paar jaar thuis-heerlijk of stom?

AnneJ!

Ga je er nu nóg een leerstelling bij halen?

Eva

Over je uiteenzetting "Ik vind het wel zo ongelooflijk dom, kortzichtig en ondankbaar om te zeggen dat je als vrouw werkt en stemt, interessant werk doet, goed verdient, zelfstandig bent, dat je vindt dat "natuurlijk" mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn, maar dat je geen feminist bent."

Ik vind je toewijding aan het feminisme prijzenswaardig, maar mijn hemel, wat een fanatisme. Is een walvis een dom dier omdat hij zijn zeevaardigheid als vanzelfsprekend ervaart? Nee, het zijn hele intelligente dieren, maar hij weet niet beter dan dat hij zonder poten door het leven gaat. Op een gegeven moment mag je ook 'gewoon' genieten van je verworven rechten, uiteraard in dankbaarheid voor die verworven rechten, maar het label feminist hoeft er wat mij betreft niet aan te hangen, om dat te tonen.

Ik vind dat je niet bepaald vrienden maakt door zo te briesen in termen als stom en dom. Misschien wil je dat ook niet, maar mij lijkt het handiger als je mensen waardeert omdat ze wel achter de emancipatie van de vrouw én de man staan, dan ze voor dom en stom uit te maken. Ik hoop dat er ooit een tijd aan zal breken, dat we het woord emancipatie, of discriminatie ook niet meer hoeven te benoemen om ons er constant aan te herinneren dat er ooit andere tijden waren. Daar is nog een lange weg in te gaan.

Plaat

De plaat blijft hangen en het beeld wordt bevestigd.

Ik haak af.

Wat ik maar wil zeggen ...

De op sekse gebaseerde rigide taakverdeling van het burgerlijke bestaansmodel kwam in de jaren 1950 niet zo maar uit de lucht gevallen. Noch was het ingegeven door haat naar vrouwen, lijkt mij. Het was een (begrijpelijke) reactie op de benarde levensomstandigheden waarin delen van de jeugd waren komen op te groeien door historische ontwikkelingen als industrialisatie, verstedelijking en oorlog. Men zag het als een investering in de toekomst.

Het thuisblijfmoederschap was/werd nooit een wettelijke verplichting. Nogal wiedes. Zie in een democratische samenleving maar eens een meerderheid ertoe te brengen de medemens onvrij te maken in het maken van persoonlijke levenskeuzes! Automatisch speelt dan een welbegrepen eigenbelang op: “Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet”.

Een mens heeft rechten en plichten; wie een recht wil afpakken of ervan een plicht probeert te maken, stuit gegarandeerd op verzet. Beïnvloeding van gedrag vond en vindt dus vooral plaats via het uitoefenen van economische en sociale druk.

De foutieve suggestie dat in Nederland ooit een wettelijk verbod bestond op het verrichten van betaalde arbeid door vrouwen, zoals bijvoorbeeld nagestreefd en bereikt door extremistische moslims elders in de wereld, is niet zo onschuldig als zij op het eerste gezicht mag lijken. Het suggereert, dat aantasting van de autonomie van vrouwen verenigbaar is met ons democratisch bestel. Zo zijn wij echter niet getrouwd.

Zo goed als in de jaren 1950 het recht op arbeid niet kon worden omgezet in een algemeen verbod op arbeid voor vrouwen (in andere woorden: niet kon worden afgepakt), kan het recht op arbeid nu niet worden omgekeerd in een algemene verplichting. Slavernij vergt een autoritairder regime dan het onze.

Hoe populair en lonend populisme ook zijn mag; wie de geschiedenis erbij haalt ten behoeve van een politiek doel heeft zich te houden aan de feiten. Bepleiters van economische zelfstandigheid van vrouwen ten aanzien van mannen dienen zich in hun bemoeizucht met hoe vrouwen hun leven inrichten, te beperken tot het bevorderen van gunstige voorwaarden waaronder vrouwen betaalde arbeid kunnen verrichten.

