Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

wat heeft hij zelf al aan actie ondernomen om zijn leven bruisend, sprankelend en boeiend te krijgen/maken? Dit is wel lekker makkelijk, blijkbaar staat "thuis-gezin-familie-etc" voor suf en saai en ongezellig en benauwd en inkakkerig. Nou, dóe er wat aan zou ik zeggen. Hij legt dus wel fijn zijn probleem bij zijn saaie, suffe, benauwende, ingekakte vrouw thuis neer. Lekker makkelijk. Nou zit jíj er mee.
Een onbewoond eiland is trouwens ook supersaai. Weinig boeiende mensen.

Tirza

Nou...

Niks eigenlijk...wel vaker de stad in geweest, maar dat was weer met klanten..en ook volgens mij als een soort vlucht...en dan geeft het misschien nog een slechter gevoel. Ik ben helemaal met je eens, soms komt deze reactie ook bij mij op...tussen soort wanhoop door, maarja, wat heb ik eraan, de situatie ligt er. Als ik verwijten ga lopen maken, dan ben ik 'm helemaal kwijt (figuurlijk). Zo zwart wit is hij wel. Maar Tirza, je reactie sterkt me wel, hoor.
En ja, aan de ene kant wil hij helemaal nix, hij zegt er nu wat over, nu het heel hoog zit, dus zou hij het liefst overal van wegvluchten. Aan de andere kant wil hij feest en lekker van alles.
Het is wel zo, ook in zijn werk, als dingen eenmaal lopen, richt hij zich op wat anders, dan is de lol er af. Nu weet iedereen natuurlijk dat het in een gezin zo niet kan, daar is altijd wel een bepaalde routine en gewonde dagelijkse gang van zaken... Behalve hij, of hij weet het wel, maar hij voelt zich er toch niet goed bij....Doe er wat aan ja! Zeg ik ook. Hebben we het ook over gehad. Koop een motor, heb ik gezegd, want ik kan natuurlijk niet zeggen "zoek een jonge vriendin"...
En tja, ik hou echt van hem, vind hem, ondanks deze *&& dingen, kweet nu niet wat ik vind..Maar ik wil hem niet kwijt. Dus doe ik begrijpend en probeer ook nog beetje leuk te zijn. Ik vind het ook erg dat hij ongelukkig is..
Het is zo onvatbaar en zo gecompliceerd.
Madlief

En...

..weet je zeker dat het concept 'jongere vriendin' niet al bij hem is opgekomen? Als mannen iedereen behalve henzelf de schuld geven van hun saaie leven is er vaak (ik heb dit zowel irl als op dit forum al heel vaak voorbij zien komen) toch wel een andere, 'spannende' vrouw op de achtergrond. Waar hun eigen leven, wat ze zelf hebben gecreëerd en gewild, ineens zo kleurloos bij afsteekt... Zo gauw hij dat inziet is er nog hoop genoeg voor jullie relatie.

Midlife

Volgens mij is dat gewoon de midlife-crisis. Wel serieus, maar niet speciaal. en je hebt ook nog een pratende man, dus dat is wel bijzonder dat hij het 'op tijd' zet.

Wij hebben nog relatiepatronen, waarbij een 25-jarige bruiloft gevierd werd en een 50-jarige bruiloft in de krant kwam. Ondertussen raken we meer dan zestig jaar getrouwd, als we onderweg niet vergeten om te scheiden.

'erover praten' is niet altijd het meest zinnige, omdat je dan in het bestaande blijft hangen en daarin elk akkefietje gaat zitten uitkauwen. Niet nodig, er gaat iets groters gebeuren, een transformatie van je relatie van twee mensen die een gein opbouwen naar twee mensen (hopelijk) die nog heel erg lang met elkaar samen leven.Dus richt je in je denken niet op de risico's van het einde van de relatie, maar op de transformatie, waarbij je niet weet hoe dat uit zal pakken.

