Zo gek op mijn stad, hebben jullie dat ook?
ik stond gisteren met mijn jongste weer eens op het hofje midden in het centrum van Haarlem (het hofje is vrij onbekend), heerlijke herinnerigen heb ik aan het hofje. Er stonden een paar aardige Duitse toeristen die ik iets kon vertellen over Haarlem. En ik was even zo intens gelukkig dat ik hier woon, ik ben zo trots op mijn stad, historisch, leuke winkels, fijne restaurants, dicht bij Amsterdam, dichtbij de zee en de duinen. We wonen er nu zo'n 8 jaar. Ooit als de jongste op de middelbare zit dan verhuizen we weer richting centrum, maar verder wil ik deze stad nooit meer in ruilen voor een andere.
Hebben jullie dat ook en in welke steden wonen jullie ?
Is avontuurlijk zijn een deugd?
Ik bewonder eerder mensen die tolerant zijn en kunnen relativeren, die de doelen halen die ze zich hebben gesteld en tevreden zijn met zichzelf. Daarvoor hoef je in principe niet de wereld over te zwerven. Verder moet ik bekennen dat mijn emigreerdrift voornamelijk voortkwam uit onvrede met het Nederlandse klimaat, niets avontuurlijks aan dus. Vervolgens ben ik niet in een Nederlandse enclave blijven hangen, dat vind ik respectloos ten opzichte van het gastland en je voelt jezelf ook gelukkiger als je integreert.
Kaaskopje: heb je er al over gedacht een speciale spaarrekening te openen voor de grote reis? Om sneller aan het bedrag te komen zou je iedereen kunnen vragen je geen dure verjaars- en sinterklaascadeaus meer te geven maar een bedrag op die rekening te storten (dat maakt het ook persoonlijker dan zomaar een envelop met geld).
Persoonlijk
zou ik nerveus worden als 1 van mijn dochters hier na haar 20e nog wil blijven plakken, beertjes verzameld en niet verder leert maar bijvoorbeeld direct wil werken als callcenter medewerker.
HAHA, jullie kennen absolutely fabulous wellicht, met Edwina (Eddie) en die dochter Saffron. Ook van die botstende moeder-dochter types.
Oh en ik heb het niet zo op teksten 'ik bewonder eerder mensen die tolerant zijn en kunnen relativeren, doelen, tevreden etc etc'. Net alsof de eo aan staat met die altijd lachende gladjakker.
Flexibel en open
..dat is belangrijker dan avontuurlijk denk ik.
Maarrr... het is wel heel erg belangrijk. Niet alleen voor de maatschappij, maar ook om op en prettige manier oud te worden.
Brunette
Weet je dat ik je suggestie echt geweldig vind?
Net nu ik met man besproken heb dat we onze verjaardagen misschien niet meer moeten vieren, hihi. Afgezien daarvan zal ik eerst door andere 'doelen' heen moeten. Dichter bij huis. Ik vertrouw erop dat die reis er nog wel komt en daar kan ik zéker een soort verjaardagspotje in de vorm van een spaarrekening voor beginnen.
Manda
Er zijn meer redenen voor je dochters om na hun 20ste te blijven plakken. Mijn dochter is nu 20 en zal nog jaren op school zitten. Zolang ze geen eigen woonruimte kan bekostigen woont ze hier. Dus zolang het nodig is, zal ze hier kunnen wonen. Ik weet wel dat jij een eigen woonruimte voor je dochters wilt regelen tegen die tijd en dat is een mooie gedachte. Of dat tegen die tijd gaat lukken mag je terecht hopen, maar die zekerheid heb je nu absoluut nog niet.
Wat betreft dat je nerveus wordt bij het idee dat je dochter(s) niet gaan studeren en meteen willen werken, neem ik aan dat je je dochters er niet minder om zult vinden als het wel zo gaat.
Jahhhaaa
god het is toch wel moeilijk iets duidelijk te krijgen, ik heb het over iets heel anders. Ik wil dat mijn kinderen ambities nastreven, uit zichzelf verder willen komen, innovatief bezig zijn, passies ontwikkelen en dromen najagen. Studeren, interessante stages, internationale uitwisselingen, workshops en trainingen volgen etc etc
En dat is dus niet bij je moeder blijven hangen, beertjes verzamelen en een baantje te nemen waarbij je de hele dag maar wat stom zit te bellen. Ja stom zit te bellen. Dan duw ik ze het huis uit, hup die comfortzone uit.
