Confrontatie met moeder aangaan, of niet?
Ik heb nooit een goede band gehad met mijn vader. Hij is nooit echt een vaderfiguur geweest. Met mijn moeder heb ik altijd een hele sterke band gehad. Ze heeft altijd alles voor mij gedaan wat ze kon en oneindig veel liefde gegeven. Toch is er een ding dat blijft steken en ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet.
Ik ben altijd op de basisschool erg gepest omdat ik Gilles de la Tourette syndroom had. Ik heb me hier tot op de dag van vandaag altijd erg voor geschaamd. Als ik ruzie met mijn moeder had, schold ze me vaak uit voor “Gilleke” of zong ze een zelfgemaakt liedje “Gilleke is een raar geval, gilleke zie je overal”.
Ik vond dit altijd zo erg. Ik stopte het maar gewoon weg omdat ze op alle andere fronten een top moeder is en hierin alleen tekort heeft geschoten. Maar nu 15 jaar later vallen (o.a na gesprekken met een therapeut) wat puzzelstukjes in elkaar en kom ik tot de realisatie dat dit “pestgedrag van haar” mij zo ontzettend onzeker heeft gemaakt destijds. Ik werd hier op school al om gepest en voelde me zo ontzettend anders. En mijn moeder had juist mijn veilige haven moeten zijn. Ik denk dat dit zoveel heeft bijgedragen aan dat ik me zo ontzettend schaamde voor de Tourette destijds en hier nooit zelf acceptatie in heb gevonden (ik ben trouwens gelukkig in de puberteit over de Tourette heen gegroeid)
Ondertussen vocht mijn moeder als een leeuwin dat ik de beste (medische) zorg kreeg en deed het haar ook veel dat ik werd gepest. Het “pesten” deed ze altijd tijdens ruzies als ze haar controle en woede niet meer onder controle had.
Nu twijfel ik of ik mijn moeder met dit gedrag van vroeger moet confronteren of niet… als ik aan de gebeurtenissen denk voel ik nog steeds verdriet en boosheid. Maar anderzijds had ik haar destijds ook voor de ergste dingen uitgescholden die je maar kan bedenken. Maar dan denk ik weer, zij was het ouderfiguur en ik het kind…
Daarnaast mist mijn moeder ook zeker een stuk zelfreflectie en zal een eventuele confrontatie gepaard gaan met veel bagatelliseren en goedpraten van haar gedrag.
Wat zouden jullie doen?
Jillz schreef op 19-10-2023 om 06:23:
Wat als je moeder in datzelfde gesprek aangeeft dat ze het moeilijk heeft met de dingen die jij hebt gezegd en gedaan in dezelfde tijd?
Ik denk dat je het beste een brief aan je moeder kan schrijven en die dan NOOIT versturen. Dan heb je gezegd wat je wilde zeggen. Dat kan helpen om het voor jezelf af te sluiten zonder een kans op ruzie, omdat jullie beide anders naar de situatie kijken.
Dat advies wilde ik ook geven. Je gaat niet halen uit het gesprek wat jij wilt, gezien haar weinig zelfreflectie.En de kans is groot dat je meer beschadigd.
Ik had trouwens veel aan de boeken:
Ongezien opgegroeid
Ongekende gevoelens
Lotte78 schreef op 21-10-2023 om 09:50:
[..]
Dat advies wilde ik ook geven. Je gaat niet halen uit het gesprek wat jij wilt, gezien haar weinig zelfreflectie.En de kans is groot dat je meer beschadigd.
Ik had trouwens veel aan de boeken:
Ongezien opgegroeid
Ongekende gevoelens
TO klinkt anders ook niet alsof ze veel zelfreflectie heeft.
Nick90 schreef op 21-10-2023 om 10:46:
[..]
TO klinkt anders ook niet alsof ze veel zelfreflectie heeft.
Zegt wie?
Weet je, je hebt gewoon geen invloed op hoe iemand gaat reageren. Ik heb ooit eens aan mijn zus gevraagd toen we beide eind twintig waren hoe ze erop terugkeek dat ze me als puber dagelijks twintig keer dik, lelijk en vriendloos noemde en toen zei ze 'ja maar dat was toch ook wel een beetje zo?'
Zit je dan met je goede bedoelingen.
Het zou bespreekbaar moeten kunnen zijn, maar dat blijkt het in de praktijk niet altijd.
MamaE schreef op 21-10-2023 om 13:29:
Weet je, je hebt gewoon geen invloed op hoe iemand gaat reageren. Ik heb ooit eens aan mijn zus gevraagd toen we beide eind twintig waren hoe ze erop terugkeek dat ze me als puber dagelijks twintig keer dik, lelijk en vriendloos noemde en toen zei ze 'ja maar dat was toch ook wel een beetje zo?'
Zit je dan met je goede bedoelingen.
Het zou bespreekbaar moeten kunnen zijn, maar dat blijkt het in de praktijk niet altijd.
