Confrontatie met moeder aangaan, of niet?
Ik heb nooit een goede band gehad met mijn vader. Hij is nooit echt een vaderfiguur geweest. Met mijn moeder heb ik altijd een hele sterke band gehad. Ze heeft altijd alles voor mij gedaan wat ze kon en oneindig veel liefde gegeven. Toch is er een ding dat blijft steken en ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet.
Ik ben altijd op de basisschool erg gepest omdat ik Gilles de la Tourette syndroom had. Ik heb me hier tot op de dag van vandaag altijd erg voor geschaamd. Als ik ruzie met mijn moeder had, schold ze me vaak uit voor “Gilleke” of zong ze een zelfgemaakt liedje “Gilleke is een raar geval, gilleke zie je overal”.
Ik vond dit altijd zo erg. Ik stopte het maar gewoon weg omdat ze op alle andere fronten een top moeder is en hierin alleen tekort heeft geschoten. Maar nu 15 jaar later vallen (o.a na gesprekken met een therapeut) wat puzzelstukjes in elkaar en kom ik tot de realisatie dat dit “pestgedrag van haar” mij zo ontzettend onzeker heeft gemaakt destijds. Ik werd hier op school al om gepest en voelde me zo ontzettend anders. En mijn moeder had juist mijn veilige haven moeten zijn. Ik denk dat dit zoveel heeft bijgedragen aan dat ik me zo ontzettend schaamde voor de Tourette destijds en hier nooit zelf acceptatie in heb gevonden (ik ben trouwens gelukkig in de puberteit over de Tourette heen gegroeid)
Ondertussen vocht mijn moeder als een leeuwin dat ik de beste (medische) zorg kreeg en deed het haar ook veel dat ik werd gepest. Het “pesten” deed ze altijd tijdens ruzies als ze haar controle en woede niet meer onder controle had.
Nu twijfel ik of ik mijn moeder met dit gedrag van vroeger moet confronteren of niet… als ik aan de gebeurtenissen denk voel ik nog steeds verdriet en boosheid. Maar anderzijds had ik haar destijds ook voor de ergste dingen uitgescholden die je maar kan bedenken. Maar dan denk ik weer, zij was het ouderfiguur en ik het kind…
Daarnaast mist mijn moeder ook zeker een stuk zelfreflectie en zal een eventuele confrontatie gepaard gaan met veel bagatelliseren en goedpraten van haar gedrag.
Wat zouden jullie doen?
Wij ouders krijgen geen opleiding om goede ouders te worden. We maken (opvoed)fouten. Wat adviseert je therapeut? Misschien een sessie samen doen daar?
Wat ik lees is dat alleen als jullie ruzie hadden jouw moeder je wist te raken (met een liedje) en verder geweldig was? En dat jij haar de huid volschold in deze ruzies?
De vraag is of jij straks geholpen bent met je te uiten naar je moeder. En wat je verwachtingen zijn van wat het je gaat brengen.
Je noemt het hier de confrontatie aangaan. Dat is best aanvallend. En je verwacht goedpraten. Als dat gebeurt, bereik je dan je doel? Wat zou jouw doel zijn met je uiten? Dat zij sorry zegt? Ben je dan niet meer boos en verdrietig? Of zegt ze geen sorry en ben je dan in het hier en nu dan boos omdat je moeder het ging goedpraten?
Als je echt nu erg veel last hebt van gedrag van je moeder uit het verleden zou ik het gesprek aangaan. Meestal luchtvdat op. Maak het bespreekbaar. Het kan wel je moeder veel verdriet doen. Het lijkt mij namelijk best ook zwaar geweest voor haar. En ze kan niet veranderen aan het verleden.
Wat als je moeder in datzelfde gesprek aangeeft dat ze het moeilijk heeft met de dingen die jij hebt gezegd en gedaan in dezelfde tijd?
Ik denk dat je het beste een brief aan je moeder kan schrijven en die dan NOOIT versturen. Dan heb je gezegd wat je wilde zeggen. Dat kan helpen om het voor jezelf af te sluiten zonder een kans op ruzie, omdat jullie beide anders naar de situatie kijken.
ik ben er meestal voorstander van om een issue daar neer te leggen waar het hoort. In dit geval bij je moeder. Dan hoef jij de last niet te dragen en is het aan haar om er iets mee te doen, of niet.
maar, als je weet dat je moeder weinig zelfinzicht heeft en het zal downtalken, gaat het je waarschijnlijk geen rust en acceptatie opleveren. Ik zou daarom samen met je therapeut bekijken of er een andere (symbolische) manier is om dit af te ronden en achter je te laten.
