Zorgen over de kinderen

Weet je Truus2

Ik kan het gewoon niet aan, jouw verhaal. Jij zit vanuit jouw perpectief in een slachtofferrol. Dat is geen manier om Moederziel iets te bieden wat mij betreft. Ik ga nu niet meer reageren maar ben blij dat je tenminste ziet dat jij "gewoon" jouw verhaal wilde vertellen.

nou ja, prima RoosjeRaas

Goed Roosje, ik denk dat jij je ook een beter mens voelt. Ondanks je eerdere mooie postings vind ik dat toch een beetje pijnlijk.

Ik voel mij zelf verder geen slachtoffer (hoe kom je er eigenlijk bij?), het is wel zo dat het hier niet goed is gegaan. En dat ligt aan ieder van ons. Ik denk dat het wel degelijk iets toe zou kunnen voegen voor Moederziel.

Dat mag ze zelf uitmaken.

En, Truus2

Weet je zeker dat jouw nu-man trouw is aan jou? Je schrijft dat hij in het verleden veel en vaak vreemd ging. Zou dat niet in de aard van het beestje zitten? Ik zou toch wat moeite hebben met het vertrouwen van iemand met zo'n historie...

nee mijn moeder

Nee dat was mijn moeder, Pennestreek.

Van jou had ik deze reactie trouwens wel verwacht.
Fijn huwelijk zal je hebben nu, want hij moet er nu maar mee leven dat je hem een enorme flapdrol vindt en dat jullie blijkbaar alleen nog bij elkaar zijn voor de kinderen.

Moederziel, ik vind trouwens dat je heel erg veel goed doet en (al mag ik dat van velen vast niet zeggen), en ik wil je heel veel sterkte wensen. Mijn flapdrol hier, hij wenst jou ook heel veel sterkte.
En met geen enkele van mijn postings heb ik je willen kwetsen. Ik hoop heel erg dat je enigszins met alles kunt leven en dat jullie uiteindelijk ondanks alles weer een nieuw evenwicht vinden. En ook dat het met je twee oudsten gauw beter gaat.

lieve Truus

Truus2, ik vind je echt een heel lieve Truus...

TErug naar het begin. Zorgelijk.

Je vraagt steeds om advies over wat je reactie moet zijn naar je kinderen.
Je beschrijft ernstige stoornissen (depressie, manie, psychose). Daarvan zeg je enerzijds dat het in de familie zit, anderzijds dat er een trigger nodig was en die trigger is dan de afwezigheid van vader, zoals vader vroeger was.

Je voelt je dan gesteund door de hulpverleners: 'In de begeleiding van de kinderen wordt door de behandelaren geconcludeerd dat het wegvallen van de beschikbaarheid en nabijheid van vader voor grote verwerkingsproblemen zorgt. Ze voelen zijn liefde niet meer en het effect daarvan is afschuwelijk groot. Groter dan ik voor mogelijk heb gehouden.'

Weet je, en dat zouden de hulpverleners ook moeten weten, er is altijd een 'trigger' waardoor psychische kwetsbaarheden naar buiten komen. Altijd. Zonder dat die 'trigger' daar ook maar iets mee te maken heeft. Als het dit niet was dan was het wel iets anders geweest.

Ik blijf ook hangen op dat verhaal van die hulpverleners, zoals je weet is mijn vader verongelukt, van de ene op de andere dag weg. helemaal weg. Ik weet dat psychologen daar graag van alles aan zouden willen ophangen: het zijn namelijk verklaringen waar je niets aan kunt doen, dus dan houd je een onoplosbare problematiek over die jarenlange begeleiding vraagt en jarenlange inkomsten oplevert.

Gelukkig heeft mijn moeder het overlijden van mijn vader nooit erbij betrokken, toen er ook bij haar kinderen ernstige problemen waren.