Het huidige overheidsbeleid lijkt vooral gericht op het uitdelen van negatieve economische prikkels aan huishoudens met thuisblijfmoeders. De keuze om de taken zo te verdelen wordt willens en wetens ontmoedigd met maatregelen als een verhoogde belastingdruk op eenverdieners en een gefaseerd afschaffen van de teruggave van de algemene heffingskorting. Zeker niet onbelangrijk: het beleid raakt ook thuisblijfvaders. Zij worden eveneens gedemotiveerd om de zorg voor kind(eren) en huishouden op zich te nemen.

Op basis van een vergelijking tussen hun bijdrage aan de staatskas als iemand mét inkomen en iemand zónder (inkomen), dreigen thuisblijfouders te boek te komen staan als profiteur. Mede doordat de rest van de bevolking zich niet of nauwelijks bewust is van de economische prijs die de betreffende huishoudens betalen voor hun taakverdeling, vat dit negatieve beeld ook buiten overheidskring meer en meer post. Met alle gevolgen van dien voor de bejegening die thuisblijfouders kunnen ondervinden binnen de Nederlandse samenleving.

Wie de maatschappelijke positie van vrouwen denkt te kunnen versterken met het verkondigen van gratuite, stigmatiserende pseudofeministische prietpraat, levert een dubieuze, kortzichtige, weinig constructieve bijdrage aan het vraagstuk hoe al te starre traditionele gedragspatronen te doorbreken.

Mensen laten zich in hun keuzes vooral leiden door praktische afwegingen. Mijn partner en ik bevinden ons in de luxepositie er de schouders over op te kunnen trekken te hebben gekozen voor een taakverdeling die in de ogen van sommigen niet meer van deze tijd is. – Dat zou ik eigenlijk ook wat vaker moeten doen! – Met name lager opgeleiden met een lagere verdiencapaciteit dreigen echter door het huidige beleid danig in de knel te komen. Voor hun is de economische en sociale prijs relatief hoog en moeilijker te betalen.

Een evenwichtig en verantwoord progressief beleid gaat niet voorbij aan de betekenis die thuisblijfouders hebben voor hun gezin en de samenleving. Het richt zich op verbetering van de salariëring in sectoren waar veel vrouwen werkzaam zijn, het vergroten van de mogelijkheden tot deeltijdwerk, alsmede het betaalbaar en van goede kwaliteit laten zijn van kinderopvang en de zorg voor zieken en ouderen. Aan een dergelijk beleid hangt uiteraard een prijskaartje. En dat zal dan wel verklaren waarom het er tot op heden nog niet helemaal van gekomen is.

Geen reden om de moed te laten varen. Want wat niet is, dat kan nog komen. Ook dat, dames en heren politici, is een kwestie van ambitie. Geeft het in deze post-neoliberale tijd nog pas om burgers letterlijk af te rekenen op hun persoonlijke bijdrage aan de staatskas? Nee toch zeker? Met het oog op de toekomst op de langere termijn, is het nu juist de hoogste tijd om weer rekening te houden met hun overige inbreng in de samenleving. Laten we bovendien in aanmerking nemen, dat in tijden van economische groei het algemene belang wat meer mag kosten dan in geval van economische teruggang. Als dat geen gunstige perspectieven biedt voor ons ieder! In principe.

Rode krullenbol

mijn moeder ook

Begin jaren zestig, onderwijs. Huwelijksdag = einde werk.

O zeker

Het is maar een beperkte periode geweest en alleen voor bepaalde betrekkingen. Maar mijn moeder moest ook stoppen met werken.
Mijn zus kreeg overigens geen baan in het onderwijs omdat haar man een baan in het onderwijs had. Er was blijkbaar een overschot en men regelde dat in elk geval een van de twee dan een baan had. Als je dus beiden in het onderwijs zat.
Dat speelde uiteraard niet als je een eigen bedrijf had of op een boerderij werkte oid.

Om mezelf te citeren uit #108:

"Er is nooit sprake geweest van een algemeen werkverbod voor getrouwde vrouwen (slechts voor bepaalde beroepen)."

