Uithuisplaatsing Hansje

Ik geloof

dat de term 'vechtscheiding' voor de situatie van de ouders van Hansje wel een terechte term is.
'Ik vind het niet terecht dat een ouder die zijn/haar kind probeert te beschermen tegen de andere ouder, bv voor mishandeling, verslaving, ersnitge psychiatrische stoornis, ontvoeringsdreiging, zo ongeveer standaard een vechtscheiding verweten wordt.' 'Standaard' is niet goed, maar Het is ook niet zo, dat als een moeder roept 'mishandeling' dat dan de moeder per definitie gelijk heeft. Het is heel moeilijk om je tegen dat soort aantijgingen te verzetten. Zie het drama van Zeist, uiteindelijk ging het maar om één aktie, waarvan de een riep: mishandeling; en de ander zei dat hij een driftbui probeerde te stoppen.
Bij een 'vechtscheiding' zie je wel vaak, dat ouders roepen over het belang van het kind, maar dat op de achtergrond ook altijd conflicten over geld meespelen. Ik was financieel onafhankelijk, dat kan veel schelen, dat maakt je veel sterker. Jij adviseerde de moeder van Hansje, om daarover niet te praten. Ja, dan kun je cosmetisch het hele conflict ogenschijnlijk laten gaan over 'het belang van het kind'. Maar het is niet een eerlijke voorstelling van de gang van zaken. Ik kan me best voorstellen dat de moeder van Hansje, die misschien wel hele goede tijden heeft gekend, heel veel moeite heeft om met een zeer klein bedrag rond te moeten komen. Ik kan me voorstellen dat het haar schokt, wanhopig maakt etc. etc. Maar het is iets anders dan 'het belang van het kind'.
Mijn grens was: ik ben niet de rechter. Als ik denk, dat het niet meer kan, dan schakel ik de politie in en de hele bende en dan geef ik in feite het hele proces uit handen (dat weet je dan). Met andere woorden: dan kan het ook zijn dat de afloop niet is zoals ik die wil. Of iemand een kind 'mishandelt' daarvan kan ik als burger een signaal afgeven (ik heb gezien dat....) maar het oordeel is niet aan mij. Ik ben niet de rechter en de rechter is onafhankelijk, dus niet bij voorbaat op mijn hand, omdat ik de moeder ben.
Ik heb één keer op dat punt gestaan (en veel vaker getwijfeld). De situatie was als volgt: twee kinderen bij ex, ex schiet uit zijn slof en gaat tekeer. Dochter vlucht naar boven. Oudste zoon twijfelt, naar buiten en dan zusje alleen laten of toch naar boven. Hij gaat naar boven. Daar staan ze, samen op het balkon. Beneden heeft een menigte zich verzameld, mensen die afgekomen zijn op het lawaai. Zoon hoort een van die mensen zeggen: we moeten de politie bellen. Op dat moment, zegt zoon, dacht ik: ik hoop dat ze het doen; maar tegelijkertijd wil je ook niet dat ze het doen. De politie is niet gebeld, dochter en zoon zijn zo snel als ze konden het huis uit gevlucht. Ik heb toen aan zoon gevraagd: wat wil je dat ik nu doe, want ik wil ook zelf wel de politie bellen. Als jij dat wil, dan doe ik dat nu. Hij wilde dat toch niet. Ik heb het ook niet gedaan. N zulke incidenten lag het kontakt met vader vaak weer een tijd stil en werd het na verloop van tijd toch weer hervat.

Mijn kinderen zijn nu volwassen (twee althans). Ik kan met hen praten over de vraag: heb ik daar goed aan gedaan? Had ik niet, van alles anders kunnen doen. De kinderen vinden met argumenten dat het goed is gegaan. Ze hebben deuken opgelopen, maar ze hebben ook de kans gehad om te leren omgaan met hun vader, met de negatieve, maar ook met de positieve kanten. En ik heb ze naar hun mening altijd de veiligheid geboden die zij nodig hadden. Niet door hen weg te houden van hun vader, maar door hen te leren omgaan met alle problemen die zij daarin ervaren hebben.

Met andere woorden: als het over mishandeling gaat: je bent niet zelf de rechter, jouw oordeel is niet het oordeel waaraan anderen zich moeten onderwerpen, ook niet de vader. Als er ernstige signalen zijn, dan kun je de politie inschakelen en dan komt het hele circus voorbij. Het is niet zo, dat het hele circus op voorhand zal doen wat jij wil dat ze doen. Het is een risico, om dat hele circus in te schakelen. Want als er een uitspraak van een rechter komt, dan geldt die uitspraak ook voor jou. En soms is die uitspraak anders dan jij zou willen. Daarna is het vooral zaak om de schade zoveel mogelijk te beperken en dat doe je niet door je met hand en tand te gaan verzetten. Het zou zomaar kunnen zijn, dat jouw waarneming anders is dan de waarneming van anderen en dat jij ongelijk hebt.

