Gebitsellende dochter...het houdt niet op

Dochter is zich echt wel bewust van de stand van haar ogen en heeft enorm veel moeite met 'anders zijn' in alle opzichten, maar ze heeft tot nu toe nog elke keer heel slecht gereageerd op narcose en operaties. Ze is dan nog een hele tijd uit haar doen, doet boos tegen ons, ontploft soms uit het niets en dat vindt ze heel vervelend. Ze is heel erg klaar met alle ziekenhuisbezoeken, gedoe, gepruts, operaties etc. En ik snap dat. Ik ben er ook wel klaar mee intussen. Dat ze nu bewust liever kiest voor 'anders zijn' dan dat op te lossen met een operatie zegt voor mij heel veel over haar uitgeputte belastbaarheid.

Inmiddels ruzie gemaakt met mijn man. Hij vindt dat ik te emotioneel reageer en dat ik nogal issues heb met acceptatie (wat klopt, werk ik keihard aan) en dat projecteer op dochter. Hij heeft zoiets van 'het is nog niet in beton gegoten, laten we over een paar maanden kijken wat er dan gezegd wordt en kijken naar wat er nodig is en hoe dat het beste aangepakt kan worden. Ze ligt niet morgen op de OK'. 
Dat is waar, maar ik vind niet dat ik mijn gevoelens projecteer op dochter en dat maakte me heel boos op hem en gaf me het gevoel dat ik het nooit goed genoeg doe. 
En toen kwam dochter naar beneden om sorry te zeggen voor alles wat ze mankeert omdat wij daar ruzie over hadden en dat we haar maar weg moesten doen als het allemaal teveel gedoe was. Zucht...wat maken we er af en toe ook echt een potje van samen.

Die operatie is misschien nodig om te voorkomen dat het zicht in haar luie oog achteruit gaat of dat ze dubbel gaat zien. Dat is nu niet aan de orde, het is dus preventief voor iets waar ze nu geen last van ondervindt. En het levert esthetisch voordeel op, wat ze momenteel heel negatief vertaald. Die uitleg, daarvoor was ze niet meer vatbaar op dat moment. De vraag of ze scheelzien vervelend vindt, snap ik vanuit de oogarts naar de belevingswereld van een achtjarige wel. Want waar ze nu geen last van heeft, kan ze niet vervelend vinden. Er 'anders' uitzien wel. En dat vindt ze ook, soms. De arts probeerde aan te sluiten bij wat zij mogelijk zou ervaren. Dat lukte niet en dat verwijt ik de oogarts niet, want het hoofd van dochter werkt een beetje anders dan dat van normale kinderen. 

Het stukje over 'niet goed genoeg zijn' wat betreft medische issues zijn we bij therapie al mee bezig. Maar het een is nog niet goed en wel verwerkt of het volgende issue doet zich alweer voor. Dochter weet rationeel best dat dat niet zo is, maar in emotionele buien roept ze het toch nog vaak wel, om zich er daarna weer schuldig over te voelen.

Haar de regie geven om zelf te kiezen voor een operatie als dat nodig is op basis van de informatie over gevolgen als ze het niet doet...ik zou dat heel graag willen omdat ik geloof dat het heel veel spanning en frustratie kan wegnemen als ze er zelf voor kiest en de regie heeft. Maar ze heeft zo'n afkeer van operaties dat ik daar op dit moment niet op durf te vertrouwen. 

Het voor nu even laten rusten is denk ik wel een goed idee. Dan kan ze rustig wennen aan het idee dat het misschien toch zal moeten en als de emoties wat gezakt zijn, kunnen we er rustig over praten en dingen uitleggen en samen zoeken naar een geschikt moment. 

Gingergirl schreef op 04-01-2024 om 23:36:

[..]

De arts vroeg dit waarschijnlijk ook omdat deze ingreep niet uitsluitend medisch is maar ook voor een deel esthetisch. Dan is het goed om aan ouders en kind dat na te vragen hoe ze daar in staan. Veel meisjes op die leeftijd zijn daar wel al mee bezig.

Dat klopt. Dochter met momenten ook wel. Haar antwoord kwam eigenlijk neer op 'het is wel vervelend, maar het is me geen operatie waard, die prijs is te hoog'.

Dochter had het moeilijk met haar emoties vanavond. Ook omdat wij ruzie hadden om haar. We hebben elkaar stevig vastgehouden en hij heeft me getroost. We zetten elkaar soms even op onze plek en dat doet ook wel eens pijn. Mijn man heeft het vertrouwen het leven te nemen zoals het komt en dat we onze weg daar wel in vinden. 

Dochter zoekt veel nabijheid en wilde bij ons slapen. Ze ligt nu opgerold tegen me aan. Lachen om dergelijke situaties lukt me nog niet. Ik vind het oprecht heel vervelend als we in een miscommunicatie belanden en elkaar niet begrijpen en dan ruzie krijgen. Ook al is het geen ramp. We komen er altijd wel uit

Deze operatie werd anderhalf jaar geleden al voorgesteld als optioneel. Dochter was toen net een paar weken daarvoor geopereerd aan haar blinde darm en haar reactie was toen al dikke paniek en een keiharde nee. We hebben het toen, juist omdat ze al behoorlijk veel op haar bordje had gehad, dat bij haar gelaten omdat het niet noodzakelijk was. Wel met de gedachte dat als het wel noodzakelijk gaat worden, dat het dan geen keuze meer is. Maar dat stukje autonomie over haar lichaam leek ons toen iets wat ze wel nodig had. 
Het is nu op de grens van wel/niet nodig. Wij begrijpen echt wel de risico's en gevolgen van scheelzien op lange termijn. Het is meer dat er de afgelopen tijd al enorm veel beroep is gedaan op de belastbaarheid en veerkracht van dochter en dat ze daardoor volledig in de weerstand gaat en niet vatbaar is voor argumenten. Ik denk dat dat nog wel komt, maar niet vandaag en ook niet morgen. Ze mag komende maanden langzaam gaan wennen aan het idee dat het misschien toch moet. Ik denk persoonlijk dat het uiteindelijk onvermijdelijk is. Vanochtend was ze nog wat neerslachtig, maar man heeft tegen haar gezegd dat ze vandaag met zijn tweetjes wat leuks gaan doen om even de gedachten te verzetten en de vakantie toch leuk af te sluiten. 

Even een update...vanochtend een afspraak bij de oogarts gehad waarbij de knoop doorgehakt zou worden over wel of niet opereren. Gisteravond kroop dochter tegen me aan op de bank en zei ze heel dapper 'ik wil geen operatie, maar als het nodig is, dan moet het maar en dan ga ik mijn best doen om mee te werken'. En wauw, dat vond ik echt al zo'n enorme stap in haar houding en afkeer van operaties.

Ze was gespannen vanochtend. En helaas voor dochter heeft de oogarts besloten dat een operatie toch nodig is. Haar reactie was uiteraard wel met de nodige emoties, maar ze bleef wel rustig. Ze gaf ook aan dat ze het niet wilde, maar het wel ging doen. 
Er werd aan haar gevraagd of ze een voorkeur had voor een bepaalde periode en dat was vooral 'niet in de zomer' omdat ze daarna niet mag zwemmen en ook uit moet kijken met zand. De oogarts snapte dat en gaat proberen om haar in de periode september/oktober te opereren. Dat constructieve, autonomie geven, mee laten beslissen, dat werkt heel goed.