Vriend wil uit elkaar zonder reden
Hallo allemaal,
Dit is mijn eerste bericht op dit forum, ik heb wel al veel draadjes gelezen over dit onderwerp maar iedere situatie is toch weer anders en uniek.
Graag wil ik jullie mijn situatie voorleggen en jullie adviezen vragen.
Mijn vriend en ik zijn ruim twintig jaar bij elkaar, we hebben twee pubers.
Nu heeft hij laatst aangegeven dat hij twijfelde over onze relatie. We hebben toen afgesproken om er samen aan te werken om de relatie te redden. Hij heeft echter kort geleden gezegd dat hij toch wilde stoppen en er eigenlijk al vanaf het moment dat hij heeft gezegd dat hij twijfelde er niets meer aan gedaan heeft.
Er is geen ruzie, er is geen ander. Hij denkt na al die tijd dat een ander type beter bij hem zou kunnen passen. Hij is niet ongelukkig met mij. Ik wil graag samen kijken of we er samen gelukkiger uit kunnen komen maar elke vorm van communicatie eindigt in een onaardige geïrriteerdheid. Relatietherapie heeft volgens hem geen zin.
Ik heb het idee dat hij erg met zich zelf in de knoop zit en dat afreageert op onze relatie.
Wat moet ik nu toch doen? Ik ben wel nog erg gek op hem en hoop dat we er samen uitkomen.
dus
Als die relatie niet meer bestond had hij ons direct nog een kans gegeven...….. uh
Wie geeft wie een kans?
Ik snap dat je vooral voor je jongens hoopt dat het gezin als geheel kan blijven bestaan ofwel hersteld worden. Maar ik krijg het koud bij het idee dat je je zo afhankelijk en nederig opstelt voor je man.
Juf Ank
Lees alsjeblieft even mijn bijdrage #667 in het draadje Verder na ontrouw. Dan hoef ik het niet opnieuw te typen 😉.
Geldt ook voor jou, Mara.
Sterkte, het is allemaal vreselijk verwarrend...
Mwah
Afhankelijk en nederig vind ik Mara niet. Wel afwachtend. Ik denk dat ze ook zelf moet nadenken of ze verder wil met hem. En hoe. Die keuze ligt niet alleen bij hem.
Maar ik snap wel dat het voelt alsof hij de sleutel in handen heeft. Zij heeft er immers niet voor gekozen de boel overhoop te gooien. De wens om terug te gaan naar de oude situatie, het fijne gezin, is vanzelfsprekend groot, maar volgens mij niet realistisch. Er kan hooguit iets anders voor in de plaats komen dat hopelijk ook goed of beter is.
pennestreek
Ik weet wat jij ervan vindt. We zijn het niet eens met elkaar, denk ik. Maar dat maakt verder niet uit, het is jouw leven, ik respecteer ieders keus.
Dat schrijf je anders niet
Je krijgt het er koud van, van het idee dat ze zich zo afhankelijk en nederig opstelt. Maar dat is jouw perceptie. Ik wil dus juist laten zien dat het niet nederig en afhankelijk hoeft te zijn, maar dat het ook een bewuste keus kan zijn, om hem de tijd en ruimte te geven. Een beetje zoals je een kind de ruimte geeft om fouten te maken en daarvan te leren en er door te groeien.
Nederig?
Ik vind niet dat ik me nederig en afhankelijk opstel. We hebben een goed gesprek gehad, waarbij ik hem aan onze waardevolle relatie en gezin heb herinnerd. Hij ziet dat nu zelf ook in, wat hij tot voor kort niet (meer) kon. Alleen is de situatie nu eenmaal zo dat hij met buurvrouw is. Maar dus wel met twijfel. Hij is echt de enige die de keuze kan maken om voor ons en ons gezin te gaan. Waarbij we in gesprek moeten blijven en er tijd en energie in moeten steken, om te kijken wat er weer kan.
Hij ziet dat ook nog steeds als mogelijkheid. En daarom twijfelt hij. Aan buurvrouw, aan ons.
Ik kan met hem praten, voor- en nadelen bespreken. Buurvrouw weet niet dat hij bij mij geweest is en hij gaat dat ook niet vertellen. Dat zegt toch ook wel weer iets. Vanochtend hebben we al even contact gehad via de app, geen hoogdravende dingen, gewoon even contact.
