Vraag (niet-)nakoming echtscheidingsconvenant
Onlangs gescheiden, moeizaam traject, torenhoge schulden en veel financiële verplichtingen. In het convenant (bekrachtigd in de scheidingsbeschikking) is afgesproken dat beiden een vastgesteld bedrag maandelijks vóór moment X moeten hebben overgemaakt op een gezamenlijke rekening voor dit doel.
Ik doe de administratie van eea. Dat gaat naar beste eer en geweten; ik vind de regeling zwaar, maar eerlijk en beiden betalen per persoon een flink modaal inkomen per maand af aan de schulden en verplichtingen. Ik kan met moeite rondkomen met de kinderen (fulltime bij mij) van wat er overblijft.
Maar nu. Ex-partner vindt dat ik de rekening en de schulden niet goed beheer en wil nu alleen bepaalde schuldeisers zelf direct aflossen. Het gaat om onderhandse leningen van bekenden, die niet zo urgent zijn als de vorderingen van bijv. fiscus en banken. Hij wil ieg geen betalingen meer doen aan de gezamenlijke schuldenrekening.
Ik zit dan meteen (dwz binnen nu en 2 weken) met een enorm groot probleem, omdat de verplichtingen niet kunnen worden nagekomen. Nou ja, de helft dus, maar de andere helft niet. Dat levert acuut problemen op met de toch al geduldige schuldeisers.
Ik ben er niet gerust op, en wil niet afwachten tot ik word ingehaald door de realiteit. Wat kan ik wel/niet doen? Wie heeft hier ervaring mee en/of weet raad?
verhuur
Zou het nog een overweging zijn om het huis te gaan verhuren aan expats? Er zijn bedrijven die dat allemaal regelen. Dan zelf een flat huren in de vrije sector.
Het wordt misschien allemaal wat ingewikkeld allemaal maar het kan wel financieel lucht geven.
Hopelijk wordt het gewoon verkocht!
Voortschrijdend inzicht
' ik merk nu pas hoeveel stress de hele shit me gaf. Wat een k.-streek ook dat hij me zo op stang jaagt.Tegelijk ben ik weer wakkergeschud: het is nog niet klaar, ik ben nog te kwetsbaar en afhankelijk van zijn kuren. Vandaar de afspraak bij schuldhulp. Es kijken wat zij zeggen. En de advocaat.'
Stop nou eens met schelden op je ex. Het probleem zit in het convenant dat jullie hebben opgezet (waar je blij mee was) en de financiele puinhoop die er is ontstaan.
Het is goed om alles nog eens te bezien, want er zitten afspraken in je convenant die leiden tot eindeloos afhankelijk blijven van elkaar.
Ik denk trouwens dat je ex-man eigenlijk een medestander van je zal zijn: hij zal ook willen weten hoe hij zo snel mogelijk en zo goed mogelijk van de schulden en van jou af kan zijn.
Zoals jij dat ook wil weten.
Zet daarbij ' ja,maar...' dingen opzij. Ja, maar je wil niet in de WSNP, je hebt anders geen huis, als hij nou maar....' . Allemaal obstakels die je hebben verblind en ervoor hebben gezorgd dat er geen goede afspraken liggen, waardoor jullie allebei na de scheiding weer verder kunnen met je leven. Met schulden ieder, inderdaad. Maar dan wel met de mogelijkheid dat ieder zelf een eigen weg kan kiezen om eruit te komen. Als dat voor jou een harde weg blijkt te zijn, neem dan in gedachte dat voortdurende afhankelijkheid voor beiden een nog slechtere optie is.
Als het kan, ga dan samen naar de schuldhulpverlening en samen naar de advocaat.
Wil je nog adviezen over de verkoop van je huis? Een vanaf-prijs? Een veiling?
Tsjor
Nee
Nee, ik hoef geen adviezen over de financiën, dankje Tsjor. Ik hoef ook geen adviezen over hoe ik over mijn ex-man denk of voel. De k&@streken duren al ruim 2 jaar en daar ben ik wel klaar mee. Het hoeft echt niet zo.
Mijn ex-man is niet mijn medestander. Dat sprookje van ‘samen scheiden’, daar geloof ik allang niet meer in.
Het gaat en ging mij om de (on)mogelijkheden om elkaar aan het convenant te houden. Daar ben ik zeker wijzer over geworden.
Voorspelling
ik doe even een voorspelling: je denkt dat je nu een brandje hebt geblust, maar het is een veenbrand: onder de grond gloeit het door en op een ander moment breekt er weer een brandje uit.
Ik zou niet weten waarom je man geen medestander is: jij wil van de schulden af, hij ook. Jij wil van hem af, hij ook van jou.
