update en enige verwarring
hoi allemaal, ik dacht even een update vanaf mijn kant.
Het is niet mijn keuze om te scheiden, heb er ook lang tegen gevochten, kon het niet accepteren. Dat is iets wat ik nog steeds lastig vind, vooral omdat hij na zolang samen zijn en jonge kinderen zo weinig tekst en uitleg heeft. Maar hoop dat het goedkomt heb ik niet meer. De tijd die we nog samen moeten uitzitten proberen we goed te doen, en we hopen straks dat we een goede band houden omdat we nog veel met elkaar te maken houden ivm de kinderen.
Ik heb er uren bij gekregen op m'n werk (ga naar 28/32 uur), dus dat is fijn.
Nog steeds geen zicht op een huurwoning, verwacht ook niet dat hier de komende tijd in wat veranderd.
We wonen verplicht samen, en als we het niet over onze situatie hebben dan is de sfeer goed en is het bijna zoals het altijd was. Afgelopen weekend was een lang weekend met z'n allen thuis. Hij nam meerdere keren het initiatief om erop uit te gaan met ons gezin dus we hebben zelfs leuke uitjes gedaan.
Enerzijds was het een fijn weekend, en hebben we het leuk gehad. Andere kant is dat ik het gevoel heb een dubbelleven te leiden, en komt dan ineens de realiteit weer keihard binnen.
Wat ik heel raar blijf vinden.. iemand die zegt te willen scheiden, wil vervolgens wel allerlei uitjes doen met het hele gezin. Vlucht het huis ook niet uit, vind het prima als we 's avonds samen op de bank zitten etc. Er wordt zelfs nog gepraat over een eventuele gezamenlijke zomervakantie. Als ik erna vraag krijg ik altijd het antwoord: 'dat doe ik voor de kinderen'.
Dat kan op aantal punten zo zijn, maar echt niet op alles. Kan dit zijn manier zijn van verwerken, of ziet hij mij nu als een goede vriendin ofzo?
Ik heb wel aangegeven nadat we beiden aangaven een fijn weekend gehad te hebben, gevraagd of hij dit echt allemaal wil opgeven, met alle gevolgen van dien. Het is toch bizar dat wij onder deze omstandigheden nog zo goed samen zijn?
Kan me niet voorstellen dat er veel gezinnen zijn, die gaan scheiden en die vervolgens nog zo met elkaar omgaan.
Dat is iets.. ik blijf het heel raar vinden. Kan me niet voorstellen dat ik dat zou kunnen als ik geopperd had te willen scheiden. Moet ik het echt maar naast me neerleggen, of moet ik toch nog vechten voor m'n gezin? Ik weet niet of het nog goedkomt.. er is al zoveel kapot.
Maar als we wel doorzetten met de scheiding gaat er nog meer kapot. Wat is dit ingewikkeld!
Voor mij heel dubbel.. ben blij dat ik nog zo goed kan met de vader van mijn kinderen. En ik hecht veel waarde aan de band met hem, nu en ook in de toekomst. Ik hoop echt dat we goed met elkaar overweg kunnen, daar gaan de kinderen zoveel baat bij hebben.
Maar dat het nu nog zo goed gaat, is ergens ook verwarrend ofzo. Begrijpen jullie wat ik bedoel? Of kijk ik er verkeerd na.. moet ik het anders gaan zien?
Hoi Anne,
ik zit op dit moment in een soortgelijk situatie, ook 3 jonge kinderen. Hier weet de omgeving het nog niet maar dit zal niet lang meer duren want ook ik kan mijn emoties niet lang meer tegenhouden en de schijn ophouden. Ik lees ook af en toe in het boek Hotel Hartzeer. Ik herken je angst voor de toekomst, het verliezen van het onbekende en dat het geen keuze is van jezelf. Ook het gevoel dat je het allemaal zelf moet doen nu, benauwt me regelmatig. Ik probeer dan tegen mezelf te zeggen dat ik het kan, heel veel mensen kunnen dit, dus ik kan dit ook. JIJ KAN DIT OOK! Veel sterkte.