Ik ga echter wel gewoon door met de dingen waar ik mee bezig was. Zodat ik niet, wanneer de keuze toch niet op ons gaat vallen, weer helemaal opnieuw moet beginnen met alles. Ik vind dat niet nederig of afhankelijk. Maar hoopvol op een betere afloop dan tot voor kort gedacht. Ook op een betere afhandeling wanneer het niet meer goed zou komen.
Pennestreek, ik heb jouw post #667 gelezen. Heel herkenbaar en zo voelt het voor mij ook.
Ik blijf wel hopen op een goede afloop, met een (betere) relatie met hem, voor ons als gezin. Het is nu een kwestie van geduld hebben...
Mara
maar
Je ex heeft ook nog een andere optie: namelijk om even helemaal op zichzelf te zijn. Hij hoeft niet perse nu te kiezen tussen jou of de buurvrouw, maar kan ook een time-out van beide relaties nemen. En dan ergens alleen gaan zitten om te denken en voelen wat hij nou eigenlijk verder wil.
Dat zou verreweg het eerlijkst zijn tegenover alle betrokken.
Lieve Mara
Je weet hoe begaan ik ben met jou en de situatie waarin je zit. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat je vriend dit allemaal wil achterlaten. Jullie mooie gezin, de kinderen, wat jullie samen delen en hebben meegemaakt.
Ik zeg je eerlijk dat ik het ook koud krijg van je laatste postings. Niet omdat ik je nederig vind, maar omdat ik de verlammende hoop herken die erin zit. Hij zal op een goed moment gaan inzien welke grootse fout hij maakt. Die hoop. En de hoop dat hij onvoorwaardelijk kiest voor jou en jullie kinderen. Hoop is in deze situatie een hele slechte raadgever.
Wat zou je beste vriendin aanraden in dit geval? Waarom neem je genoegen met een partner die niet vol voor jou wil gaan? Waarom wacht je en neem je niet zelf een besluit? waarom leg je de sleutel in handen van je vriend? Dit zijn allemaal vragen die je goed moet onderzoeken voor jezelf.
Soms, heel soms, blijkt iemand op een dwaalspoor. En eenmaal uitgedaald keert die iemand weer terug in het liefdevolle nest. Jouw vriend twijfelt. Aan jou, en zelfs aan een leven met jullie 'moeilijke' kinderen (ook daar krijg ik het ijskoud van trouwens). Jouw vriend is niet verdwaald, maar met zijn volle verstand uitgecheckt.
Ik kijk van grote afstand naar wat jij hier vertelt. En ik herken jouw hoop en diepe verdriet. Je houdt van je vriend en van de vader van je kinderen.
Maar ik kijk ook met grote afstand naar die man waar jij van houdt. En ik (mijn persoonlijke mening dus) zie een egoïstische vent die de verantwoordelijkheid niet wil, die gaat voor een makkelijker (niet per se gelukkiger) leven met buurvrouw, die jou laat bungelen en zijn kinderen in totale verwarring laat. Buurvrouw weet niet van jullie gesprek. Jij wist eerst niet van hun. Hij eet van 2 walletjes en draait en verzwijgt.
Als je mijn beste vriendin was, gaf ik je een schop onder je achterste om hem met de snelheid van het licht achter je te laten en een leven aan te gaan dat je verdient. Je bent een slimme, leuke vrouw en je verdient meer dan zo'n lapzwans.
Ik weg niet dat vreemdgaan een dealbreaker is. Ik zeg wel dat iemand die mensen die van hem houden zo aan een dun lijntje houdt, geen relatiemateriaal is.
Nu weer terug naar jou. Stop met je afvragen wat hij wil. Hij wil in dit fijne niemandsland blijven. Dan heeft hij alles! Stop met je best doen. Je gaat hier stuk aan. En stelt dat je hem terug 'wint'. Is dat de bonus die je verlangt? Een man die liever ergens anders was dan bij jou en zijn gezin?
Lieve Mara, ik geef je virtueel die schop onder je jeweetwel. Komop dame, je bent beter dan dit! En als hij terug wil, mag hij hopen dat je nog een plekje voor hem hebt in je mooie leven. Daar ga je dan nog eens rustig over nadenken.
Vragen
' Waarom wacht je en neem je niet zelf een besluit? waarom leg je de sleutel in handen van je vriend? Dit zijn allemaal vragen die je goed moet onderzoeken voor jezelf.'