Wat ze wel heeft gedaan: naar de huisarts, naar de psychiaters en net zo lang hulp blijven zoeken tot er ook echt goede hulp kwam, voornamelijk in de vorm van goed medicatie en een goede spv-er, met goede psycho-educatie.

Het gedoe met jullie relatie is de trigger, maar het is niet het probleem, het echte probleem is veel groter en zorgelijker. Ik hoop dat je dat ziet.

Ik zou je dus terug willen sturen naar de huisarts, aangeven dat deze hulpverleners niet de goede weg zijn ingeslagen en dat je andere hulpverlening zoekt, dat je doorverwijzing wil naar een goede psychiater met verstand van zaken. Praten en meepraten, dat kost teveel tijd en het is niet de goede weg. Het gaat niet goed met je kinderen, hoeveel je ook praat.

Ik hoop dat je dan niet bij zo'n gemeente zit, waar dan eerst door een team een hele rapportage moet worden opgesteld, want dan heb je veel zaken om je grote zorgen over te maken: schulden, moeilijke scheiding, geen goed kontakt met vader, tegenstrijdige verhalen van jezelf etc. Dat is precies waar Mirjam en Temet je voor waarschuwen:het totale beeld is geen goede situatie voor de kinderen om daarin op te groeien. Vraag dus na bij de huisarts of hij een doorverwijzing kan doen, zonder dat je hele doopceel wordt gelicht.

Wat jij ondertussen kunt doen is je kinderen leren, dat hun vader niet meer de vader van vroeger is, maar op een andere manier wel nog van hun vader. Ook al is hij druk met zijn werk. Ga niet azijnpissen om elke futiliteit die 'niet goed' gaat, maar wees ondersteunend naar je kinderen toe. Niet in hun negatieve emoties, maar in hun positieve mogelijkheden om een nieuwe relatie op te bouwen met een veranderde vader. Kinderen moeten leren accepteren dat hun vader hun vader is zoals hij nu is. Daar hebben ze tijd voor nodig. Ergens rond hun 30ste zullen ze wel de balans opmaken. Nu hebben ze daar jouw steun bij nodig.
Tot nu toe geef je ze die steun niet. Er zijn echt veel fragmenten in je verhaal, waaruit blijkt dat vader wel wil, maar dat jij het hem moeilijk maakt, bijvoorbeeld omdat jij eerst zelf kontakt wilde met Truus en toen dat niet mocht, dan ook de kinderen niet, of omdat vader kind 'zomaar' met Truus in kontakt had gebracht of.... nou ja, voorbeelden te over. Het probleem zit niet bij vader. Het probleem zit echt bij jouw ondersteuning. Ook nu in de manier waarop je met deze grote problemen van je kinderen om gaat. Je haalt je eigen sores erover heen, maar het lijkt wel of je niet ziet wat er echt onder schuilt, wat je zelf beschrijft en aangeeft, maar niet echt ziet.

Tsjor

Even voor de helderheid

mijn man heeft me niet maanden- of jarenlang bedrogen, en is zeker niet alleen voor de kinderen gebleven. Ik weet niet waar je dat vandaan haalt, maar ik voel me er niet door aangesproken.

Mocht hij een van beiden wel hebben gedaan, dan had ik hem zeker een flapdrol gevonden. To say at the least. Maar ook al vind ik mannen (of vrouwen, net zo goed natuurlijk) die dat wel doen flapdrollen, het zijn en blijven mensen en mensen maken fouten. Ik hoop dat ik, was ik wel in de situatie van moederziel, Anke, Juul en de vele anderen terechtgekomen, man had kunnen vergeven en me had kunnen opstellen zoals Anke. Maar dat weet ik niet, want ik ben daar niet. Maar ook zo is de pijn en het verlies van vertrouwen al erg genoeg. Daarom denk ik dat me bij benadering kan voorstellen hoe deze dames zich voelen.

