde alleen maar extra gedoe op en waarschijnlijk ook spanning en stress die natuurlijk op mij en de kinderen zou worden afgereageerd.
* Mijn toen-nog-man vroeg of hij mocht gaan daten (iets dat hij, achteraf, al langer deed). Ik vond dat prima, maar niet in mijn huis zolang ik daar nog was. Ondertussen zou ik actief op zoek gaan naar een eigen woonplek.
* Kinderen: in die tijd was het nog gewoon dat de vader de kinderen 2 weekends per maand zag. Het schrikbeeld van mijn man, en ik vond het ook niet kunnen: slechts 4 dagen per maand! Het werd: elk weekend en de helft van de vakanties. Tip: laat dat vastleggen! Zodra er een ander lief in beeld is, kan je ex daar opeens heel anders over denken!
* Leg heel duidelijk vast wat jullie met kinderalimentatie afspreken! Dit zijn afspraken waar je niet zomaar even wat aan kunt veranderen en die later van belang kunnen zijn bij bijvoorbeeld het bepalen van de studiefinanciering (aanvullende) of, in geval van noog, bijstandsuitkering.
* Zijn er kinderspaarrekeningen? Leg dan goed vast dat jullie daar beiden zeggenschap over hebben en dat elke verandering alleen mogelijk is met wederzijdse toestemming!

Vooral: ga vanaf nu zakelijk denken. Hoeveel pijn het ook doet, in feite is een huwelijk een zakelijke overeenkomst die ontbonden moet worden. Soms is het een kwestie van Pick Your Battles: wil ik daadwerkelijk precies de helft van de spullen, ook al zit ik dan met een koelkast die de verhuizing niet overleeft?
Soms is het realistisch denken: kun je in dit huis blijven? Hoe erg een verhuizing hierom ook is, in deze situatie blijven hangen is ook geen optie.

Soms moet je water bij de wijn doen, maar let op je grenzen. Zo ga jij niet de halve week uit huis (en god mag weten wat jouw man dan in huis doet - in jouw bed misschien...)
Mocht je man moeilijk doen hierover, overweeg dan voorlopige voorzieningen, maar ik zie dat als een noodmiddel.

Belangrijk: laat je door NIEMAND opjutten! Er zullen misschien vriendinnen en familieleden zijn die heel erg met jou te doen hebben en jouw man meteen neerzetten als boeman. Ik had vriendinnen die net een slechte scheiding hadden en meenden hun frustratie via mij te moeten spelen: "Zet hem op straat, pluk hem helemaal kaal!" Zó werkt dat natuurlijk niet! Investeer in een goed nahuwelijk, maar hou wel rekening met je eigen grenzen.

Ik wens je heel veel sterkte toe. Het komt goed, echt waar. Je moet er doorheen en dat is rot, en dan druk ik me nog netjes uit. Maar er komt een dag dat je je realiseert: dit is beter zo, het was niet meer te doen zoals het was.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

08-12-2016 om 12:21

Oh, en nog eentje...

Mijn ex vond het ook allemaal best, zolang hij maar niets hoefde te doen. Neem daarom het heft in eigen handen, anders kom je in een heel nare impasse.

hier

Toen wij besluit hadden genomen te gaan scheiden, heeft ex vrijwel direct tijdelijke woonruimte gehuurd (met ruimte voor de kinderen). Dat we elkaar niet meer dagelijks zagen, maakte het een stuk makkelijker. We hadden al besloten dat we het gezamenlijk huis zouden verkopen. Vervolgens hebben we allebei iets anders gehuurd/gekocht. De verkoop van het huis kostte nog de meeste tijd.
Wij verkeerden overigens in de luxe positie dat er geen financiele afspraken gemaakt hoefden te worden. Idee was nog wel om een kindrekening te openen, maar ook dat is er nooit van gekomen. De een ontvangt de kinderbijslag en betaalt het zak- en kleedgeld, de ander betaalt winterjasssen en schoenen. Alle grotere uitgaven (schoolgeld, buitenlandse schooltrip, etc) delen we. Verder wonen de kinderen half bij mij half bij hun vader, dus ook die kosten delen we. Omdat we allebei een redelijk goed inkomen hebben, maken we ons niet zo druk om de kosten.
De meeste tijd hebben we in het eerste jaar besteed aan het achteraf volkomen zinloos proberen te halen van het eigen gelijk. Pas toen na ruim een jaar het besef over eigen aandeel in het mislukken van de relatie wat bezonk, ging het beter.

