Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Ze klaagt niet en wilde zelf heel graag gaan turnen. Autonomie en regie zijn belangrijk voor haar en het is me geen ruzie waard haar dat te ontzeggen.
Eten was wel even spannend. De verdoving was uitgewerkt, het was een beetje gevoelig, maar het lukte. Ze deed wel zichtbaar moeite om niet boos te worden en niet te huilen.
We hebben er de afgelopen weken bewust weinig aandacht aan besteed. Voorbereiden was ook niet zo nodig, want ze had het al een keer doorstaan. Het was best even een tegenvaller toen ze hoorde dat het nodig was, maar ze heeft ook al voor hetere vuren gestaan.
Ik hoop enorm dat het voorlopig even rustig blijft qua medische ingrepen, maar dat hoop ik al een hele tijd en telkens is er toch wel weer wat. Gelukkig kan ze er, mede door de therapie, steeds beter mee omgaan. En wij ook.
Ik heb laatst een vreselijke huilbui gehad om dochter. Om alles wat haar is overkomen en waar ze mee te dealen heeft (gehad). En om mijn eigen onvermogen om daar op te anticiperen en mee om te gaan. Op een gegeven moment kwam dochter thuis en zag ze dat. Toneelspelen of een smoesje lukte niet op dat moment, dus ik ben eerlijk geweest daarover en toen hebben we ook even samen gehuild en dat luchtte behoorlijk op.
Ze accepteerde mijn uitleg daarover in plaats van de 'ik ben niet goed genoeg voor je' kaart te trekken.
MamaE schreef op 20-12-2023 om 17:44:
Ze klaagt niet en wilde zelf heel graag gaan turnen. Autonomie en regie zijn belangrijk voor haar en het is me geen ruzie waard haar dat te ontzeggen.
Eten was wel even spannend. De verdoving was uitgewerkt, het was een beetje gevoelig, maar het lukte. Ze deed wel zichtbaar moeite om niet boos te worden en niet te huilen.
We hebben er de afgelopen weken bewust weinig aandacht aan besteed. Voorbereiden was ook niet zo nodig, want ze had het al een keer doorstaan. Het was best even een tegenvaller toen ze hoorde dat het nodig was, maar ze heeft ook al voor hetere vuren gestaan.
Ik hoop enorm dat het voorlopig even rustig blijft qua medische ingrepen, maar dat hoop ik al een hele tijd en telkens is er toch wel weer wat. Gelukkig kan ze er, mede door de therapie, steeds beter mee omgaan. En wij ook.
Ik heb laatst een vreselijke huilbui gehad om dochter. Om alles wat haar is overkomen en waar ze mee te dealen heeft (gehad). En om mijn eigen onvermogen om daar op te anticiperen en mee om te gaan. Op een gegeven moment kwam dochter thuis en zag ze dat. Toneelspelen of een smoesje lukte niet op dat moment, dus ik ben eerlijk geweest daarover en toen hebben we ook even samen gehuild en dat luchtte behoorlijk op.
Ze accepteerde mijn uitleg daarover in plaats van de 'ik ben niet goed genoeg voor je' kaart te trekken.
Ik lees heel veel vooruitgang! Zal je vast super trots op zijn 👍🏻
wat een verandering al bij jullie beiden. En dat in relatief korte tijd. Did draadje begon in augustus. Er is veel gebeurd sinds die tijd.
En hoe anders gaan jullie beiden er nu mee om. Jullie komen er wel.
Ach wat heftig weer voor je dochter 
Wel fijn om te lezen dat ze al weer zoveel stappen heeft gezet en in veel dingen is gegroeid.
Zeker trots. Vooral op dochter, maar ook op mijn man en mezelf. We hebben als gezin veel geleerd en dochter heeft enorme stappen gezet in korte tijd. Niet zonder slag of stoot, maar het resultaat mag er zijn en we zijn nog niet eens klaar.
Dochter is gisteren gaan turnen en dat ging goed. Ze had het wel even moeilijk gehad met de vragen van sommige kinderen, maar ze waren ook lief voor haar.
Ik heb liever dat ze een paar tranen laat dan dat ze boos doet en gaat snauwen naar andere mensen. Ze doet haar best, maar het lukt nog niet altijd. Gelukkig is er dan wel begrip. In de avond was ze erg knuffelig en aanhankelijk en ook wel wat verdrietig.
