Confrontatie met moeder aangaan, of niet?
Ik heb nooit een goede band gehad met mijn vader. Hij is nooit echt een vaderfiguur geweest. Met mijn moeder heb ik altijd een hele sterke band gehad. Ze heeft altijd alles voor mij gedaan wat ze kon en oneindig veel liefde gegeven. Toch is er een ding dat blijft steken en ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet.
Ik ben altijd op de basisschool erg gepest omdat ik Gilles de la Tourette syndroom had. Ik heb me hier tot op de dag van vandaag altijd erg voor geschaamd. Als ik ruzie met mijn moeder had, schold ze me vaak uit voor “Gilleke” of zong ze een zelfgemaakt liedje “Gilleke is een raar geval, gilleke zie je overal”.
Ik vond dit altijd zo erg. Ik stopte het maar gewoon weg omdat ze op alle andere fronten een top moeder is en hierin alleen tekort heeft geschoten. Maar nu 15 jaar later vallen (o.a na gesprekken met een therapeut) wat puzzelstukjes in elkaar en kom ik tot de realisatie dat dit “pestgedrag van haar” mij zo ontzettend onzeker heeft gemaakt destijds. Ik werd hier op school al om gepest en voelde me zo ontzettend anders. En mijn moeder had juist mijn veilige haven moeten zijn. Ik denk dat dit zoveel heeft bijgedragen aan dat ik me zo ontzettend schaamde voor de Tourette destijds en hier nooit zelf acceptatie in heb gevonden (ik ben trouwens gelukkig in de puberteit over de Tourette heen gegroeid)
Ondertussen vocht mijn moeder als een leeuwin dat ik de beste (medische) zorg kreeg en deed het haar ook veel dat ik werd gepest. Het “pesten” deed ze altijd tijdens ruzies als ze haar controle en woede niet meer onder controle had.
Nu twijfel ik of ik mijn moeder met dit gedrag van vroeger moet confronteren of niet… als ik aan de gebeurtenissen denk voel ik nog steeds verdriet en boosheid. Maar anderzijds had ik haar destijds ook voor de ergste dingen uitgescholden die je maar kan bedenken. Maar dan denk ik weer, zij was het ouderfiguur en ik het kind…
Daarnaast mist mijn moeder ook zeker een stuk zelfreflectie en zal een eventuele confrontatie gepaard gaan met veel bagatelliseren en goedpraten van haar gedrag.
Wat zouden jullie doen?
Wat ik opvallend vind is dat je het tekortschieten van je vader met 1 regel afdoet, en drie alinea's aan een minpunt van je moeder wijdt. Een groot minpunt weliswaar, maar toch. Ook vul je al in hoe ze gaat reageren voordat je nog maar 1 woord gezegd hebt.
Als volwassene had je moeder de veilige haven moeten zijn. Onder druk gaan ook daar wel eens de sluizen open. Je moeder is ook maar een mens, geen heilige. Regelmatig de huid volgescholden worden doet wat met een mens. Dat stukje zelfreflectie , jouw aandeel, mis ik in je verhaal.
Niemand wordt er beter van als je nu je moeder haar falen in het verleden voor de voeten gaat werpen. Je kunt terugblikken. Een soort functioneringsgesprek/nabeschouwing/evaluatie van haar rol als moeder. Maar begin dan vooral met wat je in haar waardeert, voordat je haar mindere kanten belicht.
Ik heb niet alles gelezen maar mijn eerste reactie op je post: Ik zou een brief schrijven en daarin een sandwich maken: eerst schrijf wat je allemaal fijn en goed vond, daarna kaart je aan hoe jij dat Gilleke gedoe ervaarde. Dan sluit je weer af met complimenten (zonder ' maar' dus niet ja mij zo noemen was naar, maar...) en waardering en wat je ook voor haar voelt. Zonder je emotie over dat 'pestgedrag' te downtalken.
Zij zal evengoed veel van je gehouden hebben en niet beseffen hoe het je raakte. Niet erg gevoelig van haar en rot voor jou maar een mens is nu eenmaal een vat van tegenstrijdigheden en alles kan naast elkaar bestaan.
Het fijnste voor jezelf zou zijn als je het doet met de intentie dat jij een keer jouw emotie kan uiten en bij haar kan leggen zonder dat je verwacht dat ze excuses maakt. Ik zou er ook geen discussie over beginnen. Dit is gebeurd, jij was gekwetst maar je vind haar ook een topmoeder. Je zegt het om het kwijt te zijn, het verleden kan je niet veranderen en haar ook niet.