Je schrijft: 'als dingen eenmaal lopen, richt hij zich op wat anders, dan is de lol er af.' Ai, dat is voor mij zeer herkenbaar en wellicht een heel belangrijk aanknopinspunt. Ik wil ook altijd iets nieuws. Maar hij moet zelf wel even goed kijken waar hij dat nieuwe in zoekt, en accepteren dat er voorlopig nog een paar dingen bij het oude blijven. Vrouw en kinderen bijvoorbeeld.
Maar het nieuwe moet wel een plaats krijgen in zijn leven, in elk geval als experiment. Dat kan van alles zijn: een studie oppakken (ga ik dan meestal doen) met een redelijk korte looptijd en wel genoeg uitdaging.
Of vrije weekenden: hij mag dan niet thuis komen, moet maar zien wat er in de grote wereld te halen is. Omgekeerd kun jij dan de andere weekenden vrij krijgen, doen wat je zelf wil, mag ook thuis zijn. Het zou wel heel erg wijs zijn als hij ook een weekend alleen voor de kinderen moet zorgen. Dat is waarschijnlijk nieuw en levert hem veel informatie op over jouw leven.
Met hem praten over 'wat als de kinderen uit huis zijn'. Meestal plannen mensen dan een grote wereldreis, maar het kan ook zijn dat je dan enige tijd apart gaat wonen, of dat je dan rollen gaat omdraaien en jij meer gaat studeren/werken of dat je dan een groot project op je neemt wat je samen wil gaan doen. Ergens zal dan toch een uitdaging moeten komen, want zo nog 40 jaar doorleven zal voor hem echt te saai zijn.
En op seksueel gebied, sommige mannen krijgen een opleving van viriliteit, zoiets als de angst dat het straks allemaal voorbij is. Wat kun je elkaar op dit gebied nog bieden? Wat wil je van elkaar verwachten? Vrienden van mij komen uit een cultuur, waarin het normaal is dat mannen pas rond hun 40ste trouwen met jonge vrouwen. Daar is iets voor te zeggen. Hier is dat meestal dan na een scheiding.
Ik denk dat je hem duidelijk kunt maken dat hij de grot liefde van jouw leven is en ook zal blijven, wat er ook gebeurt. En dat je ondertussen zelf ook kunt gaan werken aan die transformatie van je relatie, waarbij waarschijnlijk op dit moment even iets minder gefocust moet zijn op 'samen', meer op 'hoe wil ik en hoe wil jij verder' en dan maar hopen dat er voldoende basis is voor een nieuw 'samen'.

Tsjor

Passief

Ik vind het heel unfair van hem om eerst te roepen dat hij ongelukkig is en er daarna niet samen aan te werken. Had het dan voor je gehouden, zou ik zeggen. Ik zou me geen passieve rol laten aanmeten hoor Madlief. Wat ik heb gezien bij anderen en mijzelf, werkt dat bijna altijd averechts. Dus zeg wat je dwars zit, zeg dat je niet wil dat hij ongelukkig is en zoek samen naar een oplossing.
En daarnaast sluit ik me aan bij Yta Chalne, de kans dat hij al nieuwe schoenen op het oog heeft, schat ik vrij hoog in.
Breek het open zou ik zeggen, dan kan je tenminste samen weer opbouwen. En als hij dat niet wil, dan heb je pech. Dat klinkt heel hard, en dat is het ook, maar helaas heb je er 2 nodig om voor een relatie te vechten...

Midlife

De kans dat hij is wakker geschud door een andere dame lijkt me serieus. Dan is ineens je eigen leventje saai. Thuis zitten je vrouw en kinderen en buiten, daar gebeurt het. Spannende nieuwe mensen, nieuwe ervaringen. Midlifecrisis inderdaad. Ik herken het want heb het zelf ook gehad. Nu is hij gaan praten. Hij vraagt eigenlijk om hulp want hij is de kluts kwijt. Ik denk dat dat nu aan de hand is.

Het verhaal van Tsjor vind ik erg mooi. Je man zou het eigenlijk ook moeten lezen. Maar..staat hij er open voor of is hij nu blind. Hij wil niks zeg je, doet zelf ook niks om er met het gezin weer iets leuks van te maken.

Maar ik sluit me dus aan bij anderen hierboven. Het allereerste dat in mijn gedachten opkwam is, hij heeft vlinders in zijn buik...Ik hoor nou nooit eens van mannen die werkelijk met hun vrouw in gesprek gaan over dingen die ze graag anders willen, terwijl er in feite niks ernstigs aan de hand is. Sorry meid ik hoop dat het dat niet is!

Vraag hem er eens naar?