Tsjor

vertrouwen Tsjor

Jou vertrouwen heb ik niet Tsjor. Misschien nog wel in de politie, waar waarheidsvinding en bewijzen nog een rol spelen, maar niet in de jeugdhulpverlening, waar subjectieve meningsvorming en roddel en veroordeling in plaats van hulp de grondstof is.

AnneJ

Je weet dat de politie verplicht is zaken door te melden als er kinderen betrokken zijn?

inmiddels inderdaad

In 'mijn' tijd was dat nog niet zo. Wij hebben dan ook veel steun gehad van de wijkrechercheur die zonder aangifte meehielp om zaken te deescaleren. Zelf helpen is nou eenmaal stukken effectiever dan melden.
Dat gedoe met ex en omgang heb ik dan ook zonder enig regieverlies kunnen beperken door eigen creativiteit, de inzet van familie en vrienden, mobieltjes voor de kinderen en de wijkrechercheur die langskwam als ex in het begin alleen was met de kinderen of als er weer drama was geweest kon hij mij kalmeren. We hadden een telefoonnummer dat permanent beschikbaar was.
Wat je zelf kunt doe je zelf.

Ik heb ze in mijn omgeving inmiddels wel in actie gezien. Jeugdzorg komt na politiemelding.
Komt kijken hoe moeder het nog steeds niet lukt, kan het ook niet oplossen behalve moeder steunen, en na de zoveelste casemanager wordt het dan maar weer OTS en UHP. Ben je ook niet blij mee.

Deskundigheid

Mijn verstand zegt dat het goed zou zijn als jeugdbeschermers meer kennis zouden hebben van psychiatrische beelden en de gang van zaken bij criminaliteit. Maar mijn realiteitszin huivert van de mogelijke gevolgen. Als men denkt dat men er 'echt' verstand van heeft na een workshopje. En dan helemaal niet meer naar ouders en kinderen luistert.
Het Foucault effect.
Dus ja, minder is meer is dan toch mijn conclusie.

Verschil invisie

Emine: 'mijn kinderen zullen veilig zijn, wat de rechter ook zegt.' Dat is een fundamenteel verschil in visie, ja. Ik ga ervan uit dat de rechtspraak in Nederland niet voor anderen is, dat ik daar niet boven verheven ben, dat ik daarin kan verliezen, ook al vind ik het onrechtvaardig. Ik ben niet boven de wet verheven, moeders zijn niet boven de wet verheven. Ik ben niet alwetend en almachtig. Zelfs niet over mijn kinderen. Ik zou ook niet gaan drammen als ik mijn zin niet krijg. Ik kan aangeven wat voor hulp ik wil, maar ik zou het zelf niet als voorwaarde gaan stellen. Kijken wat je krijgt en als je daarmee niet genoeg krijgt, dan kijken of je het op een andere manier kunt realiseren.
Er zit ook een verschil in visie op het verwerken van trauma's. Ik zou/heb niet direct hulp ingeschakeld daarvoor. Ik ben eerst benieuwd wat het leven te bieden heeft, hoe ver de kinderen zelf komen, in hoeverre ik ze kan helpen en pas als dan blijkt dat er hulp nodig is, dan pas hulp. Zo heeft een van mijn kinderen wel veel hulp gehad, de anderen niet. Een heeft een keer 'steunpunt huiselijk geweld' gebeld, maar kreeg daar zo'n simpel advies, dat hij helemaal verbaasd was, dat hij daarvoor had gebeld. Ik geloof iets van: praten met maatschappelijk werk of zoiets. Ik weet het niet meer precies. Maar iets wat je zelf al honderd keer hebt bedacht. Was ook maar een kort gesprek en alle subsidie absoluut niet waard. Ga ik me daar verder druk om maken? Absoluut niet. Het zijn mooie werkgelegenheidsprojecten die wellicht ooit nog eens een keer per jaar iets goeds opleveren, behalve dan statistieken en cijfertjes.
Ik ben meer van wat Tinus_p altijd zegt: pick your battles. Ik vecht waar ik denk dat ik verschil kan maken. Ik accepteer de risico's die daarbij horen, ook als het betekent dat ik een gevecht kan verliezen. Ik laat niet van andere afhangen wat voor stappen er gezet worden, maar kijk zelf steeds wat ik kan doen. Als een ander meewerkt, mooi. Als de ander niet meewerkt, dan maar anders. Zo wild men in de jeugdhulpverlening niet met mij praten, het wachten was nog op een voogd. Ik wilde mijn verhaal wel kwijt. Ik heb het toen de hulpverlening binnengesmokkeld, achterin een fotoboek geplakt, waarvan ik vermoedde dat men dat wel zou bekijken en dan het verhaal zou lezen. En zo gebeurde het ook. Door dat verhaal te lezen begreep men de situatie helemaal, herkende het ook en konden de hulpverleners en wij het eindelijk ergens over hebben. Zucht.
Soms is het beter om even tot tien te tellen, dan rustig na te denken en hopen op inspiratie voor een creatief idee.

