Zorgen over de kinderen

Sta er anders in...

"Ik begrijp de goede bedoelingen, maar zou hij niet zijn eigen sores moeten oplossen?"
Natuurlijk was het fijn geweest als hij op dat moment zijn eigen sores op kon lossen, maat soms lukt dat niet en dan is het fijn als er iemand voor je klaar staat. Andersom zou ik dat ook vinden en ik vind het ook belangrijk om mijn kinderen mee te geven dat je soms gewoon voor iemand klaar moet staan. Net als dat ik mijn kinderen mee wil geven dat ze niet vanuit wrok moeten handelen.

Bovendien is en blijft het ook gewoon de vader van mijn kinderen. En al zeggen ze regelmatig tegen mij dat 'die vent ze totaal niet boeit', hij is belangrijk voor ze. Waarom zouden ze het zich anders zo aantrekken als hij er niet is? Wat zou het met mijn kinderen hebben gedaan als hun vader met kerst onder een brug of in een daklozenopvang had doorgebracht? Als het mijn vader was, zou ik daar niet aan moeten denken, dus waarom zou ik mijn kinderen dat aan moeten doen?

Dat wil niet zeggen dat ik over me laat lopen of me laat gebruiken. Maar dit wil ik mijn kinderen gewoon graag meegeven.

"Het is ook fijn dat je kinderen hun vader even ‘terug’ hadden, zoals je schrijft. Maar dat was wel binnen jouw ‘cocon’. Ingewikkeld."
Zo voelde het voor mij dus niet. Of het nu een familielid, een vriend of mijn ex was, ik zou ze gewoon niet in de kou willen laten staan. Voelde niet als binnen mijn cocon, maar meer als een 'vriend' in nood helpen

Laatste aanvulling

Nog een laatste aanvulling, maar nu wel weer on topic...

Wat ik je vooral mee wilde geven was dat in ieder geval mijn kinderen klem kwamen te zitten in hun loyaliteit richting mij, al zei ik geen verkeerd woord over mijn ex. Ik voelde me in die periode wel echt gefrustreerd over wat het me de kinderen deed, dat hun vader weg was gegaan en al benoemde ik die frustratie niet, de kinderen voelden dat haarfijn aan, terwijl ze het eigenlijk zelf al moeilijk genoeg hadden.

Het heeft mijn kinderen geholpen dat ik die frustraties (meestal) los liet. En nee, dat lukt niet altijd en sommige dingen zij gewoon niet eerlijk. Door dat zelf los te laten, lukte dat de kinderen ook beter.

herkenbaar

Hallo moederziel en anderen, Hier ook zorgen omtrent kinderen die lijden onder de echtscheiding. Ik heb de reakties gelezen, en met name de reactie van RoosjeHaas zette me tot denken. Aangezien ik de situatie inmiddels positief aanvaard an aanga, maar mijn kinderen ( nog) niet. was dat maar waar.

Mijn ex en ik zijn maart 2016 officieel gescheiden, nog een poos onder 1 dak gewoond in verband met wachten op een huurwoning. In oktober ben ik verhuisd.We hebben co-ouderschap, week op, week af, dit was ook de wens mijn mijn zoons, 15 en 13 jaar.

Mijn jongste kreeg hevige woede-aanvallen vanaf het moment dat ik een huis toegewezen had gekregen. Voor hem het moment surspreme dat het echt was, en dat deed zoveel pijn, hij wilde het niet, de scheiding. Ondanks begrip, liefde, troost, overal bij betrekken...het gaf bij momenten ruimte voor verdriet en daar kon ik ook wat mee. Toen de nieuwe situatie van start ging, waren de eerste weken een hel. Hij kon het niet verkroppen dat zijn leventje veranderd was. Was zo boos om alles wat even niet naar zijn zin ging, wat zich uitte in treiter gedrag naar zijn oudere broer, en het de deur op slot draaien als ik even buiten een sigaretje stond te roken. Via maatschappelijk werk hebben we een speciale therapie aangereikt gekregen, gericht op zoon-ouders. Geen kille ruimte met een doos tissues, maar een blokhut waarbij mijn zoon en wij ( we doen dit samen met hem, gelukkig kan dat!) dingen samen moeten doen. Hout hakken, een weg vinden door obstakels buiten en middels het doen van de opdrachten komt e reen gesprek tot stand. Zoiets wat ze in de televisie-programma's ook doen als een gezin met problemen naar een oord wordt gestuurd waar ze samen opdrachten moeten doen. Mijn zoon vindt het geweldig, en nu al na twee keer, kan hij de dingen die hem dwarszitten beter benoemen, hij wil er ook zelf heel graag iets mee.