Hij heeft een ander

Ik kan het mis hebben, uitzonderingen bestaan tenslotte, maar mijn mening gebaseerd op statistiek is:
1)Hij zegt dat hij niet gelukkig meer thuis is en het te saai vind.
2)Jij voelt de laatste weken afstand
3)Hij wil desondanks niet praten of er iets met je aan doen om de boel minder saai te maken maar er 'zelf' uitkomen.
1 + 2 + 3 = hij heeft een ander, maar maakt zichzelf wijs dat dat er niks mee te maken heeft en vertelt het je dus niet om je geen verdriet te doen. Er 'zelf uitkomen' is vaak een eufemisme van afwachten tot de zaak zover ontwikkelt is en jullie relatie zover afgebrokkeld is dat hij de moed heeft om de banden door te breken.
Statistisch grootste kans op oplossing: Dwing hem om te vechten is het niet met je, dan tegen je. Eis dat hij op tafel komt met het werkelijke probleem. Ik denk dat de kans groot is dat dat een ander is, maar misschien is het ook wel gewoon midlife. Als hij zegt dat hij het niet weet, dat moet hij maar in therapie toestemmen om het te weten te komen.
Ga niet bibberend thuis afwachten in de hoop dat hij er vanzelf wel uitkomt, want de kansen zijn in dat geval tegen je. Van alle soortgelijke verhalen heb ik nog nooit een ervaring van een afwachtende vrouw gezien, waarbij de relatie het redde. In tegendeel juist de vrouwen die woest werden en actie ondernamen waren vaker degene waarbij het uiteindelijk wel weer goed kwam.
Hij vind het leven saai en wil gaan stappen met vriend(in)en? Prima, ga met hem mee. Leer die vrienden kennen waarmee hij wil stappen. Hebben die allemaal ook een vrouw en kinderen thuis? Laat je eens op zijn werk zien, toon interesse in zijn zaak. Zeg dat je die kant van zijn leven beter wil leren kennen en ook andere mensen wilt ontmoeten.
Kortom onderneem zelf actie. Ik kan je niet garanderen dat het goed komt, maar hij zal je in ieder geval niet om je saaiheid verlaten en je kansen liggen een stuk beter dan met afwachten.
Sterkte, Primavera

Signaal

'Een ander op het oog hebben' zou best kunnen, maar dat is dan een signaal dat het in de eigen relatie wellicht allemaal wat 'gewoon geworden' is. Het is meestal niet eens echt de oorzaak van een breuk, ook al wordt het dat wel. Wel de reactie erop: jaloezie, bezitsdrift, eisen en ruzie maken. Kortom: de neiging om iemand te dwingen voor de bestaande relatie te kiezen, terwijl de ander er nog niet eens uit is wat hij (soms zij) nou eigenlijk wil.

Tsjor

Dat ben ik niet met je eens tsjor

Het is juist de ander die ervoor zorgt dat een doodgewone dip in de relatie, die heel makkelijk opgetrokken kan worden door wat meer te investeren in elkaar achteraf als signaal wordt geëtiketteerd dat het 'toch niet zo'n goed huwelijk was'. Een dip in een relatie bestrijd je door meer in elkaar en met elkaar te investeren, niet door die energie en tijd in anderen te investeren. Dat laatste zorgt alleen maar voor verder uit elkaar groeien.
Nogmaals van alle verhalen die ik gehoord heb loonde afwachten en zich in dienst van de twijfelaar opstellen niet. Door je als brave afwachtende theemuts op te stellen kom je alleen maar saaier over. Niks zijn bordje voor hem klaarzetten, maar vraag hem wat voor een spannends hij die avond voor het gezin denkt te koken nadat hij zelf daarvoor de boodschappen heeft gehaald.
Groeten Primavera

Zijn probleem

Ik kan me voorstellen dat je enorm gekwetst bent en bang. Maar proberen het echt te zien als Zijn Probleem en probeer je leven niet in dienst van de zijne te leven. Want nu denk je dat je misschien moet proberen die theemuts af te zetten maar jij hoeft niet te veranderen, het probleem zit in hem (zegt hij ook zelf) Typische midlife.
Ik denk niet meteen aan een ander, maar ik denk wel dat het goed is in gesprek te blijven en ik vind het niet o.k. als hij er nu verder niet meer over wil praten.
Hebben jullie al vakantieplannen? Misschien een keer samen zonder de kinderen?

Midlife

ik denk aan een midlife crisis en/of stukje burnout. Dit is het moment in het leven waarop je zulke dingen gaat denken. Raar advies misschien, maar het kan wel eens helpen naar een astrologe te gaan (een goede!!!), die kan je soms helderheid verschaffen (jaja, het is wat zwevend, maar ik heb teveel gezien/gehoord hierbij waarbij ik echt denk: zo.. dat klopt wel echt erg!).
en anders: planning maken van leuke dingen doen, maar hij moet misschien ook iets anders gaan doen: hobby, sport, film met een vriend, etc. Niet alles hoeft samen.

Verras hem eens

tja, midlife-crisis of toch een oogje op een ander? In ieder geval het signaal van saaiheid toch maar serieus nemen! Waarschijnlijk is je leventje (huis, kinderen, ouders) ook erg beperkt, en het kan nooit kwaad om in dat geval eens wat leven in de brouwerij te brengen.

Ik zou gewoon aktie ondernemen, de kinderen een weekendje bij oma & opa laten logeren en als verrassing een city trip boeken naar Madrid of Barcelona of Lissabon of iets dergelijks. Hoeft niet zo duur te zijn, is weer eens heel wat anders voor jullie tweetjes en geeft ook de gelegenheid om weer samen te zijn en in een heel andere omgeving eens tot een goed gesprek te komen over wat er nu precies speelt. En misschien aankaarten om als jullie terug zijn een avond in de week iets samen te gaan doen? Door hem mee te sleuren naar salsadansen of weet ik wat, of misschien samen op motorrijles? Of kookcurcus, bridgen, samen beginnen met hardlopen of nog heel iets anders.