Volgens mij heeft Mara een besluit genomen, twee zelfs:
1. Ik blijf wel hopen op een goede afloop, met een (betere) relatie met hem, voor ons als gezin.
2. ' Ik ga echter wel gewoon door met de dingen waar ik mee bezig was. Zodat ik niet, wanneer de keuze toch niet op ons gaat vallen, weer helemaal opnieuw moet beginnen met alles.
Alleen de vraag of 1. mogelijk is, dat heeft ze niet zelf in handen.
Het kan best zijn, moederziel, dat jij een zodanig beeld van de man in kwestie hebt, dat je denkt dat de hoop waar Mara het over heeft bij voorbaat kansloos is, je zegt het eigenlijk nog sterker: je vindt dat hij het niet waard is, maar gelukkig mag iemand zelf beslissen met wie hij/zij het leven deelt, Mara heeft al wat jaren ervaring met hem, zij kent hem beter dan jij en ik. En er is geen keurmerk voor geschikte partners.
Maar als de twijfel te lang duurt, dan zou ik me inderdaad afvragen of het niet beter is voor hem, buurvrouw, Mara en de kinderen, dat hij zich even terugtrekt op een eigen stekkie. Ik dacht dat hij ook een eigen woonplek had. Of is dat niet zo? Het moet in elk geval geen ' beste vrouw' -wedstrijd worden.
Tsjor
Tsjor
Oei...
Jippox, ook die mogelijkheid is er nog. Misschien dat hij daar de komende dagen ook mee bezig is, ik weet niet hoe vaak hij buurvrouw nu ziet. Ik heb dat wel ook opgenoemd.
Moederziel,
Ik weet inderdaad dat jij begaan met mij en mijn situatie. Ik begrijp en waardeer ook zeker wat je schrijft.
Het is ook allemaal heel dubbel en moeilijk. Zoals hij gisteren was, zo kende ik hem weer. Zo was hij altijd. Met hem zoals hij gisteren was, durf ik zo de stap te zetten naar opnieuw een relatie. Niet naar zoals de relatie was, maar een nieuwe, betere versie daarvan.
Als hij is zoals hij de laatste tijd was, dan wil ik dat zeker niet. Dan is hij uitgecheckt, bij ons, bij de kinderen. Dan is alleen hij belangrijk..
Hij is nog maar sinds kort weer terug in de werkelijkheid. Hij is nog bezig om het allemaal te overzien. Hij heeft spijt en zou dingen anders gedaan willen hebben, meer praten, eerder praten. Meer dingen echt samen doen. Ik zag echt aan hem dat hij er heel erg mee zit. Juist daarom snap ik zijn twijfel. Buurvrouw is nu zijn maatje, maar de kinderen en ik zijn opeens ook weer in beeld.
Natuurlijk ben ik het helemaal met je eens dat ik iemand verdien die vol voor mij gaat. Ik denk echter dat hij, indien hij die stap zet, dat ook weer volledig gaat doen. Hij heeft even tijd nodig om het weer op een rij te krijgen.
Ik ga intussen ook gewoon verder met mijn huidige leven, ander werk zoeken, financiële mogelijkheden voor het huis hoor ik volgende week.
Mocht hij niet voor mij en ons willen gaan, dan is dat zijn keuze. Dan heb ik echter wel hoop dat de afwikkeling van het uit elkaar gaan een stuk beter zal verlopen.
Ergens op de wereld loopt iemand rond met wie ik het geluk weer ga vinden. Is hij dat niet, dan niet. Voor nu hoop ik echter dat hij dat wel zal zijn. Ook voor de kinderen. Voel ik mij dan tweede keus? Op dit moment niet. Hij maakt de keuze om wel of niet voor mij te kiezen en met mij wel of niet door te gaan.
Het zou een ander verhaal worden wanneer buurvrouw de relatie beëindigt. Dan heeft hij niet zelf gekozen, maar is er voor hem gekozen, dan zal het zeker anders zijn.
Ik zag gisteren echt aan hem dat hij het moeilijk had. De lol die we als gezin hadden, de kinderen wel weer veel zien, mij als partner hebben. Hij heeft wel zijn waardering naar mij toe uitgesproken. Ik begrijp wel dat het lastig voor hem is.
Buurvrouw zonder verdere verplichtingen, lang leve de lol, maar daardoor minder contact met de kinderen, of mij en het gezin, waar hij dan ook wel weer veel liefde en plezier van terug krijgt maar met verantwoordelijkheden..
