Wat is goed voor de kinderen
hallo,
Ik ben 46 en mijn ex vriendin is 38. We hebben een relatie van 4 jaar. We kennen elkaar echter al 30 jaar omdat we vroeger elkaars buren waren. Na een half jaar relatie werd ze onverwacht zwanger ( kan ook gebeuren). Nadat de oudste ( jongetje) 1 jaar was, werd ze weer zwanger ( gepland). Inmiddels zijn ze 1 en 3. , twee jongetjes. In die 4 jaar hebben we vanaf de geboorte van de eerste een aantal malen een crisis gehad ( 2-3 keer) Zij had dan altijd het gevoel dat ik er niet voor haar was. Ondanks dat ik bij alle consulten aan verloskundige/ consultatiebureaus/ prikpostjes/gyneacologen ben meegeweest/ ook beide bevallingen uiteraard. Zij heeft nu nog steeds dat gevoel. Als we er over praten komt er eigenlijk niet meer uit dan wat vage aanwijzingen waar het in zit bij haar. Althans zo komt het bij mij over.
Tijdens al onze crisissen is zij altijd met onze problemen naar haar ouders getrokken. Soms omdat ik haar dan helemaal zat was , maar zij net zo vaak omdat ze rust nodig had. Na een aantal dagen kwam ze dan weer terug ( met kinderen) en eigenlijk ging het dan maar weer door en dacht en hoopte ze dat het dan weer beter zou gaan. Ik heb dat altijd als erg vervelend ervaren dat zij zo naar haar familie toetrok en alles daar besprak. Dit was volgens haar niet het geval. Nu blijkt dat het dus wel is geweest, dat ze alles met hen besprak.
Ik heb zelf voorgesteld ( jaar geleden) om naar een relatietherapeut te gaan. Daar heeft zij nooit het nut van ingezien en heb haar dus ook nooit zover gekregen. Zij heeft zelf voor onze relatie in therapie gezeten omdat er een nogal vreemde verhouding met haar moeder was. Vanaf haar jeugd heeft haar moeder haar als vriendin gezien en ook daaar zelfs huwelijksproblemen mee besproken. Ze is nogal depressief van aard, vind ik zelf.( mijn ex)
Ik heb ook gedacht aan PPD, als je diverse forums leest.
Ondanks dat het afgelopen half jaar redelijk goed ging met de relatie. ( deden meer dingen samen en met de kinderen,taken beter verdeeld, sex e.d.) heeft zij 3 maanden geleden van de een op de andere dag besloten ermee te stoppen. Ze wil zelfs niet eens meer praten / alleen over de kinderen. We zijn de afgelopen 3 maanden wel samen blijven wonen in mijn huis. In deze drie maanden heeft ze mij van s ochtends tot s avonds volledig genegeerd. Krijg te horen dat ze al 3 jaar ongelukkig is/ ik heb haar slecht behandeld/ ze is alleen voor de kinderen bij me gebleven/ ze verwijt me dat de tweede nogal klein is door de stress die ik bij haar heb veroorzaakt ( ze heeft de hele zwangerschap doorgerookt ) Ik heb 3 maanden op de bank geslapen en het leek of ze helemaal frigide werd.
De situatie werd voor mij steeds onhoudbaarder. Ik kan u vertellen dat het verschrikkelijk is als je de hele dag genegeerd wordt. Ik heb uiteindelijk de besissing genomen dat ze weg moest en ga dan maar inderdaad naar je ouders. Of ik daar nou goed aan heb gedaan weet ik nog steeds niet , maar ik vond dat zij altijd met onze problemen naar haar familie is gegaan, dus dan doe je dat nu ook maar als ze het daar altijd voor je oplossen.
Ik vind het ook verschrikkelijk voor de kinderen dat ze er nooit haar best voor heeft gedaan om de relatie op de rit te krijgen. Ze loopt gewoon weg voor de problemen of verwacht dat een ander het oplost.
Als ik haar daar op wijs , krijg ik als antwoord dat ik naar mezelf moet kijken en niet alles bij haar moet neerleggen. Ze geeft me echter van alles de schuld. Dit zegt ze letterlijk. "het ligt niet aan mij, maar allemaal aan jou.
Het probleem wordt zo gecompliceerd , omdat ze steeds naar haar familie gaat. De familie is belangrijker dan de vader van haar kinderen denk ik wel eens.
Nu komt natuurlijk het volgende probleem met de kinderen.
Ze wil zgn alles in goed overleg doen in het belang van de kinderen. Wat er tot nu toe gebeurt, is dat zij van alles voorstelt of al heeft geregeld en als ik een ander idee erover heb , te horen krijg dat ik niet meewerk.
Het begint er ten eerste mee, dat ze wil verhuizen naar haar oude woonplaats. Dan kan er dus al geen sprake meer zijn van een co-ouderschap. Als ik zeg dat het voor iedereen beter is dat ze in dezelfde plaats blijft wonen, zegt ze dat ze hier niets heeft en haar eigen plek weer wil hebben. Ik zie hier al geen belang voor de kinderen.
