Zoveel verdriet .... Mis mijn vrouw ....

Tuinhuis

Jaap, als je vrouw gedacht had zo vlak na het tuinhuis van je te willen scheiden terwijl dat hok jullie €25.000 zou kosten, zou zij toch ook niet hebben ingestemd met iets dat haar benadeelt?
Het lijkt mij dat haar keuze pas daarna is gevallen , al dan niet na een gesprek met familie of vrienden.

Ik ben wel blij voor je dat je werk ruimte biedt voor flexibiliteit. Hopelijk blijft dat zo.

ga weer

werken. Ik neem aan dat je het je niet kunt veroorloven zonder te zitten. En het gewone leven weer oppakken kan je goed doen.

Jaap,

Een zorgzame moeder kan ook niet simpelweg meteen uit een huwelijk stappen, uit bezorgdheid voor de kinderen. De angst dat het met de kinderen helemaal fout loopt omdat de vader niet gewend is naast zijn lange werkdagen ook voor drie drukke kinderen te moeten zorgen, kan een reden zijn om het uit te stellen tot de zomervakantie.

De gedachte om te willen scheiden is ook een vaag begrip. In de dagen dat de zorg voor het gezin je leegzuigt, komen die gevoelens naar boven maar op de dagen dat de twee ouders met de kinderen een goede tijd hebben, bloeit er weer hoop en stel je een drastische beslissing uit. En ja, dat kan met name de zorgzame moeder heel lang volhouden.

In je posts wordt je meer en meer bozer op je vrouw.. Als je steeds minder begrip hebt voor de beslissing van je vrouw, zullen de afhandelingen bij de mediator ook steeds moeizamer verlopen. Als de reacties op een forum je juist bozer maken omdat die reacties je niet zint, leg je Ipad dan een tijdje opzij.

Ps de mannen die simpelweg zeggen 'ik stop' , zijn vaak de mannen die een ander hebben.-

logica

Ik begrijp de logica niet helemaal.
Als je vrouw al wist te zullen scheiden, had ze meer gehad aan een verdeling van contanten.
Ik denk dus eerder dat het geld er niets mee te maken heeft (ze geeft ook aan geen aanspraak te doen op de erfenis) en ze gevoed is en uiteindelijk de knoop heeft doorgehakt. Ik denk dat je vrouw dat pas op het laatst gedaan heeft en daarvoor het echt nog niet wist.

Tenzij ze de waarde van het huis wilde verhogen bij verkoop, maar dan laat je geen blokhut plaatsen met de waarde van een kwart van een appartement en schaf je ook geen auto aan. (even tussendoor, pure nieuwsgierigheid naar de combinatie van het woord blokhut en 25000 euro, ik heb gisteren gezocht op een blokhut, maar volgens mij is het meer een soort vakantiewoning geworden als ik het zo bekijk, anders had het je in een luxe uitvoering nog geen 5000 euro hoeven kosten denk ik)

Het is vaak zo dat mensen het nog eens proberen op niet al te goedkope of handige manier.
Nog eens verhuizen, een nieuwe start zal ons redden.
Nog een kind proberen te krijgen, dan komen we dichter bij elkaar.
Een dure wereldreis maken, daar komen we sterker uit.

Zo kun je het misschien ook zien. Ze dacht er over na, gunde jou je auto, de kinderen de blokhut en liet het op zn beloop...wie weet ging het goed(komen) en wie weet niet. En iets in haarzelf of iemand heeft haar het zetje gegeven dat ze nodig had.

Ik denk eerlijk gezegd dat er over geld niet is nagedacht.
Beetje niet slim, met een blokhut koop je niets en kun je niet sparen en een auto is meteen na wegrijden uit de garage al veel minder waard. Maar dat is gebeurd.
Je kunt er nog jaren over piekeren, maar je krijgt er niks voor terug. Alhoewel, als jij in het huis blijft wonen kunnen je dochters nog steeds gebruik maken van de blokhut.

Dus nee, niet handig, maar ik denk ook niet bewust.

Het is fijn dat je baas flexibel is, dat je uren flexibel zijn, maar kijk uit dat je er niet teveel gebruik van maakt. En dan bedoel ik dat je thuisblijft zolang de zomervakantie duurt omdat het nu eenmaal makkelijker uitkomt zo.

