Zoveel verdriet .... Mis mijn vrouw ....

oei dat is heel moeilijk...

Ik geloof graag dat je het heel moeilijk hebt.
Anderszijds klinkt het ook alsof jullie eigenlijk altijd al vrij slecht gecommuniceerd hebben tijdens jullie relatie.
Een keer vragen over relatietherapie, een bot antwoord en het er nooit meer over gehad is daar dan een belangrijk voorval van. Althans zo lijk jij het te beschrijven he?
Het komt wel vaker voor dat een iemand in de relatie zijn hoofd in het zand probeert te houden voor de problemen die er zijn en dat de ander uiteindelijk kiest voor een scheiding. En je bent niet de enige die dan ineens toch heel veel spijt heeft van wat er gebeurd is en die dan bbedenkt dat het anders had gemoeten. En soms is het dan toch te laat, dan is er bij de ander al zoveel kapot gegaan (die adaar uiteraard toch een eigen aandeel in heeft gehad) dat het niet meer te lijmen is.
Het heeft in ieder geval geen zin om te gaan zitten trekken en 'zeuren'. Als zij zo stellig is, probeer dat dan te accepteren en probeer ervan te maken wat er nog inzit met je kinderen. Juist die spanningen tussen de scheidende volwassenen zijn voor de kinderen het meest ingrijpende dus probeer ze dat zoveel mogelijk te besparen door er zo flexibel mogelijk mee om te gaan. Juist bij jouw meisjes die het extra moeilijk hebben door hun stoornissen is het belangrijk dat hun thuisbasis zo stabiel en rustig gestructureerd door kan functioneren. daarom een hele goede stap om hun in het huis te laten wonen.
Ik schok een beetje van jouw uitdrukkking ' een soort kinderborderline.'Hoe kom je daar aan???
sterkte!

sterkte

Wil je alleen sterkte wensen. Je zit in de bekende achtbaan die in het begin heel heftig is maar beetje bij beetje in vaart en heftigheid afneemt. Het verwerken van een scheiding duurt gemiddeld 3 jaar. Ik hoop dat je (toekomstige) ex vrouw respectvol met jou gevoel omgaat. Daar staat of valt ook heel veel mee....
Nogmaals heel veel sterkte!

goede afsluiting

Die afsluiting is idd zo belangrijk. Hier helaas andere ervaring PATS BOEM. Er leek een alien in mijn ex te zijn gekropen en nog regelmatig valt mijn mond open van zijn gedrag/denkwijze. Je denkt iemand te kennen (in mijn geval 27 jaar) Als je zo respectloos behandelt wordt maakt dat je na huwelijk erg slecht met alle gevolgen van dien, waar uiteindelijk altijd de kinderen de dupe van zijn....
Probeer helder en sterk te blijven. Zorg goed voor jezelf en hou in veel situaties de eer aan jezelf. Niet altijd makkelijk maar je zal er (ooit) sterker uit gaan komen.

Jaap-brabant

Misschien doet ze zo stellig omdat ze je geen valse hoop wil geven?
En natuurlijk kost het verwerken van een scheiding tijd. Maar dat wil niet zeggen dat je vrouw daar bij betrokken blijft of een rol in speelt. Zij hoeft jou niet te troosten daarbij, die tijd is voorbij.

Eens met Amare

Je mag best verdrietig zijn, maar je vrouw kan daar niet zo heel veel mee. Zij is niet de persoon waar jij je verdriet bij kwijt kunt.