Maar ze laat zich troosten en gaat niet meer compleet uit verbinding. En daar zit al zo veel groei.
MamaE schreef op 20-12-2023 om 17:44:
Ze klaagt niet en wilde zelf heel graag gaan turnen. Autonomie en regie zijn belangrijk voor haar en het is me geen ruzie waard haar dat te ontzeggen.
Eten was wel even spannend. De verdoving was uitgewerkt, het was een beetje gevoelig, maar het lukte. Ze deed wel zichtbaar moeite om niet boos te worden en niet te huilen.
We hebben er de afgelopen weken bewust weinig aandacht aan besteed. Voorbereiden was ook niet zo nodig, want ze had het al een keer doorstaan. Het was best even een tegenvaller toen ze hoorde dat het nodig was, maar ze heeft ook al voor hetere vuren gestaan.
Ik hoop enorm dat het voorlopig even rustig blijft qua medische ingrepen, maar dat hoop ik al een hele tijd en telkens is er toch wel weer wat. Gelukkig kan ze er, mede door de therapie, steeds beter mee omgaan. En wij ook.
Ik heb laatst een vreselijke huilbui gehad om dochter. Om alles wat haar is overkomen en waar ze mee te dealen heeft (gehad). En om mijn eigen onvermogen om daar op te anticiperen en mee om te gaan. Op een gegeven moment kwam dochter thuis en zag ze dat. Toneelspelen of een smoesje lukte niet op dat moment, dus ik ben eerlijk geweest daarover en toen hebben we ook even samen gehuild en dat luchtte behoorlijk op.
Ze accepteerde mijn uitleg daarover in plaats van de 'ik ben niet goed genoeg voor je' kaart te trekken.
Ach, het is ook heel naar als je kind zoveel moet doorstaan. Maar samen verdrietig zijn kan voor veel verbinding zorgen. Fijn dat het nu inderdaad dat effect heeft gehad. En heel terecht dat jullie trots zijn op elkaar en op jezelf. Jullie hebben echt enorme stappen gezet! Fijn om te lezen. Goed om af en toe terug te kijken hoe het ging toen je dit draadje startte, en hoe jullie het nu doen. Dan zie het verschil heel duidelijk.
Fijne dagen gewenst met elkaar. Fijn dat deze ingreep al achter de rug is ipv dat jullie er tijdens de feestdagen nog tegenaan zitten te hikken.
Die gezamenlijkheid, het samen doen en er voor elkaar zijn is heel fijn en waardevol inderdaad. Ik kan nog steeds verdrietig worden van alle keren dat ik boos op haar werd vanwege mijn eigen onvermogen en onmacht in het omgaan met alles wat haar overkwam en haar gedrag. De keren dat we hele lelijke en onnodige ruzies en aanvaringen hadden en het slechtste in elkaar naar boven haalden. Daarin deden we elkaar pijn en hadden we beiden veel verdriet en dat werd alleen maar erger door elkaar daarin te verliezen.
Vandaag was een intense dag. Op school had dochter een aanvaring met de juf. De juf wilde iets positiefs zeggen, maar dat viel nogal slecht bij dochter, waardoor ze uitviel tegen de juf en erg overstuur was. Uiteindelijk heeft de IB'er het wel met haar en de juf opgelost, maar vanmiddag bij therapie heeft ze vooral heel veel gehuild. Ze was boos op zichzelf en oordeelde erg hard over haar eigen reactie en gedrag.
Vanavond had dochter kerstdiner op school en daar heeft ze wel van genoten.
Daarna was het wel klaar voor vandaag. Bij het tandenpoetsen werd ze even heel erg boos op de hele situatie met haar gebit én hoe het vandaag niet lukte om daarmee om te gaan. Uiteindelijk heeft ze zichzelf in slaap gehuild, terwijl ik naast haar zat.
MamaE, ken je massagetechnieken waarbij je haar spieren in nek of gezicht kan ontspannen? Het lijkt mij heel afwachtend, naast haar te zitten terwijl ze, al huilend, probeert in slaap te vallen.
Dmv massage kan je ook haar hoofd tot rust laten komen. Misschien weet haar psycholoog een passende cursus voor jou? Of anders in combinatie met de hot Stones en fijne muziek.