Het onderwijs is inderdaad een berucht voorbeeld uit het verleden. Wie daardoor werd gedupeerd, behield echter wel het recht elders werk te zoeken.

Betekenis, RK

Ik ben wel benieuwd naar het verschil in betekenis wat thuisblijfmoeders voor hun gezin en samenleving hebben ten opzichte van werkende moeders. Ik zie in het algemeen geen meerwaarde voor gezinnen en samenleving. Dat betekent trouwens niet dat ik niet vind dat de keuze voor thuismoederschap niet zou moeten bestaan. De keuze druist in tegen mijn normen en waarden, dat wel. Theoretisch gezien dan, want in de praktijk heb ik niets dan begrip gehad voor de enkele vriendin die besloot een tijd thuis te gaan zitten in plaats van buitenshuis te werden. Dus maatschappelijk gezien vind ik dat werken de norm is, niet alleen voor mannen. Maar in individuele gevallen moeten vrouwen ruimte hebben voor niet-werken te kiezen, en het zal vaak best een verstandige keuze zijn. Niet iets om direct een oordeel over te moeten hebben in ieder geval.

Werk en werken

Alleen al de keus om telkens alleen van 'werk' en 'werken' te spreken in geval van betaalde arbeid, draagt bij aan het vooroordeel dat thuisblijfouders minder werk zouden verrichten en een minder belangrijke bijdrage aan de samenleving zouden leveren.

Dat is toch niet zo raar? Ik heb net zoveel wassen als een thuisblijfmoeder gedraaid, heb mijn kinderen bijna even vaak in bad gedaan, heb gemiddeld gezien hoogstwaarschijnlijk vaker met stofzuiger rondgelopen, maar het is nog nooit bij me opgekomen om die klusjes " mijn werk" te noemen... Dat mag jij wel doen natuurlijk, maar voor mij klinkt dat weer vreemd.

Als vrouwen niet in het onderwijs (massaal) hadden gewerkt maar bijvoorbeeld in de xxx-industrie dan was de wet uitgevaardigd dat vrouwen in de xxx-industrie hadden moeten stoppen met werken. Ze namen gewoon het beroep waar vrouwen het meest vertegenwoordigd waren. En laten we wel wezen, als ik man in die tijd was geweest wilde ik ook liever niet dat vrouwen meer macht kregen. Dat is toch alleen maar onhandig en soms zelfs bedreigend? Je moet toch wat om de status quo te behouden.
Maar dat er dan anno 2017 een RK is op een forum die het bagatelliseert, dat vind ik dat toch wel buitengewoon jammer.
gr Angela

1963

Mijn moeder heeft zich toen ze trouwde in 1963 dus niét laten ontslaan uit overheidsdienst. Dat was toen wel de norm, maar zij deed daar niet aan mee. En dat kon dus ook.

Pirata

"Motie-Tendeloo (1955)
In de jaren ’50 diende PvdA-kamerlid Corry Tendeloo een motie in tegen het ontslag van getrouwde vrouwen in overheidsfuncties. Het was toendertijd de norm dat vrouwelijke ambtenaren de dag na hun bruiloft hun ontslag kregen aangezegd, omdat zij na hun huwelijk toch huisvrouw en -moeder zouden worden. Deze motie maakte daar een eind aan, en zorgde dat vrouwen gewoon door konden blijven werken en zo hun eigen geld konden verdienen."

Daarom kon jouw moeder dat in 1963 doen.

@Angela67

Ik betreur het op mijn beurt dat anno 2017 gehuwde vrouwen die voor het thuisblijfmoederschap kiezen niet in staat worden geacht een goede afweging te maken met betrekking tot de vraag hoe hun leven in te richten.