De oudste is een binnenvetter. Hij accepteert op zich de scheiding wel, en maakt er het beste van. maar het verdriet is er duidelijk. Hij ziet nu met name het verschil tussen zijn vader en mij. Helaas waar ik last van had, en uiteindelijk niet meer tegen kon, loopt hij ook tegenaan, in veel mindere mate, maar toch.. BV mijn ex is van snel beloven, maar het vervolgens totaal vergeten. Niet uit kwade wil, maar gewoon omdat het kan, en je kan tenslotte altijd zelf nadenken dat je iets heb gevraagd, zodat het nooit zijn verantwoordelijkheid is. Hij heeft mijn oudste al een week na dato nog geen kadootje gegeven voor zijn verjaardag..tijdens het omwisselmoment van oud en nieuw, vroeg mijn zoon aan mijn ex:"Maak je het geld voor mijn verjaardag nog over?" Hij stuurde mij een blik...ik heb niet gereageerd op dat moment, liet het tussen hun, maar mijn hart brak. Moet een kind gaan bedelen bij zijn vader om zijn kadootje...en dan via een bankoverschrijving....

Ik kan niet meer dan mijn zoons bieden wat ik te bieden heb. En niet de zaken van hun vader oplossen.

Ikzelf heb nu na drie maanden mijn plekje hier gevonden, ben rustiger en maak toekomstplannen. maar ik vind het moeilijk dat mijn positieve houding niet overeenkomt met wat mijn zoons voelen en ervaren. Ik begrijp het wel, zij zijn degenen die zich het meest moeten aanpassen en je zal het maar moeten doen... Dit is het laatste wat ik ooit wilde voor ze, ondanks dat ik niet gelukkig was in ons huwelijk, hield ik vol voor de kinderen. helaas trok hij de stekker eruit, dus kwam de scheiding er toch. Het kost tijd, we gaan niet allemaal even snel, maar ik hoop en doe er alles aan om het zo goed als mogelijk te doen slagen. Hopelijk kunnen ze over een poosje het beste uit mij als moeder, en hij als vader halen...Gelukkig zijn mijn ex en ik on speaking terms, en flexibel in de afspraken. dat is al een heel groot gewin...

monique

Waarom breekt je hart als je zoon om zijn eigen kado moet vragen?
Je kunt er vanalles van vinden, maar het hartverscheurend vinden, mmhh, vind je dat niet een beetje overdreven?

Hier een man die constant vanalles belooft....en het vervolgens vergeet.
Ik erger me daar ook vreselijk aan.
Maar het is echt een prima man. Die gewoon te impulsief vanalles toezegt. En het heel moeilijk vindt zich daar dan vervolgens aan te houden. Oa door drukte in zijn hoofd.
En ja, ik maak daar wel gedoe over. De kinderen ook
En hij vindt het zelf erg vervelend. En probeert er iets aan te doen.

Maar een wereldramp kan ik die eigenschap nu ook weer niet vinden. Hij is zoals hij is. (Echt veranderen zal hij toch niet) Hij is niet perfect, heeft zijn fouten. Net zoals dat ik stik van de fouten.
Jij niet dan?
Mijn man is werkelijk een hele lieve vader, op zijn minpunten na.

Het kind leren dat zijn vader wel van hem houdt, maar nogal vergeetachtig en nonchalant is en dat het prima is als hij hem dan ergens aan herinnert. Eventueel gelardeerd met eigen, komische ervaringen.
Het is al lastig om tijdens een relatie een volwassene te veranderen, laat staan dat je dat na een scheiding nog kunt doen. Al denk je ook dat je alle gelijk van de wereld hebt.