Flanagan schreef op 22-12-2023 om 19:13:
MamaE, ken je massagetechnieken waarbij je haar spieren in nek of gezicht kan ontspannen? Het lijkt mij heel afwachtend, naast haar te zitten terwijl ze, al huilend, probeert in slaap te vallen.
Dmv massage kan je ook haar hoofd tot rust laten komen. Misschien weet haar psycholoog een passende cursus voor jou? Of anders in combinatie met de hot Stones en fijne muziek.
Nee. Ik masseer haar wel regelmatig en dat vindt ze meestal fijn maar eergisteren wilde ze dat niet. Ik heb wel haar handjes vastgehouden en zachtjes geaaid. Het is soms ook moeilijk.
Gisteren zei ze sorry voor haar uitbarsting en dat ze klaar was met boos doen en hadden we een fijne dag. Nu lekker vakantie.
Inmiddels is dochter hersteld van de ingreep aan haar tanden en hebben we, op wat gedoe met mijn familie met kerst na, een fijne vakantie gehad. We merken wel dat dochters emoties nog erg aan de oppervlakte liggen. Ze vat dingen niet altijd even goed op en kan daar licht ontvlambaar op reageren. Dat is ook het leerproces waar ze nu middenin zit en ze vindt het zelf ook vervelend dat ze soms onnodig fel reageert.
Op dit moment zit dochter er helemaal doorheen. We zijn net terug van een bezoekje aan de oogarts en die wil haar op de wachtlijst plaatsen voor een operatie om haar oog nogmaals recht te zetten. Het is op dit moment een grensgeval van nodig/niet nodig, maar sinds de vorige operatie toen ze vijf was, is haar luie oog langzaamaan wel weer scheler geworden. En dan kan over een aantal maanden besloten worden tot wel/niet opereren. Dochter staat hier momenteel niet voor open. Ze wil écht geen operatie.
En ik snap dat. Om eerlijk te zijn zegt mijn gevoel ook nee. Het is al zó veel geweest de afgelopen tijd en het lijkt werkelijk niet op te houden met vervelende dingen die haar overkomen en die ze moet ondergaan.
De oogarts vroeg haar of ze het niet vervelend vond dat haar oog scheel staat. Daarop sneerde dochter boos dat ze het vooral vervelend vond dat andere mensen er dingen over zeggen en van vinden en er aan willen gaan prutsten omdat ze blijkbaar niet goed genoeg is. Tranen. Boosheid. Weerstand. En geen ruimte in haar hoofd voor uitleg van de oogarts over het waarom.
Nu ligt ze als een zielig hoopje verdriet op haar bed. Wil geen troost, want 'jullie snappen het toch niet'. Ik vind het even lastig allemaal. Wat te zeggen? Wat te doen?
Ik wil er graag voor haar zijn, maar ik vind het zelf ook moeilijk. Ben bang dat ik net het verkeerde doe/zeg.
Ach!
Ik zou zo neutraal mogelijk reageren, niet teveel inhoudelijk en je emoties proberen binnenboord te houden. Het lijkt me dat ze vooral even tijd nodig heeft om dit te verwerken.
Sterkte!
De oogarts vroeg haar of ze het niet vervelend vond dat haar oog scheel staat. Daarop sneerde dochter boos dat ze het vooral vervelend vond dat andere mensen er dingen over zeggen en van vinden en er aan willen gaan prutsten omdat ze blijkbaar niet goed genoeg is.
en dan ben ik dus nieuwsgierig wat de reactie hierop is van de oogarts... (want eigenlijk vind ik de reactie van je dochter heel logisch). sterkte, dikke knuffel voor je dochter en jou!
MamaE schreef op 04-01-2024 om 15:02:
Inmiddels is dochter hersteld van de ingreep aan haar tanden en hebben we, op wat gedoe met mijn familie met kerst na, een fijne vakantie gehad. We merken wel dat dochters emoties nog erg aan de oppervlakte liggen. Ze vat dingen niet altijd even goed op en kan daar licht ontvlambaar op reageren. Dat is ook het leerproces waar ze nu middenin zit en ze vindt het zelf ook vervelend dat ze soms onnodig fel reageert.