Het is natuurlijk ook nog maar de vraag of het uiteindelijk weer gaat werken tussen ons, maar wanneer we het niet proberen, weten we het zeker niet.
Afhankelijk? Nee, zo voel ik dat niet. Mijn leven gaat sowieso door, met of zonder hem (op dit moment het liefst met..)
Hoopvol? Jazeker. Het liefst met een relatie als afloop, anders een goede afwikkeling van het einde daarvan.
Mara
Tsjor
Jouw reactie is waarschijnlijk net gekomen toen ik al aan het typen was...
De twee besluiten kloppen. Nummer 1 heeft mijn voorkeur maar heb ik niet zelf in de hand.
Ik denk dat het niet bij voorbaat kansloos is, nu hij weer zich zelf geworden is. Dan zou ik er niet aan beginnen.
Hij heeft een eigen woonplek. Hij was echter vaak bij buurvrouw, of zij bij hem. Ik weet niet hoe dat op dit moment is. Ik wil ook zeker geen wedstrijd met de buurvrouw aangaan. Wij zijn niet te vergelijken en de situatie waarin wij zitten ook niet (iemand zonder verplichtingen, lang leve de lol of de moeder van je kinderen, met verplichtingen en verantwoordelijkheden).
Mara
Kinderen
De keuze lijkt nu te zijn : "hij kiest voor de buurvrouw, of hij kiest voor ons." Dit vind ik een denkfout. De keuze gaat tussen de buurvrouw en jou. En de kinderen worden daarin meegezogen.
Nu er weer normaal contact is, lijkt het mij hoog tijd om de kinderen op de eerste plaats te zetten. Wat voor een vader wil hij zijn? Welke mogelijkheden ziet hij? Wat wil hij als gezin blijven delen? Laat hem daarover nadenken. En jij ook. Los van jullie liefdesleven, buurvrouw of niet.
Wat zijn relatie met jou betreft, daar zou je zelf misschien ook nog eens over na moeten denken. Heb je echt de keuze gemaakt, zoals Tsjor hem hier neerzet, of hou je vast aan wat er was? Als hij straks aanbelt en zegt: "ik heb er lang over nagedacht en ik wil toch liever met jou verder dan met de buurvrouw." word je daar dan echt blij van?
Of hoor je liever: "ik ga afstand nemen van jullie allebei, maar wil vooral goed contact blijven houden met de kinderen."?
Mara
Ook wij typen gelijktijdig. Ik wil nog even toevoegen dat ik wel vind dat je (voor zover ik het zie) erg verstandig omgaat met deze nieuwe realiteit.
nee
Nederig was geen goed woord ervoor, sorry.
Maar k vind het toch wel een afhankelijke opstelling. Je wacht totdat hij een keus kan maken en laat daarvan afhangen hoe je verdere leven eruit gaat zien.
En ja, Pennestreek, als het een serieus iets is en iemand heeft tijd nodig om een bewuste keus te maken dan is het misschien juist heel sterk om iemand die ruimte te kunnen geven.
Maar ik krijg zo sterk het gevoel dat deze vrouw niet serieus genomen wordt door haar man, met al haar gevoelens; de pijn het verdriet de angst en twijfel over de toekomst. Hij doet maar wat; vreet van twee walletjes door haar aan het lijntje te houden en de buurvrouw ondertussen weer niet op de hoogte te brengen van dat contact...
Het riekt naar misbruik en egoisme. Net als in het verhaal bij moederziel: een man die totaal met zichzelf bezig is en geen oog heeft voor hoe dat voor zijn exvrouw is, zelfs niet hoe zijn kinderen zich moeten voelen. De vanzelfsprekendheid waarmee hij verwacht dat de hele wereld zich aanpast aan hem...
Flapdrol
Ik vond het eigenlijk het meest schokkend dat hij het bij de buurvrouw gezelliger vindt omdat daar geen kinderen zijn. Lekker de tijd voor elkaar. Dat zal toch niet echt de reden zijn voor een scheiding, want dan ben je wel echt een flapdrol. Als je kinderen krijgt weet je dat je minimaal 18 jaar niet op het eerste plan komt.