Tsjor

Loslaten

Helaas kun je niets veranderen aan gedrag van je ex. Als mijn dochters moeite hebben met zijn reacties en mij bijvoorbeeld laten zien wat hij heeft geappt, dan vraag ik hoe zij zich hierbij voelen en wat zij ervan vinden.
En dat ze dat dus aan hem moeten vertellen.
Ik geef geen oordeel, want ik heb niets met hun relatie te maken.

Er vindt wel systeemtherapie plaats; dochters gaan hier vaak samen heen. Ik ben deze week ook geweest. Therapeut zei tegen mijn dochters dat ze misschien wel onder ogen moeten zien dat ze nooit van hun vader zullen krijgen wat ze nodig hebben, en dat dit voor hen ook een rouwproces is. Ik vond dit wel heel confronterend. Ik gun hen een goede relatie met hem, maar ik ben bang dat hij hier niet toe in staat is. Hopelijk verandert hier nog iets in.

Moederziel

Ik snap je post niet zo.
Als je goed hebt kunnen lezen dan bedoelde ik te zeggen dat deze 'tekortkoming' bij mijn man iets is waar hij weinig vat op heeft/ lijkt te hebben. Hij krijgt er feedback genoeg over en vindt het zelf ook vervelend maar al met al verandert dat weinig aan de zaak.

Waarom zou dat anders zijn na een scheiding?
Sterker nog, mochten wij 'pijnlijk' scheiden, lijkt me dat een ultiem moment om tekortkomingen meer op voorgrond te laten komen.
Uiteraard kost het energie om zwakke punten van jezelf aan te pakken en uiteraard lukt dat in stressvolle situaties minder goed.

Dit lijkt me een gegeven. Waar je niet omheen kunt.

Verder vind ik je ongezond meegaan in gevoeligheden van je kinderen.
Mijn kinderen zijn hypergevoelig dus weet er alles van.
Dat ze geen 'pijnlijke scheiding ' doormaken zegt jou verder trouwens helemaal niets over het leven van mijn kinderen of hun behoefte aan bevestiging, dus oordeel daar aub niet over.

Dat kinderen bij een pijnlijke scheiding extra bevestiging nodig hebben vind ik een betwistbare stelling en het lijkt me niet verstandig daar bij voorbaat sterk van uit te gaan. Je zou daarmee ook juist het onveilige vd situatie kunnen benadrukken.
Ook vraag ik me af in hoeverre eea verweven zit met je eigen gevoel van onveiligheid en behoefte aan bevestiging.

Vergeet ajb niet dat jij verlaten bent en niet je kinderen.

En leer je kinderen ajb dat het OKE is om fouten te maken en imperfect te zijn. Want weet je, ook je kinderen zijn écht niet perfect. Dan leren ze tenminste dat ze goed zijn zoals ze zijn, met al hun tekortkomingen. Dus als papa er mag zijn, mogen zij er ook zijn...

En eerst dan?

Toen vader nog bij de kinderen woonde, was hij toen wel de vader die hen kon geven wat ze nodig hadden?
Er is veel aan de hand, met name op financieel gebied en daardoor ook op het gebied van huisvesting, waardoor een soepel lopende overgang van huwelijk naar scheiding in jouw situatie lastig is.
Voor degene die vertrekt is het ook niet gemakkelijk en soms is het dan gemakkelijker om even alle schapen achter je te verbranden. Niet omdat je niet van de kinderen houdt, maar omdat je juist wel van ze houdt, weet wat het voor hen betekent, het niet kunt veranderen en daar pijn van hebt.
Toen mijn kind op 10-jarige leeftijd aan de andere kan van het land ging wonen vanwege een opleiding belde ik elke dag naar hem. Hij vroeg om dat niet meer te doen, want zo'n telefoontje herinnerde hem aan thuis en dat deed hem pijn. Vanuit die achtergrond kan ik me voorstellen dat een vorm van kontakt met je kinderen, terwijl je weet dat je op dat moment niets voor ze kunt betekenen, dat dat pijn doet en dat je dat vermijdt.
Hopelijk is dat tijdelijk en kan er weer iets veranderen als vader een eigen onderkomen heeft en dan de kans krijgt om een goede relatie op te bouwen met zijn kinderen in zijn nieuwe leven. Het leven is nog lang.

