Vriend wil uit elkaar zonder reden
Hallo allemaal,
Dit is mijn eerste bericht op dit forum, ik heb wel al veel draadjes gelezen over dit onderwerp maar iedere situatie is toch weer anders en uniek.
Graag wil ik jullie mijn situatie voorleggen en jullie adviezen vragen.
Mijn vriend en ik zijn ruim twintig jaar bij elkaar, we hebben twee pubers.
Nu heeft hij laatst aangegeven dat hij twijfelde over onze relatie. We hebben toen afgesproken om er samen aan te werken om de relatie te redden. Hij heeft echter kort geleden gezegd dat hij toch wilde stoppen en er eigenlijk al vanaf het moment dat hij heeft gezegd dat hij twijfelde er niets meer aan gedaan heeft.
Er is geen ruzie, er is geen ander. Hij denkt na al die tijd dat een ander type beter bij hem zou kunnen passen. Hij is niet ongelukkig met mij. Ik wil graag samen kijken of we er samen gelukkiger uit kunnen komen maar elke vorm van communicatie eindigt in een onaardige geïrriteerdheid. Relatietherapie heeft volgens hem geen zin.
Ik heb het idee dat hij erg met zich zelf in de knoop zit en dat afreageert op onze relatie.
Wat moet ik nu toch doen? Ik ben wel nog erg gek op hem en hoop dat we er samen uitkomen.
Miss
Je spreekt inderdaad heel erg vanuit jezelf. En je laat niet je beste kant zien, tenminste ik hoop dat dit niet je beste kant is.
Uit het eerste bericht: 'Hij heeft echter kort geleden gezegd dat hij toch wilde stoppen en er eigenlijk al vanaf het moment dat hij heeft gezegd dat hij twijfelde er niets meer aan gedaan heeft.Er is geen ruzie, er is geen ander. Hij denkt na al die tijd dat een ander type beter bij hem zou kunnen passen. Hij is niet ongelukkig met mij. '
Hier spreekt niet iemand die de ander als voetveeg wil gebruiken. Hier spreekt iemand die twijfelt, die daar open over is en die met respect naar de ander toe spreekt.
Je Brabantse gezegde vind ik dan ook niet gepast, maar het doet mij wel vermoeden uit welk deel van Brabant je komt.
Veel later wordt duidelijk dat er iets anders speelt: moeder overleden, rouw, waarschijnlijk vragen over hoe het nou verder moet in het leven. Ja, dat is dan ook: in de relatie.
Op zijn Brabants kun je dan zeggen: 'Tis wa'.
Natuurlijk is het erg als je partner zoiets zegt en natuurlijk valt dan de grond onder je voeten weg, zeker als je afhankelijk bent van die partner. Een emotionele reactie is ook te begrijpen. Maar iets wat je in een emotionele bui doet (hem onmiddellijk de deur uit wijzen) heeft gevolgen en daar mag je je wel bewust van zijn. In deze situatie: gevolgen voor de relatie tussen vader en kinderen. De problemen die daaruit voortkomen hebben hun wortels in de beslissing die je in een emotionele opwelling hebt genomen.
Je advies met betrekking tot de kinderen vind ik erg: 'Het verdriet aan je kinderen laten zien is in mijn inziens juist erg goed, dat laat zien dat je in rouw bent, dat je ooit en nog veel van hem hield. Dat is juist goed.' Hoezo is dat goed? Voor wie is dat goed? Het is egoïstisch en manipulatief. Wat kunnen kinderen ermee als ze weten dat moeder nog van vader houdt, terwijl vader weg wil? Het enige effect is dat je de kinderen emotioneel aan je bindt (moeder is zielig) en verwijdert van vader (de kwaaie pier), terwijl de kinderen worden opgescheept met een probleem dat ze graag willen oplossen (niemand wil zien dat ouders verdriet hebben), maar waar ze echt niets aan kunnen doen.Als je als ouder dat al niet kunt dragen, hoezo denk je dan dat het goed is om neer te leggen bij de kinderen?
Je hoeft gen toneel te spelen en doen of alles goed is. Het beste is om kinderen oprecht informatie te geven over hoe de situatie is (zodra je daar zelf een helder beeld van hebt), waarbij je in de informatie zo neutraal mogelijk bent. Kinderen hoeven niet te kiezen tussen hun ouders en kinderen moeten weten dat ouders de problemen aankunnen. Het kan best zo zijn dat een kind dan een keer ziet dat je verdriet hebt, dat is niet erg. Als je maar uitstraalt dat je dat verdriet zelf gaat dragen en niet neer gaat leggen bij de kinderen.
Als ouders kinderen goed kunnen begeleiden hoeven ze ook niet naar een coach of hulpverlener. Daarmee maak je het probleem voor de kinderen alleen maar zwaarder.
In het geval van TS lijkt het me voldoende als de kinderen weten dat er problemen zijn in de relatie, omdat je je soms afvraagt of al het goede wat er was ook het enige in je leven is. Voor mijn part draai je Doe Maar. Of trek je een vergelijking met voor hen herkenbare vriendschappen die uit elkaar groeien. Het beste is natuurlijk als je samen de tijd neemt om zover te komen, dat je dit op een goede manier aan je kinderen kunt overdragen en beiden daarvoor woorden van vergelijkbare strekking kunnen gebruiken.
Daarom is snel naar buiten stampen in een emotionele opwelling ook niet zo'n goede actie. Het kan jezelf genoegdoening geven en als je alleen maar aan jezelf wil denken en je eigen gekwetste ego voorop wil stellen, dan voldoet het prima. Maar voor het verdere verloop en voor de andere partijen is het ongunstig.
Tsjor
Tsjor
Natuurlijk mag jij dit vinden. Ik zeg alleen dat ik haar begrijp. Haar man wil niet meer. Hij doet geen moeite voor de kinderen. Wat ik op maak uit wat ik lees.
Hij is in rouw, depressief of verliefd ?
Het komt bij mij over dat jij dat niet doet, en alleen vanuit hem kijkt.
Jij vind dat ze hem niet de deur had moeten wijzen.
Heb je enig idee of ooit zelf mee gemaakt hoe het is om buiten geparkeerd te worden of bedrogen?
Ik zou graag jou verhaal willen lezen waarom jij zo veel " goed praat"
Daar kan ik dan weer wat van leren of andere hier.
Mara
op een of andere manier denken vrouwen vaak, dat een scheiding voor mannen geen negatieve emoties met zich meebrengt. Ik snap dat niet. Ja, het huis staat nog op zijn naam, maar hij mag er niet meer in wonen. Kun je je dat voorstellen, dat er een huis is, waar jij nog voor betaalt, wat nog op jouw naam staat, maar jij mag er niet meer in?
En ja, de relatie wilde hij inderdaad beëindigen, maar denk je dat iemand dat met plezier doet?