Mijn ex heeft op zijn werk aan zijn baas verteld wat de situatie was en gevraagd of hij mocht spelen met uren. Dat mocht, zolang de doelen maar werden bereikt. Hij heeft zich niet ziekgemeld, ook omdat hij niet ziek was natuurlijk, wel verdrietig. Zijn concentratie was minder, uithoudingsvermogen was minder, dus soms werkte hij een halve dat op kantoor, dan thuis enz.
Zelf werkte ik parttime en heb niet verzuimd. Wel heb ik het verteld en gezegd dat ik mijn best zou doen en als het niet ging dat ik dat zou aangeven. Als je baas het weet, geef hem dan af en toe een update misschien.
Zo houd je flexibele bazen omdat ze je inzet zien. Want nu zonder inkomen komen te zitten is het laatste dat je kunt gebruiken. Sterkte maar weer!

Jawel

"Begrijpen jullie dan echt niet ( ook de vrouwen onder ons ) hoe vreselijk pijnlijk en confronterend dit allemaal niet is voor mij ?"

Ehm Jaap, wake up, er zijn hier bijna allemaal vrouwen en we zijn gescheiden, dus wat zou je denken of we het begrijpen en waarom we zo ons best doen je door die eerste rotperiode heen te slepen en tijd te nemen om op een voor ons/mij volslagen vreemde?

Je zegt dat je een gevoelsmens bent, maar ik heb het al een paar keer genoemd, en zal het heel duidelijk zeggen nu: je verzuipt in je zelfmedelijden en dat is destructief voor je herstel.
Ik begrijp het, ik snap het, maar je moet zorgen dat dat niet gebeuren zal.
Je praat bijvoorbeeld in superlatieven. En al is het zoals je je voelt, het klinkt voor een buitenstaander als overdrijven.
Dat geeft niet, dat hoor je vaak bij mensen die verdrietig, down of depressief zijn.
Maar het zorgt dat anderen zich van je af kunnen draaien. Dat het nutteloos voelt om te helpen.
Woorden als: vreselijk, immens, ongelofelijk, enorm, heel erg, gebruiken mensen om te benádrukken hoe erg het wel niet is en dat niets het kan overtreffen. Maar geloof me, je (en ik ook niet) bent de enige niet en je zou niet wensen dat het werd overtroffen.
Je zit dus momenteel veel te veel in je gevoel, waarin alles groter wordt, erger wordt en moeilijker te hanteren enz.
Daarom begon ik over werken.
Je zit in een emotionele dip, dat is logisch, maar werken dwingt tot afleiden en minder piekeren en bewegen en actief zijn tot minder sombere gevoelens.
Ga desnoods 3 ochtenden werken. Je bed uitkomen, een doel hebben en vooral weinig tijd om te piekeren.

correctie

tweede alinea: "we zijn gescheiden"......tja, we zijn natuurlijk niet allemaal gescheiden maar een redelijk aantal toch wel.

wat wil je?

Ja, het is allemaal ongelofelijk k*@@￦¥$§₹៛ฯ
De toekomst ziet er misschien ook somber voor je uit, dat gevoel krijg ik ook bij je postings. Je moet het nu zelf gaan doen alemaal! Alleen jij kunt keihard gaan knokken voor je eigen toekomst, laat je niet kennen!
Begin met werken want je hele plaatje gaat instorten als je zo doorgaat. Je bent emotioneler dan veel mensen. Er zal steeds minder begrip zijn voor het feit dat je werk zo lang verzuimt door een scheiding. Ik zou daar als werkgever ook niet blij mee zijn.
Je hebt er veel moeite mee te dealen met life events. Je moeder verliezen, scheiden, het zijn pijnlijke maar gewone dingen in het leven. Het is jouw probleem dat je daar moeilijk mee overweg kunt. Geen punt, maar verwacht niet van omgeving dat ze opdraaien voor jouw probleem.
Ik ben ook over emotioneel, dus snap je best. Wat ik deed, bijv bij de relatie breuk, was keihard gillen en schreeuwen op weg naar mijn werk en dan zette ik op mijn werk de knop weer om, vluchtte hoogstens af en toe naar toilet en heb incidenteel uitgejankt bij een collega. Maar ik ben wel blijven werken. Ik heb ook niets meer verwacht van ex, uit is uit. Wel heb ik andere fijne contacten gehad die me vaak onverwacht enorm steunden.
Je moet dealen met je overgevoeligheid. En verder met je leven. Zoek afleiding, geniet momenten, probeer je gedachten over je ex relatie los te laten en voor een paar maanden uit te stellen. Je bent nu zo emotioneel dat er geen zinnige gedachte uit zal komen.