Tsjor

Schrikken

Daar schrik ik wel van, als echt 20% vd kinderen geen contact meer heeft met vader na scheiding.
Dat is heel veel, en had ik niet verwacht.

Maar lijkt me dat dat niet alleen aan vaders ligt.

Overigens heb ik jouw draadjes ook gevolgd en is me niet duidelijk geworden dat je kinderen geen/nauwelijks contact meer hebben met hun vader.
Lijkt me vreselijk, kun je daar niet iets aan doen?

Verwijdering

Wat ik zie is dat je nog veel invult over hoe vader zijn vaderschap moet invullen (jou steunen, de problemen van de kinderen mee oplossen). Hij heeft nog weinig ruimte gekregen om zijn eigen invulling vorm te geven en een deel daarvan (kontakt met zijn nieuwe vriendin) heb je geblokkeerd of aan voorwaarden verbonden.
Dan is er nog het huisvestingsprobleem en de financiële problemen.
Hij heeft afstand genomen van de wijze waarop alles tot nu toe ging, ook het omgaan met de kinderen en hun problemen. Hij heeft jou alleen gelaten in jouw wijze van omgaan daarmee. Ik denk dat je hem tot nu toe te weinig ruimte hebt gegeven, of dat de situatie (met name huisvesting en afwikkeling van scheiding)tot nu toe hem te weinig ruimte gaf, om zijn eigen wijze van omgaan daarmee te vinden.
Ik hoop dat hij die ruimte krijgt als alles weer wat gestabiliseerd is. Maar dan is het wel de ruimte om zelf een wijze van omgaan daarmee te vinden.
Steeds onder de neus gewreven krijgen dat de kinderen problemen hebben door de scheiding helpt daar niet bij. Het kan even zo goed zijn, dat de kinderen problemen hebben door de manier waarop jij met de scheiding bent omgegaan ('dan breekt mijn hart'). Hij zal jouw problemen nu niet meer overnemen. die moet je zelf oplossen. En hij zal de ruimte moeten krijgen om zijn eigen oplossingen te bedenken en vorm te geven. Belangrijk is wel dat je hem dan niet neerzet als veroorzaker van alle ellende voor de kinderen, want dan heeft hij geen schijn van kans.

Tsjor

Niet in kampen

Maar jij vult het in. Jij vult het in met 'zorgen over de kinderen' en je vult het in met 'samenwerking'. Jullie zijn gescheiden, je ex gaat niet meer samenwerken met jou. Dat is voorbij. Je ex neemt jouw zorgen niet meer over, dat is voorbij. Dat is juist een scheiding.
Het gaat er nu om dat je ruimtes creëert. Dat je de ruimte voor jezelf neemt en dat je je ex de ruimte geeft.

Ik zal proberen om het uit te leggen aan de hand van de opmerking van je dochter, dat ze vader niet meer mist. Jouw reactie is dan: mijn hart breekt. Dat wil zeggen dat je het vult met ellende (wat erg dat dochter zo denkt, ook wat erg voor vader, nog meer ellende), waar jij dan jezelf volkomen machteloos in plaatst: mijn hart breekt (nog meer ellende).
Maar zo'n moment met je dochter is een moment dat valt onder jouw verantwoordelijkheid. Jij moet daar zodanig mee omgaan, dat je dochter er weer verder mee kan. Dat kan niet als het alleen maar ellende is.
Een eerste stap zou kunnen zijn dat je spreekt met je dochter: hoe ervaart zij dat? is ze opgelucht, bedroefd, voelt ze zich schuldig omdat ze hem niet meer mist? Daarover kun je met je dochter praten. en dan kijken of er iets is wat ze zelf zou willen doen om het verbeteren. Of als ze er blij mee is, dan blij zijn met haar. Je reactie zou dan kunnen zijn: voor dochter is het een opluchting en ik ben blij voor haar. Het is jouw verantwoordelijkheid om je dochter op zo'n moment te begeleiden, zodat ze er zelf mee om kan gaan. Dat is jouw ruimte.een paar scenario's:
je dochter is er blij mee. Dan kun je ook blij zijn, want ze is van een naar gevoel af.
Je dochter voelt zich schuldig: dan kun je samen bekijken of dat reëel is en wat ze eventueel zelf kan doen.
Je dochter voelt zich verdrietig hierover: dan kun je kijken of, hoe en wanneer ze op een vast moment in de week kontakt kan zoeken met haar vader, zodat ze niet de hele week daarover hoeft na te denken, maar dat kan beperken tot één moment in de week. Misschien kan ze dat ook met haar vader overleggen: wat is het beste moment om even te bellen of een appje te sturen?
Met andere woorden: er is zoveel meer mogelijk dan het verzwarende 'dan breekt mijn hart'. En die mogelijkheden kun jij scheppen.