Lastig he
Om je voor te stellen dat er wérkelijk mensen zijn die helemaal niet willen studeren, gewoon een beetje gezellig, niet al te ingewikkeld werk doen, totaal niet naar het buitenland willen enz Die van de comfortzone bij mamma uiteindelijk rechtstreeks naar hun eigen comfortzone rollen. Maar ze zijn er. Waarom moet ik ze dat verbieden?
Pff manda
Nou die comfortzone in huize Manda klinkt mij helemaal niet comfortabel in de oren! Er zijn zat mensen die gelukkig worden van andere dingen dan van het bewijzen hoe ambitieus en innovatief (!) ze zijn. Hopelijk ontdekt Manda dat ook voordat ze haar eigen ambities aan haar kinderen gaat opleggen.
Misschien toch eens leren wat toleranter te zijn en wat meer te kunnen relativeren 
Ontzettend flauw trouwens om zo denigrerend over callcentermedewerkers te doen.
Tja
het zal wel iets Nederlands zijn, maar ik wil wel dat mijn kinderen eruit halen wat er in zit. Overigens heb ik zelf als student in callcentre gewerkt, als bijbaan om mijn studie te financieren.
Eelt op de handen, hersenpan en talenten optimaal gebruiken. En of dat nu in de muziek, wetenschap, hulpverlening etc etc is maakt mij niet uit als ze er maar voor gaan. Dus ja ik stimuleer dat wel, hangen op de bank en naar domme programma's kijken vind ik zonde, ga dan tekenen of verzin iets anders leuks om te doen.
Ik stuit overigens in mijn omgeving niet op dezelfde reacties als hier gegeven worden, vrienden met kinderen zeggen precies het zelfde.
Roosje
ik vind dat echt essentieel in de opvoeding, mee helpen en mee denken, doen, zelf bellen, ideeen aandragen, niet verwend achterover liggen.
Ik snap helemaal niet waarom jij tolerant en relativering erbij trekt.
En ja ik vind dat een volwassen kind haar tijd verdoet in een callcentre als dat meer is dan een bijbaan naast een studie, idem kassawerk etc.
Volg een studie, training, stage, etc ontwikkel je zelf, word zelfredzaam, ontdek de wereld en gebruik je talenten, ontwikkel een visie en standpunten en ga daar voor.
Ach welnee
ik ben de vader van Michael Jackson/Tiger Woods/Elisabet Taylor etc etc niet.
Ja ik wil dat ze hun best doen en niet hun tijd verdoen met gehang en gezeur. Als je dan niet wil studeren maar wel in dat callcentre wil werken dan kan je ook op jezelf gaan wonen met je beertjes verzameling.
Ik erger mij ook suf aan die programma's op MTV met van die rijke kinderen die alleen maar uit hun neus zitten te vreten en zitten te klagen over dat ze niet de nieuwste bmw krijgen. Echt bespottelijk, verdien het zelf.
dat is van belang, alle kinderen hebben eigen talenten en interesses en ik vind dat je die als ouder moet helpen ontwikkelen. En ik wil dat ze daar wat mee doen inderdaad, ja dat verwacht ik wel van ze.
En ja ik zie niet in waarom je werkende kinderen thuis moet houden. Ik wil best financieel ze bijstaan bij hun eerste woning en alles wat daarop volgt maar kinderen die maar wat blijven hangen in slecht betaalde banen waar geen tot amper ontwikkelingsmogelijkheden zijn ga ik niet pamperen.
Oh ja die 2e wasmachine
nou kijk, ik vind dat een leuk idee. Dan heb je een volwassen kind wat plosteling weer thuis moet wonen, want iets met de kamer of iets met een gestrande relatie. En dan kan dat lekker zelfstandig hier thuis zitten totdat ze weer de boel op orde hebben en weer verder gaan.