Rete-vervelend, offtopic

Als vrouwen elkaar onderling zo te lijf gaan, willen bepalen wie wat schrijft, elkaar de pan uitsneren en pijn willen doen terwijl ieders intenties goed zijn.
Ook vervelend dat zovele mensen hier hun best doen en er elke keer mensen genoemd worden die in het straatje passen. Ooit gedacht dat anderen eenzelfde efvaring hadden alleen anders reageerden?

En ook vervelend vind ik als er feiten steeds worden aangepast of veranderd; zo wordt goed reageren wel heel lastig.

vreemdgaan

Over dat vreemdgaan; ik heb de indruk dat de meeste mannen alleen weg kunnen door middel van een buitenechtelijke relatie. Wat wil zeggen dat als het niet die ene relatie was geweest, het geen andere was geweest. (Dat vind ik zelf behoorlijk slap maar ja, ik heb ook niet het idee dat er veel volwassen mannen op dat vlak rondlopen. Maar dat is een hele andere discussie).

Truus2, ik vind dat je -als 'tegen'blik van uit jouw positie- wijs klinkt. (Je kijkt ook naar je eigen rol. Ik zou willen dat op ging voor mijn ouders en hun partners.) Maar toch.. knaagt er iets en dat is het verraad wat jouw huidige partner richting zijn gezin heeft gepleegd. Voor mij zou dat verraad niet zozeer over het vreemdgaan zijn maar over de leugens daarover en over het in de steek laten van het gezin, de kinderen. In mijn vriendenkring zijn ook mannen die zo weg zijn gegaan en -deep down- daar vind ik wat van. Hoewel ik niet de behoefte heb daar een boom over op te zetten met een opgestoken wijsvinger, hoor. Daar hou ik mijn mond over maar toch denk ik soms wel eens 'daar hebben we er weer een met wie je/zijn ex geen kinderen met groot kan brengen'.

Thera en Even zo

Bedankt Thera. Wat fijn.

Ook bedankt aan Even zo. En ik snap wat je bedoelt. Ik denk dat ik die posting geschreven zou kunnen hebben, ware ik niet Truus2 zelf geweest waardoor ik dat niet meer kan schrijven. Ik voel het ook wel eens bij anderen (en weet dan weer dat ik zelf zo'n man heb, waar ik overigens nog altijd erg veel van hou).
Het knaagde toen al, het knaagt nog steeds wel eens. Het is ook niet zo dat wij het daar nooit over hebben. We voelen allebei schuldgevoel (maar ja, wat hebben zijn lieve oudste 3 daaraan...). En ik snap ook natuurlijk prima dat hij flapdrol is genoemd -man las het net ook allemaal en zei ook 'ja natuurlijk'-. Het is echt heel erg en pijnlijk dat hij het gezin met 3 jonge kinderen verliet. Dat mensen zulke dingen doen.
Ik heb het zelfs zelf als kind gevoeld.
En waarom dan toch verder gegaan en doorgezet? Dat weidt teveel over mij uit, wordt ook nog te herkenbaar en voelt ten slotte teveel als excuzen zoeken. En ik ben dan wel een truus, maar hopelijk geen excuustruus.

Wauw Moederziel

Het lijkt wel dat je niet alleen onze bijdragen niet (goed) leest, maar ook je eigen niet.
In feite is elke 'waarheid' ook allang voorbij gekomen in je eigen teksten.
Het is zo simpel.
Je vraagt hoe de kinderen te kunnen helpen. Ze zijn zo gebroken, zelf concludeer je dat dat (deels) te maken heeft met de afstand die ex houdt, het afschermen wat hij doet tov zijn nieuwe leven.
Hoe moeilijk kan een oplossing dan zijn??
Niet een sprookjes- oplossing. (En iedereen werd weer gelukkig)
Maar een oplossing in de zin van een antwoord op je vraag: wat kun JIJ doen om je kinderen te helpen.

Ik denk dat je die focus steeds verliest.
Je draait rond in kringetjes en laat je afleiden door vanalles. Inderdaad je eigen overpeinzingen.
Houdt dat nu toch vast, je wéét wat er goed is in deze situatie, wat je te doen staat. Houdt die focus vast.