Bovendien is hij bereid om de helft van de hypotheek te betalen voor een huis waar hij niet in woont; en dat totdat het huis zonder restschuld verkocht wordt, wat gezien de situatie nog jarenlang kan duren.
Waarom denk jij dan dat hij jouw tegenstander is?
Tsjor
Tajor
Ik schrijf dat mijn ex-man niet mijn medestander is, omdat ik dat denk, nee: voel en ervaar. Hij heeft in de afgelopen jaren het nergens makkelijker voor mij gemaakt. We zijn geen vrienden.
Ik zeg overigens nergens dat hij mijn tegenstander is. Dat beeld past wel in de discussies hier: het is zwart of wit.
De conclusie die ik trek is dat hij zich gewoon geen reet van mij of de kinderen aantrekt. Hij gaat voor zichzelf. En is daarmee voor mij geen medestander maar een op momenten onbetrouwbare partij waarmee ik zaken moet doen.
Geen vrienden
Natuurlijk zijn jullie geen vrienden, dat is duidelijk. Maar je verwacht ergens nog dat hij jou en de kinderen 'beschermt'. en dat is ook niet zo.
Jullie zijn medestanders op de punten die ik noemde: jullie willen allebei van de schulden af, zo snel mogelijk; en jullie willen allebei van elkaar af. Dat laatste betekent ook dat je uit je hoofd moet zetten dat hij jou en de kinderen zou moeten beschermen.
Wat het lastig maakt is dat vrouwen vaak zichzelf verknopen met hun kinderen: wat hen wordt 'aangedaan' wordt de kinderen 'aangedaan'. Daarmee wordt het lastig om te bedenken dat jullie ook medestanders zouden kunnen in in het zo goed mogelijk zorgen voor de kinderen.
Voor de kinderen zou alles bij hetzelfde moeten blijven: hetzelfde huis, hetzelfde welstandsniveau. Dat is vaak de inzet van de vrouw als het gaat om het belang van de kinderen. Waarbij onuitgesproken blijft dat zij dan ook in datzelfde huis blijft wonen en dat het geld bij haar op de rekening komt.
Er is dan geen scheiding mogelijk, behalve dan dat de vader vertrekt en ondertussen de leefsituatie van vrouw en kinderen financiert.
Vrouwen zijn geen kinderen. Vrouwen zijn ouders van kinderen. vrouwen zijn volwassenen met een eigen verantwoordelijkheid.
'De conclusie die ik trek is dat hij zich gewoon geen reet van mij of de kinderen aantrekt.' Het kost hem anders per maand wel een hoop geld. Omgekeerd zorg jij ook niet voor een passende woning voor hem, dat moet hij zelf maar uitzoeken.
Je noemt hem onbetrouwbaar, omdat je verwacht dat hij ondertussen wel voor jou en de kinderen blijft zorgen en blijft bedenken wat voor jullie het beste is. Daarbij maak je dankbaar gebruik van de verknoping van wat belangrijk is voor de kinderen en wat belangrijk is voor jezelf. Maar nogmaals: jij bent geen kind, jij bent de ouder. Jij moet dus zorgen dat jij doet wat in het belang van de kinderen is voor zover jij dat kunt. En als je dat zelf te weinig vindt zul je zelf moeten zoeken naar meer of andere mogelijkheden. Of de realiteit onder ogen zien: meer kan ik niet doen.
Zo ook de realiteit van de scheiding. Hij hoeft niet meer voor jou te denken en jij niet meer voor hem. Jullie moeten wel allebei nog voor de kinderen zorgen, maar als jij je eigen belangen met die van de kinderen verknoopt kom je er niet uit.
Ik hoop dat het je lukt om hem echt los te laten en echt te beseffen dat je je eigen verantwoordelijkheden zelf op je moet nemen. Daarvoor is het doorzetten van de scheiding ook op financieel gebied van belang. Hoe dat het beste kan? Ik hoop dat je daarvoor goede adviezen krijgt. Het - samen oplossen- van de problemen (van de volwassenen overigens, niet van de kinderen, het zijn de problemen van twee volwassenen), dat is voorbij.
Je moet samen kijken hoe je de situatie zo kunt maken dat ieder zelf zijn/haar aandeel van de problemen kan oplossen, waarbij de wederzijdse afhankelijkheid is opgeheven.
Tsjor
Beschermt?
Ik ben het niet met je eens, Tsjor. Ik verwacht niet dat hij mij of de kinderen beschermt. Ik verwacht dat de basisprincipes die we hebben afgesproken bij het regelen van de scheiding worden nagekomen. Die waren namelijk dat we wederzijdse zorgplicht blijven houden en nakomen. Juist daarin is hij totaal onbetrouwbaar gebleken.