Ik moet ook denken aan mijn studenten (inmiddels over de 100 die ik begeleid heb), zo had ik iemand die na de studie een wereldreis gaat maken, en iemand die nog verder ging studeren, of iemand nu die duidelijke plannen heeft over waar ze wil werken en wat ze er precies wil ontwikkelen zodat ze daarna weer een betere baan krijgt. Dat soort gesprekken voer ik al 5 jaar met jonge mensen en ze waarderen het allemaal (!) enorm dat ik ze daar in stimuleer, geef ze ook altijd een stukje zelfvertrouwen mee (dat zou jij heel goed doen, oh wat goed van jou etc). Ik schrijf aanbevelingen voor ze, probeer stagebedrijven een baan aan te bieden, ik word ook regelmatig gevraagd als referentie. En ik krijg ook een enkele keer te horen dat ze thuis niet gesteund worden in die ambities "doe maar normaal, ga nu maar werken etc". Echt heel jammer vind ik dat.
Manda
Hoho, het feit dat ik het prima vindt als mijn kinderen minder wereldveroverend bezig zijn dan jij graag ziet bij jouw kinderen, wil natuurlijk niet zeggen dat ik dan roep: Ben je gek, ga gewoon werken. Je neemt wel twee uitersten als voorbeeld, er is ook een heel gebied tussen natuurlijk.
Fio
ik denk ook helemaal niet dat jij dan zegt dat ze moeten werken. Ik hoor het alleen een enkele keer van studenten, die hebben dan een achterban die de waarde van studeren niet in zien, terwijl die mensen zo hard hun best doen.
En ik heb het ook niet over universiteit, ik bedoel doorleren in het algemeen, of dat nou een mbo, hbo of uni niveau is. Ik vind die ontwikkeling gewoon heel belangrijk, ik zou het mooi vinden om mijn kinderen dan straks vol enthousiasme met een koffertje met dromen de wereld in te zien gaan.
Nee ik heb er niets mee, met van die jong volwassenen die dan maar wat hangen en niets ontwikkelen.
Over uit huis gaan
Ik denk dat er weinig ouders zijn die bij de geboorte van hun kind denken: "zo, blijf jij nu maar eens tot je veertigste bij me wonen." De meesten zullen er toch wel van uit gaan dat hun kind op een gegeven moment een zelfstandig leven gaat leiden. Ik vind het mijn taak als ouder om mijn kinderen daar voor klaar te stomen, zodat ze straks vol zelfvertrouwen hun vleugels kunnen uitslaan.
Ik -wil- niet dat ze het huis uit gaan, ik zou het fijn vinden als ze het zelf willen(en dan om een positieve reden en niet omdat ze het hier niet meer uithouden...), dan heb ik dat doel tenminste bereikt.
Hibiscus
Manda
Ik hoop dat je tegen de tijd dat je kinderen 20 jaar zijn gewoon blij kunt zijn met wie ze zijn. Ik word al moe als ik je verlanglijstje léés, laat staan hoe het moet voelen voor een kind als het weet dat moeder dat allemaal verwácht.
Uiteraard besef jij heel goed dat je mij enigszins raakt door het werk op een callcenter naar beneden te halen. Ik zou vooral willen zeggen dat je tegen die tijd misschien domweg blij bent dat je kind werk heeft, ook al is dat op een callcenter. Het bedrijfsleven kan niet meer zonder callcentra, het is niet alleen maar dom bellen, zoals je heel goed weet. Natuurlijk hoop je dat je kind werk zal gaan doen waar het voor geleerd heeft en ook écht leuk zal vinden, maar dat is niet altijd vanzelfsprekend.
Uit je hele verhaal komt naar voren dat je vooral uitgaat van wat jij van je kinderen verlangt en je niet zozeer laat leiden door wat zij van het leven zullen verwachten. De afkeuring voor andere keuzes dan de jouwe druipt eraf. Wie ben jij om af te keuren als ze uit vrije wil achter een kassa of telefoontoestel blijven steken, dat ze graag in Haarlem blijven wonen, Drenthe al ver genoeg vinden en een doorsnee baan al voldoende vinden en bovendien een plank in huis hebben met een beertjesverzameling?