De kinderen zitten nu 2 dagen op een kinderdagverblijf hier in de buurt. Die wil ze daar weg hebben en op een kdv neerzetten tussen onze woonplaatsen in, waar ze ook werkt. ( op zich wel het beste) Maar ze wil nu de kinderen daar 3 dagen heenbrengen omdat ze ook 3 dagen werkt. Op dit KDV hebben ze alleen plek voor 2 dagen.
Nu heeft ze eigenlijk al het volgende geregeld.
Ma. naar KDV/ Di naar haar ouders/ Wo. naar KDV. Do. naar een gastouder/ en vrijdag naar pappa.
Ik vind dit echt onverantwoord om die twee kleintje op 4 plekken in 5 dagen neer te zetten.
Ik heb ouderlijk gezag, maar wat stelt dit voor als zij dit allemaal doet. Ze wil nergens over praten ( vooral om de relatie op de rit te krijgen, wat volgens mij niet onmogelijk is) Ik denk zelf dat ze aan een depressie PPD lijdt of aan heeft geleden en mee is doorgelopen. Ze reageert soms heel verward , vijandig en ze probeert op een bijna obsessieve manier de kinderen naar zich toe te rekken.
Ze heeft sterk het gevoel dat de kinderen bij haar moeten zijn, omdat het bij haar beter is. Zeker bij die van 3 merk je dat hij dingen oppikt, maar gewoon niet snapt. Hij zit op een leeftijd waaraan je ook merkt, dat hij meer en meer naar pappa trekt. Het lijkt erop of ze dit niet kan hendelen. Bij de jongste van 1 is het lastig. Die wil ik ook graag zien, maar hij is nog erg klein. De oudtste is in principe 3 dagen bij mij/ 3 bij haar/ 3 bij mij/ 5 bij haar. Met de jongste gaat dit niet, maar dan krijg je weer dat de oudste zijn kleine broertje niet ziet.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik haar naar de huisarts krijgen( ook voorgesteld, dat wou ze dan wel doen, maar een dag later weer niet , alleen misschien om eens een hormoonspiegelmeting te doen. Ik krijg haar niet zo ver. Op dit moment zit zij natuurlijk bij haar familie en wordt daar alleen maar bevestigt in haar besluiten.
Ik wordt ondertussen ook volledig genegeerd door haar familie.
Andere tijden?
Volgens mij zijn we hier op dit forum nog steeds niet in andere tijden terecht gekomen en denkt moeders nog altijd het alleenrecht te hebben op de kinderen. De argumenten die worden aangehaald dat moeders het goed doet kwamen ook 10 jaar geleden hier al langs. Vaders kunnen maar beter wegblijven als ze dachten hier steun te krijgen. Ik vind het wel knap van Tsjor dat ze haar eigen geluid nog altijd laat horen ondanks de weerstand die ze hierdoor ondervindt.
Welles-nietes
Ik ga weer stoppen met deze discussie. Ik heb weinig behoefte aan een welles-nietes discussie.
Ik wens papahans alle sterkte toe in dit moeizame proces.
Voor de scheiding
reagerend op roosje: zij heeft tot 2 maanden geleden een onregelmatige baan gehad , met nachtdiensten. Als ze 2 dagen had gewerkt was ze klaar voor de week. We hebben het bijna 3 jaar zonder oppas kunnen doen. Als zij moest werken dan stopte ik eerder met werken en begon de volgende dag later met werken. Ik had zowieso 2 x per week de kinderen dus helemaal alleen. Koken heb ik altijd gedaan, ook als ik om 17.00 uur thuis kwam na mijn werk. Ik werk in de bouw, heb een klussenbedrijf. Soms ook weleens moe. Zij vond overigens wel dat ze bijna alles moest doen. Zij regelde zaken voor de kinderen. Consultatiebureaus en dat soort zaken. Maar volgens mij doet iedere moeder dat. Dat verbouwen heeft zij maar 3 maanden meegemaakt. Daar verder niet erg veel last van gehad. Dat is wat ze zegt althans.
Snap er steeds minder van
Blijkbaar had zij maar een heel beperkte baan, en was ze verder thuis met de kinderen. Terwijl je het er eerde over hebt dat de kinderen moeten veranderen van kinderdagverblijf. Ik zou alleereerst inzetten op laten zien dat je echt graag wilt dat ze terugkomt naar jou stad.
Nou thieu
Er zijn ook echte &()&^^%$#$^&%^$% en erger, onder de heren. Dus ik snap in hun achterdocht van de dames heel erg goed.
Maar niet iedereen is een klojo.
Ik vind dat je als het ook maar enigszins kan de goede eruit moet pikken en een kans moet geven.
Bovendien denk ik dat er soms een ander probleem is: vaders krijgen vaak te weinig kans om zich als vader te laten zie: of ze voldoen niet aan de eisen van moeder en worden afgeschreven, of ze krijgen simpelweg de tijd niet om een eigen vader-rol te ontwikkelen.
En niet alle moeder zijn heilig en onbaatzuchtig. Ook daar zijn klojo's, al zijn het er minder dan onder de heren (zeg ik maar even met wat natte-vingerwerk).
Soms vragen/eisen vrouwen ook het onmogelijke. Zoals cqcq: 'Ik zou allereerst inzetten op laten zien dat je echt graag wilt dat ze terugkomt naar jou stad.' Ehhh, hoe zou je dat willen doen op een manier die moeder overtuigd? De weg met goud plaveien? En hoezo moet vader moeder nu overtuigen dat hij écht wil dat zij in de huidige woonplaats blijft wonen? Dat is volgens mij een onmogelijk en niet ter zake doende eis of verlangen of verwachting of doelstelling.