afstandelijk

Ik begrijp je heel goed Jaap. Echt! Wat je emoties betreft waar je vrouw niet voor openstaat begrijp ik ook. Het is jaren je vertrouwde maatje geweest. Iemand waar je mee kon praten en bij kon uithuilen. Dat valt ineens weg en dat is heel erg raar. Juist NU heb je haar zo nodig maar zo werkt het niet (meer) Zij blokkeert nu alles en dat is nodig om afstand te creeeren. Ik denk dat jou verdriet haar echt wel raakt maar als ze hierin meegaat denk ze misschien dat jij weer hoop krijgt oid. Zij heeft de knoop doorgehakt en wil gewoon door. Voor de achterblijver is dat onbegrijpelijk en hard. Toen zag ik het ook niet zo maar nu wel....
Wen maar aan deze kille en afstandelijke houding. Uiteindelijk ben je zo wel sneller LOS van elkaar

De houding vind ik op zich niet kil in de negatieve zin van het woord, maar op afstand om duidelijkheid te scheppen.
De echte reden zul je misschien nooit achterhalen, maar het heeft geen zin om waarom te blijven gillen in je hoofd en jezelf gek te maken.
Ik vond en vind het nog steeds frustrerend dat ik naast 1 overduidelijke reden, nooit het waarom van die reden heb gehoord.
Inmiddels weet ik dat dat waarschijnlijk niet meer komt. Daarmee begrijp ik je frustratie hierin zeker, maar je moet jezelf niet gek maken, de enige die je daarmee hebt ben je zelf en de kinderen. Het ontneemt je kracht.

Als jullie de scheiding goed, neutraal doorlopen, heb je kans dat de emotionele starheid van haar langzaam weer zal normaliseren. Misschien juist omdat ze je zo goed kent weet ze dat ze je geen vinger moet geven ivm die bekende hand. Dat een vinger geven jou hoop geeft die er niet is.
Wees zacht, wees vergevingsgezind, omdat je daarmee een signaal naar je kinderen afgeeft dat heel belangrijk is voor de wijze waarop ze de scheiding kunnen ervaren.
Dat is voor jou extra moeilijk omdat de scheiding eenzijdig is; ik snap het heel goed. Maar het is zo'n belangrijk punt voor je meisjes.

werken

Dat van dat werken kan ik je zeker aanraden. Zelfs op de ochtend volgend op de avond dat mijn ex mij vertelde dat het over en uit is, vanwege iemand anders, ben ik 'gewoon' naar mijn werk gegaan. In al die tijd heb ik me maar 1 dag ziekgemeld, vanwege een doorwaakte nacht. Dat is geen verdienste, maar het gaf mij zeker afleiding. En dwong mij om in een bepaald gareel te blijven. Ik heb het na een aantal weken wel gemeld bij mijn baas en kreeg alle ruimte voor gesprekken met psycholoog, advocaat en soms ook overleg met mijn ex (op tijden dat de 4 kinderen naar school waren). Dat van die afleiding is zo belangrijk en het gaf mijn zwaar aangetaste gevoel voor eigenwaarde een boost. Op mijn werk werd ik wel gewaardeerd...
Ook met mijn ex afgesproken dat ik op mijn werk en werkmail geen berichtjes van hem wil over het hele 'gedoe'. Dat gaf mij de kans om me te concentreren op mijn werk. Natuurlijk lastige momenten gehad, maar even een ommetje maken of wat dan ook, en dan met frisse moed weer verder. Zegt ze...ik zie me nog zitten. Maar al met al ging het wel.

Er worden in dit draadje hele zinnige dingen gezegd, ik wilde maar dat ik die wijze woorden had gekregen toen ik 'down en out' in de hoek lag. Ik had zelf op dat moment weinig (zeg maar geen) gescheiden vrienden en vriendinnen en kreeg veel goedbedoelde steun, maar niet wat ik hierboven lees. Doe er je voordeel mee! Niemand wil jou je recht op verdriet onthouden, ook al 'die vrouwen in dit draadje' niet. Weet dat er betere tijden komen, alhoewel andere tijden.
Probeer je boosheid een uitweg te geven. Ik ging bijvoorbeeld squashen met een vriend. En iedere klap met het racket had ik 2 personen voor ogen...nog nooit zoveel gewonnen!

Nogmaals Jaap, sterkte, probeer jezelf een beetje te herpakken, ook (voorl eigenlijk) voor je meisjes!

zal best Jaap

Maar als je hierdoor je baan verliest ben je echt nog verder van huis, kun je je in deze situatie echt niet permiteren. Dat is vrij zelfdestructief. Je kunt toch met je werkgever wel tot afspraken komen, kijken of er verantwoordelijkheden even af kunnen, minder uren werken, therapeutisch werken, andere werkzaamheden tijdelijk desnoods. Verbaasd me trouwens dat je niet al in de problemen zit, mijn werkgever had me deze ruimte nooit gegeven.
Daarbij lijkt me deze ruimte voor jou ook helemaal niet goed. Je krijgt zo veel te veel de kans te verzuipen in je emoties, te blijven hangen, jezelf gek te maken.

oneerlijk

Ik zie nu je laatste post. Ik zeg altijd tegen mijn kinderen als ze iets niet eerlijk vinden: wen er maar aan, het leven is oneerlijk.
Ha, weer een fijn cliché!

