Donorwet vandaag in de 1e Kamer

Opgelucht

Ik had me er al op voorbereid dat de wet er niet door zou komen. Ik ben blij.

Joepie!

Nou, dat is een mooi begin!

wat goed

phryne, dat je nu eindelijk een aanleiding hebt gevonden om er met je ouders over te praten. Precies het doel van deze nieuwe donorwet zoals ik het zie. Anders had je het er nooit over gehad.

het blijft wel raar dat we nu een nieuwe wet hebben met dank aan de NS

In lijn met de andere Europese landen. Denk dat Duitsland ook snel volgt.

Chrono

Het is een beetje raar om je te feliciteren, maar ik kan me voorstellen dat je je zo blij voelt als je in de toekomst afhankelijk zult zijn van een donororgaan, maar bij deze: gefeliciteerd!

Kaaskopje

Dank je wel! Na het uiten van mijn blijdschap heb ik net trouwens weer een (serieuze) levende potentiele donor gevonden, dus die fles heeft geknald hier. Ik wil heeeeel oud worden. Na de minder mooie leeftijdscores van de generaties voor mij.

Chrono

Op naar de 100

Chrono

Ja dat snap ik

Niet alles gelezen

Ik ben blij dat met de komst van deze wet er een grote kans is op een toename van het aantal orgaandonaties.

Toch vraag ik mij steeds af (en dat is hier misschien al besproken) waarom het registreren niet gewoon verplicht is gemaakt. Dat geeft m.i. veel meer duidelijkheid (want nu weet je nog niet zeker of iemand deze keuze daadwerkelijk heeft gemaakt) en neemt het bezwaar van de "ja tenzij"-situatie weg.
Maar ik zie vast iets over het hoofd.

Hoe dan ook, ik begrijp de bezwaren tegen deze wet wel, maar ben toch vooral blij met de positieve gevolgen die deze wet zal hebben voor mensen die op een wachtlijst staan.

Familietafel

"Toch vraag ik mij steeds af (en dat is hier misschien al besproken) waarom het registreren niet gewoon verplicht is gemaakt. "
Dat heeft een heleboel nadelen, maar de belangrijkste is eigenlijk dat het dan lastiger wordt om je te bedenken. Het wordt dan iets als "eens geregistreerd, altijd geregistreerd".
Controle op het verplicht registreren van een gedachteverandering is natuurlijk niet mogelijk. Terwijl het juist heel goed mogelijk is dat kinderen of jong volwassenen bij het registreren doen wat hun ouders graag willen, terwijl zij zelf later tot een ander inzicht komen.

De huidige wet staat een beetje haaks op de meest gangbare gedachte, namelijk dat heel het lichaam tot en met je dood van jou is en dat wie er wat van wil dat eerst netjes aan je moet vragen.
Dat is voor de uitvoering van de transplantaties een noodzakelijk uitgangspunt omdat je nu eenmaal niet zo veel kunt vragen aan iemand die op sterven na dood is.

Maar dat betekent wel dat de wet mensen dwingt om er echt over na te denken.
Dat doet deze wet meer dan de oude.
Het donorschap zal vaker een gespreksonderwerp zijn dan voorheen.
Voordat er gestorven wordt.
Aan tafel misschien wel gewoon.

Tot mijn verbazing was dat onderwerp in ons eigen gezin kennelijk onvoldoende aan bod geweest toen het weer eens ter sprake kwam een jaar of twee geleden. Onze zoon, arts, had van zijn vader de indruk dat hij geen donor zou willen zijn. Hij had er trouwens best goede indicaties voor. Het gaat toch om een wens diep van binnen en die krijg je vaak van je ouders mee.

Maar zoon had het mis. Het is fijn dat dat duidelijk is, want vader is nu typisch zo'n geval waarbij de kans wat groter is dat hij donor wordt. Zou toch zonde zijn als zijn organen aan een misverstand zouden vervliegen.

Ik ben blij met deze nieuwe wet. Al moet het inderdaad wel even duren.

Ik hoop het ook

Teuntje "Ik hoop alleen dat de overheid een hele goede voorlichtingscampagne maakt zodat alle broodje aap verhalen die we hier langs hebben zien komen worden getackeld."
Dat hoop ik ook.
Ondertussen is er ruim voldoende informatie, filmpjes, etc. die de broodje aap verhalen al ontkrachten.
Maar het nepnieuws dat door de pro-life activisten de wereld in gesmeten wordt (wie weet ben je helemaal niet dood) is hardnekkig.

Miriam

Zoals jij het zegt, heb ik het gek genoeg nog niet bekeken, of laat ik zeggen dat het kwartje nu volledig daarover valt . Vrij in mijn woorden, kun je dus zeggen dat de nieuwe vorm van 'instemmen' met donatie, minder definitief is dan de huidige vorm. Uiteraard kun je nu je toestemming ook intrekken, maar stel dat je dat nog niet gedaan hebt en in je registratie staat dat alles gedoneerd mag worden en de nabestaanden géén inspraak hebben (dat heb ik nu zo staan) dan zou het wel wat eigengereid zijn als de familie dat niet opvolgt. In de nieuwe situatie sta ik ook als volledig donateur te boek, maar houden de nabestaanden te alle tijden inspraak. Gek genoeg heb ik dáár dan weer wat moeite mee, maar goed, ik hoef niet verder te leven met hun emoties rond dit onderwerp, zij wel.