Pijn

Amare heeft gelijk. Je verdriet is heel erg goed te begrijpen, je vrouw begrijpt dat blijkbaar ook wel. Maar zij is nu niet meer degene die je kan troosten. Haar gedragsverandering kan ook komen, doordat ze zelf veel verdriet heeft van haar besluit, ze moet zelf ook alles verwerken en dat is heel wat, zoals je het beschrijft. Ze zal zich er terdege van bewust zijn, dat een scheiding lang doorwerkt. Het is niet voor niets dat ze lang gewacht heeft met de beslissing. En dat ze nu niet de vrolijkheid zelve is. Ook bij haar zit veel verdriet denk ik. Maar ze heeft een besluit genomen, zoals ze ooit het besluit nam om met jou een relatie te beginnen. Je kunt daar op dit moment weinig aan veranderen.
Ik hoop dat jullie allebei de kans krijgen om aanstaande dinsdag naar elkaar toe te uiten waar het verdriet zit, zonder dat je ook maar enige illusie moet hebben dat haar beslissing daarmee ongedaan kan worden gemaakt. Je kunt iemand niet dwingen om bij je te blijven.
Het lijkt er inderdaad op, dat het allemaal te laat is. Je hebt te laat gezien hoe ongelukkig ze was, je komt te laat met het voorstel voor relatietherapie, je bent te laat met het oplossen van je eigen problemen op je werk, de problemen rond je zus en wellicht ook oude familieproblemen hebben haar lang parten gespeeld en daar is wellicht door jou te weinig oog voor geweest. Wel voor je eigen pijnlijke positie, maar niet voor haar pijn. Overigens ben ik helemaal geen voorstander van die familie-therapiesessies, maar dat ter zijde, voor je vrouw is het blijkbaar belangrijk.

Ik vind het heel mooi, dat jullie de zorg voor de kinderen nu zo geregeld hebben, dat er voor de kinderen weinig verandert. Het zou wel fijn zijn als je straks een eigen woning in de buurt hebt.

Ik zou wel met je vrouw een serieus en ernstig gesprek gaan voeren over de kinderen en de problemen die er blijkbaar zijn en met haar de vraag bespreken hoe jullie dat samen het beste kunnen oplossen. Het lijkt mij erg zwaar en stressvol om de drie meiden tegelijk te moeten opvoeden. Misschien zijn er wel andere mogelijkheden als je eenmaal een woning in de buurt hebt. Als insteek kun je jezelf en je vrouw de vraag stellen hoe jullie elkaar kunnen ontlasten in de zorg voor de kinderen en hoe je de aandacht voor alledrie zo optimaal mogelijk kunt verdelen. Misschien moet je wel iemand inschakelen die, ook na de scheiding, met jullie kan praten over hoe je alles zo goed mogelijk kunt managen en hoe je het beste om kunt gaan met de kinderen. Het kan ook zijn dat je samen even moet praten over hoe je je eerste kindje een plek geeft in jullie geschiedenis. Ook na de scheiding.

Als partner heb je steken laten vallen en jouw partner willen daarom nu van je scheiden. Hoe pijnlijk dat ook is, zeker nu, nu het nog zo vers is, deze geschiedenis kun je niet omkeren. Het enige wat je kan oen is je liefde voor haar nu tot uiting brengen door haar 'te laten gaan' en de scheiding voor beiden zo gemakkelijk mogelijk te maken.

Als vader heb je echter nog een grote taak liggen. Het zou mooi zijn als jullie in je gesprekken ertoe kut komen om samen met elkaar te praten over hoe je elkaar het beste kunt steunen, om de beste ouder te zijn die de kinderen verdienen, ieder op je eigen manier, zelfstandig, maar ook in goed overleg.

Voor jezelf denk ik dat je de tijd moet nemen om alles eens op een rijtje te zetten en jezelf terug te vinden. Er zijn veel levensgebieden geweest waar je conflicten had: met je vrouw, je kinderen en op je werk. Het wordt tijd om die conflicten achter je te laten en jezelf weer terug te vinden in wie jij was of wie je wil worden. Dat kost tijd. Maar het kan de leegte die je nu voelt vullen met een zinvolle missie: werken aan je eigen herstel. Jij hebt, jullie hebben tropenjaren achter de rug. Dat heeft onmiskenbaar schade opgeleverd. De grootste schade is die aan je relatie, dat is onherstelbaar. Maar andere schades, zoals die naar je kinderen toe, op je werk en vooral die naar jezelf toe, die kun je nog herstellen.

Accepteer wat je niet kunt veranderen.
Heb de moed om te veranderen wat je wel nog kunt veranderen en dat heeft vooral betrekking op jezelf.
Ik gun je de wijsheid en het vertrouwen, dat al het moois wat je hebt meegemaakt op een dag als vreugde terug zal keren in je nieuwe leven.

Tsjor

Klaar met je verdriet

Ik denk dat je vrouw heus niet verwacht dat je na vijf weken klaar bent met het verdriet. Maar ze zal waarschijnlijk wel verwachten (of hopen) dat je HAAR niet langer belast met jouw verdriet. Dat jij en de kinderen hier moeite mee hebben, snapt ze heus wel. Ze is toch geen onmens? Maar jouw verdriet zul je zelf moeten verwerken. Dat is moeilijk, maar niet onmogelijk. Echt.