Ik zou het wel met haar bespreken want dan ben jij het in ieder geval kwijt, ongeacht hoe ze reageert.
De vraag is denk ik, wat wil je ermee bereiken, welke reacties kun je verwachten, welke gevolgen kunnen die hebben en kun je die accepteren?
Als je antwoord hebt op bovenstaande vragen, dan weet je of je het gesprek aangaat, of het laat rusten, of een andere manier zoekt om er mee ook om te gaan (zoals bijvoorbeeld die eerder genoemde brief schrijven)
Je moeder is er nog, dus nu kun je het nog bespreken. Je zult waarschijnlijk horen dat jij ook niet zo aardig was tegen haar, dat weet je maar jij was het kind. Realiseer je dat jouw moeder ook een kind is geweest en misschien ook wel beschadigd, net als jij nu. Verwacht geen excuses ofzo, maar puur voor jezelf het uitspreken hiervan naar degene bij wie het hoort. Jij bent degene die er nog een hele tijd mee verder moet.
Heel veel goeds al geschreven door anderen.
ALs ik het zo lees heb je een hele lieve goede moeder gehad in je jeugd. Het liedje kan voor haar een hele andere betekenis hebben gehad dan hoe het bij jou overkwam. Als ze dat uitlegt is het dan downplayen? Ik ben bang van wel.
Mijn dochter confronteerd mij wel eens met zaken die haar pijn hebben gedaan. Ik ben daar blij om, maar merk ook dat ik weinig helende woorden kan zeggen. Sorry, maar helpt dat? Als ik het overnieuw mocht doen dan deed ik het anders, maar dat kan niet. Voor mij had het een andere betekenis een andere intentie, maar voor haar kwam het zo over. Tja, is het bij dit uitleggen dan downplayen/ niet serieus nemen?
Maak een inschatting wat voor jouw de meest helende optie is zoals de andere posters al aangeven.
In principe zou je dat best moeten kunnen doen, maar je klinkt alsof je nog volop in de problemen zit (in ieder geval is het geen verre wazige herinnering) en dan gaan verwijten jou niet helpen om een betere relatie te krijgen met je moeder. Je dwingt daarmee iemand in de defensie, dus deze persoon zal zich meer en meer in zichzelf terugtrekken in plaats van liefde op jou te richten. En je hebt toch elke steun nodig is het niet?
Natuurlijk kan je later, als het beter met je gaat, het er weleens met haar over hebben (ik zou eerst een paar dingen noemen die ze erg goed deed) en dan kan je verwachten dat ze het óf niet meer weet óf dat ze zich erg onzeker voelde op dat moment en dat dit zich uitte in kribbigheid of woede.
ik vind het best heftig om te lezen dat je moeder dit deed. Ik zou wel met haar gaan praten hierover, want ik denk dat je anders niet van je gevoelens afkomt. En ik denk dat als ze alleen al begrip toont dat dit voor jou heel veel kan doen en je bent het ook kwijt als je het bespreekt.
Anna Cara schreef op 19-10-2023 om 06:07:
Wij ouders krijgen geen opleiding om goede ouders te worden. We maken (opvoed)fouten. Wat adviseert je therapeut? Misschien een sessie samen doen daar?
Wat ik lees is dat alleen als jullie ruzie hadden jouw moeder je wist te raken (met een liedje) en verder geweldig was? En dat jij haar de huid volschold in deze ruzies?
De vraag is of jij straks geholpen bent met je te uiten naar je moeder. En wat je verwachtingen zijn van wat het je gaat brengen.
Je noemt het hier de confrontatie aangaan. Dat is best aanvallend. En je verwacht goedpraten. Als dat gebeurt, bereik je dan je doel? Wat zou jouw doel zijn met je uiten? Dat zij sorry zegt? Ben je dan niet meer boos en verdrietig? Of zegt ze geen sorry en ben je dan in het hier en nu dan boos omdat je moeder het ging goedpraten?
Als je echt nu erg veel last hebt van gedrag van je moeder uit het verleden zou ik het gesprek aangaan. Meestal luchtvdat op. Maak het bespreekbaar. Het kan wel je moeder veel verdriet doen. Het lijkt mij namelijk best ook zwaar geweest voor haar. En ze kan niet veranderen aan het verleden.
Een mooie wijze reactie.
Je moeder was de beste moeder schrijf je, ze vocht als een leeuwin voor je, deed alles voor je. Een ding ging mis en het lijkt of zit het je nu dwars, met terugwerkende kracht. Dat kan. Weet wel dat dingen soms anders overkomen dan bedoeld is.
