Zoveel verdriet .... Mis mijn vrouw ....

Jaap

Soms liegen mensen het hardst tegen zichzelf.
Om dan op en dag te beseffen dat ze de leugen niet meer kunnen volhouden.

Ik denk dat jouw vrouw dit ook niet bewust gedaan heeft.

nieuwe start

Nee ik ben na bijna 3 jaar nog steeds alleen. Om verschillende redenen. Naast mijn eigen verdriet heb ik tropenjaren met mijn zoon achter de rug. Heel veel verdriet en boosheid opgevangen. Mijn zoon heeft ook 2,5 jaar bij kinderpsycholoog gelopen wat nu nagenoeg op z'n einde is. Hij heeft nu voor langere periode afstand van zijn vader gedaan omdat het contact steeds zo fout ging/gaat. Afschuwelijk! maar ik hoop dat het hem en uiteindelijk ook mij weer wat rust brengt. Dan heeft de zakelijke kant mij heel veel energie gekost. Niets ging zoals het zou horen te gaan. Heel veel narigheid over zaken regelen en uiteraard dat stomme geld. Als laatste. Ik ben al ver in mijn proces maar ben ook beschadigd. Ik heb hier dus 4 jaar in een soort van poppenkast gezeten (niets was wat het leek) en zijn onverwachtse BOM. Het vertrouwen is idd weg. Natuurlijk mis ik een klankbord, arm om me heen en de rest maar ik durf het gewoon niet aan te gaan. Opzoeken (sites) doe ik al helemaal niet. Wie weet, onverwachts, uit het niets. Ons huis is verkocht en ik krijg deze week de sleutel van mijn nieuwe huisje. Een nieuwe start! Dit huis met veel herinneringen achter ons laten! Wie weet komt de rest dan ook weer op gang....

Oordelen

En fantasieën over het berekenende karakter van de ander die jou daar mee beschadigt. Het zijn diep menselijke reacties. En ik begrijp het echt wel. Maar ik wil je toch adviseren om daar een bewuste keuze in te maken: doe het niet! Laat het los. Je kunt niet in een ander zijn hoofd kijken en het is een grote speculatie.
Die jezelf nog het meeste pijn doet.
Makkelijk gezegd hoor, maar accepteer je emoties, het hoort er allemaal bij en je kunt het ook goed onder woorden brengen. Maar het gaat je niet verder helpen.
Voed die gedachten niet. Je exvrouw is, net als jijzelf, ook maar een gewoon mens, die het niet meer lukt om samen een gezin te vormen. Dat losweken doet ontzettend pijn voor iedereen.
Maar kijk vooral naar jezelf. Wat kan jij doen om zaken zo goed mogelijk te laten verlopen. Je vrouw gaat het niet voor je doen.
Inderdaad, denk na hoe het zal gaan als je straks alleen drie meisjes 's morgens op weg helpt.
S'avonds alles klaarleggen. Op tijd opstaan. Je geduld bewaren.
Je kunt 's avonds al lunchtrommeltjes maken.
Ja, het is hard werken in je eentje en het is echt wel wennen.
Maar je bent niet de enige. Heel veel, hele gewone mensen, gaan scheiden en geven hun leven opnieuw vorm.
Kijk naar jezelf. Zorg goed voor jezelf. Wie weet hoe leuk je het nog gaat vinden als je eraan gewend bent om alleen op te trekken met je drie meiden. Neem er de tijd voor en verwacht niet dat alles meteen vlekkeloos verloopt maar ga rustig door tot je het goed hebt.
Richt je op die praktische zaken. Naast de afwikkeling van de scheiding. Al die emoties probeer je toch zo goed mogelijk te scheiden.
Het is zo sneu als omstander als je volwassen mensen ziet die maar naar de ander blijven wijzen zonder de balk in hun eigen oog te zien en zonder te zien dat het nutteloze energie is. Het leidt nergens toe.
Scheiden is erg. Je toekomst is weg. Maar een nieuwe toekomst komt altijd weer terug. Acceptatie kan helpen. En je mag best verdrietig zijn. Dat heb ik nog weleens na 10 plus jaar, soort weemoed over wat had kunnen zijn. Maar het leven gaat toch gewoon door en er komen andere tijden.