Tsjor

Ik heb mijn battles gepickt hoor

.....enige doel kinderen veilig, missie geslaagd.

Ieder op zijn manier, ik op de mijne, jij op de jouwe.

Overigens wel heel triest dat ik in de andere draad lees dat vader nu geen contact meer met je kinderen wil.

Nee

Als je goed gelezen hebt is het kontakt alweer aan het herstellen. Het mijn overigens vooral ook zijn kinderen. Ik heb geen invloed op vader, dat heb ik met de scheiding achter me gelaten. De kinderen hebben wel altijd kontakt met hem gehad en hebben daardoor hem ook leren kennen, de goede en de minder goede kanten. Ze hebben allemaal, ieder op een eigen manier hun verhouding daartoe moeten bepalen. Ik denk dat ik erin geslaagd ben om ze daarin de ruimte te geven en dat dat belangrijk voor ze was.
Ik vind 'veilig' in dit verband een relatief begrip, dat wil zeggen: als ik had willen voorkomen dat ze vervelende dingen zouden hebben meegemaakt dan had ik alles op alles moeten zetten om het kontakt tussen vader en kinderen te saboteren. Argumenten genoeg. Dat is een bepaalde opvatting van veiligheid. Een andere opvatting is: ik heb ervoor gezorgd dat ze kunnen opgroeien met een vader en een moeder, van beiden de goede en de minder goede kanten hebben leren kennen en uit dat mengsel hun eigen volwassen weg hebben kunnen gaan. Geen onproblematische jeugd, geen bona-gezin, maar wel een stevige weg naar volwassenheid. En toch ook binnen de grenzen van wat een kind aan veiligheid nodig heeft.

Tsjor

Risico

Oke Tsjor, beiden onze manieren binnen onze eigen situaties, beiden het idee geslaagd te zijn in wat we vonden dat we moesten doen. Zowel jouw als mijn kinderen geven aan dat we het als moeders goed gedaan hebben. Prima. Wat ik mij wel afvraag is of jij dan nooit bang geweest bent dat je ex de kinderen 'nog een keer dood sloeg.' En hoe je daar dan mee omging als je de kinderen liet gaan. Dat was bij mij nl het probleem, de agressie die eenmaal begonnen niet meer ophield. Ook nu, zoveel jaar later terugkijkend en zoveel meer gebeurd, weet ik dat die angst reeel was. En verbaas ik mij er nog steeds over dat jeugdzorg niets deed om die risico's weg te nemen, behalve mij aan te pakken.

En dat laatste is dus wat ik heel veel hoor, van anderen in de situatie die ik ken, maar ook op bv www.bezorgdemoeders.nl

En daarmee was op een gegeven moment iedere basis weg om in gesprek te kunnen. De verhouding was totaal ongelijk. Het hield zich op moeder mag de kinderen niet weghouden en moet worden aangepakt en niet op hoe kunnen we de kinderen een veilig contact met de vader geven. Gemiste kans met heel veel schade tot gevolg.

Hoe kan het zo mis gaan

Misschien wat ot en misschien ook wat impertinent, gezien de ervaringen van sommigen hier, maar wat ik me steeds afvraag: hoe kan het zo mis gaan? Ooit moet de moeder van Hans ( waarom noemt ze hem trouwens steeds Hansje, hij is geen 3 meer) toch van z'n vader gehouden hebben. En nu is hij ineens een monster. Gaat dat geleidelijk? Was ze eerst verblind door verliefdheid? Of is hij zo ontzettend veranderd in de loop der jaren? Heeft hij nooit z'n ware aard laten zien? Ik vraag me dat altijd af bij vechtscheidingen. En ik hoop maar dat mijn man blijft zoals hij is.

Voor mijzelf sprekend

..en ik vind je opmerking niet ot, kan ik zeggen dat het zich pas echt uitte toen er een kind was, prompt nadat gezamelijk gezag was aangevraagd. Alsof hij daarmee een middel had waarmee hij kon doen en laten wat hij wilde, hij had ons kind om tegen me in te zetten.....

Maarrrrrr, de signalen waren er van meet af aan. Alleen ik heb ze niet herkend.

Emine

Ik zei al: ik heb vaak op de grens gestaan en ernstig getwijfeld. Ik heb wel altijd de overtuiging gehad, dat vader van zijn kinderen hield en geen schade wilde.Genoeg daarover.