Wat de kinderen betreft: nadat hij het huis uit moest ben jij gaan bepalen hoe jij vond dat hij zich moest gaan gedragen ten opzichte van de kinderen. De negatieve reacties van de kinderen waren wellicht te voorkomen geweest als zij (de kinderen) ook de kans hadden gehad om de aanstaande breuk in de relatie met hun vader (en moeder) te verwerken?
Het gaat mij niet om 'schuld', noch bij jou, noch bij de vader. Maar ik vind wel dat je je moet realiseren, dat je zelf een rol speelde en nog speelt in hoe dingen zich ontwikkelen. Je bent geen onbekwaam, willoos, onschuldig slachtoffer.
Er zijn dingen die je blijkbaar graag anders had gezien (trouwen bijvoorbeeld), maar vervolgens is het niet gebeurd, terwijl je wel gevraagd bent. Dan komen er dingen tussen, maar dat is dan een kwestie van prioriteiten en daar heb je ook een stem in gehad.
Idem met werken. op een of andere manier denken vrouwen dat hun mannen gewoon maar graag willen werken en dat er verder niets bij komt. Geen verantwoordelijkheidsgevoel, niet de opvatting van Ad Hombre, dat een man toch wel moet zorgen voor inkomen (heel veel vrouwen delen zijn opvatting), ook nu niet het bewustzijn, dat jouw leven door hem financieel gezien mogelijk is gemaakt. Waarvoor dank.
Jij hebt het jezelf wat dat betreft gemakkelijk gemaakt: meer uren werken was niet nodig, want het inkomen komt toch wel binnen. Maar je hebt niet de zware verantwoordelijkheid gedeeld voor het financiële deel van de zorg voor een gezin. Als je had moeten werken om de hypotheek, gas water licht etc. te kunnen betalen had je al eerder ander werk gezocht om meer uren te maken.
Ik snap dat je je taak in het zorgen voor eten erg belangrijk vindt. en dat je je zorgen maakt als je kinderen dat zelf moeten gaan doen. Maar een taak van ouders is toch ook, dat ze zorgen dat kinderen leren om voor zichzelf te zorgen. En dan inderdaad met de combinaties van sporten, school en eten. Maar waarom zou je ex-partner daar geen weg in kunnen vinden? En waarom zouden de kinderen daar niet zelf enige verantwoordelijkheid in kunnen gaan dragen? Je lijkt jezelf hier onmisbaar in te denken, maar mijn ervaring is dat kinderen meer kunnen naarmate ze ook meer mogelijkheden krijgen om zelf iets te doen.
Het zou mooi zijn als jullie zoveel spaargeld hebben, dat je daarmee zijn deel van de overwaarde van het huis kunt afkopen. en als je sollicitaties succesvol zijn, waardoor je inderdaad bij de bank de hypotheek kunt overnemen. Dat zou geweldig zijn.
Deze redenering snap ik niet zo goed: 'Die spaarrekening is ook gelijk mijn grootste struikelblok bij het huren van een huis, door teveel eigen vermogen heb ik dan geen recht op huursubsidie maar moet eerst mijn eigen geld opmaken. Dan heb ik straks geen eigen huis meer en mijn spaargeld raakt dan ook snel op.' Het lijkt mij nogal vanzelfsprekend, dat je geen huurtoeslag krijgt als je genoeg geld hebt. Dan heb je straks inderdaad geen eigen huis meer en veel minder spaargeld, maar je hebt wel een dak boven je hoofd. en dat dak past dan bij de verdiencapaciteit die je tot nu toe hebt opgebouwd.
'Daarom is kopen mijn eerste keus.'Dat snap ik helemaal, maar het moet wel kunnen en je moet het ook zelf kunnen. Nu reken je nog op medewerking van hem (dus hij moet afzien van bepaalde dingen), mooi als hij dat wil, maar niet sterk vanuit jouw positie.
Dan wat betreft het geld voor de kinderen. Jij geeft aan: 'Bij de kinderalimentatie direct op een kinderrekening storten voorzie ik problemen, met name bij de oudste. Die geeft heel makkelijk geld uit en ik ben bang dat hij er dan niet goed mee omgaat. Nu kun je wel zeggen, van fouten moet je leren, maar wie gaat dan uiteindelijk toch een winterjas kopen? Juist, ik dus'.
Ook dat is iets waar je zelf voor kiest.je kunt je kind ook zelf oplossingen laten bedenken als het erg koud is en de winterjas is toch wel versleten of te klein of wat dan ook. Hoe kan je kind het ooit leren als je hem alles uit handen neemt? Je kunt vooraf al met je kind praten over uitgeven en reserveren. Maar hij zal toch zelf de problemen moeten oplossen als hij dat niet kan. Liever leert hij dat nu, met een winterjas, dan straks als hij zelf huur, gas, water en licht moet betalen maar alles al opgemaakt heeft.
Je oplossing (tot zijn 21ste) kun je wellicht afspreken met vader en vastleggen in het ouderschapsplan, maar als je zoon wil kan hij dat aanvechten en staat hij in zijn recht.
'Ook denk ik dat het geld van de kinderalimentatie juist ook bedoeld is voor het levensonderhoud en onvoorziene uitgaven (voor de kinderen dan). Ik ben wel voor een deel direct op mijn rekening en een deel op een kinderrekening, met duidelijke afspraken wie wat betaald.'
Maar je zult zelf ook wat bij moeten dragen aan levensonderhoud en onverwachte kosten. Het financieel onderhouden van de kinderen is ook een taak voor jou. Duidelijke afspraken maken over wat er betaald moet worden van de kindrekening kan leiden tot conflicten. In jullie situatie zou het een eenvoudige en heldere oplossing zijn als jij zorgt voor dak, eten en drinken en vader zijn bijdrage direkt over zou maken aan de kinderen voor de overige kosten. Dat heeft te maken met de leeftijd van je kinderen en de korte tijd waarin zij als zelfstandige door het leven zullen moeten gaan. Bijkomend voordeel is dat je geen afspraken met vader hoeft te maken en dat de bijdrage van vader aan de kinderen materieel duidelijk is. Wellicht zien de kinderen de scheiding dan ook als iets positiefs: zij mogen nu zelf hun kleding gaan uitzoeken etc.(of geld naar Mc Donalds brengen
)
Overweeg het toch eens en bespreek het eens met vader als je aan het ouderschapsplan toekomt, het kan vele problemen voorkomen.
Tsjor
ouderschapsplan bij geboorte
'Als ik terugkijk, ben ik het zeker met je eens dat er een ouderschapsplan zou moeten komen wanneer de relatie nog goed is.' Ja, ik zat daar ook over door te fantaseren: wat als je bij de geboorte-aangifte al een ouderschapsplan moet overleggen? het zou in elk geval de moeite waard zijn om daar eens over na te denken wat daar dan in zou moeten staan. en het zou betekenen dat mensen met elkaar gesprekken moeten gaan voeren tijdens (of vóór) de zwangerschap. In goede relaties zal het een plezier zijn om te maken en het realiteitsgehalte verhogen als je ook moet bedenken wat er gaat gebeuren als het minder goed gaat. in slechte relaties moet je dan toch gaan nadenken over hoe je het gaat doen, ook als je het alleen gaat doen. Schrijf het maar op.