Jaap-Brabant

Het bericht dat je niet wilde plaatsen had ik eerlijk gezegd al een beetje voorzien. Ik had je willen zeggen: pas op, de emotionele afwikkeling van de scheiding verloopt vaak door diepe conflicten te maken over financiële kwesties. En die conflicten worden soms ook nog eens aangewakkerd door mediators, advocaten of omstanders. daarom pleit ik er altijd voor om zoveel mogelijk objectieve berekeningen uit te laten voeren en systematieken, zoals bijvoorbeeld kinderalimentatie laten bepalen door 'behoeftelijstjes'.
Probeer dat te vermijden door over financiële kwesties zo rationeel mogelijk na te denken en te handelen.
De erfenis valt binnen jullie huwelijk en dus (waarschijnlijk) binnen de gemeenschap van goederen. Je vrouw krijgt ook de helft als ze getrouwd blijft, daarvoor hoeft ze niet te scheiden. Als je vermoedt dat ze achterbakse redenen heeft kun je dat voor zijn door het haar rechtstreeks te vragen, of door voor te stellen om nu al de helft van het geld op een rekening te zetten waar zij (ook) bij kan. Je bent het straks toch kwijt en dan kan ze zien dat het geld nu al van jullie beiden is. Mocht dat haar achterliggende reden zijn, dan heb je die zo al weggenomen. Maar ik vermoed dat dat niet de echte reden is. De beschrijving die je hebt gegeven van de afgelopen jaren laat eerder zien, dat het tropenjaren zijn geweest, dat jullie elkaar in die periode onvoldoende hebben kunnen steunen en dat jij het haar zeker niet gemakkelijker hebt gemaakt, door wat voor redenen dan ook.
Ik denk dat ze gewoon moe is, uitgeput. Geen energie meer om ook maar iets nog te investeren in de relatie.
Als je het geld nu nog niet wil verdelen kun je het ook openlijk bespreken. Misschien kun je er voor de drie dochters een spaarpot van maken. Of ieder een basis gunnen om dadelijk zelf weer een eigen woning te betrekken. Doe er in elk geval iets goeds mee.

Tsjor

Toevoeging

De eerste mentale stap is al, dat je beseft dat het niet jouw geld is, maar van jullie beiden, aangezien jullie getrouwd zijn in gemeenschap van goederen (neem ik aan). Dus dan wordt de vraag: wat doen wij met ons geld.

Tsjor

Ik snap het niet

Eerst schrijf je dat je vrouw de helft van het geld wil als startkapitaal, en dan dat ze heeft aangegeven niets te willen. Ze wil nieti n jullie huis blijven wonen, maar vervolgens ga je er vanuit dat zij het huis krijgt.
Nu ga jij het huis overnemen. Dat is toch juist mooi? Dat je daar geld uit een erfenis voor gebruikt, is alleen maar fijn. Anders had je een hogere hypotheek moeten nemen. Want haar uitkopen moet je sowieso.

Volgens mij zit je emotioneel behoorlijk klem. En ik sluit me aan bij Tsjor, ik vermoed ook dat je vrouw gewoon uitgeput is. De emoties die je nu neerlegt, zul je mogelijk ook in je huwelijk gehad en geëtaleerd hebben. Mogelijk is je vrouw daardoor 'op'. Zou dat kunnen?

Hoe dan ook, sterkte.

Misschien heb je gelijk

Misschien heeft je (bijna ex-)vrouw die erfenis wel aangegrepen om haar vrijheid terug te krijgen. Dat weet ik niet. Maar als jullie in gemeenschap van goederen getrouwd zijn/waren, en er geen clausule tot uitsluiting van de koude kant in het testament zat, maakt dat helaas niet uit. Zij heeft recht de helft van alle bezittingen en draait op voor de helft van alle schulden op het moment van scheiden.

Ze wil geen geld, maar een zorgeloos leven.
Aan jou om te bepalen in hoeverre jij daarin mee wilt gaan. Maar eerlijk is eerlijk, als we in financieel opzicht geen medelijden met jouw vrouw hoeven te hebben hoeven we dat natuurlijk ook niet met jou te hebben. Jij verdient immers evenveel zeg je.