En dan denk ik dat het voor kinderen in deze (andere) tijd soms niet eens zo relevant is of de opvoeder vader dan wel moeder is, als er maar sprake is van voldoende basale zorg, een zekere mate van stabiliteit en bij scheiding: als het kind maar contact kan onderhouden met beiden ouders (tenzij er sprake is van een klojo m/v).
Overigens ben ik zelf een (gescheiden) moeder, al verbaast dat sommige mede-forummers, wat ik dan weer grappig vind.
Tsjor
Nadat ze de deur uitgezet is..
Ze is eerst de deur uit gezet... moet ik nog meer zeggen.
Blijkbaar heeft ze de afgelopen jaren vooral en alleen geinvesteerd in de zorg voor haar kinderen (en blijkbaar weinig sociaal netwerk in haar nieuwe omgeving opgebouwd).
De stap van het de deur uitzetten, en dan daarna, vanwege het niet hebben van huisvesting de kinderen opeisen..
Lijkt me de weg voor jarenlange strijd over kinderen.
Mijn eerste voorstel zou zijn om voorlopig uit te gaan van birdnesting. Dus om de buurt zorgen voor de kinderen in het ouderlijk huis, en de tijd die dit oplevert gebruiken voor het maken van een ouderschapsplan.
In dit draadje krijg je steeds meer de indruk dat het hier gaat om een moeder met een heel beperkte parttime baan, die voor een groot deel voor de kinderen zorgde.
Pas nu moeder weg is, doet vader zijn deel uitvergroten (hij droeg de zorg tijdens de 2 nachtdiensten per week die moeders draaide.....).
Kdv
ze werkt nu 3 dagen en ik 4 . ze heeft pas een nieuwe baan en werkt nu op een kdv, vlakbij mijn stad(ertegenaan) , maar wel tussen onze (toekomstige?)woonplaatsen in . De kinderen gaan nu daarheen. Ik wil ook als eerste dat ze hier in deze stad blijft om "makkelijker" samen ouder te zijn. Maar als ze dat perse niet wil, lijkt mijn voorstel me voor haarzelf meer rust te geven en ook nog 3 dagen achter elkaar 24 uur de kinderen ,wat ze graag wil.
De afspraak om met haar vanavond te gaan praten , heeft ze afgezegd. Wel nieuwe afspraak voor maandag.
Advocaat
Heb je inmiddels wel een advocaat? Het kan zijn dat het verzoek om de woonplaats te wijzigen via een brief van een advocaat komt. Het is handig als je dan zelf een advocaat hebt die een antwoord kan formuleren. Kost geld, maar scheelt veel emoties.
Tsjor
Tsjor: eenzijdige aannames
Tsjor, je doet veel aannames over de ex van Hans, verzinsels, die niet uit de woorden van Hans te halen zijn; en je houdt er geen rekening mee dat Hans' verhaal eenzijdig is. Zijn ex is hier niet en wij kennen haar en haar verhaal niet. Waarom leg je van alles zo negatief voor haar uit, op basis van verzinsels?
Zo poneer je dat zij Hans alleen als spermadonor heeft gebruikt. Huh?! Waar is dat op gebaseerd? En zij heeft 4 jaar met hem samen gewoond! En daarvoor haar woning opgegeven. Het enige wat we weten is dat het eerste kind een "ongelukje" was. Wiens ongelukje, weten we niet. Als twee mensen vrijen hebben ze allebei verantwoordelijkheid voor de anticonceptie. Kennelijk beviel dit "ongelukje" Hans en zijn ex zo goed dat ze samen een tweede kind gepland hebben. Dat is toch de verantwoordelijkheid van beide, van Hans en zijn ex?
En nu verzin je dat Hans wel wilde trouwen maar zij niet. Daar weten wij niets van. Het kan net zo goed andersom zijn geweest: die kans lijkt me zelfs groter, want Hans is de huizenbezitter en had met een huwelijk meer te verliezen. En je vindt het vooral haar te verwijten dat er geen samenlevingscontract is omdat zij twee kinderen op de wereld gezet heeft? Huh?! Dat hebben ze toch samen gedaan?
"Ex is dom geweest. Misschien had Hans nog wel met haar willen trouwen toen bleek dat ze zwanger was, of hadden ze een samenlevingskontrakt opgesteld. Dan had ze nu de helft van de overwaarde van het huis in haar zak kunnen steken en daarmee een nieuw begin kunnen maken. Die domheid valt haar te verwijten, Hans ook, maar haar ook, omdat ze wel twee kinderen op de wereld heeft gezet en die kinderen hebben zorg nodig. Zorg ook in de vorm van onderdak. Vriendin gaat nu trekken, heeft huis noch haard, en sleept haar kinderen daarin mee. Ik vind dat geen goede zorg voor de kinderen, en ik vind ook dat je daar als ouder al vooraf over na moet denken."