Ook om je voor te bereiden dat ze erg in de verdediging schiet, kan je bijvoorbeeld een zin in gedachte houden: "Mam ik wilde dit even zeggen want het heeft me pijn gedaan en ik vond toch dat je dat moest weten maar ik hoef er niet lang over te praten"
sterkte
als je dit bespreekt zou ik dat samen en onder begeleiding van de therapeut doen. Waarbij voor je moeder ook plek is bij de therapeut voor een sessie alleen naderhands
absor schreef op 19-10-2023 om 11:17:
als je dit bespreekt zou ik dat samen en onder begeleiding van de therapeut doen. Waarbij voor je moeder ook plek is bij de therapeut voor een sessie alleen naderhands
Dit lijkt me heel verstandig. Je schrijft dat je moeder de ouderfiguur was en jij het kind. Dat is waar, maar je moeder is tegelijkertijd ook maar een mens. En het is voor een ouder vaak ook heel zwaar om een kind te hebben dat gepest wordt, of dat extra zorg nodig heeft.
Het zou maar zo kunnen zijn dat je moeder dit als een soort mantra zei om voor haarzelf te 'bezweren' dat wat jij tegen haar riep tijdens zo'n ruzie niet persoonlijk tegen haar bedoeld was. Om niet door te slaan, om het vol te houden. Dat ze jouw uitbarsting op dat moment zag als iets dat met je ziekte te maken heeft en niet met jou als persoon.
Dat het jou dan juist zo'n pijn heeft gedaan, maakt het extra verdrietig.
Heb je het nodig om dit te bespreken? Dan moet je het doen, maar doe het in een veilige omgeving. Ik zou me kunnen voorstellen dat het haar erg kan raken, juist omdat ze op andere fronten een topmoeder was en zo voor je vocht.
Via een brief lijkt een veilige optie. maar is dat ook zo? Een regel kan anders gelezen worden dan je bedoeling is. In een gesprek kan je via haar gezichtsuitdrukking lezen hoe het opgepakt wordt en zij kan ook jouw gevoel hierbij zien. Die uitwisseling van oogcontact zegt meer dan de inhoud.
Verder; hier ontving mijn moeder eens een verwijtende brief van mijn zus. Ik zag wat het met haar deed wanneer ze die brief keer op keer open sloeg, terwijl het echt naar en onterecht was. Ik heb de brief uit handen gehaald en aangegeven dat ik hem ging weggooien zodat ze hem niet meer kon open slaan. Dat is de nadeel met schrijven; je mist hoe het ontvangen wordt.
Ik vind dat dit bespreekbaar zou moeten zijn. Hoe kijkt ze er zelf op terug?
Je schrijft zelf al dat ze het alleen deed tijdens ruzies, als ze de controle verloor. Ook dat gebeurt ouders wel eens, want die zijn ook niet heilig.
Toch moet gezegd kunnen worden dat ze je daarmee veel pijn deed, terwijl je eigenlijk op zoek was naar veiligheid. Als je gepest wordt en je ouders gaan daar thuis mee door, is dat heel onveilig voor een kind.
Mijn kind heeft ook wel wat dingetjes die haar anders maken en daar kan ze best heel leuke zelfspot over tonen, maar als een ander dat doet, kan ze ook zomaar ontploffen.
Als zij de vorm en het moment kan kiezen, kan ze er soms zelf ook best om lachen, hoe vervelend het soms allemaal ook is. Als een ander dat doet, heeft ze die controle niet en dat vindt ze lastig. Wij laten dat dus bij haar.
Flanagan schreef op 19-10-2023 om 11:33:
Via een brief lijkt een veilige optie. maar is dat ook zo? Een regel kan anders gelezen worden dan je bedoeling is. In een gesprek kan je via haar gezichtsuitdrukking lezen hoe het opgepakt wordt en zij kan ook jouw gevoel hierbij zien. Die uitwisseling van oogcontact zegt meer dan de inhoud.
Verder; hier ontving mijn moeder eens een verwijtende brief van mijn zus. Ik zag wat het met haar deed elke wanneer ze die brief keer op keer open sloeg, terwijl het echt naar en onterecht was. Ik heb de brief uit handen gehaald en aangegeven dat ik hem ging weggooien zodat ze hem niet meer kon open slaan. Dat is de nadeel met schrijven; je mist hoe het ontvangen wordt.
ja dat is zo, daarom moet je het ook omkleden met alle liefde en waardering die je ook voor de ander voelt. Je hoeft het ook niet keihard te zeggen om eerlijk en respectvol te zijn: Je kan zeggen dat je dat gedrag jammer vond en je bij tijd en wijle toch wel gekwetst voelde. En daarna weer wat je zo fijn vond.
Een gesprek heeft ook het nadeel dat het hoog op kan lopen in emotionele zin. Er staat bij TO 'rente' op in die zin dat ze er al jaren mee rond loopt, dan groeit de pijn erover. In een brief die je mooi opstelt hoeft dat minder heftig over te komen.
