Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Verkeerde topic
TrefleQ schreef op 26-10-2023 om 04:27:
MamaE, even een knuffel voor jou. Je komt over als een hele fijne, lieve, verstandige en toegewijde moeder. Natuurlijk met je eigen tekortkomingen (net als iedereen), maar met zelfreflectie (dat heeft niet iedereen).
Het is moeilijk om je kind zo bang, boos en verdrietig te zien. Je had haar graag al dat medische gedoe bespaart. Haar ondersteunen en zoeken naar de best mogelijke hulp: dat is belangrijk en (soms heel) zwaar voor jou, voor jullie als ouders.
Complimenten hoe jij en je man er mee omgaan. Respect voor jullie.Alle geluk en vooral gezondheid gewenst. Een hecht en warm gezin; fijn dat je je dochter dat kunt bieden (en nee, natuurlijk niet altijd, zoals in vrijwel elk gezin).
Lieve groet, van een moeder waar het soms ook moeilijk was. Bij ons lijkt de moeilijke periode achter de rug. Er zitten nu vooral dingen méé.
Wat een lief berichtje. De therapieweek is nu klaar. We zijn ontzettend trots op dochter dat ze dit toch maar gedaan heeft en hopen vooral te gaan zien dat ze veel geleerd heeft. Ze ligt nu te slapen. Totaal uitgeput. Het weekend even lekker bijkomen en alleen doen wat dochter wil. Als ze iets wil is dat goed, wil ze niets dan is het ook goed.
Wij hopen ook vurig dat er eindelijk weer eens voorspoed op ons pad gaat komen en dat het haar ook weer vaker mee gaat zitten. Wij doen ons best, maar het probleem zit hem vooral in dingen die haar/ons overkomen en die geen keuze zijn. Het belangrijkste is dat we elkaar hebben en dat we het samen doen.
Een heel goed en rustig weekend voor jullie MamaE want jullie dochter heeft hard gewerkt, maar jullie ook.
MamaE schreef op 27-10-2023 om 17:07:
[..]
Wat een lief berichtje. De therapieweek is nu klaar. We zijn ontzettend trots op dochter dat ze dit toch maar gedaan heeft en hopen vooral te gaan zien dat ze veel geleerd heeft. Ze ligt nu te slapen. Totaal uitgeput. Het weekend even lekker bijkomen en alleen doen wat dochter wil. Als ze iets wil is dat goed, wil ze niets dan is het ook goed.
Wij hopen ook vurig dat er eindelijk weer eens voorspoed op ons pad gaat komen en dat het haar ook weer vaker mee gaat zitten. Wij doen ons best, maar het probleem zit hem vooral in dingen die haar/ons overkomen en die geen keuze zijn. Het belangrijkste is dat we elkaar hebben en dat we het samen doen.
chapeau voor je dochter. Ze heeft het toch maar mooi gedaan!!!
MamaE schreef op 27-10-2023 om 17:07:
[..]
Wat een lief berichtje. De therapieweek is nu klaar. We zijn ontzettend trots op dochter dat ze dit toch maar gedaan heeft en hopen vooral te gaan zien dat ze veel geleerd heeft. Ze ligt nu te slapen. Totaal uitgeput. Het weekend even lekker bijkomen en alleen doen wat dochter wil. Als ze iets wil is dat goed, wil ze niets dan is het ook goed.
Wij hopen ook vurig dat er eindelijk weer eens voorspoed op ons pad gaat komen en dat het haar ook weer vaker mee gaat zitten. Wij doen ons best, maar het probleem zit hem vooral in dingen die haar/ons overkomen en die geen keuze zijn. Het belangrijkste is dat we elkaar hebben en dat we het samen doen.
Uhh, ze is pas 8. Goed mogelijk dat ze niet direct sprongen laat zien, maar pas naderhand. Kijk dus uit met het veel leren en de daaruit voortvloeiende verwachtingen. Hebben de therapeuten hierover iets gezegd? Over hoopvolle verwachtingen en of die idd uitkomen want dat was uiteindelijk het doel van die week. Pas op voor de valkuil van deceptie als ze minder progressie laat zien dan waarop je gehoopt had.
Krijgen jullie nog een nabespreking?
Het therapie traject loopt gewoon door met de wekelijkse sessies. Dit was om een keer een paar flinke stappen extra te kunnen zetten. Althans, de aanzet daartoe. We verwachten echt niet direct effect. We merken wel, net als bij speltherapie, dat dochter bezig is met wat ze leert. Soms laat ze groei zien, soms lukt het nog even niet. Hoort erbij en is niet erg.