Ik moest erom lachen, maar jij waarschijnlijk niet? Je zus was toen ook maar een puber hè. Het was wel leuker geweest als ze nu had gezegd dat dat toen niet zo aardig van haar was.
TO, ik vind het heel verdrietig dat jouw moeder zo op jou reageerde. Al die opmerkingen, dat zij ook maar een mens was, zijn helemaal waar. Maar jij was een heel kwetsbaar kind, die werd gepest met datgene waar je moeder ook nog even een schepje bovenop deed.
Ik heb een zoon met ASS, die in zijn jonge jaren om de meest onbelangrijke dingen kon ontploffen. Ons gezin (man, andere zoon, hij en ik) heeft het best zwaar gehad. Maar we hebben hem NOOIT uitgescholden en accepteerden dat ook niet van zijn broer. Ik heb dus niet zoveel begrip voor die afschuwelijke benaming en dat nare liedje.
Dat gezegd hebbende vraag ik me, net als vorige schrijvers af, wat je ermee denkt te bereiken om haar hiermee te confronteren, zeker gezien het feit dat ze weinig zelfreflectie heeft. Wat je hoopt te krijgen (ik denk aan enige vorm van begrip of erkenning) zul je mogelijk niet krijgen en is het misschien nog pijnlijker. Misschien is het beter, zoals elders ook wordt gesuggereerd, samen met je therapeut te kijken hoe je dit achter je kunt laten.
AnnaPollewop schreef op 21-10-2023 om 13:59:
[..]
Ik moest erom lachen, maar jij waarschijnlijk niet? Je zus was toen ook maar een puber hè. Het was wel leuker geweest als ze nu had gezegd dat dat toen niet zo aardig van haar was.
Ja, ze was toen een puber en ik kan er nu al met veel meer mildheid en mededogen naar kijken dan toen, maar dat je op je 27e dan terugkijkt met 'ja maar was toch ook zo' vond ik wel jammer.
Picunia schreef op 21-10-2023 om 14:17:
TO, ik vind het heel verdrietig dat jouw moeder zo op jou reageerde. Al die opmerkingen, dat zij ook maar een mens was, zijn helemaal waar. Maar jij was een heel kwetsbaar kind, die werd gepest met datgene waar je moeder ook nog even een schepje bovenop deed.
Ik heb een zoon met ASS, die in zijn jonge jaren om de meest onbelangrijke dingen kon ontploffen. Ons gezin (man, andere zoon, hij en ik) heeft het best zwaar gehad. Maar we hebben hem NOOIT uitgescholden en accepteerden dat ook niet van zijn broer. Ik heb dus niet zoveel begrip voor die afschuwelijke benaming en dat nare liedje.
Dat gezegd hebbende vraag ik me, net als vorige schrijvers af, wat je ermee denkt te bereiken om haar hiermee te confronteren, zeker gezien het feit dat ze weinig zelfreflectie heeft. Wat je hoopt te krijgen (ik denk aan enige vorm van begrip of erkenning) zul je mogelijk niet krijgen en is het misschien nog pijnlijker. Misschien is het beter, zoals elders ook wordt gesuggereerd, samen met je therapeut te kijken hoe je dit achter je kunt laten
Dat dus! Ik vind het persoonlijk ook niet kunnen en heb er ook echt geen begrip voor, dat je dit als moeder kan doen.
MamaE schreef op 21-10-2023 om 14:46:
[..]
Ja, ze was toen een puber en ik kan er nu al met veel meer mildheid en mededogen naar kijken dan toen, maar dat je op je 27e dan terugkijkt met 'ja maar was toch ook zo' vond ik wel jammer.
Ja, dat begrijp ik zeker, en het laat inderdaad goed zien dat je zo’n gesprek niet met al te veel verwachtingen in moet gaan…
Ik moest er ook juist om lachen omdat het natuurlijk geen leuke reactie is, maar wel onverwacht (voor de lezer in ieder geval).
MamaE schreef op 21-10-2023 om 14:46:
[..]
Ja, ze was toen een puber en ik kan er nu al met veel meer mildheid en mededogen naar kijken dan toen, maar dat je op je 27e dan terugkijkt met 'ja maar was toch ook zo' vond ik wel jammer.
Vooral apart dat iemand op zn 27e blijkbaar nog zo oppervlakkig is.
Kikki39 schreef op 21-10-2023 om 15:46:
[..]
Dat dus! Ik vind het persoonlijk ook niet kunnen en heb er ook echt geen begrip voor, dat je dit als moeder kan doen.