En tja, mocht een weekendje weg echt op financiële problemen stuiten, dan kan het altijd nog een dagje Antwerpen of Brussel of Amsterdam worden en zoek dan vooral een leuk restaurantje op en kies dan eens voor heel wat anders en verras jezelf en hem!

Mocht het qua relatie echt mis gaan, dan ga je in ieder geval strijdend ten onder!

Karly

hier al alles geprobeerd

zo herkenbaar jouw verhaal. Mijn man heeft ook een eigen bedrijf, druk door de crisis etc. Ook hij kwam later thuis. Had geen zin meer om thuis te komen. ik ben bij hem gaan werken, we hebben hierdoor de gezamenlijke feestjes. Van de zomer ben ik alleen op vakantie geweest met de kinderen bij een vriendin in Portugal. Een maand later een week alleen op een avontuurlijke reis door Marokko. Kortom, alles gedaan wat in mijn macht lag om de relatiedip/crisis te doorbreken. Maar nu ook weer zit ik na een jaar sinds nieuwjaarsdag alleen thuis, want mijn man is weer met al zijn spullen vertrokken naar zijn ouders voor de 3e keer. Denk nu dat het definitief is!
ook heb ik het vermoeden dat hij 1 jaar geleden een verliefdheid gehad heeft met een destjds gezamenlijke vriendin. en ik vermoed dat hij daarmee nog steeds worstelt. Midlife crisis, ja dat denk ik ook. Zowel in mijn geval alsmede in jouw situatie.
Het probleem is natuurlijk ook nog eens dat deze mannen, anderen zien die aan een nieuwe relatie begonnen zijn. Deze stralen een verliefdheid uit De nieuwe vlam leest hem de wensen uit zijn ogen etc. etc. Lekker ongecompliceerd, geen verplichting in een huwelijksleven. De keerzijde is echter dat deze mannen vaak spijt hebben na een aantal jaar. Het inzicht moet toch vanuit je man zelf komen.

Niet hem verrassen

Karly schreef: verras hem eens. Ben ik het niet mee eens. Dan ben jij weer degene die investeerd. Het heeft waarschijnlijk niet veel zin. Hij heeft op dit moment waarschijnlijk geen behoefte aan een weekend samen weg. Ookal denkt jouw hele omgeving misschien van wel. Ookal wordt dat heel vaak aangeraden in dit soort situaties. Ik schrijf vanuit mijn eigen ervaring. Sta/stond in de schoenen van jouw man. (maar er is geen ander!!)
Het laatste waar ik behoefte aan had was samenzijn. Want dan voelde ik nog meer datgene wat er ontbrak, en mijn falen naar mijn man toe, het verdriet wat ik hem bracht door er toch niet met een goed gevoel bij te zijn. En iedereen maar roepen (ook de bedrijfsarts en de psycholoog) neem eens een glas wijn 's avonds, maak het gezellig, ga een weekend samen weg. Maar dat stadium ben je dan vaak al gepasseerd! Het enig waar ik behoefte aan had was veel rust, alleen zijn, met mijn gevoelens en gedachten, geen partner om me heen die vanalles van me verwachtte. Mijn eigen dingen doen en er de ruimte voor krijgen. Superegoistisch eigenlijk. En ik heb een hele lieve man die mij de ruimte geeft, die er wel onder lijd hoe ik afstand heb genomen (en het doet me ook verdriet en ik lig er soms van wakker dat ik hem verdriet doe maar ik kan niet anders en weet niet hoe anders) maar ik merk dat ik nu, na een jaar, weer heeeeeel langzaam wat meer begin te voelen, en weer weet dat ik verder wil met hem.
Het is ook niet uit te leggen hoe of waarom je je zo kunt voelen naar je partner toe. Hij heeft feitelijk niks verkeerds gedaan, er is geen verliefdheid in het spel, ik weet het niet. Iets is heel langzaam verkeerd gegroeid, misschien ook door de burnout van mijn partner waardoor ik eenzamer was en veel heb moeten slikken. Hoe dan ook, ik denk dat je niks anders kan doen dan hem tijd geven. Het kan zijn dat hij een ander heeft, maar het hoeft dus niet zo te zijn! Ik wens je wel veel sterkte. Het zal lange tijd nodig hebben vrees ik, zorg dan je je eigen leven leuk maakt voor jezelf, dat je je een sterke vrouw toont naar hem, maar bewaak ook je eigen grenzen en laat zien waar die zijn.