Dit weekend hebben we lekker rustig aan gedaan. Dochter heeft veel geslapen, maar ze is zaterdag gaan turnen en daarna zijn we nog even de stad in gegaan en gisteren wilde ze mee naar de kerk en we zijn nog wezen zwemmen op haar verzoek.
Vanochtend vond ze het wel spannend om weer naar school te gaan, omdat ze opzag tegen de vragen van andere kinderen. Maar het is goed gegaan. Ze heeft op school verteld dat ze de hele week therapie heeft gehad en dat ze er nu nog niet klaar voor is om erover te praten omdat haar hoofd nog alles op een rijtje moet zetten.
Ze ligt nu wel een dutje te doen. En dan kijk ik naar haar en overvalt me een gevoel van allesoverheersende liefde en trots.
‘Ze ligt nu wel een dutje te doen. En dan kijk ik naar haar en overvalt me een gevoel van allesoverheersende liefde en trots.’
En terecht!
Inmiddels een week verder. Dochter was deze week wel nog moe. Ze is heel druk in haar hoofdje, bezig met stappen zetten en alles weer op een rijtje krijgen. Erg knuffelig en aanhankelijk ook. Elke dag op tijd naar bed, maar wel weer naar sport en clubjes en dat ging goed. Geen boze buien meer gehad, wel hier en daar even wat tranen omdat ze het soms even moeilijk had met alles. Vooral gisteren na de reguliere therapiesessie. Maar dat was een kwestie van even vasthouden en rustig uit laten huilen en troosten. Geen hysterische bui waarbij ze zichzelf pijn deed en hele destructieve dingen riep.
Achteraf toch blij dat we dit gedaan hebben, heel erg bedankt voor jullie aanmoedigingen daartoe. En heel, heel erg trots op ons lieve meisje.
Begrijp ik uit je laatste regels dat je dit draadje wilt afsluiten? Als een lastig studieboek dat uit is en in de boekenkast geplaatst kan worden?
Het is mooi te lezen hoe jullie hier te boven zijn gekomen; basis voor eventuele hobbels in de toekomst, zoals die in elk gezin voorkomen.
MamaE, ik schrijf niet vaak mee in jouw draadjes maar ik lees wel mee, en ik zit hier te glimmen van plaatsvervangende trots. Wat een kanjers zijn jullie alledrie!
Edit: misschien weet je dat ik ook een kind met ASS heb, ik begrijp dus hoe lastig het soms kan zijn.
en terecht dat je trots bent. Je bent in haar belang over de schaduw van je eigen opvoeding heen gestapt. En zij heeft op jullie vertrouwd om toch mee te doen, erin te stappen. Genoeg vertrouwen dat haar ouders het beste met haar voor hebben.
En dat heeft gewerkt! Echt super van jullie allemaal. Dit nemen jullie mee voor de rest van je leven!
Vanochtend heeft dochter helaas weer een grote tandheelkundige ingreep moeten ondergaan. De snijtanden naast haar voortanden hadden ook zwakke plekken en moesten dezelfde behandeling ondergaan (wortelkanaalbehandeling, stiften, metalen plaatjes). Dat hoorden we een paar weken geleden en ondanks dat dat echt even een tegenvaller was voor dochter waar ze echt wel even flink boos en verdrietig over was, heeft ze de regie gekregen om zelf de behandeling te plannen binnen afzienbare tijd. Ze zei 'doe dan maar zo snel mogelijk, dan is het klaar' en wilde het liefst in de ochtend. En ze heeft het wederom heel dapper doorstaan. Weer zes verdovingsprikken en anderhalf uur in de stoel, maar wat ben ik ongelooflijk trots op mijn dappere meisje.
Na afloop toch wel dikke tranen van de spanning die eruit moest en ze is ook wel echt verdrietig dat dit allemaal nodig is en de metalen plaatjes vindt ze heel lelijk, maar ze heeft zichzelf geen pijn gedaan. Haar verdriet mag er zijn en wij zijn er voor haar.
Ze heeft een poos bij me gelegen om uit te huilen en een dutje te doen en nu is ze aan het knutselen.
Ze geeft wel aan het spannend te vinden om straks te gaan turnen en morgen naar school te gaan vanwege opmerkingen van andere kinderen. Dat snap ik. Ik heb best met haar te doen. En tegelijkertijd zie ik zo'n enorme groei in haar gedrag en ben ik zo ontzettend trots op haar.
oef. Anderhalf uur die kaken wijd open; ik moet er niet aan denken. Heeft ze nu geen spierpijn?
Oh, mamaE, het houdt ook niet op voor jullie - sterkte voor jou en je dochter. Dikke knuffel voor haar (en jou). Maar - vanmiddag gelijk naar turnen... het klinkt als een flinke ingreep, heeft ze daar energie voor?