Ik zie er wel een mogelijkheid in om hier winst uit te halen, zowel voor de relaties als voor de kinderen.
Tsjor
Interessante Z-doc
Nu over verveling. Heel interessant. Ook voor relaties.
Tsjor
tsjor
hoe heet die?
Tsja, achteraf kijk je een koe
in d'r kont natuurlijk Tsjor. En dan blijkt man de deur uitzetten 'verkeerd te hebben uitgepakt'. Maar wel heel begrijpelijk in de emotie van dat moment. En voor hetzelfde geld was hij daar zo van geschrokken dat hij ter plekke besloten had wél te blijven en te vechten voor de relatie. Dat kun je van tevoren niet weten, dus TS er nu op wijzen dat ze het verkeerd heeft aangepakt vind ik bijna een trap na geven. Zeer waarschijnlijk had ze nu ook gewild dat ze het anders had aangepakt. Maar of het dan anders was gelopen is natuurlijk ook maar de vraag.
Zeker, het kan zijn dat de man van TS nu om praktische redenen niet tot zorgen voor zijn kinderen komt, maar je moet ze de kost niet geven die de deur achter zich dicht slaan en niet meer omkijken. Je lijkt er vanuit te gaan dat dat niet het geval is. Waar baseer je dat op? Op het feit dat hij in de eerste post lijkt te twijfelen? Dat kan toch ook heel goed een houding zijn naar TS toe? Omdat hij zelf ook wel voelt dat je vrouw en kinderen doodleuk laten vallen niet kan?
Ik vind ook dat je er wel heel erg vanuit gaat dat TS maar op stel en sprong haar leven om moet kunnen gooien. De grond is onder haar voeten vandaan geslagen, hoe snel wil je dat ze dat doet, zich daaraan aanpassen? Is een week snel genoeg? Of mag het wat langer duren?? En ik snap dat het ideaalplaatje is dat iedereen van wie de partner er plots het bijltje bij neergooit dat gelaten accepteert en meteen in het standje 'we maken er in goed overleg het beste van' schiet, maar dat lijkt me niet zo heel erg reëel. We zijn allemaal maar mensen.
En tot slot: ze zijn dan wel niet getrouwd, maar de man heeft naar mijn idee zeker nog een zorgplicht voor TS. Ze hebben samen ooit afspraken gemaakt, hij zegt die eenzijdig op zonder haar de tijd te geven zich daaraan aan te passen. Mij heb je ooit ook al eens gezegd dat dat in zakelijk recht gebruikelijk is, niet tot nauwelijks een opzegtermijn, maar een relatie is volgens mij niet *alleen* zakelijk. Zij mag erop vertrouwen dat hij financieel voor haar en de kinderen zorgt, net zoals hij erop mag vertrouwen dat zij fysiek voor hem en de kinderen zorgt. Als een van de twee dat graag anders wil zien kan hij/zij daarover het gesprek aangaan, maar niet van de ene op de andere dag de stekker eruit trekken. Al helemaal niet als er kinderen bij betrokken zijn.
Mara
Het is grappig (nou ja, niet echt) dat het nu lijkt of jij de kwade heks bent die haar man zomaar de deur heeft uitgezet. Leg het naast je neer. Toen ik ruim een jaar lang in niemandsland verkeerde omdat mij helaas niet lukte wat jij zonder pardon deed, was de teneur op dit forum dat ik 'nu maar eens moest doorpakken'.
Wat de achterliggende redenen voor je vriend ook zijn om afstand te nemen, goed voor jou zijn ze niet. Dus ik blijf bij mijn eerder gegeven advies: ga voor jezelf. Bescherm jezelf, handel uit eigenbelang en zorg ervoor dat de vader van je kinderen zijn (financiële en zorg-) verantwoordelijkheid neemt.
Hij zorgt verder maar voor zichzelf. Die 'toevallige' afspraken met die buurvrouw doen bij mij alle bellen rinkelen. Hij maakt het zichzelf gemakkelijk en laat jou het werk doen. Hij zal best pijn hebben van jullie uitelkaar gaan, maar ook weer niet zoveel pijn dat hij met jou vanuit liefde en een gedeeld verleden eens goed in gesprek gaat over de situatie. Verwar twijfel niet met laksheid. Doorpakken doet pijn en daar deinst hij voor terug.
RoosjeRaas (waar is ze toch?) zei het hier steeds weer op het forum in 'mijn' draadjes (Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit, in verschillende delen): kijk naar daden in plaats van woorden.
Iemand die bij jou en zijn volledige gezin wil zijn, gedraagt zich anders. Jouw vriend heeft voor zichzelf gekozen en uitgecheckt. Keihard, maar daar zijn sommige mensen toe in staat.
Jouw vriend is niet wie je dacht dat hij was. Je ziet nu een andere, verbijsterende kant van hem. Ik herken je verhaal bijna woord voor woord. Ik snap dat mensen er een universele verklaring (midlifecrisis?) voor zoeken, want het is bizar hoe standaard dit soort scheidingen verlopen. Wees maar blij dat je hem eruit hebt geknikkerd. Anders zat je nog dieper in het moeras nu. Acgteraf had ik gewild dat ik indertijd de moed had gehad.
Wat wordt je eerstvolgende stap, Mara?
Uit je opening
Mara, je schreef dit in mei: 'Hij denkt na al die tijd dat een ander type beter bij hem zou kunnen passen. Hij is niet ongelukkig met mij. Ik wil graag samen kijken of we er samen gelukkiger uit kunnen komen maar elke vorm van communicatie eindigt in een onaardige geïrriteerdheid. Relatietherapie heeft volgens hem geen zin.'
Ik kreeg het koud bij het lezen, omdat ik het zo ontzettend herkende. Achteraf bleek mijn (ex)partner op moment van de 'melding' allang uitgecheckt en gevorderd op zijn afslag. Inmiddels ben ik er niet meer zo van overtuigd of dit nieuwe leven (incl. ander 'type') beter bij hem past, maar het doet er niet meer toe. Het is al stuk en wordt niet meer heel.