groetjes Stefanie

In alles herken ik iets

Hai,
bedankt voor jullie reacties. In alles herken ik wel iets, geeft ook aan hoe mijn gedachten malen.
Om eerst maar eens op "de ander" in te gaan...ik weet het niet. Zou ook wel kunnen. Maar toch wil ik daar niet van uit gaan. Durf het (nog) niet te vragen. Maar...zijn telefoon is al tijden "niet bereikbaar"....ik bedoel daarmee dat die altijd in zijn zak zit. Misschien moet ik ;snachts eens mijn slag slaan, kan nu toch niet slapen.Maar als er echt iemand is, zal alles wel nietjes gewist zijn.
Stefanié, jou verhaal is ook duidelijk. Ik denk dat hij zich zo voelt. Hij wil niet eens wat met mij, probeert wat, maar voelt zich er dan niet goed bij. Verschil is misschien, wel relevant, dat hij zo zwart wit is dat hij waarschijnlijk niet zoveel geduld heeft en op de vlucht zal slaan.
Sjor, jouw verhaal is duidelijk, en geeft me echt wat steun. Zo zit het ook, hij wordt al misselijk als hij eraan denkt nog zo 20 jaar verder te gaan. Ik probeer ook al dergelijke dingen die jij aandraagt te opperen. Maar momenteel komt dat niet echt over.
Het dubbele is, dat ik me zo genept voel, ook door mezelf eigenlijk. Aan de ene kant denk ik, doe dan wat, maak er zelf ook wat van...aan de andere kant zoek ik naar elk sprankje liefheid van hem naar mij toe. Op die manier kan ik niet echt iets doen. Want ondertussen denk ik dat juist ik nu niet datgene ben wat hij wil. Ik probeer leuk te doen, dageleijkse dingen te delen, belangstelling te tonen. Maar bij alles heb ik zo;n soort fatalistisch gevoel, van dat het toch geen zin heeft, want hij vind me gewoon niet leuk. Hoewel hij ook wel "symphatiek" doet, maar daarbij is meteen mijn tweede gedachte dat hij het voor de vorm doet. Ik kan hem dus niet inschatten.
Tijd zal het leren. Maar ik vind wel dat hij wat moet gaan doen, hobby, study, waarbij hij wat anders aan zijn hoofd heeft, in gesprek komt met mensen. Maarja, eigenlijk wil hij nix serieus doen, alleen maar dom ouwehoeren en feestvieren... Ik wil zelf ook meer buiten huis gaan, alhoewel, ik naast mijn werk (32 uur) en de kinderen, niet zoveel puf heb om iets structureels te gaan doen. Maar toch wil ik ook proberen samen meer te doen. Misschien ziet hij weer wat hij ooit zag, gewoon een leuk mens, niet zo wild en ook een beetje een einzelganger, maar wel een leuke partner.
Lang verhaal. Van alles wat. Er komt nog wel meer. Ben nog weer benieuwd naar jullie reacties.
groetjes
Madlief

Depressief, overwerkt?

Ik denk dat je man uiting geeft aan ongenoegen doordat hij overwerkt is, of wellicht zelfs depressief. Hij heeft dat niet als zodanig herkend, en is het gaan rationaliseren: waarom voel ik me niet gelukkig?

Probeer wel te luisteren naar wat hij zegt, maar betrek niet alles meteen op jezelf. Hij zegt ook niet dat hij weg wil bij jou, maar dat hij ontevreden is met zichzelf en zijn leven. Dat is het begin: veranderingen aanbrengen is dan wat je moet doen.

Richt jezelf en in je gesprekken met hem samen, op wat je kunt veranderen en niet op wat er allemaal mis is. Wat moet er gebeuren? Is het haalbaar? Neem stap voor stap beslissingen. Laat zien dat je met hem mee wilt bewegen.

Een ander in het spel? Hecht er niet teveel waarde aan. Ook al zou het zo zijn: het is niet wat hij wil uiteindelijk.

Sterkte, want dit is best moeilijk, al was het alleen maar omdat het naar is je man zo te zien lijden!

Te trots

ik zou hem echt de deur uit zetten of zelf weggaan. Ik ben echt veeel te trots om bij iemand te blijven die er blijkbaar geen trek in heeft. Dan zoekt hij het zelf maar uit. En als hij eruit is, en besluit te willen blijven, zal hij moeten afwachten of ik dat dan nog wil.

Mijn man is gelukkig wel zo wijs om dit soort perikelen niet uit te halen. Hij wil wel steeds nieuwe uitdagingen, dus ik emigreer vrolijk iedere paar jaar met hem mee

Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe!