Ja ik denk dat zij beter haar oude woning had kunnen aanhouden. Maar Hans gaat er van uit dat zij "een flatje" krijgt, dus kennelijk is het in die regio voor haar geen groot probleem om weer nieuwe woonruimte te krijgen. Dan heeft ze toch een dak boven haar hoofd? En als een of beide kinderen bij haar staan ingeschreven, dan krijgt ze ook ruimte voor die kinderen. En vergeet nie: zij is door Hans zijn huis uitgezet. Lijkt me logisch dat je dan niet meteen vervangende woonruimte hebt.
"Samen-ouder, een bijdrage leveren aan kost en inwoning vind ik niet raar. En als je de eigendomsverhoudingen niet anders hebt geformuleerd, dan valt die bijdrage aan de woning inderdaad toe aan de woningbezitter. Als je huurt verwijt je de woningbouwcorporatie achteraf toch ook niet het geld \'weg\' is en dat zij bij verkoop de meerwaarde uit de woning halen."
Tsjor, ex had een eigen inkomen dus ik neem aan dat zij gewoon meebetaalde aan de "kost", d.w.z. de dagelijkse boodschappen etc. In ieder geval weten we niet hoe Hans en zijn ex dat destijds geregeld hadden. Verder heeft ex wel degelijk meebetaald aan de woning/verbouwing van het huis van Hans, behalve de laatste paar maanden. Zij heeft dus de paar jaar dat zij met hem samenwoonde wel geld Hans' woning gestoken. Dit is absoluut niet met huren te vergelijken. Bij huren teken je een huurcontract dat wettelijk beschermd is. Als huurder heb je rechten. En bij woningbouwverenigingen bouw je in de tijd dat je huurt steeds meer rechten/voorrang op voor een nieuwe woning, als je zou willen verhuizen (bijv. naar een grotere woning met kinderen). Door de huurwoning op te geven, heeft ex die rechten opgegeven.
"De lasten van het wonen van de kinderen (verbouwing, slaapkamers maken) heeft Hans alleen op zich genomen. Als de ene ouder wel bereid is om te investeren in een woning voor de kinderen en de andere ouder niet, wie zorgt er dan het beste voor de kinderen?"
Nee hoor, ex heeft ook aan Hans' woning meebetaald, zie boven.
"Hans zegt \'het is er niet van gekomen\'(om zaken te regelen). Dat is natuurlijk een slecht excuus. Vraag is alleen wat Hans had kunnen doen om het \'af te dwingen\', ervan uitgaande dat de zwangerschap een feit was. Je mag alleen bij mij komen wonen als we een samenlevingskontrakt opstellen, zoiets. Achteraf was dat verstandig geweest, maar ik denk dat het huis te klein was als het zo gegaan zou zijn. Als een zwangerschap eenmaal een feit is kun je als man/vader niet veel eisen meer stellen volgens mij en moet je vooral gaan faciliteren en meewerken. Maar op dit punt zou ik graag andere meningen eens willen horen."
Nu ga je er van uit dat Hans wel wilde trouwen en zij niet. Het is waarschijnlijker dat de situatie anders was. Hans had immers het meest te verliezen. En waar baseer je het op dat "het huis te klein zou zijn geweest" als Hans een samenlevingscontract had willen opstellen? Wat zou het nadeel voor ex geweest zijn?! Nee hoor, ik denk dat veel mannen het wel best vinden dat een vrouw ze wel een kind "schenkt" en dat ze wel het ouderlijk gezag krijgen, maar dat ze geen verplichtingen hebben t.o.v. de vrouw. Ik vind het bizar dat je de verantwoordelijkheid voor het feit dat Hans en ex samen geen contract hadden, vooral bij ex legt en niet bij Hans. Hans heeft alleen aangegeven dat zij dit samen niet hebben geregeld. Het oudste kind is 3, het jongste 1. Misschien was ex de afgelopen jaren erg druk met zwanger zijn, bevallen, voor kleine baby's zorgen en werken, en dat zij daardoor geen energie had om op haar strepen te staan voor een goed contract?
Het is ook nooit goed of het deugt niet: als een vrouw trouwt, dan is ze een uitzuiger omdat ze na de scheiding de helft van het kapitaal en alimentatie krijgt. Maar als ze niet trouwt en zelf inkomen heeft, dan regelt ze het niet goed voor haar kinderen?! Ex heeft toch voor eigen inkomen gezorgd? En binnenkort heeft ze ook weer een eigen woning?
Dat de relatie tussen ex en haar ouders een probleem was, dat was vanaf het begin af aan bij Hans bekend en daarvoor is ex in therapie geweest. Kennelijk zijn die problemen weer opgelaaid vanaf de geboorte van het eerste kind. En kennelijk vond Hans dat niet zo erg dat hij toch nog een tweede kind met haar wilde.
Hans
Ik schrik van jouw gedachtengang waarin alles wat zij doet of zegt als totaal verkeerd en fout wordt afgeschilderd en daarnaast de gedachte dat jij alles goed doet. Want ja, je ging mee naar elk bezoek aan de verloskundige en je elke avond gekookt. En verder? Zij gaf toch al jaren aan dat je er niet was voor haar? Kun je ook eerlijk kijken? Naar haar en naar jezelf?
Jij hebt haar uit jouw huis gezet! En ja, ik weet dat ze jou negeerde, maar jij hebt haar per direct op straat gezet. Wat denk je dat dat voor impact heeft op iemand? Denk je dat dit een basis is voor co-ouderschap, als jij zo extreem aan de touwtjes trekt?