Wat had je moeder gewild dat er met haar geld zou gebeuren, denk je?

Zij wil scheiden en jij mag lijden. Financieel gezien in elk geval en natuurlijk is het vreselijk te horen als je partner besluit weg te gaan.
Notaris waren wij ongeveer rond de 800 euro kwijt om de hypotheek op zijn naam te laten zetten. Scheiding door mediator all inclusief rond de 2500 euro.
Het lijkt me niet meer dan redelijk dat die kosten gedeeld worden.

Blijf in gesprek, zakelijk neutraal, zonder verwijten, zonder emoties. Het zal niet in je voordeel werken als er nu ruzie wordt gemaakt.
Wij hebben het zakelijk en neutraal aangepakt en hebben nu, ondanks alle gedoe een neutrale band. Dat is iets dat in het voordeel van de kinderen zal zijn. Met een scheiding zijn er geen winnaars, alleen verliezers.
Je leven staat nu op de kop, het zal zijn als een achtbaan.
Maar ook een achtbaan heeft rechte stukken en staat een keer even stil.
Leef met de dag en met de toekomst. Elke dag verder is een dag verder bij het verdriet vandaan en een stap richting rust.
Een scheiding verwerk je niet zomaar, dat zal zij ook begrijpen, alleen nu komt de tijd dat je op vrienden en familie moet bouwen en rekenen.
Die tijd mag je opeisen en doe dat ook, want mijn ervaring is dat mensen vaak het liefst vluchten als je in de sores zit en pas weer komen kijken als ze denken dat het voorbij moet kunnen zijn of zelfs helemaal niet meer terugkomen.

Met verdelen zal het geven en nemen zijn en wees niet bang om ergens verlies op te lijden. Zo te zien ben je meer dan schappelijk op dat gebied. Dat zal veel stress gaan schelen.

Ik hoop dat jullie, ondanks dat het jouw keuze niet is en de kinderen geen keuze hadden, er zo ongeschonden mogelijk uitkomen.
En echt, er komt weer licht aan het einde van de tunnel.
Maar eerst moet je je door de scheiding heen worstelen.
Hier was dat officiele gedeelte 6 maanden en dan hebben we echt overal de tijd voor genomen.
Sterkte met alles.

niet eens met

"Waar een scheiding is zijn altijd 2 schuldigen "

Daar ben ik het niet mee eens. Er zijn gevallen waar er gewoon 1 duidelijk de reden is. Aangezien ik mensen ter bescherming van mijn kinderen en privacy en zelfs mijn ex, nooit de ware reden heb verteld van de scheiding, is het heel voor anderen makkelijk te concluderen dat ik evenveel schuld heb.
Dat heb ik niet. De reden van scheiden lag niet bij mij, ik ben alleen degene die heeft gezegd: klaar.

volgens mij

Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten. Het feit alleen al die link legt:

"Feit blijft wel dat het erg opvallend is dat ze juist NU een scheiding aanvraagt""Of ze daadwerkelijk nu is gaan scheiden omdat ik die erfenis heb zal ik nooit zeker weten natuurlijk."

Dat je het bij een scheiding eens moet zijn over kostenverdeling en dat het een heikel punt kan zijn in het algemeen, daar kan ik me iets bij voorstellen.
Maar als je ook nog dit soort gedachtes erbij haalt over de erfenis, ze uitspreekt, het uitzoekt en het op een forum zet betekent volgens mij dat je de schuld voor de scheiding daar wilt leggen (en dus bij je vrouw omdat ze op je geld uit is).

gr Angela

Geen vijand

Ik ben wel een vrouw op dit forum, maar ik ben niet je vijand, sterker nog, ook mensen die bepaalde opmerkingen maken die niet stroken met jouw visie zijn niet je vijanden, maar ze geven andere suggesties of bekijken dingen van een andere kant.

Net als Jojo ben ik goed door een complexe scheiding gekomen, door met name de financiële kant heel rationeel en zakelijk te bekijken en alles neutraal te laten berekenen.

Een paar tips mijnerzijds.