Ik denk

dat je steeds tegen jezelf aan loopt.
Je eigen pijn.
Je pijn van vroeger.

Dat wentel je af op ex.
Want hij was daar het antwoord op.

Hij was echt een antwoord voor je.
Daarom was de relatie ook zo goed, voor je.
Hij was je oplossing.
Maar dat was tijdelijk.
En dat is oké. Je had hem ook maar tijdelijk nodig. (Als oplossing)
Nu kun je verder, kun je het alleen.

En echt, dat kun je.
Je weet precies wat er nodig is.
Je hebt je oude pijn niet meer nodig. Het is niet meer effectief.
Het is geweest. Je wordt nu geen pijn meer gedaan. Je hoeft niet meer gekwetst te zijn. Die keuze kun je maken, je kunt de oude pijn loslaten.

Focus je op je rol nu. Dat is je rol van moeder. Omdat je kinderen je nu zo hard nodig hebben. Om te voorkomen dat ze ook jaren worstelen met oude pijn.
En dat kun je, daar ben je goed in.
Maar houdt je focus vast, laat je niet afleiden.

Rancune: niet goed bezig

Moederziel: "Ik lees ook dat je het jammer vindt dat door de ex van je man er nu geen contact is met zijn kinderen. Ik concludeer iets anders: door de grove en egocentrischer handelwijze van je man, is er nu geen contact meer met zijn kinderen. Verdrietig, dat zeker. Maar je oogst wat je zaait."

Nee! Dit is de rancune die spreekt. Dit is blijven hangen in oude pijn. Dit is weigeren verder te gaan met je leven. Daar kun je voor kiezen, maar een andere keuze maakt je leven een stuk mooier. Het is niet gemakkelijk, maar wel mogelijk. Zeker als je daadwerkelijk goede begeleiding hebt.
Kies voor het leven Moederziel. Kies voor positivisme. Blijf niet hangen. Leef dat voor voor jullie kinderen en laat ze zien dat zij het ook kunnen.

Rancune

Tja, rancune, is dat niet ook een onderdeel van het rouwproces? Net als willen weten waar het aan heeft gelegen. Bij de ene scheiding is dat makkelijker om over het waarom heen te stappen maar als je iets meemaakt dat zo vreselijk heftig is, dat het over overleven is gegaan, heeft de menselijke natuur de neiging om uit voorzorg, om het niet nog ns mee te maken, te blijven nadenken waar het fout ging en hoe je dat voortaan dus kan voorkomen. Mensen die Betaclan hebben meegemaakt, hebben dat ook.

Het is hopelijk een fase maar blijf er niet in hangen. Denken aan wraak, kan heerlijk zijn en reden om flink te kunnen lachen. Als je het niet ook gaat doen. Hoe lang staat er voor het rouwen en verwerken van een scheiding met kinderen en een schuld met 'andere bedrading' in de genen?

En misschien heb je die rancune wel nodig en blijkt het de benzine te zijn om de motor (van herstel en verwerking) op gang te houden. Stop niet al je energie erin maar kijk of je er energie uithaalt.

Truus2 uit #181

Truus2, in #181: Zij heeft tegen man eigenlijk nooit meer iets persoonlijks gezegd of verklaard, maar bij een bepaalde gelegenheid (iets te herkenbaar om het te noemen) heeft hij haar toch gesproken en ze was er uitgesproken trots op dat zij de opvoeding verder heeft gedaan en dat ze niet zo'n gescheiden vrouw was geworden die gezellig nog samen met ex de verjaardagen van de kinderen viert en dergelijke, dat je nog wel eens bij elkaar over de vloer komt. Daar gruwelde ze echt van.