Peut of cursus

Het lijkt me heel moeilijk om te proberen "leuk" te doen om zijn gevoel te laten verdwijnen. Dat lukt m.i. niet. Ik kan me dc's opmerking wel voorstellen, die boosheid, maar madlief wil geen breuk.
Waarom gaat hij niet naar een therapeut of iets van mindfullness cursus(hier meerdere draadjes over op dit forum), om te onderzoeken wat hij met z'n onvrede aanmoet? Nu lijkt het erop dat hij niets wil doen, er niet over wil praten met jou en hij zadelt jou wel op met een enorme onzekerheid. Ook niet leuk t.a.v. jullie kinderen.

Mobieltje

Was dat altijd al zo dat hij zijn telefoon altijd bij zich hield of is dat alleen iets vanaf de tijd dat hij zich 'ongelukkig' of dat jij afstand voelt?
In het tweede geval hoef je al niet eens meer in zijn telefoon te kijken, maar weet je het antwoord zo ook wel.
Het is echt belangrijk om te weten of er iemand anders in het spel is, want zolang dat niet open is heb je maar weinig kans, omdat er een muur van oneerlijkheid tussen jullie zit. Lees anders het verhaal van San in het archief van deze rubriek (meerdere draadjes) maar eens, dan weet je hoe het aan de andere kant werkt en waarom afwachten en niet confronteren geen zin heeft.
Groeten Primavera

Eigen weg

Dc: 'Hij wil wel steeds nieuwe uitdagingen, dus ik emigreer vrolijk iedere paar jaar met hem mee ' Volgens mij is dat 'volgzaam'. Wat ik bij Madlief ook lees is dat ze sommige dingen juist niet wil, geen inhoudsloos kletsen en feesten bijvoorbeeld.

Tsjor

100% zeker een ander

madlief, ik ben ervaringsdeskundig en weet -afgaande op de symptomen- bijna zeker dat je man een ander heeft of in ieder geval verliefd is op iemand anders. Ik heb het zelf meegemaakt, als dader zeg maar. Ons huwelijk is goddank goedgekomen. Mijn minnaar van destijds heeft het zijn huwelijk gekost. Zijn ex-vrouw weet tot op de dag van vandaag niet dat zijn verliefdheid de oorzaak was van hun crisis. En wij zijn niet de enigen, ik heb het om mij heen (en hier op het forum)heeel vaak gezien. Als mensen hun huwelijk opeens niet meer zo leuk en spannend vinden en het allemaal niet meer weten is er vrijwel altijd een ander in het spel of in het spel geweest. Ik heb dus maar 1 advies: zet je man het mes op de keel en wees niet naief!

Groet Doornroosje

O ja, de mobiel

dat was ik nog vergeten te zeggen: ook zijn omgang met zijn mobiel zegt genoeg. Als je een ander hebt is je mobiel je alleallerbeste vriend en bewaak je die met je leven. Kijk er eens stiekem in! Als je niets vindt zegt dat trouwens niets. Je kan hem ook eens vragen of je zijn mobiel mag lenen. Bijv in het weekend als je even weg moet en je zogenaamd je eigen mobiel kwijt bent. Kijk eens hoe hij reageert..

Groet

Een ander

Helaas ben ik ook ervaringsdeskundige, van beide kanten zelfs.

Toen ik je verhaal las was ook het eerste wat in me opkwam: hij heeft een ander. Of in ieder geval gevoelens voor een ander waardoor hij aan z´n huwelijk twijfelt. Ook het mobiel-verhaal past hier helemaal in. Daar zou ik eens in kijken op een onbewaakt moment.

Voor het weer nieuw leven inblazen in je relatie is het echt van essentieel belang dat je weet of dat zo is. Als het waar is dat je man gevoelens voor een ander heeft en je bespreekt dat niet, is het bijna onmogelijk om iets constructiefs te ondernemen om je relatie te redden. Echt hoor!

Sterkte.

Tja..

ik weet het allemaal niet. Kan het totaal niet meer inschatten...
Ga wel proberen tel. te bekijken. Dat zal wel niets opleveren. Ik had al gedacht dat ik 'm toch een keer zogenaamd kwijt zou maken...kijken naar de reactie. Maar het idee van vragen om lenen is ook een idee. Maar ik denk dat dat ook geen zin zou hebben, want onze zoon mag er best wel mee spelen. En die weet ook wel genoeg omte zien als er een sms je binnen komt. Als er een ander zou zijn, hebben ze vast wel een veilig methode. Maar ik ga toch de reactie uittesten, als ik vraag om te lenen.
Mijn eigen reactie geeft ook wel aan dat ik twijfel. Maar dan moet hij echt wel heel veel liegen, over wat hij doet e.d. Maar ook dat kan wel het vervelende gevoel geven dat hij nu heeft, natuurlijk. Hoe hou je dat vol, zo'n dubbel gedoe.
Hij is trouwens wel veel toegankelijker deze dagen. Maar ikzelf voel bij alles nu een soort druk...is het niet stom, is het niet saai, hoe zou hij er over denken. Ook niet gezond.
Mijn verstand zegt dan ook; weg met die kutsituatie. Maar mijn hart en mijn buik hopen op verandering. Dat wat positieve energie nu genoeg geeft om een omslag te geven en dan echte veranderingen te kunnen doorvoeren.
Oudere vrouwelijke collega zei trouwens vandaag: ook als hij blijft, komt dit nog wel vaker terug, tot een jaar of 55. Klinkt plausibel. Wil ik dat? Mijn hart zegt ja, want ik hunker naar elk beetje symphatie van hem.
De sukkel, hij weet niet wat hij weggooit!
Weetje ik ben echt niet naief, maar ik wil er niet aan toegeven, want hoop doet (nog) leven.
groetjes
Madlief