Wat betreft de inboedel. Bij mij was het zo: degene die vertrekt mag als eerste bepalen wat hij/zij meeneemt. daarna volgt eventueel een verrekening. Jouw vrouw heeft al aangegeven dat ze niets mee wil nemen. Dat betekent dat ze recht heeft op de helft van de huidige waarde van je inboedel. Dus niet van haar eigen nieuwe, toekomstige inboedel, dat zou te mooi zijn om waar te zijn. Misschien moet je iemand vragen om een waardetaxatie te doen van de inboedel. Of haar iemand laten aanwijzen die dat doet. De helft van dat bedrag is in principe voor haar, als jij alle spullen houdt.

Idem voor de auto. Je kunt nu een waardebepaling laten maken (of zelf opzoeken op internet) van je auto, de helft is voor haar. Of ze daarvan een tweedehands autootje koopt of een electrische fiets, een omafiets of een step is aan haar.

Wat betreft het huis. Er wordt nu een waardebepaling gedaan in verband met de scheiding. Die levert op, dat het huis 50.000 onder water staat. 25.000 daarvan is voor haar rekening.

Kosten van de advocaat, als jullie samen één advocaat hebben, dan worden die gedeeld (als je al niet twee rekeningen krijgt). Kosten van de notaris idem dito. Kosten van de overschrijving van de hypotheek zouden voor jouw rekening zijn, als jij de hypotheek overneemt.

Het kan zijn dat de kosten van de inboedel plus de auto plus de advocaat etc. weggestreept kunnen worden tegen de helft van de schuldrest. Dat zou mooi zijn, want dan is er niets meer te verrekenen.

Als jij de erfenis houdt zijn de kosten voor de belastingdienst natuurlijk ook voor jouw rekening.

Alimenatie over en weer moet je laten berekenen volgens de trema-normen. Het kan zijn dat beiden ongeveer evenveel verdienen en even zware woonlasten hebben, dan zal er weinig of geen partneralimenatie worden betaald.

Als je co-ouderschap doet, waarbij ieder een gelijk deel van de zorg op zich neemt, dan zal er ook geen kinderalimentatie worden berekend. Je moet dan wel afspraken maken over wie wat gaat betalen. En het zou belastingtechnisch gezien verstandig zijn om de kinderen op ieders adres in te laten schrijven.

Mocht dit alles geblokkeerd worden door je vrouw (wat onterecht zou zijn) dan zou je alsnog kunnen voorstellen om werkelijk alles te delen. Het is bij een scheiding zo, dat je de lusten en de lasten van dat moment deelt. Niet dat je afspreekt, dat de een de toekomstige rekeningen van de ander gaat betalen.

Wat betreft het onder water staan van je huis, dat is een momentopname. Als de markt verandert en de prijzen stijgen weer, dan ziet het plaatje er anders uit. Maar je hebt te dealen met dit moment, niet met de toekomstige ontwikkelingen.

Ik vermoed dat, als het plaatje er ongeveer zo uitziet, zij niets overhoudt van de scheiding, geen geld, maar ook geen schuld. Als jij je spaarpotje kunt gebruiken om de hypotheek helemaal op jouw naam te krijgen (bank moet dat goed vinden), dan zal er voor jou ook weinig overblijven. Geen geld, geen schulden. Over en weer zullen jullie weinig moeten betalen aan/voor elkaar en de kinderen. Alleen de afspraken die je maakt over wie wat betaalt voor de kinderen (of een gemeenschappelijk potje maken). Maar je kunt ook afspreken dat ieder zelf bepaalt of hij/zij voor de kinderen een nieuwe jas etc. betaalt, zonder dat je de ander daarop aanspreekt en zonder zure gezichten. Dan zou het zelfs allemaal met gesloten beurzen kunnen, waarbij jij wel een paar rekeningen (notaris, advocaat, aflossing hypotheek) moet voldoen, maar daar staat dan tegenover dat je een volledig ingericht huis ter beschikking hebt, en je eigen auto etc..

Zijn jullie van plan om 'birdnesting' te blijven doen? Dan zou jij dus een tijdelijke kamer moeten vinden in de buurt van je werk, in plaats van Amsterdam. Of zij bij haar familie kan blijven of niet is niet jouw probleem.