Ik heb twee dochters, met twee verschillende karakters. De ene is heel wat van plan. Ik denk dat jij met hoe je erover denkt wel waardeert hoe zij is. Ze is ambitieus in de zin van dat ze erg haar best doet om te worden wat ze al van kleuter af aan wil worden, ze wil de wereld over reizen, wil ooit een tijdje in het buitenland werken en maakt plannen om zo snel mogelijk het huis uit te gaan. Wat waarschijnlijk niet gaat lukken, omdat ze niet hard genoeg haar best doet om dat te realiseren. Ik vind het allemaal prima. Zolang ze op haar 30ste maar vertrokken is (grapje, dan pas zie ik ook niet zitten) De jongste dochter heeft ook al aangekondigd dat ze over 2 jaar het huis uit wil, wat waarschijnlijk ook zal lukken omdat ze in staat is om plannen waar te maken. Maar die zit traditioneler in elkaar. Ik zie haar op vrij jonge leeftijd trouwen en in deze omgeving huisje boompje beestje krijgen, vakanties naar een zonbestemming, met een baan die ze leuk zal vinden. Dat vind ik óók prima. Wederom: als ze maar gelukkig zijn.
Duf leven
Verder leren & een ‘duf’ leven sluiten elkaar ook niet hoor. Mijn een na oudste zoon heeft een studie afgerond, heeft wat gereisd en stages gedaan dus allemaal best ondernemend. Toch wil hij nu een baan die niet te stressvol is waar hij zich thuisvoelt, een huisje niet ver van ons vandaan en een zeilbootje in de buurt + dan het liefst ook een vrouw, hond en kind in de toekomst. Die wil verder helemaal niks groots en meeslepends doen. Is het meest tevreden in zijn omgeving en wil ook geen spannende reizen meer maken. Zolang hij er tevreden mee is vind ik het best. Niet iedereen heeft die behoefte om steeds andere dingen te doen.
Onze buurjongen is op z’n 18de gestopt met school, heeft wel een soort van opleiding als administratief medewerker en werkt nu op een kantoor waar hij volgens zijn eigen beschrijving: ‘stempels zet, kopietjess maakt en koffie rondbrengt.’ Hij heeft het helemaal naar zijn zin. Hij vindt z’n werk leuk, hij is dol op z’n collega’s die deels ook vrienden zijn, gaat nog om met z’n vrienden van de kleuterschool, heeft een vaste vriendin die hij ook al jaren kent. Hij woont inderdaad nog thuis (hij is nu 21) en is druk aan het sparen van een bruiloft en eigen woning. Hij wil hij helemaal geen grootste dingen verder, is heel tevreden met zijn leven nu en kijkt met verbazing naar zijn oudere broer die een hele goede en interessante baan heeft maar wel heel hard moet werken en die in zijn vrije tijd de hele wereld rondreist. Toen zijn broer laatst naar Amerika was vroeg ik hem of hij ook niet eens die kant op wilde. Nee, zei hij ik ga liever vissen. Prima toch 
Ik push mijn kinderen best wel als het gaat om school maar dat is juist om hun mogelijkheden te vergroten en als ze hun geluk vinden op de manier die Manda beschrijft is het ook goed. Zolang ze daar maar echt gelukkig in zijn & ze verder sociale mensen zijn die proberen goed te doen voor hun omgeving.
Oh ja
Die een na oudste zoon woont op z'n 26ste ook nog gewoon thuis. Nu even niet want hij verblijft tijdelijk bij zijn zus maar van de zomer wil hij weer terug komen. Hij heeft wel plannen om op zichzelf te gaan maar hij wil eerst goed sparen. Ik vind dat helemaal niet erg. Gezellig, blijf maar thuis zolang je wilt. In de cultuur van mijn man is het sowieso veel gebruikelijker om thuis te blijven tot je gaat trouwen.
Ik vind het verder vooral heel gezellig.
Aha
Nu begrijp ik die tweede wasmachine, voor de boemerang-generatie. Zo heet dat als kinderen weggaan en weer terugkomen, leuke term vind ik dat.
Ik begrijp wel waarom iedereen zegt ho ho, tut tut, wacht maar af en laat je dochters zichzelf zijn. Maar mensen, ik denk dat je dit in het licht moet zien van Manda's hobby om dingen vooruit te bedenken. En ik ken Manda als iemand die ook meteen de plannen aanpast of wijzigt als dat handig of nodig is. Het is volgens mij niet meer dan een beetje vooruit dromen en mijmeren.
Ik denk echt niet dat Manda nu de hele tijd tegen haar dochters zegt dat ze later moeten gaan studeren of zo.
En laten we eerlijk zijn: we hebben allemaal verwachtingen van onze kinderen. Ik zou het bijvoorbeeld echt teleurstellend vinden als een van mijn kinderen niet hoger dan VMBO zou halen. De oudste is erg slim weet ik al, maar als de jongste VMBO niveau zou hebben zou ik dat echt niet leuk vinden. Ik zou nog net zo dol op hem zijn als nu, maar ja, dat is wel een hoop / verwachting die ik heb. Hebben jullie die dan echt niet? Anders dan "gelukkig zijn en jezelf zijn"?