Eens

Madlief, je steekt je kop in het zand. Tot je eraan toe bent te zien hoe en wat.

Mijn allereerste 'gut-feeling' was inderdaad dat hij een ander heeft, als ervaringsdeskundige. En da's een oneerlijke strijd. Mijn ex probeerde het destijds zó te praten dat het mí'jn perceptie was dat er iets niet goed zat. Natuurlijk was dat helemaal niet zo: hij hield zoveel van me... Een week later ging hij er vandoor met een gezamenlijke collega. Ook veel sms'jes die ineens binnen kwamen enzo. Daarvóór sms'te hij nooit... Was voor z'n werk...

Ex was ook een tijdje, nét voor hij er vandoor ging, overdreven aardig voor me. Achteraf gezien dacht hij vast: Ach, die zielepiet. Hij had iets goed te maken.

Madlief: hij is je niet waard. Hij is niet eerlijk. En jij ook niet tegen jezelf.

Onmogelijk?

Is het dan onmogelijk dat wat de man van Madlief aangeeft? Wellicht volt hij wel iets voor iemand anders, of heeft hij iemand anders gezien, waardoor hij begint na te denken. Maar dat wil toch niet zeggen dat hij ook echt een ander heeft?
Gianna: 'Mijn ex probeerde het destijds zó te praten dat het mí\'jn perceptie was dat er iets niet goed zat.' Dat is in elk geval neit wat de man van Madlief doet.
Gianna: 'Madlief: hij is je niet waard. Hij is niet eerlijk. En jij ook niet tegen jezelf.' Tsjeeeee, heb je eens een pratende man, krijg je dit: hij is je niet waard, hij is niet eerlijk, jij bent niet eerlijk tegenover jezelf.... en dat alleen maar op grond van eigen ervaringen met een andere man (! nota bene, ik denk dat in elk geval).

Conclusie: alle mannen zijn hetzelfde en als ze dat niet zijn liegen ze; als hij zegt dat het bij hem anders is liegt hij en dus is hij net als alle andere mannen.
Nou, volgende week afwachten dan maar....

Ik zou dus niet in het mobieltje gaan kijken, want ik zou niet de jaloerse, achterdochtige echtgenote willen spelen. Ik zou de eer inderdaad bij mezelf houden en eerlijk zijn. Kan ook zijn dat je aan je man vraagt: je hebt dat gezegd, het houdt mij bezig, ik kan er moeilijk mee omgaan (bijvoorbeeld) wat wil je dat ik nu doe, je met rust laten, me zorgen maken over jou, over onze relatie, denken dat je vreemd gaat, of praten met de huisarts (bijvoorbeeld)? Niet dat je dan moet doen wat hij zegt, maar dan ben je in elk geval eerlijk over wat het met jou doet.

Tsjor

Tsjor

Wat jij voorstelt wat ik tegen hem zou zeggen, heb ik wel gedaan, zo ongeveer. Maar hij staat echt totaal niet open voor mij. Dat merk ik wel.
We praten wel met elkaar, over de kinderen, het werk. Maar zelfs dat is nu zo beladen.
En ik ben gewoon een schijterd...(en ook niet zo'n echte prater...)...ik kan nooit het goede moment vinden om iets aan te snijden. Steek mijn kop misschien (nog) in het zand.Ook bang dat het beetje goede wat er nu is dan ook nog wegvalt. Maar ondertussen denk ik wel: wat heb je daar dan aan, mens, als het allemaal nep is.
En hij heeft wel gezegd wat hem ongeveer dwars zat, maar verder praat hij dus niet. Verder er op in gaan lukt(e) dus niet.
Ik probeer ook eerlijk te blijven. Maar ondertussen heb ik bij alles wat hij doet dubbele gedachten. En ben ik 1 brok spanning. Stom he? Verder ben ik erg rustig, nooit zenuwachtig oid. Maar nu...ongekend.
Maar tsjor, ik heb echt wat aan je reacties, wou ik even zeggen. Van de anderen ook, absoluut, maar die van jou raken me op de 1 of ander manier. Realistisch, practisch maar ook meevoelend. Thanx daarvoor.
En die telefoon...dat weet ik nog niet..moet ik trouwens toch eerst Iphone-les nemen...
Had niet gedacht, dat iemand, zelfs mijn eigen lief, me zo van mijn stuk kon krijgen.
groetjes
Madlief