Tsjor

en dan blijft nog

Dat dit een momentopname is: het leven zal verder gaan en vader zal in dat leven een rol blijven spelen, ook al is het wellicht een tijdje ver op de achtergrond. Er zijn genoeg kinderen die, als ze eenmaal onder moeders vleugels uit kunnen komen, zelf op zoek gaan naar hun verloren gewaande vader en daar zelf op eigen numeritus een relatie mee willen opbouwen. Ook kinderen moeten die ruimte krijgen.

Tsjor

Wie van de drie

ik beschreef 3 scenario's: dochter blij, schuldig of verdrietig (niet uitputtend hoor). Je zegt dat het gesprek zo ook verder ging, maar wat bedoel je dan? Welk scenario?
Het kan best zijn dat je het niet uitspreekt, maar kinderen voelen haarfijn aan hoe je zelf reageert. Je eigen gevoel speelt dus echt wel een rol. Vandaar dat ik het hier ook met je wil bespreken.

Tsjor

Voorzichtig

Zeer voorzichtig zijn met dit soort uitspraken (ik mis papa niet meer). Mijn jongste dochter zegt ook dit soort dingen, maar ze had laatst nieuwe schoenen gekocht en stuurt dan toch even een foto'tje daarvan via app naar haar vader.

Een warme, betrokken vader is hij eigenlijk nooit geweest, als ik eerlijk ben. Het viel alleen minder op toen we nog bij elkaar waren.
De kinderen zullen het er echter mee moeten doen;
ze hebben maar 1 vader.
Net zoals ze het ook met mij moeten doen, en ik ben ook niet perfect.

Mijn kinderen zien mij als de stabiele factor in hun leven. Dat vloog me af en toe aan, maar als ik eerlijk terugkijk op mijn huwelijk met ex, dan was ik altijd de stabiele factor en is daar niets in veranderd. Het voelt alleen anders, omdat ik nu niet iemand heb om op terug te vallen. Maar had ik die ooit wel?

Questions, questions....

Je dochter is bijna 18. Dan zal ze ook wat vrijer zijn in haar bewegingsruimte. Een afstand van 50 km is dan zelfstandig te overbruggen bijvoorbeeld. Ze kan afspraken maken, zoals ze dat ook met vriendinnen doet: een keer gaan eten, samen een film kijken, wandelen etc. Ze kan daarin zelf gaan werken aan een nieuwe vorm van relatie. Op die leeftijd is het ook belangrijk dat er meer wederkerigheid ontstaat: niet alleen dat hij belangstelling heeft voor haar, maar ook dat zij belangstelling heeft voor hem. Met de notie, dat het opgebouwde gezinsleven voor hem wellicht te zwaar was geworden, zonder dat het haar persoonlijk betreft. Voor mij was het een teken van het einde van de puberteit toen mijn dochter zei: mam, je hebt nu alles voor ons gedaan, nu wordt het tijd dat we jouw slaapkamer gaan opknappen. En we zijn samen een muur gaan behangen. Die omkering van interesse vond ik een bijzonder positief teken in de ontwikkeling van mijn dochter.

Tsjor