MLC
De term is hier al vaker voorbij gekomen, en ik denk dat de ex (?) van Mara een vergelijkbaar iets doormaakt. Hij schrikt alsnog terug voor zijn verantwoordelijkheden als vader. Hij heeft die beslissing destijds te gemakkelijk genomen, en nu blijken de kinderen ook nog eens geen standaardmodellen te zijn en dat maakt het extra moeilijk. Hij twijfelt aan zichzelf en aan zijn vermogen een goede vader te zijn. Vraagt zich af wat hij nu eigenlijk zelf verder wil. En daarin zit volgens mij de parallel met de MLC. En wat kenmerkt nu het gedrag van mensen met een MLC? Het alleen maar met zichzelf bezig zijn. Dus het verbaast me niets van hem, dat hij niet ziet (wil zien) wat hij Mara en de kinderen aandoet. Past helemaal in het patroon. Maar, positief punt is dat hij dat nu blijkbaar een beetje begint te zien.
Dus nee, natuurlijk neemt hij Mara niet serieus. Eet hij van twee walletjes. En dat is niet fraai, wel heel standaard gedrag. Geen enkele vreemdganger neemt de gevoelens van de bedrogen partner serieus, dus waarom dat wel verwacht wordt van deze man is mij een raadsel. Het is verstandsverbijstering in optima forma. Maar blijkbaar komt hij intussen tot zijn positieven. Ik vind dat een hoopvolle ontwikkeling.
Mara
Ik begrijp je nuances heel goed. En het voordeel van de twijfel dat je hem wilt gunnen. Dat is mooi en liefdevol. Ook dat herken ik 
Ik schrijf je misschien streng en gedecideerd toe, omdat het jou hopelijk helpt om alle kanten te blijven zien van wat hij doet. De onmacht, de twijfel, de (misschien?) liefde voor jou/jullie, zijn openheid - maar ook het egoïsme, het vreemdgaan, het gedraai, het meedogenloze tegenover jullie kinderen.
Je hoort mij niet zeggen dat hoop bij voorbaat kansloos is (ik ben van nature een rasoptimist!), ik zeg dat het een slechte raadgever is. Ik wéét dat het een slechte raadgever is. Jij bent in paniek omdat je wat zo waardevol voor jou is, aan het verliezen bent. En dan is het heel erg moeilijk om scherp te blijven en de situatie te kunnen bezien zoals deze echt is. Geloof me, ik herken het allemaal. En nergens ligt vast dat 'mijn' uitkomst ook de jouwe wordt, dus het kan nog alle kanten op. Dat is het goede nieuws.
Ik geloof zelf niet zo in mensen die plotseling uit een dikke mist ontwaken en opeens niet meer egoistisch zijn. Dat is in mijn beleving (en ervaring) ook niet de kern van een midlifecrisis. De kern van een mlc is zoals ik het zie dat men onvrede en onrust in zichzelf probeert te dempen of te ontvluchten door de externe factoren te veranderen. Ander lief, het roer om, ander leven, dat idee. Dat vluchten gaat in dusdanig blinde paniek dat ze inderdaad alleen maar bezig zijn met zichzelf. Egocentrisme ten top. Maar als je er goed naar kijkt, als je eráchter kijkt, zie je iemand die in blinde paniek alles om zichzelf heen probeert te veranderen in de hoop zo weg te blijven bij de kern die daadwerkelijk om verandering schreeuwt: hij/zij zelf. Het is een verdedigingsmechanisme voor mensen die de strijd met zichzelf niet aan kunnen. Zelfontwikkeling vraagt soms om pijnlijk werk dat moet worden gedaan. Kijken naar je mislukkingen, je verdriet, je verliezen. Niet voor niets wordt vaak gesteld dat achter een zogeheten midlifecrisis vaak een diepe depressie schuilgaat. Die komt alleen niet aan de oppervlakte doordat de vlucht het zicht erop ontneemt.
Nou ja, je volgt me wel.
Hoe het ook zij: jouw ex-vriend twijfelt nu. Misschien deed hij dat al die tijd al, maar zei hij het niet. Er zijn maar weinig mensen die zomaar vol overtuiging uit een lange relatie met kinderen stappen. Misschien begint zijn verliefdheid te luwen, misschien knaagt het schuldgevoel, misschien mist hij zijn kinderen, misschien alles tegelijk. En jij doet niet anders dan begrip tonen. Dat siert je, serieus, maar de vraag is of je hem ermee helpt. En jezelf.
Lieve Mara, ik kan je alleen maar zeggen dat ik hoop dat je zo nuchter mogelijk blijft kijken naar wat hij echt dóet. Niet alleen wat hij zegt. Het zijn de daden die echt spreken.