Tsjor

Arine

DE grootte problemen komen tijdens de scheiding. ER zijn een paar kritieke momenten:
- de scheidingsmelding: iemand heeft al honderd keer laten weten: 'als het zo doorgaat, dan pak ik mijn koffers.' Maar de ander heeft dat nooit serieus genomen, de eerste keer misschien, maar dan ging ze toch niet. Dus daarna werd het gewoon niet meer gehoord. Totdat de koffers op een dag gepakt worden. Dan komt er paniek, in de staak gelaten voelen, de grond zakt onder je voeten weg, hoe moet dat tegenover familie etc. Kan ook zijn: parnter blijkt een ander liefje te hebben. Zelfde paniek, aan de kant geschoven worden, beledigd etc. Als mensen de tijd nemen om zich op da tmoment te raliseren dat de relatie voorbij is en dat er een scheiding aan komt, dan kan het nog rustig gaan. Maar als mensen in die staat an emotie aan een scheidingsproces met advocaten beginnen, dan gaat het vaak mis: alle gevoelens van paniek etc. worden geprojecteerd op de ander, die is 'schuld' daaraan en dat moet dan in het echtscheidingsproces ook tot uiting komen. Het echtscheidingsproces wordt dan een afrekening van alles wat er fout is gegaan in de relatie, er moet genoegdoening komen, er moeten schuldbekentenissen komen en dan zit je midden in een vechtscheiding.
Ik ben er een voorstander van, dat een echtscheiding begint: samen bij een goede advocaat-mediator; en dan de eerste vraag: beseffen jullie allebei dat er een scheiding aan komt. Als mensen dan nog beginnen met: ja, maar hij/zij, dan een maand rust: volgende maand dezelfde vraag. Net zo lang tot beiden beseffen dat, wat voor argumenten ze ook hebben en wat voor leed er ook is gebeurd, de scheiding onvermijdelijk is. Daarna pas afspraken gaan maken.
- Bij het scheidingsproces krijg je familie en omstanders die zich gaan bemoeien: ze gaan de aanstaande ex zwart maken, alle kwalijke punten worden belicht en benoemd. Als steun, maar ondertussen wordt het gevaar van een vechtscheiding daardoor alleen maar groter. En soms het tegenovergestelde: de aanstaande ex wordt bjubeld: hoe kun je hem/haar verlaten. Dan wordt het gevoel van eenzaamheid groter en de sfeer grimmiger.
- Dan de advocaten en adviesgevers, als er twee advocaten zijn wordt het bijna altijd grimmig, als er financiële adviseurs aan twee kanten bij betrokken zijn ook: iedereen is ervan overtuigd dat de vrouw meer geld wil en de man het moet betalen. Het gevecht heeft dan als doel: zoveel mogelijk binnenhalen of de schade zo veel mogelijk beperken. Financiële problemen zijn vaak een hoofdmoot in een vechtscheiding.
- sinds het verplichte ouderschapsplan is ingevoerd zijn er meer vechtscheidingen gekomen. In het verplichte ouderschapsplan moeten afspraken komen over de kinderen. Sommige mensen/mediators gaan daar zeer gedetailleerd op in. En dat leidt dan tot zeer diepe conflicten, want kinderen zijn vaak voor beide partners iets wat hen in de kern raakt. De inzet van zowel de overheid als de mediators als jeugdzorg als alle 'deskundigen' dat mensen zich na een scheiding nog te gedragen als ouders die goed met elkaar kunnen communiceren. Allemaal in het belang van de kinderen. Ik snap dat niet. Als mensen goed kunnen communiceren, dan krijg je meestal geen scheiding. Met andere woorden: je vraagt eigenlijk het onmogelijke. Ik ben voorstander van zeer globale 'ouderschapsplannen' waarin juist terreinen worden afgebakend, waarover niet meer gecommuniceerd hoeft te worden. Ook als ouder ben je gescheiden, je hebt geen invloed meer op je expartner en hoe hij/zij zich gedraagt als ouder. Er moeten een aantal afspraken komen over het verblijf van de kinderen, de alimentatie van de kinderen en eventuele bijzonderheden rondom de kinderen, maar afspraken maken over zakgeld voor de kinderen (bijvoorbeeld) dat gaat echt veel te ver. De inzet met niet zijn: jullie moeten samen het eens worden over...., maar: jullie moeten afspreken wie waarvoor verantwoordelijk is en die verantwoordelijkheid dan ook daar laten liggen waar die ligt. In dat kader zou ik best een voorstander kunnen zijn van een deel kinderalimentatie in natura, dat wil zeggen dat er afspraken komen die voor een deel niet gaan over geld, maar over 'wie betaalt de clubjes, wie betaalt de kleding, wie betaalt de computersetc.'. Nu worden de behoeftes van kinderen allemaal vertaald in geld: hoeveel kinderalimentatie moet er dan komen. En dat geld gaat van de meestverdienende partner (meestal de man) naar de minstverdienende en verzorgende partner (de vrouw). Daarmee ontneem je ook meteen de betrokkenheid van de alimentatiebetalende partner bij de kinderen: het zit in geld dat moeder krijgt (zeg maar) en niet in het clubje dat hij betaalt.