Wat ik wil zeggen: ga niet wachten tot hij misschien tot bezinning komt.
sorry
in me moet zijn: in mei
Kiezen voor jezelf en je kinderen
Lieve Mara, wat een herkenbaar verhaal. Afgelopen jaar veel van hetzelfde meegemaakt. Ex-man er ook vrij snel uitgeknikkerd (werd letterlijk misselijk van hem in de buurt hebben, de sfeer was dan om te snijden), voor de kinderen was het ook verwarrend toen papa de eerste weken er dan wel was en dan weer niet. En ook nu nog wel eens de twijfel of ik hem te snel heb laten gaan. Maar er was toen echt geen houden aan, hij wilde echt scheiden en naar zijn nieuwe soulmate. Dat had ik op geen enkele manier tegen kunnen houden.
Alle cliché-dingen van een midlifecrisis voorbij zien komen (ken je de website van get-real?). Alles met nieuwe soulmate moest snel snel snel (nu negen maanden verder, hij woont samen met sm en haar kinderen en de nieuwe woning is in aanbouw), naar de kinderen werd niet geluisterd, bij keuzes alleen gedacht aan zichzelf. Soms loopt de communicatie wat beter, vaak ook niet, te veel wantrouwen, alles wat je zegt wordt negatief ontvangen. Je vraagt je regelmatig af waar je dat aan verdient hebt (alsof ik degene was die is vreemd gegaan en de ene op de andere dag de stekker uit het huwelijk getrokken heeft). En begin vooral niet over geld, dan heb je zeker heibel! Keuzes over wie meer of minder werkt en minder of meer zorgt, zijn ook bij ons in het verleden samen gemaakt, bewust van de financiële consequenties (in ons geval: geld "delen" voor de man, minder carrière voor de vrouw), nu ineens is het "zijn" geld. Je succes dank je aan je eerste vrouw, je tweede vrouw aan je succes. Maar dat vergeten de mannen ineens heel snel!
Inmiddels dus bijna een jaar verder. Ik heb gelukkig wel het huis kunnen kopen, met dank aan veel spaargeld, een aardige overwaarde (waarin mijn aandeel door een schenking groter was dan die van hem) en het feit dat we ooit NHG hebben afgesloten. Uiteindelijk heeft de hypotheekverstrekker een voorstel gemaakt, waarin de geldstromen iets anders liepen dan ik en de financieel adviseur bedacht hadden. Maar het eindresultaat telt.
Ook mijn kinderen hebben soms mijn verdriet gezien, soms kun je dat niet verbergen. Heb dat ook nooit een probleem gevonden en de reden, als ze daar naar vroegen, "neutraal" gehouden (zonder hun vader zwart te maken). Voor de kinderen alleen maar mooi weer spelen vind ik ook niet goed. Zij hebben ook verdriet. En als alle volwassenen in hun omgeving doen of het allemaal maar normaal is wat (in dit geval) papa doet, of dat scheiden alleen maar pais en vree is en iedereen gezellig met elkaar aan de koffie zit......dan wordt hun verdriet ook niet erkent. Ze zijn niet gek, ze hebben het echt wel in de gaten.
In de eerste maanden na de breuk zei iemand tegen mij: "het enige wat jij nu kunt doen is goed voor jezelf zorgen, er voor je kinderen zijn en een stabiel thuis voor ze creëren". En dat is bleek inderdaad het enige wat ik kon doen, en dat is wat ik heb gedaan.
Inmiddels is hier mijn grootste zorg het verdriet van de kinderen. De jongste (11) is mogelijk depressief, wil ook geen hulp, maar zijn nu toch naar de huisarts geweest (vervolg nog niet duidelijk). De oudste (14) doet het redelijk.
Of het inderdaad een midlifecrisis is? We zullen het over een paar jaar weten. Vooralsnog maakt mijn ex niet echt een overgelukkige indruk. Tijdens een recente "breakdown" (elke twee, drie maanden staat hij een keer bij mij in de keuken te huilen dat hij er zo'n puinhoop van heeft gemaakt) bleek maar weer eens dat zijn lijst met issues om te verwerken (en om aan te werken) een stuk langer is dan de mijne.
Ondertussen redden we het samen wel, de jongens en ik.
Wat geweest is, is geweest, we kunnen alleen nog maar vooruit. Of zoals moederziel zegt: het is al stuk en wordt niet meer heel.
Mocht je praktische vragen hebben, schroom niet ze te stellen. Er zijn hier veel deskundigen en ervaringsdeskundigen op het forum. Zelf heb ik ook nadat de scheiding definitief rond was nog veel uitgezocht, had bijvoorbeeld eindelijk de rust om eens goed te kijken wat de mediator nou allemaal had zitten gochelen met de Trema-norm en wat nou de invloed was van bepaalde keuzes die we gemaakt hebben (ter lering ende vermaak). Kennis is macht, ook aan de tafel bij de mediator. Duik erin, maak het je eigen, zorg dat je vooraf weet waar je het over wil hebben en wat je standpunt en je onderhandelingsruimte is. Denk vooruit, wat is de invloed van deze afspraak over x jaar. En inderdaad: zorg voor jezelf, niemand anders gaat het voor je doen. En dat kan ook op een vriendelijke resolute toon, zonder gelijk als een rancuneuze ex een felle strijd aan te gaan. Bewaar dat laatste maar voor "achter de schermen" bij je voorbereidingen. De tijd van liefdadigheid en zorgen voor elkaar is in ieder geval voorbij!
Respect
Petje af, Optimist, waar jij in één jaar toe in staat was, heeft mij toch zeker 2 jaar gekost. Wat een power, respect 
En zoveel herkenning. Zo verdrietig ook voor de kinderen, tieners vaak, ook bij mij. Het vertrek van hun vader heeft hun hart gebroken en ze hebben allemaal heel erg veel last (gehad) van de grote veranderingen en het gemis van gezin en 'oude' papa. Maar met de juiste ondersteuning en rust, rust, rust gaat ook dat steeds beter. Ze hebben een diepe kras opgelopen, maar ook daar heelt de tijd veel - hoewel niet alles. Dat laatste weet ik helaas uit eigen ervaring.
Mijn ervaring is dezelfde als die van Optimist: wees vriendelijk, duidelijk, maar blijf op gepaste afstand. Je bent zijn maatje niet meer en hij de jouwe ook niet.
Zorg goed voor julliezelf, allemaal. Het wordt beter.
Wel of geen kinderrekening
Nog een praktische toevoeging.
Meestal wordt er een kinderrekening geopend (dat is in dit geval iets anders dan een rekening op naam van de kinderen) voor overige kosten bij co-ouderschap.
De kosten voor kost en inwoning (verblijfskosten) worden dan wel direct onder de ouders verdeelt.
Volgens mij is de standaard Trema-verdeling:
* Kindbehoefte + kinderbijslag is totale bedrag dat beschikbaar is voor de kinderen
* 70% van de kindbehoefte wordt verdeeld voor verblijfskosten (kost en inwoning) afhankelijk van de zorgverdeling. Standaard is 35/35 bij co-ouderschap of in stappen van 5, 15 (eens in de twee weken een weekend plus 3 weken vakantie), 25%.