de kunst van het leren loslaten

Natuurlijk vind ik dat ook maar ik heb de kunst van het loslaten geleerd wat me al beter afgaat. Ik zeg altijd; behandel een ander zoals je zelf ook behandeld wil worden. Ik hou hier ook al bijna 3 jaar alle ballen alleen omhoog. Niet altijd leuk maar ook dat went. Ik heb mijn zoon ook al die tijd 24/7 bij me gehad. Voelde in het begin zo oneerlijk maar nu denk ik, het is zo. Mijn zoon is nu bijna 15 Doordat hij ook wat stabieler wordt krijg ik steeds meer ruimte voor mezelf. Alle dingen die zo krom waren en niet klopte hebben mij heel veel negatieve energie gekost (de rook kwam regelmatig uit m'n oren) en uiteindelijk zie je in dat het je nergens brengt omdat hij/er toch niets veranderd. Het gaat hier al beter na die zware jaren. Een huisje (waar ik zo graag wilde wonen) en uitbreiding uren op m'n werk. De goede KARMA tijd is begonnen...En ondanks dat ik alleen ben, voel ik me niet eenzaam.

alleen

Misschien kun je het co-ouderschap zo regelen dat je bv van woensdag tot en met dinsdag hebt en de ander ook weer.
Zo heb je in je week toch tenminste 2 dagen tussendoor waarin je niet naar school hoeft te brengen en zelfs in het weekend iets leuks met ze kunt doen.
3 dgn school, 2 dgn vrij, 2 dgn school en dan de wissel.

Koken, kook per keer voor 2 keer en maak het jezelf in de week dat ze er niet niet gewoon gemakkelijk. Brood met soep is ook eten hoor, of een tosti.

Alle gescheiden ouders, tenminste, degene die niet overstappen van relatie, moeten het alleen doen en werken. Het is niet anders, ik denk dat je werk nog eens een welkome afleiding kan zijn. Dat is iets waar je aan gewend bent en dat ritme is belangrijk. Sterkte.

beren...

Aan een scheiding zitten altijd (uiteindelijk misschien leukere) kanten maar ook hele vervelende kanten die je overkomen en opstandig maken omdat JIJ er NIET voor hebt gekozen. Door je moeheid, boosheid en stress zie je nu heel veel beren. Sommige zullen blijven, worden minder of verdwijnen zelfs...Het is een proces met fases en je zal merken dat je al meer bij gaat stellen, accepteren zoals dingen nu zijn en dingen misschien wel leuker/beter gaan worden. Alleen ben jij daar nu nog lang niet. Onthoud alle lieve, goede en nuttige tips van de mensen op dit forum en (nu nog niet) maar straks zal je uitspraken en ervaringen gaan herkennen Jaap

Misschien wel

Het kan heel goed dat je vrouw (ineens?) heel egocentrisch is geworden. Dat weet ik niet, ik ken haar niet. Misschien is ze verliefd, misschien is ze opgebrand, misschien speelt er iets heel anders. Maar feitelijk doet dat er niet toe. Wat er toe doet, is dat jij nu in deze situatie zit en daar nu mee moet omgaan. Je vrouw heeft, toen jullie gingen trouwen, echt niet met opzet aangedrongen op een baan in Amsterdam om het jou bij een eventuele toekomstige scheiding zo moeilijk mogelijk te maken. Zelfs de verhuiswens en verbouwing zijn waarschijnlijk met de beste bedoelingen geopperd.

Maar dat was toen. En nu ziet ze dingen blijkbaar anders.
Dat is heel zuur en pijnlijk, maar ook heel menselijk. En met het demoniseren van je vrouw help je jezelf niet. En je kinderen evenmin.

Maar als ze opgebrand is

Dan is dat heel erg. Heb je dan helemaal niet de behoefte om te weten waardoor dat komt? Om haar gevoel te begrijpen? Je redeneert alleen maar vanuit jezelf, wast jou nu allemaal wordt aangedaan. Maar je vraagt je blijkbaar niet af wast je vrouw de afgelopen 13 jaar heeft ervaren. Opbranden duurt jaren namelijk.