Zij heeft haar woning toendertijd opgegeven om bij jou in te trekken. Nu heb je haar op straat gezet. Ze heeft geen eigen woning! Het lijkt mij heel logisch dat ze dan bij haar ouders intrekt. Hoe goed de band met vrienden ook is, hoeveel vrienden heeft een mens bij wie je kunt intrekken met 2 kinderen erbij? Dus woont ze nu bij haar ouders en ja die wonen in een andere stad. Dit had je vantevoren kunnen bedenken, toch? Ze heeft er eerder gezeten tijdens jullie relatie.
Je hebt haar in een heel lastige situatie gebracht waarin het gaat om iets essentieels: een eigen huis. Je kunt niet in 1 week een huis kopen. Daarbij heeft ze net een baan: met een tijdelijk contract krijg je niet zo makkelijk een hypotheek. Liggen de sociale huurwoningen bij jullie voor het oprapen, ik denk het niet. Vrije sector huurwoning is wsl te duur, daar zijn inkomenseisen aan verbonden. Daarbij, ze werkt een paar dagen per week, zorgt voor haar kinderen, hoeveel tijd heeft ze nu effectief over om een woning achterna te gaan? Even een situatieschets, dan kun je je misschien inleven in haar, dat lijkt mij hard nodig.
Verder blijken de feiten telkens weer anders. Jij wil niet de kinderen van hun vertrouwde creche afhalen. Nu blijkt dat ze daar nog maar 2 maanden zitten?! Dat is inclusief 1 wenweek en de kerstvakantie. Dus.
Je zou al tien jaar verbouwd hebben aan jouw huis. Maar daar had zij geen last van, ze zou maar 3 maanden hebben meegemaakt. Huh, jullie oudste is toch drie dus dan zijn jullie toch al 4 jaar samen, schat ik?
Het zou een uur rijden zijn van de creche die ze wil naar waar ze nu woont, maar het is in een stad tegen jouw stad aan? Dit klopt dus niet.
Daarbij vind ik je intens denigrerend naar moeder toe en over moeder: ze zou een psychiatrische stoornis hebben omdat jij dat op een forum hebt gelezen? Je zit in de bouw schrijf je zojuist, dus je bent geen psychiater... Je kunt dus ook absoluut niet stellen dat zij labiel is en dus een slechte invloed op de kinderen heeft/ de kinderen beter niet kan opvoeden. Daarbij moet je wel het grotere plaatje in beeld houden: Wil jij nu je kinderen van 1 en 3 hun moeder afnemen omdat het even niet zo goed met haar gaat, althans volgens jou?
Ik snap ook niet hoe Thieu kan bedenken dat moeder geen recht meer op haar kinderen heeft omdat ze verhuisd is naar een andere stad? Geen recht meer?!
Ze is niet expres verhuisd. Ze is uit haar huis gezet en heeft godzijdank een tijdelijke woning gevonden. Ze heeft haar woonplaats bekend gemaakt en wat ik begrijp is er nu een tijdelijke regeling met co-ouderschap. Er is dus geen ontvoering.
Verder vind jij haar woning niet goed genoeg voor de kinderen omdat die woning kleiner is dan de jouwe en geen tuin heeft. Wie heeft ooit bewezen dat een kleinere woning slecht is voor kinderen? En hoe durf je zo veroordelend te zijn over de moeder van je kinderen!
Verder schrijf je zoiets als dat de oudste naar je vraagt. Dat betekent niet dat hij bij jou wil wonen en dus niet bij zijn moeder!
Het lijkt mij steeds meer alsof jij erop uit bent om de kinderen bij hun moeder weg te houden. Ik sluit me bij Zelazny aan:
' En DUS moet mams precies hetzelfde bieden, anders raakt ze de kinderen kwijt. Niet meer, niet anders, niet beter, niet leuker, niet stabieler, maar exact hetzelfde.'
Rozenstruikje
En nu argumenten
Wat is er tegen het voorstel van Hans, om de kinderen hun hoofdverblijfplaats bij hem te laten houden, maandag t/m donderdag bij hem, weer naar het bekende kinderdagverblijf te laten gaan (dus niet waar moeder werkt en waar zij ze ingeschreven heeft), en dan vrijdag t/m zondag bij moeder.
Gewoon argumenten. Ik zie daar alleen maar voordelen in.
Tsjor
Weekends
Een regeling waarbij de kinderen in het weekend altijd bij dezelfde ouder zijn, lijkt mij niet prettig voor zowel ouders als kinderen. Dan zou ik eerder kiezen voor ma-wo bij de ene ouder en wo-vrij bij de andere ouder, en het weekend omwisselen. Op die manier kunnen de kinderen het weekend meemaken bij allebei de ouders, en kunnen de ouders de zorg doordeweeks delen. Verder denk ik dat bij zulke jonge kinderen de moeder een belangrijkere rol heeft dan de vader. Die heeft toch meestal(ook in dit geval) een groter aandeel in de zorg dan vader. Het zal wel fout van mij zijn maar, bij gelijke geschiktheid, vind ik dat de kinderen in ieder geval tot de basisschoolleeftijd beter grotendeels bij hun moeder kunnen zijn.