* 30% + kinderbijslag is voor overige kosten (sport, school, kleding, etc.).
Je mag van deze percentages afwijken als je dat samen afspreekt in het zorgplan/echtscheidingsconvenant.
Wie welk deel van de kindbehoefte betaald is afhankelijk van de draagkracht van beide ouders en wie de kinderbijslag ontvangt. Afhankelijk daarvan gaat de ook de geldstroom naar links, naar rechts of naar de kinderrekening.
Zelf hebben wij geen co-ouderschap maar wel een kinderrekening (op naam van de ouders) voor overige kosten, om het inzichtelijk te houden voor de andere ouder en beiden toegang te hebben tot dit budget (al ben ik degene die in de praktijk de meeste aankopen/betalingen regelt). Toevallig komt het zo uit dat mijn ex deze pot voor overige kosten spekt, omdat mijn aandeel in de kindbehoefte plus de kinderbijslag al helemaal opgaat aan "mijn" % verblijfskosten.
Ben er nog niet van overtuigd dat dit de meest handige oplossing is. Destijds zo afgesproken omdat ik/wij vreesde(n) voor discussies bij grote uitgaven in de toekomst (laptop, fiets, beugel) en dat er dan geen duidelijkheid zou zijn of er nog budget was in de pot "overige". Maar ik merk dat ik toch wel veel kleine bedragen aan "overige kosten" uit eigen zak betaal omdat dat nou eenmaal snel gebeurd tijdens de dagelijkse dingen. Bijvoorbeeld door de kilometers die ik maak naar allerlei afspraken en clubjes, een cadeautje voor de verjaardag van een vriendje, etc. Ik merk dat dat lastig te scheiden is. En je wilt niet zeuren, maar als de kinderen 85% van de tijd bij jou zijn, tikt dat toch aan. Nu, na een half jaar, heb ik wel afgeleerd om te denken dat het allemaal wel uit kan uit mijn eigen budget, ik kom er toch langzaam van terug nu de financiële consequenties steeds beter zichtbaar worden. Misschien had ik achteraf toch liever gewoon ex zijn aandeel in de kindbehoefte ontvangen en vervolgens alle overige kosten betaald, met het risico dat je er bij sommige hele grote uitgaven een keer bij inschiet. Verspreid over tien jaar had dat waarschijnlijk wel meegevallen en had ik juist minder het gevoel gehad uitgaven te moeten verantwoorden. Ex stelt niet heel vaak vragen hierover, en ook geen onredelijke vragen. Maar het voelt gewoon dubbel als ik eens kinderkleding koop bijvoorbeeld, of als er een tijdje minder wordt uitgegeven en het saldo hoog lijkt op te lopen....tot aan het eind van zomervakantie alle schoenen te klein geworden zijn.
Denk daar dus goed over na voor je een keuze maakt.
Vanaf 18 jaar ontvangt een kind zijn aandeel direct van de ouders (50% van de kindbehoefte, geen kinderalimentatie meer natuurlijk, wellicht wel studiebeurs als die nog bestaat). Het is dan aan de ouders om met het kind afspraken te maken over een bijdrage voor kost en inwoning en het betalen van de overige kosten (dus ook lidmaatschapsgeld e.d.). Als de 18-jarige nog niet echt handig is met geld, kan ook de afspraak zijn dat de ouder waar het kind woont dit geld ontvangt en dan een deel weer overmaakt naar het kind voor eigen besteding (kleed- of leefgeld).
Dankjewel,
moederziel, voor het compliment.
Omgekeerd dan van mij maar gelijk naar jou toe de opmerking dat jouw bijdragen aan verschillende topics mij in ieder geval tot steun geweest zijn afgelopen maanden .
Op zo'n forum kom je altijd mensen tegen die je net wat meer aanspreken dan anderen. Omdat ze vergelijkbare dingen mee lijken te maken (of meegemaakt hebben), net de (voor jou) rake dingen zeggen, op de (voor jou) juiste toon of op eenzelfde manier tegen dingen aankijken (zonder elkaar naar de mond te praten). Aan de andere kant zijn er ook mensen die juist weten te prikkelen en je uitdagen om iets eens van een andere kant te bekijken (niet altijd wat je wilt horen, maar uiteindelijk helpt ook dat je verder). Beiden heb ik het afgelopen jaar waardevol gevonden.
Pennestreek
Ik had niet verwacht dat je mijn opmerkingen zou ondersteunen. Toch nog even een paar punten uit je verhaal:
Ik snap heel goed dat je iets in een opwelling doet, waarvan je achteraf kunt denken,w as dit nu wel verstandig. Zeker op zo'n emotioneel moment. Ik vind wel dat je ergens in je achterhoofd moet houden dat zo'n actie in een opwelling gevolgen heeft en mede bepalend is voor hoe het verder gaat. en anders help ik iemand daar wel aan herinneren. Terugdraaien kan niet, maar het stoort mij als de gevolgen dan vooral negatief bij de ander worden neergelegd. En dat gaat soms hier van dik hout zaagt men planken. Ik vind ook dat je dat jezelf niet moet aandoen, omdat je jezelf niet moet zien als een willoos, machteloos slachtoffer en de ander niet als een kwade pier. Beiden is niet waar, toen niet en nu ook niet.
Dan over de man: ik denk dat dit een heel goede mogelijke verklaring kan zijn van jou: ' Omdat hij zelf ook wel voelt dat je vrouw en kinderen doodleuk laten vallen niet kan?' Schuldgevoel, twijfel, knop dan maar radikaal doorhakken als de beslissing er eenmaal is, zorgen voor eigen onderkomen, boel bij elkaar zien te krijgen etc.
Bovendien heb ik begrepen dat het iemand is die 4 dagen 9 uur per dag is gaan werken om 1 dag per week voor de kinderen te kunnen zorgen toen ze klein waren. Dan heb je niet de kantjes ervan afgelopen. Dan heb je volgens mij geweldig ge-investeerd in je gezin en in je kinderen.
Dan over de vrouw: ' Ik vind ook dat je er wel heel erg vanuit gaat dat TS maar op stel en sprong haar leven om moet kunnen gooien.' Nou nee, ik wil haar behoeden voor de valkuil, dat ze zichzelf gaat zien als een afhankelijke, verwaarloosde, machteloze verlatene met een zak van een ex, iemand ie altijd gesjouwd heeft en nu stank voor dank krijgt. Dat soort opmerkingen. die wil ik haar besparen, omdat het niet zo is, tenzij je het zelf zo graag wil zien. Ze is wel degelijk een onafhankelijke vrouw, die eigen keuzes heeft gemaakt, die daarin het beste voor zichzelf heeft gekozen, met een echtgenoot die zich wel degelijk ingespannen heeft voor zijn gezin en zijn kinderen. En dat is ze nu nog. Dat betekent wel dat ze de realiteit en de keuzemogelijkheden die ze heeft voor ogen moet houden. Dat alles is niet in een keer opgelost, natuurlijk niet. Maar ik hoop dat je ook gezien hebt hoeveel ellende het kan kosten als iemand eerst alles emotioneel verwerkt wil hebben. Ik ga niet tegen haar zeggen dat ze eerst maar lekker weg moet zakken in de (terechte) emoties. Ik zal haar blijven oproepen om die zelfstandige, volwassen vrouw te zijn die ze graag wil zijn. Ook nu. Juist nu, want nu is het echt nodig.