Liora
Liora
Ik heb zelf mavo en daarna een vak geleerd. Ik zou bslist niet weten wat daar mis mee is. Als het mijn kinderen gegeven is op hoger niveau te studeren, dan vind ik dat heel fijn voor ze. Maar als dat niet zo is, leer een mooi vak en wees gelukkig.
Verwachtingen
Natuurlijk heb ik wel verwachtingen. Wat betreft niveau van school ligt dat voor mij iets anders. Ik weet heel goed wat het niveau van mijn kinderen is en wat ze zouden kunnen bereiken en ik zorg er dus voor dat ze ook op dat niveau terechtkomen. Als een van mijn kinderen niet de intelligentie zou hebben om hoger te komen dan VMBO zou ik daar niet door teleurgsteld zijn want als je niet meer kan dan dat dan kan je niet meer en ik vind niet dat dit een teleurstelling zou moeten zijn. Daarnaast ben ik zo grenzeloos optimistisch dat ik er vanuit ga dat met de juiste begeleiding heel veel mogelijk is op dit gebied. Ik vind het gat tussen VMBOT/HAVO/VWO niet zo groot dat ik niet denk dat een kind met veel begeleiding best op een hoger niveau te brengen is. Misschien ben ik wel wat te optimistisch gezien ervaringen die ik hier van andere schrijvers gelezen heb. Schoolniveau heeft bij mij niet zoveel met verwachtingen te maken maar meer met mijn houding om er uit te halen wat er in zit.
Wat betreft daarna heb ik ook wel verwachtingen dat ze een opleiding gaan doen of een studie volgen. Echter meestal is het toch wel zo dat je tegen die tijd de wensen en verwachtingen van je kind goed kent.
Teleurstelling is voor mij een onverwachte emotie. Iets wat komt omdat iets anders gaat dan de verwachting is maar dat is het bij de kinderen niet. Ik volg hun ontwikkeling van dag tot dag, ik weet waar hun sterke en zwakke punten liggen en wat hun wensen en dromen zijn. Daarom vind het woord teleurstelling in dit verband niet echt van toepassing.
Dat neemt niet weg dat ik hun uiteraard stimuleer om hun talenten te gebruiken, om hard te leren en zich zo breed en diep mogelijk proberen te ontwikkelen. Als volwassenen hoop ik dat ze die talenten zou goed mogelijk gebruiken en dat ze de keuzes maken die voor hun de juiste lijken te zijn ongeacht of ik dezelfde keuzes zou maken. Een deel van volwassen worden is ook om je eigen keuzes te maken ook als je ouders het niet met die keuzes eens zijn.
Ongeacht schoolniveau
ik ben er gewoon van overtuigd dat iedereen een schaaltje hoger kan dan wat ze op school te horen krijgen en dat er geluk en zelfvertrouwen komt als je verder wil en doet. Ik vind het goed als ouders dat hun kinderen mee geven, "jij kan alles als je het maar wil" dat is iets wat ik regelmatig zeg. En je hoeft niet overal goed in te zijn, het hoeft maar 1 ding te zijn en als je hart daar ligt dan kan dat iets fantastisch worden waar je je hele leven "geluk" en vooral lol uit haalt.
Mochten mijn dochters naar vmbo gaan (wat ik tot nu toe niet verwacht) dan is dat zo, maar dan hoop ik wel dat ze dan nog wel verder ontwikkelen, mbo gaan doen, ergens in specialiseren, of iets anders aanpakken om hogerop te komen.
En luie universitaire studenten daar heb ik ook niets mee.
Wat liora zegt klopt trouwens wel, ik ben altijd bereid mijn ideeen en plannen te wijzigen.
Als ik een dochter krijg die dolgraag zsm huismoeder wil worden, dat echt ziet als haar roeping dan zou ik zo onwijze trots zijn als ik haar dan vol passie met die kinderen bezig zou zien. Maar ik zou het wel echt jammer vinden als ze niet blijft zingen/dansen/tekenen/lezen/leren/etc etc
Verwachtingen
Het lijstje van verwachtingen van Manda klinkt als een opgeklopt cv. Het komt op mij ook ietwat gepushd over. En haar snerende opmerkingen vind ik bot. Ik wil mijn kinderen bovenal iig resepect bijbrengen. Ook voor de koffiedame, postbode en callcentremedewerker (al wimpel ik de callcentredames en heren vaak beleefd maar zeer resoluut af).