Hou je haaks xxx
En daarna
'Als je kinderen krijgt weet je dat je minimaal 18 jaar niet op het eerste plan komt.' Oké. En daarna? De oudste is bijna 18. Uit de beschrijving van Mara kwam naar voren dat hij juist iemand was die heel hard voor zijn gezin heeft gewerkt en gezorgd. Maar nu, nu zijn de kinderen bijna 18. En dan? Natuurlijk blijven ze op de eerste plaats komen, maar mag er daarna ook ruimte komen voor jezelf? En dan blijft het zorgen voor inkomen nog steeds een grote bepalende factor die je beperkt in het invullen 'van 'kiezen voor jezelf'.
Tsjor
Tsjor
Wat bedoel je nu precies?
Ik heb geen problemen met vreemdgangers. Kun je het elders beter hebben, prima ga ervoor. Maar voor je kinderen moet je blijven zorgen, en ik vind het echt niet kunnen om juist die kinderen als reden te noemen waarom je het minder leuk vindt bij je vrouw (hun moeder). Wel eerlijk, dus als je daar blij van wordt moet je vooral op zo’n man blijven wachten.
Probleem
Het zou zomaar kunnen zijn dat één van de problemen is dat man (na goed gezorgd te hebben voor zijn gezin: inkomen en zorg combineren tot maximale inspanning) nu aankijkt tegen de vraag: wat als de kinderen oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen, wat voor leven wil ik dan. die vraag ligt meestal niet zo onversneden op tafel, maar zit in allerlei andere zingevingsvragen. en dat kan getriggerd worden door het overlijden van een ouder, waardoor je plotseling vol zicht krijgt op je eigen volgende levensfase.
Als daar tegenover een partner staat die blijft vasthouden aan 'zorg voor de kinderen' als levensdoel en daar ook de meeste tijd mee bezig is, zeker ook de problemen van de kinderen steeds weer benoemt (die evident zullen zijn), dan zou zomaar de vraag naar boven kunnen komen: wil ik dat wel, wil ik wel verder met deze partner en met de kinderen op deze manier? Hoeveel ruimte is er om een andere manier te ontwikkelen, om een andere manier van levensvervulling te zoeken, zonder dat je daarbij de kinderen tekort doet (ik geloof niet dat hij dat wil doen).
Enerzijds kun je van hem vragen dat hij zich weer toewendt tot zijn gezin; anderzijds kun je ook van Mara vragen of zij zich kan toewenden naar een leven, waarin hun onderlinge relatie weer een plek krijgt, waarin niet alles meer draait om de kinderen, waarin ruimte is voor andere zingeving. een leven gericht op de toekomst dus, op de volgende levensfase.
Tsjor
Bultjes
Waar ik bultjes van krijg is dat hij jou vertelt dat hij niet tegen de buurvrouw (zijn nieuwe vlam en gesprekspartner voor nu) heeft gezegd dat hij weer in gesprek is met jou Mara. Dat moet een beetje stiekem. Hij is dus niet eerlijk. Nu niet naar de buurvrouw, en als het zo uitkomt zal hij dat niet zijn naar jou want daar ziet hij blijkbaar geen been in als hem dat uitkomt.
Je zegt hij is weer zichzelf geworden. Wat voor zelf is dat dan? Kan hij wel eerlijk zijn naar zichzelf? Verder eens met Triva. Het is voor hem niet een keuze of de buuf, of ‘ons’. Hij kiest welke relatie hij met de kinderen wil hebben (en moet dan afwachten of de kinderen dat ook (nog) willen). Wil hij een een betrokken vaderrelatie houden, dan is het volgende met of zonder welke partner hij verder door het leven wil (en moet dan afwachten of die partner dat ook wil, want dat is niet allemaal vanzelfsprekend meer).
Idd
Hij jokt nu tegen 2 vrouwen, verzwijgt en krijgt daar alle ruimte en gelegenheid voor omdat er 2 vrouwen op hem wachten. Niet een teken van betrouwbaarheid.
Nu kan ik me voorstellen dat Mara dat zwijgen tegen de buurvrouw een worst zal wezen en dat kan ik me voorstellen: karma! Maar een goed karaktertrekje of teken is het niet.
Ik weet het niet meer..
Ik heb jullie reacties allemaal heel goed gelezen. Mijn dank daarvoor. Het heeft mij wel aan het twijfelen gebracht. Jullie (andere) kijk op dingen heeft mijn positiviteit naar beneden gebracht. Dat is niet direct negatief hoor, eerder realistischer...