Zelfs als mensen redelijke, goeddenkende mensen zijn, zelfs als ze beiden ervan overtuigd zijn van de noodzaak van de scheiding, dan nog kan zo'n echtscheidingsproces van voormalige geliefden aartsrivalen maken. Het vereist heel wat ascese, een zeer goede advocaat-mediator en heel veel slikvermogen, om het toch tot een goed einde te brengen. Het is dan ook opvallend,ðat vooral hoogopgeleide mensen tegenwoordig vaak in een vechtscheiding belanden. Waarschijnlijk omdat zij denken dat de geëigende, standaardoplossingen voor hen uiteraard niet opgaan, zij zijn gewend om alles op een eigen, zelfbedachte manier te regelen. Maar die zelfbedachte regelingen conflicteren dan met een aanstaande ex, die ook zo zijn zelfbedachte regelingen heeft. En wellicht komt het ook, omdat onder hoogopgeleide mensen over en weer de verwachting is, dat zij de scheiding juist heel goed zullen regelen, zonder ruzie en zo. En als er dan toch conflicten komen, dat de teleurstelling es te groter is en daarmee ook de boosheid en de vechthouding.

Tsjor

Een goede moeder

Emine, als het gaat over de vraag of ik het goed gedaan heb, dan komt dat uit een gesprek dat expliciet ging over de vraag of het verstandig was om de kinderen naar vader te laten gaan, of dat ik alles op alles had moeten zetten omdat tegen te gaan.

Soms zeggen mijn kinderen: 'mam, als ik later kinderen krijg, dan voed i ze net zo op als jij.' Ik beschouw dat dan meestal als een teken dat het einde van de puberteit eraan komt, want voor die opmerking ben ik natuurlijk een waardeloze moeder. Overiens voegen ze er wel vaak aan toe, dat ik strenger mag zijn, 'net als vader', waarbij ze dat dan ook weer direkt nuanceren met anekdotes over die strengheid die ze niet op prijs stellen. Maar een vader die wat strenger optreedt dan een 'zachte' moeder, dat hebben ze wel gemist.

Tsjor

Recept voor een goede cheiding van een moeilijke partner

Ik heb wel ooit het compliment gekregen, dat ik gemakkelijk ben om van te scheiden. (NB!) Ik denk dus dat het wel kan: een goede scheiding van een moeilijke partner. Mijn recept:

- de beslissing tot scheiding is genomen met een oogwenk, er waren op dat moment geen woorden meer nodig. We wisten beiden, dat het niet anders kon. Hadden een jarenlange relatie achter de rug, alles geprobeerd, vaak opnieuw begonnen, beiden met de beste bedoelingen, maar sommige problemen kwamen steeds terug.
- ik heb veel steun gehad aan het boek van Hoefnagels, samen getrouw, samen gescheiden. en van een goed kontakt met iemand die me dat boek aanraadde en zelf een moeilijke scheiding achter de rug had (dan weet je ook wat de valkuilen zijn);
- een goede advocaat-mediator: de boedelscheiding was: degene die weg gaat mag als eerste meenemen wat die wil meenemen, daarna eventuele verrekening, klaar. Ook bij andere zeer moeilijke punten wist hij ons goed door het hele proces te loodsen.
- ik was financieel onafhankelijk, kon het huis overnemen en de kinderen konden er blijven wonen;
- omgangsregeling was toen nog ouderwets: kinderen door de week bij mij, weekend bij vader;
- afspraken over alimentatie met een boekhoudkundige berekening, waarover je niet hoefde te discussiëren, geen lijstjes met behoeftes etc. Er was wel iets afwijkend rondom een van de kinderen: ex nam de kosten daarvan op zich. Kinderalimentatie en een heel klein beetje partneralimentatie is vastgesteld en daarna nooit meer ter discussie gesteld, ook niet toen ik mijn baan verloor en mijn inkomen kelderde en hij meer ging verdienen: hij compenseerde dat door met name fietsen en computers etc. aan te schaffen voor de kinderen. Op eigen initiatief, dus ik heb er nooit om gevraagd.
- En de gouden regel van de advocaat-mediator: als je eenmaal gescheiden bent moet je niet gedragen alsof je nog getrouwd bent.

Terugkijkend zijn het vooral de beslissingen geweest, waar je zelf in feite weinig invloed op had, die maakten dat het allemaal relatief goed verlopen is: de boedelscheiding (geen gevecht over wie de deksel van de beschuitbus krijgt - komt voor), de alimentatie (geen behoeftelijstjes), de omgangsregeling etc. Heel veels tandaard, iets wat mensen nu juist niet willen. Maar het zou veel ellende voorkomen.