Ik ben overigens bang dat het gat wat onder haar voeten is geslagen nog wel eens groter zou kunnen zijn, dan normaal al bij een echtscheiding, met name omdat de kinderen op het punt staan om uit te vliegen, terwijl ze haar identiteit nog sterk koppelt aan het zorgen voor de kinderen. Het zijn echter (bijna) jongvolwassenen aan het worden. Dus voor haar is nog indringender de vraag: wat wil ik, wat kan ik, wat wordt mijn toekomst etc.
Ik zal de laatste zijn die zal denken dat dat vraagstukken zijn die je in een paar weken opgelost hebt. Integendeel. Neemt niet weg, dat je voor praktische zaken wel liefst zo snel mogelijk zicht moet hebben op wat er mogelijk is. Waarbij je vooral van jezelf uit moet gaan. Juist nu, als onafhankelijke vrouw.
Tsjor
Zelf koken
Zelf een gezonde maaltijd maken/opwarmen dat kunnen ze al best snel.
Paar keer oefenen in de vakantie en vanaf groep 8 moet dat lukken.
Hier traint dochter ook op onhandige tijden. Ze eet voor de training vaak een tosti of broodje gebakken ei en dan eten we na de training om een uur of 8 onze warme maaltijd. Of ik warm het op in het hokje van de beheerder en zij eet in de auto.
Ik heb inmiddels een uitgebreide collectie gezonde makkelijk op te warme maaltijden. En voor nood staan er potnoodles en rauwkost.
Ja, maar (Tsjor)
zoals je het nu schrijft, als aanmoediging om actief de regie over je eigen leven (weer) op te pakken, klinkt het heel anders. Ik vond je eerdere post nogal aanvallend en veroordelend klinken. En - en dan spreek ik even volledig voor mezelf - schiet heel erg in de verdediging als ik me (naar mijn gevoel onterecht) aangevallen voel. Dat werkt contraproductief bij mij. Vandaar mijn stekelige reactie. Erkennen dat TS haar wereld ineens op zijn kop staat en dat ze dus zeer terecht emotioneel reageert en van daaruit haar aanmoedigen om weer op te staan en de zaken voortvarend aan te pakken zou weleens beter kunnen werken. Nou ja, bij mij in ieder geval.
En ik blijf erbij
dat als je een relatie hebt waar ook kinderen uit zijn voortgekomen, je bij scheiding voorlopig ook voor elkaar verantwoordelijk blijft. Omdat de andere ouder alleen maar goed voor de kinderen kan zorgen als het met die ander ook goed gaat. En daarmee zeg ik niet dat je eeuwig voor elkaar verantwoordelijk bent, maar ik vind wel dat je als meestverdienende partner de ander de tijd moet gunnen om zich aan te passen. Als je wereld is ingestort is solliciteren niet gemakkelijk. Dat ik destijds zo ontzettend snel een andere baan heb gevonden was al heel bijzonder, als je thuisblijfmoeder was is het zo ongeveer ondoenlijk om op stel en sprong een fatsoenlijk betalende baan te vinden.
En natuurlijk is het verstandig(er) om economisch onafhankelijk te zijn, de praktijk is toch nog steeds vaak dat mensen samen (!) besluiten dat de een parttime werkt en veel thuis is bij de kinderen en de ander fulltime werkt om het geld binnen te halen. Zo’n afspraak kun je niet per direct eenzijdig opzeggen, vind ik.
En blijkbaar ben ik daar niet alleen in, mijn man was ook bereid om pa te betalen om die reden, terwijl dat financieel niet noodzakelijk was. Belofte maakt schuld tenslotte.
En zo’n situatie, waarin de relatie door een partij, onverwacht, wordt opgebroken vind ik heel anders dan wanneer je samen concludeert dat het niet meer gaat. Dan kun je samen een plan trekken om zo snel mogelijk op een prettige manier uit elkaar te gaan.
Al je wensen zijn al verhoord
In al jouw wensen is al voorzien Pennestreek. Sterker nog, je hebt het parlement en de wet en de hele samenleving aan je zijde. Alleen: het is bij wet geregeld voor een huwelijk. Als mensen zelf een relatie in elkaar gaan knutselen met een samenlevingskontrakt (zoals al mijn kinderen), dan wordt er geen rekening gehouden met wat...als.
PA zeg je, ja, dat is de oplossing. 12 jaar krijg je om te wennen. Niet niks toch? Alleen kan TS daar geen aanspraak op maken, omdat ze niet getrouwd is. Zie verder mijn verhaal over romantiek en bezit.
Tsjor
Oh nee, een wens niet
'En zo’n situatie, waarin de relatie door een partij, onverwacht, wordt opgebroken vind ik heel anders dan wanneer je samen concludeert dat het niet meer gaat.' Er wordt gelukkig niet meer geredeneerd vanuit 'schuld' bij een echtscheiding. en ik hoop ook niet dat dat terugkomt, want dan is degene die het eerste iets zegt ook meteen de schuldige.
Tsjor
schuldige
Nee, niet de eerste die 'iets' zegt - je bedoelt daarmee denk ik degene die de scheidingsmelding doet.
Er zijn geen schuldigen en geen slachtoffers bij een opgebroken relatie. Wel zijn er zwijgers, vreemdgangers, misbruikers, midlifers, vluchters, narcisten, verlaters - en daartegenover staat dan een partner die in veel gevallen totaal niet volgt wat er gebeurt. De bekende 'donderslag bij heldere hemel'.
Als een breuk hiermee start, begin je al op min twintig. Emotioneel en anderzins. Dat is waar Pennestreek op doelt.
Precies
moederziel. Ik heb het nergens over schuld. Ook in onze situatie lag er een (flink) deel bij mij. Maar ik had graag eerder geweten dat hij zo ongelukkig was, blijkbaar. Nu stond ik inderdaad mijlenver achter. En dan is het gewoon (ik spreek weer voor mezelf) bijna onmogelijk om me zo op te stellen in de scheiding als je hierboven steeds schetst.
Ik snap heus dat je heel zinnige dingen zegt, maar ik bracht het gewoon niet op. Pas toen na 1,5 jaar worstelen man eindelijk echt de knoop had doorgehakt (of dat dacht) had ik intussen ook lang genoeg aan het idee kunnen wennen en aan mezelf kunnen werken om die scheiding soepel te regelen, dat had ik eerder niet gekund.