Nou ja

Zoals eerder gezegd is werken voor mij wel de norm. Voor veel andere mensen geldt als norm dat je als vrouw niet zou moeten werken of (vooral als moeder) in deeltijd. Net als dat jij de vrijheid hebt om ervoor te kiezen thuis te blijven, heb ik de vrijheid om ervoor te kiezen fulltime te werken. Jammer dan dat veel mensen beide keuzes afkeuren. En het zal allemaal ook best wel bevoogdend zijn. Maar in tegenstelling tot mijn grootmoeder, heb ik de vrijheid te werken op het niveau waarvoor ik opgeleid ben. En vooral dat is een belangrijke verdienste van het feminisme, de tweede golf dan. Jij hebt, in tegenstelling tot een alleenstaande moeder met schoolgaande kinderen, de vrijheid om thuis te blijven. Dat de overheid betaalde arbeid stimuleert, is voor mij vanzelfsprekend. Jij mag dat op jouw beurt best een gruwel vinden, maar jouw vrijheid wordt hierdoor niet aangetast.

En mijn eerdere vraag...RK

Blijft onbeantwoord: hebben thuisblijfmoeders volgens jou een andere betekenis voor gezin en samenleving dan werkende moeders en zo ja, welke dan?

Ik trap af: ik denk dat arbeidsdeelname zowel voor samenleving als gezin meer voordelen oplevert. Zo leidt arbeidsparticipatie ook tot meer vrijwilligerswerk en hebben meisjes uit gezinnen waar moeder werkte een betere sociaal-economische uitgangspositie. Ik zeg wel duidelijk gemiddeld: statistiek vertelt ons uiteraard niet wat op individueel niveau de beste keuze is.

We zijn het er trouwens over eens dat vrijheid in de discussie thuisblijfmoeder / werkende moeder belangrijk is. Hoe denk jij over alleenstaande moeders? Moeten die ook de vrijheid hebben om de keuze te maken thuisblijfmoeder te zijn?

pardon rk?

Ik heb eerlijk gezegd niet die lange posting gelezen omdat als ik een essay wil lezen ik een ander medium verkies. Dus ik reageer op #130: "Ik betreur het op mijn beurt dat anno 2017 gehuwde vrouwen die voor het thuisblijfmoederschap kiezen niet in staat worden geacht een goede afweging te maken met betrekking tot de vraag hoe hun leven in te richten."
Net zo goed als ik vaak een inleiding met bullets en een duidelijke structuur/lijn in je verhaal mis, mis ik hier wat je precies bedoelt. Ik dénk te begrijpen:

1. anno 2017 zijn er vrouwen die trouwen én niet "betaald werk" doen én moeder zijn
2. volgens jou zijn er hier/elders mensen (waarschijnlijk bedoel je vrouwen, of meer specifiek mij?) die beweren deze vrouwen niet een goede afweging zouden kunnen maken? Dat ze daar te dom voor zouden zijn?

Zoiets? Of bedoel je een andere treurnis?

En ik #132 maak je het helemaal bont: "Alleen al de keus om telkens alleen van 'werk' en 'werken' te spreken in geval van betaalde arbeid, draagt bij aan het vooroordeel dat thuisblijfouders minder werk zouden verrichten en een minder belangrijke bijdrage aan de samenleving zouden leveren." >> wie heeft hier beweerd dat thuisblijfouders een minder belangrijke bijdragen leveren?

gr Angela

Ik snap deze discussie niet....

We leven niet meer un de middeleeuwen en ook niet in de jaten 50..... we leven inmiddels in 2017. Eris geen sprake van dat vrouwen niet mogen of kunnen werken. Moeder of niet. Ieder zn keus zou ik zeggen. En die keus is er gewoon. Zaak tussen de partners en als er maar brood op de plank is. Een klein broodje is ook goed genoeg als iedereen tevreden is...... Niet ieder kind is blij om 5 dagen in de week fulltime 'onder' de kids te zijn, sommigen willen ook gewoon even rust en eigen ding. Iets mis mee?

bieb63

om het nou terug te marginaliseren tot het punt dat het kind de bepalende factor is omdat het rust zou willen en zijnhaar eigen dingetje wil . . . Het gaat hier om principiëlere zaken dan wat een kind toevallig vindt. Een kind leeft en groeit op met hoe de ouders het regelen, en de variatie die we daarin hebben nú is geweldig. Die keuzevrijheid hebben we dankzij het feit dat er telkens weer (werkende) vrouwen zijn (geweest) die vooruitgang mogelijk maakten. Zelfs tot het punt dat het vergeten wordt hoe weinig keuze we hadden toen.
En geen kind wordt er slechter van, dus dat argument vind ik wat gratuite.