Tsjor

Jee Tsjor

Bedoelde er niets mee hoor, gewoon interesse, van gedachten wisselen.

Misschien moeten we teruggaan naar de topic over hansje en zijn moeder.

Ik ben zeer benieuwd uit naar wat er komende week gaat gebeuren. Zowel als ze hem terugkrijgt als wanneer ze hem niet terugkrijgt.

Emine

Ach, ik houd voor mezelf meestal de deksel op de pot. Wat betreft het onderwerp, ik vind de vraag hoe het komt dat er vechtscheidingen ontstaan wel nog on topic.

Als het gaat om BJZ en de uitspraak, wat denk je dat er komende week gaat gebeuren? Ik heb wel een donkerbruin vermoeden, na zoveel ophef.

Tsjor

Mijn verwachting

Oke, ik dacht dat je boos was omdat ik ernaar vroeg. Dank voor je openheid over zowel je twijfel als dat je ook aangeeft dat je wel het vertrouwen had dat vader geen schade zou aanrichten. Dat is meteen ook het grote verschil in situatie.

Vechtscheidingen is idd on topic, ik bedoelde meer van misschien afgaan van de persoonlijke situaties. Ik ben er in ieder geval wel van overtuigd dat jeugdzorgbemoeienis van een situatie waarin ouders er niet uit komen een vechtscheiding kan maken en een vechtscheiding kan maken tot, ja weet niet eens hoe ik het noemen moet, erger in ieder geval.

Ik ben wel benieuwd wat je vermoeden dan is. Het mijne is dat ik denk dat de moeder op de zitting heeft gehoord wat ze wilde horen en heel positief is ingesteld, waar dit wellicht niet reëel is. Ze gelooft zo rotsvast dat hij terugkomt. Ik geloof daar niet in. Wellicht dat de rechter ertoe komt dat het geen spoed-uithuisplaatsing had moeten zijn en de manier waarop niet deugde, maar ik denk niet dat de uithuisplaatsing zelf ongedaan wordt gemaakt. Want dat waarvoor hij uit huis werd geplaatst, is er nog steeds (niet). Of we het nu terecht vinden dat hij weggehaald is of niet, de situatie is niet veranderd. Er is nog steeds geen omgang of zicht daarop. Moeder laat niet zien anders over vader of omgang te denken, wat jeugdzorg wel van haar eiste. Of die eis wel of niet terecht is, daarover buigt de rechter zich in praktijk niet eens. Jeugdzorg wordt toch als de deskundige gezien. Daarnaast doet de moeder inmiddels zo raar en als we haar moeten geloven loopt ze zoveel gevaar (wat er met iedereen die haar nu via de media en fb kent niet minder op geworden is, hoe zou zij ooit kunnen onderduiken met een nieuwe identiteit zoals ze zelf zegt dat gaat gebeuren), dat ik niet weet hoe ze nu nog zou moeten uitleggen dat de situatie voor Hans veilig bij haar is. Ik weet natuurlijk niet wanneer de beslissing genomen is of wordt, maar als dat pas de komende dagen is en niet vorige week, dan denk ik dat deze moeder te lang door is gegaan. Ze had moeten stoppen na de publicaite van de filmpjes. Ze is doorgeschoten en heeft daarmee denk ik haar eigen ruiten ingegooid. En die van haar zoon.

Maar wat bedoel jij Tsjor, als je zegt 'na al die ophef?' Dat hij terugkomt vanwege de ophef of juist niet vanwege de ophef?

Wat meer informatie.

http://mariejuli.wordpress.com/2014/06/23/eenzijdige-oorlogsvoering/

Ik denk

van niet. Ik kan me niet voorstellen dat je op dit moment besluit om alles weer in te trekken en het kind bij moeder terug te plaatsen. Het alternatief (de instelling) is ook niet goed, bij familie kan ook niet. Het zal dus een grote vraag worden: hoe en waar kan Hansje veilig uitgroeien tot Hans.

Tsjor

Glazen ingooien

Die moeder is zo haar eigen glazen aan het ingooien. Voor het vermaak bekijk ik af en toe haar Faceboekpagina, alleen maar meehuilers. In plaats van dat ze gaat nadenken wat de beste strategie is, gooit ze van alles op internet, beschuldigt haar ex van van alles en zet foto na foto van haar kind op internet.

Zo krijgt ze nooit haar kind terug.

Dat bedoel ik

...los van de reden waarvoor de uithuisplaatsing is gedaan, denk ik niet dat het nu nog gaat lukken.