Tsjor en de rest
In dit geval ben ik het helemaal met je eens.
Als Hans de moeder was, zou ook denk ik niemand over dit voorstel vallen. Maar nu blijkt Hans de papa te zijn en lijkt het bijna een oneerbaar voorstel te zijn.
Vaders kunnen net zo goed "moederen". Mij lijkt dat Hans voldoende heeft aangegeven dat hij echt bereid is om voor zijn kinderen te gaan en ze een stabiel plekje te geven. Waarom moeten ze dan koste wat kost zowat volledig bij moeder blijven, alleen omdat moeder dat wil? Is dat echt in het belang van de kinderen?
Mij lijkt in ieder geval dat de oplossing die Hans aandraagt veel meer in het belang van de kinderen is dan de oplossing die moeder aandraagt.
Hans: ik hoop echt dat het je lukt om dit voor elkaar te krijgen. Ik vind het altijd zo triest om te zien dat vaders die eerst volledig betrokken waren bij de zorg om de kinderen na een scheiding opeens tegen hun wil gedegradeerd worden tot een weekend-in-de-twee-weken vader. Ik hoop toch echt dat we nu zo langzamerhand in dit land in een fase komen dat dit geen een automatisme meer is.
Onvoorstelbaar
Rosase, dit is eigenlijk ook mijn punt: 'Als Hans de moeder was, zou ook denk ik niemand over dit voorstel vallen. Maar nu blijkt Hans de papa te zijn en lijkt het bijna een oneerbaar voorstel te zijn.'
En ik verbaas me over de heftigheid en hardnekkigheid waarmee dat gepaard gaat. Het argument van Zelazny bijvoorbeeld: 'Ik heb eigenlijk maar 1 argument tegen: de kinderen zijn (ook al) nu fulltime bij hun moeder.' Dat is si9mpelweg niet waar. Ik het voorstel van moeder gaan ze naar opa en oma (waarmee moeder een problematische symbiotische relatie onderhoudt die, ondanks de therapie, nog steeds problematisch blijkt te zijn voor de relatie met Hans), kinderdagverblijf, oppasmoeder (een vreemde) en een dag naar vader. Maar gewoon het beeld vol blijven houden dat moeder fulltime moedert. Onvoorstelbaar, die hardnekkigheid.
Tsjor
Jonge kinderen
Vic, als erover gepraat kon worden zou zo'n constructie natuurlijk ook mogelijk zijn. Ik dacht dat Hans al voorstelde om één weekend de kinderen bij hem te laten zijn. Maar dat zijn in feite details die aan de orde komen als je met elkaar kunt praten.
Heel erg in het algemeen: 'Verder denk ik dat bij zulke jonge kinderen de moeder een belangrijkere rol heeft dan de vader.' Dat zou kunnen, maar ik denk dat je ook per situatie moet kijken of het in deze situatie ook zo is. Het verschil van één dag (en dan ook nog de dagen van het weekend bij moeder) maken dat de kinderen in elk geval ook met moeder een goede relatie kunnen onderhouden. Vader krijgt gewoon de drukste dagen, waarin het meeste geregeld en gerend moet worden. Als hij dat wil en kan doen, dan zie er geen probleem in dat hij vader is en niet moeder.
Tsjor
Tsjor
ja, heb inmiddels een advocaat.
Lezen
de kinderen zijn nu ongeveer gelijk bij moeder en bij vader. Zij woont nu tijdelijk bij haar ouders wat verder weg is dan waar ze wil gaan wonen. Ik heb haar niet zomaar uit huis gezet. Ze heeft 3 maanden geleden ( voor mij althans) van de een op de andere dag gezegd dat ze weg bij me wil en een plek voor haar zelf wil hebben. Heeft zich vervolgens 2 maanden lang gedragen hier in huis alsof ze al weg was. Dat is gezond voor de kinderen. Toen heb ik haar gevraagd om naar haar ouders te gaan. Mede gezien het feit dat ze daar altijd is heengegaan met "onze problemen".Het was geen vraag of de kinderen dan bij zouden blijven, die nam ze gewoon mee. Dit is volgens mij toch iets anders dan iemand zomaar even het huis uit zetten, wat hier regelmatig gesuggerreerd wordt.
Kinderen zijn dus niet fulltime bij de moeder.
Nog een keer lezen
ik bedoel, dat kinderen ook nu in deze situatie , ook bij mij zijn. Dus gelijkelijk verdeeld.
Nog even over de zorgverdeling
Het is me niet helemaal duidelijk hoe dat nou precies zat, maar volgens mij zorgde Hans (tot 2 maanden geleden) 2 nachten per week voor de kinderen en de moeder 5 dagen, aangenomen dat ze het weekend de zorg deelde. Dan vind ik het niet meer dan logisch dat de moeder nu ook het merendeel van de tijd voor de kinderen wil zorgen.
Ik ben het ook met Vic eens dat zulke kleine kinderen meer tijd bij de moeder zouden moeten verblijven dan bij de vader. En Hans is dat volgens mij ook, want hij vindt het prima dat de jongste vrijwel altijd bij de moeder is.
Waarom wil Hans nu ineens wel minimaal de helft van de tijd voor de kinderen zorgen, waarom deed hij dat niet eerder? Ik kan me voorstellen dat de moeder daarvan gaat steigeren.