Nee is definitiever

"Vrij in mijn woorden, kun je dus zeggen dat de nieuwe vorm van 'instemmen' met donatie, minder definitief is dan de huidige vorm."
Dat weet ik niet zeker. Ik neem aan dat er mensen zijn die hun donorbriefje wel eens hebben verfrommeld. Die zich hebben bedacht.

Maar het Nee register maakt een Nee wel duidelijker. Nee is niet langer geen keus maar een duidelijke keus. Juist omdat je er moeite voor moet doen.

Ik denk dat principiele nee-ers beter af zijn met de nieuwe wet.

De winst zit in de vrijval en de rationalisatie van de wet.
Zo gaat dat nu eenmaal. Zie Spanje, Amerika, Italie.
Religieuze landen bij uitstek waar de bezwaren legio zouden kunnen zijn, maar ze zijn er niet of eigenlijk hebben de argumenten zich omgekeerd naar een pro doneren standpunt.
Dat is het makkelijkste voor iedereen.
Dan hoeft niemand te kiezen of wat te zeggen.
Vooral ook geen "nee"
Mensen zeggen liever ja.

Nee zeggers

Ik denk dat principiele nee-ers beter af zijn met de nieuwe wet.===

Ja, dat lijkt mij ook.

Je vergist je toch met dat mensen liever ja zeggen. In de commerciële wereld wordt via training erg veel aandacht besteed aan mensenkennis, gesprekstechnieken e.d. om mensen maar in de Ja-modus te krijgen. Nee ligt eerder op het puntje van de tong dan ja.

Ehhh... dat is andersom

Dit is geen commercie Kaaskopje.
Dit is hulpvaardigheid/liefdadigheid/ruimhartigheid.

De commercie vraagt "Mag ik wat voor u doen? iets aanbieden, korting, gemak, beloftes, etc."
Het antwoord dat op de tong ligt is "nee dank u"
Men wil zelfstandig zijn, niemand nodig hebben, niks aannemen van vreemden.

Hier is de vraag "wilt u helpen" of nog bedekter "zou u willen helpen als...."
Dan ligt "ja" voorop de tong.
Je wil helpen en vooral niet jezelf gezegd of gedacht willen hebben dat je niet hulpvaardig zou zijn.

Dit alles natuurlijk in zijn algemeenheid.

Miriam

Nee, dat dit onderwerp niets met commercie te maken heeft, is ook de bedoeling. Maar dat mensen liever ja zeggen, is niet juist. En daar is de commerciële wereld zich bewust van.

Veel mensen hebben (gelukkig) iets voor een ander over, maar bij een aantal onderwerpen zie je dat dat niet altijd van harte gaat, of dat de vraag om gul te zijn ronduit agressieve reacties oproept. Helaas kom je die reacties ook tegen over orgaandonatie.

Het verschil

Toch kan ik me voorstellen dat Miriam een punt heeft kaaskopje. Of je in eerste instantie liever ja of nee zegt hangt af van de vraag. Bij commercie is de vraag, wilt u iets kopen (reflex= nee) en bij donatie is de vraag, wilt u iets geven om goed doen voor een ander (relex = ja ).

Tijdelijk

De discussies zullen nu wel gevoerd worden en dat is zeker winst. Het is belangrijk als mensen van elkaar weten hoe iemand erover denkt. Maar dit is een momentopname. Rond 2020 zal de informatiestroom groot zijn. Er zijn ook kinderen die in 2021 worden geboren.
En wat betreft voorlichting: het gaat niet alleen om het ontzenuwen van brood-aap-verhalen van tegenstanders, maar ook om realistische voorlichting van de procedure en de gevolgen van donatie. Tegen het romantische beeld. Bijvoorbeeld het beeld dat de wachtlijsten nu zullen verdwijnen.
Op dit moment registreren meer mensen zich als 'nee' zegger dan als 'ja'zegger. Maar ik vermoed dat ook dat een tijdelijk effect zal zijn.

Tsjor

Zo is dat

Precies Teuntje.
Het ligt aan de vraag.

Verbaasd

Ik heb de kwestie in de familie-app gegooid, op een luchtige manier (als we belastingaangifte doen, vullen we gelijk dit register in). Bleek dus dat de helft al geregistreerd was, en de helft die geen donor wil zijn nog niet. Dat is toch ook verrassend, ik heb mijn nee al geregistreerd vanaf het eerste moment dat het mogelijk was.
Vermoedelijk zijn die 30.000 nieuwe neezeggers ook mensen die dachten dat geen reactie geen toestemming inhield. Betwijfel dus of dat effect echt tijdelijk is.