En dat je je kinderen inzet om je vrouw een rotgevoel te geven, vind ik echt niet kunnen. Je vrouw verlaat JOU, niet de kinderen.

nee

Nee, dat vergeet ik niet, want dat heb je meerdere malen gezegd.
Ik bedoel te zeggen dat het ritme dat je gewend bent je door de dag heen kan helpen zodat je minder tijd hebt om te piekeren en afleiding hebt.
Ik moest naast de scheiding, een ander huis, geen werk ook nog wennen aan het werk en dan in de nachtelijke uren. Het al hebben van werk kan houvast bieden, zekerheid.; je lijf kent dat energieverbruik al. Collega's, bezig zijn met je werk, het zorgt allemaal voor afleiding en minder piekertijd.
In de tussentijd of net na al het regelwerk zou je kunnen proberen om ander werk te krijgen, dichter bij huis om het jezelf makkelijker te maken.

Mijn ex werkte 50-60 uur (excl reistijd) in de week en ik draaide nachtdiensten waardoor ik overdag een zombie was, maar er ook voor de kinderen moest zijn.
Ik weet waar je in zit, ik begrijp hoe het in elkaar steekt, hoe het voelt.
Doordat ik 2 jaar verder ben, kan ik je vertellen hoe het van hieruit voor je verder gaat. Uiteraard niet in detail, elke relatie/scheiding is anders, maar ik wil je alleen de troostgedachte meegeven dat er oplossingen zijn voor problemen, dat het tezijnertijd minder zal worden, dat er ook voor jou weer licht zal gaan schijnen.
En ik weet ook dat je dat nu nog niet ziet, ervaart of misschien zelfs wil horen. Ik wil je alleen troosten met het feit (!) dat het beter zal worden. Een stukje houvast voor de toekomst.
Alleen door die zure appel moet je heenbijten nu.
Dat is hard, zwaar en verdrietig, eenzaam en gewoon kl.te, maar niet onmogelijk.

Verdrietig en teleurgesteld

Begrijp je dat je vrouw dat 2 jaar geleden ook was, toen je haar verzoek voor een therapeut afwees!
De zorgtaak van de kinderen heeft ze nu ten dele op jouw bord gelegd, een leerproces zodat jij nu wel gaat begrijpen hoe intensief haar taak jarenlang eruitzag omdat jij vond dat die taak haar beter afging dat bij jou.

Ik steek veel tijd in mijn kinderen, maar als mijn man het altijd op mijn bord zou laten liggen omdat hij vindt dat hij dat niet hoeft te doen vanwege de lange werkdagen, zou ik hem ook wijzen op het feit dat het ook zijn kinderen zijn. Het beter leren omgaan met de kinderen, heeft hij dan maar te leren.
Je vrouw heeft , naast een baan van 5 dagen per week, nog twee andere banen; huishouding en de zorg voor 3 kinderen waarvan 2 met een etiket. Waarschijnlijk gaat ze ook met de kinderen naar sporten of andere activiteiten of moet ze met hen naar zwembad of een kindertherapeut voor die etiketten.

Besef je eigenlijk wel hoe haar leven in elkaar stak? Je voelt je in de steek gelaten. Maar kan je begrijpen dat je haar ook in de steek hebt gelaten?

Wat betreft het co-ouderschap; het is voor de kinderen misschien beter als jij ze in de weekenden verzorgt, en hun moeder door de weeks. Het is wel geen gelijke verdeling. Maar de kans is groot dat jij door de lange reistijden en files regelmatig te laat bij de opvang bent.

je ziet

Ik heb mijn ex ook relatietherapie voorgesteld omdat ik het niet goed vond gaan. Enige reactie was in de trant van: ben niet gek! En toen brak er iets bij mij en wist ik dat het niet goed ging komen.