Bedankt, voor de zoveelste keer. Voor jullie adviezen, tips, steun, lieve woorden!
Het ene moment gaat het wel, het andere moment stort ik volledig in. En zelfs de goedbedoelde adviezen, die wellicht heel eenvoudig klinken. Vind ik zo moeilijk.
Het is zo moeilijk om je man los te laten, terwijl je dat eigenlijk niet wilt.
het is zo moeilijk om 's avonds ervoor te kiezen om in een andere ruimte te gaan zitten, en niet in dezelfde ruimte met z'n 2en.
het is zo moeilijk om niet meer in hetzelfde bed te stappen
het is zo moeilijk om dingen alleen te gaan doen met de kinderen, want met z'n vijven is het zoveel leuker.
En ik weet dat het moet.. om mezelf te beschermen, maar het doet zo'n pijn, elke keer opnieuw. Ik zie totaal nog geen licht aan het eind van de tunnel.
En heb echt momenten dat ik even de zin van het leven niet zie. En ik vind het heeel erg dat dat soms in m'n hoofd zit, terwijl ik 3 prachtige kinderen heb.
A.nne schreef op 24-05-2023 om 10:49:
Bedankt, voor de zoveelste keer. Voor jullie adviezen, tips, steun, lieve woorden!
Het ene moment gaat het wel, het andere moment stort ik volledig in. En zelfs de goedbedoelde adviezen, die wellicht heel eenvoudig klinken. Vind ik zo moeilijk.
Het is zo moeilijk om je man los te laten, terwijl je dat eigenlijk niet wilt.
het is zo moeilijk om 's avonds ervoor te kiezen om in een andere ruimte te gaan zitten, en niet in dezelfde ruimte met z'n 2en.
het is zo moeilijk om niet meer in hetzelfde bed te stappen
het is zo moeilijk om dingen alleen te gaan doen met de kinderen, want met z'n vijven is het zoveel leuker.
En ik weet dat het moet.. om mezelf te beschermen, maar het doet zo'n pijn, elke keer opnieuw. Ik zie totaal nog geen licht aan het eind van de tunnel.
En heb echt momenten dat ik even de zin van het leven niet zie. En ik vind het heeel erg dat dat soms in m'n hoofd zit, terwijl ik 3 prachtige kinderen heb.
Kun je wellicht een gesprek hebben met de poh bij de huisarts of via de bedrijfsarts?
Ik werd destijds door mijn manager van mijn taken ontheven en naar de bedrijfsmaatschappelijkwerker gestuurd: een scheiding is een ingrijpende gebeurtenis en daar heb je tijd voor nodig was het idee. Ik werd dus niet ziekgemeld, maar had even geen taken en hoefde ook geen vrije dagen op te nemen, die waren volgens mijn manager belangrijk op andere momenten. Ik ben haar nu 18 jaar later er nog steeds dankbaar voor en vind het een voorbeeld van zorgen voor je medewerkers.
Ik heb gister gebeld met maatschappelijk werk voor een gesprek, dus dat is opgestart. Wacht op een uitnodiging voor een afspraak.
Ik hoef denk ik van mijn manager niet veel te verwachten. Ik heb het haar 2 weken terug verteld, en door het wegvallen van een collega krijg ik er per deze week 10 uur bij. Ik ga van 20 naar 30 uur. Wel in overleg hoor.
Enerzijds heel blij mee, vooral met het oog op de toekomst. Andere kant wel een hele slechte timing. Ze heeft tot nu toe ook nog niet gevraagd hoe het met me is.
Dus ik ga alleen maar meer werken, midden in de rollercoaster waar ik nu in zit.
Komt hij nog steeds met verhalen thuis over van alles? Zou het kunnen zijn dat hij voor zichzelf ook een soort struisvogelpolitiek toepast; ergens willen scheiden maar anderzijds geen afstand willen doen van deze normale contacten?