Pennestreek

Pennestreek

08-12-2016 om 17:03

Dat lijkt mij ook de beste oplossing

maar dat lukt helaas niet. Omdat we eerst gescheiden moeten zijn voor hij iets kan kopen. En hij wil (terecht denk ik wel?) niet 2 keer verhuizen, met de kinderen. Bovendien, vindt hij, is hij al sinds maart nomade aan het spelen. Dat wil hij niet meer. Tja, ik kijk daar toch anders tegenaan.

Hij verdient (flink) meer dan ik, dus een regeling als de jouwe kan hier niet. Dan zou ik mezelf echt tekort doen. En dan kan ik ook niet in het huis blijven wonen.

Overigens, dat eigen aandeel zie ik al heel lange tijd heel duidelijk. Dat is ook waarom ik direct heel hard aan mezelf ben gaan werken. En met resultaat, al zeg ik het zelf. Hij ziet niet zijn aandeel in het fout lopen van de relatie, maar wel dat hij veel te lang heeft gewacht met zeggen dat het mis ging. Daar zit zijn schuldgevoel. En hoewel ik vind dat hij zich dat terecht aantrekt begrijp ik wel helemaal hoe het zo heeft kunnen lopen. Ik ben daar dan ook veel milder in naar hem toe dan hijzelf is. Dat hij zijn eigen aandeel in het fout lopen van de relatie niet ziet/wil zien, is waarom ik zo lang vol heb gehouden, waarom ik het zo moeilijk vind om hem los te laten. Maar zoals hierboven al gezegd, die knop is nu wel zo'n beetje om. Hoewel, ik kreeg net een naar mailtje van hem, en dat doet nog steeds pijn. Hopelijk slijt dat ook snel, nu.

Pennenstreek

Is het appartement van ex/man opgezegd in Verweggistan? Dan is er geld voor zoiets als een vakantiehuisje in de buurt? Als dat huisje twee slaapkamers heeft, zou je er voor kunnen kiezen het huis met de kinderen te gebruiken als vaste plek voorlopig voor de kinderen, en daar te zijn als ze 'bij jou' zijn, en het vakantiehuisje of airbnb allebei te gebruiken als andere plek, met nadrukkelijk eigen slaapkamers met daar de dagelijks te gebruiken persoonlijke spullen. Als je aangeeft dat je voor langer wilt huren, zijn er vaak andere prijzen mogelijk dan het volle bedrag.

En verder: hoe KAN het dat je deze man in je bed verdraagt? Dat mag niet, knuffels, lieve goedemorgenwens. Het is wreed. En onnozel. En naar. En heel erg laag. En grenzeloos. Bah.

En zie je? Ik was het die in je andere draad zei: weer woorden, geen daden. Hij heeft zichzelf ontlast, kan weer ontspannen en is dan ook weer liever voor jou. Als hij zijn best maar niet hoeft te doen. Nergens voor eigenlijk. Ik vind het misselijkmakend. Daarom in verband met wat ik hierboven schrijf over het vakantiehuisje of airbnb: nog mooier is het als hij daar permanent gaat zitten, en de twee slaapkamers die er zijn gebruikt kunnen worden door de kinderen. Dan is de regeling nog maar even niet 50/50, maar bijvoorbeeld van donderdagavond t/m zondagavond elk ander weekend bij papa daar. En waarom ik dit nu zeg? Omdat ik ook een poos birdnesting heb gedaan, en wat een hel is dat uiteindelijk geworden. Maar bij jullie geldt: de hel is nu nog groter omdat er niets verandert, en dat is echt waardeloos. Letterlijk. Dus eerst moeten jullie fysiek uit elkaar, een grotere afstand, en je mag best in tijdelijk (vanaf NU, niet januari of welke datum dan ook) denken, om daarna er voor te zorgen dat jullie allebei een volwaardig huis hebben waar het financieel mee lukt. Soms is dat wel: dit huis verkopen om er twee kleinere voor terug te kopen.