Daarnaast is mijn ervaring dat als er eenmaal een 'grond' is vastgesteld (of in sommige gevallen verzonnen), je een maatregel niet ongedaan gemaakt krijgt, zolang deze grond nog voortbestaat (of in sommige gevallen: jeugdzorg zegt dat deze nog voortbestaat).

column uit de NRC

"Zo verwoest je een kind bij een vechtscheiding: alles filmen

dinsdag 17 juni 2014

Vernieuwd recept voor het verwoesten van een kind bij vechtscheiding: een moeder die dit sinds vorige week praktisch live deelt via Facebook. Haar versie: een kind van een bedreigende narcist, pathologische leugenaar, oplichter en niet te vergeten alimentatieweigeraar moet van de rechter zijn vader, voor wie hij „doodsbang” is, toch zien. Uiteindelijk wordt het kind bij haar weggehaald door de politie en Jeugdzorg.

De moeder filmt alles. Tienduizenden steunbetuigingen stromen binnen via sociale media. De kinderombudsman begint een onderzoek. Een enkeling zoekt dreigend naar naam en adres van een Jeugdzorgmedewerker. De vader ontkent de beschuldigingen via een blogger.

Wat is waar? Je moet het doen met wat ze je laten zien. Toch zag ik in de eerste plaats een kind dat volkomen overstuur wordt gemaakt door vooral zijn eigen moeder. Zij wil gelijk krijgen, haar punt maken en zet haar kind snoeihard in als bewijsmiddel. Ze zégt dat zelfs.

Dus wie maakt het kind nu bang?

De moeder filmde een bezoek aan het gedwongen omgangshuis van Jeugdzorg en later het weghalen van haar kind thuis. In het omgangshuis weigerde de moeder haar kind zoals afgesproken over te dragen voor een uurtje met de vader onder toezicht. Het schreeuwt, huilt, rolt over de grond, hikt, kokhalst. De moeder doet niets wezenlijks om het kind te troosten: te druk als presentatrice van haar eigen shock doc. Een vriend filmt alles, vijftien minuten lang.
„Mama gaat niet weg, mama gaat daar zitten”, zegt een bijna apathische medewerkster – ook erg. „Ik ga helemaal niet daar zitten want ik hoef die man niet te zien”, zegt de moeder kil. Punt gemaakt. Kind opnieuw doodsbang alleen gelaten te worden: krijsen.

Later, thuis. Twee agenten en Jeugdzorg komen het jongetje op bevel van de rechter halen. Het moet voor minimaal vier weken naar een zorginstelling. Dat gebeurt vaker als kinderen klem raken in een vechtscheiding.

Na het zien van het filmpje uit het omgangshuis lijkt het niet per se een verkeerde beslissing. De meeste tijd geeft het filmpje alleen geluid. Je hoort twee adequate agenten en een nieuwe mevrouw van Jeugdzorg kalm hun best doen om een moeder ervan te doordringen dat haar aanpak het kind doodsbang maakt. Maar de moeder wil filmen, dóórpakken:

„Jullie maken mijn kind kapot!.”
„Dit is vreselijk wat jullie doen!”

Als een moeder dat maar vaak genoeg schreeuwend herhaalt, dan zal ieder kind meehuilen. Een verantwoordelijke bij Bureau Jeugdzorg in Oss, Ellen Roskes, vertelde later voor de camera van Omroep Brabant dat het kind eenmaal buiten meteen rustig was. Ik ben inmiddels geneigd haar te geloven.

Alleen onthoudt Google elk jeugdtrauma, bedacht of niet. Wat voor volwassenen gaat dat opleveren? Daarom noem ik de naam van dit kind niet. Je zou alle kinderen een verbod gunnen op het verspreiden van dit soort beelden.

Maar wie kan het echt wat schelen? Folkert Jensma meldde zaterdag in zijn column dat een rechter tien minuten zittingstijd krijgt voor een uithuisplaatsing van een kind: de helft van de tijd voor een geschil over een parkeerheffing.

Magriet Oostveen - NRC"

Columnist-onwaardig!

Hoewel ik begrijp waarom je dit plaatst, vind ik dit artikel columnist-onwaardig Mark. Want dat is het he, een column uit de nrc. Ik vind niet dat een columnist op de stoel van de gedragsdeskundige moet gaan zitten. Ten tweede had ze even wat feitelijkheden moeten checken (10 minuten voor UHP, zo is het nu ook weer niet).

Tot slot kiest ze wel de veilige kant van de instanties, zolang klagende ouders niet geloofd en serieus genomen worden, vind ik het nogal een dooddoener om te zeggen dat kinderen beschermd zouden moeten worden tegen het verspreiden van dit soort beelden. Komt er dan ook 'iets' waar ouders en/of kinderen die het oneens zijn echt terecht kunnen voor een second opinion, feitenonderzoek en disciplinaire maatregelen tegen jeugdzorgwerkers die inderdaad over de schreef gaan? Waar ze serieus genomen worden tot het tegendeel bewezen is? Als er iets is waar misstanden gemeld kunnen worden en deugdelijk onderzocht worden, dan kun je zoiets zeggen, zolang dat er niet is, is zo'n opmerking vooral een blind varen op de jeugdzorg en gericht op het beschermen van de jeugdzorg en het monddood maken van ouders/kinderen, benoemd als het belang van het kind.