Nou nou nou

Al die mensen hier die zeker weten dat hij een ander heeft, dat is beslist te kort door de bocht hoor! Ik lees hier al even mee, en reageer toch even omdat ik me eigenlijk een beetje zo voel als de man van Madlief, of eigenlijk misschien een voorstadium ervan. Ik ben namelijk niet ongelukkig en voel me niet rot thuis, maar mijn man heeft niet echt een toegevoegde waarde. Eigenlijk ben ik liever alleen thuis (of met de kinderen dan dus). De warmte en de liefde (en de verliefdheid) die mis ik. Dit is al een tijd zo maar ik heb hier niet over gepraat met mijn man. Het ligt aan ons allebei, maar ik ben degene die op dit moment het verdere contact afhoud.
Nu ben ik een vrouw dus misschien is het anders, maar wat zou helpen was het gevoel tussen ons weer terug te vinden. Dus juist _niet_ een eigen weg gaan, maar juist ontdekken dat het leuk is om dingen samen te doen of in ieder geval proberen de leuke dingen samen weer op te pakken.
Ik heb dus _geen_ ander. Maar ik kan me voorstellen dat als ik vreselijk het hof zou worden gemaakt door een leuke man, dat de verleiding dan wel groot zou zijn omdat er thuis op dat gebied dus niks is.

Vandaag

Ik heb het idee dat het een beetje goed gaat hier. Gisteravond kwam manlief vanzelf naar me toe 's avonds, en ging zitten om te kletsen (ik zat in bad...toen hij thuis kwam, later op de avond) en toen hij de badkamer uitging keek hij echt persoonlijk me lief aan. Hij lijkt ook iets spontaner.
Misschien dat de aandacht die ik nu meer en anders aan hem besteed, wel een bepaalde uitwerking heeft. Misschien is het rotgevoel ook omdat hij onbewust vond dat hij te weinig aandacht van me kreeg. Dat was ook zo'n cirkel. Ik was ook een beetje op mezelf laatste tijd, omdat ík vond dat hij zo afstandelijk was.
Misschien is dit mijn hoop, die een sprankje mogelijkheid zit...maar dan denk ik toch ook dat een relatie van 20 jaar toch wel een goede basis moet hebben om het vol te houden, dat er wel wat is.
Ook een vraag, omdat ik zelf niet zo goed kan denken momentee": wat kan hij gaan doen, als hobby? Iets wat leuk is, ontspannend, niet TE serieus, waar je je ergens inkunt verdiepen, waar je andere mensen kunt ontmoeten, andere gesprekken kunt voeren...etc Ik weet dat er tig mogelijkheden zijn, maar kan nu niets bedenken.
Andere vraag: wat kunnen we samen doen, waarbij het weer niet te intiem is. Zodat we samen lol hebben, misschien andere mensen ontmoeten. Maar het niet te benauwend voor hem is omdat het weer samen met mij alleen is.
groetjes
Madlief

Madlief

Lieverd, lees nu toch je eigen posting eens over.
Je man snakt naar lucht en jij vraagt op Ouders Online wat hij kan gaan doen als hobby. Dit gaat toch niet werken!

Heb je hem al eens gevraagd hoe hij denkt verder te gaan, aan welke oplossingen hij denkt. Of verbeeldt hij zich dat als hij maar uit zijn gezinnetje is ontsnapt er zich spontaan een spannend en dynamische leven ontstaat?
Kom op voor jezelf en zoek hulp voor jezelf (een assertiviteits cursus ofzo), maar laat je niet zo in de hoek duwen. Stop ermee zijn problemen op te lossen en voor hem te denken. Je bent zijn moeder niet, maar zijn gelijkwaardige partner en hij is een volwassen vent en geen verveelde kleuter.
Hij dropt zijn sores bij jouw, laat hem nu ook maar met een plan komen voor de toekomst of anders hoe hij denkt naar een oplossing voor de toekomst te werken. Laat je niet wijsmaken dat JIJ zijn probleem bent, zijn probleem zit in hemzelf en daar moet ook een oplossing vandaan komen.
Meisie ik heb met je te doen, maar je zult voor jezelf moeten gaan opkomen, anders wordt het niks. Zoek hulp voor jezelf als hij niet samen met je wil.