Tsjor

Jaap

Het is op fora zo dat je verschillende soorten mensen hebt, net als in de buitenwereld.
Je krijgt hier reacties van mensen die gevoelig zijn en die rationeel zijn, ervaring hebben met scheiding of helemaal niet.
Niets is verkeerd, maar het kan bij jou, die nu in een kwetsbare situatie zit, wel hard binnenkomen. Je bent nu als een gewond dier en alles is je dan teveel.
Echter elke reactie kan iets waardevols voor jou bevatten. En doet het dat niet, dan leg je dat gewoon naast je neer en doe je daar niets mee.
Wij (even in het algemeen) kennen jouw volledige situatie niet en ook jullie als persoon niet. Dat moet ook niet, je privacy is belangrijk.
Ik snap heel goed dat jij met de gedachte rondloopt dat je vrouw dit als een moment zag om financieel zo veilig mogelijk te kunnen scheiden. Iedereen wil een reden weten, wie wat waar hoe en waarom.
Dat dit als een verrassing kwam is niet netjes.
Misschien is zij ook deels gevoed door haar nieuwe vriendin, wie zal het zeggen.
Wie weet is een verklaring voor jou in elk geval dat stukje duidelijkheid dat je als mens zo nodig kan hebben soms om verder te gaan.
Nu tast je in het duister.
Ik heb mijn exman gevraagd naar een verklaring en die uiteindelijk na al die jaren huwelijk gekregen. En toen heb ik gezegd: dan is het nu tijd om uit elkaar te gaan en tot actie over te gaan.
Al die jaren heb ik mijn exman verteld dat ik ongelukkig was met hoe het tussen ons ging. Ik heb oplossingen aangeboden, therapie voorgesteld, veel gelezen, zelf therapie gevolgd, gepraat, gesmeekt en ga maar door.
Onze scheiding kwam daardoor niet onverwacht meer en zo hoort het ook vind ik.
Bij jou is dat anders gegaan. Misschien allebei fouten gemaakt, maar er is geen plaats geweest, zo lijkt het, voor oplossingen en nieuwe kansen.
Dat is gewoon rot en ergens niet eerlijk.
Je bent eerlijk over je eigen aandeel en dat siert je.
Nog even over het forum: er zitten hier experts en ervaringsdeskundigen, elk met hun eigen kennis en verhaal.
En wil je onder de nick Jaap geen vraag meer stellen, neem dan gewoon een nieuwe nick en stel je vraag alsnog. Het is belangrijk nu dat je alle kennis die je hebt of kunt krijgen kunt gebruiken om de scheiding zo goed mogelijk door te komen.
Is je vrouw anders bereid om eerst met jou om de tafel te gaan zitten en eens een goed gesprek te hebben over wat er allemaal misging?
Even het officiele gedeelte stopzetten tot jullie samen in elk geval weer neutraal verder kunnen? Wij hebben dat in een brief naar elkaar gedaan en die in elkaars bijzijn gelezen.
Natuurlijk hoop ik voor je dat je huwelijk nog een kans krijgt.
Maar mocht dat niet zo zijn, dan kan een neutraal gesprek met een verklaring, maar zonder emoties, heel verhelderend werken en in de toekomst helend zijn.

En hey, ik was ook einde 40 toen de boel op de schop ging. Zonder huis, zonder werk, zonder kinderen dagelijks bij me, zonder vrienden en zonder familie.
Ik ben er nog, heb bijna weer werk, ben bezig weer vriendschappen op te bouwen (moeilijk!) en heb een flat. De kinderen zijn trots op hoe we het gedaan hebben en doen voor hen en dat is me heel wat waard. Dus slik soms je trots in, lach je angst uit, wees niet bang voor verlies, wees geduldig met anderen en jezelf; op je 51e staat je echt nog genoeg moois te wachten

Jaap

In je eerste posting schrijf je: "Ze heeft zelfs een jaar geleden gevraagd of ik toen open stond voor relatie therapie, en helaas heb ik daar toen op een botte manier op gereageerd" en "Al deze zaken bij elkaar leidde ertoe dat ik geen lieve papa en echtgenoot meer was, (....) en deed te boos tegen mijn lieve vrouw en dochters..." en nu doe je alsof deze scheiding compleet uit de lucht komt vallen en je vrouw een vreselijke heks is die uit is op de erfenis van je moeder.
Ik geloof zonder meer dat jullie een hele zware tijd achter de rug hebben, dat je vrouw geprobeerd heeft om zo lang mogelijk door te gaan voor de kinderen alsof er niets aan de hand is, maar blijkbaar is er iets geknapt bij haar. Wees realistisch en ontken niet dat jij zelf wel degelijk ook een aandeel hebt in deze scheiding. Verder is de schuldvraag helemaal niet zo van belang, daar verander je toch niets mee. Regel de zaken zo dat je dochters er het minst last van hebben, en echt, geld is compleet onbelangrijk vergeleken bij hen.
Ik wens je veel wijsheid, en lees vooral nog een keer de postings van Tsjor, die zijn echt heel waardevol.