Ik denk dat je misschien, dat weet ik niet, liefde teveel hebt gezien in (alleen) daden: leuke dingen doen, dan is het goed. Je zegt dat niet alle mannen zo gevoelig zijn dat ze dat met 1 opmerking kunnen weten, maar hoe denk je dat een vrouw tot die opmerking komt? Hoe duidelijk had ze dan moeten zijn 2 jaar geleden?
Zij is in haar gevoel waarschijnlijk al 2 jaar bezig om afstand te nemen en daarin loop jij achter.
Dat is heel naar en niemand verwacht dat jij daar met 6 weken overheen bent.
Dat is waarschijnlijk ook de grote reden dat zij nu afstand bewaart. Zodra ze bij jou verdriet laat zien komt er een opening die ze niet meer wil. Een opening die jou hoop kan geven.
De pest met scheiden is dat je ook je praatpartner kwijtraakt.
Ook ik heb hier erg mee geworsteld en nog. Nog niet los genoeg van huis zijn. Je gezin nog als een, hetzij gehavend, geheel zien. Natuurlijk sta jij nog maar aan het prille begin en daarom is het logisch dat er enorm veel op je afkomt aan emotie enz.

En uiteraard mag je voornamelijk medelijden met jezelf hebben na deze grote verrassing.
Ik wil je alleen meegeven dat bepaald gedrag vreselijk destructief gaat zijn voor jezelf, de kinderen en de toekomstige vorm van relatie met je toekomstige exvrouw. Alles in je hoofd zal dan nog groter worden, totdat je er niet meer mee overweg kunt. En daarom is het zaak dat je, zelfs al voel je je als door een vrachtwagen overreden, niet te verzuipen in je verdriet. Dat komt vanzelf met de tijd, als de rust weer is wat weergekeerd. En als je merkt dat je blijft hangen in bepaalde dingen waardoor je niet echt verder komt, dan is het tijd jezelf in de kraag te vatten.
Ik doe dat nog dagelijks, lief zijn voor mezelf en ook hard. Puur om te leven en overleven. Doe ik dat niet, dan word ik een kluizenaar en ga ik me volledig terugtrekken. Ik weet dat dat niet goed voor me is, dus dan ben ik even tijdelijk wat harder voor mezelf. Hou je taai.

ach Jaap

Je doet het super goed hoor!
Je komt er wel.
Het grootste risico is nu misschien dat je dochtertjes in een zorgrol schieten, waak daarvoor. Natuurlijk hebben je dochters verdriet. Kinderen nemen ook snel emotie van ouders over. Mijn kinderen hebben altijd veel meer moeite afscheid van me te nemen (niet gescheiden hier) als ik minder goed in mijn vel zit. Er speelt dan ook een stukje bezorgdheid onbewust mee.
Dus zorg, voor je dochters, heel goed voor jezelf! Dan is hun verdriet straks echt hún verdriet, en hoeven ze niet ook jouw verdriet nog mee te slepen.
Heel veel sterkte, en het gaat echt over! (Niet gescheiden hier maar in verleden wel een pijnlijke relatiebreuk mee gemaakt)

goed

Goed gedaan, ontspanningstijd voor jou en je kinderen lol zien hebben is goed voor een kind en voor de ouder.
En dat bedoelde ik met dat verwerken, verdriet in gedeeltes komt.
Je zult ervaren dat de wereld doordraait.
Dat kan hard zijn, want de jouwe staat stil, maar het kan ook een verademing zijn: er is iets ergs gebeurd, maar ik overleef het. Net zoals je het sterven van je moeder hebt overleefd.
Dat haalt niets van de mate van verdriet af, niets van het gemis, maar puur het feit dat je weet dat de wereld niet vergaat als er iets ergs gebeurd is kan een opluchting zijn.

Ik ben bekend met zware depressies in het verleden. Van binnen uit, niet door een oorzaak van buitenaf. Mijn grootste angst was dat ik in een zware depressie terecht zou komen na de scheiding en daar in mijn eentje uit moest zien te komen.
Het is niet gebeurd. Ik voelde me rot door het lijden dat ik vreesde maar dat niet gekomen is in de afgelopen 2 jaar.
Als ik dat kon, dan kon ik alles.
Dat houdt niet in dat al mijn dagen zonnig gekleurd waren; integendeel, ook ik heb mijn momenten. Een scheiding is nu eenmaal ingrijpend, veel meer dan veel mensen vermoeden.
En zo hobbel je voort, soms denkend de wereld aan te kunnen, soms denkend dat je er niet meer uitkomt, soms blij, soms verdrietig. Maar nooit allemaal tegelijk en nooit brengt morgen wat gisteren heeft gebracht.
Elke dag is er eentje, biedt nieuwe kansen.