En dan helpt het (nogmaals, bij mij) niet om dan met een soort veroordelend vingertje te zwaaien en te vertellen hoe het had gemoeten. Wat wel heeft geholpen zijn de reacties waarin mijn gevoel erkend en begrepen werd. Met daarnaast goede raad over hoe je dingen aan kunt vliegen en mijn eigen rol in communicatie. Maar die erkenning, die was belangrijk. Want het is echt een aardbeving, waarbij in je hele straat geen gebouw meer overeind is gebleven, en in die puinhoop moet je dan van de een op de andere dag een nieuw bestaan opbouwen. En een beetje snel graag. Dat lukt dus niet. Of lukte mij niet.
Even over tijd
Ja, je hebt tijd nodig om de echtscheidingsmelding te verwerken. In het geval van TS ging er ook iets aan vooraf: hij kondigde eerst al aan, dat hij twijfelde. Daarna ging het voor TS te snel. Blijkbaar heeft ze de ernst van die eerste opmerking niet echt begrepen en dacht ze dat het met wat meer inzet (van zijn kant) wel over zou gaan. Ze ontkende zijn ernst: ik wilde nog wel doorgaan.
Het zou een aparte analyse vragen om te ontdekken hoe het komt dat vrouwen zo lang (in de verhalen van moederziel en pennestreek) niet in de gaten kunnen hebben hoe het met hun partner gaat.
Dat beiden op gelijke wijze het besef delen dat er een einde aan de relatie komt is vaak het eerste doel van een mediationproces. Het is niet zo dat je ervan uit moet gaan dat beiden op hetzelfde moment dezelfde conclusie trekken. Vaak is de een al eerder bezig met de gedachten, zonder die uit te willen spreken, om de ander niet te kwetsen. Of om goede voorbereidingen te treffen, zoals hier vaak aan vrouwen geadviseerd wordt. Een gelijktijdig besef is een mooie wens, maar sluit meestal niet aan bij de realiteit.
Het leek er even op alsof je wilde zeggen dat de 'zwijgers, vreemdgangers, misbruikers, midlifers, vluchters, narcisten, verlaters' van Moederziel meer verplicht zijn om hun krengen, kletstantes, labielen, borderliners, bitches, tranentrekkers en zeurpieten financieel tegemoet te komen (betalen) dan die enkele andere, die samen met zijn vrouw in een goed gesprek tot de conclusie komt dat het nu voorbij is. Dat is niet zo. Er staat geen straf op vreemd gaan of op het be"eindigen van een relatie.
Er zijn wel afspraken gemaakt over de zorg naar elkaar toe als het zo geregeld is dat de een meer verdient dan de ander (PA) en daar is ook een tijdspad voor gegeven (12 jaar).
Tsjor
Actief de regie weer oppakken
Nog even ter aanvulling: mijn opmerkingen over de emotionele opwelling en de man buiten zetten gaan niet over de vraag of iemand dar langer of korter mee moet wachten, maar over het gegeven, dat je zelf ook op dat moment de regie in handen hebt gehad. Idem met niet trouwen (ik wilde wel.....) Idem met meer thuis blijven (voor de kinderen....ja, hij ook een dag blijkbaar, maar jij bent niet 3 dagen 9 uur gaan werken).
Die regie is nooit uit je handen geweest, je was er altijd bij. Juist dat ontduiken van je eigen aandeel als volwassen, onafhankelijke vrouw in de situatie zoals die nu is irriteert mij, zeker als de negatieve gevolgen alleen maar op het conto van de ander worden geschoven.
Tsjor
Nou
maar zo’n man was daar toch ook bij, bij het maken van die afspraken? En die was er toch ook bij toen hij zich realiseerde toch niet blij te zijn met de regeling zoals die was? Dan kun je je mond houden en doorbuffelen en ondertussen je vrouw met steeds andere ogen gaan bekijken (profiteur, lekker makkelijk alleen het huishouden doen, saaie huismus, geen ambitie, noem het allemaal maar op). En natuurlijk merkt zo’n vrouw dat, dat er wat verandert, er een afstand ontstaat. Maar ondertussen neemt zo’n man dan dus ook geen verantwoordelijkheid voor de situatie, die verantwoordelijkheid leggen ze compleet neer bij de vrouw. En dat is waar het mij om gaat.
Tsjor
Eerst maar eens wat reacties op wat jij allemaal schrijft. Ik vind dat ik daarin op veel punten heel negatief wordt neergezet, ik begrijp niet zo goed waar dat vandaan komt.
"Blijkbaar heeft ze de ernst van die eerste opmerking niet echt begrepen en dacht ze dat het met wat meer inzet (van zijn kant) wel over zou gaan. Ze ontkende zijn ernst: ik wilde nog wel doorgaan."
Ik heb de ernst van de situatie op dat moment helemaal niet ontkend. Natuurlijk ben ik op het moment dat hij dat vertelde erg geschrokken maar omdat hij twijfelde en gezegd heeft dat hij er aan wilde werken om het weer "goed" te krijgen ben ik juist degene geweest die er heel druk mee bezig is geweest. Hij heeft toen niet direct aangegeven dat hij er eigenlijk al helemaal klaar mee was, anders had ik er toch geen moeite meer voor hoeven te doen?
"Nog even ter aanvulling: mijn opmerkingen over de emotionele opwelling en de man buiten zetten gaan niet over de vraag of iemand dar langer of korter mee moet wachten, maar over het gegeven, dat je zelf ook op dat moment de regie in handen hebt gehad. Idem met niet trouwen (ik wilde wel.....) Idem met meer thuis blijven (voor de kinderen....ja, hij ook een dag blijkbaar, maar jij bent niet 3 dagen 9 uur gaan werken).
Die regie is nooit uit je handen geweest, je was er altijd bij. Juist dat ontduiken van je eigen aandeel als volwassen, onafhankelijke vrouw in de situatie zoals die nu is irriteert mij, zeker als de negatieve gevolgen alleen maar op het conto van de ander worden geschoven."
Dit begrijp ik niet goed. Ja, we wilden allebei trouwen, maar het is er niet van gekomen, het was voor mij belangrijker dan voor hem maar we wilden het wel allebei.
ja, we hebben samen een verdeling van werken en thuis blijven gemaakt, waarbij het gegeven dat een van onze kinderen een vorm van autisme heeft zeker meegespeeld heeft in het minder werken. Hij was niet gebaat bij buitenschoolse opvang of steeds een andere opvang. Opa en oma werden wel ingezet, maar die waren vertrouwd met de situatie. Niet bij iedere baan is het mogelijk om langer dan 8 uur op een dag te werken.