Ik begrijp zeker hoe je je vertelt.
En zeker als je je erfenis in het huis ne gezin hebt gestopt en me zegt ineens toedeloe
Dat von dik zelf ook erg vreemd....
Bij ons was dat ook lkkr een nieuw huis, was financieel ook krap... Maar we hadden eindelijk een huis ipv appartement. Mooie tuin mooie toekomst dacht ik...

Poef dag droom

Achteraf kijkend klopte er al veel niet en weet je ook wel dat het goed is zo tenminste bij moj

koesteren

Behalve heel veel pech heb je ook veel geluk. Een werkgever die je heel veel ruimte geeft. Mijn werkgever zou al gesteigerd hebben op dag 2. Geld dat je ruimte geeft, dat heeft ook echt niet iedereen!
Prachtige kinderen. Kijk niet alleen naar wat je niet hebt, maar waardeer ook wat je wel hebt en pak je kansen!

werk

Wat werk betreft denk ik wel dat het scheelt wat je doet. Of je nou achter een kassa zit of op een IC werkt met mensen (niet neg. bedoelt) Ik ben na de BOM een week out geweest. Compleet van m'n padje en wist niet dat je zoveel tranen kon huilen. Ik werk met speciale kinderen in het onderwijs en we staan met z'n tweeen voor de klas. Als ik een slechte of mindere dag had zei ik dat meteen en verdween ik wat op de achtergrond. Ook heb ik wat extra taken naast mijn groep even in de koelkast gezet en ging ik soms na schooltijd wat eerder weg. Heb ook wel vaak even met collega's even in een kamertje zitten praten of huilen. Dat luchtte op en dan kon ik weer even verder. Van de kinderen kreeg ik ook wel weer een soort energie. Natuurlijk stond ik op de over levings stand maar het gaf me wel ritme en structuur die ik de chaos compleet kwijt was. Het liefst had ik me weken opgesloten. Verstopt onder een dik dekbed maar dat helpt je niet.

kijk

Nu zeg je dat Moederalleen de allereerste is die een beetje begrijpt hoe het is met het geld en de daarop vallende bom.
Dat vind ik niet helemaal eerlijk.
Er wordt hier veel tijd in je gestoken om je te helpen op de been te blijven. De emotionele kant van een scheiding die voor de omgeving en rest van de wereld vaak onderschat en onderbelicht wordt, wordt hier breed uitgemeten voor jou.

Al 177 berichten om je te steunen en op te peppen, dat kunnen er hier niet veel zeggen. Bij mij in mijn omgeving is iedereen hard weggerend, jij hebt hier in elk geval nog steun. Ik steek mijn tijd in je omdat ik het met je te doen heb, zelf een scheiding heb ervaren, ondanks dat ik zelf nog lang niet geheeld ben. Misschien kinderachtig van mij, maar ik voelde me echt een beetje beledigd.

Ik praat met je mee om je verdriet te erkennen, ik praat tegen je om je op te peppen, ik probeer kleine zachte zetjes te geven om je vooruit te helpen en deel ervaringen om je te troosten.
Ik weet dat je het waardeert, maar om te zeggen dat zij de enige is die het begrijpt terwijl we er al zoveel woorden over hebben gezegd schoot even verkeerd.

Het IS gewoon niet handig geweest om
1. in 1 keer zoveel geld uit te geven en
2. van haar om na 4 weken de bom neer te gooien.
3. om signalen niet te hebben opgepikt (als gevoelige man).
Maar dat is verleden tijd. Je doet er niets meer aan, daarmee moet je jezelf niet gek maken, verspilde energie die je hard nodig hebt om op de been te blijven en de eerste periode van shock te overleven.
Steek je tijd in helen, niet in het recente verleden. Gisteren kun je niet ongedaan maken, vandaag roei je met de riemen die je hebt en op morgen heb je nog invloed. Uitgegeven geld is uitgegeven geld. Zet m op.

percentage

Het percentage weet ik niet, maar het blijkt dat veel meer vrouwen behoefte aan advies, discussie, overleg, antwoorden hebben dan mannen op een forum. Tenzij je op een motorforum gaat kijken, daar zal het omgekeerd liggen.
Voel je in elk geval welkom in het kippenhok.