"Een klein broodje is ook goed genoeg als iedereen tevreden is...... " Dat is de vraag niet bieb63, ook hier worden kinderen niet slechter of beter van als de ouders meer geld tot hun beschikking hebben.

gr Angela

de beste oplossing

lijkt me een gezin met 4 ouders, zoals nu wettelijk is toegestaan. Dan werken er 3 en er blijft 1 thuis, met een soort minicreche van alle kinderen. Zeer flexibel en het geld komt met bakken binnen.

Helaas niet voor iedereen haalbaar.

Briljant Li

Er zijn oplossingen die daar op lijken: drie/vier/vijf stellen met kinderen die bij elkaar in de buurt wonen (vaak dus een stuk of 8) delen samen de opvang. Er is altijd wel iemand thuis en de oudste kinderen gaan al naar school. Het is dus de bedoeling dat ieder stel ongeveer 1 of 1,5 dag per week de hele bups kinderen kan opvangen.

wat thuisblijfmoeders doen

Donna: " Ik heb net zoveel wassen als een thuisblijfmoeder gedraaid, heb mijn kinderen bijna even vaak in bad gedaan, heb gemiddeld gezien hoogstwaarschijnlijk vaker met stofzuiger rondgelopen, maar het is nog nooit bij me opgekomen om die klusjes " mijn werk" te noemen..."

Het lijkt mij onzin om te stellen dat thuisblijfmoeders alleen maar stofzuigen en de was doen en de rest van hun tijd uit de neus zitten te vreten. Ik denk dat veel thuisblijfmoeders vrij idealistisch en perfectionistisch zijn, en dus heel veel dingen die je als fulltime werkende ouder niet zo perfect voor elkaar hebt, wel op orde hebben. Zo ken ik iemand, die kookt heel geweldig voor het gezin (en ook daarbuiten) en weet heel veel van voeding af. En die doet heel veel zinnig vrijwilligerswerk op school. En een andere thuisblijfmoeder die heeft een moestuin en die heeft de tijd gehad om het huishouden zo goed als zelfvoorzienend te laten draaien. Ik werk nu weer meer, maar ben toen de kinderen klein waren ook (veel) thuis geweest. Ik denk wel te kunnen stellen dat ik beter weet wat er in mijn kinderen omgaat, dan iemand die zijn kind doordeweeks alleen tussen 6 en 8 uur 's avonds ziet.

Thuis

Als je thuis bent steek je je tijd in je kinderen, verzorgen en knutselen en wandelen en zingen, en dat is net werk, alleen kun je dan na het werk niet naar huis.

Lieverdje

" Ik denk wel te kunnen stellen dat ik beter weet wat er in mijn kinderen omgaat, dan iemand die zijn kind doordeweeks alleen tussen 6 en 8 uur 's avonds ziet."

Want werkende ouders zijn zeven dagen per week van 7 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds van huis?

Ik denk trouwens dat je gelijk hebt met je idee dat thuisblijfmoeders de zaken rond huis en haard uitvoeriger en daar meer in doen dan niet-thuisblijvers. Dat kan een extra stimulans zijn voor een baan buitenshuis. Het nadeel kan zijn dat je dan minder tijd hebt om je huis schoon te houden en dagelijks uitgebreid te koken. Aan de andere kant verwacht men dan ook niet zo snel dat je je huis schoonhoudt en dagelijks uitgebreid kookt

Groeten,

Temet

Li (ot)

Je loopt wat op de zaken vooruit. De Staatscommissie Herijking Ouderschap heeft geadviseerd vier juridische ouders toe te staan, maar voordat dat ook echt in wetgeving is omgezet zijn we wel een paar jaar verder

Groeten,

Temet