Misschien wil ik inderdaad te graag...
Vandaag weer een behoorlijk negatieve communicatie gehad. Hij stelde een vraag, waar ik niet direct naar zijn zin op antwoordde. Dat heeft toch tot een negatieve app-wisseling geleid. Dat was van beide kanten niet goed. Maar heeft mij wel weer met twee benen op de grond gezet.
Ik wil hem zo graag het voordeel van de twijfel geven, maar dat is nu wel weer een stuk lastiger. Moet ik dan wel willen om weer bij elkaar te komen? Gaat hij ooit weer helemaal eerlijk zijn? Daar lijkt het inderdaad niet op, ik zag het misschien allemaal iets te rooskleurig.
Als ik op elke vraag alleen maar direct ja mag zeggen omdat hij anders boos wordt en weer met modder gaat gooien, heeft hij ook geen respect naar mij toe.
Natuurlijk zou een hernieuwde relatie met hem anders worden dan die we hadden. Ja, Tsjor, ik sta zeker open voor een relatie waarbij wij zelf weer belangrijk zijn en niet alleen de kinderen. Graag zelfs. De kinderen blijven belangrijk, maar wij zelf zijn dat ook. Daar moeten we allebei van elkaar leren, de een om weer meer verantwoordelijkheid te nemen (hij) en de ander om meer los te laten en meer naar "ons" te kijken (ik). Maar dat zou goed moeten kunnen komen.
Voorlopig is het erg jammer dat het nu weer zo gaat en heb ik het gevoel 1 stap vooruit en 6 stappen te hebben gezet. Daar was hij het overigens wel mee eens, dat voelde hij ook zo.
Welke relatie hij met de kinderen wil?
Ik heb geen idee meer. Van de week zei hij dat hij ze miste en ze meer wilde zien. Nu blijkt dat wel weer alleen te zijn wanneer het hem uitkomt en wanneer ik niet meteen in stem ben ik de slechterik... Een alternatief werd gelijk afgewezen, dat kwam hem niet uit...
Wie of wat is dan belangrijker...
Ik heb in ieder geval weer genoeg stof tot nadenken. Kan ik hem ooit weer genoeg vertrouwen? Is hij ooit weer helemaal eerlijk?
Was afgelopen week een eenmalige opleving?
Wil ik dit allemaal wel of zet ik er zelf beter gewoon een punt achter?
Mara
App
"Vandaag weer een behoorlijk negatieve communicatie gehad. Hij stelde een vraag, waar ik niet direct naar zijn zin op antwoordde. Dat heeft toch tot een negatieve app-wisseling geleid."
Communicatie via app gaat vaak fout, zeker als er emoties om de hoek komen kijken. Vaak wordt wat de ander bedoelt of verkeerd opgepakt of tot in het extreme doorgetrokken.
Als er teveel emoties bijkomen dan afkappen en aangeven dat je dit liever mondeling doet.
Naar beneden
Ik wil je helemaal niet naar beneden praten, dat zou vreselijk vals aanvoelen.
Wel als beschermend stemmetje op je schouder zitten en je misschien laten zien wat jij in je hoop niet ziet.
Ik zie hier veel vrouwen worstelen en kronkelen om de man maar bij zich te houden. Gaan zichzelf voorbij en lijken zichzelf een deel van/de schuld te geven.
Wie weet was de gedeelde schuld zo in de relatie, maar niet in het vreemdgaan. Truzen als symptoom vind ik ook niet geweldig als excuus. Hij had kunnen praten, zingen, schrijven, weg kunnen rennen. Zoveel opties en ze kunnen er maar 1 bedenken. Je kunt er verzachtende omstandigheden bij bedenken om de afchuw te verzachten, maar stinken doet het.
Ik gun jou je geluk. Als dat is dat hij bij zinnen komt omdat je nog van hem houdt: geef hem niet de ruimte met haar te gaan, maar de ruimte om alléén na te denken en dan eerst bij jóu te komen praten.
Weest niet bang om hem kwijt te raken, of om hem weg te duwen. Hij moet zijn ruimte terug verdienen.
Als hij weg wil gaat hij toch wel, al hang je aan zijn broek.
Ja, daar is iedereen het hier wel zo’n beetje over eens
geloof ik: als hij weg wil, dan gaat hij toch wel. Wat jij nou wel of niet doet. Ik ben het daar niet mee eens.