Verder klopt het beeld dat je neerzet niet, alsof hij mijn leven zou faciliteren, dat ik 'dankbaar gebruik zou maken van de verknoping' tussen het belang van de kinderen en dat van mij. Als daar al sprake van zou zijn (wat niet het geval is), doet ex-man exact hetzelfde door het wel prima te vinden dat ik inmiddels 24/7 zijn kinderen opvoed, voeder, huisvest en ondersteun.
Ik draag financieel 50% bij in alle kosten ondanks minder inkomsten en in de zorg pak ik de volle 100% zonder bijdrage van hem. De verdeling is nogal scheef. Hij financiert niet mijn leefsituatie, hij draagt financieel zijn wettelijk deel bij aan de zorg van de kinderen. Als de wet hem daar niet toe had verplicht, had hij dat waarschijnlijk ook niet meer gedaan. Die grens heeft hij de afgelopen weken al even verkend
Ik herhaal het nog maar eens: verder opsplitsen van de financiële gemeenschappelijkheid is praktisch lastig uitvoerbaar doordat schuldeisers daarmee niet akkoord gaan. Dan is er nog de woning, die onverkoopbaar bleek en die ex-man inderdaad per maand geld kost. Had hij die kosten niet gehad, dan was er ruimte geweest voor partneralimentatie danwel hogere kinderalimentatie. Tegelijk vind ik het logisch dat hij de helft bijdraagt aan de rentelasten voor de woning: die betaal je voor het bezitten van het kapitaal, en dat bezit is 50% van hem. Als er overwaarde was geweest had hij gewoon 50% gecasht. Dan zegt ook niemand dat dat oneerlijk is omdat hij er niet woont.
Mijn ex-man is vertrokken op een moment dat de woning al onderwaarde bezat en de schulden er al waren. Het risico van onverkoopbaarheid heeft hij op de koop toe genomen, net als de schulden die vervolgens door zijn woning nog verder zijn toegenomen. Zijn woning, waar ik overigens ook de hele huurperiode de helft van heb betaald.
Ik neem mijn eigen verantwoordelijkheid - en méér. Ik denk niet voor hem, ik denk voor mezelf vanuit de nuchtere overtuiging dat hij ook gewoon zijn verantwoordelijkheid moet nemen. En moet ophouden met naar en vervelend doen als het nieuwe leven met alle losse eindjes hem blijkbaar even niet bevalt.
cynisch
Ik lees nog dit, Tsjor: 'Daarmee wordt het lastig om te bedenken dat jullie ook medestanders zouden kunnen in in het zo goed mogelijk zorgen voor de kinderen.'
Juist daar laat hij het zo ontzettend afweten. Ja, ik woon in het huis, ja, ik bloed net zo hard voor de financiële shit als hij. En oh ja, ik zorg fulltime voor de kinderen omdat hij het niet doet.
Het maakt me cynisch als je stelt dat we daarin 'medestanders' zouden kunnen zijn. In de afgelopen > 2 jaar heeft hij nergens thuis gegeven als de kinderen zorg óf hem nodig hadden. Dat is voor de kindern heel erg pijnlijk en frustrerend en heeft grote invloed op de band die zij hebben met hun vader. Helaas. Ik had dat zo graag anders gezien.
Subtiel spel
Uiteraard weet ik niet hoe het precies is gegaan, dat hoef ik ook niet te weten, het was meer mijn reactie op een combinatie van verschillende berichten over scheidingen.
Je ziet vaak een subtiel spel ontstaan: zij wil in de woning blijven 'vanwege de kinderen'. En zij wil dat hij wel de kinderen 'ziet' en soms ook nog een deel van de zorg op zich neemt. Maar ondertussen moet hij de woning uit, vindt daarna een woonplek die niet zo geschikt is voor de kinderen, als de kinderen bij hem zijn zit zij nog in de woning die de kinderen altijd als hun woning hebben gezien. En zo ontstaat er langzaam een situatie, waarin hij minder naar de kinderen trekt (want het gaat toch niet goed) en zij meer, omdat de kinderen meer naar hun oude woning trekken. En vervolgens alle verwijten van haar naar hem.
Ik krijg het niet goed uitgelegd. Het heeft ermee te maken dat je ook een deel van de zorg moet afstaan en bij hem neer moet leggen, zodat hij daar wel iets mee moet.
Trek het je niet persoonlijk aan, ik krijg het nog niet helder geformuleerd.
Tsjor