Sterkte meid. En trouwens: JIJ bepaalt of dit je dieptepunt was. En dat betekent maar één ding: deze grenzeloze, onnozele en nu ook nare man begrenzen. In alles.

De knop om

Lieverd, de knop om betekent niet dat je geen pijn meer zult hebben. En hoe zielig hij is (nomade?!?!?; hij had ruimte te over en zat meer voor zijn werk dan voor dit gebeuren elders als je het mij vraagt) doet er niet meer toe. Ook doet je analyse er nu niet meer toe, van hoe dit zo gekomen is. Het enige dat er toe doet, is dat je jezelf in het hier en nu plaatst en dealt met de praktische en emotionele problemen die op je afkomen. En 'gewoon' de boel draaiende houden, thuis en op het werk.

Net schreef je: "En hij wil (terecht denk ik wel?) niet 2 keer verhuizen, met de kinderen." Toch mooi hoe ik daar zonet al een oplossing voor heb gegeven.

Nee, zonder gekheid. Ik herken enorm een (ex)man die weg wilde, maar er geen grammetje minder om wilde eten, geen seconde minder in rust en luxe en huiselijkheid wilde leven, geen enkel medegevoel had met mij (ik wilde niet scheiden in eerste instantie), die geen verantwoordelijkheid op zich nam en die vond dat hij op alles onverkort recht had. Nou. Misschien moet je hem vertellen dat het leven niet zo in elkaar zit dat mensen 'recht hebben op', 'iets verdienen' of wat ook. Er dient hard gewerkt te worden, en er dienen consequenties, acties, daden gekoppeld te worden aan woorden. Hij stelt dat hij wil scheiden en alle andere uitspraken die hij doet gaan over wat hij NIET wil inleveren. Dat gaat niet. Scheiden is per definitie op een andere manier gaan leven. En vaak (zeker materieel) in eerste instantie niet beter. Vaker slechter. Bah, wederom.

Maan

Maan

08-12-2016 om 21:16

Goed zo

Je post klinkt al veel krachtiger. Tegelijkertijd ben ik plaatsvervangend boos op je man: hoe dúrft hij je dit aan te doen en dan naast je te liggen en te 'goedemorgen schatten'! Echt, ik vind het totaal niet kunnen, ben ik hier nou de enige in? Ik vind het respectloos voor jouw verdriet.
En als ik dan toch bezig ben: ik vind het ook onterecht dat jij de helft vd tijd (of korter of langer) uit het huis zou moeten tegen je zin. Stand your ground!
Wat misschien helpt is om een paar mantra's voor jezelf te bedenken, waar je voor jezelf je waarden en prioriteiten concreet maakt om jezelf continu scherp te houden waar je focus ligt. Natuurlijk de kinderen maar ook dingen voor jezelf. Snap je wat ik bedoel? Sommige mensen zeggen dat het goed is om er een datum en een doel aan te hangen. Zoiets als: 'eind 2017 heb ik rust op liefdesgebied, kan ik de zorg voor de kinderen goed combineren met de zorg voor mezelf en mijn werk en heb ik mijn eigen plek om een thuis te noemen waar ik mezelf kan zijn en tot rust kom, ik heb het fijn met de kinderen en vriendinnen en voel dat ik steeds meer de Pennestreek word die ik kan en wil zijn.' Zoiets ....