Ach ja, ik werd als kind onderweg naar huis opgewacht door een jongen met zijn vrienden en die sloegen en schopten me dan, want “hij was verliefd op mij” en hij kwam zelfs een keer een brief aan de deur brengen die zijn zus had geschreven. Mijn moeder vond dat tot op hoge leeftijd erg grappig en vertelde daar graag smakelijk aan anderen over waar ik bij zat. Hoe het voor mij was om elke dag van school naar huis te sluipen en toch weer overvallen te worden en te moeten vechten en bont en blauw geslagen en geschopt te worden, en dan thuis ook nog niet veilig te zijn omdat hij daar kwam aanbellen, ach, dat mocht het vermaak niet in de weg staan. Er waren daarnaast ook andere plaaggeesten in mijn klas en onderweg, dus spanning genoeg in mijn lagere schooltijd. Later zei mijn oudste zus wel een keer dat ze achteraf besefte hoe rot dat voor mij geweest moest zijn, toen ze meegemaakt had hoe haar zoon gepest werd. Ik vond dat wel voldoende erkenning, ben er bij mijn moeder maar nooit over begonnen. Pick your battles en er waren genoeg recentere narigheden waar ze mij wel in steunde. Het was sowieso geen makkelijke tijd voor iedereen.
Mijn moeder was uit een andere tijd, toen straatgevechten met andere kinderen gewoon waren en ouders zich daar niet mee bemoeiden. Maar pijnlijk vond ik het soms wel, dat uitlachen. Voor mij was het niet grappig.
ja, ook dat snap ik dat dat echt niet leuk was. Maar een kind heeft een ernstig probleem, dat ga je toch niet ook nog eens een liedje op verzinnen. Als je kind bv zou stotteren ga je daar als ouder toch niet om lachen en mee stotteren, dat vind ik echt niet normaal, dan heb je geen gevoel naar mijn idee.
bij sommige reacties krijg ik het als moeder plaatsvervangend benauwd. Doe je zo je best maar het is nooit perfect. Ik denk dat moeder of vader zijn één van de meest ingewikkelde dingen is om ‘goed’ te doen. Zeker als je achteraf evalueert waarbij je de context van het moment makkelijk vergeet. Bijvoorbeeld; hoe was het voor je moeder om een kind te hebben met Gilles de la Tourette? Bij wie kon zij haar ei kwijt? Wie begeleidde haar? Bij wie was zij veilig als het allemaal even teveel was?
ik zou het zeker bespreken maar alleen als je dat kan in verbinding met haar (en dus zonder oordeel) en met oprechte belangstelling voor haar kant van het verhaal. Onderzoek samen wat er toen gebeurde en blijf liefdevol. Als ik je zo lees heeft zo nooit bedoeld jou te kwetsen en zal het voor haar ook pittig zijn geweest. Hou dat vast als waarheid als je het gesprek aangaat. En onthoud (wat anderen ook zeggen) dat zij er nu ook niks meer aan kan veranderen. Ze kan zeggen dat het haar spijt maar ik denk dat het veel heelender is als jullie vooral samen over kunnen praten, bespiegelen, op verbinden, elkaar verhaal leren kennen
Helemaal eens, dat een kind met een beperking zwaar kan zijn. Maar hoe zwaar het ook is, het kind kan er niets aandoen en heeft er ook niet om gevraagd. Dat je dan als moeder een lelijke benaming gebruikt en een naar liedje zingt, vind ik alle perken te buiten gaan. De vraag waar zij haar ei kwijt kon en bij wie zij veilig was, vind ik niet relevant. Het kind had zich veilig moeten voelen bij haar moeder en moeder had haar frustraties over een moeilijk kind ergens anders moeten uiten.
En zoals ik al eerder heb gezegd, weet ik wat een moeilijk kind voor effect kan hebben. Het heeft bijna mijn huwelijk gekost, maar no way dat mijn kind hier de dupe van mocht worden.
Kikki39 schreef op 21-10-2023 om 18:02:
ja, ook dat snap ik dat dat echt niet leuk was. Maar een kind heeft een ernstig probleem, dat ga je toch niet ook nog eens een liedje op verzinnen. Als je kind bv zou stotteren ga je daar als ouder toch niet om lachen en mee stotteren, dat vind ik echt niet normaal, dan heb je geen gevoel naar mijn idee.
Ja ik vind dat ook niet bepaald super van dat liedje, en dan druk ik me zacht uit, maar gebeurd is gebeurd en een gesprek hierover leidt waarschijnlijk niet tot een bevredigende uitkomst. Je kunt immers niet een bepaalde reactie afdwingen en al helemaal geen die alles alsnog goed maakt. Dus het is maar waar je voor wil gaan, alles in een brief schrijven en die vervolgens niet versturen lijkt mij best een goede aanpak. En tegen anderen hier uitgebreid over vertellen zodat die wel kunnen zeggen dat ze het schandalig vinden kan ook erg opluchten. Niet om te roddelen, maar om je eigen hart te luchten.
Soms doen moeders hun best en doen veel goed, maar zijn toch niet echt lief. En dan heb je het daarmee te doen, ook al voelt dat oneerlijk.
(Ik vroeg me wel af of de moeder van TO soms ook een beetje Tourette had, en dat dat liedje haar ontglipte als er spanning was? Maar dat is pure speculatie. Het lijkt me gewoon best vreemd dat iemand dat zomaar zou doen).