Het enige wat ik mezelf nu afvraag is of ik hem inderdaad niet te snel buiten heb gezet, maar dat was in mijn ogen op dat moment de enig mogelijke oplossing. Ik was te zeer gekwetst en voelde mij te zeer verraden door zijn leugens om er wel aan te willen werken maar het gewoon niet doen om nog langer met hem onder een dak te kunnen wonen. Het zou in eerste instantie ook niet voorgoed zijn, maar in ieder geval voor een paar dagen. Omdat de situatie er niet beter op werd, is er besloten dat hij weg bleef, maar we hebben zeker overwogen om na een paar dagen te evalueren en eventueel toch nog tijdelijk onder een dak te blijven.
Hoe kom je erbij dat de regie nooit uit mijn handen is geweest? Ik was er zeker bij, maar heb geen invloed gehad op zijn toezeggingen van willen werken aan de relatie en het niet doen. Ik ontduik mijn eigen aandeel helemaal niet, ik heb er tot het moment van "het huis uitzetten" positief in gestaan, hij niet. In onze relatie hadden wij samen de regie, over alles!
Ik heb overigens ook heel veel positieve dingen uit jouw reacties gehaald maar krijg nu het gevoel dat het allemaal en geheel mijn eigen schuld is, ik begrijp die ommezwaai niet goed. Misschien bedoel je het niet zo, maar dat hoor ik dan graag.
Mara
Overige reacties
Allereerst iedereen hartelijk bedankt voor de reacties. Het is fijn dat er mensen met je meeleven en tips/adviezen kunnen geven, al zijn die helaas vaak uit eigen ervaring...
Ik heb inmiddels de site get-real ook bekeken, ik heb zelf veel op midlifecrisisweb.nl gelezen. Ook al blijft hij ontkennen, als het alleen aan mij zou liggen zou hij met de rest van zijn familie gewoon contact houden, maar hij is zo veranderd dat ik niet geloof dat het alleen aan onze relatie ligt. Ook het moment van begin van twijfel wijst meer op een MLC. Dat maakt voor het verdere verloop nu niet veel meer uit overigens.
Mijn eerste prioriteit is nu mijn inkomen vergroten. Dan kan dit huis in de verkoop en kan ik ergens een hele nieuwe start maken. De situatie met de buurvrouw (ik weet nog steeds niets zeker maar mijn vermoeden wordt steeds groter) maakt het voor mij op dit moment een aantrekkelijker vooruitzicht om weg te gaan dan te blijven, ondanks dat ik hier verder heel prettig woon en verder leuke buren heb.
Met de situatie met de buurvrouw weet ik geen goed raad. Moet ik haar confronteren met mijn vermoedens? Van de week deed ze heel aardig, vanavond kwam ze met een weekendtas naar buiten, zag mij en ging gelijk weer naar binnen (omdat ze naar ex-partner ging??). Ik vind het een vreselijk idee.
Verder is er nog iets waar ik over na moet denken. Er is iets feestelijks gepland door zijn familie in een weekend dat ze bij mij zijn. Hij wil graag dat weekend ruilen. Nu zou ik daar in sommige situaties niet eens over hoeven na te denken en dat zonder meer doen. Nu heeft die kant van zijn familie mij ontzettend laten vallen en niets meer laten horen na onze breuk terwijl ik daar toch ook 22 jaar bij gehoord heb. Dat heeft mij erg gekwetst en ik weet gewoon niet of ik wel wil ruilen. Ik gun het de kinderen zeker wel dat zij daar naar toe meegaan maar ik vind het vervelend dat hij er maar vanuit gaat dat ik wel wil ruilen terwijl hij zelf nergens aan mee wil werken. Het kan zijn dat ik zelf dat weekend ook iets heb waar ik de kinderen mee naar toe wil nemen, maar dat is nog niet zeker. Maar ik wil zeker ook niet overkomen als de rancuneuze ex-partner...
Met een ander deel van de familie heb ik nog gewoon goed contact en dan zou ik er echt geen twee keer over na hoeven te denken.
Ik wil nog even iets toevoegen aan mijn reactie op Tsjor.
"Als mensen zelf een relatie in elkaar gaan knutselen met een samenlevingskontrakt (zoals al mijn kinderen), dan wordt er geen rekening gehouden met wat...als."
Ik voel het niet als zelf een relatie in elkaar knutselen met een samenlevingscontract. Het is een officieel document, door een notaris opgemaakt. Dat je die eigenlijk om de paar jaar moet evalueren en eventueel herzien lijkt mij bij nader inzien wel een goed idee. Maar nogmaals, ik ben deze relatie niet aangegaan om deze ooit weer te verbreken, ik wilde oud worden met hem, net zoals hij oud wilde worden met mij.
Maar voor nu, ik zorg goed voor mijzelf en de kinderen, plan in mijn kinderloze weekenden leuke dingen voor mezelf, met of zonder mensen om dat mee te delen. Ik ga echt wel stapjes vooruit, maar dender soms net wat harder weer terug naar beneden...
Ik ga een volgende keer nog wel wat verder in op jullie reacties, ik waardeer de meeste input zeker!
Mijn allergie
Mara, mijn reacties gaan ook over de mensen die reageren op jou. En ik weet al heel lang, dat steunen en empoweren het fijnste gevoel geeft. Ik ben alleen allergisch voor alle reacties die het stramien volgen: ik heb alleen het goede voor ogen , vooral voor de kinderen, maar hij... .
Het is zeker opmerkelijk dat hij ook met familie de kontakten verliest. Het kan ook allemaal echt te maken hebben met rouw en alles wat daarbij komt kijken.
Wat betreft de kinderen, ik zou ze laten gaan. Je gaf al aan dat je vond dat hij te weinig deed naar de kinderen toe. Dus alles wat hij wel doet lijkt me toe te juichen. En een familiefeest kan daarin belangrijk zijn.
Tsjor
Mara
Ik vind het knap hoe je manoeuvreert. Je lijkt de situatie goed te overzien, nuchter maar realistisch. Verdedig jezelf niet te veel, dat is niet nodig. Veel lezers hier zullen precies jouw verbijstering over je vriend en zijn ‘nieuwe ik’ herkennen. Mijn ervaring is ook dat er veel mensen zijn die zich helenaal niets kunnen voorstellen bij zo’n bizarre metamorfose. En die de moeite die je daarmee hebt afdoen als gezeur, rancune, slechte verwerking, manipulatie, ontkenning. Ik heb daar veel last van gehad, vooral hier op dit forum waar ik vooral steun zocht maar soms echt werd afgebrand.
Weet dat er ook genoeg mannen en vrouwen zijn die uit eigen ervaring weten wat je doormaakt.
Over je kinderen: ik zou zelf nooit een familiebezoek in de weg staan, ook niet als de kinderen eigenlijk bij mij zouden zijn. Pas als ze zelf zouden aangeven er geen trek in te hebben, zou dat een reden zijn om het nog eens te bekijken. Maar verder zou ik ze lekker laten feesten. Leuk toch juist voor ze?