Bosbes

Bosbes

08-12-2016 om 22:03

Waar is je trots?

pennestreek, wat een situatie.
Al met al denk ik dat je bijna-ex nog altijd hetzelfde wil: het huis en de kinderen en jij weg. Er zijn in de afgelopen maanden veel woorden gevallen, veel dingen geprobeerd en inzichten bijgekomen, maar dat is nog altijd wat hij het liefste wil.
Inmiddels wil hij, nu hem aan alle kanten toch wel duidelijk is gemaakt dat hij toch wel maximaal de helft kan verwachten, dat jij regelt dat hij (minmaal) de helft van de tijd de kinderen krijgt. Liefst ook nog het huis als je het mij vraagt.

En ook al begin jij hier nu schoon genoeg van te krijgen, ik vrees toch dat het hem gaat lukken omdat je er middenin zit en nog niet zó wantrouwend ben als sommige buitenstaanders zoals ik. Je bent ook nog te lief denk ik. Ik vind die opmerking /advies van iemand hierboven echt heel goed: wat doet hij nog in jouw bed? Ja natuurlijk, het is 'jullie' bed, maar hij wil toch weg bij jou? Nou, gá dan weg, man! Jíj hoeft toch zeker niet ergens op een zoldertje te gaan slapen omdat hij jou niet meer hoeft? Ik begrijp echt niet waarom je dat zo braaf hebt gedaan. Zo nederig. Alsof dat eerlijk zou zijn. Natuurlijk niet.

Ik vind het gewoon schandalig dat hij jou vraagt de helft van de tijd weg te gaan uit je eigen huis. Hoe haalt hij het in zijn hoofd? Zeg hem dat hij als hij een beetje man is, weggaat nu hij weg schijnt te willen. En jou dus met rust laat.

Hij wil weg, dan moet hij dus weggaan. En jij moet dus helemaal niets.

Vergeet trouwens ook niet dat rechters een status quo handhaven, vaak. Waarschijnlijk weet hij dat ook al. Zodra jij weggaat en af en toe de kinderen ziet, zou het rustig kunnen dat dat ook je maximum wordt. Als hij jou vervolgens ook nog uitkoopt kan het ook zijn dat de kinderen hun vertrouwde huis het fijnst vinden om te verblijven. Je kan nog veel verbitterder raken dan nu.

Ik zou je trots stevig aan gaan spreken. Waar is je trots?

Sally MacLennane

Sally MacLennane

08-12-2016 om 22:16

Bosbes heeft gelijk

"Vergeet trouwens ook niet dat rechters een status quo handhaven, vaak. Waarschijnlijk weet hij dat ook al. Zodra jij weggaat en af en toe de kinderen ziet, zou het rustig kunnen dat dat ook je maximum wordt. Als hij jou vervolgens ook nog uitkoopt kan het ook zijn dat de kinderen hun vertrouwde huis het fijnst vinden om te verblijven. Je kan nog veel verbitterder raken dan nu."

Dat is helaas de keiharde waarheid. Ik weet niet of hij het met opzet doet. Maar bij recente scheidingen heb ik dit vaker zien gebeuren. Soms met pijnlijke resultaten. Moeder wordt "uit het nest gewipt", vader blijft zitten, tovert niet zelden een nieuw lief uit de hoge hoed, kinderen worden aan vader toegewezen want "vertrouwde omgeving", zelfs als vader vaker weg van huis is dan moeder. De tijden zijn in een jaar of tien flink veranderd.

En ik zei ook al: man uit bed. Er is geen "gemeenschappelijk bed" meer, eigenlijk legde man zélf daarvoor al de kiem in september 2015 met zijn draaikontengedrag. Ik herinner me je topic nog zo levendig, hoe je elk sprankje hoop koesterde en telkens weer de kous op de kop kreeg.

Zou jij je uit bed en huis laten verdrijven door een man die zelf de stekker eruit trekt en vervolgens de boel de boel laat en jou de scherven laat ruimen?