Op dit moment zit dochter er helemaal doorheen. We zijn net terug van een bezoekje aan de oogarts en die wil haar op de wachtlijst plaatsen voor een operatie om haar oog nogmaals recht te zetten. Het is op dit moment een grensgeval van nodig/niet nodig, maar sinds de vorige operatie toen ze vijf was, is haar luie oog langzaamaan wel weer scheler geworden. En dan kan over een aantal maanden besloten worden tot wel/niet opereren. Dochter staat hier momenteel niet voor open. Ze wil écht geen operatie.
En ik snap dat. Om eerlijk te zijn zegt mijn gevoel ook nee. Het is al zó veel geweest de afgelopen tijd en het lijkt werkelijk niet op te houden met vervelende dingen die haar overkomen en die ze moet ondergaan.
De oogarts vroeg haar of ze het niet vervelend vond dat haar oog scheel staat. Daarop sneerde dochter boos dat ze het vooral vervelend vond dat andere mensen er dingen over zeggen en van vinden en er aan willen gaan prutsten omdat ze blijkbaar niet goed genoeg is. Tranen. Boosheid. Weerstand. En geen ruimte in haar hoofd voor uitleg van de oogarts over het waarom.
Nu ligt ze als een zielig hoopje verdriet op haar bed. Wil geen troost, want 'jullie snappen het toch niet'. Ik vind het even lastig allemaal. Wat te zeggen? Wat te doen?
Ik wil er graag voor haar zijn, maar ik vind het zelf ook moeilijk. Ben bang dat ik net het verkeerde doe/zeg.
Ik zou haar voorlopig even met rust laten, het is ook heftig voor haar en ze moet dit nieuws verwerken. De eventuele operatie is ook niet op korte termijn dus het even laten rusten kan best.
Je dochter legt bij medische gebeurtenissen de link met " niet goed genoeg zijn", terwijl het in de praktijk natuurlijk meestal " medisch noodzakelijk" is en niks te maken heeft met " niet goed genoeg zijn". Dat is natuurlijk best een moeilijk begrip voor een meisje van 8,5 jaar. Maar wellicht kan haar therapeut hier met haar aan werken om het voor haar makkelijker te kunnen relativeren. Leuk is zo'n operatie nooit. Maar de rest van je leven scheel zijn ook niet. Kun je ook last van krijgen en dan spijt hebben dat er niks aan gedaan is.
Na alle ellende met de kaak, snap ik dat ze even geen soesa aan haar gezicht wilt en vindt dat anderen haar maar hebben te accepteren zoals ze eruit ziet. Maar het scheel kijken kan leiden tot dubbel zien, en daar kan zij veel last van krijgen. Denk aan hoofdpijn , misgrijpen, stoten etc. Misschien wel niet kunnen autorijden. Vandaar dat de operatie voorgesteld wordt.
https://www.focus-eye-clinic.com/nl/alle-oogaandoeningen/oogaandoeningen/strabisme
in de link wordt het goed uitgelegd. Ze kunnen dmv oefeningen de spieren ook stimuleren. Misschien dat ze nu al met oefeningen kan starten, om zo een operatie uit te stellen.
Maar de operatie is er voor haar behoud van gezichtsvermogen, en niemand anders. Maar misschien dat het nieuws eerst even moet zakken.
Gossie, het houdt ook echt niet op… Ik snap helemaal dat ze even niks wil. Ik zou dat respecteren. Overleg (zonder haar erbij) met de oogarts of er sprake is van een soort deadline. Dan weet je of je nog tijd hebt en zo ja, hoeveel. Dan prik je een datum een tijdje in de toekomst (een half jaar of zo) en dan bespreek je het opnieuw met haar. Je legt haar uit wat de voor- en nadelen/consequenties zijn en laat de beslissing aan haar. Ik weet vrij zeker dat ze dan, verstandig kind dat ze is, voor die operatie kiest. Maar dan heeft ze zelf de regie. En ik zou dus het proces ook zo aan haar uitleggen. Je laat het rusten tot zij eraan toe is om er een besluit over te nemen. Dat geeft haar vast rust.
En ik vind de suggestie van Gingergirl een goede, om dat stukje ‘ik ben niet goed genoeg’ door de therapeut op te laten pakken.
Dikke knuffel voor je dappere meisje!