Wat ik mij dus afvroeg, was of 'hij' tegen zijn ex iets in de trant heeft gezegd van 'en dat heb je goed gedaan met onze kinderen' of een 'we pasten niet bij elkaar, ik heb veel fout gedaan, achteraf had ik het graag anders gewild want dit hadden de kinderen en jij niet verdiend'. Ik kan mij zo voorstellen dat er dan een opening kan komen, op een gegeven moment, waar zij kan zeggen, dat ze spijt heeft en het achteraf anders had gemoeten: uiteindelijk heeft de hele scheiding heeft alleen maar veel leed gekost.

Waarop hij ook wat kan zeggen over zijn gemis en verdriet. Dat kan mensen nader tot elkaar brengen, niet om contact te onderhouden of zo, maar om in elk geval milder over elkaar te kunnen denken. En het zou niet vreemd zijn als het weinige contact dan in elk geval wat warmer kan worden.

Evenzo

De rancune waar jij en moederziel het over hebben, heeft er in dit geval voor gezorgd dat de kinderen van de ex van truus2, die allang volwassen zijn, nog steeds geen of slecht contact hebben met vader.
Dat is voor een fout die vader ooit heeft gemaakt (met inderdaad heel veel consequenties) wel heel erg lang wraak. En daar zijn dan toch uiteindelijk de kinderen de dupe van. In dubbel opzicht, eerst door de pijn die vader heeft aangericht en dan door de pijn die moeder heeft aangericht.
Ik heb ook precies het tegenovergestelde gezien bij kennissen. Hij ging vreemd en hokte al snel samen met andere liefde. Maar in tegenstelling tot ex. moederziel eiste hij de kinderen minimaal 3 dagen in de week. Zij was ziedend, eerst raakt ze man kwijt en nu neemt hij ook nog haar gezin af! Je ziet het, ook dan kan de ex. het niet goed doen en vond de omgeving hem een flapdrol.
Pas jaren later toen de relatie weer wat was genormaliseerd, gaf de vrouw eerlijk toe dat het voor de kinderen achteraf goed was geweest dat hij op zijn strepen was gaan staan. Als het aan haar had gelegen was dat namelijk niet gebeurd. Maar zei, ze was toen ook overtuigd van haar gelijk.
Dus ja, evenzo, boos zijn mag en wraakgevoelens ook, maar van daaruit handelen beschadigt hoe dan ook de kinderen. En energie haal je nooit uit negatieve gevoelens. Daar loop je alleen maar op leeg.

Inderdaad Mutsje

Amen.
Boos zijn mag en is natuurlijk, maar daarin blijven hangen en daarnaar handelen is een keuze en voor niemand goed. Uiteindelijk heb je jezelf ermee, want je leven verzuurt en dat van je kinderen even hard.

Moederziel

Je schreef: " wat wil ik van ex Dat is een goede vraag. Wat wil ik nog van hem? Getroost worden, ja, misschien wel. Erkenning dat ik ertoe deed, dat mij ruimte toekwam die ik niet kreeg, dat hij mij niet goed heeft behandeld. Excuses misschien wel, voor de uitwassen. Die zijn er in de afgelopen 2 jaar ook geweest. Hij is soms zo tekeer gegaan. Ik heb me vaak afgevraagd wat ik heb gedaan om hem zo woedend te krijgen."

Hoe heeft je vader je behandeld? Heeft hij je wel herkend? Heb je geprobeerd met je huwelijk oude wonden uit het verleden goed te maken? Heb je geprobeerd het huwelijk dat bij je ouders mislukt was, bij jou en je (ex)-man te laten slagen? Als goeddoening voor een ongelukkige jeugd?
Psychologie van l...mijn r.... misschien. Maar het zou wel verklaren waarom je zo heftig reageert.