En weer trap je in je oude valkuil. Jezelf wegcijferen om het anderen naar de zin te maken, waardering en goedkeuring te krijgen, ten koste van jezelf.

Je hoeft je man echt niet volkomen kaal te plukken en met pek en veren op straat te zetten. Hij heeft ook recht op meer dan 2x een weekend met de kinderen. Maar hou ook je eigen vierkante meter in de gaten en laat je niet met allerlei smoezen uit het nest duwen zonder eerst de zaken goed geregeld te hebben!

Eerst zelf in het reine komen

Aanhakend bij Bosbes opmerking: 'Je kan nog veel verbitterder raken dan nu.', bedenk dan even of dat is wat je voor de rest van je leven wil, de verbitterde, versmade vrouw worden die blijft roepen dat hij, als hij, en als hij niet..... Wil je dat?
Je geeft je man nu de schuld van de scheiding en het lijkt erop alsof je met 'de knop omzetten' bedoelt dat je van hoop naar boosheid en wraak gaat (laat hij maar.....). Maar dat is niet echt de knop omzetten. De knop gaat echt om als je beseft dat jullie relatie geen kans meer heeft, maakt niet uit waarom of waardoor. De vraag wat je dan daarna aanmoet met jezelf is een tweede vraag, niet de eerste vraag nu. Na de scheiding heb je tijd genoeg om dat weer op de rails te zetten. Nu is het van belang dat je de relatie goed afrondt en dat je heel zeker weet, dat je zonder bitterheid, boosheid en wraakgevoelens verder wil gaan. Dat is jouw eerste keuze voor jezelf. Wacht met dingen regelen totdat je al die bitterheid kwijt bent, want ls die bitterheid in de regelingen moet worden verwerkt krijg je zeker ruzie.

Ik herhaal toch maar weer eens de tip, ook al is het boek inmiddels waarschijnlijk alleen nog maar bij een antiquariaat te krijgen: Hoefnagels, samen getrouwd, samen gescheiden. Oh nee, er is een geactualiseerde versie: gelukkig getrouwd, gelukkig gescheiden. Door G.P. Hoefnagels ISBN: 978 90 204 0768 6. Neem de tijd om het te lezen en te verwerken wat er gaat gebeuren.

Bij ons was de beslissing 'nu gaan we scheiden' met een blik genomen, zonder verder nog woorden aan vuil te maken. Genoeg geprobeerd, ervoor gevochten, genoegen dalen en bergen.
Hij is toen vertrokken en heeft een plek voor zichzelf gevonden.
We hebben juridisch advies ingewonnen en samen gekozen voor één advocaat-mediator, die prima werk verrichtte.
God zij dank hoefden we geen ouderplan te maken.
Hij is één weekend in het huis gekomen toen ik weg was (afgesproken) om mee te nemen wat hij mee wilde nemen. daarna is er nog gevraagd of er iets te verrekenen was, nee dus. Boedelscheiding klaar.
Financiële regelingen zijn gemaakt door een boekhouder, is zo geaccepteerd.
Ik was wel in staat om het huis over te kopen, dus de kinderen konden daar blijven wonen. Als je niet in staat bent om het huis over te kopen moet je dat niet je man verwijten, maar kijken of je zoveel kunt gaan verdienen dat je dat wel kunt. Als dat niet lukt, dan lukt het niet omdat je niet genoeg verdient. In die zin is het ook een balans van je eigen leven tot nu toe en kun je je voornemens maken om in de toekomst andere dingen te gaan doen.
De periode van scheiding moet je zo goed mogelijk samen zien door te komen. Het is pijnlijk, maar het hoort nog bij jullie relatie en een goede afronding maakt dat je straks veel sterker bent. Een echtscheiding hoeft niet vervelend of naar te zijn (houd familie zoveel mogelijk erbuiten en slechte ervaringsdeskundige adviseurs ook!). Recht je rug, dit ga je samen met je man klaren en daarna is de toekomst weer aan jou. Hoe lastig dat ook is als je die niet op iemand anders bordje kunt schuiven.

