Draadjesvlees in margarine
Normaal gesproken bak en braad ik in roomboter met een scheut olijfolie. Op advies van een vriendin heb ik laatst een pakje margarine gekocht, omdat dat veel goedkoper en net zo lekker zou zijn.
Vanmorgen maakte ik dat pakje open om er draadjesvlees in te gaan maken. Ik kon het niet laten om een klein beetje te proeven en ik proefde niks. Er zat helemaal geen smaak aan. Dat vond ik al weinig hoopgevend, maar ik heb het gebruikt, in dezelfde hoeveelheid als waamee ik roomboter gebruik en er ook een scheutje olijfolie bij gedaan.
Nou staat dus sinds vanmorgen een uur of 7 die pan draadjesvlees te sudderen, net als anders, maar het blijft allemaal zo bleek. Kan dat komen doordat ik margarine gebruikt heb i.p.v. roomboter, of kan margarine niet met olijfolie misschien?
Zal ik het vlees nog uit de pan kunnen halen en dan opnieuw beginnen om in ieder geval een lekker uitziende en smakelijke jus te krijgen? Ik heb er al 2 van die kleine maggiblokjes bijgedaan, maar het blijft er vreemd bleek uitzien. Zo jammer, bloemkool met draadjesvlees, aardappeltjes en aangemaakte komkommer. Daar hoort toch een lekkere jusje bij?!
@Kaaskopje
Tja... men stort al bijna driekwart eeuw pakken geld uit over de boeren.
Er moeten wel tal van regeltjes komen over de lengte en de krommingsgraad van komkommers.
Die komkommers zullen de regeltjesmakers worst wezen: het is enkel een manier om overproductie in toom te houden. Als dat niet gebeurt, zakken de prijzen in elkaar en wordt dat een drama, nog veel erger dan in 2008.
Dat soort verwante kunstjes met hetzelfde resultaat is wel vaker vertoond.
Je krijgt het toch aan geen normaal mens uitgelegd, dat de fruitboeren destijds honderdduizenden Franken/tienduizenden Guldens kregen per ha gerooide hardfruitplantage?
De ironie wil dat het nu juist de boeren zijn, die het grootste slachtoffer zijn van die subsidiegekte, die begon na WOII, hoewel niet te ontkennen valt dat de bedoeling ervan: "voedselzekerheid" (het heette toen anders, vermoed ik) zeer eerbaar was.
Yvan
Het voert te ver, ook voor mijn zeer matige kennis van het een en ander, om het allemaal te bespreken, maar hoewel ik vóór de EU ben, heb ik altijd vraagtekens gezet bij Europese bemoeienis met de Europese boeren. Laat ik het onderbuik-twijfel noemen 
.
't was nen ' Ollander!
De architect van het Europese landbouwbeleid: Sicco Mansholt.
Zoals zo vaak: niets is gelopen zoals het voorzien was, maar wel nen 'Ollander waar jullie fier op mogen zijn.
Yvan
Ik heb er geen moeite mee om nen ollander te betichten van het bedenken van gedrochten. Ik heb er nog een: Hoogervorst. Maar dit fenomeen is de Belg ook niet vreemd volgens mij .
Hold your horses, Kaaskopje.
Voor een keer was het eens niet sarcastisch bedoeld.
Het landbouwbeleid van Mansholt kreeg vorm in een tijd toen de herinnering aan de hongerwinter van '44 - '45 nog vers in het geheugen lag.
Nooit zou nog een Nederlander de hongerdood sterven.
De landbouw moest geherstructureerd en gerationaliseerd worden. "Efficiëntie" en "schaalvergroting" waren de ordewoorden. Niet alleen in NL: in Europees verband. Gefinancierd met schuld en fors geholpen met overheidssubsidies.
Boeren moesten beschermd worden tegen de wisselvalligheden van de oogst en de markt. Bij overproductie moest marktregulerend opgetreden worden: door opkopen en stockeren/verwerken van overproductie of, als het niet anders kon, door het vernietigen ervan, om zo de prijs in stand te houden. Daar verschenen de "boterbergen" en de "melkplassen"...
Helemaal nieuw waren veel van de ideeën van Mansholt niet: vele ervan waren geïnspireerd op het beleid van de regering Roosevelt, om het tij te keren tijdens de roemruchte Amerikaanse "Dust Bowl", schitterend vastgelegd door Steinbeck ("Grapes of Wrath", "Of Mice and Men") en door de fotografen van The Farm Security Administration, die de dagdagelijkse ellende vastlegden in iconisch geworden beelden, zie vb. http://xroads.virginia.edu/~ug97/fsa/lang.html of https://www.joseflebovicgallery.com/pages/books/CL191-143/arthur-rothstein-amer/fleeing-a-dust-storm-cimarron-county-oklahoma .