Ik zou denk ik iets tegen hem in de zin van; 'Hoor eens, ik ben niet zo in de stemming voor je enthousiaste verhalen: ik probeer te verwerken wat hier gebeurt al lijkt dat jou niet zo bezig te houden'. of 'Zullen we het contact een beetje beperken tot het onderwerp kinderen? Dan kun je vast een beetje wennen...'.
A.nne schreef op 24-05-2023 om 12:20:
Ik heb gister gebeld met maatschappelijk werk voor een gesprek, dus dat is opgestart. Wacht op een uitnodiging voor een afspraak.
Ik hoef denk ik van mijn manager niet veel te verwachten. Ik heb het haar 2 weken terug verteld, en door het wegvallen van een collega krijg ik er per deze week 10 uur bij. Ik ga van 20 naar 30 uur. Wel in overleg hoor.
Enerzijds heel blij mee, vooral met het oog op de toekomst. Andere kant wel een hele slechte timing. Ze heeft tot nu toe ook nog niet gevraagd hoe het met me is.
Dus ik ga alleen maar meer werken, midden in de rollercoaster waar ik nu in zit.
Ja, kan me voorstellen dat het zwaar is meer te gaan werken. Maar met het oog op de toekomst is het zoveel beter.
Liefst kom je financieel helemaal los van hem, het zal je goed doen.
Verder zou ik in jouw geval echt voor (zvm) cold turkey gaan. Je blijft in de pijn zitten want de breuk verstrekt zich iedere x weer opnieuw voor je.
Liefst minimaal een week echt weg, alleen maar fijne dingen doen. Focus op jou alleen, zet alle gedachten over hem uit je hoofd. Jij hebt het nodig door de keuze die hij maakt dus hij ziet maar hoe hij het oplost.
En verder alleen het hoognodige contact. Geeft ruimte voor je boosheid anders gaat die straks ik alle hevigheid losbarsten.
Probeer hulp te krijgen bij jouw zorg van de kinderen. Je kunt het nu niet alleen en op hem moet je niet willen terugvallen. Hij is je vriend niet, nu. Misschien wordt hij dat ooit nog maar nu is hij dat niet.
Ysenda schreef op 24-05-2023 om 11:36:
[..]
Kun je wellicht een gesprek hebben met de poh bij de huisarts of via de bedrijfsarts?
Ik werd destijds door mijn manager van mijn taken ontheven en naar de bedrijfsmaatschappelijkwerker gestuurd: een scheiding is een ingrijpende gebeurtenis en daar heb je tijd voor nodig was het idee. Ik werd dus niet ziekgemeld, maar had even geen taken en hoefde ook geen vrije dagen op te nemen, die waren volgens mijn manager belangrijk op andere momenten. Ik ben haar nu 18 jaar later er nog steeds dankbaar voor en vind het een voorbeeld van zorgen voor je medewerkers.
Klinkt als een heel redelijk verzoek om aan je werkgever voor te leggen (gewoon ziekmelden kan natuurlijk ook).
Een collega van mij ging tijdelijk halve dagen werken tijdens zijn scheiding, en die ahd hij nota bene zelf in gang gezet. En toch had hij er enorm veel moeite mee, viel vele kilos af (en hij was al zo mager) en moest dus tijdelijk op halve kracht werken omdat hij het niet volhield. Scheiden is enorm stressvol. Het heeft heel veel impact.
Anderzijds, het kan ook zijn dat juist de tijd op je werk je overeind houdt omdat je daar even afleiding hebt, omdat daar alles nog gewoon is en omdat je je daar op dingen kan richten die wel lukken. Als je alleen maar thuis gaat zitten piekeren ben je op je werk beter af. Dus weeg dat goed af voor jezelf.
A.nne schreef op 24-05-2023 om 12:20:
Ik heb gister gebeld met maatschappelijk werk voor een gesprek, dus dat is opgestart. Wacht op een uitnodiging voor een afspraak.