Dus mijn advies: neem even de tijd om de knop echt om te zetten, niet van ontkennen naar verdriet en boosheid, maar nog een stapje verder: van verdriet en boosheid naar acceptatie dat dit het einde van je relatie is. Lees dat boek. Zoek daarna samen een goede advocaat-mediator. Neem de brokstukken die van je leven over zijn op en ga er na de echtscheiding mee aan de slag om er wat van te maken.

Nog een toevoeging om terug te komen op je vraag aan het begin: ouders hebben geen recht op kinderen. Kinderen hebben recht op ouders.

Tsjor

Pennestreek

Dit triggerde mij even:

"Ik denk dus dat we allebei los moeten komen van onze moeder en uit de rol moeten stappen die we allebei in onze relatie hebben gepakt dan wel van elkaar toebedeeld hebben gekregen."

Hoe ging dat eigenlijk op emotioneel gebied? Het delen van emoties en gevoelens richting een 'moeder' is anders dan richting een partner.
Richting een moeder praat je niet over emoties of gevoelens (althans dat is mijn ervaring) als er in de jeugd geen vertrouwensband of emotionele band is ontstaan.

Hoe kijken jullie beiden aan tegen de rol die jullie elkaar hebben toebedeeld? Reden dat ik dit vraag is omdat in mijn gesprek met peut de rol van mijn moeder erg naar boven is gekomen en ik dus getriggerd werd door jou opmerking.

Pennestreek

Pennestreek

12-12-2016 om 11:02

mannetje

Ik kom er gaandeweg dit hele proces achter dat ik eigenlijk nooit echt heb geleerd wat er precies achter zat hoe ik me voelde. Mijn moeder heeft de kiem gelegd voor mijn behoefte aan acceptatie, aan erbij horen, aan onvoorwaardelijke liefde. Daardoor is denk ik mijn extreme 'voegen naar' ontstaan, het vreselijk mijn best doen om maar te doen wat iedereen van me verwacht, of wat ik denk dat men van mij verwacht. Ik heb altijd veel bevestiging en complimenten nodig gehad, twijfelde altijd aan mezelf, wilde zeker weten 'dat ik het goed deed'. Dit zocht ik bij man, die daar inmiddels wel klaar mee is (tenminste, dat is mijn inschatting van wat er bij hem speelt; hij zegt nog steeds niet echt wat voor hem de reden is van onze breuk, anders dan dat hij niet meer op de goede manier van mij houdt). Dus emoties delen, dat deed ik wel, maar hij kon er niet zoveel mee. Het was meer leunen op. Hij zegt ook dat ik hem veel energie kost, ipv dat hij energie van me krijgt. Ik kan me dat goed voorstellen. Ik moet me dus in die zin losmaken van mijn moeder, dat ik moet leren bevestiging in mezelf te vinden, en die niet meer nodig te hebben van een ander.
En bij man geldt dat hij en zijn moeder eigenlijk altijd alleen zijn geweest. Zij was bovendien fysiek nogal zwak, in de zin van dat ze heel veel kwalen had. Man heeft er dus altijd voor gezorgd dat ze geen zorgen over hem hoefde hebben, dus probeerde juist heel erg niet op haar te leunen, zij had het al zo zwaar. En hij was al jong de man in huis. Knapte heel veel klusjes op. En dat werd naarmate zij ouder werd alleen maar meer. Dus emoties delen heeft hij nooit echt geleerd. En op iemand leunen ook niet. In onze relatie was hij dus ook de sterke. Ik kon wel op hem leunen. Ik heb wel altijd mijn best gedaan ook voor hem beschikbaar te zijn, maar daar had hij geen behoefte aan. Ik denk nu: hij wilde ook mij niet belasten, ik had het ook zwaar, net zoals zijn moeder. En hij vindt van zichzelf dat hij alles aankan, en dat is ook voor een groot deel waar. Hier komt ook uit voort dat hij nog steeds zoveel moeite heeft met mij pijn doen. De momenten dat hij breekt zijn de momenten waarop hij zich realiseert hoeveel pijn hij mij doet.