Tot op de dag van vandaag wordt de maisproductie in de VS gesubsidieerd om de boeren te ondersteunen. Vandaar dat daar in zowat alles een flinke slok "corn sugar sirop" verwerkt wordt. Maar ik dwaal af.
En het is gelukt hè? Niemand hoeft honger te hebben, er is een massief aanbod aan voedsel en het is spotgoedkoop. Het wordt almaar goedkoper als je het beschouwt in functie van een gezinsinkomen.
Achteraf bekeken (maar achteraf is altijd gemakkelijk) zijn er ook tal van dingen verkeerd ingeschat geweest: de heroriëntatie van de landbouw bleek al snel een veel kapitaalintensievere zaak dan aangenomen.
Boeren moesten wel mee: er moest fors geïnvesteerd worden in grotere stallen, grote arealen grond. Boeren konden dat enkel financieren met schuld. Leningen, dus.
Er was een grote behoefte aan grond: de grondprijzen stegen.
Er was een grote behoefte aan schuren en stallen: de bouwprijzen stegen.
Er was een grote behoefte aan krediet: de rentes stegen.
Al die dingen stegen sneller dan met subsidies en prijsondersteunende maatregelen kon opgevangen worden.
Overheden (het was niet alleen in NL hè!) deden wat ze konden: rentesubsidies, leningen onder staatswaarborg, vrijstelling van accijnzen op diesel en een hele reeks andere fiscale maatregelen...
Boeren produceerden nog meer, om hun inkomen op peil te houden, waardoor er nog meer moest opgekocht en vernietigd worden.
Er kwamen quota en boeren kregen subsidies om NIET te produceren. Weiland werd omgeploegd, hardfruitplantages kaal geslagen.
Meer en meer overproductie werd vernietigd: vrachtwagens tomaten gestort op vuilnisbelten. Iedereen herinnert zich allicht de beelden in het TV-nieuws en iedereen zal wel gedacht hebben: "wat een schande! En dat terwijl er zoveel mensen honger hebben!".
Honderdduizenden tonnen voedsel werden uitgevoerd met staatssteun of gedoneerd als voedselhulp. Duizenden tonnen vlees werden ingeblikt en gingen naar de voedselbanken. Er werd goedkope "kerstboter" op de markt gebracht. Er kwamen programma's om de keukens van ziekenhuizen, bejaardentehuizen, scholen en gevangenissen goedkoop te bevoorraden.
Boeren kregen voor hun waar niet meer dan nodig om hen te behoeden voor faillissement. En doorgaans minder.
Tegelijk ook de opkomst van de grootdistributie, de verwerking en de zgn. "verticale integratie", die de prijzen nog sterker onder druk zetten. Ze zijn zeer groot, zeer machtig en ZIJ bepalen de prijzen. Ze hebben geen belang bij failliete boeren, maar de marges zijn zeeeeeeeeer krap. Ook op de veilingen zwaait de grootdistributie de plak.
Boeren zitten in een onmogelijke situatie: beladen met de schuld van hun investeringskredieten, gebonden door lange-termijncontracten aan inkopers van de grootdistributie.
Daardoor, en door de grootschaligheid van hun bedrijfsvoering, is het onmogelijk om terug te schakelen naar een "lagere versnelling". Door steeds strenger wordende milieuwetgeving en bouwverordeningen, is het "spaarpotje" van veel boeren (landbouwgrond, later te bestemmen als -veel duurdere- bouwgrond) ook al zo goed als verdwenen.
Tal van boeren hier, die nog enigszins onder hun schulden uit kunnen, heroriënteren (een deel van) hun boerderij: ze beginnen met iets in de sfeer van "hoevetoerisme" of "zorgboerderij".
Hier niet zo heel ver van is er zo eentje: ze zijn hun melkveestapel aan het afbouwen, ze leveren geen melk meer aan de zuivelhandel. Ze verwerken alles zelf en ze verkopen het in hun winkel.
Ze hebben een tearoom die in het WE open is en altijd stampvol zit. Er is een grote speeltuin voor de kinderen en een paar keer per dag geeft de boer een rondleiding. "Ik moet minder werken, ik verdien veel meer en ik mijn stress is verdwenen" zegt hij.
In de Wajang
Net even een stukje geproefd van een gesudderde runderlap uit de Wajang met een scheutje olijfolie, citroensap, peper en zout, laurier en een paar kruidnagels. Moet zeggen dat het ook goed vlees was, maar het is heerlijk, het smelt op je tong.
Straks met een kruimige aardappel en rode kool met appeltjes.