Ik vind het ook niet fair om het feit dat moeder nu bij haar ouders woont tegen haar te gebruiken, terwijl Hans haar daar zelf naartoe heeft gestuurd.
Ik zou het in dit geval dus beter vinden als de kinderen meer bij de moeder zijn dan bij de vader. Ik denk dan aan 2 dagen en 1 nacht in de week en om het weekend ofzoiets. En het dan zo regelen dat de kinderen zo weinig mogelijk naar de opvang hoeven.
En hoe ver is die nieuwe aangrenzende (?)woonplaats nou echt van Hans verwijderd? Als dat vlak bij is zie ik daar het probleem ook niet echt van.
Hans draait
Hans draait al voortdurend in dit draadje, ergens in het begin schrijft hij nog dat het vanzelfsprekend is o.i.d. dat de jongste meer bij moeders verblijft, en nu opeens is de verdeling ongeveer fifty-fifty?
Hans anticipeert op wat wij hier schrijven, en past dan de situatie daarop aan (in zijn posts tenminste). Wat mij betreft is de betrouwbaarheid alleen daarom al een stuk gedraaid. Hij probeert voortdurend vooral zichzelf in een goed daglicht te stellen.
Geef nu eens echt antwoord: hoe ver is de afstand nu werkelijk. Volgens mij valt het wel mee, gezien het aantal wisselingen waar je het over hebt. Hoeveel werk je nu echt in je eigen bedrijf, hoevaak ben je nu echt thuis en ook echt beschikbaar voor de kinderen (dus niet thuis aan het klussen, of de administratie voor je bedrijf aan het doen o.i.d.). Ik krijg uit de post niet de indruk van een eerlijke man.
Het wordt genant
Roosje: 'volgens mij zorgde Hans (tot 2 maanden geleden) 2 nachten per week voor de kinderen en de moeder 5 dagen,(...)' Fijn, blijf er maar in geloven en bouw er verder je verhaal op. Het is voor jou blijkbaar onverdraaglijk dat het anders zou kunnen zijn.
cqcq: 'Geef nu eens echt antwoord: hoe ver is de afstand nu werkelijk.' (...) 'En hoe ver is die nieuwe aangrenzende (?)woonplaats nou echt van Hans verwijderd?' Grappig, want daar is het eigenlijk nog niet over gegaan. Over het algemeen is de afstand van A naar B even lang als de afstand van B naar A. Maar in deze discussie is het hier nog niet over gegaan. Er is dus ook geen onecht antwoord gekomen, dus kan er 'nou eens' ook geen echt antwoord komen.
Dames, het wordt echt genant.
Tsjor
Tsjor
Het is gewoon de hele toon van het verhaal die mij tegenstaat. Waar twee vechten hebben twee schuld, maar Hans legt alle schuld bij de ex en beticht haar van weetiknietwat voor aandoening. Ik vermoed dat het bij hem gewoon een principezaak aan het worden is. Natuurlijk hebben de kinderen net zoveel recht op hun vader als op hun moeder, maar ik heb het idee dat hij een beetje onderschat wat de gevolgen zijn als hij de volledige doordeweekse zorg zou krijgen. Dat is namelijk niet iets wat je er gemakkelijk bij doet als je een eigen bedrijf hebt en je huis moet verbouwen. Als je dan ook nog gaat schermen met argumenten als tot 18.00 uur in de opvang, en moeten wonen op een flatje en dat het dan vanzelfsprekend zou zijn dat de kinderen bij hem beter af zijn, heb je echt geen idee waar het werkelijk om draait.
Tsjor
tjor, ik begrijp niet wat jij genant kan vinden hoor.
Hoe het op mij overkomt is dat jij een mening hebt die kost wat kost overeind moet blijven en daar gooi je dan een hoop rationaliteit tegenaan en op veel vragen die gesteld zijn geef je geen antwoord, veel tegenrgumenten negeer je trouwens ook gewoon.
Het zijn trouwens allemaal zakelijke argumenten waar het hier betreft. Over gevoel wordt niet gesproken, het lijkt wel taboe. Maar kinderen kun je nu eenmaal niet door de helft hakken.
De ex van hans werkt op een kinderdagverblijf. Waarschijnlijk houdt zij van kinderen en is zij een warme, zorgende persoonlijkheid. Ze is bij hans weggegaan als donderslag bij heldere hemel omdat hans er jaren niet voor haar is geweest. Zeg nou eerlijk, is het niet iets aannemelijker dat hans niet zo'n gevoelsmens is en vooral de praktische kanten van het leven ziet (op tijd eten). En heeft hans gewoon haar niet aangevoeld en daarom kon hij de breuk niet zien aankomen. Ik denk ook dat hans moeite heeft met luisteren eerlijk gezegd.
En verzorgende karaktereigenschappen en een groot inlevingsvermogen zijn mijns inziens veel belangrijker voor een ouder van (HEEL) jonge kinderen dan een eigen huis en tuin. Of de eigenschap om anderen de schuld te geven en alles te veroordelen wat niet in je eigen straatje loopt. Mag daar ook eens iets over gezegd worden.
En zeg nou eerlijk: zou jij je kinderen zomaar achterlaten bij een man bij wie je zelf weg wil?