Tsjor

Die info over de procedure was er al en daar verandert niets aan door de nieuwe wet.

Teuntje (misschien wordt het wat o.t.?)

Een goed doel steunen, kost geld, dus kun je ook onder 'verkopen' indelen, dus het is niet exact hetzelfde als een orgaan doneren, maar ik heb bij mijn werk, donateurs vinden voor goede doelen, wel gemerkt dat gulheid vaak tot de eigen voordeur gaat en ook afhankelijk is van opvattingen die een persoon heeft. Dat kun je (helaas) merken. Mensen zijn erg 'ik'-gericht. "Wat heb ik eraan?". Bij verkoop is het zaak die vraag dusdanig te beantwoorden dat mensen het gevoel krijgen dat ze er echt iets aan hebben om 'het' te kopen. Als je dat naast niet commercieel doneren zet... wat heeft iemand vanuit egoïstisch denken aan het doneren van organen? Wat levert het hem op? Ook in de 'verkoop'-wereld, is een van die voordelen 'een goed gevoel'. Bij orgaandonatie geldt dat ook. Veel mensen doen dat omdat het een goed gevoel geeft. Én dat ze inzien dat ze er zelf ook afhankelijk van kunnen worden. Maar er zijn ook veel mensen waar dat niet voor geldt. Die krijgen juist geen goed gevoel bij dit hele 'gedoe'. De overheid, die ze toch al wantrouwen, doet een graai in je lichaam, JOUW lichaam en wat doen ze ermee? Straks gaat je nier naar een commerciële donorbank... Of ze laten je doodgaan puur om 'te oogsten'. (Ondanks dat ik dat onzin vind, kan ik me voorstellen dat die angst er is. Daar is betere voorlichting noodzakelijk.) Of gaat het naar een persoon waarvan je wilt dat die met een rubberboot de oceaan wordt opgestuurd... (Ja, sorry ook dat bestaat.) Maar uiteraard ook gedachten als 'ik wil compleet blijven' al dan niet met het oog op de nabestaanden, of 'als de dag des oordeels komt moet alles bij elkaar liggen'.

Ik hoop dan ook dat de overheid tijd en geld gaat inzetten om alle argwaan weg te nemen en het goede gevoel zo meer ruimte te kunnen laten geven bij mensen die dat nu nog niet zo ervaren. Want, ja sorry, ook bij onbaatzuchtig geven, ligt 'nee' bij veel mensen voor op de lippen. Voor de camera (stel dat die op ze gericht zou zijn) "ja" want 'nee' komt niet lekker over, maar eenmaal thuis "nee, ik zal malle Henkie zijn". Ik krijg via Facebook een aardig overzicht van 'gemiddeld' Nederland binnen, met in mijn achterhoofd de wetenschap dat mensen zich op Facebook 'eerlijker' uitlaten dan voor 'de camera', maar soms ook extremer dan misschien de praktijk zal zijn of worden. Ik heb door mijn werk ook ervaren hoe negatief mensen kunnen reageren als het om 'slachtoffers' gaat waar ze een afkeer van hebben. Ik ken de argwaan van veel mensen. Daarom weet ik dat 'ja' heel wat meer moeite kost, dan 'nee' bij een grote groep mensen. Of het nu gaat om pure commercie of onbaatzuchtigheid. Dus daar heeft de overheid via campagnes nog een hoop werk te doen. En dan hoop ik ook dat de afwijzende houding zal slijten en slinken. Terecht wordt opgemerkt dat in het geval van het overtuigen bij dit onderwerp geen gebruik gemaakt mag en hoort te worden van typische verkooptechnieken, dus mensen in de ja-modus praten, maar het goede gevoel, het begrip, mag wel opgezocht worden, denk ik. Nogmaals door goede voorlichting, het aantonen van de noodzaak, het geruststellen over angstbeelden en zorg voor elkaar (nog) meer aan te spreken. En wat mensen dan beslissen, is en blijft aan hen.

Hiaten

'Die info over de procedure was er al en daar verandert niets aan door de nieuwe wet.' Daar zitten echt hiaten in. Enerzijds zijn er nog teveel 'broodje-aap'verhalen, maar anderzijds zijn er ook nog veel dingen die niet meegenomen worden, er is ook een te romantisch beeld. Bijvoorbeeld: dat organen ook naar het buitenland kunnen gaan; dat gedoneerde organen vaak maar een beperkte levensduur hebben; dat de criteria voor mensen die in aanmerking komen kunnen verschuiven, waardoor de wachtlijsten niet echt dalen etc.
In zijn algemeenheid zou de voorlichting meer gericht kunnen zijn op de nabestaanden die uiteindelijk toch moeten beslissen, in plaats van op degenen die eventueel zelf zouden willen doneren. Welke processen maken nabestaanden door, welke keuzes en overwegingen hebben zij etc. Pas in de recente discussie komen er meer verhalen los en die laten een nogal wisselend beeld zien. Dat is niet erg, maar het zou goed zijn als dat wisselende beeld ook in de voorlichting een plaats krijgt.

Tsjor