Persoonlijk zou ik dit laten gaan aangezien ze een lieve moeder voor je is. En bedenk: niemand is perfect. Ook jij zal fouten maken als je kinderen hebt. Dat wil niet zeggen dat je nooit ergens over moet praten, maar zoals ik je lees denk ik: tel je zegeningen.
Als je goed met je moeder kan praten, zou ik er zeker over beginnen. Of het iets oplost doordat je het daarna een plek kan geven, valt niet te voorspellen. Maar het is iets dat jou altijd dwars heeft gezeten (en haar misschien ook wel!) en dat kan je beter uitspreken.
Als ze de boel gaat bagatelliseren, zou ik dat afkappen: het gaat er helemaal niet om hoe zij haar afschuwelijke gedrag ziet, maar om hoe jij het hebt ervaren en dat je dàt gezegd wil hebben.
Wel delen met je moeder. Maar dan zonder verwijten en oordelen. Je schrijft al zonder oordelen, genuanceerd, volgens mij ben je hier goed toe in staat. Deel dat ze een grote steun voor je was. Dat je graag een keer de ruzies wil bespreken. En deel heel letterlijk dat als jullie ruzie hadden dat zinnetje, vertel dat hoe je je dan voelde, verdrietig, onzeker, omdat je behoefte had aan veiligheid. Stel daarna een vraag, kan je invoelen dat dit mij raakte? Zo hou je het bij jezelf.
Ondertussen vocht mijn moeder als een leeuwin dat ik de beste (medische) zorg kreeg en deed het haar ook veel dat ik werd gepest. Het “pesten” deed ze altijd tijdens ruzies als ze haar controle en woede niet meer onder controle had.
en
Als ik ruzie met mijn moeder had, schold ze me vaak uit voor “Gilleke” of zong ze een zelfgemaakt liedje “Gilleke is een raar geval, gilleke zie je overal”.
———
Het kan wezen dat je zorgzame moeder, die ook moeite had de met de pijn die jij moest ondergaan, zich een weg zocht in een zelfspot liedje om zo de lading in een conflict te minderen dmv een liedje met wat galgenhumor, al was het maar voor zichzelf om te voorkomen dat ze helemaal de pan uit vloog.
Niet bepaald geslaagde keuze, maar niemand is perfect. Zeker in moeilijke omstandigheden en geen partner om het mee te bespreken, kan iemand voor een uitweg kiezen die in haar of zijn ogen het minst slecht is van de liggende opties in de momenten van ruzie en onredelijkheid.
Zo te lezen heeft jouw moeder haar eigen emoties en oprispingen niet onder controle (gehad).
Ik zou twee keer nadenken over een gesprek maar dat wil niet zeggen dat wat je wilt zeggen niet ook in een brief kan. en reageren op een brief vergt (denk)tijd. Misschien wordt daarmee haar eigen oprisping ondervangen en maakt er plaats voor iets wijs.
Wat je beschrijft doet me denken aan wat ik ooit heb gehoord over gaslighting maar vind mijzelf niet een goed onderlegde amateur om te zeggen of dat het ook kan zijn. Misschien eens onderzoeken?
Ik herken wel je behoefte om het gebeuren uit te spreken en misschien heeft je moeder die behoefte ook. Maar je kan de tijd niet terug draaien.
Eens, als thuiswonend jongvolwassene vroeg ik mijn vader of de tv zachter mocht daar ik in een tentamen week zat en mijn buro pal boven de tv stond. Hij vond mijn verzoek overdreven, wat mij verbaasde. Waarop ik sarcastisch reageerde om duidelijk te maken dat hij mij kwetste. Lang heb ik gehoopt dat hij zijn excuus ging maken voor zijn gevoelloze reactie. Maar sommigen zijn te eerzuchtig en begrijpen dat niet. Maar mijn vader was meer dan alleen eerzuchtig om zichzelf een houding te geven. Nu was vader was ook zorgzaam en maakte zich ongerust om andere gezinsleden. In totaliteit was het geen beroerde vent. Ik heb hem die lompe wijze van reageren vergeven, door het van mij af te laten vallen en het een plekje te geven.
Nu noemde Lieveheersbeestje al de optie van symbolische wijze van afscheid nemen; dat kan ook werken. Eens heeft mijn kind na lange tijd van gepest worden en overstappen op andere basisschool, mij gevraagd of de afscheidskaart van de oude klasgenoten dat weekend in de vuurkorf mocht. Dat vonden we een prima oplossing en het heeft hem geholpen er een streep onder te zetten omdat die tijd toch niet over gedaan kon worden. Misschien kan je therapeut je daarbij helpen.