Ik gun je nog vele ontspannen fijne dagen met je kinderen, haal daar je kracht maar uit, voor hen ben je gewoon nog dezelfde pappa.

Praktisch

Jaap, als ik het goed heb begrepen, ben je nu nog in de ziekte weten hoef je niet tussen 8 en 8:30 op je werk te zijn. Hoe ga je dat straks regelen; als de kinderen weer naar school gaan en om ca. 8:30 beginnen?
Dus of heel vroeg op en de kinderen vroeg afzetten op het schoolplein ( geen prettig idee in de winter) of later beginnen. Maar dan moet je ook weer later doorwerken zodat je laat de kinderen van de BSO ophaalt. Hier moet je voor ieder uur bso betalen.
Juist omdat de kinderen in Brabant op school zitten, kan je vrouw wel per se willen dat jullie ieder een week voor de kinderen zorgen, ik denk dat jij je bij de mediator je hard moet maken voor een verdeling dat beter te combineren is met je werk. In het belang van je kinderen wanneer straks de scholen weer beginnen.
Nu is het nog vakantietijd en breken de tijdstippen je nog niet zo op, wees goed ingespeeld op het komend schooljaar.

Birdnesting

Ik vind het wel bewonderingswaardig als gescheiden paren zich kunnen vinden in birdnesting. De week dat een ouder in het familiehuis woont, is nooit een week waarin het huis van jou is, daar je de spullen van je ex ook tegen komt.
-----
Het verzoek voor een groter huis of anders een tuinhuis, zegt niets anders dan dat de muren van haar huwelijk op je vrouw af kwamen. Ik denk dat de vrouw van Jaap zeker nog tot mei gehoopt had dat het tij ging keren.
-----
Jaap, de ene moment ben je heel positief over haar en de andere moment ( waarin je aan jezelf denkt) juist niet.
Ik ken jullie niet, maar tussen jouw regels door, lees ik dat zij het er ook heel moeilijk mee heeft.
Toen mijn zus ging scheiden, kreeg ze van haar gescheiden collega's heel wat zakelijke en afstandelijke tips. De afstandelijke houding van de vrouw is puur om haar toekomst te beschermen.
Jij kijkt naar jouw onzekere toekomst, die van haar is niet minder intensief. Ik hoop dat de mediator jullie beide belangen goed behartigen kan. Ik hoop dat de mediator de co-schap zo stuurt, in belang van het dagelijkse leven van de kinderen, dat het werkbaar is voor jullie beiden.

maar flanagan

Het tuinhuisje was geheel en al voor de meisjes niet voor de vrouw!

Verder kun je bij birdnesting twee slaapkamers voor de ouders hebben zodat de ander daar zijn spullen heeft en ook die deur op slot kan doen. Dan maar twee kinderen op één kamer maar de kinderen blijven tenminste wel op één plaats.

belang

Het belang van de kinderen staat absoluut bovenaan. Dit ongeacht de leeftijd. Toch....een volwassene heeft uiteindelijk ook een grens. Staat of valt ook met hoe een scheidingsmelding/scheiding is gegaan. In mijn geval zeer onverwachts en respectloos dus heel veel slikken en incasseren. Ik had er niet aan moeten denken. Ik heb mijn ex wel altijd binnen gelaten als hij voor mij of onze zoon aan de deur stond. Aangekondigd of niet. Loskomen van iemand waar ik (toen) no zielsveel van hield gaat niet/moeilijk als je steeds met zijn/haar energie geconfronteerd wordt....

Precies Engel,

Of de tandpastavlekken van zijn tandenborstel of de vuile was etc.
En een afgesloten slaapkamer voorkomt niet de confrontaties in de badkamer.

Birdnesting werkt alleen als je allebei door dezelfde deur kan.

@jamie, dat het tuinhuisje voor de kinderen was, heb ik ook begrepen. Het was voor de kinderen een plek om te spelen zodat de moeder wat rust aan de hoofd kreeg.