De grote vraag
hierin is: waarom wilde de ex van hans bij hem weg. En waarom nam zij de kinderen mee. En wil zij geen co-ouderschap. Is dat omdat zij ppdnos heeft (of is dit slechts projectie van hans).
En die kant krijgen wij nooit te horen.
Een rechter wel. Ik hoop dat ze een goede treffen. En dat er niet door rare advocatengetruc twee kinderen de dupe worden van een strijd tussen hun ouders. Bah.
Oliebol en rechter
Oliebol:
"En die kant krijgen wij nooit te horen. Een rechter wel."
Neehoor. En als die het al te horen krijgt, doet hij er meestal niets mee.
Onzin tinus
Of ben jij soms rechter en krijg jij altijd maar één kant van het verhaal te horen? Nee, dat dacht ik al.
een rechter krijgt die kant wel te horen. Die hoort namelijk beiden kanten. Wij niet.
Of hij daar wel of niets mee doet hangt af van de rechter. Daarom zei ik ook: ik hoop dat ze een goede krijgen.
Stel je er niet teveel van voor
Voor zo'n rechtszaak wordt 10 of 20 minuten op de rol gezet... er zijn natuurlijk ook nog stukken die ingediend worden. Maar echt zichzelf inleven in het geval? Ik betwijfel het. Maar ik hoop nog steeds dat het niet zo ver komt.
Wat ik zelf zie in dit draadje is een vader die het verhaal telkens net een beetje anders vertelt. Ik ben heel positief begonnen in dit draadje, met sec een advies over de rechten die je als vader hebt. Maar de vader die ik nu in dit draadje lees, is niet een vader die ik dat eerste advies gegeven zou hebben.
En waar begon het mee
Hans woont in stad A, vrouw zit nu met kinderen in stad C en werkt op een kinderdagverblijf in stad B. Ik krijg de indruk dat stad B tegen stad A aan ligt.
Moeder wil de kinderen graag onderbrengen op het kinderdagverblijf waar ze zelf ook werkt. Dus kinderen bij moeder in de buurt, kan ze in de middagpauze nog even bij hun langs lopen. Klinkt wel redelijk ideaal eigenlijk.
Daarom nogmaals de vraag, over wat voor afstanden hebben we het eigenlijk? En als moeder werkt in B, en kinderen zitten op het dagverblijf in B, is wellicht co-ouderschap gewoon mogelijk, ook zonder dat Hans op dit moment gaat eisen dat de kinderen bij hem terugkomen.
Tjonge tjonge
Jullie nemen wel veel aan.
Waar lees je dat Hans denkt dat ex PDD-NOS heeft? Hij heeft het over een PPD gehad. Dat is iets heel anders, namelijk een postnatale depressie.
En waar lees je dat ze op een kinderdagverblijf werkt. Hij zegt: "Die wil ze daar weg hebben en op een kdv neerzetten tussen onze woonplaatsen in, waar ze ook werkt." Hij heeft het hier niet over de woonplaats ipv het kdv???
En bovendien: als je op een kdv werkt ben je opeens een warme en verzorgende persoonlijkheid. "De ex van hans werkt op een kinderdagverblijf. Waarschijnlijk houdt zij van kinderen en is zij een warme, zorgende persoonlijkheid. Ze is bij hans weggegaan als donderslag bij heldere hemel omdat hans er jaren niet voor haar is geweest. Zeg nou eerlijk, is het niet iets aannemelijker dat hans niet zo'n gevoelsmens is en vooral de praktische kanten van het leven ziet (op tijd eten). En heeft hans gewoon haar niet aangevoeld en daarom kon hij de breuk niet zien aankomen. Ik denk ook dat hans moeite heeft met luisteren eerlijk gezegd."
En waar staat nou dat mannen niet goed voor kleine kinderen kunnen zorgen? Mijn man kan dat echt net zo goed als ik. Ookal is hij geen gevoelsmens en niet zo'n prater?! Dat wil toch niet zeggen dat hij geen warme invoelende vader is? Want dat is ie echt wel. Dat is namelijk heel iets anders. En als je als man niet met je vrouw overweg kan, kun je ook niet overweg met je kinderen???
Mannen zijn geen vrouwen, dat klopt. Maar wat zijn vrouwen dan? Heilig?
Ik word hier echt een beetje onpasselijk van.
Blijft over de afstand en evt. co-ouderschap. Hans wil dit en ex wil dit niet. En dan zijn evt. afstanden tussen beider woonplaatsen eigenlijk al helemaal niet relevant.
Tjonge tjonge
als je goed leest dan zul je ook lezen dat hans schrijft dat zijn ex nu op een kdv werkt.
en ik heb niet gezegd dat hans niet goed voor de kinderen kan zorgen. Maar wel dat zijn ex dat waarschijnlijk net zo goed kan en dat het niet raar is dat zij de kinderen meeneemt als zij bij hem weg gaat om god weet wat voor reden, een reden die wij waarschijnlijk nooit te horen krijgen.
En sinds wanneer is PDD een postnatale depressie? En sowieso heeft de ex van hans zich niet laten diagnosticeren door een arts maar is het wat hans ons vertelt wat zij volgens hem heeft.
Daar word ik een beetje onpasselijk van