Vreselijk triest dat we in zo'n disfunctionele relatie zaten en daar zelf niet uit konden komen. Dat het hem niet is gelukt dit eerder met mij te delen zodat we nog bij konden sturen.

Pennestreek

Pennestreek

12-12-2016 om 11:15

Tsjor

Dat ben ik niet met je eens. Ik geef hem niet de schuld, ik kan juist heel goed zien wat mijn 'bijdrage' is geweest. Ik neem hem wel kwalijk dat hij niet eerder heeft ingegrepen, hem was namelijk al vele jaren duidelijk dat het niet goed zat. En ik ben niet bitter. Ik ben wel intens verdrietig. Ik hou nog steeds van hem. Vindt het vreselijk moeilijk om los te komen. Zie ook mijn reactie op het_mannetje voor een van de redenen het waarom daarvan.
Die bitterheid wordt me hier overigens wel zo'n beetje aangepraat. Ik kan hem niet vertrouwen, ik moet me het huis niet uit laten praten, ik moet rekening houden met een truus die al klaar staat om mijn plek in te nemen.
De een zegt dat ik er de tijd voor moet nemen, en best man het voortouw kan laten nemen, de ander dat ik juist zelf aan het stuur moet gaan zitten, dat ik zelf moet bepalen wat ik wil.

Maar dat is het hem nou juist, ik weet niet wat ik wil. Ik weet niet wat er kan. Ik heb geen fut om dingen uit te zoeken waar ik me helemaal niet mee bezig wil houden. Ik ben na de afgelopen 15 maanden en vooral de afgelopen 2 weken totaal op. Ik kan me nergens op concentreren. En als man mij dan aanraadt om vooral ergens te gaan logeren om op te laden dan schieten mij al die posts hier weer te binnen dat ik onder geen beding het huis uit moet gaan. Bovendien, dan heb ik alleen maar meer tijd om te piekeren. Thuis kan ik bezig blijven.

Nou ja, ik zit nogal vast in mijn hoofd sinds dit weekend. Ik kom niet verder, ik draai in kringetjes rond, ik pieker heel veel over wat er allemaal nog op me af gaat komen en ik kan daardoor niet slapen. Ik weet dat ik me niet druk moet maken over hoe het volgend jaar met Kerst moet, hoe het leven er dan uit ziet, maar ik kan dat soort gedachten niet stoppen. Helaas. Hopelijk zakt dit allemaal binnenkort weer, want ik word gek van mezelf.

Pennestreek

"En als man mij dan aanraadt om vooral ergens te gaan logeren om op te laden dan schieten mij al die posts hier weer te binnen dat ik onder geen beding het huis uit moet gaan."

Uit ervaring weet ik inmiddels dat belangrijkste is om te doen waar jij je goed bij voelt en vertrouwen in hebt.
Alle meningen en adviezen hier zijn goed bedoeld. Alleen geen van de situaties zijn hetzelfde en dus wat in geval a goed werkt kan in b niet werken.

Sommige reacties (let wel: niet alle) lijken te zijn ingegeven uit verbitterdheid en slechte ervaringen. Jou man lijkt me niet de persoon die uit is om je een poot uit te draaien. Dus als hij zegt, ga er even uit, dan is dat goed bedoeld en zou ik dat zeker overwegen.
Eventueel nadat jullie eerst afspraken gemaakt hebben over wat te doen na de terugkomst.

Verder is jou posting #29 voor mij verhelderend en geeft inzicht in mijn eigen situatie en ga hiermee met mijn peut over hebben. Dit is namelijk al eens langsgekomen in gesprekken.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.