Ik hoef denk ik van mijn manager niet veel te verwachten. Ik heb het haar 2 weken terug verteld, en door het wegvallen van een collega krijg ik er per deze week 10 uur bij. Ik ga van 20 naar 30 uur. Wel in overleg hoor.
Enerzijds heel blij mee, vooral met het oog op de toekomst. Andere kant wel een hele slechte timing. Ze heeft tot nu toe ook nog niet gevraagd hoe het met me is.
Dus ik ga alleen maar meer werken, midden in de rollercoaster waar ik nu in zit.
Betekent dat dat de kinderen nu meer door hun vader verzorgd worden? Of heb je meer uren opvang? Want dat jij gewoon meer in de knel komt lijkt me niet de bedoeling. Het zou misschien goed zijn als jullie nu al naar een week op week af kunnen, kan hij ook vast wennen aan de volle week de opvang moeten regelen, in ieder geval overdag.
WendelmoedM schreef op 24-05-2023 om 14:10:
[..]
Klinkt als een heel redelijk verzoek om aan je werkgever voor te leggen (gewoon ziekmelden kan natuurlijk ook).
Een collega van mij ging tijdelijk halve dagen werken tijdens zijn scheiding, en die ahd hij nota bene zelf in gang gezet. En toch had hij er enorm veel moeite mee, viel vele kilos af (en hij was al zo mager) en moest dus tijdelijk op halve kracht werken omdat hij het niet volhield. Scheiden is enorm stressvol. Het heeft heel veel impact.
Anderzijds, het kan ook zijn dat juist de tijd op je werk je overeind houdt omdat je daar even afleiding hebt, omdat daar alles nog gewoon is en omdat je je daar op dingen kan richten die wel lukken. Als je alleen maar thuis gaat zitten piekeren ben je op je werk beter af. Dus weeg dat goed af voor jezelf.
Ik zat niet thuis, ik had geen taken, was als ik het aan kon op mijn werk, deed wat hand- en spandiensten her en der maar er was geen moeten presteren op dat moment.
Pippeltje schreef op 24-05-2023 om 13:49:
Komt hij nog steeds met verhalen thuis over van alles? Zou het kunnen zijn dat hij voor zichzelf ook een soort struisvogelpolitiek toepast; ergens willen scheiden maar anderzijds geen afstand willen doen van deze normale contacten?
Ik zou denk ik iets tegen hem in de zin van; 'Hoor eens, ik ben niet zo in de stemming voor je enthousiaste verhalen: ik probeer te verwerken wat hier gebeurt al lijkt dat jou niet zo bezig te houden'. of 'Zullen we het contact een beetje beperken tot het onderwerp kinderen? Dan kun je vast een beetje wennen...'.
Niet eerder bij stil gestaan, maar ja.. dat zou het kunnen zijn.
De verhalen over het werk, sport, wat hem bezig houdt etc zijn er nog steeds ja. Onze gesprekken zijn wel wat minder geworden als voorheen, maar zijn wel meer en breder dan alleen contact over de kinderen.
Pinokkio schreef op 24-05-2023 om 13:58:
[..]
Ja, kan me voorstellen dat het zwaar is meer te gaan werken. Maar met het oog op de toekomst is het zoveel beter.
Liefst kom je financieel helemaal los van hem, het zal je goed doen.
Verder zou ik in jouw geval echt voor (zvm) cold turkey gaan. Je blijft in de pijn zitten want de breuk verstrekt zich iedere x weer opnieuw voor je.
Liefst minimaal een week echt weg, alleen maar fijne dingen doen. Focus op jou alleen, zet alle gedachten over hem uit je hoofd. Jij hebt het nodig door de keuze die hij maakt dus hij ziet maar hoe hij het oplost.
En verder alleen het hoognodige contact. Geeft ruimte voor je boosheid anders gaat die straks ik alle hevigheid losbarsten.