Ik heb zelf heel veel van de misverstanden en ongelukkige momenten uit mijn jeugd geprobeerd goed te maken met mijn (inmiddels ex-) man. Het is niet gelukt. We zijn uit elkaar gegaan. Of eerder: ik ging bij hem weg omdat hij niet degene was die me kon helen. Ik was de enige die mezelf kon helen.
Hij is heel even boos geweest. En toen is het gelukt om een soort van vriendschappelijke bond te vormen voor onze kinderen. God zij dank is mijn ex-man niet in zijn boosheid blijven hangen dat ik zijn droomgezin kapot had gemaakt. Hij is door mijn weggaan heel hard getroffen, maar heeft het niet op de kinderen of op mij afgereageerd.
Ik heb het gevoel dat je zulke oude niet goed geheelde wonden uit het verleden meedraagt dat alles wat je ex gaat doen (of niet doen) een extra zuur op je oude wonden is. Ik heb het idee dat je in de pijn van je kinderen je eigen pijn van vroeger ziet. EN dat het daarom voor jou zo ondraaglijk is. Vergis ik me heel erg?
Sterkte en wijsheid toegewenst.
Sini

Hoe gaat het ermee, moederziel? Ik wens je oprecht een goed 2018!

Lees nu pas

Ik las je topic nu pas. Heb niet veel toe te voegen aan wat al gezegd is.

In het begin van dit topic zag ik veel herkenning. Hier is het 4 jaar geleden dat ex mij dumpte voor een Truus. Hij trok van de ene op de andere dag bij haar in, al was dat nooit officieel en zo ook hier dus een 'dakloze' ex. Een jaar geleden liep ook de relatie tussen ex en Truus vast en sindsdien was ex echt dakloos. En ook hier (2) kinderen waar dit alles heel veel effect op heeft gehad en alleen een jongste die redelijk buiten schot is gebleven.

De herkenning verdween verderop in het topic. Je beschrijft frustratie over ex. Dat hij jou heeft bedrogen en eigenlijk de kinderen ook in de steek laat. Hier heb ik eigenlijk veel minder frustratie gehad over het feit dat ik bedrogen ben, maar wel heel veel frustratie over het feit dat hij de kinderen voor mijn gevoel liet stikken.

Waarom ik me echter niet meer herken in jouw topic, is omdat je op de een of andere manier haatdragend op me over komt. Niet eens zo in wat je zegt, maar meer de toon. Alsof je ex niets meer goed kan doen. Ik kan me niet voorstellen dat je kinderen dat niet meekrijgen, al zijn ze nu al veel ouder.

Hier verwijt ik ex ook veel en ik heb echt nog wel de nodige woordenwisselingen met hem. Toch heb ik altijd geprobeerd de wrok niet mee te laten spelen. Ik wilde niet dat de kinderen beïnvloed zouden worden door mijn mening en ook ik probeerde na de eerste weken te stimuleren dat de kinderen wel naar ex en zijn Truus gingen. De oudste 2 wilden dat echt niet, maar voor mijn gevoel kon dat niet aan mij liggen. Ik maakte geen verwijten richting ex en al helemaal niet richting zijn Truus.

Een jaar geleden liep de relatie tussen ex en zijn Truus stuk. Ex stond toen weer hier voor de deur. Niet voor een nieuwe relatie, maar hij wist wel dat hij hier terecht kon. Niet dat hij hier weer introk, maar af en toe bleef hij wel overnachten. De kinderen vonden dat aan de ene kant best lastig, maar aan de andere kant ook heel fijn. Ze hadden even hun vader voor zich terug. Toch bleef er een zekere afstand tussen de oudste 2 en hun vader.

Ex had met zijn Truus ook een kind gekregen. Mijn middelste heeft dat kindje bijvoorbeeld de eerste 2 jaar niet willen zien. Hij zat te vol met verwijten richting zijn vader en wat dat betreft herken ik je verhaal dus echt.

Nadat de relatie tussen ex en zijn Truus stuk liep, heb ik hem geholpen om zijn leven weer op te bouwen en hij pakte zijn leven dan ook vrij snel weer op. Ik heb geprobeerd om gewoon normaal met hem om te blijven gaan, los van mijn eigen frustraties. Die frustraties heb ik af en toe nog steeds, maar gelukkig al wel veel minder. Afgelopen zomer ben ik bijvoorbeeld regelmatig met jongste bij haar vader (die logeerde bij haar opa en oma) op visite geweest. Ook als haar halfbroertje bij hem was.