Maar als je toch niet kiest voor een brief TS vind ik het bespreken met een therapeut erbij best een goede tip. Wel moet je je afvragen of het zo groot voor je is, dat er een hele omhaal met intake, je moeder uitnodigen voor een gesprek bij de therapeut (zal ze ook van schrikken) het waard is.
absor schreef op 19-10-2023 om 11:17:
als je dit bespreekt zou ik dat samen en onder begeleiding van de therapeut doen. Waarbij voor je moeder ook plek is bij de therapeut voor een sessie alleen naderhands
Maak je het dan niet veel te groot?
Ik vind dit meer iets voor aan de keukentafel "weet je nog mam, toen en toen..". Het meer luchtig houden, zeg maar.
Bubblegum schreef op 19-10-2023 om 11:45:
[..]
Maak je het dan niet veel te groot?
Ik vind dit meer iets voor aan de keukentafel "weet je nog mam, toen en toen..". Het meer luchtig houden, zeg maar.
Nee want uit de OP blijkt het niet iets luchtigs te zijn voor TO.
absor schreef op 19-10-2023 om 11:47:
[..]
Nee want uit de OP blijkt het niet iets luchtigs te zijn voor TO.
Klopt, maar ze schrijft ook dat ze een geweldige moeder heeft die alles voor haar deed. Om dit dan te gaan bespreken bij de therapeut met extra tijd voor moeder alleen, lijkt mij nogal uit proportie.
Ik sluit me aan bij wat er grotendeels al is gezegd. Je moeder is ook maar een mens. Jij schold haar de huid vol, zij zong een gemeen liedje. Als ik moeder of vader de huid vol had gescholden was 't een klap voor mn kop geweest ipv een gemeen liedje... je ouders uitschelden was simpelweg geen optie bij ons thuis. Daarmee praat ik het natuurlijk niet goed, maar alle ouders maken fouten in hun machteloosheid. Als je haar nu gaat "confronteren" heb ik het gevoel dat je haar tekort doet. Ik sluit me aan bij Bubbelgum om het wel een keer op te brengen, maar het als iets luchtigs te presenteren, zelfs al is dat het voor jou niet. Om haar gevoelens te sparen want ook die doen er toe.
Ik zou dit met je therapeut bespreken, die ken jou het beste. En dan met de vragen die hier al gesteld zijn in het achterhoofd:
Wat doe ik met mijn 'oud zeer' naar mijn moeder toe? Is het verstandig mijn moeder met haar gedrag van 15 jaar geleden te confronteren of juist niet? Wat hoop ik te bereiken met een confrontatie? Is er nog een andere manier om dit gevoel goed tot zijn recht te laten komen of is confrontatie de enige manier? Zo niet, wat kunnen dan alternatieven zijn? Kan ik bijvoorbeeld een brief schrijven (die ik nooit verstuur)? Kan ik leren om mijn gevoel op een niet-hinderlijke plek op te bergen, als in iets uit het verleden waar ik met afstand (en mogelijk mildheid) op terug kan kijken?
Kortom: praat met je therapeut over wat in jouw situatie de beste optie is.
Als ik naar mijn eigen jeugd kijk, en ik heb mijn ouders met hun daden geconfronteerd, dan vind ik dat ik er niet veel aan heb gehad. Ik heb sorry gehoord en spijt en ik kan er niks mee. En er werd gebataliseerd, waar ik eigenlijk eerder boos om word. Ik zou zeggen; Toch bespreken maar denk ook aan de uitkomst die kan tegen vallen.
Hé mam, hoe kijk jij terug op vroeger? Hoe ik als kind was, hoe jij je voelde als moeder? Hoe herinner jij je dat? Wie vroeg je om steun als je het lastig vond? Hielp dat?
absor schreef op 19-10-2023 om 11:47:
[..]
Nee want uit de OP blijkt het niet iets luchtigs te zijn voor TO.
Of voor de therapeut. Ik ben altijd een beetje huiverig voor bevindingen in therapieverband. Waarom wilde Kaatje94 naar een therapeut (hoef ik geen antwoord op, a.u.b.)? Onzekerheid? Erger dan heel veel mensen hebben? Ik heb teveel therapeuten meegemaakt die zo snel mogelijk de afslag: 'oorzaak: moeder' nemen. Helpt zo'n analyse vervolgens om die onzekerheid op te lossen? Ik zou Kaatje94 dus alsnog adviseren om even na te denken: waarom ging ze naar therapie en wat zou dan een eventuele confrontatie met haar moeder van een bepaalde herinnering oplossen van het oorspronkelijke probleem?
Tsjor