Emine - tien minuten

Ik heb geprobeerd die column van Jensma te vinden maar op internet vond ik m niet en ik heb geen abonnement op t NRC.

Het zou best kunnen dat er voor een zitting uhp gemiddeld tien minuten 'staat', ergens in een of ander - vermoedelijk centraal geregeld - staatje over gemiddelde zittingstijden. Je komt rare dingen tegen. Zoiets kan bijvoorbeeld als er in de praktijk een hoop zittingen doorheen gejast kunnen worden omdat ze ofwel op het laatste moment uitvallen ofwel de partijen niet komen.
Ik heb iets vergelijkbaars gezien bij een heel ander soort zaken (bijstandsverhaalszaken) die extreem kort op elkaar werden gepland omdat in het gros van de gevallen de verweerder niet kwam opdagen. Komt in zo'n geval ineens iedereen wel dan loopt de planning ook volledig in het honderd.

In de praktijk wordt er gelukkig voor een zitting uhp meer tijd uitgetrokken. Maar dat er *gemiddeld* tien minuten voor staat klinkt hoogst onwaarschijnlijk, maar het is denk ik wel mogelijk. Helaas weet ik niet waar Jensma zich op baseert.

Groeten,

Temet

Emine

Alles wat niet in je straatje past, klopt niet, is schandalig, onderdeel van het complot, of nu weer columnistonwaardig.
Ga toch weg. Eeerst zijn jij en Anne er als de kippen bij om helemaal verlekkerd verslag te doen van die nieuwe rel die voor eens en altijd Jeugdzorg in een slecht licht zal stallen.

Daartoe wordt de moeder onvoorwaardelijk geloofd, want Jeugdzorg moet en zal ongelijk hebben. Het idee dat Jeugdzorg überhaupt weleens een goede beslissing zou kunnen nemen is iets dat je niet eens in overweging wilt nemen.

Nu de moeder in het verhaal zich duidelijk zelf in een heel slecht daglicht stelt en ze opeens niet zo'n goed uithangbord meer is om Jeugdzorg aan te vallen, wordt er nog wat tegengeprutteld, over hoe erg het is dat alles dat op internet gezet en gezegd over haar wordt. Iets dat geen enkel bezwaar was toen moeder zelf haar en haar zoontjes hele hebben en houden op het internet slingerde. Toen diende dat nl. het goede doel, het vernietigen van het kwaad dat Jeugdzorg heet, en dan is het blijkbaar geen probleem dat alles door moeder maar het internet opgeslingerd wordt.

Waar jij en Anne last van hebben is een ernstige vorm van hypocrisie en tunnelvisie.

Het kwaad

Je hebt je punt allang gemaakt Mark. Wat Hansje er allemaal aan heeft mag Joost weten, maar we weten inmiddels dat er een controverse is over jeugdzorg. Ervaringsdeskundigen zien het op een bepaalde manier en belanghebbenden en naieve omstanders op een andere manier.
Geen kruid tegen gewassen. Maar wat de Hansjes van deze wereld er aan hebben. Dat zou je nou toch weleens willen weten.

O ik ben zeker niet objectief

....daarvoor teveel van jeugdzorg van binnenuit gezien en meegemaakt, te veel mensen ontmoet met exact dezelfde problemen, mijn kinderen zijn met dank aan jeugdzorg ook te zeer beschadigd om nog objectief te kunnen zijn.

Maar dat ben jij ook niet Mark, met je rotsvaste vertrouwen in wat de instanties uitdragen te zijn. Je gelooft er kennelijk heilig in dat het allemaal goed is (en het jou niet zal overkomen als goede papa).

Prima, fijn voor je dat je zo kunt denken. Maar ik meen hier wel degelijk mee te mogen spreken, dus ik ga niet weg zoals jij mij verzoekt .

En wat Irme betreft, ik heb al lang gezegd dat ik ervan baal dat zij zich zo gedraagt. En zij daarmee een heleboel slachtoffers, want die zijn er gewoon (1 op 10 rapporten ondeugdelijk aldus de ombudsman!), die toch al niet geloofd worden omdat de algemene strekking is dat het toch maar untermenschen zijn die met jeugdzorg te maken krijgen, lelijk onderuit schoffelt. Maar dat is iets anders of ik vind dat het gepast is dat een columnist op de stoel van gedragsdeskundige moet gaan zitten.