Ik ben ook samen met jongste kadootjes gaan kopen voor de verjaardag van haar halfbroertje. Voor mijn middelste was dat het moment dat hij aangaf dat hij eigenlijk ook best wel een keer meewilde, een stap die hij al een paar jaar niet had willen zetten. Samen met mijn middelste ben ik ook een kadootje voor zijn halfbroertke gaan kopen en we hebben dat vervolgens gebracht. Voor middelste was dat de eerste keer dat hij zijn broertje zag en ook de eerste keer dat hij de nieuwste vriendin van zijn vader zag. Een vriendin die ik op dat moment ook nog niet kende.

Na afloop vroeg mijn middelste wat ik van die vriendin vond. Zelf had ik daar wel wat bedenkingen bij, maar die liet ik richting mijn middelste achterwege. Wel vroeg ik aan hem hoezo hij dat vroeg. Hij antwoordde dat hij de indruk had dat ik die nieuwe vriendin wel ok vond, omdat ik normaal met haar had zitten praten... Vanaf dat moment zoekt ook mijn middelste weer meer toenadering tot zijn vader.

En nogmaals, mijn eigen frustraties heb ik nog genoeg, maar die opmerking van mijn middelste heeft me wel duidelijk gemaakt hoe belangrijk mijn gevoel voor hen is. Mijn middelste is dan wel nog iets jonger dan jouw kinderen, maar ook hij is al een echte puber. Een puber die zich normaal zo veel mogelijk van mij afzet, maar blijkbaar is dat gevoel toch echt heel belangrijk voor de kinderen. En dan echt het gevoel, want het gaat niet om dingen die ik naar ze uitgesproken heb. Zodra ze van mij het gevoel kregen dat het goed zat, konden ze dat zelf ook beter accepteren en volgens mij is dat wat de meeste mensen je in dit topic ook probeerden te adviseren, op welke manier dan ook.

Ook ik zou je willen adviseren om die frustraties zoveel mogelijk los te laten. Die frustraties lossen niets op, daar heb je vooral jezelf en ook je kinderen mee. Als jij ze los kunt laten, help je hen ook.

En dan als antwoord op je vraag in een van de eerste berichten... Ook mijn oudsten hebben het er erg lastig mee gehad dat hun vader er niet meer voor ze was. En als ze dan weer wat hoop op hem vestigden, liep het vervolgens weer uit op een teleurstelling. Wat mijn middelste nu fijn vindt, is om niet meer op zijn vader als vast punt te vertrouwen en er niet meer echt op rekenen, maar om hem meer als oom te zien. Als hij er wel is, hebben ze het heel gezellig samen en als hij er niet is, is het ook goed.

En ook dus het feit dat ik mijn frustraties tegenwoordig meer los heb gelaten. Je wilt niet weten hoeveel zwaar geëmotioneerde buien hij afgelopen jaar heeft gehad. Driftbuien waar eigenlijk gewoon het verdriet vanaf droop. Verdriet dat mij ook weer raakte, waardoor hij nog gefrustreerder werd. Nu ik dat zelf los heb kunnen laten, lukt dat bij hem ook steeds beter.

Natuurlijk gaat dat nog niet altijd even goed. De kerstdagen vond ik echt heel lastig en toen overheersten de frustraties toch wel weer en dat zie je dan ook meteen terug bij de kinderen. Oudejaarsavond zag ik met de kerstdagen nog tegenop, maar was uiteindelijk heel gezellig, ook volgens de kinderen, juist omdat het normaal en ontspannen was.

Hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt en eigenlijk nog veel meer dat je deze dagen goed door bent gekomen en een goed jaar voor de boeg hebt.