hoe je je voelt

Hoe je je voelt is waarschijnlijk genaaid, verloren, wanhopig, de bodem van je bestaan onder je weggetrokken, ongeloof in wat je overkomt. Boos, teleurgesteld, verbijsterd, verdrietig, verward,, in de steek gelaten, alleen en in het diepe gegooid zonder bandjes en vol paniek over de toekomst, jouw leven staat stil en de wereld draait door.
Het is zonder meer gewoon grof gezegd kl.te.

Sta jezelf toe al die gevoelens te hebben, maar verdrink er niet in.
Verdriet en alles er omheen komt niet in 1 keer en ook niet 24 uur lang. Volgens mij is het anatomisch gezien niet eens mogelijk om 24 uur te huilen.
Dat hield ik mezelf steeds voor en heb ik ook zo ervaren.
Als ik huilde in de auto op weg ergens naar toe zei ik tegen mezelf: oke, laat maar komen, laat maar gaan, maar op het moment dat je je auto parkeert is het klaar en ga je over tot wat je moet doen.
Boosheid geeft kracht, is beter te hanteren dan verdriet; is in feite verdriet omgezet in die boosheid.
Alleen met aldoor enkel boos zijn vergiftig je jezelf ook.
Dus moet je dat leren te doseren.
Dat zal gaan met vallen en opstaan, maar het zal je zeker lukken.
"We" zijn niet de eersten en niet de laatsten in deze situatie.
Achteraf denk je misschien: hoe heb ik het allemaal gered.
Daar is je lijf nou voor gemaakt, je leeft op adrenaline en kunt meer dan je denkt, je bent flexibeler dan je ooit verwacht had.
De moeheid komt pas daarna, als het klaar is, maar ook daar zul je doorheen komen.

En nee, natuurlijk had je niet zoveel geld besteed aan de erfenis als je wist dat dit ging komen.
Ik heb ook een verbouwing tegengehouden en gezegd dat we het er waarschijnlijk bij een scheiding in deze tijd niet uit zouden halen.

Mocht je niet voldoende mensen hebben om mee te praten: schroom niet om hulp te zoeken of om te gaan schrijven en je gevoelens op papier te zetten; ik denk dat je daar wel goed in bent. Alle vragen, gevoelens, gedachtes die je hebt toevertrouwen in een document dat alleen voor jouzelf bestemd is. Mij helpt het soms de dingen op een rijtje te krijgen.

Het zou mij niet verbazen, zoals ik al noemde, dat je vrouw gevoed is met de ervaring van haar gescheiden vriendin. Zij heeft het allemaal al meegemaakt en is beter geinformeerd. Ik bedoel daarmee niet meteen een samenspannen, maar als ze haar in vertrouwen heeft genomen bestaat er best een kans dat door de informatie van de vriendin de boel in stroomversnelling is gekomen.

Zorg goed voor jezelf, dan heb je des te meer energie om er voor je meisjes te zijn. In de tussentijd wens ik je een baan op normale afstand waarin je hopelijk iets met je uren kunt schuiven.
Een kennis van mij heeft bijvoorbeeld zijn werktijd verlaat naar half 9 zodat hij de kinderen naar school kan brengen. Zijn vrouw haalt ze uit school en bij haar eten ze en daarna haalt hij ze weer op om thuis te slapen. Het was maar een probeersel, maar de kinderen doen het er goed op en ja, ook met deze kinderen is iets aan de hand (autisme). De weekenden wisselen ze af en de vakanties delen ze.

Maak een to-dolijst en vink af wat klaar is, vul aan waar nodig.
Al dat soort dingen helpen je om het overzicht te bewaren. En zo'n stukje geeft weer stabiliteit en zorgt dat je de regie een beetje houdt.