En Boink, natuurlijk stinkt het, dat vreemdgaan. Maar ik zie het toch vaak als symptoom, niet als doel. Het is niet de bedoeling van die mannen (of vrouwen) om hun (ex)partner pijn te doen. Maar ze worden verliefd, en als je zelf wel eens verliefd bent geweest weet je dat dat hele rare dingen met je doet. Je ziet dingen niet meer helder. Ook niet wat je veroorzaakt met je gedrag.
Mijn man zei in die tijd tegen me dat hij behoefte had aan wat positiefs in zijn leven. En ging er even aan voorbij dat mjin hel toch net wat heter en dieper was dan de zijne. Maar dat had hij dus echt totaal niet door. Nu, nu we het toch samen proberen te rooien en we gesprekken hebben over wat ons pijn heeft gedaan en hoe het ons tot op de dag van vandaag beïnvloedt, nu pas ziet hij wat hij heeft gedaan, en schaamt hij zich vreselijk voor zijn gedrag.
Ik had het volste recht gehad natuurlijk om hem niet terug te nemen. Was ik dan op dit moment gelukkiger geweest? Ik denk het eerlijk gezegd niet. Dus hoe goed het ook klinkt, eisen stellen, op je strepen staan, het werkt gewoon nu niet als je toch de optie open wilt houden om door te starten.
Onvergeeflijk
'Truzen als symptoom vind ik ook niet geweldig als excuus.' Boink, je vindt het onvergeeflijk. Of je maakt er in elk geval een hele hoge rekening aan vast: 'Hij moet zijn ruimte terug verdienen.' Hoe, op welke manier en wanneer is het verdienen klaar, dat is onbepaald: een open rekening dus.
Dat maakt dit ongeloofwaardig: 'Ik gun jou je geluk.' Als het onvergeeflijk is is er geen andere optie dan scheiden. Dat is geen geluk.
Je huis uit moeten, onvoldoende inkomen hebben, geen recht op partneralimentatie, want een samenlevingscontract, geen zicht op een andere woning etc. Dat is geen geluk.
Als hij het terug moet verdienen krijg je een jarenlange verzuurde relatie vol spanningen. Ook dat is geen geluk.
Mara, als hij terug wil komen, zeg dan dat dat alleen maar kan als hij met je trouwt. Dan is de rekening in een keer voldaan, zijn de risico's van een scheiding veel minder en maak je allebei duidelijk een nieuwe begin te maken met een duidelijke keuze voor elkaar en geen halfslachtige. Mij lijkt dat het beste recept: trouwen.
Tsjor
Pennenstreek /Tsjor
Wat maakt het uit of het een symptoom of oorzaak is? Er waren zoveel andere keuzes om wat spanning of "positiviteit"(noemde hij het echt zo? En dat was zijn oplossing?). Feit blijft dat de partner ernstig verwond is.
Tja Tsjor het is hoe IK er over denk. Ik ben gescheiden na vreemdgaan omdat ik geen excuustruus of excuusjes accepteer. De mannen hier zijn niet zo achterlijk als we ze hier neerzetten, maar omdat we ze faciliteren in wat ze doen, waarmee ik wil zeggen: ze komen er zonder al te veel ellende vanaf.
Kijk wat het gros van die mannen binnen een paar weken de vrouw al verwijt: boos omdat de vrouw er op terug blijft komen. Het nieuws is amper geland en er moet al gedaan worden of er nooit iets is gebeurd. Niet zeiken en naar bed met elkaar.
Je bent geen robot en je leest ook hier dat doorgaan niet altijd dat geluk van "sterker dan óóit ( het is bijna een cliché om dat te zeggen)oplevert, en dat is niet erg, maar ik geloof het niet.
Laten we het eens zjjn dat we het oneens zijn en praten uit eigen of geen ervaring.
trouwen....
maakt de kans op scheiden kleiner? Serieus? Trouwen als oplossing voor de relatieproblematiek? Leg eens uit, Tsjor, wat lost dat dan precies op denk je? gaat ie dan niet meer vreemd of zo?
Trouwen
Zo’n vergaande juridische band aangaan met een onbetrouwbaar type lijkt me heel onverstandig. Straks wordt hij arbeidsongeschikt of krijg jij een enorm goede baan, kun je hem 12 jaar PA gaan betalen. Hell no!