Ik hoop wel dat ze een studie of opleiding afronden, daarnaast iets van een hobby of passie ontwikkelen en enthousiaste, gedreven, positieve doorzetters worden. Dat wat ze gaan doen met veel plezier doen én hun best doen. Liever geen zesjesmentaliteit maar van alles eruit halen worden weinig mensen echt gelukkig. En ik hoop dat ze ook rust en geluk vinden in kleine dingen. Dat is namelijk volgens mij essentieel voor een gelukkig leven, ook als het leven tegenslagen voor je in petto heeft. Want je kunt je zo enorm focussen op allerlei hoogdravende dingen, misschien wordt je kind ernstig ziek en dan stellen die dingen echt niet meer voor. En nee, beroep / status / stages etc maken me geen bal uit.
Ik wil mijn kinderen graag helpen om hun dromen te verwezenlijken. Dat zullen ze zelf moeten doen maar daar waar ze hulp kunnen gebruiken, help ik ze graag. Ik zal ze niet pushen om een buitenlandse stage te gaan doen maar ik zal wel vertellen hoeveel lol en levenservaring ik daarbij heb opgedaan. En er staat een spaarpotje klaar om ze financieel wat op weg te helpen bij studie, stage, etc.
Nee
tenzij je een kind hebt waarbij die callcentra/kassa's/etc baantjes een hoog level is.
Manda
Ik denk dat er legio mensen zijn die niet beter kunnen dan de banen waar jij niet blij van wordt. Daarbij, callecentremedewerkers zijn ook mensen die klantenservice draaien en soms mensen helpen met ingewikkelde problemen. Mijn zoon doet dit ook, om te sparen voor zijn studie. Niks mis mee, ik ben blij dat hij niet te beroerd is om te werken!
Gewetensvraag voor manda
Vind je dat als je dochters zo leven en werken als jij, dat ze dan alles eruit halen wat erin zit?
Heel flauw
om Manda niet te willen begrijpen en te blijven hangen in het feit of haar dochters nu wel of niet een callcentermedewerker mogen worden en of het nu wel of niet respectvol is. Ik wil ook niet dat mijn kinderen callcentermedewerkers worden, vakkenvullers worden, in de plantsoenendienst eindigen of straatveger worden. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een ouder is die dat als ideaal heeft voor zijn/haar kind.
Ik snap Manda best, sterker nog ik ben het in grote lijnen met haar eens.
Ik ben een moeder van zonen, maar ik zal er niet om liegen dat ik best teleurgesteld zou zijn als ze de ambitie van mijn man meekrijgen en dat ze jaren op hetzelfde niveau en dezelfde functie blijven hangen terwijl ze zo veel meer kunnen. Mijn man is gelukkig, maar ik kan er weleens gefrustreerd van raken en ik snap het ook totaal niet.
Ook wil ik ze rond hun 25ste echt het huis uit hebben
Schooladviezen zijn hier uiteraard nog niet aan de orde, maar ik verwacht om eerlijk te zijn ook geen VMBO-adviezen en zou best even moeten slikken als dit wel zo zou zijn.
Ik ben uiteraard te allen tijde bereid mijn visies en verwachtingen ten opzichte van mijn kinderen bij te stellen, mocht dit nodig zijn. Maar dat ik best verwachtingen voor ze heb is gewoon een feit.
Kiki
Ik verwacht van mijn kinderen dat ze hun middelbare school afmaken en het liefst doorleren,of niet te beroerd zijn om te werken,dat wel. Maar mijn "idealen" ten aanzien van hen ligt in heel andere dingen, hoe ze omgaan met anderen, hoe ze in het leven staan, dat soort dingen.
Nou
Dat zie je denk ik toch verkeerd Kiki. Straatveger levert een prachtige vaste baan bij de gemeente op, overzichtelijke werktijden, een vast pensioen en een heerlijk nuttige baan. Ik ken ouders die al dolblij zouden worden van de gedachte dat hun kind serieus in aanmerking zou komen voor een echte baan.
Tirza