Probeer hulp te krijgen bij jouw zorg van de kinderen. Je kunt het nu niet alleen en op hem moet je niet willen terugvallen. Hij is je vriend niet, nu. Misschien wordt hij dat ooit nog maar nu is hij dat niet.
Je bent niet de enige die me adviseert om een weekje weg te gaan, alleen.
Om eerlijk te zijn zie ik daar zelf geen meerwaarde in.. maar ik ga er nu over nadenken omdat het hier zovaak benoemd wordt.
Zou ik dan echt stappen kunnen maken in het loskomen van hem? Ook als ik die week gewoon blijf werken, maar er dan voor zorg dat ik ergens anders verblijf.
WendelmoedM schreef op 24-05-2023 om 14:13:
[..]
Betekent dat dat de kinderen nu meer door hun vader verzorgd worden? Of heb je meer uren opvang? Want dat jij gewoon meer in de knel komt lijkt me niet de bedoeling. Het zou misschien goed zijn als jullie nu al naar een week op week af kunnen, kan hij ook vast wennen aan de volle week de opvang moeten regelen, in ieder geval overdag.
Nee, heb dit zelf moeten regelen. Want papa werkt nog steeds fulltime.
Ik ga 1 a 2 avonden werken. Maak mijn huidige werkdagen iets langer, en mijn ouders passen een extra ochtend op. Zodoende lukt het mij om 30uur te gaan werken.
A.nne schreef op 24-05-2023 om 21:26:
[..]
Nee, heb dit zelf moeten regelen. Want papa werkt nog steeds fulltime.
Ik ga 1 a 2 avonden werken. Maak mijn huidige werkdagen iets langer, en mijn ouders passen een extra ochtend op. Zodoende lukt het mij om 30uur te gaan werken.
Dat kan niet meer hé! Kan niet zo zijn dat jij al die lasten alleen draagt. Je moet zsm zorgen dat jullie de dagen zorg voor de kinderen verdelen. Hij doet een paar dagen alleen en jij ook. Jouw ouders passen extra op op jouw dagen.
Ga inderdaad dat weekje weg. Ook als je moet werken helpt dat. Misschien wel juist meer, omdat je dan merkt dat het straks best wel even relaxed kan zijn als je een paar dagen werkt zonder dat je daarna de kinderen moet verzorgen.
A.nne schreef op 24-05-2023 om 21:24:
[..]
Je bent niet de enige die me adviseert om een weekje weg te gaan, alleen.
Om eerlijk te zijn zie ik daar zelf geen meerwaarde in.. maar ik ga er nu over nadenken omdat het hier zovaak benoemd wordt.
Zou ik dan echt stappen kunnen maken in het loskomen van hem? Ook als ik die week gewoon blijf werken, maar er dan voor zorg dat ik ergens anders verblijf.
Het kan goed zijn om de normale routine flink te doorbreken. Voor jou. Maar ook voor hem. Ik zou alleen niet een werkweek nemen maar ook een sauna dagje of vriendinnen uitje eraan koppelen. Iets ook in die dagen doen waar jij blij van wordt. Jullie gaan vanaf komend weekend apart slapen toch? Misschien dan meteen bijvoorbeeld dit Pinksterenweekend twee dagen voor jezelf nemen. Zie het als een kick-off. Zou dat je helpen om los te komen?
'Zou ik dan echt stappen kunnen maken in het loskomen van hem?' Las ik nu ergens dat hij al een mediator had geregeld? Dat had hij beter in overleg met jou kunnen doen, want het is belangrijk dat jullie het eens zijn over het proces dat je nu ingaat.
Als je bij de mediator bent zul je waarschijnlijk wel concreter ermee te maken krijgen dat je jezelf los moet gaan zien van hem.
Even een dag alleen zijn, of twee dagen, dat zou goed zijn voor je rust, om de kinderen even aan hem over te laten, en wellicht ook om jezelf op een positieve manier terug te vinden als alleenstaande vrouw in de verwarrende wereld die op je af komt.
Tsjor